คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #116 : 22 What are Words 2/5
คุณแซมกับลูกสาวขอตัวกลับก่อนเนื่องจากต้องเตรียมตัวเดินทางกลับฟิลิปปินส์ในเช้าตรู่ของวันพรุ่งนี้
ในขณะที่สมาชิกอีกสองครอบครัวยังคงพูดคุยกันต่ออย่างออกรสออกชาติเนื่องด้วยนาน ๆ
จะได้พร้อมหน้าพร้อมตาแบบนี้กันสักครั้งหนึ่ง
“พี่มะลิขา น้าบรีสขา เราไปที่เปียโนหลังนั้นกันดีกว่า
ฟ้าเพิ่งหัดเล่นเพลงใหม่ได้อีกเพลง อยากอวดจังเลยค่ะ”
ชรัมพรชวนแบบนี้
มานิลากับธริษตรีจึงไม่เสียเวลาในการคิด
สามสาวเดินควงกันมายังแกรนด์เปียโนซึ่งตั้งตระหง่านอยู่บนเวทีเตี้ย ๆ
ในค่ำคืนนี้ห้องอาหารบลูจัสมินปิดให้บริการลูกค้าเป็นการเฉพาะกิจจึงมีเพียงคนคุ้นเคยกันเท่านั้น
เก้าอี้แกรนด์เปียโนกว้างพอให้สามคนสามารถนั่งด้วยกันได้
ชรัมพรที่นั่งอยู่ตรงกลางเริ่มกรีดนิ้วบรรเลงเพลงซึ่งเพิ่งเล่นได้คล่องเมื่อสองวันก่อน
เสียงดนตรีเรียกให้ทุกสายตาหันมอง อดอมยิ้มกับความตั้งใจนี้ไม่ได้
มีเพลงแรกแล้วย่อมมีเพลงที่สองสามสี่ตามมา คราวนี้ธริษตรีขอร่วมแจมบ้าง
สองสาวช่วยกันบรรเลง แถมด้วยเสียงร้องสดใสกับเพลงแนวบอสซ่า
“พี่มะลิเคยบอกว่าเล่นเปียโนได้ ฟ้าอยากฟังค่ะ” ชรัมพรอ้อนขอเมื่อทั้งเธอทั้งธริษตรีเล่นจบไปแล้วหลายต่อหลายเพลง
“คือพี่...”
“นะคะพี่มะลิ บรีสเองก็อยากฟังเหมือนกัน” ธริษตรีอ้อนอีกแรง
“ก็ได้ค่ะ” มานิลาตอบรับคำขออย่างเสียไม่ได้
เธอไม่ได้กรีดนิ้วลงบนเปียโนมานานมากแล้ว
ไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าจะเล่นเป็นเพลงได้หรือเปล่า
“ถ้าอย่างนั้นเต็มที่เลยนะคะ ฟ้ากับน้าบรีสจะไปนั่งชิลล์ ๆ กินอาหารอร่อย ๆ
ฟังที่โต๊ะค่ะ” สิ้นคำพูดชรัมพรก็จูงมือน้าสาววิ่งปรู๊ดกลับไปยังโต๊ะตัวยาว
หากเป็นวิโอลา
มานิลาเล่นมันได้คล่องชนิดที่คำว่ากังวลไม่มีมากล้ำกราย แต่พอเป็นแกรนด์เปียโน
อาการประหม่ากลับมีอยู่เปี่ยมล้น หญิงสาวก้มหน้าสูดลมหายใจเข้าปอด
ใบหน้าหวานเงยขึ้นเมื่อความมั่นใจมีมากกว่าเดิมขึ้นมานิดหนึ่ง
แล้วดวงตาหวานซึ้งก็เริ่มคลอน้ำเมื่อเผลอสบเข้ากับสายตาของผู้ให้กำเนิด
เธอกำลังจะบรรเลงเพลงให้แม่ฟัง
ถึงแม้ไม่ใช่วิโอลาอย่างที่แม่ชอบ ทว่าความรู้สึกก็ไม่หนีจากกันมากนัก...
นิ้วเรียววางลงบนคีย์บอร์ดเปียโน
เริ่มเล่นเพลงที่ทั้งชีวิตไม่เคยเล่นมาก่อนแต่สมองกลับแกะโน้ตได้โดยอัตโนมัติตั้งแต่ครั้งแรกที่ฟัง
เสียงเปียโนนำร่องอินโทรเพลงอย่างอ่อนหวานพลิ้วไหว
ไม่มีผิดหรือเพี้ยนแม้แต่ตัวโน้ตเดียว มานิลามองลึกเข้าไปในดวงตามารดา
ก่อนเสียงหวานจะเริ่มร้องเพลง
“Anywhere
you are I am near. Anywhere you go I'll be there. Anytime you whisper my name
you'll see. How every single promise I'll keep 'Cause what kind of women would
I be. If I was to leave when you need me most[1].”
(ทุกที่ที่คุณอยู่...ฉันจะอยู่ใกล้
ๆ ทุกที่ที่คุณไป...ฉันจะอยู่ที่นั่น
ทุกครั้งที่คุณกระซิบชื่อฉัน...คุณจะรู้ว่าฉันรักษาทุกคำสัญญาที่ให้ไว้
เพราะไม่อย่างนั้นแล้วฉันจะเป็นคนเช่นไรหากจากไปในวันที่คุณต้องการฉันมากที่สุด)
เพลงที่ซึ้งอยู่แล้วซ่อนความเศร้าไว้เกินครึ่งยามออกจากปากมานิลา
ตั้งแต่ต้นจนจบเพลงไม่มีแม้แต่วินาทีเดียวที่หญิงสาวละสายตาไปจากมารดา
รอยยิ้มที่ท่านส่งมาให้ได้ถูกสลักลึกลงกลางใจดวงเล็กเป็นที่เรียบร้อย
และเธอจะเก็บเกี่ยวความทรงจำช่วงเวลาดี ๆ นี้ไว้
เพื่อใช้มันโอบกอดตัวเองในวันที่หัวใจอ่อนล้า
เสียงปรบมือและคำชมมากมายคือสิ่งที่มานิลาได้รับตามมา
ทว่าสมองของหญิงสาวตอนนี้ตื้อตันจนไม่สามารถรับรู้อะไรได้อีกแล้ว
สาวลูกครึ่งกะพริบตาถี่ ๆ หวังให้น้ำที่จวนเอ่อล้นคลองจักษุไหลกลับลงไปในอก
หากแต่มันกลับยากยิ่งเมื่อต้องฝืนความรู้สึกตัวเองที่มีมาทั้งชีวิตเอาไว้
อยู่ห่างกับแม่เพียงไม่กี่เมตรแท้
ๆ แต่ทำไมเธอถึงกลับรู้สึกว่ายิ่งไกลห่างกันออกไปเรื่อย ๆ
วินาทีนี้อยากให้แม่กอดเหลือเกิน...
“เอ่อ หนูขอตัวก่อนนะคะ”
มานิลาก้าวลงเวทีแล้วเดินเป็นวิ่งลงบันไดจากชั้นดาดฟ้าซึ่งเป็นห้องอาหารลงมายังห้องน้ำชั้นถัดลงมา
โชคดีที่ในห้องน้ำไม่มีใครใช้อยู่เลยสักคน
นิ้วเรียวกดล็อกประตูแล้วยืนมองตัวเองหน้ากระจกเงาบานใหญ่ซึ่งสะท้อนภาพผู้หญิงคนหนึ่งที่แววตาไม่สดใสเอาเสียเลย
สาวปินอยเปิดก๊อกให้น้ำไหลกลบเสียงสะอื้น
น้ำตาเม็ดโตร่วงลงในอ่างล้างหน้าแล้วไหลตามสายน้ำลงไป
เธอหวังเพียงว่าสายน้ำนี้จะพาเอาความอัดอั้นที่บรรจุอยู่เต็มอกไหลลงท่อไปด้วย
เธอหน้าเหมือนพ่อ
แทบทุกคนที่รู้จักเธอกับพ่อเห็นพ้องต้องกันเช่นนี้
คุณลุงแซมกับนาดีนคือสองคนในนั้น แต่แม่จะเอะใจบ้างหรือเปล่าว่าผู้หญิงคนหนึ่งที่วนเวียนอยู่ใกล้ตัวท่านมีใบหน้าถอดแบบมาจากคนที่ท่านรัก
What
are Words
มานิลาชอบเพลงนี้ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้ฟังเพราะมันทำให้นึกถึงแม่
เนื้อเพลงตอบคำถามแทนเธอได้ดีว่าทำไมถึงข้ามน้ำข้ามทะเลจากบ้านเกิดมาเรียนต่อในประเทศไทย
“หนูอยู่ตรงนี้ค่ะแม่ อยู่ใกล้ ๆ แม่ แม่มองเห็นหนูหรือยังคะ” หญิงสาวบอกกับกระจกเงาน้ำเสียงสะอื้น น้ำตาอีกระลอกพรั่งพรูเป็นสาย
อย่างน้อยก็ยังภูมิใจในตัวเองที่ไม่เคยผิดสัญญาที่ให้ไว้กับพ่อเลยสักครั้ง
ความคิดเห็น