[ALL] 'นักสานฝัน'แห่งชุมนุมห้วงมิติ

ลำดับตอนที่ #11 : ยิงไปแล้ว...

- ปี 2020 ณ ที่ทำการไปรษณีย์ -

“ชิโนะไปนั่งอ่านหนังสือรอแม่ก่อนนะ” ในเวลานี้ชิโนะได้ติดตามคุณแม่ที่ออกมาทำธุระที่ที่ทำการไปรษณีย์ ซึ่งผู้เป็นแม่ที่รู้ว่าจะต้องใช้เวลาสักพักจึงบอกให้ลูกสาวของเธอไปนั่งพักอ่านหนังสือรอก่อน

“ค่ะ คุณแม่” ชิโนะตอบรับอย่างร่าเริงขณะที่ไปนั่งรอและหยิบหนังสือนิตยสารเกี่ยวกับปืนที่เพิ่งซื้อมาขึ้นมาอ่านตามความเคยชิน

‘สิบเอ็ดปีแล้วก็ไม่มีความเคลื่อนไหวเลย’ ชิโนะเลื่อนสายตาไปมองหน้าต่างระบบที่ฟังค์ชั่นกลุ่มแชทซึ่งยังคงนิ่งเงียบดังเดิมแม้จะผ่านมาหลายปีแล้วก็ตาม

ที่สำคัญสถานะของเธอก็ไม่เลื่อนขึ้นเลย และยังคงค้างอยู่ที่ระดับเดิมแม้จะออกกำลังกายแล้วก็ตาม 

เวลาผ่านไปขณะที่ชิโนะกำลังอ่านนิตยสารอยู่เสียงคำรามของผู้ชายคนหนึ่งก็ดึงดูดความสนใจของเธอ จนทำให้เธอต้องมองไป

“หลบไป!!” ผู้ชายสวมเสื้อแจ็คเก็ตสีดำและสวมหมวกแก็บเหวี่ยงแขนผลักแม่ของเธอล้มลงกับพื้น

‘คุณแม่..‘ ชิโนะเบิกตากว้างอย่างตกใจกับสถานการณ์ ก่อนจะยิ่งตกตะลึงมากขึ้นเมื่อมองไปยังมือขวาของอีกฝ่ายซึ่งกำลังถือปืนพกสีดำสนิท

“พวกแก!! รีบๆส่งเงินมาซะไม่งั้นฉันจะฆ่าพวกแกแน่!!!” คนร้ายพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก มือไม้ก็สั่นถือปืนไม่มั่นคง ปัดป่ายหันปากกระบอกปืนไปรอบๆ ท่าทางดูเหลาะแหละและสติไม่ดี

พนักงานชายหญิงทั้งสองคนมีท่าทีหวาดกลัวจนไม่กล้าขยับแม้กระทั่งการจะทำตามคำสั่งของคนร้ายก็ยังไม่กล้า ได้แต่ยืนตัวสั่นด้วยความกลัว

“เร็วเส้!!! ไปเอาเงินมา!! ถ้ายังชักช้าฉันจะเริ่มฆ่าจากยัยนี่เป็นตัวอย่างก่อนเลย!! ต่อไปก็จะเป็นคราวของพวกแก!!!!!” คนร้ายพูดด้วยความไม่อดทนขณะที่จ่อปืนไปยังแม่ของเธอซึ่งยังคงทรุดตัวอยู่บนพื้นไม่กล้าลุกขึ้นมา

‘ต้องช่วย!!‘ ไวกว่าความคิด ร่างกายชิโนะวิ่งมาถึงข้างกายคนร้ายแล้ว อาศัยการกัดที่มือของอีกฝ่ายอย่างแรงจนเลือดแตก

“อ้ากกก!!! ยัยเด็กบ้านี่มันอะไรวะ!!“ คนร้ายเหวี่ยงแขนด้วยความเจ็บปวดจนชิโนะลอยกระเด็นไปกระแทกกับกำแพง แต่ด้วยอาศัยประสบการณ์จากการฝึกตลอดสองสามปีที่ผ่านมา ชิโนะก็สามารถแย่งปืนมาจากมือของอีกฝ่ายได้สำเร็จ

”หยุดนะ!! ไม่งั้นฉันยิงนะ!!!” ทำให้แม้ตอนนี้เธอจะนั่งทรุดอยู่บนพื้นคล้ายไร้เรี่ยวแรง แต่มือทั้งสองข้างของเธอที่ถือปืนอยู่ก็เล็งอย่างมั่นคงไปที่อีกฝ่าย

แต่ทว่าแทนที่อีกฝ่ายจะหวาดกลัวกับคำขู่ เขากลับตื่นตระหนกจนเสียสติที่โดนแย่งปืนมากเกินกว่าจะหวาดกลัวกับคำขู่เล็กๆน้อยๆนี้และรีบพุ่งเข้าใส่เธอราวกับคนบ้าเพื่อที่จะมาแย่งปืนคืน

*ปัง!!!* *ปัง!* *ปัง!!!!* *ปัง!!*

เสียงปืนดังลั่นสี่นัดซ้อนกันโดยที่มือบอบบางไม่สั่นกลอนจากการลั่นไกปืนอย่างต่อเนื่อง กระสุนทั้งสี่นัดที่พุ่งออกจากรังเพลิงพุ่งเข้าเจาะบริเวณต้นขาทั้งสองข้าง และไหล่ทั้งสองข้างของคนร้ายที่เสียสติคนนี้

“แฮ่ก…แฮ่กกก~.. แฮ่ก!!” ชิโนะหอบหายใจในขณะที่หัวใจของเธอกำลังเต้นโครมครามโหมกระหน่ำอย่างรุนแรง ในขณะที่ดวงตาของเธอจ้องมองภาพตรงหน้าโดยไม่กะพริบเลยแม้แต่ตอนที่ลั่นไก

ร่างกายของคนร้ายหมดเรี่ยวแรงจากการโดนยิงทั้งแขนและขาล้มพับลงไปกับพื้นนอนโอดครวญด้วยความเจ็บปวดแต่ไม่อาจจะทำอะไรได้นอกจากดิ้นพร่าน

เธอจ้องมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างไม่หลบเลี่ยง

’ย-ยิงไปแล้ว ร-เรายิงคนไปแล้ว..’ ทว่าเมื่อสงบสติอารมณ์จากความตื่นตระหนกได้เธอก็เริ่มที่จะรู้สึกผิดขึ้นมา มือที่เคยมั่นคงเริ่มสั่นคลอน เพราะแม้เธอจะฝึกซ้อมยิงปืนมาเยอะแล้ว 

แต่มันก็แค่เป้าไร้ชีวิต เธอไม่เคยยิงคนเลยสักครั้ง ทำให้ความรู้สึกมากมายกำลังปั่นป่วนอยู่ในใจของเธอเวลานี้

“ชิโนะ!!” คุณแม่วิ่งเข้ามากอดเธอเอาไว้แน่นในขณะที่ใช้ร่างกายตัวเองบดบังร่างที่นอนบาดเจ็บของคนร้ายเอาไว้จากสายตาของลูกสาว

………..

- ทางด้านของเจราล -

เจราลมองตรงไปยังชายร่างสูงในชุดทหารเรือแขนกุดสั้นสวมแว่นตาดำมีผมบ็อบสีดำใบหน้าเคร่งขรึม แถมยังมีช้อนกาแฟติดอยู่ตรงแก้มซ้ายอีกต่างหาก 

ดาบยาวในมือของเจราลชี้ตรงไปยังอีกฝ่ายอย่างไม่เกรงกลัว แม้ว่าเขาจะสามารถ[มองเห็น]ได้ว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของอีกฝ่ายก็ตาม

“มีธุระอะไรกับฉันกันล่ะ ทหารเรือ?” เจราลเลือกที่จะเอ่ยถามโดยไม่แสดงออกใดๆที่ผิดปกติ

ใบหน้าเคร่งขรึมของอีกฝ่ายจ้องมองมายังเขาก่อนจะเลื่นอสายตาไปมองความโกลาหลของเหล่าโจรสลัดที่ยังเหลืออยู่บนเรือสินค้า 

จากนั้นอีกฝ่ายก็มองกลับมาที่เขาอีกครั้ง "ทั้งหมดนั่นเธอเป็นคนทำงั้นเหรอ?“

”ก็เห็นอยู่นี่ มองมาตั้งแต่แรกไม่ใช่รึไง?“

”อืมม.. ฉันก็แค่ถามเพื่อยืนยันเท่านั้น” อีกฝ่ายกล่าวแค่นั้นก่อนจะหันไปจัดการกับเหล่าโจรสลัดบนเรือที่ยังคง[บ้าคลั่ง]กันอยู่ ด้วยการเคลื่อนไหวเพียงไม่กี่คลั่งโจรสลัดนับสิบก็ไม่มีใครเคลื่อนไหวอีกเลย 

ในขณะที่เจราลก็เลิกสนใจอีกฝ่ายและกลับไปนั่งพักที่ดาดฟ้าเรือพาณิชย์ลำนี้อีกครั้ง

‘หลังจากนี้เราจะเอายังไงต่อดีล่ะ ตอนนี้ที่ทำอยู่ก็แค่เดินทางไปเรื่อยเปื่อยอย่างไร้จุดหมาย‘ เจราลกลับไปนั่งเหม่อมองทะเลอย่างว่างเปล่าอีกครั้ง

ในเวลานี้เขากำลังคิดถึงสิ่งที่ควรจะทำต่อไปจากนี้ เพราะเดิมทีความฝันของเขาก็คือการเป็นทหารเรือที่แข็งแกร่ง แต่ในเวลานี้ความฝันนั้นเขาทิ้งไปพร้อมกับชื่อของ ‘ซิคเรน‘ เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ดังนั้นในเวลานี้เขาจึงรู้สึกว่างเปล่าไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรหรือไปที่ไหน ญาติที่เขารู้จักก็มีเพียงน้องสาวของแม่ แต่มันก็ผ่านมาหลายปีแล้ว อีกอย่างอีกฝ่ายคงคิดว่าเขาตายไปแล้วจากเหตุการณ์โจรสลัดบุกเมื่อหลายปีก่อนนั่น 

ไปตอนนี้ก็คงไม่มีความหมาย

“มีอะไร?” เจราลมองตาขวางไปยังทหารเรือหน้าขรึมคนนั้นที่เดินขึ้นบันไดมาทางเขาอีกครั้ง

“เธอชื่ออะไร?”

“ก่อนจะถามชื่อคนอื่นก็ควรบอกชื่อตัวเองก่อนสิ”

“ฉันชื่อ เวอร์โก้ เอาล่ะฉันบอกไปแล้ว แล้วชื่อเธอล่ะ?”

•[ เวอร์โก้ ]•

[ นาวาเอกแห่งกองทัพเรือ ]

“เจราล. เจราล เฟอร์นันเดซ แล้วมีธุระอะไรกับฉัน“

“นายไม่มีที่ไปงั้นสินะ?”

“อะไร? ถามมาจากพวกลูกเรือนั่นเหรอ??” เจราลไม่แปลกใจขณะที่เขามองลงไปที่ดาดฟ้าเรือที่ลูกเรือกำลังช่วยกันมัดเหล่าลูกเรือโจรสลัดกันอยู่

จากนั้นเขาก็เหลือบสายตาไปมองอีกฝ่าย “จะชวนฉันเข้าร่วมกลุ่มของนายรึไง?”

เจราลสามารถรับรู้ได้ด้วยการ[มองดู]อารมณ์และนิสัยผ่านการขยับกล้ามเนื้อของอีกฝ่ายซึ่งสามารถอนุมานความคิดของอีกฝ่ายได้รวมถึง สิ่งที่อีกฝ่ายเคยทำมาก่อนก็พอจะมองออกคร่าวๆ 

แต่ที่เขาพูดไปมันก็เป็นเพียงแค่การโยนหินถามทางเท่านั้น

เวอร์โก้แสดงท่าทีประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนจะหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาและฉีกครึ่งและยื่นมาให้กับเจาราลพร้อมกับพูดต่อไป ”ถ้าไม่มีที่ไปก็ลองไปที่นี่ดู บางทีเขาอาจจะยอมรับนายเข้าร่วมด้วยก็ได้“

‘บีเบิล การ์ด‘ กระดาษที่ถูกฉีกเป็นสองแผ่นค่อยๆสมานกลับมามีขนาดเท่าตอนที่เป็นแผ่นเดียวกัน เจราลมองกระดาษแผ่นนั้นก่อนจะรับมาเพราะยังไงซะในตอนนี้เขาก็ไม่มีที่ไปอยู่แล้ว

หลังจากรับมาเจราลก็เดินหลบเข้าไปในเรือ โดยที่เวอร์โก้ไม่ได้ห้ามแต่อย่างใด ขณะที่เขาหยิบหอยทากสื่อสารออกมาและกดหมายเลขออกไป

*บูรุ บูรุ บูรุ~*

”มีอะไร“ หอยทางสื่อสารเปลี่ยนรูปลักษณ์ไปขณะที่มีเสียงมาจากปลายสาย

”โจ๊กเกอร์ ผมเจอเด็กน่าสนใจคนนึง..“

TBC~>>>

............

อีกไม่นานกลุ่มแชทจะเริ่มทำงานแล้วนะ(มั้ง)