Wonder Boys (Super Junior Yaoi)

ลำดับตอนที่ #12 : Chapter 11: Atonement (ขอบคุณ และขอโทษ) ft. Hankyung x Hyukjae

 ความเงียบเข้าปกคลุมทั้งคนที่อยู่ข้างในและคนที่ยืนอยู่หน้าประตูบ้านข้างนอกอย่างเรียววุคและซีวอน

“แต่งห่งแต่งห่าอะไร”เสียงหวานที่ไม่ต้องเดาก็รู้ได้เลยว่าเป็นของใครดังลอดออกมาจากประตูบ้านเรียบๆชนิดไม่เกรงกลัวอะไร

“แต่งงานไง”บุคคลที่ไม่เคยนับเป็นพ่อพูดเรียบๆ

“ไม่แต่ง!!!”คิมฮีชอลตวาดลั่นอย่างโมโห

“ยังไงก็ต้องแต่ง”

“ใครเป็นคนคิดเรื่องการแต่งงานบ้าๆนี่?!”เสียงหวานตวาดลั่นเหมือนเดิม

“ฉันกับพ่อของฮันกยอง...”

“แล้วไม่ถามความเห็นของพวกผมเลยเหรอครับ?”สำเนียงเปร่งๆดังขึ้นมาอย่างนอบน้อมแต่บ่งบอกถึงความโกรธจัด

“ใช่! อีกอย่าง ทำไมฉันต้องทำตามทำตามที่นายบอกด้วยหละ?”ฮีชอลถามเรียบๆแต่กวนประสาท

“เพราะนาย...”

“นายไม่ใช่พ่อฉัน! ฉันไม่แต่ง!!!”

เอี๊ยดดดดดดดดดดด...

ประตูบ้านถูกกระชากเปิดออกมาด้วยฝีมือของคนที่อยู่ในบ้าน ซีวอนและเรียววุคที่ยืนอยู่ข้างนอกเบิกตากว้าง มีเพียงคนเปิดประตูเท่านั้นที่มีสีหน้าเรียบๆที่ยากต่อการคาดเดาว่าร่างบางตรงหน้าคิดอะไรอยู่

“Oh. People.”เสียงหวานพูดเรียบๆก่อนที่จะเดินชนไหล่ร่างสูงจากไป

ชเวซีวอนหันหลังไปจะวิ่งตามร่างบางแต่มือเล็กของบุคคลข้างๆตนกลับฉุดเอาไว้พร้อมกับส่ายหน้าช้าๆเป็นเชิงห้าม

“บางที พี่ฮีชอลเขาต้องการแค่จะอยู่คนเดียว”

ดวงตาคมเข้มมองตามแผ่นหลังเล็กของร่างบางจนลับสายตาก่อนที่จะลอบถอนหายใจเบาๆคนเดียว เรียววุคปล่อยแขนแกร่งร่างสูงแล้วถอนหายใจบ้าง

“เฮีย...แล้วถ้าเฮียทำแบบนี้ แล้วจารย์ฮยอกเขาไม่...เจ็บเหรอฮะ? เฮียก็รู้...”เรียววุคเงียบเสียงลงเมื่อเห็นสีหน้าว่างเปล่าของร่างสูงโปร่ง

“เฮียไม่รู้...เรียววุค...เฮีย...คิดว่าเฮียน่าจะลืมไปได้แล้ว...เฮียขอตัว”พูดจบก็เดินขึ้นบันไดชั้นสองปึงปังจากไป ผู้เป็นพ่อเงียบอยู่สักพักก่อนที่จะลุกขึ้นเดินไปเปิดทีวีดู

คิมเรียววุคถอนหายใจอีกรอบกับบรรยากาศอึดอัดที่เพิ่งก่อตัวหลังจากที่คิมฮีชอลผู้เป็นพี่ผละจากไป

“จารย์ฮยอก...นี่ใช่ลีฮยอกแจ ครูสอนวิชาชีวะของพวกปี1 กับ 2ใช่ไหม?”ใบหน้าหวานของร่างบางเล็กพยักหน้า

ชเวซีวอนเลิกคิ้ว

แล้วลีฮยอกแจมาเกี่ยวอะไรกับไอ้แปะบรรลัยนี่วะ?

“คือจารย์ฮยอกกับเฮียฮันกยองเขา...หงะ...เมื่อ3ปีก่อน...”

เรียววุคถอนหายใจก่อนที่จะพูดต่อไปว่า

“....สองคนนั้นเคยเป็นแฟนกันฮะ”




-----------5%-----------

“เราเลิกกันเถอะ”

“ท ทำไมหละฮันกยอง”

“ฉัน...ต้องกลับเมืองจีน...”

“ม ไม่จริง...ฮันกยอง...ร เรายังรักกันได้...”

“...ฉันขอโทษ...ฮยอกแจ...ฉันขออะไรอีกอย่างได้ไหม?”

“ว ว่ามา...”

“ช่วยลืมเรื่องของเราสองคนไปด้วยเถอะ”

ประโยคสนทนาของตนกับบุคคลที่ตนรักดังก้องวนเวียนอยู่ในหัวมาเป็นเวลานาน ทั้งเหตุการณ์ สถานที่ สีหน้าหรือแม้แต่น้ำ
เสียง...มันยังคงชัดแจ่มแจ้งราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อสักครู่ ทั้งๆที่ผ่านไป3ปีกว่าแล้ว...

ร่างเล็กของลีฮยอกแจนั่งอยู่บนโซฟาสีขาว ดวงตากลมๆสีนิลเหม่อลอยออกไปข้างนอกหน้าต่างก่อนที่จะถอนหายใจออกมา

ช่วยลืมเรื่องของเราสองคนไปด้วยเถอะ

ผิดไหม? ที่ยังลืมไม่ได้

ผิดไหม? ที่ยังจำได้ชัดถ้อยชัดคำ

ผิดไหม? ที่ยังรอคอยมาสามปี

ผิดไหม? ที่เลือกที่จะรอ?

ดวงตาของร่างเล็กร้อนผ่าว หยาดน้ำใสก่อตัวขึ้นก่อนที่จะไหลลงมาช้าๆ

ร้องไห้อีกแล้ว...

3 ปีแล้วสินะ...ที่ต้องร้องไห้คนเดียวโดยไม่มีเขาคนนั้นคอยอยู่เช็ดน้ำตาให้

ฮันกยอง...ฉันคิดถึงนาย...

“เฮ้ย! แบบนี้จารย์ฮยอกก็เจ็บตายเลยอะดิ”คิมแจจุงตะโกนเสียงดังลั่นก่อนที่มือเรียวของร่างบางข้างๆจะเอื้อมมาปิดปากของคนสวยอย่างรวดเร็ว

“เบาๆหน่อยก้ได้ไอ้ห่า! จะเสียงดังไปทำพระแสงอะไร!?!?!”เสียงหวานกระซิบเข้าที่หูเบาๆพร้อมกับใบหน้าหวานที่แยกเขี้ยวใส่

“แล้วนายจะทำยังไงต่อไปฮีชอล?”เสียงของสองฝาแฝดผู้หน้าตาไม่เหมือนกันแม้แต่น้อยดังขึ้นพร้อมกัน

เจ้าของชื่อถอนหายใจก่อนที่จะทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ของตนอีกครั้ง ขาเรียวยกขึ้นมาพาดเอาไว้บนโต๊ะพร้อมกับโยกเก้าอี้ที่ตนนั่งเล่น

“ฉันว่าเฮียก็คงแอนตี้เรื่องแต่งงานห่านี่เหมือนฉันนั่นแหละ พวกแกว่าไง? แจจุง? ซองมิน? ดงแฮ?”เจ้าของชื่อพยักหน้าหงึกๆเป็นเชิงเห็นด้วยเมื่อเสียงหวานของฮีชอลเรียกชื่อไล่ไปทีละคน

ครืดดดดดดดดดดดดดด...

 “Good afternoon students.”สำเนียงภาษาอังกฤษดังขึ้นมาพร้อมกับเจ้าของเสียงรูปหล่อที่ช่วงนี้หน้าเริ่มออกหวานเล็กน้อยเดินเข้ามาในห้อง ดงแฮยิ้มรับอยู่คนเดียวหลังห้อง

ลีดงแฮยิ้มหวานทุกครั้งที่เจอกับคิมคิบอม อาจารย์สอนวิชาภาษาอังกฤษ เป็นรอยยิ้มที่แม้แต่เพื่อนซี้อย่างฮีชอลและแจจุงหรือฝาแฝดอย่างซองมินยังไม่สามารถคาดถูกเลยว่าคิดอะไรอยู่ในใจ

“วันนี้เราจะมาเรียนเรื่อง...”

เสียงออดบอกเวลาเลิกเรียนดังไปเป็นครั้งที่สามก่อนที่จะเงียบเสียงหายไป ร่างบางลุกขึ้นเก็บกระเป๋าก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมามองเมื่อมีเสียงกรี๊ดกร๊าดของเหล่านักเรียนหญิงดังออกมาจากประตูทางเข้า

“ฮีชอล...ของแกหวะ”แจจุงแซวเล่นๆพร้อมกับเดินออกจากห้องไปทิ้งให้เจ้าตัวยืนงงอยู่สักครู่ก่อนที่จะก้าวขาฉับๆไปยังหน้าต่างห้องทันที ดวงตากลมโตเบิกกว้างกับสิ่งที่ตนห้องภายในวงล้อมของเหล่านักเรียนหญิง

ฮันกยองยืนพิงรถBMWสีดำอยู่หน้าประตูโรงเรียน!!!

ดูเหมือนว่าหนุ่มจีนจะรู้ตัวว่าโดนจ้อง เจ้าตัวเงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะฉีกยิ้มชนิดละลายใจสาวได้ให้ร่างบาง ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อก่อนที่จะรีบวิ่งออกจากห้องเรียนไป

เป็นเรื่อง!

“เฮียมาทำอะไรที่นี่ฮะ?”เสียงหวานพร้อมกับเจ้าของเสียงที่เดินมาโดยมีเหล่าบรรดาผู้รุมล้อมที่พากันเปิดทางให้ คนที่ถูกเรียกยิ้มหวานให้อีกรอบ

“ถ้ามารับจารย์ฮยอกแล้ว...เขายังไม่...”

“ฉันมารับนายนั่นแหละ คิมฮีชอล”

O_O! ดวงตากลมโตเบิกกว้างกับประโยคเมื่อครู่ ไม่ใช่เพราะคำตอบแต่เป็นสรรพนามที่หนุ่มจีนรูปหล่อติ๋มตรงหน้าใช้เรียกกับตน!

สมัยก่อนแทนตัวเองว่าเฮีย...ตอนนี้ทำไมแทนตัวเองว่าฉันวะ?!?!!!

“เกิดอะไรขึ้นหนะ...นาย!!!”เสียงของชเวซีวอน อาจารย์ฝ่ายปกครองและอาจารย์ประจำห้องคิงปี4ดังขึ้นมา เหล่านักเรียนต่างพากันเบิกทางให้ก่อนที่จะรีบสลายตัวหายไปเมื่อร่างสูงกวักมือไล่

ข้างหลังของซีวอนมีเหล่าบรรดาผู้ช่วยอาจารย์ฝ่ายปกครองอีกสามคน คิมคิบอม โจคยูฮยอนและจุงยุนโฮวิ่งมาก่อนที่จะหยุดอยู่ข้างๆและมองหน้าเพื่อนรักของตนที่จ้องหน้าหนุ่มจีนอย่างเคียดแค้นสลับกันร่างสูงโปร่งที่ยืนพิงรถชิวๆ

“ซีวอน...มันเกิดอะไร...”

“ฮันกยอง!!!”

เสียงหวานออกห้าวดังลั่นขึ้นมากลบประโยคคำถามของคยูฮยอน ซีวอนตาโตไม่แพ้ฮีชอลที่สะดุ้งก่อนที่จะยืนนิ่งราวกับรูปปั้น

เจ้าของเสียงวิ่งมาก่อนที่จะเปลี่ยนมาเป็นเดินดุ่มๆมายืนประจันหน้ากับเจ้าของชื่อ

“ฮันกยอง...ฮันกยองจริงๆใช่ไหม?”

หยาดน้ำใสก่อตัวขึ้นบนเบ้าตาของร่างเล็ก ทุกคนอึ้งยกเว้นซีวอน ฮันกยองและฮีชอลที่ต่างพากันนิ่งเงียบไม่ขยับเขยื้อนราวกับรูปปั้น

“จารย์ฮยอก...”เสียงหวานเอ่ยเรียกชื่อร่างเล็กที่ยืนร้องไห้เงียบๆอย่างแหบพร่า

“นายกลับมาหาฉัน...ฉันคิดถึงนาย...ฮัน...”

“ใครบอกว่าฉันมาหานาย”

ฮยอกแจสะดุ้งก่อนที่จะรู้สึกเหมือนมีคนเอามีดมาปักกลางหัวใจ ร่างเล็กยืนนิ่งก่อนที่จะเข่าทรุดไปกองกับพื้นอย่างหมดแรง

“ฉันมาหาฮีชอล”

คนที่ถูกเข้าไปมีเอี่ยวตาถลนทันที แค่นั้นไม่พอ ร่างสูงโปร่งของฮันกยองก็เดินเข้ามาคว้าตัวร่างบางแล้วดันเข้าไปในรถที่เปิดประตูอ้ารอเอาไว้ก่อนที่จะอ้อมไปยังประตูรถอีกข้าง เสียงโวยวายและทุบกระจกปังๆจากร่างบางดังขึ้นมาไม่หยุดหย่อน

“อีกอย่างนะ ลีฮยอกแจ...”

เจ้าของชื่อเงยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยน้ำตาขึ้นมามองก็พบกับสายตาเย็นชาจากฮันกยองที่ถูกส่งมา

“ฉันกับฮีชอลจะแต่งงานกัน”

และรถBMWคนนั้นก็แล่นจากไป

ดวงตากลมสีนิลมองรถคนนั้นจากไปแต่ประโยคของร่างสูงโปร่งยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของตน

ฉันกับฮีชอลจะแต่งงานกัน

ฮันกยอง...

ผิดไหม? ที่ยังจะรักนาย?

ผิดไหม? ที่ฉันยังจำเรื่องของเราสองคนได้ดีตลอด

“อาจารย์ฮยอกแจ”เสียงทุ้มต่ำที่ฟังดูเป็นห่วงและนุ่มนวลของร่างสูงดังขึ้นมา มีเพียงเสียงสะอื้นไห้ของเจ้าตัวที่ดังออกมาไม่ขาดสาย

ลีฮยอกแจ อาจารย์สอนวิชาชีวะปี1และปี2นั่งร้องไห้อย่างเอาเป็นเอาตายโดยไม่สนใจต่อใครทั้งสิ้น

เสียงร้องไห้ของร่างเล็กดังกังวานไปนาน...เสียงร้องไห้แห่งความเจ็บปวด...

เพราะผู้ชายนิสัยไม่ดีที่ชื่อฮันกยอง

-----------30%-----------

“เฮียพูดอะไรออกไป รู้ตัวบ้างไหม?!!”เสียงหวานดังลั่นออกมาอย่างโมโหสุดๆทันทีที่ประตูรถเปิดล้อก ประตูรถBMWสีดำคันหรูถูกเปิดออกมาก่อนที่จะปิดลงเสียงดัง

“ฮีชอล! ฟังฉันก่อน!!”

ไม่มีคำตอบจากเจ้าของชื่อ ร่างบางเดินปึงปังขึ้นบันไดชั้นสองไปก่อนที่หนุ่มจีนจะวิ่งตามขึ้นมาทัน ประตูไม้บานเก่าๆก็ถูกปิดใส่หน้าของฮันกยองเสียงดังจนเจ้าตัวสะดุ้ง

“ฮีชอล! เฮ้ คิมฮีชอล!!!”

ปัง ปัง ปัง ปัง!!!

ฮันกยองตะโกนลั่นพร้อมกับมือหนาที่ทุบประตูรัวเสียงดัง

“ไปตายซะ!!!”

เสียงหวานตะโกนดังลั่นออกมาจากในห้องอย่างกราดเกรี้ยว ฮันกยองชะงักเล็กน้อยก่อนที่จะลดมือลงไว้ข้างกาย

“ฉันขอโทษ...ยังไงก็...สบสติอารมณ์ด้วย...บาย”

และเสียงฝีเท้าหนักๆก็ซาลงเรื่อยๆ

คิมฮีชอลนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงนอนสีขาว ใบหน้าหวานก้มหน้านิ่งก่อนที่จะถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยกว่าแล้ว

จะทำยังไงดี...

ทำไมเฮียต้องทำแบบนี้ด้วย...

ดวงตากลมโตเหลือบไปเห็นรูปถ่ายที่อยู่ในลิ้นชักที่เปิดอ้าเอาไว้ หยาดน้ำใสก่อตัวขึ้นบนเบ้าตาร่างบางทันที

รูปเขา เรียววุค ฮันกยองและอาจารย์ฮยอกแจกำลังยืนยิ้มอย่างมีความสุข

ร่างบางและร่างบางเล็กผู้เป็นน้องยืนกอดคอกันพร้อมกับฉีกยิ้มให้กล้องอย่างมีความสุข ข้างๆเป็นรูปของบุคคลที่นับถือราวกับพี่ชายอย่างฮันกยองและลีฮยอกแจ อาจารย์ที่รักที่สุดยนกอดกันเป็นคู่รัก

 “เวรเอ้ย”เสียงหวานสบถพึมพำเบาๆอย่างปวดร้าว

ความรู้สึกผิดเอ่อล้นขึ้นมาเต็มหัวใจ

ทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองไม่ผิดเลย แต่มันก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดี...ที่ทำให้บุคคลที่เขารักและเคารพต้องมาเป็นแบบนี้

ทั้งฮันกยองที่เปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ

ทั้งฮยอกแจที่ต้องมาเจออะไรที่เจ็บๆแบบนี้

เป็นเขา...เขาก็ร้องไห้เลือดตากระอักเหมือนกันนั่นแหละ!

ก๊อก ก๊อกๆ

“พี่ฮะ...เกิดอะไรขึ้นฮะ”เสียงหวานของผู้เป็นน้องดังลอดประตูไม้บานเก่ามา ใบหน้าหวานเงยหน้าขึ้นมามองต้นเสียง

“ไม่มีอะไร...พี่อยากอยู่คนเดียว...”

เสียงเคาะประตูเงียบหายไปก่อนที่จะมีเสียงถอนหายใจของผู้เป็นน้องที่ยืนอยู่หลังประตูดังขึ้นมา

“พี่อย่าคิดมากนะฮะ...พี่ไม่ผิด...แต่พี่ฮันผิด”

เรียววุค...ยิ่งพูดมันก็เหมือนยิ่งตอกย้ำ

รู้ว่าไม่ผิดเลย แต่บางที...การที่เรามาโดนหางเลขแบบนี้...มันก็รู้สึกผิด

อาจารย์ฮยอกแจ...จะเกลียดเราไหมนะ?

ผมขอโทษครับ...

ก๊อกๆ ก๊อกๆ ก๊อกๆ ปัง ปัง ปัง ปัง !!!!

เสียงเคาะประตูที่เคยเบาอยู่เป็นระยะนานกลายมาเป็นเสียงใครบางคนเคาะประตูเสียงดังลั่น ร่างบางที่นอนเผลอนอนหลับไปสะดุ้งตื่นก่อนที่จะรีบวิ่งไปเปิดประตูที่โดนทุบเสียงดังราวกับจะพังเข้ามาให้ได้

เอี๊ยดดดดดดดดด

มือหนาที่กำลังจะทุบประตูเป็นครั้งที่ร้อยกว่าชะงัก ดวงตาคมเข้มเบิกกว้างกับบุคคลที่เปิดประตูออกมา

ดีนะที่หยุดทัน...ถ้าช้ากว่านี้นี่คง...

“ครับ?”

ดวงตากลมโตมองหน้าร่างสูงเป็นเชิงสงสัยกับการมาเยือนของซีวอน

“นาย...จะแต่งงานกับฮันกยองจริงๆเหรอ?”

ฮีชอลชักสีหน้าไม่พอใจทันทีที่ได้ยินประโยคของร่างสูง

“จารย์ถ่อมาถึงบ้านผมเพียงเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่องใช่ไหมฮะ? จารย์ก็น่าจะรู้คำตอบดีอยู่แล้วนี่ฮะ”

“นาย...จะแต่งงานกับฮันกยอง...สินะ”

ร่างบางใจหายวูบกับประโยคเมื่อครู่

ไม่รู้ทำไมหน้าอกด้านซ้ายต้องรู้สึกเจ็บราวกับมีน้ำเย็นมาสาดด้วยนะ

“อาจารย์ฮยอกแจเขาร้องไห้เจียนตาย แล้วนายกลับมาทำแบบนี้เนี่ยนะ? นายรู้ไหมว่าอาจารย์ฮยอกแจเขาเจ็บขนาดไหน?”

คำด่าทอมากมายพรั่งพรูออกมาจากปากของชเวซีวอน

คำด่าทอที่มาจากการมองเพียงมุมเดียว

มองแค่ฮยอกแจที่นั่งร้องไห้โดยไม่มองมาที่คนโดนหางเลขอย่างฮีชอลเลย

“จารย์คิดอย่างนั้นเหรอฮะ?”เสียงหวานถามเบาๆอย่างแหบพร่า ใบหน้าหวานเงยหน้าขึ้นมามองร่างสูงที่เงียบไปหลังจากที่โดนขัดประโยคของตน

“...”ไม่มีคำตอบจากร่างสูงมีเพียงดวงตาคมเข้มที่ส่งสายปวดร้าวมาให้ ฮีชอลก้มหน้านิ่งอีกครั้งก่อนที่จะถอนหายใจออกมาเบาๆ

“ผมนึกว่า...อาจารย์จะเชื่อใจผมเสียอีก”

ความเงียบโรยตัวรอบๆทั้งสองคน ต่างคนต่างจมอยู่ในความคิดของตน

ดวงตากลมโตร้อนผ่าว มือเรียวเอื้อมไปปิดประตูช้าๆก่อนที่จะช้อนดวงตาขึ้นมามองหน้าร่างสูง

“ผมขอตัวฮะ”

ประตูบานไม้ปิดสนิทอย่างนุ่มนวล ซีวอนยืนนิ่งมองประตูไม้เก่าๆบานนั้นเงียบๆก่อนที่จะหันหลังกลับและนั่งลงพิงประตูไม้บานนั้น

เรา...ไม่เชื่อใจฮีชอลงั้นเหรอ?

แต่ฮีชอลและไอ้แปะฮันกยองทำฮยอกแจร้องไห้...

“อาจารย์ซีวอนครับ”เสียงหวานของเรียววุคดังขึ้น เจ้าของชื่อหันหน้าไปมองร่างเล็กที่ยืนอยู่หน้าห้องตัวเอง

คิมเรียววุคยิ้มแห้งๆก่อนที่จะปิดประตูเบาๆแล้วเดินมานั่งข้างๆตน

“ทะเลาะอะไรกับพี่ฮีชอลหรือเปล่าครับ?”

ร่างสูงเหม่อลอยออกไปแทนคำตอบ

“อาจารย์ฮะ...อาจารย์มองแค่มุมๆเพียงเท่านั้นเอง...”

ชเวซีวอนหันหน้ามองอย่างงุนงง คนร่างบางเล็กมองออกไปข้างหน้า

“อาจารย์มองแค่ว่าจารย์ฮยอกเขารักเฮียและต้องมาเจ็บเพราะเฮียต้องมาแต่งงานกับพี่ฮีชอล ซ้ำยังมาพูดจาทำร้ายจิตใจจารย์ฮยอกเขาอีก...แต่จารย์มองแค่ความรู้สึกของจารย์ฮยอกคนเดียวเท่านั้น...”

เรียววุคสูดหายใจก่อนที่จะเล่าต่อไป

“...แต่จารย์ไม่ได้มองในความรู้สึกของพี่ฮีชอลเลย...จารย์ก็ทราบดีนี่ฮะ...”

“...พี่ฮีชอลเขาอยากแต่งงานซะที่ไหนหละ”

ชเวซีวอนถอนหายใจออกมายาวๆแล้วลุกขึ้นยืน

นั่นสิ...เขาลืม...เขาลืมคิดถึงความรู้สึกของฮีชอลไปเสียสนิท!

เขาหน้ามืดไปเพราะโกรธที่ฮันกยองไปพูดแบบนี้ใส่ฮยอกแจ

เขาด่าทอร่างบาง...

เขาทำผิดมหันต์เลย

ความรู้สึกผิดถาโถมเข้ามาเต็มหัวใจของร่างสูง

ถ้าย้อนเวลาได้ เขาจะไม่หน้ามืด...เขาจะไม่ทำแบบนั้นหรอก...

ถ้าย้อนเวลาได้นะ...

“ฮีชอล”ร่างสูงเรียกชื่อคนในห้องเบาๆพร้อมกับเคาะประตูเบาๆสองครั้ง

“ผมอยากอยู่คนเดียว!!!”เสียงหวานดังลอดออกมาจากประตูเสียงดังทันทีที่คนในห้องได้ยินเสียงเคาะประตู

ใบหน้าหล่อคมหันมามองเรียววุคที่นั่งกอดเข่าเหม่อลอยออกไปข้างหน้าก่อนที่จะเงยหน้ามาพร้อมกับยิ้มหวาน

“ปล่อยพี่เขาเอาไว้เถอะครับ”

“จะดีเหรอ?”

คิมเรียววุคยิ้มหวานแทนคำตอบ

“ไม่มีใครอยู่คนเดียวได้ตลอดไปหรอกฮะ”

-----------50%-----------

ร่างบางเดินโซซัดโซเซออกมายืนอยู่หน้าประตูบ้าน ดวงตากลมโตดูคล้ำและบอบช้ำบ่งบอกถึงการร้องไห้เบาๆอยู่คนเดียวเป็นเวลานานจนเผลอหลับไปทั้งคืน มือเรียวเอื้อมไปเปิดประตูบ้านเตรียมตัวจะไปโรงเรียน

เอี๊ยดดดดดดดดดด...

“อาจารย์ซีวอน?”

เจ้าของชื่อในชุดสูทสีดำยืนตีหน้าขรึมต่อหน้าตน มือหนาซุกอยู่ในกางเกงสีดำของตน ดวงตาคมเข้มพินิจพิจารณาร่างบางที่ยืนงงๆเล็กน้อยตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนที่จะมาหยุดอยู่หน้าตำหนิเดียวบนใบหน้าหวาน

ดวงตาคล้ำ...นี่เมื่อคืนคงร้องไห้สินะฮีชอล...

ชเวซีวอนยืนประจัญหน้ากับคิมฮีชอล ความเงียบเข้าปกคลุมพร้อมกับความอึดอัดที่โถมเข้ามาสู่บุคคลทั้งสอง ริมฝีปากหนาอ้าปากจะพูดแต่ก็หุบไป

ร่างบางที่เคยสบตากับชายหนุ่มตรงหน้าหลบสายตาไปมองที่อื่นมีเพียงดวงตาคมเข้มที่ส่งสายตาปวดร้าวและรู้สึกผิดมาให้คนตรงหน้า

เพราะต่างคนต่างก็รู้สึกผิด...ต่อสิ่งที่ตนทำ...

“ต่างคนต่างพูดไม่ออก ได้แต่มองตาเท่านั้น
รักที่ให้กัน เหมือนโดนกั้นขวางทางไป
อย่าเลยอย่ารู้ว่าฉัน ขาดเธอจะเป็นอย่างไร
แค่รู้ไว้ว่าโลกทั้งใบ จะให้เธอคนเดียว”

เสียงเพลงดังมาจากวิทยุสีดำเก่าๆจากในห้องครัวยิ่งช่วยทำให้บรรยากาศระหว่างซีวอนและฮีชอลย่ำแย่มากยิ่งขึ้น ร่างสูงถอนหายใจเบาๆก่อนที่มือหนาจะยกขึ้นมาเท้าสะเอวตามแบบฉบับพระเอกเวลาต้องการจะพูดอะไร

ฮีชอลหลุบสายตาต่ำลงกว่าเดิม ดวงตากลมโตจับจ้องไปยังรองเท้าของตัวเองเป็นเวลานาน ในใจนึกภาวนาอยากให้ตัวเองมีเวทมนตร์จะได้หายตัวไปจากบรรยากาศน่าอึดอัดนี่เสียที

นายมาที่นี่ทำไมชเวซีวอน?

“จารย์มาทำอะไรที่นี่ฮะ”เสียงหวานของเรียววุคทำลายบรรยากาศความอึดอัดหายไปหมด

“มารับ...”

ปีบ ปี๊บ ปี๊บ!!!

เสียงแตรรถดังลั่นขึ้นมากลบประโยคของร่างสูง เรียววุคชะโงกหน้าขึ้นไปมองต้นเสียงพร้อมๆกับซีวอนที่หันไปมอง ฮีชอลค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองก่อนที่จะสบถออกมาเบา

 “Sh*t.”

 ดวงตาคมเข้มจ้องเขม็งไปยังอาคันตุกะผู้มาใหม่ในรถBMWสีดำคันหรู

“เวรเอ้ย”ร่างสูงสบถออกมาทั้งๆที่ตนเป็นอาจารย์ และลูกศิษย์อีกสองคนก็อยู่ข้างหน้าตนแต่ตอนนี้ ชเวซีวอนไม่สนอะไรแล้ว

“นายอีกแล้วเหรอ?”ฮันกยองถามเสียงเบื่อหน่ายก่อนที่จะมองหน้าร่างสูงอย่างไม่เกรงกลัวอะไรทั้งสิ้น เช่นเดียวกับดวงตาคมเข้มที่จ้องหน้าตนอย่างโกรธแค้น

เพราะมัน! ทำให้เขากับฮีชอลเป็นแบบนี้!!

ถ้าไม่มีมัน...ฮีชอลคงไม่ต้องร้องไห้อย่างรู้สึกผิดต่อฮยอกแจอย่างนี้หรอก!!!

ถ้าไม่มีมัน...เรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นเด็ดขาด!!!

“ฮีชอล...”เสียงหนุ่มจีนอ่อนลงเมื่อร่างบางเดินชนไหล่ซีวอนมาหาตน ใบหน้าหวานมีสีหน้าว่างเปล่า ริมฝีปากเรียวกัดเข้าหากัน ร่างบางสูดหายใจก่อนที่จะตะโกนใส่หน้าดังลั่น...

“Piss off!”

สั้นๆ ง่ายๆ ได้ใจความ...Piss off แปลว่า 'ไสหัวไปซะ!'

คิมฮีชอลสบถพรืดออกมาอย่างหงุดหงิดพร้อมกับเดินจากไป ทั้งฮันกยอง เรียววุคและซีวอนต่างพากันมองตามแผ่นหลังของร่างบาง

“เหอะ ไอ้หมอนั่นมันเนื้อหอมตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย? มีทั้งคู่หมั้นมาเฟียร้อยล้านจากเมืองจีนแล้วก็อาจารย์สุดหล่อผิดจรรยาบรรณ์มาจีบ เนื้อหอมไม่เบา แม่งทั้งหล่อทั้งรวยเสือกไม่เอา ส้นตีน!”เสียงแหบๆของชายแก่ดังออกมาจากบ้าน

เจ้าของเสียงเดินมายืนข้างๆผู้เป็นลูกชายด้วยท่าทีสบายๆก่อนที่จะสบตามองหน้าซีวอนและหันไปมองยังบุคคลอีกคนในรถคันหรู

'คู่หมั้นมาเฟียร้อยล้านจากเมืองจีน' ยิ้มทักทายก่อนที่จะเปิดประตูเดินออกมา

“สวัสดีครับคุณลุง”

“ว่าไงฮันกยอง มารับฮีชอลเหรอ?”ชายหนุ่มถามอย่างอารมณ์ดี

“ครับ”ร่างสูงโปร่งยิ้มรับแห้งๆพร้อมกับพยักหน้า

“เหอะ ดูท่านายก็คงมารับฮีชอลเหมือนกันนี่”ชายหนุ่มเบนสายตาไปยังร่างสูง ‘อาจารย์สุดหล่อผิดจรรยาบรรณ์’สะดุ้งกับสายตาก่อนที่จะกระตุกยิ้มอย่างไม่ค่อยเป็นมิตรนัก

“ผิดจรรยาบรรณ์? ไม่ทราบว่าคุณหมายความว่าไงครับ?”

ชายหนุ่มหัวเราะเสียงดังแทนคำตอบก่อนที่จะหน้ามามองร่างบางเล็กที่ตีสีหน้าไม่ค่อยพอใจนัก

“เออ ฝากเอาเรียววุคไปส่งโรงเรียนด้วย”ชายหนุ่มเปลี่ยนเรื่อง

ร่างบางเล็กเดินฝ่าวงล้อมออกไปยืนรอซีวอน ร่างสูงหันหลังกลับช้าๆและเดินจากไปเมื่อไม่ได้คำตอบ

“ที่ฉันว่านายผิดจรรยาบรรณ์หนะ...

ร่างสูงหยุดเดินหลังจากที่ได้ยินประโยคจากชายหนุ่มวัยทองที่ตะโกนไล่หลังมา

“...มันเป็นที่นายต่างหากนะ...มันจริงไหมหละ?...”

ชเวซีวอนยืนนิ่ง

“...อาจารย์อย่างนาย...”ชายหนุ่มหัวเราะหึๆในลำคอเป็นเชิงสมเพชเล็กน้อย

“...ดันไปรักลูกศิษย์อย่างไอ้ฮีชอลมัน”

“แบบนี้มันไม่ผิดจรรยาบรรณ์สถาบันครูบาอาจารย์ที่นายมาหรอกเร้อะ?”

ดูเหมือนมันจะใช้เวลานานมากสำหรับซีวอนที่จะตอบประโยคซ้ำเติมปนคำถามจากชายหนุ่ม ใบหน้าคมคายค่อยๆหันหน้ามามองและยิ้มออกมา

“แล้วผมบอกคุณตอนไหนว่าผมมาจากสถาบันครูบาอาจารย์อะไรนั่น?”

-----------70%-----------

“อาจารย์ฮยอกแจชัวร์นะครับว่าไม่เป็นไร...ผมไปสอนแทนอาจารย์ให้ก็ได้นะครับ”

เจ้าของชื่อส่ายหน้าเล็กๆก่อนที่จะลุกพรวดแล้วเดินไปหน้าประตูห้อง

ครืดดดดดดดดดด...

“อาจารย์ฮยอกแจ ผมว่าอย่าไปสอนวันนี้เลยนะครับ”

ใบหน้าหวานออกห้าวหันมามองต้นเสียงก่อนที่จะยิ้มให้แห้งๆ

“ขอบคุณในความหวังดีครับอาจารย์คิบอม...แต่ผมคงไม่สอนไม่ได้หรอกครับ ขอตัวนะครับ”พูดจบก็เดินออกไปจากห้องทิ้งให้คิมคิบอมมองตามไปอย่างเป็นห่วง

ไม่ใช่ว่าไม่เป็นอะไรหรอก แต่ว่า...

“อรุณสวัสดิ์คิมจุนซู”

“อ อ อ อ อ อรุณสวัสดิ์ค ค ค ค ค ครับ อ อ อ อาจารย์ฮยอกแจ O_O”คิมจุนซู หัวหน้าห้องคิงปี4หน้าหวานหน้าซีดเล็กน้อยเมื่อคนตรงหน้าตน

“ทำไมทำหน้าอย่างงั้นหละจุนซู โอ้ะ อาจารย์ซีวอน! อรุณสวัสดิ์ครับ!”

เจ้าของชื่อเบิกตากว้างกับคนตรงหน้าก่อนที่จะพยักหน้าอย่างตะกุกตะกักแล้วปราดเข้าห้องไปทันที

“หมีแพนด้าปลอมตัวมาป่าววะ?”บุคคลที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องพักครูกระตุกยิ้มบนมุมปาก

“เมื่อคืนโทรไปก็ร้องไห้หนัก...น่าสงสารหวะ”ร่างสูงของชเวซีวอนทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ตรงข้างกับคิมคิบอม

“ร้องไห้? ทำไมช่วงนี้มีแต่คนร้องไห้ตาคล้ำวะ?...”

“นายหมายความว่ามีคนร้องไห้จนตาคล้ำอย่างกับแพนด้าอีกคนด้วยเหรอ?”

ไม่ทันที่ร่างสูงอ้าปากจะตอบคำถามชายหนุ่ม ประตูห้องก็เปิดออกมาอีกครั้ง อาคันตุกะหนุ่มรูปหล่อคนก็เดินเข้ามาในห้องพักครู

ทันทีที่แตะเท้าเข้ามาในห้องพักครู โจคยูฮยอนที่เพิ่งเข้ามาใหม่ก็ปราดไปยังโทรศัพทสีขาวข้างๆคิมคิบอมที่นั่งมองอย่างงุนงง

มือหนาคว้าหูโทรศัพท์มาก่อนที่มืออีกข้างจะกดหมายเลขอย่างรวดเร็ว

“โทรหาใครหนะคยูฮยอน?”

เจ้าของชื่อหันมามองตามคำถามของซีวอน

“สวนสัตว์ดุสิต”

ชเวซีวอนเลิกคิ้วอย่างงุนงง

“โทรไปทำไม?”

“หมีแพนด้าหลุดออกมาเที่ยวเล่นอยู่ในโรงเรียนสองตัว โทรตามให้มาจับกลับสวนสัตว์ไง”

“ไอ้กวนตีน =[]=“ซีวอนและคิบอมสบถออกมาเบาๆ

ครืดดดดดดดดดดดด...

“พวกแก! นี่มันเกิดอะไรขึ้นวะ?!!”เสียงทุ้มต่ำดังลั่นขึ้นมาทันทีที่ประตูห้องพักครูเปิดออกมา จุงยุนโฮ

ทั้งสามคนหันมามองอาคันตะกุที่เพิ่งเข้ามาใหม่อย่างงุนงง

“เกิดอะไรขึ้นกับลีฮยอกแจ...แล้วก็...คิมฮีชอล?”

“หืม?”คยูฮยอนและคิบอมส่งเสียงครางอย่างงุนงงในลำคอมีเพียงซีวอนที่ถอนหายใจออกมาเบาๆพร้อมกับลุกขึ้นยืนและเดินไปหน้าห้อง

“ตาคล้ำอย่างกับร้องไห้มาทั้งคืน”ยุนโฮเปรยออกมาเบาๆก่อนที่ทั้งสามคนในห้องจะมองไปยังร่างสูงที่ยืนอยู่หน้าประตูห้อง ใบหน้าคมคายของชเวซีวอนพยักหน้าช้าๆ

“เรื่องของไอ้เมื่อวานอะไรนั่นเปล่า?”ยุนโฮถามเรียบๆ ซีวอนพยักหน้าอีกครั้ง

“ไอ้หมอนั่นจะแต่งงานกับคิมฮีชอลจริงๆเหรอ?”คิบอมถามบ้าง

“น่าสงสารอาจารย์ฮยอกแจ”คยูฮยอนเปรยออกมาช้าๆ สามหนุ่มที่เหลือพยักหน้าตามอย่างเห็นด้วย

ครืดดดดดดดดดดด

ชเวซีวอนเปิดประตูห้องก่อนที่จะเดินออกไปท่ามกลางความสับสนงุนงงจากบุคคลข้างหลัง

“รู้สึกช่วงนี้มันไม่พาผู้หญิงมานอนบ้านเลยหวะ...มันเปี๋ยนไป๋หวะ”จุงยุนโฮหันมาพูดกับชายหนุ่มอีกสองคน

“เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง”คิมคิบอมได้แต่พยักหน้าเงียบๆตามความเห็นของโจคยูฮยอน

“คิบอม...นายผอมลงรึเปล่าเนี่ย? ดูสวยขึ้นนะเนี่ย”ยุนโฮทัก เจ้าของชื่อหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อก่อนที่กระแอมเสียงดังเพื่อกลบเกลื่อนความอาย

โจคยูฮยอนเปรยตามองเพื่อนสนิทผู้เงียบขรึมของตน

นับวันจะยิ่งเหมือนเคะมากกว่าเมะ...

ไม่เที่ยวผับ ทำแต่งาน ไม่เคยนอนกับใคร สุภาพเรียบร้อยและขี้อาย

ตกลงมันเป็นอุเคะหรือเซเมะกันแน่เนี่ย?!?!!!

“เพราะว่าวันศุกร์นี้จะเป็นวันปิดเทอมแล้ว...ขอให้นักเรียนทุกคนพยายามตั้งใจเรียนยันวันสุดท้ายนะ”ประโยคคำสั่งแกมขอร้องในช่วงสุดท้ายทำเอานักเรียนทุกคนต่างพากันโวยลั่นทันที

แต่เสียงดังโหวกเหวกก็ต้องเงียบหายไปเมื่อร่างสูงหน้าห้องเงยหน้าพร้อมกับสายตาโหดๆที่กวาดตามองไปรอบๆห้องก่อนที่จะไปหยุดอยู่ตรงนักเรียนผมแดงหน้าหวานตาคล้ำที่หนังหลังสุดของห้องริมประตู

คิมฮีชอลนั่งเงียบอยู่คนเดียว ดวงตากลมโตที่คล้ำเขียวฉายแววเศร้าสร้อยและเหม่อลอยออกไปไกล ร่างบางถอนหายใจก่อนที่มือเรียวจะยกขึ้นมากุมขมับแล้วเท้าโต๊ะ

ตอนนี้...ไม่เหลือเค้าเดิมของคิมฮีชอลที่เคยกวนประสาท ตะโกนโหวกเหวก หลับในห้อง ชวนเพื่อนคุย ไม่ตั้งใจเรียนแล้ว...

แม้แต่ตัวของซีวอนเองยังต้องขอยอมรับว่าเขาคิดถึงฮีชอลตัวแสบที่ชอบทำให้เขาหวั่นไหวมากที่สุดในตอนนี้!!!

ครืดดดดดดดดดดดดดดด...

ดววตาคมเข้มละสายตาจากร่างบางแล้วหันไปมองอาคันตุกะผู้มาใหม่

จุงยุนโฮยืนมองร่างบางเรียบๆก่อนที่จะหันมาสบตากับซีวอนเป็นเชิงเข้าใจกัน ใบหน้าคมคายพยักหน้าก่อนที่จะหอบแฟ้มเดินออกไปจากห้องเรียน ยุนโฮเดินเข้ามาแทนที่ซีวอนก่อนที่จะกวาดสายตามองไปรอบๆบ้าง

“เอาหละ...หน้า 89 ย่อหน้าที่ 10...โบอา ลองอ่านสิ”

“รัก ยังร้องเรียกเธอซ้ำๆ ล้านคำในทุกนาทีที่หายใจ

ก็ไม่รู้ชีวิตจะอยู่ถึงไหน วันสุดท้าย...คือวันที่ลืมเธอ

ลบไม่ได้หรอกใจมันสั่งให้จำ...”

เสียงเพลงดังผ่านวิทยุขนาดจิ๋วในห้องพักครูทำเอาร่างเล็กสะดุ้งก่อนที่จะรู้สึกถึงร้อนผ่าวตรงเบ้าตา หยาดน้ำใสเอ่อล้นเบ้าตาสวย เสียงทุ้มต่ำของอาจารย์สอนวิชาประวัติศาสตร์สบถออกมาพลางลุกขึ้นไปหาวิทยุตัวนั้น

ปิ๊บบบบบบ...

“ไม่ผิดใช่ไหมที่ฉันจะยังรักเธอ ไม่ว่าเธอกับฉันวันนี้จะอยู่แสนไกล
ก็ยังจะรออย่างมีความหวัง ยังคงไม่เปลี่ยนไป
ไม่ว่าใครจะมองว่าฉันงมงาย ฉันก็ยังเหมือนเดิม...”

หยาดน้ำใสไหลอาบแก้มเนียนทั้งสองแก้ม ลีฮยอกแจสะอื้นไห้เบาๆ มือเล็กยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาตัวเองลวกๆอย่างรวดเร็ว

โจคยูฮยอนสบถพรืดออกมาอย่างสงสารแกมหงุดหงิด มือหนาหยิบรีโมทแล้วจ่อไปยังวิทยุเครื่องนั้น

ปี๊บบบบบบ...

“I always needed time on my own
I never thought I'd need you there when I cry
And the days feel like years when I'm alone
And the bed where you lie is made up on your side...”

คยูฮยอนแทบจะตกเก้าอี้ ไม่ว่าจะเปิดไปช่องไหนก็เจอแต่เพลงเศร้าตอกย้ำคนอกหักตลอด! สุดท้ายร่างสูงโปร่งก็จำใจกดปิดวิทยุเครื่องนั้นก่อนที่จะหันมาทางลีฮยอกแจที่นั่งหันหลังกลับให้ตน

ร่างสูงโปร่งวางมือลงบนไหล่เล็กของฮยอกแจ ใบหน้าหวานออกห้าวๆที่เต็มไปด้วยน้ำตาหันมามองคยูฮยอน

“ฮึก...”

“ไม่เป็นไรครับอาจารย์ฮยอกแจ...อยากร้อง...ก็ร้องออกมาเถอะ”เสียงของคิบอมดังขึ้นมาจากประตูห้อง เจ้าของชื่อพยักหน้าช้าๆก่อนที่จะปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใคร

เสียงร้องไห้ของลีฮยอกแจดังก้องกังวานไปทั่วห้องพักครู

เป็นเสียงร้องไห้ของคนที่...หัวใจแตกสลาย

“อาจารย์! อาจารย์ยุนโฮ!!!”เสียงหวานสองเสียงสลับกันเรียกชื่อร่างสูงข้างหน้า เจ้าของชื่อหันมามองอย่างงุนงง

“มีอะไร?”จุงยุนโฮถามเสียงเรียบพร้อมกับมองร่างบางทั้งสองร่างที่หอบแฮ่กๆ

คนแรก...คิมฮีชอลที่ใบหน้าดูซีดเซียวและดวงตาคล้ำ อากัปกิริยาดูแตกต่างไปจากวันเก่าๆ ดวงตากลมโตฉายแววเศร้าสร้อยอยู่ตลอดเวลา

และอีกคน...คิมแจจุงที่นช่วงระยะหลังนี้แทบจะไม่มองหน้าตนเลยไม่ว่าจะเจอกันระหว่างทางโดยบังเอิญ คงเป็นเพราะเรื่องเมื่อคราวโจ๋เรนเจอร์อะไรนั่นแน่

“จารย์...อ อาจารย์...ฮยอกแจ...เป็นยังไงบ้างฮะ?”เสียงหวานของคิมฮีชอลถามเบาๆ ยุนโฮเลิกคิ้วก่อนที่จะยิ้มแห้งๆ

“แค่ร้องไห้หนักจนตาคล้ำ...เหมือนนายนั่นแหละ”ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่จะกลอกตาขึ้นไปบนฟ้าอย่างสุดเซ็ง

“ฉิบหายแล้วฮีชอล!!”คิมแจจุงตะโกนลั่นพร้อมกับชี้นิ้วไปยังข้างหน้าตน มือเรียวอีกข้างเขย่าแขนเพื่อนรักนามฮีชอลให้หันมามองตามตน ดวงตากลมโตของฮีชอลหันไปมองก่อนที่จะเบิกตากว้าง

“บรรลัย!!”จุงยุนโฮหันไปตามที่แจจุงชี้และฮีชอลมอง ร่างสูงสบถเลิกคิ้วอย่างแปลกใจก่อนที่จะถอนหายใจเบาๆ

“ตัวต้นเหตุมาแล้ว”

ร่างสูงโปร่งของหนุ่มจีนเดินดุ่มๆมาหาทั้งสามคนพอดีกับที่ร่างสูงของชเวซีวอนกึ่งเดินกุ่งวิ่งมาสมทบ ทั้งสองคนจ้องหน้ากันก่อนที่จะส่งสายตาเป็นสงครามเย็น

“มาทำอะไรที่นี่”ชเวซีวอนถามเสียงเรียบอย่างโหดๆ ฮีชอล แจจุงและยุนโฮได้แต่ยืนดูสงครามเย็นที่มีร่างสูงรูปหล่อสองคนฉะกัน

“มารับฮีชอล”

“ฮีชอลจะกลับกับฉัน”ซีวอนพูดต่อทันทีที่ฮันกยองพูดจบ ใบหน้าหวานขึ้นสีหน้าแดงระเรื่อเล็กน้อยเมื่อมือหนาคว้าหมับเข้าที่ข้อมือบางของตน ดวงตากลมโตมองไปยังมือของร่างสูงก่อนที่จะมองไปยังใบหน้าคมคายของซีวอนที่จับจ้องไปยังฮันกยองอย่างประหัดประหาร

เหมือนจะรู้สึกว่าถูกมอง ดวงตาคมเข้มเหลือบไปมองร่างบางที่ตนจับข้อมืออยู่ก็พบกับดวงตากลมโตที่ส่งสายตาตัดเพ้อและน้อยใจมาให้

นาย...ยังคงโกรธไม่หายสินะ...

มือหนาปล่อยข้อมือร่างบางอย่างช้าๆ ฮันกยองลอบมองอย่างสะใจก่อนที่จะกระตุกยิ้ม

“ว่าไงหละ? ฮีชอล...จะกลับกับใคร?”ฮันกยองหันมาถาม

เจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นมามองเรียบๆ

“เฮียทำบ้าอะไรของเฮีย?”เสียงหวานถามอย่างหงุดหงิดและสั่นๆบ่งบอกถึงความโกรธ

“ฉัน...”

“เฮียเป็นบ้าอะไรของเฮีย? เฮียฮันกยองที่ผมรู้จัก...ไม่ใช่คนแบบนี้”ประโยคสุดท้ายฮีชอลพูดด้วยน้ำเสียงผิดหวังสุดๆ

“ที่ฉันทำไปทั้งหมด...”หนุ่มจีนหันมามองร่างบางพร้อมกับสายตาจริงใจจนฮีชอลใจหายวูบ

“...เพราะฉันรักนาย”

ความเงียบเข้าปกคลุมทั้งสี่คนแทนคำตอบ คิมฮีชอลยืนตาเบิกกว้างอย่างตกใจพอๆกับจุงยุนโฮ คิมแจจุงและชเวซีวอน...

“ม ไม่จริงใช่ไหม?”เสียงสั่นของบุคคลที่หกดังขึ้นมา ทุกคนหันขวับไปมองก่อนที่จะเบิกตากว้างอีกครั้ง

ลีฮยอกแจยืนร้องไห้อยู่โดยไม่อายใคร!

“ฮยอก.../อาจารย์ฮยอกแจ”ฮันกยองและฮีชอลเรียกชื่อคนตรงหน้าเบาๆราวกับกระซิบ

 เจ้าของชื่อรีบเช็ดน้ำตาก่อนที่จะเดินมาหาลูกศิษย์สุดที่รักของตน

“ฮีชอล...ฮึก...ดูแลฮันกยองดีๆนะ”พูดจบจบฮยอกแจก็หันหลังกลับไปแล้ววิ่งออกไปทันที

“เฮียฮันกยอง!”คิมแจจุงตะโกนเรียกชื่อร่างสูงโปร่งตรงหน้าพร้อมกับเดินเข้าไปจะเอาเรื่องแต่กลับถูกมือหนาของจุงยุนโฮดึงเอาไว้แล้วลากออกไปจากสถานที่เกิดเหตุ

“ฮีชอล...ฉันรักนายจริงๆนะ”ฮันกยองพูดอีกครั้งพลางเดินมาหาร่างบางที่ยืนก้มหน้านิ่ง มือเรียวยกขึ้นห้ามไม่ให้หนุ่มจีนเดินเข้ามาใกล้ตนมากกว่านี้ ใบหน้าหวานเงยหน้าขึ้นมามองด้วยสายตาเย็นชาก่อนที่จะเค้นหัวเราะออกมาอย่างสมเพช

“รักผมจริงๆเหรอเฮีย?”คิมฮีชอลพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ฮันกยองพยักหน้าช้าๆ ร่างบางหัวเราะดังขึ้นกว่าเก่าราวกับคนบ้า

“That's bullshit.”ร่างบางเอ่ยเสียงเรียบ ฮันกยองทำหน้างุนงง

“ม หมายความว่าไงฮีชอล?”

“มันเป็นเพียงแค่อารมณ์ชั่ววูบเท่านั้นเองแหละฮะ...เฮียลองไปนึกทบทวนหัวใจเฮียดู...ว่าใครกันแน่ที่เฮียเฝ้ารอคอยมาตลอด...”

“จารย์ฮยอกยังอยู่ที่เดิม...ที่อยู่เดิม...ผมไปหละ”

พูดจบก็เดินชนไหล่ของฮันกยองไปยังหน้าประตูโรงเรียน

“คิมฮีชอล!”ร่างบางหยุดเดินแล้วหันมามองเจ้าของเสียงที่ค่อยๆชะลอความเร็วมาเดิน

“ครับ?”

“ไปส่งไหม?”ชเวซีวอนถามออกไปอย่างมีหวังแต่ก็หัวใจแทบแตกสลายเมื่อใบหน้าหวานยังคงสีหน้าเรียบ

“ไม่เป็...”ประโยคต่อไปถูกกลืนหายกลับเข้าไปในปากเมื่อริมฝีปากเรียวคลี่ยิ้มหวานอย่างเป็นธรรมชาติออกมา

คิมฮีชอลยิ้มหวานแล้วเดินกลับมาหาร่างสูง

“รบกวนด้วยนะฮะ”

หยาดน้ำตาไหลออกมาอีกระลอกเมื่อเหลือบไปเห็นรูปคู่ของเขากับฮันกยองยืนกอดกัน

ที่รอมาตลอด3ปี...คือความเจ็บปวด น้ำตาและหัวใจที่แตกสลายสินะ

ที่รอมาตลอด3ปี...คืออย่างนี้เองหนะเหรอ?

ฮันกยอง...มันเป็นความฝันใช่ไหม?

นายยังรักฉันใช่ไหม?

ลีฮยอกแจเงยหน้าขึ้นมามองก่อนที่จะเบิกตาอย่างงุนงงเมื่อเห็นวัตุถุกลมๆสีชมพูลอยผ่านหน้าต่างคอนโดตนไป มือเล็กรีบยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาออกก่อนที่จะอ้าปากกว้างกับภาพตรงหน้า

ลูกโป่งหลากสีสันลอยผ่านหน้าต่างตนไป บนลูกโป่งเหล่านั้นมีตัวอักษรเขียนเอาไว้ว่า...

...ผมขอโทษ...

“ฮันกยอง!”ฮยอกแจร้องลั่นออกมาพร้อมกับรีบเปิดหน้าต่างแล้วชะโงกหน้าลงไป

บุคคลต้นคิดและเจ้าของชื่อยืนยิ้มหราอยู่ข้างล่าง ในมือมีช่อดอกกุหลาบจำนวน15ดอกมัดอยู่

ลีฮยอกแจผุดหายเข้าไปในบ้านและในเวลาต่อมาก็โผล่มาอยู่ข้างล่างในไม่กี่อึดใจ

“ฮยอกแจ...ผม...”

หมับบบบบบบบบบ...

คำขอโทษถูกกลืนหายไปเมื่อเจ้าของชื่อที่ยืนร้องไห้อยู่กระโดดมากอดโดยที่ไม่ทันตั้งตัว

“ไอ้แปะบ้า!”คำด่าเพียงคำเดียวแล้วตามด้วยการปล่อยโฮอย่างซาบซึ้งใจอีกหลายระลอก ฮันกยองยิ้มแห้งๆพร้อมกับกอดร่างเล็กตอบ

แค่กลับมา...พร้อมกับรอยยิ้ม...แค่นี้ก็เกินพอแล้ว...

เคยมีคนบอกเอาไว้...ดอกกุหลาบ15ดอกหนะ...แทนคำขอโทษ

“ขอโทษที่ทำให้นายร้องไห้นะ...ฉันมันหน้าโง่...ขอโทษจริงๆ...”

“ขอแค่นายกลับมายิ้มให้ฉัน กอดฉัน...เหมือนเดิมแค่นี้ก็แทนคำขอโทษได้แล้วหละฮันกยอง”

เอี๊ยดดดดดดดด...

รถสปอร์ตสีแดงคันหรูแล่นมาจอดหน้าบ้านสีขาวหลังเล็ก

“ขอบคุณที่มาส่งครับ”คิมฮีชอลพูดเรียบๆพร้อมกับมือเรียวที่เอื้อมจะไปเปิดประตูแต่กลับเปิดไม่ออก ใบหน้าหวานหันไปมองคนข้างๆตนอย่างหงุดหงิด

“ได้โปรดจารย์ เปิด!”เสียงหวานขอร้องแกมบังคับ ชเวซีวอนหัวเราะเบาๆพร้อมกับมองหน้าร่างบาง

“ขอโทษที่ด่านายเรื่องฮันกยอง...ขอโทษที่เข้าใจนายผิด...”ซีวอนพูดเบาๆด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยและเจ็บปวด

ไม่มีคำตอบจากคนตรงหน้า มือเรียวเอื้อมมาแตะมือหนาแล้วบีบเบาๆ ใบหน้าหล่อคมเงยหน้าขึ้นมามองร่างบางที่ยิ้มหวานให้

“แต่สุดท้ายเรื่องมันก็จบลงด้วยดีนี่อะจารย์”ริมฝีปากหนายิ้มตามอย่างอดใจไม่ได้

“แต่จารย์ฮะ เปิดหน่อยเหอะนะ”คิมฮีชอลพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อม ร่างสูงกระตุกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ มือหนาอีกข้างชี้ไปยังแก้มของตนแทนคำตอบ

“...แต่จารย์ต้องเปิดนะ!”ใบหน้าหล่อพยักหน้าอย่างรวดเร็ว ฮีชอลสบถพรืดก่อนที่จะรีบโน้มตัวไปหอมแก้มร่างสูงอย่างรวดเร็วและรีบผละออกทันทีราวกับต้องของร้อน

ฟรึ่บบบบบบบบ...

กลอนประตูรถเด้งออกมาทันที มือเรียวรีบเปิดประตูรถออกมาแล้วรีบผละออกมาจากรถทันที

“ฮีชอล~”เจ้าของชื่อโน้มใบหน้าเข้ามาในรถอย่างงุนงง

“อยากเป็นกาแฟกระป๋องอะ!”ซีวอนพูดด้วยน้ำเสียงราวกับเด็กๆอารมณ์ดี ใบหน้าหวานเลิกคิ้วอย่างงุนงง

“จะได้เป็นที่หนึ่งในใจคุณไง!”

“เป็นไปคนเดียวเหอะ!”

ปังงงงงงงงงงงง!!

มือเรียวปิดประตูรถเสียเต็มแรงโดยไม่แคร์ว่าประตูรถจะพังหรือเปล่า...ช่างปะไร ไอ้หมอนั่นมีเงินจ่ายอยู่แล้ว!!

อยากเป็นกาแฟกระป๋องอะ!

จะได้เป็นที่หนึ่งในใจคุณไง!

ประโยคสองประโยควนเวียนอยู่ในใจ ฮีชอลยิ้มหวานอยู่คนเดียวก่อนที่จะหัวเราออกมาเบาๆราวกับคนบ้า

เน่าได้ใจ เสี่ยวได้โล่มากชเวซีวอน!!!

--------------------------------------------------------------------------------

เม้นเกิน100+เม้นแล้ว!!!
ดีใจมากๆ x] x]]~
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามและคอยเป็นกำลังใจให้ซ๊องเสมอ
ขอบคุณมากๆๆๆๆๆนะคะ
Thank you for everything x]

TB