[fic Harry Potter]กรง(ฉบับดั้งเดิม/วาย)

ลำดับตอนที่ #11 : ความผูกพันธ์ที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ(-_-)

"ศาสตราจารย์ครับ............................ ศาสตราจารย์สเนป"

ร่างผอมบางที่นั่งอยู่ริมน้ำค่อยๆ ลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า และก้าวเข้ามาหา แฮร์รี่เดินเข้าไปใกล้ ระหว่างพวกเค้ามีรั่วเหล็กกั้น เด็กหนุ่มถามด้วยซุ่มเสียงที่อ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยทำมาชั่วชีวิต

"อาจารย์................... ทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะครับ"

ไม่มีคำตอบจากริมฝีปากบาง................... มีเพียงรอยยิ้มที่เด็กหนุ่มไม่เคยเห็นมาก่อน เป็นรอยยิ้มที่กึ่งสุขกึ่งเศร้าอย่างเหลือแสน

........................ระหว่างทั้งคู่ มีรั้วเหล็กมากัน....................

ตอนแรก เด็กหนุ่มคิดว่าตัวเองถูกขังอยู่ในที่ที่มีรั่วรอบขอบชิด............. แต่เมื่อมองดีๆ แล้วมันไม่ใช่....................

เค้าเป็นอิสระ แต่สเนปถูกขังเอาไว้...............เมฆหมอกแห่งความจริงเคลื่อนเข้ามา เค้าเองที่ขังสเนป ขังไว้ในอาพาร์ทเม้นร้างที่ห่างไกลออกไป ที่นั่นสเนปอยู่ตามลำพัง ไม่มีทางหนี ไม่มีเพื่อน และมีเพียงเค้า ที่จะโผล่ไปหาเป็นครั้งเป็นคราว

 “.........แม่....... แม่......…”

แฮร์รี่ลืมตาขึ้นช้า เพื่อจะพบว่าตัวเองหลับอยู่ที่โซฟา ในห้องนี้ไม่มีใครนอกจากเค้าเองกับสเนป  ร่างบางกำลังนอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียงเห็นได้ชัดว่ากำลังละเมอ  เด็กหนุ่มขยับเข้าใกล้ ร่างบางเต็มไปด้วยเหงื่อกาฬที่ไหลท่วม การขยับตัวอย่างรุนแรงทำให้บาดแผลที่ไม่ยอมหายซักทีแม้จะผ่านไปร่วมเดือนแล้วเปิดกว้างมากขึ้น

..............คราวนี้อะไรอีกล่ะ.............? 

“......กอดผมหน่อยแม่.......... ผมไม่สบาย......…”

แฮร์รี่ลองยกมือขึ้นไปแตะแก้มซีด ก่อนจะชักออกแทบจะทันที เมื่อสัมผัสถึงความร้อนที่ราวกับเปลวไฟ “ชิบหาย....... ป่วยบ่อยชะมัดเลย”

เด็กหนุ่มรีบกลับไปที่ปราสาทของฮอกวอร์ตทันที  เพื่อขอยาอีกขนาน  เค้าไม่เคยคิดว่าสเนปจะเป็นคนขี้โรคมาก่อน จนกระทั่งวันนี้  แล้วระหว่างนั้นเค้าก็นึกได้ว่า  เค้ารู้จักสเนปดีแค่ไหนกัน  ถึงได้คิดออกว่าสเนปจะเจ็บป่วยไม่เป็น  คิดได้อย่างไร  ในเมื่อชายคนนี้ก็เป็นแค่มนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง  ไอ้การที่สเนปสามารถเข้าสอนได้โดยไม่ขาดแม้แต่คาบเดียวตลอด 6 ปีที่ผ่านมานี่สิที่เป็นเรื่องแปลก

แต่ก็นั่นแหละ......... เค้าและคนอื่นๆ ไม่เคยรู้ว่าสเนปป่วยด้วยโรคหัวใจ  จนกระทั่งไม่นานมานี่  เพราะสเนประงับอาการป่วยได้ด้วยความสามารถในวิชาปรุงยาที่แสนประเสริฐ  แล้วทำไม  ชายคนนี้ถึงจะเก็บความลับเรื่องสุขภาพที่ย่ำแย่ของตนไว้ด้วยวิชาปรุงยาไม่ได้

************************************************

หลังจากที่อาการป่วยของเซเวอรัส  สเนปทุเลาลงแล้ว  ร่างกายของเด็กหนุ่มก็เริ่มทำการประท้วงด้วยการหาวออกมาหวอดใหญ่  ร่างสูงลุกขึ้นแล้วเดินออกไปที่ประตู

"จะไปแล้วเหรอ"

"อืม"

"โชคดีนะพอตเตอร์"

แฮร์รี่หันมาสบตาสีดำ "คุณอยากอ่านหนังสือมั้ย....................... อยู่แบบนี้นานๆ อาจจะเบื่อก็ได้"

เซเวอรัสยิ้ม.................... แต่ก็ชั่งเป็นรอยยิ้มที่กึ่งสุขกึ่งเศร้าอย่างเหลือคณา  เด็กหนุ่มเลิกคิ้ว

“ศาสตร์มืด.......... ตำราปรุงยา........ รึว่า” แฮร์รี่ถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจนัก “หนังสืออ่านเล่น”

“หนังสืออ่านเล่นของพวกมักเกิ้ลก็ได้” ก่อนจะต่อให้อีก “ขอบใจ”

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ........................ รู้สึกตัวอีกที แฮร์รี่ที่เคยโผล่มาแค่อาทิตย์ละครั้ง ก็มาทุกวัน นานแค่ไหนแล้วที่เค้าเดินไม่ได้แล้วได้..................... และแฮร์รี่ก็อยู่ข้างๆ

แฮร์รี่มักเอาตำรามาอ่านที่นี่ และเริ่มนอนที่นี่ทุกคืน................. เมื่อถึงเวลา เค้าจะจับเซเวอรัสถอดเสื้อผ้า แล้วอุ้มไปอาบน้ำ 

“แผลไม่หายเลยจริงๆ นั่นแหละ  ปกติมันไม่หายช้าแบบนี้นี่นา” ที่พูดมานี่ ไม่รู้จริงๆ รึว่าแกล้งประชดกันแน่นะ

"เธอไม่ต้องมาอยู่ที่นี่ทุกก็ได้" ทำไมทีงี้ปากตรงใจขนาดนี้  ทั้งๆ ที่ไม่ไม่จำเป็นแท้ๆ

หากต้องการที่จะได้รับความรักบ้าง.................................

"อ้าว................ แล้วถ้าคุณปวดฉี่ขึ้นมาล่ะ..................แล้วผมจะทำยังไง เก็บฉี่คุณเหมือนเป็นพวกเก็บกวาดรึ  คุณเดินได้ที่ไหนกัน" แฮร์รี่ว่า

"เดินไม่ได้ก็คลานได้"

"ทีเปิดประตูให้ยังไม่คลานออกไปเลย" ถือว่าบทสนทนาเป็นอันยุติ

*********************************************************

เสียงหม้อระเบิดดังขึ้นเป็นครั้งที่ 10 ของวัน แฮร์รี่จัดการเก็บกวาดด้วยไม้กายสิทธิ์ ก่อนจะโยนตำราเรียนใส่ผนัง แล้วก็ทิ้งตัวนอนลงกับพื้น

"บอกให้ใช้หนังสือของชั้นก็ไม่เชื่อ"

"ใครจะไปอยากใช้หนังสือของคุณกัน"

"แล้วใครเอาคาถาของชั้นไปใช้กับเดรโกล่ะ" เซเวอรัสยิ้มเยาะ "ทำเก่งไปเถอะ เธอเป็นนักปรุงยาที่น่าสมเพชขนาดไหนชั้นรู้ดี ชั้นสอนเธอตั้ง 6 ปีเชียวนะ"

แฮร์รี่ลุกขึ้นอย่างโมโห เดินเข้าไปกดเซเวอรัสลงกับที่นอนด้วยสีหน้าเอาจริงจนเซเวอรัสเสียวสันหลังและ..............................

เสียงหัวเราะดังลั่นอย่างที่ไม่ได้หลุดออกจากปากของเซเวอรัสมานานแสนนาน แฮร์รี่กำลังจี้เอวเค้า และเค้าหนีไปไหนไม่ได้ นอกจากหัวเราะจนน้ำตาเล็ด

"บอกว่าแฮร์รี่เป็นนักเรียนที่ดีที่สุดที่คุณเคยสอน"

"แฮร์รี่.....เป็นนักเรียน..ที่ดีที่สุดที่ชั้นเคยสอน" เซเวอรัสพูดตามอย่างลำบากยากเย็น

แฮร์รี่จี้อีกรอบ เสียงหัวเราะใจแทบขาดดังขึ้นอีกครั้ง

"บอกว่าแฮร์รี่ปรุงยาเก่งที่สุด"

"แฮร์..รี่.................."

"บอกว่าแฮร์รี่หล่อที่สุด"

"แฮร์..รี่...................."

จนในที่สุดเมื่อเซเวอรัสทำท่าเหมือนจะขาดใจตายเอาให้ได้ เด็กหนุ่มก็ปล่อยให้อีกฝ่ายพัก

ด้วยความรู้สึกที่แปลกประหลาด................. แฮร์รี่ยังคงเอามือค้ำอยู่เหนือร่างเซเวอรัส ดวงตามองมาดูว่างเปล่า เซเวอรัสยังคงนอนนิ่ง  นานมาก  กว่าหยดน้ำใสๆ จะทำให้ร่างผอมบางตื่นจากภวังค์  แฮร์รี่  พอตเตอร์กำลังร้องไห้

“นี่ผมมามัวทำบ้าอะไรอยู่ตรงนี้นะ  ทั้งๆ ที่วันนี้เป็นวันที่ผมกับซีเรียสควรจะได้ดูดาวด้วยกันถ้าเค้ายังมีชีวิตอยู่” เด็กหนุ่มสะอื้นเล็กน้อย ก่อนจะพูดประโยคต่อไป “เราสัญญาว่าจะไปดูดาวด้วยกัน........ แต่เพราะคุณ....... เพราะคุณ  ผมกับซีเรียสถึงไม่ได้ทำตามที่สัญญากันไว้”

“ทำไมถึงทำตามสัญญาไม่ได้ล่ะ” เซเวอรัสยกมือเช็ดน้ำตาให้อดีตลูกศิษย์ “แบล็กที่อยู่ในปรโลกกำลังดูดาวอยู่แท้ๆ แต่เธอกลับไม่ยอมดูพร้อมกับเค้าเอง”

“จะให้ไปดูที่ไหนล่ะ” แฮรี่พูดอย่างเจ็บปวดปวด  ใต้ฟ้าวันนี้ไม่มีดาวซักหน่อย  

แต่แล้วเด็กหนุ่มก็ต้องมองตามอย่างพิศวงเมื่อมือผอมแห้งชี้ไปที่ลูกกรงที่ถูกแสงจากหลอดไฟภายในเมืองส่องสว่างมา  ทำให้สะท้านแสงระยิบระยับ แม้จะไม่มากมายก็ตาม  แฮร์รี่หันกลับมามองร่างบางที่กำลังยันตัวลุกขึ้นนั่งอย่างพิศวง

“ดาวมีอยู่มากมาย  ทั้งในดอกไม้  บนฟ้า  สายน้ำและในประกายตาของมนุษย์  เธออยากดูเมื่อไหร่เธอก็ดูได้  ดูให้ยาวนานเท่าที่อยากจะดู” เสียงของเซเวอรัส สเนปยามนี้เสนาะมากเหลือเกิน “ดาวมันไม่หนีเธอไปไหนหรอก  ชั่วกาลนาน”

“ผม......... เห็นแล้ว” แฮร์รี่พูดออกมาโดยไม่รู้ตัว "ผมเห็นดวงที่สวยมากในดวงตาของอาจารย์"

“ตาเธอก็มีดาวที่สว่างไสวมากเหมือนกัน”

แฮร์รี่เอนร่างลงช้าๆ แล้วหนุนบนตักของเซเวอรัสดวงตาคู่สวยจับจ้องไปที่ลูกกรง  และเซเวอรัสเองก็ดูจะลืมเลือนไปแล้วว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา  ตนปฏิบัติต่อเด็กคนนี้ด้วยความก้าวร้าวเย็นชาอย่างไร  มือที่บาดเจ็บค่อยๆ ลูบผมยุ่งๆ ของเด็กหนุ่มช้า อย่างอ่อนโยน  ทั้งๆ ที่บาดแผลรอยเขียวช้ำยังไม่จางหาย

แต่อย่างไรก็ดี  แม้ทุกครั้งที่มือสัมผัสกับเรือนผมยุ่งจะทำให้เจ็บจนสะท้านเยือก แต่เซเวอรัสก็ยังคงขับกล่อมเด็กหนุ่มต่อไปด้วยสัมผัสอันอ่อนโยน  

เค้ารู้แล้ว........ ว่าทำไมลิลี่ถึงได้ตั้งชื่อเจ้าเด็กหัวบากนี้ว่าแฮร์รี่

เพราะลิลี่อยากให้เค้าดูแลเด็กคนนี้ในฐานะลูกชายของเค้ากับเธอ

.....................ลูกของเค้ากับเธอ..............................