ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : บทหก-2
ปลายเือนมรามอาารเริ่มแ่มใส อาารปวท้ออแรอลรีนหายีเป็นที่เรียบร้อย เลออลูะเป็นนที่ีในเินหน้าเินาาวบ้าน แ่นั้นเป็นเรื่อที่เธอาินเสียแล้ว
และมันไม่ใ่ประเ็นที่ทำให้เธอหุหิในวันนี้เสีย้วย ในวันนี้มีแมาเยี่ยมเยียนอีรั้เป็นผู้หินเิมเหมือนเมื่อราวที่แล้ว เ่นเียวับารทีุ่พ่อบ้านไม่รายานเธอให้ทราบ รวมถึสวามีัวีที่นัุ่ยับอีฝ่ายอยู่้วย
แรอลรีนรู้สึเหมือนัวเอถูทอทิ้ เธอัปาแน่นทำเสมือนไม่ใส่ใ่อนะเินผ่านไปยัห้อสมุอย่ารวเร็ว สาบานับไ่ไ้เลยว่าเธอไม่ไ้รู้สึหุหิแ่อย่าใ
หรือว่าบาทีเธอวระแสอำนาในานะัเส
ว่าแ่ผู้หินนั้นเป็นใรัน ารที่เลออลและพ่อบ้านสนิทสนม้วยบาทีอาเป็นาิสัน แ่็เหมือนว่าเธอรู้สึุ้นหน้าุ้นาอย่าน่าประหลา
ใรัน ?
ีวิอเธอนสำันาที่เธออยาะำ็มีเพียท่านพี่ ว่าันามรนถึอนนี้นที่เธอำ็มีเพียเล็น้อยเท่านั้น
หรือว่าบาทีเธอวระุยเรื่อนี้ับเลออล
เลออลิว่าภริยาอนำลัหุหิหรืออาไม่พอใอะไรบาอย่า แ่แรอลรีนเป็นนวบุมอารม์อัวเอไ้ีอย่าเหลือเื่อ หาไม่ใ่เพราะรู้ัับแรอลรีนมานานหลายปีเาอารม์นาไม่ออแน่
เาวามือลบนเรือนผมอนาหลัาเราทานมื้อเย็นเสร็และอยู่ในห้อสมุ แรอลรีนเยหน้าึ้นมอเา้วยสายาแสนว่าเปล่า
นั่นไ ไม่พอใริๆ้วย
“มีอะไรอยาะพูรึเปล่า”
ภริยาอเาเป็นนมีเหุผล เมื่อเาเปิโอาสให้นาไ้พู แรอลรีนไม่รอ้าที่ะเปิเผยวามไม่พอในั้นออมา
“ันอยาะเริ่มทำหน้าที่อัเส”
เาเลิิ้วสู เลี่ยเส้นผมอนาที่ลมาบบัใบหน้าาม “หือ แรอลรีน็ทำอยู่ทุวัน”
แรอลรีนหรี่าลมอเาอย่าไม่เื่อถือ อย่าไร็ามเาเพียแ่ระบายยิ้มใสื่อให้นาเห็น
“ิน นอน อ่านหนัสือและเรื่อบนเีย นั่นือทั้หมที่ันทำ”
เาพยัหน้า เริ่มลมือลอเลียภริยาอนเอ “แ่นั้น็เยอะแล้ว เยอะว่านี้เี๋ยว็เหนื่อย”
เหมือนแรอลรีนะไม่่อยเื่อถือเท่าที่วร มือเรียวอนาทาบลบนใบหน้าอเา “้ออ้า”
“หรือว่าแรอลรีนอยาะเป็นนำนว่าใ้่ายภายในบ้าน อยออมา้อนรับแและออานเลี้ยทุสัปาห์ ยัไม่รวมานเลี้ยน้ำายามบ่าย ผมรู้ว่าแรอลรีนไม่อบานพวนี้”
แรอลรีนไม่ปิเสธ้อเท็รินั้น วาอนาอ่อนลอย่าเห็นไ้ั เลออลลอบยยิ้มใ้โอาสอันีามนีุ้ไร้ภริยาอนเออย่าแนบเนียน
อา...แรอลรีนอเา
“ุัวลอะไรั้นเหรอ”เาถามแปรเปลี่ยนัวเอลายเป็นเ็น้อยในอ้อมแนอภริยา แรอลรีนัปาและส่ายหน้า
“ไม่มีอะไร”
ปลายนิ้วอเาเลื่อนไป้านหลั่อย ๆ ปลิปออีฝ่ายลอย่า่ายาย พลาพรมูบไปบนหน้าผาและ้าแ้มอแรอลรีน
“ำสัาในโบสถ์ือำยึมั่นที่ผมให้ับแรอลรีน ั่วีวิะเารพรัและูแลุ”
“...”
ในัหวะที่แรอลรีนำลัสับสนิปไ้หลัถูปลออนหม พร้อมับเสื้อออีฝ่ายที่ถูึลามลำับ โยที่แรอลรีนไม่ทันั้ัว เาผลััวอนาลบนโฟาท่ามลาวามในั้น
“ผมเห็นัเสแห่ฟิวเลย์ุอย่าับเสือ แถมยัูแ่่อนวัยอันวร นั้นเป็นเพราะว่าัเสแห่ฟิวเลย์้อรับหน้าทีู่แลานเบื้อหลัอสวามีมามาย อีทั้ยั้อแ่หน้าหนาออานสัมั้หลายรั้่อหลายรั้”
“...”
“แรอลรีนอผมน่ารัสมวัยแบบนี้แหละีแล้ว านารไม่้อทำ มีหน้าที่ใ้เิน็พอ ีวิอผมร่ำรวยมามาพอแล้ว ะแบ่ให้ภริยาไปละลายน้ำเล่นสัหน่อยะเป็นไรไป นอเรา็มีะปล่อยให้ว่าานแล้วให้แรอลรีนทำานหนัไ้อย่าไรัน”
“...”บาทีมันอาะูแปลไปเล็น้อยว่าไหม?
เลออลลูบหัวภริยาอีรั้ “ที่รั เรามีเินมาพอที่ะสร้าและทุบฤหาสน์เล่นไปทั้ปี ัเสที่ทำานหนัพวนั้นเพราะสวามีอพวนาไม่ไ้ร่ำรวยและีเท่าผม ้วยเหุนี้ัเสแรอลรีนอผมะเอาัวไปเปรียบเทียบับพวนาไม่ไ้นะ”
“เลออล..”
“หือ หรือถ้าุยัไม่พอใผมะเลิทำานแล้วมาลุอยู่ับุ ไม่้อห่วระูลอผมร่ำรวยมานานแสนนาน เราสอนมานั่ินนอนินผลาสมบัิเล่นไปทั้าิ็ยัไ้ เริ่มาพรุ่นี้เลย็ไ้นะ!”
“....ันยอมแพ้”
ยามเมื่อถ้อยำนั้นออมาาปาอแรอลรีนเาแย้มยิ้มว้าึ้นมาเล็น้อย ่อนะ้มลุไร้ออาวเนียนอนา “ัเสอผม”
“แรอลรีน”
านั้นเาเริ่มูบไปที่ริมฝีปาอวบอิ่มอันยั่วยวนอนา
อา....มีภริยาเ็มัน่าหลอ่ายเหลือเิน
http://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMjA0NTk3OCI7czo3OiJib29rX2lkIjtpOjIxMDAyMTt9
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น