ขอเพียงใจรักมั่น真诚的爱[จบ]

ลำดับตอนที่ #12 : แอบ/ซ่อน

เมื่อถึงเวลายามค่ำคืนเหล่าทหารทุกคนจึงได้รับอนุญาตให้เข้าพักประจำที่ของตนเป็นลำดับต่อมา

ภายในค่ายทหารแห่งนี้ มีทั้งที่พักที่เป็นกระโจม มีทั้งที่พักที่เป็นเรือนนอน หลิวหลีใช้เวลาซักพักเพื่อสำรวจมองหาว่าที่พักของจูหยวนจางอยู่ส่วนใดของค่าย  จนสุดท้ายนางก็ได้เจอ

หญิงสาวเพียงรอจังหวะเพื่อให้มั่นใจว่าจูหยวนจางออกจากที่พักไปแล้ว จึงจะแอบเข้าไปในที่พักของเขา  

นางต้องการเข้าไปอาบน้ำนั่นเอง 

วันนี้เนื้อตัวของนางมีแต่คราบฝุ่นและคราบเหงื่อ หากไม่ได้อาบน้ำ นางต้องคันจนนอนไม่หลับเป็นแน่  แต่จะให้ไปอาบน้ำกับบุรุษคนอื่น  มันจะเป็นไปได้อย่างไร  นางยอมผูกคอตายจะดีกว่า

หลิวหลีคิดอย่างนั้นอยู่ในใจขณะกำลังเมียงมองเข้าไปยังที่พักแห่งหนึ่ง

จูหยวนจางที่นั่งอยู่ภายในที่พักของตนรับรู้ได้ถึงสายตาของใครบางคนที่แอบมองเขาอยู่ตลอดเวลาจากนอกที่พักของเขา 

เขาพอจะเดาความคิดของใครคนนั้นได้เป็นอย่างดี 

ภรรยาของเขาที่อยู่ในคราบของอาหลิ่วกำลังต้องการบางอย่างจากที่พักของเขา   

เขาเป็นทหารมานาน ฝึกประสาทสัมผัสทุกด้านมาอย่างดีตั้งแต่ยังเยาว์วัย มีหรือจะไม่รู้ตัวว่ามีใครมาแอบมองเขาอยู่  แต่จากที่เขาใช้หางตาประเมินแล้ว  นางไม่ได้มองมาทางเขา  แต่นางกำลังมองหาสิ่งของบางอย่างหลังฉากอาบน้ำ  นั่นจึงทำให้เขารับรู้ถึงเจตนาของนาง  และมีเพียงเรื่องนี้เท่านั้นที่เขาต้องยอมนาง   

จะให้นางไปอาบน้ำที่ใดได้กันถ้าไม่ใช่ในที่พักของเขา  

เมื่อจูหยวนจางค่อนข้างมั่นใจในเจตนาของภรรยาของเขาในคราบของอาหลิ่วแล้ว เขาจึงทำทีเป็นเรียกลูกน้องให้ยกน้ำเข้ามาเติมลงอ่างก่อนที่เขาจะทำทีเป็นเดินออกมาจากที่พัก

นี่นางกำลังนำความลำบากมาให้เขาใช่หรือไม่?

แค่ได้คิดว่านางกำลังเปลื้องผ้าอาบน้ำอยู่หลังฉากนั้น  แล้วคืนนี้เขาจะนอนหลับได้อย่างไรกัน? 

จูหยวนจางคิดอย่างนั้นพลางเดินออกไปจากที่พักของเขา  เขาใช้เวลาครู่หนึ่งรอให้แน่ใจว่าหลิวหลีในคราบอาหลิ่วได้แอบเข้าไปในที่พักของเขาแล้ว  เขาจึงเดินย้อนกลับมาก่อนจะใช้วิชาตัวเบาแอบย่องเข้ามาในที่พักของเขา

เขาแค่อยากรู้ว่านางจะทำอะไรบ้างในที่พักของเขาแห่งนี้ จูหยวนจางเพียงยืนกอดอกมองภรรยาของเขาอาบน้ำอยู่หลังตู้มุมหนึ่งอย่างนึกสนุก

หลิวหลีนั้นเมื่อแน่ใจแล้วว่าจูหยวนจางเดินออกไปด้านนอกของที่พักแล้วจึงรีบเข้ามาในที่พักของจูหยวนจางอย่างย่ามใจ 

เมื่อหญิงสาวเข้ามาถึงห้องด้านในจนมองเห็นอ่างอาบน้ำแล้ว  จึงไม่รอช้า นางรีบเข้าไปหลังฉากกั้นแห่งนั้นทันที  หญิงสาวรีบเปลื้องผ้าเปื้อนฝุ่นของตนเองออกก่อนจะลอกคราบที่พันแน่นรอบอกและลำตัวออกอีกชั้นหนึ่ง  ทั้งหนวดปลอม  เคราปลอม  นางใช้เวลาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะลอกทุกอย่างออกจนหมด  ซักพักหญิงสาวจึงเคลื่อนกายเปล่าเปลือยของตนลงแช่ในน้ำอย่างอารมณ์ดี

ทุกการกระทำของหลิวหลีอยู่ในสายตาของจูหยวนจางทั้งหมด  เขาเริ่มไม่แน่ใจว่าตนเองเข้ามาแอบดูอะไรกันแน่  ระหว่างดูพฤติกรรมของนาง  กับ ดูนางอาบน้ำ  ยามนี้คล้ายกับว่าเขาอยากจะทำอย่างหลังมากกว่า

จูหยวนจางยังคงยืนกอดอกแอบมองภรรยาของตนอาบน้ำอยู่อย่างนั้นพร้อมกับพยายามเก็บข่มอารมณ์ปรารถนาบางอย่างเอาไว้เป็นอย่างดี

เขามั่นใจว่ามิได้นึกรักใคร่ชอบพอนางแต่อย่างใด

เพียงแต่ว่า

พอนึกถึงร่างเปลือยเปล่านุ่มนิ่มนั่นที่เคยอยู่ใต้ร่างของเขา เคยนอนเคียงกันและร่วมอภิรมย์ด้วยกันอยู่หลายครั้ง

เขาจึงรู้สึกแปลกๆ

มิใช่ว่าเขาไม่เคยร่วมอภิรมย์กับอิสตรี

เขาเคยไปเที่ยวหอคณิกาบ้างตามอารมณ์บุรุษเพศกับเหล่าเพื่อนทหารด้วยกัน

สตรีพวกนั้น ทั้งงดงามมากกว่าหลิวหลี และลีลาเร่าร้อนตอบสนองบุรุษเพศได้ดีกว่าหลิวหลี

แต่สายตา...

สายตาและเสียงแว่วหวานที่มิได้เสแสร้งนั่นของนาง...

ยามที่หลิวหลีใช้สายตากลมโตของนางมองมาที่เขา

ยามที่หลิวหลีร้องครวญครางหวานใสใส่หน้าเขา

อา...

เขาจะจัดการกับอารมณ์ของเขายามนี้อย่างไรดี

เวลาผ่านไปซักพัก  หลิวหลีที่อาบน้ำจนพอใจแล้วจึงเคลื่อนกายออกมาจากอ่างอาบน้ำ  หญิงสาวรีบใส่ผ้าทุกอย่างไว้เหมือนเดิมพร้อมเปลี่ยนใส่ชุดใหม่ที่นางเตรียมเอามา  มันเป็นชุดลำลองรูปแบบเดียวกับทหารทุกคนในที่นี้ 

นางเตรียมมาหลายชุดเชียวล่ะ นางค่อนข้างรอบคอบเกี่ยวเรื่องเสื้อผ้าอาภรณ์เป็นอย่างดี

หญิงสาวยังคงบรรจงติดหนวดติดเคราเอาไว้ตามเดิมโดยไม่ต้องมองหาคันฉ่องแต่อย่างใด  นางฝึกใส่โดยไม่ต้องมองผ่านเงาในกระจกมาหลายรอบแล้ว

อา...

นางช่างเฉลียวฉลาดเก่งกาจเหมือนกันนะนี่

หลิวหลีคิดอย่างเข้าข้างตนเอง

เมื่อจัดการกับตนเองเสร็จเรียบร้อยดีแล้ว  หญิงสาวเพียงเมียงมองไปทางประตูของห้องพักแห่งนี้ 

นางมองจนแน่ใจว่าจูหยวนจางยังไม่กลับเข้ามา นางจึงเดินสำรวจห้องพักของเขาอย่างใคร่รู้  นางมองไปรอบๆห้องอย่างถ้วนถี่ เห็นมีข้าวของวางระเกะระกะไม่เรียบร้อยดีนัก  หนังสือบนชั้นหนังสือบางเล่มก็วางเอาไว้อย่างหมิ่นเหม่เกรงจะตกลงมาจากชั้นหนังสือจนรูปเล่มเสียหาย 

หญิงสาวจึงไม่รอช้านางรีบเดินเข้าไปจัดหนังสือบนชั้นให้จนเป็นระเบียบเรียบร้อยเป็นอย่างดี  โดยเว้นไว้เฉพาะบนโต๊ะทำงานของจูหยวนจางที่นางไม่คิดจะแตะต้องแต่อย่างใด  ด้วยเกรงว่าเขาอาจจะทำงานอะไรค้างคาเอาไว้  ถ้างานของเขาถูกย้ายเคลื่อนที่จากตำแหน่งเดิม อาจจะสร้างปัญหาให้แก่เขาเอาได้ 

หญิงสาวคิดได้ดังนั้นจึงผละไปจากโต๊ะนั่นก่อนจะไปหยุดยืนอยู่ตรงตู้เสื้อผ้าของจูหยวนจาง 

นางเพียงหยิบเสื้อผ้าของเขาออกสำรวจดู พบว่ามีบางตัวขาดวิ่นจากรอยตะเข็บรอยเย็บเดิม  นางคิดไว้อยู่แล้ว เพราะจากการฝึกทหาร  การออกท่าทางกิริยาต่างๆในการทำกิจกรรมประจำของพวกทหารเหล่านี้ ย่อมต้องเกิดเรื่องอย่างนี้กับเสื้อผ้าอาภรณ์  นางจึงเตรียมอุปกรณ์เย็บผ้ามาด้วย  มันเป็นนิสัยประจำตัวของนาง  ขอทำตามใจหน่อยก็แล้วกัน

เมื่อคิดได้ดังนั้นหลิวหลีจึงไม่รอช้า รีบเอาเสื้อผ้าของจูหยวนจางมานั่งเย็บอยู่ตรงตู้แห่งนั้นทันที  ในขณะที่เย็บไปก็ชำเลืองมองที่ประตูห้องพักไปด้วย 

ถ้าหากจูหยวนจางกลับเข้ามา นางจะแอบหลบเข้าไปตรงหลังตู้นี่  นางคิดเอาไว้แล้ว...

และการกระทำของหลิวหลีนั้น สร้างความประหลาดใจให้กับจูหยวนจางอยู่ไม่น้อย  เขายังคงแอบมองนางอยู่ตรงมุมมืดของห้องพักของตนเอง  

เขาแอบมองภรรยาของเขาอยู่อย่างนั้น  

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้พิศมองนางอย่างจริงจัง

เขามองเห็นการเอาใจใส่เล็กๆน้อยๆนั่น

แม้มันจะเป็นเรื่องไร้สาระอยู่บ้างในความคิดของเขา

แต่...

ทำไม...

เขาถึงรู้สึกดี

มันรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

หลิวหลีใช้เวลาซ่อมเสื้อผ้าของจูหยวนจางอีกซักพักจึงรีบเก็บเข้าที่พร้อมกับจัดตู้ให้อย่างเรียบร้อย  หญิงสาวเพียงยืนมองเหล่าเสื้อผ้าของจูหยวนจางอยู่อย่างนั้น  นางมองเสื้อของเขา มองไปที่แขนเสื้อของเขาอย่างเหม่อลอย

อา...

นางกำลังคิดถึงสัมผัสของเขา

อ้อมอกของเขาที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามแน่นๆ

วงแขนที่มีความแข็งแกร่งของเขา

อืม...

นางจะจัดการกับอารมณ์แบบนี้อย่างไรดี

หลิวหลีคิดในใจพลางเม้มริมฝีปากจนแก้มสีแดงระเรื่อป่องออกมา  ก่อนจะย่อเข่าทรุดนั่งลงตรงตู้เสื้อผ้า

หญิงสาวนั่งเหม่อลอยอยู่อย่างนั้น

นางคิดถึงจูหยวนจาง

แม้ว่าจะได้เข้ามาอยู่ในค่ายทหารแห่งเดียวกับเขาแล้ว  แต่นางก็ไม่อาจที่จะให้เขารู้ตัวตนของนางได้  ถ้าหากเขารู้  เขาคงไม่พอใจ  เขาคงไล่นางกลับไปอย่างไม่ใยดี  ท่าทางของเขาตั้งแต่คืนเข้าหอ ทั้งแข็งกระด้างไม่มีท่าทางถนอมบุบผาอย่างนั้นมันบอกกับนางได้ดี ว่าเขาคงจะกระทำการอันใดกับนาง

หลิวหลีนั่งถอนหายใจอยู่หลายเฮือกอยู่มุมเดิม  นางนึกละอายใจในความโง่งมของตนเองเหลือเกิน

แต่นางชอบเขาจริงๆ  นางไม่ได้ชอบแค่เพียงผิวเผิน

ก่อนที่นางจะตัดสินใจว่าต้องเป็นเขา นางค่อนข้างมั่นใจว่านางชอบเขา

นางถึงได้ทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้แต่งงานกับเขา  นางมิได้ทำตามอารมณ์ชั่ววูบแต่อย่างใด

เขาจะมีใจชอบนางตอบกลับบ้างหรือไม่กันนะ

หลิวหลีจมอยู่ในภวังค์ของตนเอง  นางนั่งกอดเข่าหลังติดอยู่หน้าตู้พลางเอามือจิ้มวนไปมากับพื้นอยู่อย่างนั้น

ท่าทางของหญิงสาวคล้ายกับเด็กสาวขี้เหงาคนหนึ่ง

จูหยวนจางที่ยืนกอดอกแอบมองอยู่รู้สึกได้อย่างนั้น

กิริยาของนาง...

ทำให้เขาอยากเข้าไปดึงร่างนั้นขึ้นมากอด

ก๊อก  ก๊อก  ก๊อก

เสียงเคาะประตูพลันดังขึ้นดึงหลิวหลีและจูหยวนจางที่กำลังจมอยู่ในความคิดของตนเองให้หลุดออกจากภวังค์ในทันที

"ท่านรองแม่ทัพอยู่หรือไม่ เจ้าคะ" เสียงใสๆของสตรีนางหนึ่งดังเข้ามาจากหน้าประตู  "ข้าน้อย อวี้เจิน เจ้าค่ะ"

หลิวหลีได้ยินดังนั้นจึงรีบลุกเดินขึ้นไปทางประตูก่อนจะดึงประตูออกมา

"อ๊ะ!" อวี้เจินยิ้มกว้างก่อนจะหุบลงในทันใด "อ้าว!"

"ท่านรองแม่ทัพจูล่ะ" อวี้เจินเอ่ยถามบุรุษตรงหน้าพลางเมียงมองเข้าไปด้านในห้องอย่างถือวิสาสะก่อนจะก้าวเดินฉับๆเข้าไปด้านในของห้อง

"ท่านรองแม่ทัพไม่อยู่รึ" อวี้เจินเดินไปถามไปอยู่ภายในห้องพักของจูหยวนจาง 

หลิวหลีได้แต่ขมวดคิ้วมองตามอย่างขัดเคือง แต่ไม่อาจกล่าวสิ่งใดได้  นางเพียงเม้มริมฝีปากเอาไว้แน่น

"เช่นนั้น  ข้าจะนั่งรอเขาในนี้นะ  ข้ามีขนมมาฝากเขา" อวี้เจินหันหน้ามาบอกกล่าวแก่หลิวหลีที่อยู่ในร่างของอาหลิ่ว  "เจ้าออกไปก่อนเถอะ  ข้าต้องการอยู่กับท่านรองแม่ทัพสองต่อสอง"

ประโยคนั้นทำหลิวหลีถึงกับหน้าบึ้งตาโต

"อะไรของเจ้า" อวี้เจินเห็นหน้าของบุรุษที่ยืนตัวแข็งทื่ออยู่ตรงประตูถึงกับหลุดหัวเราะเสียงใส 

"ข้าจะบอกเจ้าให้นะ  ข้ากับรองแม่ทัพจู  เรา..."  จบคำอวี้เจินทำทีเอียงอายยกนิ้วมือขึ้นแตะริมฝีปากอย่างมีเลศนัย  นางต้องการปล่อยข่าวเกินจริงออกไปก่อน  เพื่อปูทางให้มันเป็นจริงได้ในสักวัน

และมันก็ได้ผล

หลิวหลีถึงกับนิ่งอึ้งไป

อวี้เจินเริ่มรำคาญกับบุรุษตรงหน้าที่เอาแต่ยืนตัวตรงขวางประตูอยู่จึงดันร่างของเขาให้ออกจากประตูจนกระเด็นออกไปข้างนอกห้องก่อนจะปิดประตูใส่หน้า

หลิวหลียังคงยืนนิ่ง  มองบานประตูอย่างนั้น  หญิงสาวกำลังนึกภาพปะติดปะต่อกันอยู่

จากเหตุการณ์ก่อนหน้า ที่สตรีนางนี้คล้ายกำลังเข้ามาตีสนิทกับจูหยวนจางเมื่อช่วงบ่ายของวัน  นางแค่สังเกตได้ว่าจูหยวนจางเพียงสนทนาโต้ตอบธรรมดามิได้มีท่าทีอันใดพิเศษ

แต่...

ถ้าหากว่า

เรื่องของจูหยวนจางเป็นดังที่สตรีนางนี้ต้องการจะสื่อ

ถ้าเป็นอย่างนั้น...

ถ้าเป็นอย่างนั้น...

"อาหลิ่ว!" เสียงของอาต้วนตะโกนดังมาแต่ไกลเมื่อมองเห็นอาหลิ่วคล้ายยืนเคว้งอยู่กลางอากาศ 

"อาหลิ่วเป็นอะไรไป  ไปเถอะ  ไปกับข้าทางนั้นดีกว่า  ไปทำความรู้จักกับสหายใหม่กัน"  จบคำอาต้วนก็ลากเอาอาหลิ่วที่คล้ายก้อนเนื้อชนิดหนึ่งให้ติดมือไป