KYUHAE SHORT FICTION ...LISTEN TO KYUHYUN&DONGHAE

ลำดับตอนที่ #11 : ไม่รู้ ...ღ special

:: ไม่รู้ :: Special ..?

 




 

                ก้อนกลมๆ บนเตียงนุ่ม ทำให้เด็กหนุ่มต้องคลี่ยิ้มอย่างเอ็นดู คยูฮยอนเลื่อนผ้าห่มนวมอย่างเบามือ เผยให้เห็นใบหน้าใสของเด็กดีที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนสุดที่รักของคยูฮยอน ลำตัวยาวยืดขึ้นเล็กน้อย ก่อนลำแขนแกร่งจะวาดยาวโอบกอดเด็กน้อยที่ยังคงหลงใหลอยู่ในนิทรา

เสียงเคี้ยวปากจ๊อบแจ๊บทำให้คยูฮยอนหลุดขำ ทงเฮยังหลับตาพริ้ม ทั้งๆที่ปากน้อยๆนั่นกำลังขบเม้มกันอยู่ เจ้าของหน้าหล่ออดไม่ได้กับความน่ารักนั่นเลยค่อยๆเคลื่อนไปจุมพิตบนกลีบปากของอีกคนเบาๆ

"อื้อ" ส่งเสียงร้องน้อยๆ เมื่อโดนกวน ทงเฮซุกแก้มใสลงกับแผ่นอกอบอุ่นของคยูฮยอน ร่างเล็กเบียดกระแซะตัวเข้ามาพร้อมกับถูแก้มไปมากับเสื้อนอนของอีกคน

"ทงเฮ~...ทงเฮ ตื่นได้แล้วครับ"

"อื้ออ" เสียงครางในลำคออย่างงัวเงีย ทำให้คยูฮยอนนึกเอ็นดูเด็กขี้เซา คนตัวเล็กเปิดเปลือกตาบางๆออก หรี่ตามองใบหน้าหล่อที่อยู่ห่างกันแค่คืบ

อ๋าาาาา า พี่คยูหล่อจัง >//////<

"ตื่นได้แล้ว"

"อื้อ" ทงเฮขานรับในลำคออย่างน่ารัก ร่างเล็กส่งยิ้มให้กับคนที่เอามือโอบตัวบางๆเอาไว้แนบชิด พอคนหล่อส่งยิ้มกลับมาให้ ใบหน้าหวานก็รีบซุกหน้าลงกับอกอุ่นอย่างเขินอาย

คบกันก็ตั้งนานแล้ว แต่ก็ไม่เคยต้านทานรอยยิ้มของพี่คยูฮยอนได้เลย!!

กลีบปากอุ่นจุมพิตลงบนศีรษะกลมผ่านกลุ่มผมนุ่ม ทงเฮส่งเสียงร้องงุ้งงิ้งอย่างเขินอาย ตอนนี้ต่อให้เอารถแท็กเตอร์มางัด ทงเฮก็ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นไปอายคอนแท็กกับพี่คยูฮยอนหรอก

 -//////-

หลังมื้อเช้า คยูฮยอนกับคนตัวเล็กช่วยกันล้างจานอยู่ในครัว เสียงของคุณแม่ยังสาวของโจคยูฮยอนก็บอกกับลูกชายและว่าที่ลูกสะใภ้? ว่าต้องออกไปทำธุระนอกบ้าน กว่าจะกลับก็คงจะค่ำ จึงฝากให้เด็กทั้งสองช่วยเฝ้าบ้านให้จนกว่าจะกลับ ทงเฮหน้างอหน่อยๆ อุตส่าห์แพลนเดตที่สวนสัตว์กับคยูฮยอนซะดิบดี กลายเป็นว่าต้องมาติดแหงก ดูเจ้าหมาณเดช ที่เคยก่อเหตุ กามเทพสื่อรักไปก่อน

คยูฮยอนลูบหัวน้องอย่างเอ็นดู ก็เข้าใจว่าเด็กดีอยากไปเดตตามสัญญาที่เขาบอก สัญญาที่ว่าปิดเทอมแล้ว เราจะได้ไปเดตอย่างเป็นทางการกันเสียที เค้าเองก็ใช่ว่าจะไม่อยากไปเสียเมื่อไหร่ ทงเฮตั้งหน้าตั้งตานับวันปิดเทอม เค้าก็น้อยหน้าเสียเมื่อไหร่กัน ขีดฆ่าปฏิทินที่หัวเตียงทุกวัน จนแดงเถือกไปหมด

"พี่เช่าหนังมา เราอบป๊อปคอร์นกินกันแล้วดูหนังดีไหม" ร่างสูงว่า นั่งลงบนโซฟาข้างๆคนตัวเล็ก แล้วดึงเอาตัวบางๆ มาโอบเอว

เห็นทงเฮนั่งเงียบๆ คยูฮยอนก็รู้แล้วว่าคำตอบคืออะไร ทงเฮเริ่มดื้อเงียบแล้วแหละ

"พี่อยากกินพุดดิ้งจัง" คยูฮยอนหมือนจะพูดลอยๆ แต่คำพูดลอยๆของคยูฮยอนแท้จริงแล้วมีความหมาย ทงเฮได้ยินแบบนั้น ก็ขมวดคิ้วแล้วยู่ปากเข้าหากันเหมือนกำลังประมวนผล

ผึ่ง!!

ร่างเล็กดีดตัวออกจากคนตัวใหญ่ หันมามองหน้าหล่อๆของแฟนหนุ่มแล้วฉีกยิ้มกว้าง

"พี่คยู ทงเฮรู้แล้วว่าจะทำอะไร!"

"หืม?" คยูฮยอนแกล้งตีหน้าเซ่อ ทั้งๆที่ใบหน้าหล่อนั้นก็อยากจะยิ้มตามรอยยิ้มสวยๆ บนใบหน้าของทงเฮเช่นกัน

ร่างเล็กลากเอาคุณแฟนตัวโตเข้าครัว จัดการผูกผ้ากันเปื้อนสีหวานของคุณแม่สามีให้กับคยูฮยอนเสร็จสรรพ ก่อนจะจัดการคว้าเอาอีกผืนมาสวมให้ตัวเอง ทงเฮรื้อค้นของในตู้เย็นเสียงดังโป๊งเป๊งประหนึ่งว่าเป็นบ้านของตัวเอง คยูฮยอนมองอาการกระตือรือร้นนั้นด้วยความชอบใจ

"เอาล่ะ!! เริ่มกันเล้ย!"เสียงหวานบอกอย่างกระตืนรือล้น ในมือของทงเฮถือไม้พายเตรียมพร้อมสำหรับเมนูของว่างแล้ว!!

หม้อขนาดกลางถูกยกขึ้นมาวางบนเตา ตามด้วยนมสดหนึ่งกล่องใหญ่ ที่ถูกเทลงในหม้อจนหมดกล่อง ทงเฮจิ้มนิ้วลงไปบนพื้นผิวของนมสดในหม้อก่อนจะแตะชิมเล็กน้อย

"อื้ม อร่อยเนอะ^^"

ขั้นตอนการทำพุดดิ้งนมสดดำเนินไปเรื่อยๆ โดยเชฟน้อยและลูกมือหนุ่ม คยูฮยอนช่วยตักเนื้อพุดดิ้งใส่ภาชนะใบเล็ก ที่ทงเฮหามาเรียงกันเป็นแนวยาว ก็เล่นใช้นมหมดกล่องขนาดนี้ เลี้ยงทั้งหมู่บ้านก็ยังไหว

RRrrrr

เสียงเรียกเข้าเป็นเพลงป๊อปใสๆ เหมาะกับเจ้าของเครื่องดังอยู่ข้างๆ ร่างเล็กหายไปเข้าห้องน้ำได้ครู่นึงแล้ว คยูฮยอนเหลือบซ้ายแลขวาก็ไม่เห็นเจ้าของเครื่อง สายตาคมเลยเหลือบไปมองว่าคนที่โทรเข้ามานั้นคือใครกัน

ร่างสูงหยุดหายใจไปหนึ่งจังหวะ มือที่กำลังบรรจงตักพุดดิ้งใส่ถ้วยหยุดนิ่ง ในสมองความคิดกำลังตีกันยุ่ง

"แอบอู้หรอพี่คยูฮยอน" เสียงทงเฮดังมาจากข้างหลัง ทำให้คยูฮยอนสะดุ้งตัวน้อยๆ ร่างเล็กตีแปะเข้าที่ก้นของร่างสูง ก่อนที่จะได้ยินเสียงเพลงจากโทรศัพท์ของตน

"อ๋า โทรศัพท์นี่นา...พี่คยูฮยอนนี่ไม่ยอมบอกกันเลย ชิ" ทงเฮรีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดรับ เพราะเสียงที่ได้ยินนั้น กำลังจะจบเพลงอยู่แล้ว กลัวว่าปลายสายจะวางไปเสียก่อน เดี๋ยวให้เค้าต้องโทรกลับ เสียดายตังค์แย่ : (

"ยอโบเซโย?" ทงเฮร้องอย่างดีใจที่สามารถรับโทรศัพท์ได้ทันท่วงที แต่อีกคนนึงกลับแปลความหมายเสียงหวานๆนั้นเป็นอย่างอื่น "อ๊ะ! เดี๋ยวนะ แปบนึง"

"ทงเฮไปคุยโทรศัพท์แปบนึงนะ" ร่างเล็กบอกแบบนั้น ก็วิ่งหายไปจากครัวอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้คนที่ถูกขออนุญาตอย่างไม่เต็มใจที่สุดต้องยืนหน้าเครียด

"ว่างัย พี่มินโฮ? รีบๆพูดมาเลยนะ ทงเฮไม่ว่าง"

[นี่กะจะชิ่งพี่ไปตลอดกาลเลยใช่ไหมอีทงเฮ]

"อะไรกัน ทงเฮไปชิ่งพี่ตอนไหน?"

[ก็ทุกตอนนั่นแหละ ไหนนายว่าจะพูดให้เขาใจอ่อนไงละ]

"แหม ก็....เรื่องแบบนี้มันต้องใช้เวลานี่นา ตอนนี้ทงเฮก็ทำเต็มความสามารถเลยนะ พยายามสุดๆ"

[เชื่อก็บ้าแล้ว ตอนนี้นายยังอยู่บ้านคยูฮยอนใช่ไหม พี่รู้นะ]

"ทำไมถึงรู้! นี่พี่ ขนาดไปเป็นปาปารัซซี่เลยหรอ"

[อย่ามาเปลี่ยนเรื่องน่า ออกมาหาพี่ พี่รอนายอยู่ที่หน้าบ้านนะ]

"แต่ว่าทงเฮไม่ว่างนะ!"

[หรือจะให้พี่ไปหานายเอง อย่าคิดว่าพี่ไม่กล้านะ พี่รอมานานแล้ว ตอนนี้ให้ทำอะไรพี่ก็กล้า]

"งื้อออ อ ไปก็ได้ง่ะ T^T แต่ขอบอกพี่คยูฮยอนก่อนนะ"

[สิบห้านาที เราต้องได้เจอกัน โอเค?]

"ยี่สิบเถอะนะ พี่มินโฮสุดหล่อ จุ๊บ"

ทงเฮวิ่งจากสวนหลังบ้าน ผ่านเข้าไปในครัว อุปกรณ์ทั้งหมดถูกเก็บเรียบร้อยแล้ว พุดดิ้งที่คยูฮยอนเป็นฝ่ายตักใส่ถ้วยก็อยู่ในตู้เย็นเรียบร้อย ภายในห้องครัวเงียบสงบ ไม่มีร่างของผู้ชายชื่อคยูฮยอน ทงเฮเลยเดินเข้าไปที่ห้องนั่งเล่น

"พี่คยูฮยอน??" ทงเฮเรียกหาร่างของเจ้าของบ้าน แต่ก็ไร้วี่แวว แถมเจ้าณเดชสี่ขาที่ชอบนอนหมอบตรงพรหมหน้าทีวีก็หายไปด้วย

"อยู่บนห้องกันแน่เลย" คิดได้ดังนั้นก็วิ่งตึงตังขึ้นไปยังส่วนบนบ้าน มือเล็กๆเคาะที่ประตูห้องสองสามที แล้วเปิดประตูเข้าไป

"ว่าแล้วเชียว" ทงเฮร้องออกมา เมื่อพบว่าเจ้าหมาณเดชกับเจ้านายของมันนั้นอยู่ในห้องอย่างที่ตนคิด

"นี่ พี่คยูฮยอน" ทงเฮร้องเรียกคนที่นอนเอกเขนกอยู่บนเตียง ในมือมีลูกบอลลูกเล็กถืออยู่ และก่อนที่ทงเฮจะเดินไปถึงคนที่ตนจะพูดด้วย มือแกร่งก็เขวี้ยงลูกบอลไปที่มุมห้องอย่างแรง

ปั่ง!!

ทงเฮตกใจ ร่างเล็กชะงักเท้าแทบไม่ทัน เมื่อลูกบอลนั้นผ่านหน้าเขาไปนิดเดียว เจ้าหมาตัวใหญ่ลุกจากปลายเตียง วิ่งไปคาบลูกบอลตามนิสัย

"พี่คยูฮยอน ระวังหน่อยสิ เกือบโดนหน้าทงเฮแล้วนะรู้มั๊ย" คนตัวเลยแหวเอาเบาๆ โดยไม่ได้สังเกตอาการของอีกคนเลยว่าเป็นอย่างไร

ปากเล็กงอหน่อยๆ เมื่อพบว่าพี่คยูฮยอนไม่ได้สนใจที่เขาพูดเลยสักนิด ไม่เป็นห่วงทงเฮเลยใช่ไหม!

"พี่คยูฮยอน"

"..."

"พี่..คยูฮยอน...."

ทงเฮได้รับความเงียบเป็นคำตอบ ร่างเล็กขมวดคิ้วให้กับใบหน้านิ่งเรียบของคนบนที่นอน พอเดินเข้าไปใกล้ๆ ก็บนว่าคนหล่อนั่นใส่สมอทอล์คเอาไว้ที่หู

"ฮึ้ย! แล้วก็ให้พูดคนเดียวตั้งนาน" ร่างเล็กบ่น ส่งตาเขียวๆ ไปมองแฟนหนุ่มของตน ก่อนจะเอื้อมมือไปดึงเอาสมอทอล์คออกจากหูของคยูฮยอน

"ฟังอะไรอยู่อ่ะ?" เสียงใสเอ่ยถาม ไม่ได้นึกโกรธคยูฮยอนจริงจังหรอกที่ปล่อยให้เค้าพูดคนเดียว มือเล็กเอาหูฟังใส่ที่หูของตนเองบ้าง เพื่อจะฟังเพลงที่คนรักฟังอยู่

"โอ้ย!!" แทบจะปาเจ้าสมอทอล์คลงพื้นแทบไม่ทัน เมื่อเสียงเพลงที่เปิดอยู่นั้นดังลั่น ขนาดแค่เอามาใกล้หู ทงเฮก็แทบหูแตก แล้วพี่คยูฮยอนทนฟังอยู่ได้ยังไงกัน

"เสียงดังจัง พี่คยูฮยอนระวังหูหนวกนะ เบาเสียงลงหน่อยสิ" พูดเสร็จก็จัดการคว้าเอาโทรศัพท์เครื่องหรูมากดเบาเสียงเอง "ฟังแค่นี้ก็พอแล้ว ไม่ได้หูตึงสักหน่อย"

คนตัวเล็กยิ้มอย่างพอใจ เมื่อเบาเสียงเพลงให้คยูอยอนเสร็จ ทงเฮจัดการเอาโทรศัพท์ไปวางไว้ที่เดิม

"พี่คยูฮยอน ทงเฮขอกลับบ้านก่อนนะ เอ่อ...เดี๋ยวเย็นๆ จะมากินพุดดิ้งด้วย"

"..."

"พี่คยู??"

"อืม" ร่างสูงตอบรับออกมาเป็นเสียงทุ้มเบาๆ ในลำคอ

"อื้อ งั้นเดี๋ยวทงเฮมาใหม่นะ อย่าแอบกินก่อนล่ะ" ร่างเล็กเดินตัวปลิวออกจากบ้านหลังใหญ่อย่างสบายใจ มุ่งหน้ากลับบ้านของตนที่มีคนหน้าหล่อแต่ใจยักษ์รออยู่ ก็ขืนไม่กลับล่ะ ทงเฮโดนฆ่าตายแน่ หากแต่ถ้าทงเฮเดินกลับมาในห้องใหม่ แล้วเห็นหน้าของคยูฮยอนสักนิด ทงเฮคงจะรู้เลยว่า คนที่จะตาย คือคนที่นอนอยู่บนเตียงต่างหาก

คยูฮยอนได้แต่นึกโกรธเคืองตัวเอง ที่ถึงแม้จะได้ทงเฮมาเป็นคนรักอย่างเปิดเผย แต่กลับให้ความรักกับน้องไม่พอ จนน้องหลงใจอ่อนไปกับมือที่สาม คยูฮยอนรู้ว่าทงเฮน่ะน่ารักเสียจนใครๆก็อยากได้มาเป็นคนของตัวเองทั้งนั้น ไม่แปลกใจเลยที่ถึงแม้ว่าจะประกาศตนไปแล้วว่าคบหากับน้องอยู่ แต่เชวมินโฮก็ยังคงก้อร่อก้อติกกับทงเฮอยู่ตลอดเวลา เค้าไม่ได้ไม่ไว้ใจทงเฮ แต่ทุกครั้งที่เห็นเบอร์โทรเข้า ก็จะพบเบอร์ของผู้ชายคนนั้นเสมอ

จักรยานคันเล็กจอดลงที่หน้าบ้าน ทงเฮมองหน้าคนหล่อหน้ายักษ์ที่ยืนกอดอกวางมาดอยู่หน้าบ้านคนตนด้วยสายตาเอือมระอา

"มาทำอะไรบ้านทงเฮล่ะ!" เสียงเล็กจิกกัดคนหน้าหล่อ

"แล้วจะให้ทำไง ไปบ้านไอ้คยูฮยอนมั๊ย"

"ชิ...แล้วบอกว่ามาถึงขั้นนี้แล้ว อะไรก็กล้า อิธ่อ"

"พูดมากน่า...ไหน ว่ามา แผนไปถึงไหนแล้ว"

"ก็....................." ทงเฮลากเสียงยาว พลางนึกถึงแผนที่ตนเพิ่งคิดออกตอนปั่นจักรยานกลับบ้านเมื่อครู่

"เนี่ยนะ?!"

"อื้อ!!"

"พี่ไม่ตลกนะอีทงเฮ"

"ทงเฮก็ไม่ได้ตลกสักหน่อยน่า ก็ซองมินเพิ่งได้น้องเหมียวตัวใหม่มา การที่พี่มินโฮซื้ออาหารแมวมาฝากน้องญาญ่าของซองมินเนี่ย เวิร์คสุดและ" ทงเฮว่า พลางยัดถุงอาหารแมวรสโปรดของน้องญาญ่าที่เพิ่งแวะไปซื้อมาจากซุปเปอร์มาเก็ตใส่มือเชวมินโฮ

"ไม่เคยได้ยินหรอ เลิฟมีเลิฟมายแคทอ่ะ"

"มีแต่มายด๊อกเฟ้ย!"

"ก็บ้านซองมินไม่ได้เลี้ยงด๊อก เลี้ยงแต่แคท ถ้าพี่มินโฮจะจีบซองมิน ก็ต้องเลิฟมายแคท!!!!" ทงเฮตวาดเสียงดัง นึกหมั่นไส้ว่าที่เพื่อนเขยจริงๆเชียว หล่อซะเปล่า แต่ซื่อบื้อ(เหมือนพี่ยุน)ไม่มีผิดอ่ะ

"ทีตัวเองล่ะ ยังคิดแผนดีๆให้ไอคยูฮยอนหึง ด้วยการชวนพี่ไปเดทได้ แล้วทำไมพอถึงตาพี่ ถึงต้องใช้วิธีเข้าทางแมวด้วยฟ่ะ"

"โถ่ ถ้าจะใช้วิธีนั้น ก็ต้องรอให้ซองมินเห็นพี่มินโฮในสายตาเหมือนที่ทงเฮเข้าไปอยู่ในสายตาของพี่คยูฮยอนก่อนแล้วกันนะ แล้วพอถึงวันนั้น จะจ้างพี่ฮยอกแจให้ไปเดทกับพี่เลย"

"ไอตัวร้ายเอ้ย" คุณว่าที่เพื่อนเขยดีดเปาะเข้าที่หน้าผากของทงเฮ เมื่อเห็นใบหน้าที่แฝงไปด้วยความชั่วร้ายของว่าที่เพื่อนเมีย

"เอาล่ะ! พร้อมละนะ ทงเฮจะพาพี่ไปแนะนำกับซองมินอย่างเป็นทางการ ณ บัดนี้.........ซองมินนี่ มีแขกมาหาาาาาา"

ภารกิจพิชิตหัวใจเพื่อนดำเนินไปได้ด้วยดี เชวมินโฮกลายเป็นแขกร่วมโต๊ะรับประทานอาหารของบ้านอีไปเรียบร้อยแล้ว คราวนี้ก็ถึงตาที่อีทงเฮจะกลับไปทำภารกิจของตัวเองบ้าง

รีบกลับไปกินพุดดิ้งกับพี่คยูฮยอนดีกว่า ( ???)?(??? )

ทงเฮถือวิสาสะเปิดประตูเข้าบ้านคยูฮยอนโดยไม่ต้องขออนุญาต ก็เล่นทำแบบนี้มาก่อนจะคบกันเสียอีก คนแถวนี้ก็ไม่ได้เห็นทงเฮเป็นขโมยเสียด้วย

ก่อนจะขึ้นไปด้านบน ทงเฮก็แวบไปเปิดตู้เย็น คว้าถ้วยพุดดิ้งสองถ้วยออกมาก่อน ร่างเล็กยิ้มแป้น กับหน้าตาหน้าทานของพุดดิ้งนมสด ฝีมือทงเฮและพี่คยูฮยอน จำได้ขึ้นใจเลยแหละว่า พี่คยูฮยอนชอบกินพุดดิ้งนมสดฝีมือทงเฮและบอกว่าอร่อยที่สุดในโลก

มือเล็กทั้งสองข้างประคองถ้วยพุดดิ้งในมือขึ้นไปถึงชั้นบน เคาะประตูห้องสองสามที แล้วก็เปิดเข้าไปเหมือนที่เคยทำ

"พี่คยูฮยอน" ทงเฮลากเสียงยาวเรียกชื่อเจ้าของห้อง แต่กลับกลายเป็นเจ้าณเดชที่โถมตัวใส่

"อื้ออ อย่านะณเดช เดี๋ยวพุดดิ้งหก!" เสียงเล็กร้องดุเจ้าหมาตัวใหญ่ ซึ่งมันก็ยอมเชื่อฟังว่าที่นายน้อยคนใหม่ของบ้านโดยดี

ทงเฮกวาดสายตาไปรอบห้อง มองหาคยูฮยอน ขมวดคิ้วอยู่ได้ไม่นาน ประตูห้องน้ำก็เปิดออกพร้อมกับร่างกายกำยำที่นุ่งเพียงผ้าเช็ดตัวที่ท่อนล่าง

"อ้ะ!!!!" ทงเฮหมุนตัวกลับ 180 องศา ตากลมโตหลับปี๋ แก้มเนียนๆ ขึ้นริ้วแดงอย่างรวดเร็ว คยูฮยอนก็ตกใจเช่นกัน ไม่คิดว่าทงเฮจะกลับเข้ามาตอนนี้  ร่างสูงคว้าเอาผ้าเช็ดตัวอีกผืนขึ้นมาพันกายเอาไว้

"หันมาได้แล้ว หายโป๊แล้ว"

"ไม่โป๊แน่นะ?" ทงเฮถามอย่างกล้าๆกลัวๆ

"อื้ม" เสียงทุ้มตอบอย่างเอ็นดู

ร่างเล็กวางถ้วยพุดดิ้งไว้บนโต๊ะเขียนหนังสือ ตัวบางๆกระโดดขึ้นเตียงของคนรัก พร้อมทำหน้าแป้นแล้น "ทงเฮให้เวลาสิบวิ พี่คยูฮยอนต้องใส่เสื้อผ้าให้เสร็จ นับละนะ หนึ่ง สอง...."

"สิบวิไม่ทันหรอก งั้นพี่แก้ผ้าเลยดีกว่า" คยูฮยอนว่า ทำท่าเหมือนจะปลดผ้าที่เอวออกแล้วเดินดุ่มๆ มายังเตียง

"ไม่นะ!!!" ทงเฮร้องแหวอย่างตกใจ หน้าตาเหรอหรานั่นมันบอกคยูฮยอนได้อย่างดีเลยแหละว่าแกล้งคนตัวเล็กสำเร็จ

"หึๆๆ"

"พี่คยูฮยอนอ่ะ!! แกล้งทงเฮอีกแล้วใช่ไหม คนบ้า!"

"ก็มันน่าแกล้งนี่นา"

"ไม่เอา ไม่ให้แกล้งแล้ว ไปเลย ไปแต่งตัวซะ" ร่างเล็กบอกไล่คนตัวสูงที่ยืนยิ้มเจ้าเล่ห์ให้รีบไปแต่งตัว หนึ่งก็ห่วงสวัสดิ์ภาพของพี่คยูฮยอน ที่อยู่แบบนี้นานๆเดี๋ยวจะเป็นหวัด สองก็ห่วงสวัสดิ์ภาพของตนเองที่.......

(-///////////-)

=..= คิดอะไรอยู่น่ะอีทงเฮ

หลังจากคยูฮยอนแต่งตัวเสร็จ ทั้งสองก็ย้ายมานั่งอยู่ที่โต๊ะญี่ปุ่นกลางห้อง โดยมีถ้วยพุดดิ้งหน้าตาน่ากินสองถ้วยวางไว้

"พุดดิ้งนมสด ฝีมือทงเฮ เพื่อพี่คยูฮยอนคนเดียวเลย" คำพูดหวานๆ มันทำให้คยูฮยอนอดหัวเราะกับความฉอเลาะของคนตรงหน้าไม่ได้ แต่เพียงวูบหนึ่งที่ความคิดฝ่ายร้ายเข้ามาในหัวเท่านั้น.....ถ้าอยู่กับเชวมินโฮ ทงเฮจะพูดแบบนี้เช่นกันหรือเปล่า

ร่างสูงตีหน้านิ่งขึ้นมาอีกครั้ง ใบหน้าหล่อยามที่นิ่ง ไม่แสดงอารมณ์ใดๆแล้ว ทำให้ทงเฮต้องขมวดคิ้ว

"พี่คยูฮยอน....เป็นอะไรหรอ ไม่อยากกินพุดดิ้งแล้วหรอ?"

"จะไดเอตหรอ ไม่ต้องหรอก แค่นี้ก็หล่อแล้ว ^^" ทงเฮพูดทีเล่นทีจริง กะสร้างบรรยากาศให้กลับมาดีเหมือนเดิน แต่คยูฮยอนก็ยังทำหน้านิ่ง

"ทงเฮ"

"ฮะ?"

"ทงเฮ...รักพี่รึเปล่า"

"เอ๋??.......... มาถามอะไรแบบนี้เล่า"

"ตอบมา รักพี่รึเปล่า" เสียงของคยูฮยอนจริงจังเกินกว่าทุกครั้ง จริงจังจนทงเฮที่เล่นอยู่เมื่อครู่ต้องหุบยิ้ม ใบหน้าหวานมองคนตรงหน้าด้วยแววตาที่ทอแสงอ่อนลง

"พี่คยูฮยอน พี่คยูฮยอนเป็นอะไร บอกทงเฮมาสิ"

"ทงเฮ......

จะทิ้งพี่ไปแบบแจจุงรึเปล่า"

จบคำของคยูฮยอน หัวใจของทงเฮหล่นวูบ ทงเฮไม่เคยคิด ไม่เคยคิดที่จะทิ้งพี่คยูฮยอน ทงเฮไม่เคยคิดที่จะไม่รักพี่คยูฮยอน คนคนเดียวที่ทงเฮมอบให้หมดหัวใจก็คือพี่คยูฮยอน พี่คยูฮยอนคือรักเดียวของทงเฮ

"พี่คยูฮยอน..."

"ตอบพี่มาสิทงเฮ ทงเฮรักพี่รึเปล่า" ยิ่งอาการนิ่งอึ้งไปของทงเฮ ทำให้คยูฮยอนใจสั่น ร่างสูงทรมานเหลือเกินกับการรอคอยคำตอบ กลัว คยูฮยอนกลัว ว่าคำตอบของทงเฮ จะทำลายหัวใจของเค้าจนหมดสิ้น

.

.

.

.

.

.

.

.

.

 .

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

"รัก!"

"ทงเฮรักพี่คยูฮยอน ทงเฮรักพี่คยูฮยอนคนเดียว" ร่างเล็กโผเข้ากอดคนตัวใหญ่กว่าทั้งน้ำตา ทงเฮไม่รู้ว่าพี่คยูฮยอนเป็นอะไรถึงได้ถามคำถามแบบนี้ แต่ทงเฮก็พร้อมจะตอบ และทำให้พี่คยูฮยอนมั่นใจ ในรักที่ทงเฮมีให้พี่คยูฮยอน

"ทงเฮรักพี่คยูฮยอน รักพี่คยูฮยอน ทงเฮรักพี่คยูฮยอน" ร่างเล็กบอกซ้ำไปซ้ำมา แขนเล็กกอดรัดร่างหนาเอาไว้แนบชิด ส่งผ่านความรู้สึกที่ตัวเองมีต่อคนรักไปทางอ้อมกอด กอดที่แน่นขึ้นเมื่อเทียบกับความรักทั้งหมดที่อีทงเฮมีให้โจคยูฮยอน

ทั้งสองกอดกันเนิ่นนาน กอดอุ่นๆที่ช่วยชโลมจิตใจของร่างสูงและสร้างความอบอุ่นให้ร่างบาง ทงเฮย้ายตัวเองจากที่กอดกันอยู่ มานั่งบนตักของคยูฮยอน ร่างสูงวางคางเกยไว้บนบ่าเล็ก วงแขนโอบรัดคนตัวเล็กเอาไว้ในอ้อมแขน

ไม่ปล่อย...

คยูฮยอนจะไม่ยอมปล่อยคนในอ้อมแขนนี้ให้ใคร

"พี่คยูฮยอน~...."

"หืม"

"เป็นอะไรหรอ ทำไมถึงถามทงเฮแบบนั้นล่ะ?"

"ช่างมันเถอะ..."

"บอกทงเฮมาเถอะนะ ทงเฮไม่อยากให้พี่ไม่สบายใจ ทงเฮทำอะไรผิดหรอ"

"เชวมินโฮ..."

"พะ...พี่มินโฮ พี่มินโฮเกี่ยวอะไรด้วย?" ทงเฮถามอย่างแปลกใจ ยังจับต้นชนปลายอะไรไม่ถูกทั้งนั้น พี่มินโฮมาเกี่ยวอะไรด้วย

"มันยังชอบทงเฮอยู่ใช่รึเปล่า มันยังคิดจะเอาทงเฮไปจากพี่ใช่ไหม"

"เปล่านะ!!" ทงเฮรีบบอกทันควัน มันจะไปกันใหญ่แล้ว! "พี่มินโฮกับทงเฮไม่ได้มีอะไรกันเลย พี่มินโฮไม่ได้จีบทงเฮด้วย ไม่ได้ชอบด้วยซ้ำ"

"แต่ในตอนที่สาม...." ไม่เชื่อคุณผู้อ่านก็กลับไปดูสิครับ ผมจำได้ว่าน้องบอกจากปากน้องเองเลยว่าไอเห่ยนั้นมันชอบน้องและชวนน้องมากินไอติม

"อึ้ย แย่แล้วT^T" ในขณะที่ผมนึกทบทวนเรื่องราวของฉากที่สาม น้องที่นั่งอยู่ในอ้อมกอดของผมก็สบถออกมาเบาๆ

"ทงเฮ มีอะไรที่ยังไม่ได้บอกพี่รึเปล่า?"

"เอ่อ...คือ คือ คือว่า........" มาแล้วครับ ไอการพูดจาติดๆขัดๆของน้อง น้องมักจะทำเสมอ เวลาตกอยู่ในฐานะจำเลย

"เรื่องมันยาวน่ะนะ เดี๋ยวทงเฮเล่าให้ฟังทีหลัง เรามากินพุดดิ้งกันเถอะพี่คยูฮยอน!"

"อี-ทง-เฮ"

"อย่าทำเสียงดุแบบนั้นสิT^T"

"บอกพี่มาให้หมดนะ!"

"กะ...ก็ ก็แบบว่า..."

"หนึ่ง..........สอง................สาม!"

"ทุกอย่างมันเป็นแผน!!!!!!" น้องโผล่ออกมาเสียงดังลั่น ผมหยุดการกระทำที่จะลงโทษน้องเพื่อฟังเค้าสารภาพ

"ทงเฮบอกให้พี่มินโฮไปกินไอติมกับทงเฮเองแหละ พี่คยูฮยอนจะได้หึง จะได้รู้ใจตัวเองสักที ก็ทงเฮไม่อยากซ้อนท้ายจักรยานของพี่คยูฮยอน แล้วบอกกับคนอื่นว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วนี่!"

O.o

ผมอ้าปากค้าง เขายาวไปถึงบางอ้อ รู้สึกว่าตัวเองโง่เป็นควายสุดๆ ผมโดนเด็กเจ้าแผนการคนนี้หลอกเอาหรือนี่ นี่ผมมันซื่อบื้อหรือน้องคือจอมวายร้ายกันแน่นะ!!!

"ร้ายนักนะ!"

"อย่าโกรธทงเฮเลยนะ ก็พี่คยูฮยอนไม่ยอมพูดสักที ทงเฮรอนานแล้วนะ"

"ไอตัวร้าย!!"

"อื้อออ ร้ายแล้วรักป่ะล่ะ!"

"ก็รักนะสิ"

ฟอดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

 "รักที่สุดเลย ทงเฮของพี่"

"รักพี่คยูฮยอนของทงเฮที่สุดเลยเหมือนกัน!"

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.
.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

เดี๋ยวครับ เรื่องมันยังไม่จบ...ผมยังไม่ได้ทำโทษจอมวายร้ายที่ทำให้ผมตรอมใจไปเกือบทั้งวันหรอกนะ

"อ๊ะ!...พี่คยูฮยอน จะทำอะไร"

"ทำโทษเด็กดื้อนะสิ"

"อื๊อ...อื้อ ปล่อยนะ อย่านะ...อ้ะ!"

"ทงเฮ~...."

"พี่คยูฮยอน~ กะ...กิน พุดดิ้ง กัน"

"กิน....พี่อยากกินทงเฮ~"

แง่มมมม ม!!

จบเถ๊อะะะะ !!

><''

THE END :'')

จบแล้วจ้าาา :']

HudchilD Talk ::

(HudchilD :: อ่านว่า ฮัดชิ้วด์)

พาร์ทเผยความสำเร็จของน้องทงเฮค่ะ

เป็นไงบ้าง สมกับฉายา อีทงเฮเด็กแรดของเรารึเปล่า?

555555555 5

ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันจนถึงตอนนี้นะค่ะ

เจอกันในเรื่องใหม่ของเรานะค่ะ ^ ^




THE? FARRY