ปรากฏว่าเป็นรัก

ลำดับตอนที่ #12 : ใช่หรือไม่ใช่

หลังจากที่น้องสาวของเธอออกไปข้างนอกไม่เกินสิบนาทีมาสฟ้าก็ได้รับกุหลาบช่อยักษ์ ไม่มีการ์ดหรือคำตอบจากคนส่งดอกไม้ว่าใครเป็นผู้ส่งมา กระนั้นมาสฟ้าก็รู้ว่าเจ้าของช่อดอกไม้คือใคร ดังนั้นตอนนี้หญิงสาวจึงง่วนอยู่กับการเตรียมแจกันดอกไม้จากตู้ลงมาทำความสะอาดด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มตลอดเวลา เตรียมจัดกุหลาบช่อโตเหล่านี้ลงแจกันโดยมีแม่บ้านสาวคอยเป็นลูกมือ

“งวดที่แล้วที่คุณมาสให้ก่อนไปเมืองนอกน่ะค่ะ บ้านเราถูกกันหมดเลยนะคะ” ศรีที่เป็นทุกอย่างกระทั่งหน่วยกล้าตาย ในการขอหวยแทนคนงานคนอื่นๆ ของครอบครัวเล่าด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เห็นเจ้านายอารมณ์ดีเธอก็พลอยมีความหวังในการขอหวยงาดนี้ โดยมือก็กวาดก้านดอกไม้ที่มาสฟ้าตัดทิ้งลงถังขยะไปด้วย “ลุงคงถูกเยอะกว่าเพื่อน”

“บอกแล้วไงว่าอย่าซื้อเยอะ เอาแค่พอดี” มาสฟ้าเหลือบมองแม่บ้านของตน เมื่อเห็นรอยยิ้มแหยของศรี มาสฟ้าก็ได้แต่ถอนหายใจ

“ไม่เยอะค่ะ ได้คนล่ะหมื่นสองหมื่น”

“นั่นยังไม่เยอะอีกเหรอ?” คนเป็นเจ้านายจ้องแม่บ้านของตนเขม็ง คิดว่าเธอคงพลาดไปเองตรงที่ประเมินคำว่า ‘เยอะ’ ของเหล่าคนงานผิดไป แต่จะมาโมโหตอนนี้คงจะสายเกินไปแล้วเพราะเงินที่พวกเขาได้คงจะใช้หมดไปแล้วเหมือนกัน มันก็ตั้งแต่ก่อนที่เธอกับเหมือนฝันจะไปเซี่ยงไฮ้ นี่จะเข้าเดือนที่แล้วไหมนะ “อย่าบอกนะมาช่วยฉันจัดดอกไม้เพราะจะล่อซื้อน่ะ ใกล้วันหวยออกแล้วนี่นา”

“ก็...ค่ะ” ศรีได้แต่หัวเราะแหะๆ เมื่อถูกมาสฟ้าจับได้ จุดประสงค์ที่เธอคอยมาวนเวียนอยู่ใกล้ๆ มาสฟ้าช่วงนี้ก็มีแค่เหตุผลเดียว นั่นก็คือใกล้หวยออกแล้ว

มาสฟ้าที่เดาได้ก่อนแล้วถึงจุดประสงค์ของแม่บ้านแต่พอได้ยินคำคำตอบ เธอก็อดรู้สึกเซ็งนิดๆ ไม่ได้ แต่ในฐานะคุณมาสของเหล่าคนงาน มาสฟ้าก็ยังยอมวางมือจากดอกๆ ไม้ที่อู่อี้เทียนส่งมาให้ ไปจับปากกาและควานหาเศษกระดาษแถวนั้นมาเขียนตัวเลขลงไป แต่ทำไปได้ครึ่งทางแม่บ้านสาวก็ท้วงขึ้นมา

“เลขนั้นอั้นแล้วค่ะคุณมาส”

“ถ้าไม่เอาเลขนี้ก็เหลือแต่รางวัลที่หนึ่งแล้วนะ แบบนั้นจะแบ่งกันไม่ได้เอาน่ะสิ” มาสฟ้ายังคงเขียนเลขสามตัวลงกระดาษอีกสองชุด ก่อนจะตามด้วยเลขสองตัวอีกหนึ่งคู่ “ไม่ให้รางวัลที่หนึ่งหรอก เดี๋ยวจะไม่เหลือคนทำงาน”

“เท่านี้ก็ได้ค่ะ” ศรียิ้มแฉ่งก่อนจะรับเศษกระดาษจากมือของมาสฟ้ามา จัดการยัดใส่กระเป๋าตามด้วยการตบๆ ดูสองสามครั้งเพื่อความมั่นใจ แม่บ้านสาวจึงได้ฤกษ์กลับมาช่วยงานมาสฟ้าต่อ “วันพระนี้คุณมาสยังจะรับพวงมาลัยอยู่ไหมคะ?”

“เอาสิจ๊ะ ต้องมาไหว้พระนี่” มาสฟ้าเหลือบมองหน้าของศรีอยู่เสี้ยววินาทีก่อนจะวกกลับไปสนใจแจกันที่ปักดอกกุหลาบไปได้ครึ่งหนึ่งแล้ว “ไม่รู้ว่าร้านนี้เขารับทำพวงมาลัยไหม ดอกไม้เขาส้วย สวย”

“สวยจริงค่ะ ท่าจะแพง” ศรีเองก็ตาวาวเมื่อเห็นขนาดดอกกุหลาบที่ส่งมาให้เจ้านายของเธอ “ช่อนี้ช่อแรก”

“จ๋า?” มาสฟ้าผงกศีรษะ คิดว่าเมื่อครู่เธออาจจะได้ยินผิดไปก่อนจะถามซ้ำ “ศรีว่าช่อแรกเหรอ?”

“ค่ะ ศรีเพิ่งเห็นกุหลาบของคุณมาสช่อแรก” แม่บ้านสาวที่ทำงานกับมาสฟ้าและเหมือนฝันมาหลายปีนั้นยิ้มกว้าง ก่อนจะพูดต่อด้วยสีหน้ามีความสุขกับเจ้านาย “ก่อนหน้านี้จะมีแค่ของคุณฝัน แต่ช่อนี้เป็นของคุณมาสช่อแรก แถมยังช่อใหญ่เบ้อเริ้มเทิ้ม”

“งั้นเหรอ” มาสฟ้าพึมพำ ในหัวก็คิดตามคำพูดของแม่บ้านของเธอไปด้วย ซึ่งก็เป็นอย่างที่ศรีพูดจริงๆ ช่อดอกไม้ส่วนใหญ่ที่ถูกส่งมาที่นี่มักจะเป็นของเหมือนฝันแทบทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นจากคนรู้จักหรือบรรดาหนุ่มๆ ที่มักจะส่งมาให้เหมือนฝันในโอกาสต่างๆ เห็นสร้างเรื่องเก่งอย่างนั้นหลายคนอาจจะคิดไม่ถึงว่าเหมือนฝันเป็นขวัญใจหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่มากแค่ไหน

ต่างจากมาสฟ้าที่ไม่ค่อยออกสังคม คบหาอยู่แต่กลุ่มเพื่อนเดิม ๆ ไหนจะถูกเหมือนฝันคอยจ้องจะสกัดขาเหล่าหนุ่มๆ ที่มีความกล้าพอจะลองดีกับคนรอบตัวของเธอซึ่งก็มีจำนวนน้อยเหลือเกิน การที่จะได้รับช่อดอกไม้สักช่อนั้นจึงเกิดขึ้นได้ยากหรือบางทีอาจจะมี แต่ถูกเหมือนฝันโยนลงถังขยะหน้าบ้านไปเสียก่อน

“โอ้โห นี่ถ้าไม่รู้ว่านี่เป็นบ้านตัวเอง แม่คงคิดว่าเป็นร้านดอกไม้”

“คุณแม่” มาสฟ้าหันไปมองประตูห้องซึ่งเป็นทิศทางที่เสียงแหลมๆ กระแหนะกระแหนของเชอลีนลอยมา ก่อนที่ร่างบอบบางของคุณผู้หญิงบ้านเศวตรฐาจะปรากฏตัว ตามหลังมาด้วยสามีสุดที่รักของท่านที่มาพร้อมกับดอกไม้ช่อใหญ่มากอีกช่อในอ้อมแขน เพียงแต่ดอกกุหลาบในอ้อมแขนของคมกฤษนั้นเป็นสีขาวไม่ใช่สีแดง มาสฟ้าเห็นก่อนที่จะเอ่ยทักทายผู้ชายคนเดียวในบ้าน “คุณพ่อ”

“หวัดดีครับลูก” คมกฤษตรงมาที่โต๊ะกลมซึ่งมาสฟ้าใช้จัดดอกไม้อยู่ ก่อนจะวางดอกไม้ในมือลงรวมกับกุหลาบสีแดงของมาสฟ้าพร้อมบอก “ของลูก”

“ของหนูเหรอคะ?” หนนี้ทั้งมาสฟ้าและศรีต่างหันมองหน้ากันตาปริบๆ

ทีแรกที่คุณมาสได้รับช่อดอกไม้ว่าแปลกแล้วแต่นี่กลับได้รับถึงสองช่อ ถึงสีจะต่างกันแต่ขนาดของมันก็ใหญ่และราคาก็น่าจะแพงพอๆ กัน สรุปได้ว่าผู้ชายที่กำลังจีบมาสฟ้าอยู่นั้นน่าจะเป็นเจ้าบุญทุ่มทั้งคู่

“พ่อซื้อให้ฟ้าเหรอคะ?”

“เปล่า สามีฉันจะซื้อดอกไม้ให้เธอได้ยังไงล่ะ” เชอลีนมองหน้าลูกสาวของตนตาขวาง ก่อนจีบปากจีบคอว่าอย่างสมบทบาท “มีคนมาส่งหน้าบ้านเมื่อกี้ ไม่ยอมบอกด้วยว่าใครส่งมา จะทิ้งก็เสียดาย สามีของฉันเลยถือมาให้เธอยังไงล่ะ”

“ของไอ้หนุ่มคนนั้นหรือเปล่าครับ?” คมกฤษหมายถึงเจ้าของรถที่มาจอดหน้าบ้านของพวกเขาคืนที่เหมือนฝันและอิงจันทร์มีเรื่องมีราว

“ของอี้เทียนฟ้าได้แล้วค่ะ” มาสฟ้าว่าพลางชี้ไปยังเหล่ากุหลาบสีแดงดอกโตที่ถูกเธอจัดลงแจกันบางส่วนแล้ว คิ้วของหญิงผูกเป็นปมนิดๆ เพราะเธอเองก็สับสนกับเรื่องที่เกิดขึ้นเหมือนกัน แต่มาสฟาก็ยังมั่นใจว่าเจ้าของช่อกุหลาบสีแดงนั้นเป็นอู่อี้เทียน แต่ช่อหลังที่พ่อเธอถือมาให้นี่สิ ใครเป็นคนส่งมา

“แล้วช่อนี้ของใครล่ะ?” ทุกคนมีคำถามเดียวกันในหัว เพียงแค่คนเดียวที่พูดออกมาดังๆ เป็นเชอลีน

“ไม่รู้ค่ะ” มาสฟ้าเอียงคอ พิเคราะห์ดอกกุหลาบแสนสวยตรงหน้าแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ ถึงจะไม่รู้ว่าใครส่งมาแต่เธอก็ตัดใจทิ้งดอกไม้ที่สวยขนาดนี้ไม่ได้อยู่ดี อย่างไรก็คงต้องจัดใส่แจกันแล้วหาที่วางเหมาะให้มันอยู่ดีนั่นแหละ “ศรีไปเอากันในตู้ตรงบันไดออกมาเช็ดที ถ้าไม่มีที่วางก็แบ่งไปเรือนรับรองด้วยเลย”

“เลือกเจ้าของดอกกุหลาบแดงนะ” คุณเชอลีนที่ยืนกอดอก มองกุหลาบทั้งสองช่ออยู่ครู่ใหญ่แล้วบอกกับลูกสาวคนโตของตน คำพูดนั้นทำให้คมกฤษที่ก็มองเหล่ากุหลาบที่กองกันเป็นภูเขาได้แต่เอียงคอไปมา ไม่ว่าจะมองอย่างไรเขาก็ไม่สามารถบอกความแตกต่างได้ ว่านอกจากสีแดงกับสีขาวแล้วดอกไม้พวกนี้แตกต่างกันยังไง แล้วทำไมเจ้าของดอกกุหลาบสีแดงจึงเป็นตัวเลือกที่ดีกว่าสำหรับมาสฟ้าในความคิดของภรรยา

“ทำไมครับ?”

“ก็ดอกสีแดงแพงกว่าน่ะสิคะคุณกฤษ” ว่าแล้วเชอลีนก็ย่นจมูกใส่ร่างสูงของสามี ที่ตั้งแต่คบกันเป็นแฟนจนตอนนี้เขาก็ยังไม่เข้าใจเรื่องความสำคัญของดอกไม้ ไม่ต้องพูดถึงความแตกต่าง

“แต่มันก็แค่ดอกไม้”

“เงียบ! คุณกฤษไม่รู้อะไรก็เงียบไปเลย” เชอลีนตะคอกสามี ก่อนหันขวับแล้วเริ่มกวาดตามองไปรอบตัวช้าๆ ราวกับมองหาบางอย่างอยู่ “นี่น้องสาวของเธอไปไหนเสียล่ะมาสฟ้า เพิ่งหัวค่ำเองคงไม่ได้หลับหรอกใช่ไหม?”

“ไม่ค่ะ ฝันออกไปดื่ม” มาสฟ้าตอบผู้เป็นแม่ด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง ปราศจากความกลัวหรือลังเลในน้ำเสียง “แต่ไม่ต้องห่วงนะคะ เดี๋ยวก็มีคนมาส่ง”

“ใคร?” สองสามีภรรยาโพล่งถามออกมาพร้อมกัน

“อันนี้ต้องรอถามยายฝันเอาเอง ฟ้าคงพูดอะไรมากกว่านี้ไม่ได้”

“อย่าบอกนะว่าไอ้คนจากเซี่ยงไฮ้?” เชอลีนจับผิด สีหน้าของเธอบิดเบ้อย่างรังเกียจเพราะยังไม่ลืมสิ่งที่ลูกๆ ของเธอเล่าให้ฟัง ครั้งที่ทั้งคู่กลับมาถึงบ้านใหม่ๆ “ไหนบอกว่าไม่เอามันแล้วไง มันเป็นคนไม่ดีนี่นา”

“อันนี้แม่คงต้องถามยายฝันเองเหมือนกันค่ะ”

“เลิกทำตัวลึกลับแบบนั้นกับฉันเสียทีมาสฟ้า ฉันเป็นแม่เธอนะ” เชอลีนไม่ใช่คนที่มีความอดทนมากมายมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ยิ่งมาสฟ้าทำตัวมีลับลมคมในไม่ยอมตอบคำถามเธอมาตรงๆ ก็ทำให้คุณนายแห่งบ้านเศวตรฐา ชักจะมีอารมณ์ขึ้นมาหน่อยๆ “ตกลงเธอกำลังพูดถึงใครกันแน่ ผู้ชายที่ยายฝันกำลังคั่วอยู่ใช่ไหม ไอ้ตัวปัญหาคนเดิมหรือเปล่า”

“เอ่อ...”

“ใช่หรือไม่ใช่ คำตอบง่ายๆ พูดมา!”

คุณเชอลีนของศรีช่างมีรสนิยม ตาถึงจริงๆค่ะ เรื่องฐานะนั้นศรีรับรองให้ลูกเขยคนโตของทูนหัวได้เลยค่ะ ว่าอยู่กันไปคุณมาสคนงามของเราจะไม่ลำบากแน่นอน ถถถถถถ