รวมเรื่องสั้น/ตอนพิเศษ แต่งเอง [YURI]

ลำดับตอนที่ #11 : Ribbon S 04 อยากอ่านตอนนี้ขอหลังไมค์นะ

เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่มีอายุน้อยกว่าชั้น 2 ปี มีจิตใจที่บอบช้ำและร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผลมากมายอะไรคือสิ่งที่ช่วยค้ำจุนตัวเธอเอาไว้ไม่ให้แตกสลายไปกันนะ

“ยูกิ วันนี้เธอจะต้องไปตรวจขาตามกำหนดใช่ไหม?” ร่างบางถามอีกฝ่ายที่เดินอยู่ข้างๆ

“ค่ะ....ว่าแต่ทำไมคุณอากาเนะถึงรู้ล่ะคะ? ชั้นว่าชั้นไม่ได้บอกคุณเรื่องกำหนดตรวจนี่นา” ร่างเล็กฉงนกับความรอบรู้ในเรื่องของตนจากอีกฝ่าย

“ความลับจ้ะ ยูกิ ก็ไม่มีเรื่องอะไรของเธอที่ชั้นไม่รู้นี่นา” ร่างบางหัวเราะร่าเมื่อทำให้เด็กตรงหน้าแสดงสีหน้าที่มีแต่เครื่องหมายคำถามได้

“...อ่า ค่ะ คุณอากาเนะ แต่จะว่าไปวันนี้คุณมีเรียนชงชาไม่ใช่เหรอคะ?” ยูกิหยิบสมุดจดเล่มเล็กขึ้นมาเปิดตารางเวลาที่ค่อนข้างสำคัญของอีกฝ่าย

“ชั้นโทรไปลาแล้วน่ะ อ้างว่ารู้สึกไม่ค่อยดีเลยขอหยุดเรียนของอาทิตย์นี้” อากาเนะพูดพลางเอื้อมมือมาจับมือของยูกิเอาไว้

“แล้วแบบนี้ชั้นจะไปรพ.กับเธอได้รึยังล่ะจ้ะ ยูกิ” อากาเนะถามด้วยรอยยิ้มเพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายนั้นไม่สามารถที่จะตอบปฏิเสธได้เมื่อตนได้ทำถึงขนาดนี้

“.....ค่ะ คุณอากาเนะ ถ้าหากคุณต้องการล่ะก็” เรียวมือของยูกินั้นกำมือของอากาเนะตอบ

หลังจากที่ได้รับการตรวจขาตามกำหนดแล้วทั้งคู่ก็ได้เดินทางกลับบ้าน แต่เมื่อยูกิจะขอแยกตัวออกไปเพราะต้องการจะไปทำงานพิเศษก็ถูกอีกฝ่ายฉุดรั้งเอาไว้เสียก่อน

“ชั้นบอกแล้วไงว่าจนกว่าเธอจะขึ้นชั้นม.ปลาย ห้ามให้เธอทำงานพิเศษน่ะ ยูกิ” อากาเนะจับข้อมือของยูกิเอาไว้แน่นจนยูกิเผลอร้องออกมา

“จ...เจ็บนะคะ คุณอากาเนะ” “ข...ขอโทษ” เมื่อคลายมืออกก็เกิดรอยแดงขึ้นมาเล็กๆบริเวณข้อมือของยูกิ

“...ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณอากาเนะ.....แต่ว่าชั้นจำเป็นที่จะต้องใช้เงินนี่คะ ไม่เพียงแค่ต้องใช้หนี้แล้วค่ารักษาก็แพงนี่คะ ชั้นจะไปหาเงินมาจากไหนตั้งมากมาย” ยูกิเริ่มยกเหตุผลต่างๆนาๆออกมา

“....งั้น..มาค้างกับชั้นไหมล่ะ วันนี้ที่บ้านชั้นไปบ่อน้ำพุร้อนกัน ชั้นเลยอยู่เฝ้าบ้านกับแม่บ้านและสาวใช้น่ะ”

“เอ๋? แล้วทำไมคุณอากาเนะถึงไม่ไปบ่อน้ำพุร้อนด้วยล่ะคะ” ยูกิถามออกไปด้วยความสงสัย แต่สิ่งที่ได้มาแทนคำตอบก็คือการที่ตนถูกอีกฝ่ายจู่โจมด้วยการจุมพิตอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

“ก็ถ้าหากไปล่ะก็....ชั้นคงจะไม่ได้เห็นหน้าเธอน่ะสิ แถมจะไม่ได้ทำแบบนี้กับเธออีกด้วยไม่ใช่เหรอจ้ะ? ยูกิ” อากาเนะโปรยยิ้มหวานให้กับอีกฝ่ายและฉวยจังหวะที่ยูกิกำลังสับสนเรียกแท็กซี่ที่วิ่งผ่านมาให้จอดก่อนที่ตนจะมัดมือชกพาตัวยูกิไปยังบ้านขอตน

“วันนี้ค้างที่บ้านของชั้นก็แล้วกันนะ ยูกิ” สาวเจ้าของบ้านจูงมือแขกที่น่ารักขอตนเข้ามาภายในบ้านและตรงไปยังห้องส่วนตัวของตนทันที

“ทำตัวตามสบายนะ ยูกิ อีกเดี๋ยวน้ำชากับขนมเค้กก็มา” อากาเนะพูดไปอย่างไม่ได้คิดมากและเริ่มที่จะถอดชุดนร.ออกเพื่อที่จะเปลี่ยนเป็นชุดอยู่บ้านที่ใส่สบายๆ ผิดกับอีกฝ่ายที่นั่งตัวเกร็งจนผิดธรรมชาติ

“อ...เอ่อ คุณอากาเนะคะ...ชั้นขอตัวกลับก่อนได้ไหมคะ....คือแบบนี้จะเป็นการรบกวนคุณเปล่าๆ” ยูกิทำท่าทางจะยกกระเป๋าขึ้นก็ถูกมือของอีกฝ่ายจับเอาไว้ก่อน

“ก็ไม่ได้รบกวนอะไรนี่นา อีกอย่างชั้นเป็นคนชวนเธอมาเองจะเป็นการรบกวนได้ยังไงล่ะ ยูกิ” มือที่จับกระเป๋าสีดำเปลี่ยนมาเป็นการจับมือเรียวเล็กๆของเด็กสาวตรงหน้าแทน

ริมฝีปากสีชมพูของสาวเจ้าของบ้านโน้มเข้ามาสัมผัสกับแก้มใสของคนตรงหน้าเบาๆ เมื่อถอนริมฝีปากจากจุดนั้นก็ค่อยๆเลื่อนมายังริมฝีปากนุ่มที่สั่นเล็กน้อย

“...........คุณอากาเนะ...” นัยน์ตาสีน้ำตาลแก่จ้องมองฝ่ายที่กระทำอย่างไม่วางตา

“ก็เธอน่ารักเสียจนชั้นจนใจไว้ไม่ไหวนี่นา ยูกิ” อากาเนะคลี่ยิ้มบางๆและยกแขนทั้งสองข้างขึ้นมาโอบรอบคอของเด็กสาวตรงหน้าเอาไว้

“..........ย...อย่า...อย่าพูด....แบบนั้นได้ไหม...คะ?...” ร่างเล็กหน้าแดงก่ำและก้มหน้าเพื่อที่จะหลบสายตาของอีกฝ่ายที่มองมาอย่างเสน่หา

“ก็ยิ่งเธอหน้าแดงก็ยิ่งน่ารักนี่นา” อ้อมแขนที่โอบกอดเริ่มที่จะรัดผู้ที่อยู่ในวงแขนแน่นขึ้นจนร่างกายเริ่มที่จะเบียดกันโดยที่มีผืนผ้าบางๆกั้นเอาไว้

“....ด...เดี๋ยว....จะมีคน...ยกน้ำชา....มาไม่ใช่...เหรอคะ?” น้ำเสียงของยูกิติดขัดเล็กน้อยด้วยความตื่นเต้นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

“โกหกน่ะ” อากาเนะหัวเราะคิกคักเมื่อตอบออกไปแล้วยูกิทำสีหน้าเหรอหราและตกใจเล็กๆ

“อ...เอ่อ....ช....ชั้นขอตัวกลับก่อนนะคะ คุณอากาเนะ” ยูกิเริ่มลนลานเมื่อมือของสาวสวยตรงหน้าเริ่มที่จะสอดเข้ามาในชุดนักเรียนตัวบาง

“วันนี้ค้างซะที่นี่สิ ยูกิ” สาวเจ้าของบ้านดันร่างเล็กของอีกฝ่ายให้ลงไปนอนบนพรมที่ปูเป็นพื้นของห้องนอน

“แต่ว่....” ดูเหมือนอากาเนะจะไม่ยอมให้ยูกิพูดจบประโยคจึงได้ใช้ริมฝีปากของตนมาหยุดการสนทนานั้นเอาไว้

ร่างบางหัวเราะเล็กน้อยก่อนที่จะลุกขึ้นมาดับแสงสว่างภายในห้องของตนและอุ้มร่างที่เล็กกว่าตนเพียงเล็กน้อยขึ้นมาและวางลงบนที่นอนนุ่มสีขาวสะอาด

“ทีนี้ชั้นก็ไม่เห็นแล้ว...เธอคงจะอายน้อยลงแล้วสินะ ยูกิ” อากาเนะยิ้มหวานเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายดูจะประหม่าน้อยลง

“....ชั้นอยากที่จะให้คนแรกของชั้นคือ..เธอ แต่คนแรกของเธอจะเป็นชั้นได้ไหม?...ยูกิ” ผู้ที่ถามหน้าแดงเล็กน้อยและใจเต้นแรงเมื่อรอคำตอบจากอีกฝ่าย

“..........” ไม่มีคำตอบที่เป็นคำพูดหลุดออกมา แต่สิ่งที่ทำแทนคำพูดนั้นคือการพยักหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะคว้าเอาหมอนหนุนใบใหญ่ข้างๆมาปกปิดใบหน้าของตนเอาไว้อย่างเขินอาย

อากาเนะยิ้มอย่างดีใจก่อนที่จะค่อยๆนำเอาหมอนที่ปกปิดใบหน้าของร่างเล็กนั้นออกไปวางไว้ข้างตัว เรียวปากสีชมพู่อ่อนนั้นเริ่มการบรรจงจูบใบหน้าเด็กสาวตรงหน้าด้วยความรักใคร่อย่างที่ไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ 
 

ไม่ว่าจะใครหรืออะไรก็ตามที่คอยค้ำจุนจิตใจของเธอเอาไว้ไม่ให้แตกสลาย.....ชั้นเองก็อยากที่จะเป็นหนึ่งในนั้นที่คอยค้ำจุนเธอเอาไว้ทั้งร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผลและจิตใจที่บอบช้ำนั้น....ถึงแม้ต่อไปอาจจะเป็นชั้นเองที่ต้องเป็นฝ่ายเจ็บปวดก็เถอะ..........ยูกิ.......ชั้นรักเธอ...รักเธอโดยไร้เงื่อนไขใดๆทั้งนั้น...