ลำดับตอนที่ #12
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : การเรียนที่ฮอกวอตส์ ต้น
…ในเ้าวันันทร์และเป็นวันแรอารเรียนารสอนอฮอวอส์ าลัสยัื่นแ่เ้าเพื่อออำลัายเ่นเิม แ่วันนี้ฝนเบาบา ทำให้อาาศเย็นและื้นึ้นเป็นอย่ามา เ้านี้เาพยายามมาว่าเิมหาไม่มีแรระุ้นทาเวทมนร์เานอนหลับอยู่บนที่นอนนสายเสียแล้ว แม้ะบอว่าออำลัายทุวัน แ่พอไ้มาเิใหม่เา็หย่อนยานบ้า หาเ้าวันไหนรีบเร่็ะทบไปรวมับอีวัน
แ่หลัาเาเริ่มิถึ่วเวลาอีไม่ี่ปีที่ะถึ เา็รีบลุทันที ารที่อาาศเย็นสบายแบบนี้ทำให้เ็ายอีสามนื่นสายเป็นอย่ามา หาเป็นเ็มัเิลอนนี้เริ่มื่นและเริ่มะรอรถนัเรียนันแล้ว
แ่เพราะารเรียนในแบบโลพ่อมแม่มแบบนี้ทำให้เิารพันาไ้้ามา แม้แ่หลัออมาาห้อน้ำหลัาเ็ัวเสร็็ยัไม่มีนื่น เาพยายามปลุเฟร็่อน
“นี่ี่โมแล้ว”เ็ายถามอย่าัวเีย
“เ็โมแล้วพว”
“โห อีั้สอั่วโม เราอนอน่อเถอะ”เฟร็พู่อนะมุลใ้ผ้าห่มอีรั้ และเมื่อเาปลุลี เา็แสออแบบเียวัน าลัสเาหัวเบาๆ ่อนะยัไหล่และสวมผ้าลุมออาหอนอนไป
ในเวลานี้เาเินท่ามลาวามเียบอปราสาทอย่าุน ารที่เาื่นเ้าในวันฝนเป็นารที่เาทำัวแปลหรือเปล่า ห้อนั่เล่นรวม็ยัไม่มีน แม้แ่รูปเหมือนหิอ้วน็พึ่ื่นเมื่อไ้ยินเสียเาเปิประูออมา
เาเินมาถึห้อหอประุมอย่าเียบๆ แ่พบับนามัอนนาัลที่ั้นหนึ่ เพราะเธอมีห้อพัอยู่ั้นนี้
“สวัสีอนเ้ารับุยาย เอ่อ ศาสราารย์”เาเอ่อทั่อนะยิ้ม มัอนนาัลถอนหายใเบาๆ
“เอาเถอะ อนอยู่สอนเรียามใเธอเถอะ … ทาน้าวเ้าหรือ?”เธอนิ่มอเา
“ใ่รับ ุยายทานแล้วหรือ?”เธอพยัหน้าและยันิ่มอเาอยู่ ่อนะโบมือ
“ไปินที่ที่ั้นสอ็ไ้ ยัไ็เป็นวิาแปลร่าอั้นปีแร” าลัสพยัหน้า เารู้ว่าเธอสื่อว่าอยาะุยับเาแบบส่วนัวมาว่า เมื่อมาถึั้นเรียนแปลร่า เา็นั่ลบนโ๊ะว่าๆ ใล้ระานและโ๊ะอาารย์ มัอนนาัลสะบัไม้ายสิทธิ์สอสามที แนวิใส้แฮมและไส้รอย่าหลายาน็โผล่มาบนมาวาบนโ๊ะเรียนอเา พร้อมับนมทั้เหยือและแ้วเปล่า ึ่บนหน้าโ๊ะอเธอเป็นาสมุนไพรึ่เธอโนเาโน้มน้าวใเมื่ออนมาทาน้าวที่บ้านเป็นามาาไร่มัเิลที่ส๊อแลน่วยให้ผ่อนลายวามึเรียและ่วยบำรุปอและทาเินอาหาร
หลัาที่เธอลุลีับเามาหลายเือนทำให้รับรู้ลัษะารินและารเอาใใส่่า ๆ อาลัสที่มี่อรอบรัวเป็นอย่ามา ึ่เ็ส่วนมาในวัยนี้มัะออไปเล่น้านอับเพื่อนๆลอเวลา เธอเพิ่เยเอเ็ที่มีวินัยและใส่ใเรื่อเล็น้อย่า ๆภายในบ้านแบบนี้ ทำให้นิสัยารอยู่นเียวมานานอเธอเริ่มพัทลายเธอรับรู้วามหมายอำว่ารอบรัวึ้นเรื่อย ๆ าาลัสและพ่อแม่อเา
ลมที่เย็นาอาาศฝนและไ้นิ่ิบาอย่าสบายใ ทำให้เธอิถึ่วเวลาที่อยู่ในบ้านอันอบอุ่นอรอบรัว อาเอร์ ึ้นมา
“นอนไม่หลับหรือถึลมาแ่เ้า”เธอเอ่ยถาม
“ปินะรับ…”เาถอนหายใเบาๆ “ยาย็รู้ว่าผมื่นเวลานี้เป็นปิ และอีอย่าเวลาเรียนมัน็อนสายโน้น”
“ทั้ที่วันนี้ฝนนะรึ แปลมา”เธอพูพร้อมยิ้มมุมปาบาๆ าลัสหัวเราะและเาา “ไ้เพื่อนแล้วหรือ?”
“ฝาแฝวีสลีย์ับลี อร์แน พ่ออเาทำาน้าน่อสร้าล้ายับบ้านเรา”าลัสอบ
เมื่อเธอไ้ยินำว่า ‘บ้านเรา’ เธอ็ยิ้มออมา
“อืม ันรู้ัพวเาพอสมวร พี่ายอมอลลี่ เป็นนอภาีฯ เาาย่อนที่นามอลลี่ลอลูายนเล็ ่อนหน้าไม่ี่วัน ันยัไปานศพอพวเา” เธอเหม่อมอาในมือ
“ุา้วยใ่ไหมรับ?”เาล่าวออมาเบาๆ มัอนนาัลมือสั่นทำเอาาในระอ าลัสถอนหายใ่อนะเ็บานึ้นและเินไปหาเธอ เา่อยๆ ึาออามือเธอ และเริ่มรินให้ใหม่อีรั้
“ุยาย” เธอเม้มปาและโบมือให้เานั่ล และเริ่มิบาอีรั้
“เาายหลัานั้น…” เธอเอ่ยเหมือนเป็นรั้แรที่พูถึเรื่อนี้ “หลัาเ้าแห่ศาสร์มืหายไป พวสมุนอเา ผู้เสพวามาย็ลั่ไปทั่วพยายามามหาเ้านายอน และทรมานแ้น้อมูล าพวที่มันิว่าเป็นศัรู”
เธอพูภายในรวเียวเหมือนอึอัอยู่มานาน าลัสรับรู้ถึอารม์และออร่าที่เธอเปร่ออมา
“…”
“…พวมันโมีเา และันอยู่ที่ฮอวอส์ เา่อสู้ ่อสู้นัวาย”เสียเธอาห่วและแหบแห้
าลัสไม่พูอะไรเา้อมอเธออยู่อย่านั้น เธอมอหน้าเาอยู่นานมา
ในที่็สูลมหายใลึๆ และยิ้มออมาแ่วาเธอมีวามเศร้าอยู่
“ผมภูมิใในัวเารับ เราภูมิใในัวเา”าลัสพูอย่าหนัแน่น เารู้ว่าเธอใ้ีวิให้ัวเอยุ่มาลอเวลาที่ผ่านมาเพื่อไม่นึถึวามเศร้าที่เธอไ้เอ
“…ใ่ เราภูมิใในัวเา”เธอถอนหายใเบาๆ หลายปีแล้วที่เธอไม่ไ้พูอะไรออมาแบบนี้ั้แ่รั้ที่เธอมาทำานที่ฮอวอส์ เธอส่ายหน้าและระแอมระไอ าลัสยิ้ม่อนะลับไปนั่ที่เิมอเา
เธอึไม้ายสิทธิ์ออมาและเริ่มทำวามสะอาานและเหยือนม วนเาุยไปพลาและเรียมารเรียนารสอนเหมือนเ่นทุวันที่เธอทำเพื่อรอเวลานัเรียนมายัห้อเรียน แ่วันนี้เธอเหมือนมีอารม์ีึ้นว่าทุๆวัน
เธอให้เาอ่านหนัสือแปลร่าั้นสูที่เธอ้นให้าลัส เพราะทัษะารแปลร่าอเาเินว่าั้นปีนี้ไปแล้ว
่อนะแปลร่าลับเป็นแมวและนั่มอูเาเียบๆ
เหมือนเวลาผ่านไปพอสมวรนัเรียน็เริ่มทยอยเ้ามาในห้อเรียน ห้อเรียนนี้เรียนร่วมับเรเวนลอ
และเมื่อเพื่อนทั้สามเามาถึ็ประหลาใมาและรีบวิ่มาหาเา
“เราามหานายไปทั่วเลย สุท้ายเราเลยิไ้ว่านายน่าะมาหาศาสราารย์มัอนนาัล”ลีพูแล้วถอนหายใแรๆ และมอไปรอบๆ ห้อ นัเรียนแทบะมาันรบแล้วแ่เา็ยัไม่เห็นอาารย์ เามอไปยัแมวลายที่นั่มอพวเาอยู่
“แมวออาารย์หรือ ถ้ารู้ว่าอาารย์ะมาสายันน่าะนอน่ออีสัหน่อย”ลีพู่อนะหาวนปาว้า
มุมปาาลัสมีรอยยิ้มและเหลือบมอลี ฝาแฝ็มอแมวเ่นัน แ่เารู้อะไรมาว่าลี เพราะเามีพี่ายั้ 3 นที่เรียนที่ฮอวอส์มา่อน ลีพูเื้อยไม่หยุและบอ้อมูลอที่เาไ้ยินมาแม้แ่เรื่อพูุยอสาวๆ เา็ยัรู้ไ้
เมื่อเสียระัเ้าั้นัึ้น แมวที่นั่อยู่บนโ๊ะ็ระโพุ่ลมาและลายร่ายลับือเป็นร่ามนุษย์ เพื่อนๆทุนในั้นเรียน่าพาันใและอ้าปา้าันโยเพาะลี อร์แนที่เาพูเื้อยแ้วไม่หยุอยู่ั้นาน
“อบุสำหรับ้อมูลมามายุอร์แน แ่ันอแนะนำใหุ้ไม่พูเรื่อส่วนัวอใรออมา่ายๆ”มัอนนาัลมอเาอย่าริั าลัสรู้ว่าเธอลับเ้าสู่โหมรูผู้เร่รัแล้ว
และเธอ็เสโ๊ะเรียนให้ลายเป็นหมู ให้มันวิ่ไปรอบห้อ่อนะเสลับ รวมทั้่มู่นัเรียนที่ไม่ั้ใเรียนเธอสอน้วยารบรรยายเป็นเวลาหนึ่ั่วโมและให้นัเรียนเริ่มฝึแปลร่าาไม้ีให้เป็นเ็มึ่าลัสสัเมอูนรอบๆ โยไม่ทำอะไรเลยพลาโน้ เมื่อมัอนนาัลเห็นแ่เธอ็ไม่ไ้ห้ามอะไร เพราะเธอรู้ว่าหาเาิอะไรออะทันหันเาะโน้ และเธอเยแอบเปิอ่าน มันทำให้เธออึ้มา ้อทฤษีเี่ยวับสิ่ประิษ์มามายที่เธอไม่เ้าใและพิมพ์เียวสิ่ประิษ์แปลๆ หรือไม่็สิ่ที่เามอเห็นาารสัมผัส้วยเวทมนร์อเาในวัถุเวทมนร์่า ๆ และเธอยัรู้ว่าเานำเอาสิ่อมัเิลอเามา้วย ทำให้เธอถอนหายใยาว ๆ
เมื่อใล้เลิเรียนนัเรียนแทบะไม่สามารถเปลี่ยนไม้ีให้สมบูร์ไ้เลย ทำให้เธอไ้เินไปรอบๆ เพื่อแนะนำทีละน และบอให้พวเาฝึบ่อยๆ
“ันหวัว่าพวุะฝึฝนอย่าที่พู เอาล่ะ ุอาเอร์ ่วยแสให้เพื่อนๆ เห็นารแปลร่าอุ”เธอพูึ้นและี้ไม้ายสิทธิ์มาทาาลัส
าลัสระุมุมปา ‘ไม่นึว่าุยาย็เป็นพวอวหลานเหมือนัน’
เายิ้มและโบไม้ายสิทธิ์ ไปยัไม้ีไฟ โบไม้ายสิทธิ์และร่าาถาอย่าั้ใ
ไม้ี่อยๆเปลี่ยนลายเ็มสีเินแวววาวและลายรอบๆ อย่าสวยาม
“10 แ้มให้ริฟฟินอร์ ีมาเอาล่ะ เลิเรียนไ้”เธอยิ้มบาๆ อย่าพอใ่อนะไล่นัเรียนออไป
วิาในอนบ่ายือวิาเวทมนร์าถาอศาสราารย์ฟลิวิ เป็นพ่อมร่าเล็มาาว่าเามีสายเลือ็อปลิน
อาารย์ไ้สอนถึาถาใ้แสที่ปลายไม้ายสิทธิ์และอภิปรายถึารใ้าถาในีวิประำวัน่า ๆ รวมถึสภาวะารร่าเวทมนร์อพ่อมแม่ม ารใ้ินาาร วามเื่อมั่นในัวเอ อารม์และประสบาร์
เ่นเป็นารร่ายเวทมนร์่ายๆ แุ่ไม่ใ้มันเป็นเวลานาน็ะาวามเ้าใ าวามเื่อมั่นในผลลัพธ์ไป เวทมนร์ที่ออมา็ะผิพลาไป
าลัสมอไปที่ไม้ายสิทธิ์อนเออย่าเพิ่พินิ ไม้ายสิทธิ์อเามีวามเป็นเอเทศในัวมันเอสูมา บารั้มันสามารถร่ายเวทไ้นาน บารั้มัน็เหมือนะไม่เื่อฟั เา้อมอมันอย่านั้นอยู่นาน ทุนในั้นเริ่มร่ายเวทมนร์ออมาไ้บ้าแล้ว บานปล่อยแสไฟไ้เล็หรี่มา บานสว่าแ่ลับ่อยๆ มืับไป
าลัสสัเมอทุนอย่าสนใ โยเพาะเริ เพราะวิานี้เรียนร่วมับบ้านฮัพเฟิลพัฟ
เารับรู้ถึพลัเวทในัวเริ วามมั่นใและประสบาร์ าลัสพลันเ้าใในทันทีว่า ่อให้เป็นพ่อมแม่มที่เิในโลมัเิลหรือทาฝั่นี้ ารเิมโ้านอารม์และสภาพแวล้อมะทำให้ารเิบโทาเวทมนร์นั้นสู
และเมื่อสัเเพื่อนฝาแฝอเา แม้พลัเวทอสอนนี้ะมีปริมามาแ่าประสบาร์ และวามสนใในัวอเวทมนร์ที่ปล่อยออมา
“เริ่มไ้แล้ว ุอาเอร์” เสียอศาสราารย์ฟลิวิัมาา้าหน้าเพราะเห็นเาเอาแ่มอไปรอบๆ
ันั้นาลัส ึเริ่มปล่อยพลัเวทและส่ไปยัไม้ายสิทธิ์ พร้อมร่ายาถา
พลันเิแส้าแสบาไปทั่วห้อ ่อนะับวูบไป ทำเอาทุนใและหันมอมาทาาลัส แม้แ่ฟลิวิเอ็ใ
“วบุมพลัเวทอเธอ้วยุอาเอร์”เมื่อเาไ้สิึร้อบอาลัส้วยวามใ เาไม่เยเห็นใรปล่อยพลัเวทออมาในารใ้าถาุไฟนานี้มา่อนเลย
หลัาเมื่อาลัสนิ่อึ้ไป อยู่ๆเาพลันไ้สิลับมาลับึเอาสมุโน้ออมาอย่ารวเร็ว
เมื่อเลิเรียนวิาาถา ฝาแฝรีบถามเาเี่ยวับเรื่อที่เิึ้น
“เิอะไรึ้นหรือ นายำลัสร้าาถาาบอหรือ?”เฟร็ถามอย่าสนใ เมื่อเห็นาลัสมวิ้ว
“นายทำไ้ยัไ เราพยายามนึให้มันสว่าเหมือนอนาย็ทำไม่ไ้”อร์พยัหน้าพลานึเรื่อลหานำเอาไปแล้น้อายอเา ทำให้ยิ้มว้า
“ันไม่แน่ใ…ัน้อไปห้อสมุหน่อย”าลัสพูและโบมือลา
“นายไม่ไ้ะไปสำรวเรือนระับสนามีฬาับพวเราหรือ?”ลีะโนถามเมื่อเห็นหลัาลัสเร่เินาไปเห็นเพียแ่เาสะบัมืออย่าส่ๆ ทั้สามมอหน้าัน
“เมื่อวานันสนใรูปปั้นและทาเินบริเวั้น 4 เราสอนว่าะลอไปสำรวูอีรั้ นายะไปไหม?”เฟร็ถามลี
“อ้าว ไหนบอะไปเรือนระไ”
“พื้นแะนานนี้แม้แ่สนามวิสิ็มีแ่โลน เราอบอุ่นอยู่ในปราสาทีว่า” …
*** อแทรนิหน่อย ***
ประวัิส่วนัว อ มัอนนาัล เป็นารแ่ึ้นใหม่นะรับ ผมแปลเนื้อหามา เพราะ สามีอเธอื่อ
เอลฟินสโน เออร์วอร์ เป็นหัวหน้าอเธอสมัยทำานับระทรวเวทมนร์ และายหลัาแ่านไ้ 3 ปี โยารถูแมมุมพิษั และเานนี้ไม่ใ่รัแรอเธอ
โยรัแรอเธอเป็นายมัเิลที่แถวบ้านเ่าอรอบรัวเธอ แ่สมัยนั้นาร่อ้านแม่มอศาสนัรรุนแรเป็นอย่ามา ทำให้เธอ้อแยัวออาายหนุ่ม และมุ่มั่นในารทำานที่ระทรว แม้ะประสบวามสำเร็แ่สภาพิใอเธอไม่ไ้ีึ้น เพราะารทำานอระทรว่อมัเิลนั้นเลวร้ายมา
เธอึอมาเป็นอาารย์แปลร่าที่ฮอวอส์ หลัานั้นเธอ็รู้ว่ามัเิลที่เธอิถึเสมอมาแ่านไปแล้ว
ทำให้เธอหมหวัในวามรั ลายเป็นนแ็ร่าวและเร่รึม แ่ในที่สุ็ใอ่อน่อลูื้อนายเอลฟินสโน และยอมแ่านใหม่
ผมเอามาแปลใหม่เพราะมัน ูให้มันส่ผล่อแนวทาเนื้อเรื่อที่ผมะำเนินไปนะรับ แอมเมท สโน
ื่อทั้สอแปลมาาแร่หินล้ายๆ ันนะรับ วอร์สโน ือหินแร่นิ หนึ่ และเอมเมอรอล ือหยนะรับ
เท่ีไหม 555
ผู้สนับสนุนสูงสุด
ผู้สนับสนุนคนล่าสุด
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น