ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทที่ 3 บทรักกับซุปเปอร์สตาร์ Ep11
สนามบินฮาเนะ โเียว หลานหนิเหอยืนรอรถรับส่ที่ลานอรถพร้อมับเหอุน ายหนุ่มในุสูทที่สีำูี ึ่วันนีู้เหมือนะอาสาเป็นไ์ส่วนัวโยไม่้อให้ใรร้ออ เหอุนัารทุอย่าอย่าล่อแล่ว ั้แ่รวสอบระเป๋าเินทาไปนถึหารถที่อไว้
“มีอะไรให้ัน่วยอีไหม?” เหอุนหันมาถามพร้อมรอยยิ้มมั่นใ
“ไม่ล่ะ ทุอย่าีแล้ว” หนิเหออบเรียบๆ ะวาสายามอรอบสนามบิน นพลุพล่านที่เินวัไว่ไม่ไ้ทำให้เารู้สึวุ่นวาย ลับัน บรรยาาศูเียบสบในมุมมออเา
เหอุนยิ้มว้า “ั้น็ี ันอโรแรมไว้แล้ว รับรอว่านาย้ออบ”
“หวัว่าไม่ไ้หรูเินไปนทำให้ันลำบาในะ” หนิเหอพู้วยน้ำเสียแฝวามเย้าแหย่
“นายลำบาใเรื่อวามหรูหรา้วยเหรอ?” เหอุนหัวเราะเบาๆ “ั้นนายเรียมใไว้เถอะ เพราะันไม่ยอมให้นายพัอะไรที่่ำว่ามารานเ็า”
เมื่อรถรับส่มาถึ เหอุนยัไม่หยุทำัวเป็นผูู้แล เาถือระเป๋าอหนิเหอไปึ้นรถอย่าล่อแล่ว ท่าทาภูมิใเล็ๆ เมื่อไ้รับำอบุาอีฝ่าย
เมื่อถึโรแรม หนิเหอพบว่าห้อที่เหอุนอไว้เป็นห้อสูทหรูหราที่ว้าวา ผนัระใสเปิมุมมอไปยัโเียวทาวเวอร์ที่ส่อแสระยิบระยับ
“ทำไม้อหรูนานี้?” เาถามพร้อมเลิิ้ว้วยวามสสัย
“แ่อยาให้นายสบายๆ ในทริปนี้” เหอุนยัไหล่ ท่าทาราวับเรื่อนี้เป็นเรื่อปิ “แล้ว็...มันเหมาะับนอย่านาย”
หนิเหอพยัหน้าเล็น้อย ไม่ไ้อบอะไร่อ แ่เายิ้มบาๆ ่อนเินไปสำรวห้อ บรรยาาศในห้อูเียบสบ มีเพียเสียแอร์ที่พัเบาๆ และวิวเมือโเียวที่ึูสายา
“ถ้านายไม่พอใ ันะเปลี่ยนห้อให้นะ” เหอุนพูึ้น ะเินามเ้ามา ยืนพิผนัพลามอหนิเหอ
“ไม่ำเป็น ันพอใี” หนิเหออบเสียนุ่ม “อบุนะ เหอุน”
ายหนุ่มยิ้มว้า “ำอบุานาย ฟัแล้วรู้สึีริๆ”
หนิเหอเหลือบมอเล็น้อย ่อนะเินไปที่ระเบียเพื่อมวิว แ่ยัไม่ทันไ้เปิประู เหอุน็พูึ้นอีรั้
“เอาริๆ ันไม่ไ้อห้อนี้เพราะวิว หรือเพราะมันหรูหราหรอนะ”
“แล้วทำไมล่ะ?” หนิเหอหันลับมามอ้วยแววาสสัย
เหอุนยมือเาท้ายทอยเล็น้อย “เพราะันอยาให้ทริปนี้เป็นวามทรำที่ีสำหรับนาย ไม่ว่ามันะเี่ยวับสถานที่ หรือนที่อยู่้วยัน็าม”
ำพูนั้นทำให้หนิเหอเียบไปรู่หนึ่ ่อนที่เาะหัวเราะเบาๆ “นายพูอะไรแปลๆ อีแล้ว”
เหอุน้าวเ้ามาใล้เล็น้อย รอยยิ้มประับมุมปา “็แปลแบบันไ”
หนิเหอส่ายหัว แ่ไม่ไ้ถอยห่าาอีฝ่าย “แ่ทำหน้าที่ไ์ให้ี ัน็พอใแล้ว”
เหอุนยัไหล่ “ถ้าอย่านั้น ันะเป็นไ์ที่ีที่สุสำหรับนาย”
เมื่อหนิเหอำลัะเินไปเปิประูระเบียเพื่อมวิว เหอุนที่ยัยืนพิผนัพลามอูเา็เหมือนเพิ่นึอะไรึ้นมาไ้
"อ้อ หนิเหอ..." เหอุนเริ่นึ้น้วยน้ำเสียที่แฝแววบัน
หลานหนิเหอหันลับมามอ "มีอะไรเหรอ?"
เหอุนยมือึ้นเาท้ายทอย รอยยิ้มเ้าเล่ห์ปราบนใบหน้า "ือ...ันลืมบอไปนิหนึ่ ห้อนี้เป็นห้อเียวที่ันอไว้น่ะ"
“ห้อเียว?” หนิเหอเลิิ้ว ะมออีฝ่าย้วยวามสสัย
“ใ่ ห้อเียว” เหอุนพยัหน้าอย่าหน้าาย “อนนั้นโรแรมเ็มหม ันเลยอแ่ห้อสูทนี้ไว้ ิว่านายไม่ว่าอะไร เพราะมัน็ว้าพอสำหรับสอนใ่ไหม?”
หนิเหอนิ่ไปรู่หนึ่่อนะถอนหายใเบาๆ "นี่นายลืมอห้อเพิ่ม หรือใให้เป็นแบบนี้ันแน่?"
เหอุนยิ้มว้า ราวับำถามนั้นเป็นำม “ถ้าันบอว่าั้ใล่ะ?”
“ันวรโรธนายีไหม?” หนิเหอพูพร้อมับมออีฝ่าย้วยแววาที่แฝวามเอือมระอา
“ไม่้อโรธหรอน่า” เหอุนรีบยมือึ้นทำท่าเหมือนอร้อ “ันสัาว่าะไม่รบวนนาย ถ้านายอยาพัผ่อน ันะเียบที่สุเท่าที่ันะทำไ้เลย”
หนิเหอมอูท่าทาริัปนี้เล่นออีฝ่าย แล้ว็ไ้แ่ส่ายหัว “เอาเถอะ ถือว่าโีที่ห้อว้าพอะไม่ทำให้อึอัเินไป”
“ันรู้ว่านายะเ้าใ” เหอุนยิ้มราวับโล่อ ่อนะเินไปวาระเป๋าอัวเอไว้ที่้าน้ายอเียว้า“โอเ ั้นันนอน้าน้ายเอ นายนอน้านวาไ้เลย”
หนิเหอไม่อบอะไร เาเินไปนั่ที่โฟา้าหน้า่า หยิบล้อถ่ายรูปึ้นมาเรียมพร้อมสำหรับทริปนี้
เหอุนมอูอีฝ่ายอยู่รู่หนึ่่อนะเอ่ยึ้น “นายรู้ไหม... ันเยอ่านเอว่าารพัห้อเียวัน่วยระับวามสัมพันธ์ไ้”
หนิเหอหยุมือ หันมอเา “เหรอ?”
“ใ่” เหอุนอบพร้อมรอยยิ้มทะเล้น “แ่นั่นไม่ใ่ประเ็นหรอใ่ไหม?”
หนิเหอส่ายหัวเบาๆ “อย่าทำอะไรแผลๆ ล่ะ”
“ไม่มีทา” เหอุนยมือึ้นปิา “ันะเป็นรูมเมทที่ีที่สุเท่าที่นายเยมี”
หนิเหอไ้แ่หัวเราะเบาๆ ่อนะหันลับไปัารล้ออัวเอ่อ แม้เาะไม่พูอะไรเพิ่มเิม แ่รอยยิ้มเล็ๆ ที่มุมปา
หลัาัระเป๋าเรียบร้อย หนิเหอและเหอุนนั่รับประทานอาหารเย็นที่ร้านเล็ๆ ใล้โรแรม โ๊ะไม้ลาร้านให้บรรยาาศอบอุ่น เหอุนเลือเมนูโปรในวัยเรียนมาให้หนิเหอโยเพาะ
"นี่ นายำไ้เหรอว่าันอบินอะไรอนม.ปลาย?" หนิเหอเอ่ยถามพลายิ้มบาๆ มออาหารรหน้า
เหอุนยัไหล่ "็ันรู้ันายีที่สุไ ั้แ่ม.ปลาย็มีแ่ันที่นั่ิน้าวับนายลอ ำไม่ไ้็แปลแล้ว"
หนิเหอหัวเราะเบาๆ ะีบอาหารเ้าปา วามทรำในโรอาหารสมัยเรียนผุึ้นมาในหัว เหอุนมัะเอาแ่เล่ามุล และอยแบ่นมให้เาทุรั้ไม่า
หลัอาหาร หนิเหออเินเล่นบริเวโรแรม หนิเหอั้ใะถ่ายภาพบรรยาาศยาม่ำืน
แ่ลับพลัหลในรอเล็ๆ ที่เี้ยว แสไฟเริ่มหรี่ลเรื่อยๆ แบโทรศัพท์มือถือลในที่สุ หนิเหอถอนหายใวันนี้่าวเาลลริๆ หน้า่าระบบที่แเถือทำไม่สามารถใ้อะไรไ้แล้วนอาแ้เือนภาริอเา
"แย่แล้ว..." หนิเหอพึมพำ ะพยายามเินย้อนลับไปทาเิม
ในะเียวัน เหอุนิ่อหนิเหอไม่ไ้เาพยายามส่้อมูลโทร็แล้วแ่ับไม่มีารอบรับเลย
เาออามหาทันที เาพยายามโทรหาหนิเหอไปเรื่อยๆ หวัว่าเาะไ้รับารอบรับ แ่ไม่มีารอบรับเลย
"หายไปไ้ยัไนะ!" เหอุนพูับัวเออย่าระวนระวาย ใเาเ้นระรัว ะวาามอหาเาอหลานหนิเหอในทุอมุมรอบโรแรม เารีบวิ่ไปยัล็อบบี้ ถามพนัานทุนที่พบเอ
"ุเห็นายนหนึ่ สูประมานี้ ใส่เสื้อแบบนี้ไหม?" เาถามพร้อมูรูปในโทรศัพท์ แ่ทุำอบที่ไ้รับลับเป็นารส่ายหน้า
เวลาล่วเลยไปเป็นั่วโม เหอุนเินสำรวไปยัรอเล็ๆ รอบโรแรม้วยัวเอ เาเรียื่ออหนิเหอ้ำๆ แม้ะไม่มีเสียอบลับ็าม เหื่อไหลึมทั้ที่อาาศยาม่ำืนนั้นเย็นั แ่เาไม่หยุที่ะเินหา
"ถ้าเิอะไรึ้นับนาย ันะไม่มีวันให้อภัยัวเอเลย..." เาพึมพำเบาๆ สายาหวาวิ ยิ่เวลาผ่านไปนานเท่าไร เายิ่รู้สึเหมือนบาอย่าบีบรัในอหนัึ้นเรื่อยๆ
ในที่สุ เหอุน็โทรแ้เ้าหน้าที่ำรวในพื้นที่ เพื่อ่วยระาย้อมูลารามหา แ่ะเินลับมายัโรแรม้วยวามสิ้นหวั เา็สัเเห็นร่าหนึ่ในมุมมือรอเล็ๆ ห่าออไป หนิเหอนั่พิำแพ้วยใบหน้าทีู่มึนราวับพยายามั้สิ
"หนิเหอ!" เหอุนะโนสุเสีย เารีบวิ่ไปหาอย่าไม่สนใอะไรทั้สิ้น
"ันอยู่ที่นี่..." หนิเหอพูเสียแผ่วเมื่อเห็นเหอุน ใบหน้าอเาูโล่ใเล็น้อย แ่ยัอ่อนล้าาารหลทา
เหอุนว้าัวหนิเหอเ้ามาอแน่นทันที อ้อมแนอเาสั่นเล็น้อยราวับพยายามลั้นวามรู้สึทุอย่าไว้ "นายรู้ไหมว่าันามหานายนานแ่ไหน! ันถามทุน เินไปทุที่ นเือบะโทรแ้สถานทูแล้ว!"
"ันอโทษ... ันแ่หลทานิหน่อย..." หนิเหอพูเบาๆ พยายามลายบรรยาาศึเรีย แ่เหอุนลับไม่ยอมปล่อยเา
“ไม่ใ่แ่นิหน่อย นายหายไปหลายั่วโม ันไม่รู้เลยว่าะเอนายหรือเปล่า!” น้ำเสียอเหอุนเ็มไป้วยวามัวลและโล่ใในเวลาเียวัน เาับไหล่อหนิเหอแน่น มอเ้าไปในวาออีฝ่าย้วยวามริั
“ันะไม่ยอมให้เิเรื่อแบบนี้อี ่อานี้ไป นาย้ออยู่ในสายาันเสมอ เ้าใไหม?”
หนิเหอยิ้มบาๆ “ันไม่ไ้ั้ใให้เป็นแบบนี้ แ่ว่า...อบุนะที่มาหาัน”
ความคิดเห็น