Loving...Brother [Fic Sj yaoi ] KengHai ( HanHae )

ลำดับตอนที่ #11 : Loving...brotheR [ CHAPTER 9 ] :: 100%

CHAPTER 9

 

   “ ไอ้บอม !!!! “ ฮันเกิงตะโกนเรียกเสียงดังลั่น พร้อมหับเสียงหอบเหนื่อย

           

            “ อยู่ใกล้กันแค่นี้ ทำไมต้องตะโกนด้วย ไม่เห็นรึไงว่ามีคนอยู่ในห้องอีกคนอ่า “ คิบอมชี้นิ้วไปทางฮยอกแจที่นั่งก้มหน้าซ่อนริมฝีปากแดงๆ ที่มาจากการกระทำเมื่อครู่ ( ยังไม่ออกจากห้องไปอีกเหรอวะ -- * )

            “ เออ..เราก็ด้วยฮยอกแจ “ ฮันเกิงเดินเข้ามาพร้อมนั่งลงข้างๆฮยอกแจที่พื้น โดยมีคิบอมที่นั่งอยู่บนโซฟาคนเดียว “ รู้มั๊ยตอนนี้ ดงเฮอยู่ที่ไหน .. “

 

            “ เค้าก็คงไปกินข้าวอ่ะแหละ “ คิบอมแทรก “ นี่มันเที่ยงแล้ว ก็มีแค่ผม ฮยอกแจ แล้วก็พี่ และมั้ง ที่ยังไม่กินข้าว “

 

            “ ชั้นถามฮยอกแจ นายอย่า insert “ ฮันเกิงตัดบทด้วยความรำคาณ “ ถามก็ตอบมาสิ มัวแต่นั่งก้มหน้าซ่อนปากแดงๆที่โดนจูบไว้ทำไมเล่า ทั้งรร.เค้ารู้กันหมดแล้ว “

 

            “ O [ ] O!!!! “

 

            “ O [ ] O!!!! ”

 

            “ ยังไม่รู้กันอีกรึไง ไม่ใช่แค่ แก กับ ฮยอกแจแค่ 2 คนนะ ชั้นกะ น้องของนาย “ ฮันเกิงชี้นิ้วมาทาง ฮยอกแจ “ ก็โดนด้วยเหมือนกัน ...โรงเรียนนี้ ข่าวเร็วทั่วถึงดีจริง ข่าวตอนเช้ากลายเป็นข่าวเก่าไปเลย เมื่อมีข่าวใหม่มากแทรก “

 

            ฮยอกแจรีบวิ่งไปที่คอมพิวเตอร์ ก่อนจะเปิดคอมด้วยความรีบร้อน ลนลานทำอะไรไม่ถูก สิ่งเดียวที่ฮยอกแจทำได้ตอนนี้คือ ร้องไห้ 

 

            “ คนพี่ใช้คอมเป็นแต่คนน้องเนี่ยสิ เฮ้อ~ “ ฮันเกิงพึมพำเบาๆ 

 

“ ใครก็ได้ไปตามดงเฮให้หน่อยสิ... ชั้นรุ้สึกไม่ดีเลย “ ฮยอกแจหันหน้ามาทาง คิบอมและฮันเกิง “ จริงนะ ...มันมีลางอะไรสักอย่าง “ ฮยอกแจพูดทั้งน้ำตาแต่ไร้เสียงสะอึกสะอื้น

 

            “ งั้นชั้นเอง “ คิบอมเสนอตัวขึ้นมา ก่อนจะชี้นิ้วไปที่พื้น “ งั้นชั้นเอง...จะเป็นคนสั่งให้พี่ฮันเกิงไปตามดงเฮมาที่นี่ “ อันเกิงมองอย่างอึ้งๆ “ ไปสิ..นั่งอยู่ทำไมล่ะ “ คิบอมสั่ง

 

            “ เออ...ไอ้น้องชั่ว ว แกไม่ใช่น้องชั้นแล้ว วว งอนโว้ย ย “ ฮันเกิงพูดพลางเดินกระทืบเท้าปึงปังออกจากห้องไป

 

            หลังจากที่บุรุษที่ 3 ได้เดินออกจากห้องไป คิบอมเดินเข้ามาหาฮยอกแจ ที่โต๊ะคอม ก่อนจะนั่งคุกเข่าอยู่ข้างๆ และมองไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ ที่มีหน้าโฮมเพจของโรงเรียนคังนัมขึ้นอยู่

ก่อนหันมามองฮยอกแจที่ใจจดใจจ่ออยู่ที่หน้าคอมโดยที่ไม่ได้สนใจเขาเลย 

 

            “ หยุดร้องได้แล้ว ...น้องนายไม่เป็นไรหรอก “ คิบอมพูด พลางวางมือลงบนตักของฮยอกแจ

 

            “ นาย...นายเอาจูบแรกของชั้นไป “ ฮยอกแจพูดเสียงแหบ

 

            “ ก็.. “

           

            “ ดังนั้นชั้นจะเอาจูบแรกของนายด้วยเหมือนกัน “

 

            “ เฮ้ย...นายจะบ้ารึไง เฮ้อ..มันก็จริงอยู่หรอกที่ชั้นเอาจูบของนายไปอ่ะ แต่นายก็เอาจูบแรกของชั้นไปเหมือนกันนะ “ คิบอมมองหน้าฮยอกแจ “ จูบแรกของชั้นกับผู้ชาย ฮิฮิ “ ก่อนจะยิ้มทะเล้นๆให้ฮยอกแจ “ ไหนดูดิ...โห ข่าวของเราฮอตมากเลยดูดิ “ คิบอมชี้ไปที่กระทู้ในบอร์ดของรร.ที่ติดเป็นอันดับ 1 ในขณะนี้ ฮยอกแจเลื่อนลูกศรสีขาวไปตามจุดประสงค์ของตน ก่อนจะขึ้นเป็นภาพพร้อมคำบรรยายมากมายและความเห็นเกือบพัน O[ ]O !!!!

 

            “ อะไรเนี่ย?!!!! ”

 

 

           



            “ ดงเฮ ~ “  เสียงนุ่มทักขึ้นจากด้านหลัง ทำให้ดงเฮต้องหันกลับไปมอง

           

            ปึ้ก!! ไม้หน้าสามฝาดเข้ากลางหลังอย่างจัง  ส่งผลให้ร่างเล็กทรุดลงไปกับพื้น ก่อนจะเหลือบมองจากเท้าขึ้นไปจนถึงหัว ความเจ็บปวดทำให้เรี่ยวแรงในการเปิดเปลือกตาแทบจะไม่มี

ดงเฮพยายามรวมแรงที่มีอยู่อันน้อยนิดเพื่อยันตัวลุกขึ้นอีกครั้ง แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะมีอีกคนเตะซ้ำที่สีข้าง

 

            “ ทำไม ..ทำไม ทำแบบนี้ เราไปทำอะไรให้พวกเธอ “ ดงเฮขับคำพูดออกมาที่ละนิด

 

            “ ทำเป็นพูดดี ...หึ นี่ไง “ หญิงสาวคนหนึ่งจิกหัวของดงเฮให้ลุกขึ้นมาจากพื้น ก่อนจะดึงบางอย่างออกมาจากในกระเป๋า ก่อนจะยื่นให้...และปัดลงพื้น เมื่อดงเฮเอื้อมมือไปรับ  ดงเฮก้มลงไปหยิบมันขึ้นมาจากพื้น แล้วพลิกขึ้นมาดู

 

            “ นี่มัน... “ ดงเฮพูดเสียงแหบพร่า เขาไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะยืนแล้ว

 

            “ หึ..ชั้นล่ะสงสัยจริงๆ หน้าแกมันทำด้วยอะไรฮะ...ข่าวเมื่อเช้ายังไม่สำนึกอีกเหรอ แกคงจะใช้ปูนฉาบมาดีล่ะสิท่า “ นิ้วชี้เรียวยาวของหญิงสาว จิ้มไปที่หน้าผากมนก่อนจะเฉดมันออกไป

 

            “ ไปเอามาจากไหนกัน โอ๊ย!! “ ดงเฮจับแก้มขาวของตนที่ตอนนี้มีรอยแดงประทับเป็นรูปฝามือ

            “ เอามันไป..ห้องเก็บของ  “

 

 

 

                       40 นาทีผ่านไป ( หาแค่นี้มันนานมากเลยรึไง )

 

         

...อยู่ไหนเนี่ย เดินหารอบโรงเรียนแล้วนะ...

 

“ เจ้าตัวเล็ก ~ “ ร่างสูงวิ่งหารอบโรงเรียน ไม่ว่าจะไปหาตามห้องสมุด โรงอาหาร ในห้องเรียนและทุกทีๆ ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเจ้าตัวเล็กของเขาเลย ร่างสูงเดินผ่านต้นไม้ที่ประจำ เดินผ่านลานน้ำพุ ผ่านตึกเรียน จนไปหยุดอยู่ที่กลุ่มนักเรียนกลุ่มหนึ่ง ที่(เกาหลี)มุงกันอยู่ที่โต๊ะหินอ่อน พร้อมกับเสียงหวดไม้อะไรบ้างอย่างและเสียงซุบซิบของนร.

 

“ ดูอะไรกันฮะ มุงกันใหญ่เชียว “ ร่างสูงในมาดอาจารย์เดินเข้าไปหานร.กลุ่มนั้นพลางพูดขึ้น นร.ที่อยู่ตรงนั้นสะดุ้งด้วยความตกใจ บางส่วนก็วิ่งหนีออกไปจากโต๊ะตรงนั้น “ จะหนีไปไหน ... ดูสิ ดูอะไรกัน “ ฮันเกิงคว้าโทรศัพท์ ในมือของนร.ชายคนหนึ่ง ซึ่งโทรศัพท์นี่เองที่เป็นต้นเหตุของเสียง  ร่างสูงดูต่อไปเรื่อยๆ พร้อมกับละสายตามาพูดกับนร.ชายเจ้าของมือถือ

 

“ ดูอะไรไม่ดู ดูพวกนร.รุมตีกันเนี่ยนะ “ ร่างสูงหันกลับมาดูที่มือถืออีกครั้งก่อนจะกดปุ่มหยุด สายตาที่ดูยิ้มแย้มแจ่มใส ตอนนี้กลับกลายเป็นสายตาปห่งความแค้นและความโมโหโกรธา

 

“ ..... “

 

“ ดงเฮอยู่ที่ไหน !!! “ ฮันเกิงตวาด “ ตอบมาสิวะ ดงเฮอยู่ที่ไหน “ ฮันเกิงกระชากคอเสื้อเข้ามาหาตัว มาดอาจารย์หายไปภายในบัดดล ตอนนี้ ความเถื่อนดิบที่ห่างหายไปนาน ได้กลับมาอีกครั้ง

 

“ ห้องเก็บของหลังอาคาร 4 “ เด็กชายคนนั้นพูดตะกุกตะกัก อันเกิงปล่อยมือจากคอเสื้อก่อนจะวิ่งออกไปในที่สุด

 

ฮันเกิงวิ่งมาตามทางเรื่อยๆ ก่อนจะหยุดที่หน้าห้องเก็บของที่ว่า ก่อนจะผลักประตูไม้ที่ผุผังอย่างแรง

 

“ เหี้ย.. แม่งรู้ได้ไงวะ เผ่นเร็วมึง “ ภายในห้องเก็บของ เต็มไปด้วยนร.จำนวนมาก ที่วิ่งหนีกันอลหม่าน เผยให้เห็น ร่างเล็กที่นอนหมดสภาพอยู่ตรงนั้น เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง คราบเลือดเปรอะตามเสื้อผ้า และส่วนหัว ฮันเกิงไม่สนใจว่าจะจับคนทำได้หรือไม่ แต่ตอนนี้เขาสนใจคนตรงหน้ามากกว่า ฮันเกิง อุ้มคนตัวเล็กขึ้นมา ก่อนจะเดินออกจากห้องไปในที่สุด

 

 

 

                         โรงพยาบาล 

“ ดงเฮหล่ะ “ ฮยอกแจผู้เป็นพี่ชาย วิ่งมาหาฮันเกิงที่นั่งอยู่หน้าห้อง ICU 

 

“ ไม่รู้เหมือนกันว่าหนักขนาดไหน แต่เห็นที่พยาบาลบอก เข้าบอกว่า หัวแตกแล้วก็ขาน่าจะหัก “ ฮันเกิงกำมือถือเครื่องต้นเหตุแน่น ก่อนจะส่งให้ฮยอกแจ

 

“ อะไร.. “

 

“ เปิดดูสิ ... มันจะบอกทุกอย่างเลย “ ฮันเกิงพูดพลางลุกขึ้นให้คิบอมผู้มาใหม่ได้นั่ง

 

“ อะไรน่ะพี่ “ คิบอมลงนั่งข้างฮยอกแจ ก่อนจะมองดูโทรศัพท์

 

“ ดงเฮ.. ฮึก พี่มันไม่ดี พี่ขอโทษ ฮือ ๆ “ ฮยอกแจสะอึกสะอื้น น้ำตาพรั่งพรูเป็นสาย

 

“ พี่เอามันไปสิ “ คิบอมดึงโทรศัพท์ออกมาจากมือของฮยอกแจ แล้วส่งให้พี่ชาย “ ปิดมันไปเลย “

 

“ ดงเฮ ฮือๆๆๆ “ ฮยอกแจสะอื้นหนักกว่าครั้งไหน ๆๆ

 

“ ฮยอกแจไม่เป็นไรนะ น้องนายไม่เป็นอะไรหรอก คุณหมอเค้ากำลังช่วยดงเฮอยู่นะ “ คิบอมใช้นิ้มเรียวปาดน้ำตาทิ้ง

 

“ คุณหมอออกมาแล้ว .. เป็นไงบ้างครับหมอ “ ฮันเกิงเอ่ยปากถามเป็นคนแรก

 

“ อ๋อ..ตอนนี้คุณลี ดงเฮปลอดภัยแล้วครับ แค่ขาหักแล้วก็หัวแตก ดีนะครับที่ส่งรพ.ทัน ยังเสียเลือดไม่มาก ตอนนี้ก็น่าจะเข้าห้องพักฟื้นได้แล้วครับ วันนี้ก็น่าจะฟื้นนะครับ แต่ขอให้อยู่ที่นี้สักอาทิตย์เพื่อทำกายภาพบำบัดนะครับ  ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมลาล่ะครับ “

 

“ ขอบคุณคุณหมอมากนะครับ “ ทั้ง3 ก้มหัวทำความเคารพ 

Loving...brotheR [ CHAPTER 9 ] :: 80%

 

ห้อง 128

ชื่อ – นามสกุล ::  ลี ดงเฮ

อาการ :: ขาหัก และ หัวแตก

 แพทย์ที่เข้ารักษา ::  ลี ซูมาน

 

“ ดงเฮ เป็นไงบ้าง “ ฮยอกแจปรี่เข้าไปหาน้องชายที่เพิ่งฟื้น

 

“ พี่ฮยอกแจฮะ ผม โอ๊ย!! “ ดงเฮจับขาของตนด้วยความเจ็บปวด

 

“ ดงเฮ! เราขาหักน่ะ พี่ขอโทษจริงๆ พี่ดูแลเราไม่ดีเลย “ ฮยอกแจพูดเสียงสั่น

 

“ เจ้าตัวเล็ก ก ก ก “ ฮันเกิงวิ่งเข้ามาหาก่อนจะโผเข้ากอดดงเฮที่อยู่บนเตียง

 

“ พี่ฮัน!! “ ดงเฮสะดุ้งด้วยความตกใจ “ พี่ฮันเป็นอะไรไปฮะ “ 

 

“ เจ้าตัวเล็กพี่ขอโทษน้า เพราะพี่คนเดียวเลยทำให้เจ้าตัวเล็กของพี่เป็นแบบนี้ ยกโทษให้พี่นะ “ ฮันเกิงยังคงกอดเจ้าตัวเล็กของเขาแน่น ของเขาเหรอ....ตั้งแต่เมื่อไหร่

 

“ นี่!! เจ้าตัวเล็กของพี่เหรอ ตั้งแต่ตอนไหนกันเนี่ย “ ฮยอกแจผู้ที่ไม่รู้เรื่องอะไรกับเขาเลยถามอย่างงงๆ 

 

“ พี่ฮยอก ~ คือ... / ชั้นเรียกดงเฮว่าเจ้าตัวเล็ก มีไรมะ “ ฮันเกิงถามอย่างกวนๆ โดยลืมเส้นเขตอายุไปเรียบร้อยแล้ว ‘ เนี่ยนะ ปี2 ‘ ฮยอกแจคิดในใจ

 

“ นายห้ามเรียกดงเฮว่าเจ้าตัวเล็กอีก “ เอาเข้าไป..ฮยอกแจก็ล้ำเส้นไปอีกคนแล้วไง

 

“ จะทำไมอ่า ที่ชั้นเรียกเค้าเพราะเค้าตัวเล็กจริงๆนี่ “ ฮันเกิงปล่อยดงเฮออกจากออ้มแขน “ ไม่รู้แหละ ยังไง ดงเฮก็เป็นเจ้าตัวเล็ก ชั้นจะเรียกว่าเจ้าตัวเล็ก “

 

“ ไม่ได้!!! “

“ ได้เซ่ “ << ฮันเกิง :(

 

            ทั้งคู่ยังคงถกเถียงกันเหมือนเด็กๆกลับเรื่องไม่เป็นเรื่อง โดยไม่ได้สนใจคนบนเตียงที่ทำหน้าใกล้ตายเต็มที ดงเฮค่อยลุกจากเตียงช้า ซึ่งฮันเกิงกับฮยอกแจก็ยังไม่สนใจเขาอยู่ดี

 

“ พี่คิบอม~ “ ดงเฮใช้ไม้ค้ำเดินกะเพกไปหาคิบอมที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ที่โซฟา

 

“ ขอนั่งด้วยคนนะฮะ ขืนผมนั่งตรงนั้นผมมีหวังหูแตกแน่ “ ดงเฮทำท่าทางประกอบ มือไม้ชี้ไปที่คนสองคนเถียงกันอยู่ แค่ ‘ ได้ ‘  กับ ‘ ไม่ได้ ‘

 

“  ได้สิ น้องเมีย ^^ “ คิบอมพูดยิ้มๆ อย่างอารมณ์ดี ทั้งๆที่อีกคน จะเป็นลม และไม่ใช่ดงเฮคนเดียวนะที่ได้ยิน 2 ฮ.นกฮูก ตรงนั้นก็ได้ยินเช่นเดียวกัน 

 

“ นาย...นายพูดว่าอะไรนะ น้อง..อะไร “ ฮยอกแจยืนเท้าสเอวอยู่หน้าคิบอม

 

“ น้องเมีย ^^ “ คิบอมตอบอย่างอารมณ์ดี “ ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ ถ้าจูบอีกทีจะเข้าใจใช่มะ มามะ จุ๊บๆ >3< “

 

“ ยี้~ ไม่เอาด้วยหรอก ดงเฮ กลับไปที่เดิมเลย “ ฮยอกแจออกคำสั่ง ทำให้ดงเฮหน้ามุ่ย ก่อนจะเอ่ยปากถาม

“ แล้วพวกพี่ 2 คนน่ะ เถียงกันเสร็จรึยังฮะ ? “ ดงเฮชี้นิ้วมาที่ ฮันเกิงแล้วก็ฮยอกแจ “ ตกลงจะเรียกผมว่าอะไรกันล่ะ “

 

“ เจ้าตัวเล็ก /ดงเฮ/ น้องเมีย^^ “ คงจะรู้นะว่าใครพูดกันบ้าง

 

“ งั้นเอาแบบนี้ ต่างคนต่างเรียกแล้วกันนะฮะ หาว~ ง่วงจังไปนอนดีฝ่า “ ดงเฮเดินกะเพลกไปที่เตียง ก่อนจะล้มตัวลงนอน โดยมีฮันเกิงนั่งเฝ้าอยู่ข้าง ๆๆ

 

“ ตอบมาก่อน..เราจะยกโทษให้พี่อะป่าว “ ฮันเกิงถาม

 

“ ทำไมผมต้องโกรธพี่ละฮะ ... นิดหน่อยเอง ^^ “ ดงเฮ ยกยิ้ม เอาอีกแล้ว ยิ้มที่ไร ฮันเกิงเคลิ้มทุกที  ดงเฮมองนาฬิกาที่ผนังซึ่งบอกเวลา 14.00แล้ว “ พี่ๆ กลับบ้านกันไปเถอะครับ ผมอยู่ได้ “

“ ไม่เป็นไรพี่จะอยู่เฝ้าดงเฮเอง “ ฮันเกิงเสนอตัว โดยไม่ใส่ใจสายตาดุดันของฮยอกแจเลยสักนิด

 

“ อืมชั้นก็ว่างั้นนะ วันนี้เรามีเรียนพิเศษกันด้วยไม่ใช่หรอจนถึง 5โมงอ่ะ ฮยอกแจ “ คิบอมสะกิด

“ ฮึ่ย!! แล้วพี่ชายนายอ่ะ ไม่มีเรียนรึไง “ ฮยอกแจถามอย่างเซ็งๆ

 

“ ไม่มีแล้ว “ 2 พี่น้องพูดพร้อมกัน ทำให้ฮยอกแจนิ่งไป ทำไมต้องเจ้านั่นอยู่กะน้องเค้าด้วยนะ 

“ งั้นเดี๋ยวเรียนพี่จะแวะที่บ้านเอาเจ้านีโม่มาให้นะ ตอนพี่เรียนเสร็จนะ “ ฮยอกแจปิดท้าย ก่อนที่จะจะเดินออกไป

 

 

 

หลังจากที่ คิบอมและฮยอกแจออกจากห้อง ไปแล้วนั้น ฮันเกิงปรนนิบัติดงเฮอย่างดี ยกน้ำ ป้อนข้าว เช็ดตัว เปิดทีวีให้ และอีกหลายอย่าง ซึง่สร้างความหนักใจให้ดงเฮอย่างมาก 

 

“ พี่ฮัน ไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้นี่ฮะ ผมแค่ขาหักนะ “ ดงเฮเขย่าแขนฮันเกิงเบาๆ

 

“ ไม่ได้หรอก พี่ทำให้เจ้าตัวเล็กของพี่เป็นแบบนี้พี่ก็ต้องรับผิดชอบสิ “ ฮันเกิงส่ายหัวไปมา พลางตักข้าวต้มในชาม “ อ้าปากสิ อ้ามม มม “

 

“ พี่ฮันเกิง ~  “ ดงเฮก้มหน้าตามสเตป

 

“ นี่คือท่าเตรียมร้องไห้ใช่มั๊ยเนี่ย “ ฮันเกิงเดาถูก ..

 

“ พี่ฮันจะสอนที่นี่ตลอดไปเลยรึปล่าวฮะ “ ดงเฮถามขึ้นมา เล่นเอาเจ้าตัวอึ้งไปเลยทันที

 

“ ไม่รู้สิ... น่าจะอีก สองสามวันมั้ง “ ฮันเกิงตอบอย่างไม่ใส่ใจ “ เอ๊ะ! รึ สี่ห้าวัน หรือ 1อาทิตย์น้า ไม่รู้สิ “ ฮันเกิงมั่วไปตามน้ำ 

“ พี่ฮันอ่ะ >.<  “ ดงเฮหน้ามุ่ย หลอกเค้าเหรอเนี่ย

 

“ ดงเฮ กินยาเร็ว “ ฮันเกิงหยิบยาส่งให้ดงเฮ แต่ดงเฮดันสะบัดมืออกซะก่อน

 

“ ดงเฮไม่กิน มันขม “ ดงเฮเบือนหน้าหนี

 

“ ทำไมไม่กินอ่ะ จะได้หายเร็วนะ ....ถ้าดงเฮไม่กินจะโดนทำโทษนะ “ ฮันเกิงทำเสียงหลอนข้างหู

“ ไม่กินหรอก เชอะ !!  “ ดงเฮยังคงหันหลังให้ฮันเกิง

 

“ ไม่กินใช่มะ ได้~ “

 

            ฟอด ดด ด ด  ~

 

“ พี่ฮัน!!! “ ดงเฮจับแก้มของตน ที่ขึ้นสีอย่างรวดเร็ว “ พี่ฮันทำอะไรน่ะ “ ./////.

 

“ ทำโทษไง ไม่ยอมกินยา วันนี้อุตส่าห์เอาอมยิ้มมาให้ตั้ง 5  อันแน่ะ “

 

“ จริงๆเหรอ “ ดงเฮเขยิบเข้ามาใกล้ๆ ฮันเกิงที่กำลังค้นของในกระเป๋า  “ พี่ฮันๆ “ ดงเฮร้องเรียก

“ มีอะไรเหร... “

 

            ฟอด ดด ด ด ~

 

“ ดงเฮ!! … “  ฮันเกิงชะงักค้าง “ เมื่อกี้..เรา “

 

“ ผมทำโทษพี่ฮันคืน “  ดงเฮอมยิ้ม ก่อนจะจิ้มแก้มนุ่มของฮันเกิง

 

“ เจ้าตัวแสบ บ บบ ~ ฝากไว้ก่อนเถอะ คราวหน้าแก้มดงเฮช้ำแน่ๆ “ ฮันเกิงยิ้มเจ้าเล่ห์ ทำเอาดงเฮหน้าซีด “ กินยาเร็ว หรือจะกินอมยิ้มก่อน น “ ฮันเกิงชูอมยิ้ม ในมือและ ถ้วยยา ในมืออีกข้าง

“ ดงเฮ กินอมยิ้มก่อน “ ดงเฮแกะห่อพลาสติกออกก่อนจะเอาเข้าปากลิ้มรสความอร่อยจากอมยิ้ม

 

RrrrRrR~

 

“ อ๊ะ~ ดงเฮเดี๋ยวพี่มานะ “ ฮันเกิงหยิบโทรศัพท์ที่วางไว้ข้างกาย ก่อนจะกดรับแล้วลุกออกจากห้องไปที่ระเบียง

 

“ ใครโทรมาน่ะฮะ... “ ดงเฮเอ่ยถามหลังจากที่ฮันเกิงกลับเข้ามาในห้อง

 

“ แฟน~ “ ฮันเกิงตอบ ก่อนจะอมยิ้ม ม “ กินอมยิ้มเสร็จแล้วใช่มะ กินยาด้วยล่ะ “ ฮันเกิงวางเม็ดยาสีขาวลงบนมือนุ่มนิ่ม ก่อนจะยื่นแก้วน้ำให้ดงเฮรับไว้

 

“ พี่ฮันอย่ามองสิ ดงเฮกินไม่ลง “ ดงเฮปัดมือให้ฮันเกิงหันหลัง

 

“ ไมอ่ะ ...ก็ได้ ไม่มองก็ได้ “ ฮันเกิงหันหลังให้ทันทีที่ดงเฮทำหน้ามุ่ย “ เสร็จยาง งง ~ “

 

“ ส..เสร็จแล้ว วว “ ดงเฮอ้าปากโชว์ฟันขาวเรียงสวยให้ชมว่าเค้าไม่ได้ซ่อนเม็ดยาไว้ในปาก

 

“ ดีมาก “ ฮันเกิงหยิกแก้มดงเฮเบาๆ “ อย่างนี้ค่อยน่ารักหน่อย .. นอนได้แล้วไป “

 

“ เพิ่งจะ 5.30 เองนะ “ ดงเฮทำตาโต “ อีกอย่าง ดงเฮนอนไม่หลับถ้าไม่มีนีโม่..เดี๋ยวพี่ฮยอกแจเค้าจะเอามาให้  “ ดงเฮกอดอก

“ งั้นถ้านีโม่มาแล้วต้องหลับเลยนะ “ ฮันเกิงพูดพลางลูบหัวอย่างเอ็นดู

 

“ ไม่ได้ฮะ ถ้าไม่มีนิทาน ดงเฮนอนไม่หลับ ถึงจะมีนีโม่ก็เถอะ “ ดงเฮยู่ปาก

 

“ อ่าๆ งั้นเรามาทำอะไรระหว่างรอพี่ฮยอกดีมั๊ย “  ^^

 

writer :: ครบ100 แล้น น
ดีใจมาก ตอนนี้ยาวที่สุดเลยเน๊อะ
ยังไงก็ติดตามต่อกันได้ CHAPTER 10 นะคะ
ติดต่อได้ตลอดนะคะ ที่ My.id ด้านบนนะ
บาย~
อ้อ~ อย่าลืมเม้นนะคะ ขอบคุณค่ะ   
รักแฟนฟิคจ้า   

fre nix