(OS/SF) Unlimited Love ; TAETEN JAEDO JOHNIL ETC.

ลำดับตอนที่ #12 : JOHNIL : Rainy Sound

If you toss and you turn and you just can’t fall asleep
I’ll sing a song beside you
And if you ever forget how much you really mean to me
Everyday I will remind you

เช้าที่สดใสของใครหลายๆคนแต่มันไม่สดใสสำหรับ มุน แทอิลเลยสักนิดเดียว เมื่อวานเขาเคลียร์กองแฟ้มทั้งหลายที่เขาแบกมาทำกว่ามันจะเสร็จก็ดึกมากจนลืมกินยาที่คนตัวสูงเอามาให้ รู้สึกตัวอีกทีก็คือปวดหัวแล้วก็มีไข้นี่แหละถึงได้มานอนคดตัวอยู่ในผ้าห่ม มือเรียวคว้านหาโทรศัพท์มือถือของตัวเองเพื่อโทรหาเพื่อนสนิทของตัวเอง

(ฮัลโหลแทอิล)

"โดยองอ่าาา แค่กๆ ช่วยมาเอาเอกสารของฝ่ายธุรการไปทีสิ"

(ไม่สบายหรอแทอิล เห็นมั้ยบอกแล้วไงว่าอย่าตากฝน ละเนี้ยอยู่ห้องใช่มั้ย)

"อืม อยู่ที่ห้อง"

(โอเคๆ เดี๋ยวฉันจะรีบไปนะ)

แทอิลวางโทรศัพท์ไว้บนเตียง หัวก็เริ่มหนักขึ้นจนรู้สึกมึนๆไปหมด นอนพักอีกสักหน่อยเดี๋ยวก็คงจะหาย ซุกตัวเขากับผ้าห่มผืนหนา อากาศเย็นๆจากเครื่องปรับอากาศกับท้องในยามเช้าที่ไม่มีฝน แทอิลหลับไปด้วยฤทธิ์ไข้

ประตูห้องพักถูกเปิดห้องด้วยกุญแจสำรองที่แทอิลเคยให้ไว้กับโดยองเผื่อกรณีฉุกเฉิน โดยองเดินเข้ามาภายในห้องนอนของแทอิล ร่างที่นอนซุกอยู่ใต้ผ้าห่มกับลมหายใจที่สม่ำเสมอขอบ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังหลับสนิท โดยองนั่งลงบนเจียงของอีกคนก่อนจะจับตัวอีกคนแล้วเขย่าเบาๆเป็นการปลุก

ขืนยังหลับอยู่แบบนี้ก็ไม่ต้องกินข้าวกินยากันพอดี

"แทอิลอ่าาา ลุกขึ้นมกินข้าวกินยาเลย"

"งื้ออออ โดยองหรอ"

"วันนี้ลาพักเถอะ เดี๋ยวฉันบอกหัวหน้าชั้นให้ ฉันซื้อโจ๊กมากินด้วยละ"

"อือ ขอบคุณนะโดยอง"

"ฉันไปก่อนนะ สายแล้วเดี๋ยวฉันจะโทรหานายนะ อย่าลืมกินข้าวกินยานะ เข้าใจไหม"

"อือๆ"

โดยองหยิบกองแฟ้มที่อีกคนวางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะเดินออกจากห้องอีกคนโดยที่ไม่ลืมล็อคประตูให้  

“อ้าว ครูโดยอง สวัสดีครับ”

“อ้าว ดงฮยอก กำลังจะไปโรงเรียนใช่ไหม

“ใช่ครับ ครูโดยองมารับครูแทอิลหรอครับ”

“รายนั้นน่าจะไม่ไปสอนหรอกวันนี้ ไม่สบายนอนอยู่ในห้องนั้นน่ะ ครูแวะเอาโจ๊กกับงานของธุรการน่ะ นายเองก็ไปโรงเรียนได้แล้วนะ เดี๋ยวสายอีก”

“ครับครู งั้นผมไปก่อนนะครับ สวัสดีครับ”

“ไปดีๆละ”

ดงฮยอกเดินออกมาจากห้องพักของเขา ทำให้เจอครูโดยองที่เป็นเพื่อนกับครูที่ปรึกษาของเขา ดงฮยอกเดินออกมาจากตึกคอนโดแล้วเดินไปตามถนนทางเดินเพื่อที่จะไปโรงเรียน เมื่อเช้าก่อนอายองโฮจะออกไปข้างนอกก็บอกให้เขาเอาร่มไปด้วยเผื่อฝนตก ตอนที่ไปหาร่มสายตามันก็ไปเห็นร่มสีใสที่แขวนอยู่เห็นมีป้ายห้อยอยู่บนร่มเขียนชื่อเจ้าของเอาไว้

ร่มของครูแทอิล

ก็ไม่รู้หรอกนะว่าอายองโฮของเขาไปได้ร่มของครูแทอิลมาจากไหน แต่เมื่อวานเขาเห็นสายตาของอาที่มองครูที่ปรึกษาของเขาในร้าน

อายองโฮไม่เนียน

ดงฮยอกเดินไปตามทางเดินก็เจอกับผู้ชายตัวสูงที่เขาคุ้นเคยดี กำลังเดินกลับจากการไปข้างนอก

บนใบหน้าของยองโฮเม็ดเหงื่อเกาะติดอยู่เป็นผลมาจากการออกกำลังในตอนเช้า ยองโฮมักจะตื่นเช้าเพื่อไปออกกำลังกายแถวๆสวนสาธารณะใกล้กับคอนโด และเช้านี้เขาก็ไม่เจอคนตัวเล็กที่มักจะมายืนรอรถบัสในตอนเช้า คงอาจจะไปทำงานแต่เช้าแล้วละมั้ง

“ดงฮยอกจะไปเรียนแล้วใช่ไหม”

“ครับอา”

“ไปดีๆละ”

“อายองโฮ”

“ว่าไง”
           

“อาชอบครูแทอิลใช่ม่ะ”

20%

“อาชอบครูแทอิลใช่ม่ะ”

“ไปโรงเรียนไป”

        “โห้ววว ถามแค่นี้เอง”

“เลอะเทอะไปเรียนไป เดี๋ยวอาจะโทรไปฟ้องแม่นาย”

“ไปแล้วๆ เอ้อ! ลืมบอก ครูแทอิลไม่สบายเลยไม่ได้ไปสอนถ้าอาจะจีบก็จีบตอนนี้นะ ไปเรียนละ”

ยังไม่ทันจะได้เถียงกับหลานตัวเอง เจ้าหลานตัวดีก็รีบวิ่งขึ้นรถบัสไปซะก่อน ยองโฮเดินกลับเขาคอนโดเพื่อไปทำธุระตัวเองอีกครั้งก่อนจะออกมาเปิดร้าน เขาเดินผ่านห้องพักของใครคนหนึ่งที่เมื่อวานเขาเอายามาให้ แต่วันนี้กลับไม่สบายนอนในห้องพักของตัวเอง เขามองไปที่ประตูห้องของอีกคนก่อนจะตัดสินใจเคาะมันเผื่อว่าอีกคนจะลุกขึ้นมาเปิด

ก๊อกๆ

ยังไม่มีวี่แววว่าจะลุกขึ้นมาเปิด อดเป็นห่วงไม่ได้เหมือนกันที่อีกคนป่วยแบบนี้ ยองโฮหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูจากในกระเป๋ากางเกงออกมาแล้วกดโทรหาเซฮุน

“เซฮุน ฝากเปิดร้านด้วยนะ”

(ไมไม่มาเปิดเอง)

“ไม่ว่าง”

(อะไรของมึง)

“เออน่ะ เปิดร้านให้ด้วย”

(เออๆ)

กดวางสายไปแล้วเดินออกมาจากหน้าประตูห้องของอีกคน จุดหมายต่อไปของยองโฮคือห้องของผู้ดูแลตึกนี้ เขาจะไปเอากุญแจสำรองจากผู้ดูแลเพื่อมาไขห้องอีกคน

ห้องของผู้ดูแลตึกอยู่ชั้นล่างของคอนโด ก้องก็คล้ายๆกับก้องสำนักงานอะไรประมาณนั้น ยองโฮเคาะประตูเป็นมารยาทเหมือนขออนุญาตเจ้าของห้อง

“พี่จุนมยอน ผมขอกุญแจสำรอง949หน่อย”

“ห้องของแทอิลน่ะหรอ มีอะไรรึเปล่าถึงจะมาเอากุญแจ”

“พอดีเจ้าของเขาไม่สบายน่ะ ผมเลยจะไปดูอาการเขา”

“อ่อ โอเค รอแป๊ปหนึ่งนะ”

“ครับ”

“อ่ะนี้ แล้วไปสนิทกับแทอิลทั้งแต่เมื่อไรเนี้ย”

“ก็เมื่อสองสามวันก่อนน่ะพี่ ผมขอตัวนะ ขอบคุณครับสำหรับกุญแจ”

“ไม่เป็นไรจ้าาา”

ยองโฮรับกุญแจสำรองมาจากพี่จุนมยอนคนดูแลตึก ยิงโฮเดินไปตามทางของชั้นที่เขาอยู่แล้วมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าห้องของแทอิล มือหนาหยิบกุญแจสำรองที่ไปเอามาไขประตูห้องพักของอีกคน

ยองโฮเปิดประตูห้องออกก็พบแต่กับเงียบ ห้องที่ถูกตกแต่งด้วยโทนสีสว่างมองแล้วดูสบายตากับข้าวของที่ถูกวางไว้อย่างเป็นระเบียบ มองไปทางโซนห้องครัวก็เจอกับถุงโจ๊กที่ใครไม่รู้ซื้อมาวางไว้ เดินเข้าเรื่อยๆก็เจอกับประตูอีกบานที่เขาคิดว่าน่าจะเป็นประตูห้องนอนของอีกคน

ฝ่ามือใหญ่เลื่อนไปจับที่ลูกบิดประตูแล้วออกแรงบิดเบาๆไม่เห็นมีเสียงไปรบกวน เมื่อบานประตูเปิดออกยองโฮก็พบกับเจ้าของห้องที่ตอนนี้กำลังนอนซุกอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนหนา อุณหภูมิภายในห้องตอนนี้ค่อนข้างที่เย็นพอสมควร และตอนนี้ข้างนอกฟ้าก็เริ่มครึมๆคล้ายกับฝนกำลังจะตก ยองโฮยื่นฝ่ามือของตัวเองไปปัดปอยผมที่มาปิดใบหน้าของอีกคน เลยรู้ว่าอุณหภูมิตัวของอีกคนตอนนี้ร้อนเสียใจน่าใจหาย

ทำไมไม่ดูแลตัวเองเลยนะ น่าจับตีซะจริงๆเลย

ยองโฮเดินออกจากนอนของอีกคน เขาเดินเข้าไปในโซนของห้องครัวสายตาก็มองหากะละมังเพื่อที่จะเอามาใส่น้ำ เปิดน้ำใส่กะละมังใบขนาดกลางแล้วเดินย้อนกลับไปที่ห้องนอนของอีกคน ยองโฮวางกะละมังไว้บนโต๊ะหัวเตียงของอีกคน เอาผ้าขนหนูมาชุบน้ำแล้วบิดให้พอแห้งมาดก่อนจะหันไปดึงป้าห่มผืนหนาที่อีกคนห่มอยู่ ยองโฮไล่เช็ดไปตามใบหน้าของอีกคนไล่ลงมาที่ลำคอ จับที่แขนเรียวของอีกคนที่ดูแล้วไม่ค่อยมีกล้ามเนื้อเหมือนกับเขาสักเท่าไหร่ ลงน้ำหนักในการเช็ดอย่างเบามือเหมือนกลัวว่าอีกคนจะตื่นขึ้นมา

เมื่อเช็ดตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วยองโฮก็ลุกจากเตียงอีกคนแล้วเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าเขาเปิดออกแล้วหาเสื้อผ้าที่ดูแล้วน่าจะใส่สบายมาให้อีกคน เมื่อเลือกเสื้อผ้าได้แล้วก็เริ่มลงมือเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กับคนที่นอนหลับอยู่บนเตียง ตัวเยองโฮเองก็ไม่เคยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กับใครก็มีแค่คนที่ตอนนี้กำลังนอนอยู่บนเตียงนี่แหละที่เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้

แผ่นดินไหว แต่ใจยองโฮคนนี้ไม่ไหว

ผิวที่เนียนนุ่มของอีกคนยามที่ฝ่ามือใหญ่เผลอไปโดน เมื่อเปลี่ยนเสื้อให้อีกคนแล้วขั้นต่อไปก็คือการเปลี่ยนกางเกง ยองโฮนิ่งไปสักพักเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ในหัว สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะไม่เปลี่ยนกางเกงให้อีกคน ยองโฮหันไปหยิบกะละมังใส่น้ำแล้วยกมันไปทำความสะอาดแล้วเก็บไว้ที่ของมัน

ห้องของแทอิลจัดของทุกอย่างเป็นระเบียบ เวลาหาอะไรเขาเลยไม่ต้องเสียเวลามากนัก ยองโฮแกะถุงโจ๊กที่วางอยู่บนโต๊ะทานข้าวแล้วเทใส่ถ้วยก่อนจะนำมันไปอุ่นในไมโครเวฟ เขาละการกระทำจากในครัวแล้วเดินไปทางโซนห้องนั่งเล่นสายตาก็สอดส่องหาถุงยาที่เขาบอกให้เซฮุนออกไปซื้อมาเมื่อคืน

ยองโอพบซากถุงร้านยาที่กองอยู่บนโต๊ะทำงานของเจ้าของห้อง เขาหยิบซองยาทั้งหลายในถุงออกมาอ่านว่าควรกินก่อนอาหารหรือหลังอาหาร เสียงไมโครเวฟที่ดังเตือนว่าอุ่นอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้วยองโอเดินกลับเข้าไปในห้องนอนของแทอิล มือใหญ่จับเขาที่ท่อนแขนเรียวของอีกคนแล้วออกแรงเขย่าเบาๆเป็นการปลุกอีกคน

“คุณแทอิลครับ ตื่นมาทานโจ๊กแล้วก็ทานยาครับ แล้วค่อยนอนต่อ”

“อื้ออออออ ใครอ่ะ”

“ผมยองโฮเองครับ ผมไปเอากุญแจสำรองมาจากพี่จุนมยอนมา”

“อืออออ ปวดหัวอ่ะ”

“ลุกมาทานโจ๊กก่อนครับแล้วค่อยกินยา”

ยองโฮประคองร่างของอีกคนให้ลุกขึ้นมานั่งดีๆ แต่ดูแล้วถ้าให้เดินไปก็คงน่าจะไม่ไหว ยองโฮเลยหยิบหมอนของอีกคนมาวางพิงไว้กับหัวเตียงแล้วจับอีกคนให้นั่งพิงในท่าที่สบายส่วนตัวเองก็เดินออกจากห้องนอนแล้วเดินไปที่ห้องครัว หยิบโจ๊กที่ถูกอุ่นเรียบร้อยแล้วจากในไมโครเวฟออกมาแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องนอนอีกคน ใบหน้าที่ดูมึนงงของอีกคนที่ยองโอไม่เคยเห็นมันก็อดที่จะยิ้มขึ้นมาไม่ได้

ขนาดป่วยอยู่ยังดูน่ารักเลย

ยองโฮวางชามโจ๊กไว้บนโต๊ะหัวเตียงของอีกคน แล้วเดินไปที่โต๊ะทำงานของอีกคนยกเก้าอี้ไม้ที่ไม่หนักมากนักมาวางไว้ข้างเตียงแล้วทิ้งตัวนั่งลง แทอิลที่ยังมีอาการมึนๆหัวอยู่ก็ได้แต่มองการกระทำของอีกคน จำได้แค่ว่าเมื่อเช้าโทรหาโดยองให้มาเอาแฟ้มงาน แล้วโดยองก็บอกว่าซื้อโจ๊กมาให้แล้วหลังจากนั้นก็ไม่รับรู้อะไรแล้ว รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่คนตัวสูงตรงหน้ามาเขย่าตัวให้ตื่นนี่แหละ ปกติคนตัวสูงที่แทอิลเจอส่วนใหญ่มักจะเซทผมให้เป็นทรงแต่มาวันนี้อีกคนกลับไม่ได้เซทอะไรดูสบายๆจะว่ายังไงดีละ

ยองโฮดูดีกว่าทุกทีที่เขาเจอเลยนิ

Talk;

กลับมาต่อให้แล้วจ้า ขอโทษที่ปล่อยให้รีดเดอร์ค้างนะ;---;

เมื่อวานไฟดับทั้งซอยเลย ติดอีกทีก็เกือบเช้า;---; //ปาดน้ำตา

คู่นี้ก็ค่อนข้างจะยาวหน่อย อย่าเบื่อกันเลยน้าาาาา

ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนเลยนะคะที่เข้ามาอ่านฟิคเรื่องนี้กัน

เวลาไรท์ไล่อ่านคอมเม้นท์ของรีดเดอร์แล้วไรท์มีความสุขมาก555555

รักรีดเดอร์ทุกคนนะคะ

เจอกันตอนหน้าคร้าาาาาาาาาา

Enjoy Reading And Thank You For Reading.

B
E
R
L
I
N
❀