ลำดับตอนที่ #11
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทนำ-โลกใหม่ 5
ทั้สี่นพาันเินเ้าไปยัหุบเาษัริย์ โยไม่รู้เลยว่า บริเวที่พวนไ้้าวเท้าามา ไ้ปราร่าายรร์ึ้นมาถึห้าน้วยัน แ่ละนสวมผ้านุ่ลินินสีาวแ่รึ่แ้ เปลือยอำยำล่ำสันให้เห็นันทุน มีสามนโนศีรษะ รีา้วยาลีนานำเ้ม หนึ่ในนั้นมีหนึ่นที่สวมผ้าลุมศีรษะลินินาวแถบทอ ประับแผอ้วยลูปัหลาสีอย่านมั่มีในินแนไอยุป์ใส่ัน เายืนเอามือไพล่หลั วามที่รี้วยแร่าลีนาลายาวไปสุปลายหาาทอมอไปยัทุนอย่ามุ่มั่น และเา็ือฟาาห์บุรายหัวปีอท่านแม่ทัพให่โยสิฟาร์ รอแม่ทัพให่ึ่เป็นพระสหายสนิทอเ้าายเรพทานห์นั่นเอ วหน้ามเ้มอเาระุยิ้มอย่าพอใ ่อนะล่าวออมา้าๆ เสียัฟัั
“ถวายบัมพ่ะย่ะ่ะเ้าหิไยยี เห็นทีะไ้เวลาเส็ลับวาเเสียแล้วสิพ่ะย่ะ่ะ ระหม่อมเอ็เบื่อเฝ้าเมมนอน นั่มอนหัวำหัวทอเินไปเินมาเ็มทนแล้ว ีใที่ไ้พบพระพัร์อีรั้อย่าที่สุเลยพ่ะย่ะ่ะ” ท่านรอแม่ทัพรูปหล่อร่าบึบึนสมายารีเอ่ยึ้น วามริบายประายเรือรอนั เมื่อทอสายาไปยัอีพระสนมเอในอ์เรพทานห์ เสียห้าวทุ้มอยอนัรบัมาอีหน เมื่อนึถึเ้าายที่สนิทสนมันมาแ่วัยเ็
“เ้าายเรพทานห์ทรโศเศร้าระทมวหฤทัย เพราะรออยพระนามานานมาแล้วเ้าหิไยยี และัวอระหม่อมเอ็รออยพระนาไม่แ่าาพระอ์แ่นิเียว ระหม่อมรอวันที่พระนาะมาปลปล่อยพวเราทั้หมนี้ าหน้าที่ารเฝ้ายามที่หุบผาแห่นี้เสียที”
รอแม่ทัพฟาาห์เอ่ยอย่าหมายมา พร้อมทั้มอไปยั้านหลัอแม่สาวร่าเล็อีนอย่าอใไม่ไหว นาไม่ใ่เป้าหมายอเาเลยสันิ ผู้หิัวเล็หน้าาวาโนนั้น เหุในาึเหมือนับเ็เล็ๆ แ่เาิว่านามิใ่เ็แล้ว เาไ้ยินนาบอับเ้าหิไยยีว่าอยาไปท่อแนไอยุป์ ถ้าหาว่านาอยาะไป เานี่แหละะพานาไปเอ รอแม่ทัพฟาาห์ิพร้อมระุยิ้ม วามวัไปที่เ้าหิไยยีอีรั้ เาเฝ้าสืบหาเ้าหิมาเนิ่นนาน วันนี้ไ้เอัว็ะรีบพาพระนาลับไปยัไอยุป์ทันที
และหาว่าท่านรอแม่ทัพฟาาห์ะอประทานราวัลเป็นหิ้อาสันา อ์ฟาโรห์เปเฟอร์เร พระบิาอเ้าายเรพทานห์ไม่ั้อประารใระมั เพราะเาเอ็ยัมิมีสรีใมาแนบายเป็นัวเป็นนสันาเียว อีอย่าหาว่าเาพาเ้าหิไยยีลับไปวาเแล้ว หามีเพื่อนิามไป้วย พระนาะไ้ไม่เหา หรือเหน็เหนื่อยับารปรับัวมาเินไป หาทูลเสนอไปมีหรือะทรั้าน เาเอที่เป็นเพื่อนเล่นมาแ่รั้ยัทรพระเยาว์ แ่พบพระสนมเอไยยี็พระทัยลิโลนัหนา ออะไรเป็นไ้หม
.............................................................
ลูปัเินรั้ท้ายเพื่อนทั้สามมาึ้นทุที หิสาวรู้สึร้อนั แม้ะลทุนถอเสื้อลุมออไปแล้ว็าม แ่มัน็ยัมิลายร้อนรุ่มแม้แ่น้อย เิมทีนั้นเธอัว่าเป็นนเรียบร้อยมา ระมัระวััวนัหนา ะให้ใส่สายเี่ยว แนุไปไหนมาไหนน้อยรั้นัที่หิสาวะทำอย่านั้น แ่รั้นี้มันร้อนสุๆ เธอเลย้อถอเสื้อลุมออ ทำเป็นหลับหูหลับาไม่สนใว่านที่นี่เร่รัารแ่ายมาๆ ทุนล้วนแ่ายเรียบร้อยมิิ ยิ่เินา็ยิ่อ่อนเปลี้ยลทุที วาเริ่มพร่าเลือนมาึ้นเรื่อยๆ
นี่มันเิอะไรึ้นับเธอ รอยสลัรูปวาฮอรัสลายมนร์ลัเสียแล้วหรือ
เมื่อเธอมาเยือนที่นี่ เธอไม่เยโร้าย แ่อนนีู้เหมือนว่าลูปัำลัะอับโ ร่าายแปรปรวนอ่อนแอไร้เรี่ยวแรไม่ทราบสาเหุ หิสาวพยายามปรือา เห็นเพื่อนๆ อเธอเินห่าไลไปทุะ ผู้นที่เินผ่านไปมา็ทำเหมือนไม่เห็นเธอเลยสัน วามลัวบัเิึ้นมาับั้วหัวใ หิสาวำลัลัวว่าะพลัหลับเพื่อน ึรวบรวมพลัสะบัศีรษะเพื่อับไล่วามอ่อนล้า แล้วะโนเรียเพื่อนๆ ออไป
“เวลุา หรรษา ุทศภูมิ”
“เวลุา...”
ลูปัเรียไ้แ่นั้น สุท้าย็ยืนหอบอยู่ลำพั ร่าบาเไร้เรี่ยวแรทรัวไม่อยู่มาึ้น หน้ามืวูบวาบะล้มพับให้ไ้ เธอำลัเป็นลมแหรือนี่ พอิไ้็สายเินไป เมื่อร่าอเธอล้มพับเินวบุมไ้ แ่ะที่ำลัะเป็นลมนอนลไปบนผืนทรายอันร้อนระอุนั้น ็มีมือแ็แรมาว้าเอาไว้เสีย่อน ามมา้วยเสียห้าวทุ้มอใรสันที่ไมุ่้นหู
“โปรประทานอภัย้วยพ่ะย่ะ่ะ ที่ระหม่อมบัอาแะ้อเ้าหิ แ่ทรอ่อนเพลียมา พยุพระวรายะไม่อยู่แล้ว ระหม่อมเลยเห็นว่าสมวรที่ะ้อเ้า่วยเหลือพระนาเมื่อยามอ่อนเพลียแบบนี้ เหุใเ้าหิึไม่หลบไปประทับที่หินใล้ๆ พวนั้น่อนล่ะพ่ะย่ะ่ะ ูทีแล้วพระอาารหนัไม่น้อยเลย”
เสียที่ถามออมา้วยสำนวนประหลา ให้เียริ และารปิบัิัวับลูปัอย่าระมัระวันั้น ทำให้นที่เป็นลมแ้อพยายามปรือามอไปยัเา แ่ไม่อาเห็นอะไรไ้ ทุอย่ามันพร่ามัวไปหม เธอรู้สึเหมือนับว่ามวลอาาศรอบัวอนเริ่มน้อยลไปทุที หิสาวพยายามไว่ว้ายึร่าแ็แร่ให่โอเาเอาไว้ สุท้าย็ถูอีฝ่ายอุ้มึ้นไปนัวลอย
“อประทานอภัยอีรั้พ่ะย่ะ่ะ ระหม่อมะพาเ้าหิไปให้หมอหลวรวูพระอาารเสียหน่อย ทำพระทัยีๆ ไว้่อน พอพบหมอหลวแล้ว เ้าหิ็ะไม่ทรมานพระวรายอี”
รอแม่ทัพฟาาห์ราบทูลเ้าหิไยยี้วยเสียอ่อนนุ่ม แ่พระนาไม่รู้เรื่อนั เพราะพระศอพับพระศออ่อนไป่อนหน้าแล้ว วพระเนรลมโ็หลับพริ้ม เห็นาพระอาารแล้วรู้เลยว่าทรประวรพระวาโย[1]เป็นแน่แท้ ็ทรอ้อนแอ้นบอบบาอออย่านี้ ฟาาห์ำ้อรีบพาไปหาหมอหลวโยไว ที่ิว่าะพานาัวน้อยอีนไป้วยัน็้อยุิล สุท้าย็พาไปเพียพระสนมไยยีแ่พระอ์เียวเท่านั้น
หน้าที่อเาือ้อพาเ้าหิไยยีลับืนสู่อ้อมพระพาหาอเ้าายเรพทานห์ทันทีที่ไ้พบพระพัร์ ส่วนหิสาวัวเล็หน้าาวนั้น่อยพาไปวันหลัแล้วัน รอแม่ทัพฟาาห์บอับัวเอเท่านี้ ร่าแ็แร่อยอนัรบหนุ่ม็่อยๆ เลือนหายไปพร้อมับลูปัในอ้อมแน หรือเ้าหิไยยีอทุผู้ทุนในวาเนั่นเอ ไ้พระนาลับืนแล้ว เ้าายเรพทานห์ลายโศเสียที
[1] ประวรพระวาโย หมายถึ เป็นลม
ผู้สนับสนุนสูงสุด
ผู้สนับสนุนคนล่าสุด
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น