ลำดับตอนที่ #11
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : FAKE LOVE 11
สายอวัน่อมา
เรือนร่าาวเนียนไร้เสื้อผ้าปปิ่อยๆ พลิัวนอนหาย เมื่อรู้สึปวเมื่อยาารนอนะแในท่าเิมเป็นเวลานาน
“อ๊ะ!”
พอยับัวเพียนิเียว็รู้สึถึวามเ็บแสบและหน่วรลาหว่าาอย่าที่ไม่เยเป็นมา่อน
พิพลอยลืมาื่นึ้นมาในห้อนอนทีุ่้นเย แ่สิ่ที่ไมุ่้นเยือารมีแฟนหนุ่มนอนอยู่้าๆ ลิ่นหอมทีุ่้นเยทำให้ใบหน้าสวยเผลอยิ้มออมาอย่ามีวามสุ
‘พี่วิน!’
มันะีแ่ไหนถ้าหาเธอไ้ใ้ีวิอยู่ับแฟน ไม่ว่าะเป็นอนหลับหรืออนื่น็มีแฟนอยู่้าๆ เสมอ เพียแ่ิหัวใวน้อย็พอโไป้วยวามสุ
พิพลอยมอายหนุ่มที่นอนอยู่้าๆ อยู่นานหลายนาที เธออยาะเ็บวามสุนี้เอาไว้นานๆ และอยาะให้เป็นแบบนี้ทุวัน
ในระหว่าที่สมอำลัินนาารวาฝันไปไลถึวามสุในอนาที่มีายหนุ่มอยู่้าๆ แ่เธอ็นึึ้นไ้ว่าวันนี้มีเรียนเ้า
“ะไปไหนรับ” วินเอ่ยถามพร้อมับว้าร่าบามาอไม่ให้เธอไ้ลุาเียนอน
“วันนี้หนูมีเรียนเ้า่ะ” พิพลอยเอ่ยอบพร้อมรอยยิ้ม อนนี้เธอมีวามสุและยิ้มอย่าไม่มีเหุผล หัวใสีมพูพอัวเ็มไป้วยวามสุ
“สายแล้ว ไม่้อไปหรอรับ” ายหนุ่มทั้อทั้อ้อนแฟนสาว
“แ่ว่า…” พิพลอยถึับอ้ำอึ้และิหนัในเวลาเียวัน เพราะเธอเป็นเ็ีไม่เยาเรียนเลยสัรั้
“นอนพันะรับ เี๋ยวพี่ส่้อวามไปบอเพื่อนลาให้” วินเอ่ยบอ้วยวามเป็นห่ว ว่าบทรัอันเร่าร้อนะบล็เือบะเ้าแล้ว เาอยาะให้เธอไ้นอนพัผ่อนให้เ็มที่มาว่าที่ะ้อื่นไปเรียน
“่ะ” วามเหนื่อยล้าและอ่อนเพลียาบทรัที่ัหนััเ็มลอทั้ืน ทำให้พิพลอยยอมลอย่า่ายาย
“โทรศัพท์หนูอยู่ไหน” วินถามึ้นเมื่อไม่เห็นโทรศัพท์อเธอ
“อยู่นี่่ะ” มือบาหยิบโทรศัพท์เรื่อหรูที่อยู่้าเียยื่นให้ายหนุ่ม
วินัารส่้อวามไปหาเพื่อนๆ อพิพลอย โยให้เหุผลในารลารั้นี้ว่าเธอไม่สบาย
“นอนพันะรับ” มือหนาลูบปอยผมหิสาวเบาๆ เพื่อเป็นารล่อมนอน่อนที่เธอะเผลอหลับไป้วยวามเหนื่อยอีรั้
เวลาผ่านไปหลายั่วโมวินยัอพิพลอยเอาไว้ในอ้อมแนไม่ยอมลุไปไหน แ่พอมอูนาฬิาเป็นเวลาเือบะเที่ยแล้วเาึลุึ้นไปอาบน้ำรอเวลาให้เธอื่น เาอยาให้เธอนอนพัอย่าสบายไม่อยาะรบวนเวลานอนอเธอ
“อื้อออ~”
ร่าบาัวเียื่นึ้นมาใบหน้าสวยมวิ้วเป็นปม้วยวามสสัยเมื่อไม่เอแฟนหนุ่มอยู่้าาย
“ื่นแล้วเหรอรับ” ร่าหนาเินออมาาห้อน้ำและมีเพียผ้าเ็ัวผืนเล็พันรอบเอวเอาไว้
พิพลอยมอร่าายอันสมบูร์อีรั้้วยวามหลใหล หน้าอว้าที่เธอทั้อทั้หอมลอทั้ืน เพียแ่ิใบหน้าสวย็เห่อร้อนึ้นมาทันที
“่ะ”
“หนูะไปอาบน้ำเลยไหมรับ พี่หิวแล้ว”
“ี่โมแล้วะ” ใบหน้าสวยมวิ้วถาม้วยวามสสัยและอยารู้ว่าเธอนอนหลับไปนานแ่ไหน
“ะบ่ายโมแล้วรับ” ใบหน้าหล่อ้มูเวลาที่หน้าอโทรศัพท์่อนะอบหิสาว
“พี่วินยัไม่ทานอะไรเลยเหรอะ” พิพลอยถามลับอย่ารู้สึผิ เมื่อเธอนอนหลับไปั้หลายั่วโม
“ยัรับ พี่รอไปทานพร้อมหนู” วินอบพร้อมรอยยิ้ม
“ทำไมไม่ปลุหนูล่ะะ” หิสาวถาม่อ้วยวามรู้สึผิในใที่ปล่อยให้เารอนานนานี้
“พี่ไม่อยาวนรับ” วินอธิบาเหุผลให้หิสาวไ้รับรู้
“พี่วิน…” พิพลอยทำหน้าเศร้าเรียื่อายหนุ่มเสียเบาเมื่อรู้ว่าเาไม่ยอมปลุเธอ ่อนะรีบลุึ้นไปอาบน้ำแ่ัว
ใ้เวลาไม่ถึรึ่ั่วโมทั้สอน็มาถึร้านอาหารที่อยู่ไม่ไลาอนโพิพลอยมานั
“พิพลอย” เสียทีุ่้นเยทัึ้นในระหว่าที่พิพลอยำลัเปิูเมนูอาหาร
“มาทาน้าวันเหรอ” พิพลอยถามึ้นเมื่อเห็นว่าเพื่อนๆ มาันรบทุน
“ใ่” โมิอบ เพื่อนๆ ทุน่ามอหน้าพิพลอยที่บอว่าป่วยไม่สบาย แ่ลับออมาทาน้าวที่ร้านอาหาร
“ไม่สบายเหรอ” วีนถาม้วยวามเป็นห่ว
“เป็นอะไรมาไหม ทัไป็ไม่อบ” าม้วยเสียอลาที่เป็นห่วเพื่อนไม่่าัน
“เอ่อ… ือว่า…” พิพลอยอ้ำอึ้ไม่รู้ะอบเพื่อนๆ ว่ายัไ
“แ่ปวท้อประำเือน” วินอบึ้นมาเพื่อให้ทุนหายสสัย
เพื่อนๆ ่า็มอ้วยวามสสัยว่าที่วินพูออมานั้นเป็นวามริหรือเปล่า เพราะพิพลอยไม่เยมีอาารแบบนี้เลยสัรั้
“ใ่ๆ อนนี้เริ่มีึ้นแล้ว” พิพลอยยิ้มให้้วยวามเินอายพร้อมับยืนยันำอบอีเสีย
“วันนี้ะไปทำรายานห้อวีนนะ ไป้วยันไหม” ลาถามึ้นเมื่อานที่้อทำเป็นานลุ่มที่ะ้อทำ้วยัน
พิพลอยหันไปมอหน้าแฟนหนุ่มเพื่อเป็นารออนุา เพราะเธอไม่อยาอบไปโยที่ไม่ไ้ถามวิน่อน
“ามใหนูเลยรับ” วินอบพร้อมรอยยิ้ม
“ให้พี่วินไป้วยไ้ไหม” พิพลอยหันไปามเพื่อนๆ ่อ
โมิ ลา และวีน่ามอหน้าัน้วยวามสสัยว่าทำไม้อออนุาาวินและทำไม้อให้วินไป้วย
“ไ้สิ ทำไมะไม่ไ้ล่ะ” เ้าอห้ออย่าวีน็อบลพร้อมับวามสสัยในวามสัมพันธ์อเพื่อนและแฟนหนุ่มที่นับวันยิ่ัวิันมาึ้น
“ี่โมเหรอ” พิพลอยถาม
“หโมเย็น เอันที่ห้อวีนนะ” ลาอบ่อนที่ทุนะแยย้าย ปล่อยให้พิพลอยับวินไ้ทาน้าว้วยัน่อ
หลัาที่เพื่อนๆ อพิพลอยเินออไปันหม ทั้สอน็สั่อาหารและนัุ่ยันระหว่าที่รออาหารมาเสิร์ฟ
“หนูอยาไปที่ไหนอีไหมรับ”
ใ้เวลาทาน้าว้วยันเือบหนึ่ั่วโม วิน็ัาร่าย่าอาหารมื้อนี้แล้วเอ่ยถามหิสาวที่นั่อยู่รหน้าอย่าใส่ใ
“ไม่่ะ” ใบหน้าสวยอบพร้อมรอยยิ้ม
“ั้นเราลับห้อ่อน อนเย็น่อยไปทำรายานับเพื่อนนะ” วินเินวแนแฟนสาวออาร้านอาหารทันที
ระหว่าทาที่วินับรถลับอนโ็มีเสียโทรศัพท์ัึ้น พิพลอยหยิบโทรศัพท์ึ้นมารับสายแล้วยื่นให้ายหนุ่มุย
“มีอะไร” น้ำเสียนิ่เรียบเอ่ยทัทายนในสาย
(มึอยู่ไหนวะ) ราฟฟิเพื่อน่าะถาม
“ูับรถอยู่ มึมีอะไรหรือเปล่า” วินอบ่อนะเอ่ยถามนที่อยู่ในสาย่อทันที
(วันนี้มีสิน้าเ้าใหม่ มึเ้าไปรวูสิน้าแทนูหน่อยิวะ)
“ทำไมู้อไปแทนมึ้วย”
(วันนีู้ไม่ว่าริๆ เลียร์านที่บริษัทยัไม่เสร็เลย) ราฟฟิอบ้วยน้ำเสียริั
วินหันไปมอหน้าแฟนสาวเพื่ออำอบ ใบหน้าสวยพยัหน้าให้แทนำอบ
“เออ!! เี๋ยวูไปให้”
(รีบไปอนนี้เลยนะ)
“ถ้ารีบมาทำไมมึไม่ไปเอวะ”
(ามใมึเลย แ่สิน้าใล้ะมาถึแล้ว) ทันทีที่พูบราฟฟิ็ัสายไปเลย เพราะเารู้ีว่ายัไวิน้อไปแน่นอน
วินับเพื่อนทำธุริ้วยัน โยเป็นารลทุนและหุ้นับเพื่อนในำนวนที่เท่าัน ึ่เป็นธุริที่เี่ยวับสิน้าแฟั่นนำเ้าา่าประเทศ
อนนี้ธุริำลัเิบโและเป็นไปในทาที่ีึ้น ึ่ทำเพียไม่ี่เือน็สามารถืนทุนให้ับหุ้นส่วนทุนไ้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น