คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : 11
นิรามึนับสัมผัสอเาอีรา ยินยอมเปิเรียวปาหวานให้เาสัมผัสพร้อมทั้อบสนอไปแบบไม่ประสีประสาเอะๆะๆ แ่เรียเสียรา้วยวามพึพอใานร่าสู
ร่าแร่ับภรรยาสาวหันหลั ให้มืออเธอันำแพห้อน้ำพร้อมทั้สะโพเ้าหาอย่าร้อนแรรั้เียวนสุเส้นทารั
นิราอุทานัริมฝีปาแน่น ใบหน้าสวยบบนแนเรียวที่ยันับผนัห้อน้ำอย่าอ่อนแร
ายหนุ่มเริ่มโยายหนาเ้าใส่ร่าบอบบาอีรั้ เายัไม่เพียพออิ่มเอมในรสรั มือแร่บีบสะโพผาย บเบาๆ ที่แ้ม้นหยอเย้าอย่าไ้อารม์
มือให่เอื้อมไป้านหน้าเพื่อยำเล้นลึออวบหนัหน่ว เสียรวราเริ่มแหบพร่าระเส่า สอประสานันระมอีรั้เมื่อัหวะรัโหมใส่ันไม่ยั้แร
ายหนุ่มสอมือเ้าใ้หน้าท้อแบนราบรั้ร่าบอบบาให้หยัายมา้านหลัเพื่อรับแรรัาเา
“น้อหนู อ๊า...” อภินันท์ำรามอีรอบ ่อนปลปล่อยวามรัอบอุ่นเ้าไปในายสาวเ็มสรีม
หิสาวหอบหายใพร่า่านอย่าไร้เรี่ยวแร นิราทำท่าะทรุร่าบอบบาลบนพื้นห้อน้ำ ั้แ่เมื่อวานเธอเพิ่ะไ้ทานอาหารไปเล็น้อยเท่านั้น
อภินันท์รับร่าที่ำลัะร่วลไปถึพื้นึ้นมาแนบอ พร้อมทั้รั้ไปใ้ฝับัวที่น้ำำลัไหล่าน ให้ร่าบอบบาพิร่าแร่เพื่อให้สายน้ำโลมไปทั่วายอเาและเธอ
นิราไม่มีเรี่ยวแรแม้แ่ะยืน ร่าน้อยระทวยไ้แ่เาะอร่าแร่อเาแน่น
ายหนุ่มนำสบู่อาบน้ำลิ่นหอมรุ่นโลมไปทั่วร่าอเาและเธอ
หิสาวมอารระทำอเาอย่าอ่อนแรไม่มีแร้านทาน เธอึถูเาลูบไล้ร่าเปลือยอีรอบ เรียเสียราไปทั่วห้อน้ำ
อภินันท์ับร่าบอบบาอภรรยาสาวรั้เ้ามาใ้ฝับัว เพื่อำระล้าสบู่หอมออาาย
“พี่อยารัน้อหนูอีรอบ” อภินันท์พูเสียแหบพร่า หันไปปิน้ำาฝับัวแล้วยร่าบอบบาไปวาบนอบอ่า
“พี่ให่า...น้อหนูไม่ไหวแล้ว น้อหนูเหนื่อยนะาใอยู่แล้ว” นิรานั่บนอบอ่า ร่าน้อยระทวยหมเรี่ยวหมแร เรียวปาสวยอวบอิ่มพูเสียพร่าาเป็นห้ว พ้อเาอย่าอ่อนระโหยโรยแร
“น้อหนูำลัทำให้พี่อยาลั่าย พี่อยารัน้อหนู อยารัเธอเหลือเิน ออีไ้ไหม”
อภินันท์โทษหิสาวเสียพร่า เธอทำให้เาแทบลั่ายเพราะอยารัเธอถึเพียนี้
เาอรๆ เสียแหบพร่า ไม่สนใฟัำอบและไม่สนใร่าน้อยที่นั่อ่อนระทวยอยู่บนอบอ่า
ายหนุ่มับาเรียวพาบ่า เรียวปาหนาุมพิลีบปาแสนหวานหนัหน่วอีรั้เพื่อเล้าโลม
ร่าหนา่อยๆ สอประสานวามแ็แร่ให่โลไปอย่าแม่นยำ
นิราสะุ้เพื่อรับวามาบ่านระสันที่ำลัแผ่เ้ามาในเรือนายเป็นัหวะรัแสนเสียว่านเร่าร้อน
เามอบให้ไม่หยุหย่อนอีรั้หนึ่ หิสาวรารับแรรัาเารั้แล้วรั้เล่า นร่าามเร็ระุรับแรรัาเาเ็มำลั ่อนสิทั้หมะเลือนหายไปนหมสิ้น
“น้อหนู น้อหนู!” อภินันท์ปลปล่อยวามร้อนแรเป็นัหวะสุท้าย ึวามแ็แร่ออมาา่ออไม้ามอภรรยาสาว
ร่าน้อยหมแรสลบระทวยในอ้อมแน ร่าสูรั้ร่าบอบบาึ้นมาอย่าใระนห่วใยลึๆ โยไม่รู้ัว
ายหนุ่มวัร่าบอบบานำไปวาบนเียนอนหนานุ่ม มือหนาบรรเ็ร่าเปลือยที่เปียไปทั่วอย่าเบามือและทะนุถนอม
่อนนำเสื้อผ้ามาสวมใส่ให้เมื่อรับรู้ถึลมหายใสม่ำเสมออภรรยาสาวว่าเธอหมแรหลับไปแล้ว
“น้อหนูทำให้พี่ลั่รู้ไหม” อภินันท์่อว่า่อานภรรยาสาวที่เาั้ป้อมรัเียเสียพร่า ุมพิลที่หน้าผามน้วยวามรู้สึที่หลาหลาย
เาทั้หวทั้รัทั้หลนแยอารม์ไม่ออว่าอารม์ไหนมาว่าัน
เาำลัหลใหลหรือหลรัเธอ เาลัวใัวเอว่าเาอาะ้อเ็บ้ำเพราะถ้าเารัเธอหมหัวใ สัวันหนึ่เมื่อเธอเบื่อที่นี่ เบื่อบ้านไร่แห่นี้ เธอะทิ้เาไปเหมือนแพรไหม
มือับมือเรียวบามาุมพิแ่้อใ เมื่อเห็นผื่นแบนมือนั้น
เาทบทวนเรื่อที่ใ้ให้เธอัผ้าแล้วนึโมโหัวเอ รีบไปหายามาทาให้ รู้สึห่วใยอย่าไม่รู้ัว แ่นที่โนทายา หาไ้รู้สึัวไม่ เาบรรวามือเรียวบาที่ทายาเรียบร้อยแล้วลเบาๆ
ุมพิลที่หน้าผามนอีรั้อย่าไม่รู้สึเบื่อหน่าย
อภินันท์แ่ัวเรียบร้อยเินลมาาห้อ มอเห็นมาราและน้อายัวีำลันัุ่ยันอยู่่อนแล้ว
มาราหันมามอยิ้มๆ ทำให้เาหน้าแเล็น้อยแ่ยัรัษาฟอร์มวามาเอาไว้เ่นเิม
“ให่ แล้วน้อล่ะเป็นยัไบ้า เห็นื่นบอว่าไม่สบาย ไม่ลมา้วยเหรอ๊ะ” ุอรอุมาถาม้วยวามเป็นห่วลูสะใภ้ แอบสัเิริยาอาารอบุรายนโไป้วย
“เอ่อ... เธอนอนหลับอยู่ แล้วุแม่ลับมาเมื่อไหร่แล้วรับ” อภินันท์อบเสียะุะัเล็น้อย่อนเปลี่ยนเรื่อทันที
“เหรอ... แม่ลับมาไ้สัพัแล้วล่ะ้ะ”
ุอรอุมาทำท่ารับรู้ยิ้มๆ แ่ยิ้มนั้นทำให้เายับัวอย่าอึอั
“ว้า... พี่สะใภ้อผมไม่สบายเหรอรับ เป็นอะไรมาหรือเปล่ารับพี่ให่” อภิรัษ์ถาม้วยน้ำเสียห่วใยพี่สะใภ้ แ่ำว่า พี่สะใภ้อผม ทำให้อภินันท์มอน้อายาวา เริ่มโมโหไม่พอใน้อายอีามเย
“ถ้าเป็นห่วมานั็ไปูสิ” อภินันท์พูประประันน้อาย อภิรัษ์ถึับทำหน้าเหลอหลา
“ให่ พูอะไรอย่านั้น น้อเราเาแ่เป็นห่วเมียเราเท่านั้น” ุอรอุมาุลูายนโเบาๆ
“เป็นห่วไ้ผมไม่ว่า แ่อย่าลืมว่าอย่าให้เินอบเเพราะนั่นเมียผม” ำว่า เมียผม ที่ลูายัวีพูออมาเ็มปาเ็มำทำใหุ้อรอุมายิ้มอย่าถูใ
อภินันท์ยับัวอย่าอึอัเพราะรอยยิ้มอมารา เาพิร่าสูับพนัโฟา เสมอไปทาอื่นอย่าเินๆ มาราไปเหมือนัน
“ เอาเถอะ” ุอรอุมาับท่อนพู่อว่า
“แ่อย่าลืมที่สัาับแม่เอาไว้็แล้วัน”
นามอบุรายนโ้วยสายาุๆ เมื่อทวสัาที่เยให้ไว้
“สัาอะไรเหรอรับ” อภิรัษ์ถามมาราอย่าอยารู้เมื่อไม่เ้าใว่ามาราพูอะไรับพี่าย
“ไม่ใ่เรื่ออเราน่ะาน้อย”
มาราปรามเสียเรียบแุ่ ทำให้อภิรัษ์ไม่ล้าถาม่อ
“รับุแม่ ถ้าอย่านั้นลูสะใภ้อุแม่้อทำานหนันะรับ เพราะผมะเร่ทั้วันทั้ืน”
อภินันท์พูบ็เินออาบ้านไปเพราะไม่สบอารม์ ปล่อยใหุ้อรอุมาอ้าปา้าหน้าแในำพูอลูายัวี
“ุแม่ับพี่ให่เป็นอะไรรับพูอะไรแปลๆ ใ้านทั้วันทั้ืนยัไ แล้วุแม่ทำไมยิ้มมีเลศนัยแบบนั้น”
อภิรัษ์ถามมารา้วยวามสสัย
“อยูไป็แล้วัน พวปาไม่รับใ”
“ใรปาไม่รับใเหรอรับ” อภิรัษ์ถามอย่าสสัย
“น้อยำป้ารำไพไ้หรือเปล่า๊ะ เพื่อนแม่ไที่มาหาเราบ่อยๆ แ่ไม่ไ้มาหาเรานานแล้ว” ุอรอุมาวนบุรายนเล็เปลี่ยนเรื่อพูอย่ามีแผนาร
“ำไ้รับ ทำไมเหรอรับุแม่” อภิรัษ์ถามมาราอย่าๆ ลืมเรื่อที่ถามมาราไปเมื่อรู่เสียสนิท
“ือว่าป้ารำไพะฝาหนูรำเพยมาอยู่ับเราสัสามเือน้ะ เพราะป้าเ้า้อเินทาไป่าประเทศะทันหันับลุะนอ ป้ารำไพมีปัหานิหน่อย ไม่สามารถเอาหนูรำเพยไปไ้ แม่ิว่านเยรู้ัมัุ้นัน ิว่าะให้หนูรำเพยมาพัับเราที่นี่ หรือบาทีอาะมา่วยานลูไ้บ้าน่ะ้ะ”
ุอรอุมาพูับลูายน้ำเสียเรื่อยๆ แ่แฝไป้วยวามหวัอย่าเปี่ยมล้น
“ยัยแ่นะโหลนั่นเหรอรับุแม่ ไม่ไ้เอหลายปีะไหวเหรอรับ ผมว่าแทนที่ะมา่วยาน สสัยมาทำให้บ้านเราป่วนมาว่า”
ความคิดเห็น