ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : eleven
อนที่เลบอว่าะลับโรเรียนเ่าทำเอาผมใและลัวว่าผมะไม่เอเลอี ผมรีบถามเธอลับทันที แ่พอมอสบาเลเหมือนผมโนเธอพาหลุมเย เธอยิ้มำหน้ารัมาๆเลย ผมยอมรับว่าผมอบเล ไม่รู้ว่าอบั้แ่ลิ่นัวเธอที่ผมนั่้าๆหรืออบเธอั้แ่เห็นหน้าันแน่ เลูเป็นผู้หิที่ทำลายิในหัวผมไปแล้ว ิที่ว่าืออุมิอผม
ผมยอมรับว่าวิาแรที่ผมบอับเธอว่าไม่มีู่อันที่ริมีู่รบหมแล้วแ่เินหนึ่นนั้นือเธอผมเลยหนีพวเ้าที่อยาู่ับผมไปหาเล่าหา อนที่เธอเลือพืที่ะเียน็รายาน แ่เธอไม่ไ้เียนรายานธรรมาเธอวารูปประอบให้ไ้ะแนนเพิ่มาเิม และเธอวนผมสัเุใบไม้ ิ่ ้าน ลำ้น และราเธอบอพอเ้าใ่ายผมเลยรียบเียนแ่น้ำหมึาปาา่ายาเย็นผม้อุ่มหมึและปาให้มันน้อยลไม่อยาให้รายานเลอะเทอะ
"เอานี่สิ มันพอ่วยนายไม่มีปัหาในารุ่มหมึ" เธอยื่นปาาสีำอเธอมาให้ผม มันไม่มีนนมี้ามับนาพอีมือเลย
"อบุ" เมื่อผมลมือเียนน้ำหมึ็ไม่ไหลนเลอะเทอะ ไม่้อุ่มหมึลอผมเียนามที่เธอบอมีบ้าที่สสัยว่าในหนัสือไม่มี แ่เธออธิบายเพิ่มเิมว่ามันแ่าา้นอื่นๆอย่าไร
ผมีใและเินในเวลาเียวันเลถามถึอาารบาเ็บที่ผมโนสัว์เลี้ยอีัวเะมือมันบวมแ้ำในแ่็ปวเอาเรื่อเหมือนัน
อ่อผมไม่ลืมแบมแบมหรอนะ แบมแบม่วยหรือป่วนผม็ไม่รู้่ววิาปรุยาทำเอาผมแทบปรี๊แับวามวุ้นวายผมเลยับแบมแบมยัเ้าไปในระเป๋าพอเลิเรียนผม็ุแบมแบมยให่
"แบมแบมทำมัยเธอทำแบบนั้น เธอ้อารแล้ันใ่มั้ย" ทั้สอเถียันนแบมแบมหาที่หลบหน้าไมุ่ยัน
มันเป็นำพูที่ใร้ายและโหร้ายับแบมแบม แล้วแบมแบม็ประประันผม้วยารไม่ทานอะไรเลยเอาแ่ัวในระเป๋าลอทั้ือผม้อเอาใแบมแบมทั้ืนนนอนไม่หลับและรีบื่นเ้ามาพบเลที่ห้อโถ หลัาที่ผมับเลทานอาหารอยู่ผมเลยเล่าเรื่ออแบมแบมให้เลฟั พร้อมวัแบมแบมมาให้เธอเอาไปปราบ
เลุยับแบมแบม้วยวามอ่อนโยนเธอถามและพูุยับแบมแบมหลายประโย และพอเธอเอาระาษับินสอออมาให้แบมแบม แบมแบมเียนำอโทษ่อท้ายประโย ส่วนประโยแรเป็นำบ่นปน่า้วยำเ็บแสบ เหมือนเอามีมาเลาะเนื้อิระูยัไอย่าั้น แบมแบมที่เียนบแล้ว็ินอาหารผัผลไม้หนอนนอิ่ม็หลับพิแนาวๆอเลึ่ผมเอ็อยาเป็นแบมแบมถ้าไ้บไหล่หนุนัไ้ลิ่นหอมาเธอทุวันทุเวลาะี
หลัาเ้าวันนั้น็มีเรื่อุบิบนินทาว่าผมบับเล อันที่ริผม็อยาให้เป็นอย่าั้นแ่ะเอาสุเ้าฝ่ายเียวไม่ไ้ เรื่อนี้่อยเป็น่อยไป
อนที่นในบ้านเธอถามเรื่อที่เราบันริหรือเปล่าเธอไม่ไ้อบหรือพูอะไร เพียแ่อบส่วนเรื่ออแบมแบมและที่ผมเ้าไปุยับเธอเรื่อที่ผมสสัยเหมือนับนอื่นๆ นในบ้าน็่าพาันเปลี่ยนเรื่อะุย ผมยอมรับว่าผมแอบน้อยใที่เธอไม่พูถึผมในทาที่เราบันแ่ั่เถอะเธออาเป็นห่วผม็ไ้ หลัาวันนั้นผมแทบะไม่ไ้เอเลเลย
"เฟร็ อร์ เวลินไปไหนหรอ" ผมถามฝาแฝบ้านวิสลีย์ที่หน้าเ้าถึ่ายที่สุ
"นั้นสิอร์ี้เวลินไปไหน"
"ไปไหนันละเฟร็ี้" ในหัวอผมิถูหรือิผิที่มาถามแฝสอนนี้
"อร้อละพอีมีเรื่อ่วนาศาสราารย์สเปราส์้อบอเธอนะ"
"บอพวเรา็ไ้นี่ริไหมอร์ี้"
"ริมั้เฟร็ี้"
"พวเราล้อเล่นนะเ พอีเธอถูศาสราารย์เสนปเรียพบนะ"
"หรือโนับริเวแทนพวเราทุวันอนเย็นมั้" านั้นทั้สอ็เินลั้นลาออไป
พอผมรู้ว่าเธออยู่ับศาสราารย์เสนปผม็ริ่ไปที่ห้อปรุยาทันที
และนั้นผม็รับรู้บาอย่าที่ผมไม่วรรู้ือเวลินำลัเถียเรื่อน้ำยาและสูรยาที่แ่าันอศาสราารย์เสนปอย่าเอาเป็นเอาายเลย็ว่าไ้
ะที่ผมำลัะเ้าไปในห้อศาสราารย์ัมเบิลอร์็ับไหล่ผมเอาไว้
"ุไม่้อไปห้ามหรอุิอรี่ ทั้สอเถียันเรื่อน้ำยาว่าใรไ้สูรน้ำยาีว่าัน เป็นสิ่ที่หายาว่าไหม ที่ะมีนัเรียนสันา1ในพันเถีย้วยวามรู้ที่มีอใรมาว่าัน"
"ะ รับ" ผมมอูสัพั ่อนะเินามศาสราารย์ัมเบิลอร์ออไปสัพั ั้แ่วันนั้นผมเอเธอแ่เวลาลาวันและเย็นเท่านั้น
นระทั้ถึวันแ่ันวิิสริฟฟินอร์ับสลิธีริน ไ้่าวว่าาลี วิสลีย์เปลี่ยนำแหน่าีเอร์ เป็นเสเอร์แทน ส่วนีเอร์นใหม่ไม่มีารเปิเผยนว่าะถึวันแ่
และผมรู้แล้วว่าเลือีเอร์นใหม่ อนเธอี่ไม้วา้วยวามเร็วว่าใรเพื่อน็เธอทรัวไ้อย่าีเยี่ยม ไม่ว่าะวนลับัว หรือหยุระทันหัน ึ่ทำเอาผมหวาเสียวทุรั้ และที่หวาเสียวที่สุืออนเธอพุ่ไปับลูสนิและหยุไ้แบบสุยอมาๆพอเห็นรอยยิ้มี้เล่นนั้นทำเอาผมลุไม่ึ้นเลย
แล้ว็เราไ้มาุยอีที่ว่อนริส์มาส ผมั้ใมาอที่อยู่เธอ ถึไม่ให้็ไม่เป็นเพราะผมะให้เอและผมไม่ิว่าเธอะให้ ผมีในหุบยิ้มไม่ไ้เลยพอเธออัว่อนผมถึ้มูที่อยู่อเลึ่มันอยู่ใล้ับผม เธออยู่ิับหมู่บ้านที่ผมอยู่ เป็นสถานที่เียบสบมาๆไว้ว่าๆะไปสำรวสัหน่อย
"ไลูายเอสาวสวยลืมพ่อเลยนะ" เอมอส ิอรี่ือพ่ออผมเอ
"เปล่าแ่ลืมอที่อยู่เธอมานะรับพ่อ"
"แล้วไ้หรือเปล่า"
"ระับผม" ผมูที่อยู่อเลให้พ่อู
"ฮ่า ฮ่า ฮ้า ้ออย่าี้ี่ไอ้ลูาย"
ความคิดเห็น