คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่2 :ดูอนาคตเพื่อนร่วมห้องจากเทปวีดีโอ
ครับสวัสดีครับ! ผมฮิมิยะ ทาเครุเองครับ!
หลังจากที่ผมสอบเสร็จแล้วก็ไม่มีอะไรมากนัก ก็แค่กลับบ้านไปรอผลในอีกอาทิตย์ให้หลังนี้ เพราะผมไม่ได้ดูการสอบเลยไม่รู้ว่าเพื่อนร่วมห้องมีใครบ้างแต่ที่แน่ๆคือรู้แล้ว3คน
คือเจ้าโดโคโกมะกับผู้หญิงผมดำยาวท่าทางตื่นตัวตลอด กับเนที่หมอนั้นทักมาให้ความว่า "เกิบเอาตัวไม่รอด"
แต่เอาเถอะไว้ไปดูคลิปของสนามสอบที่อัดเอาไว้ว่าใครผ่านก็ได้
ผมเดินทางกลับมาที่บ้านในช่วงฟ้าใกล้ตก มือล้องเช็คที่กล่องไปรศนีย์หน้าบ้านของตัวเองเห็นกล่องสีขาวกับซองจดหมาย ที่มีตราสัญลักษณ์ของUAอยู่
"กลับมาแล้วครับ"
ประโยคพูดเวลามาถึงที่บ้านของเราที่แสนคุ้นเคย ด้วยความคาใจส่วนตัวผมคิดหนักถึงขั้นไม่ได้ยินเสียงแม่ที่เรียกทักแล้วตัดบทสนถนาด้วยประโยคอีกประโยคว่า "ผมขอยืมทีวีที่ห้องนั่งเล่นก่อนนะ" และเสียงตอบรับขแงแม่ก็ตอบมาว่า "ได้สิจ๊ะ!" ผมเลยได้เดินไปที่ห้องนั่งเล่นของบ้านแล้วทำตามที่ใจร้องมา
เครื่องเล่นแผ่นดีวีดี ที่จอภาพก็ได้ฉายภาพในอดีตในตอนนั้นของผม รวมทั้งของพวกคนที่ผมรู้จักจนครบหมดทำให้เห็นว่าเร็น ที่หมอนั้นพูดมาก็ถูกต้อง
การปะทะกันของท่าเจโนไซด์แฟลช คนที่ชนะคือผู้คิดค้นอย่างคิริโกะที่ผลักพลังระเบิดเข้าใส่เร็นจนได้
"อ๊ากกกกก!!!"
ชายผมเขียวคราญร้องเจ็บระบมแสนสาหัส ยังดีด้วยซ้ำที่ยังไม่ตาย จากแรงระเบิดที่มองยังไงฝั่งอาจารย์ร่างสาวก็แรงกว่าด้วยข้อได้เปรียบของอัตลักษณ์ส่วนตัว
ย่างก้าวชุดนักเรียนUAก้าวเข้ามาหาร่างอนาคตลูกศิษย์สายพลังใกล้เคียงกัน หญิงดวงตาสีน้ำตาลไม้มองเหยียดหยามคนที่พ่ายแพ้ในพลังต่อพลังของเธอ
"จะรีบส่งให้ไปสบายเอง"
ทรงกลมสว่างแยกลอยออกมาจากกลางหลังของเธอ นั้นคือพลังระเบิดที่สามารถปรับระดับความเสียหายดั่งใจนึก และเธอคิดจะระดมยิงทั้งหมด8ทิศเพื่อฆ่า-- เอ้ย! เพื่อจบเรื่องนี้ต่างหาก
แต่ก็เกินคาดไปบ้าง...
แสงแฟลชระเบิดเกิดวาบขึ้นพร้อมเสียงระเบิดสนั่น ตู้ม!! 1ครั้ง
พอแสงนั้นเลือนจางลงก็พบว่าที่กลางท้องของหญิงผมน้ำตาลทรายมีรอยเสื้อที่ไหม้ที่ยาวโผล่ถึงอกเล็กน้อย โดยมีรอยไหม้ที่ผิวหนังระดับหนักพอสมควร
"อ๊ะ อะ...อ่ะ...--"
ตาเธอเหลือกขึ้นอาการช็อครุนแรงแล้วหมอบลง ทั้งหมดเป็นฝีมือของเร็นที่เป็นคนทำมันทั้งหมดขึ้นมา ด้วยนิ้วชี้ขวาที่พยายามตั้งแบบฝืนๆร่างกายที่เจ็บสาหัส
"ขอโทษครับ...อาจารย์..."
เหตุนี้เจ้าของพลังระเบิดผมเขียวจึงสอบผ่าในสภาพที่เรียกว่าปางตายก็ว่าได้
ภาพจอตัดไปที่อีกสถานที่ที่มีการปะทะเดือดแบบ1รุม3
"ย้า!"
ร่างชีวะตัวเขียวผิวสีญาติเดียวกันกับผม มือสับเข้าที่ก้างคอของผู้ชายผมฟ้าเข้าให้ "คึ๊ก~!--" ตอนนั้นสีหน้าของคนคนนั้นก็กลายเป็นสิ้นหวังในทันใดยังกับอาวุธที่ใช้ต่อกรนั้นไม่มีอีกแล้ว
"ฝั่นที่แสนมืดมัว~! ถ่อยคำลวงโลกรู้!...สลายมันไปซะ!"
เสียงร้องเพลงของร่างชีวะ เพิ่มสปีทระดับปีศาจโผล่มาที่ก้านซ้ายของผู้หญิงผมวูฟคัต
"...!!?--"
ไม่ทันตกใจศอหขวาของร่างตัวประหลาดสีเขียวก็สับใส่อย่างไร้ปราณี ตัวปลิวไปหลังอัดกับกำแพง กระอักออกอย่างเจ็บปวด
"ฮ้า!"
หญิงผมเงินไฮไลท์มินท์เขียวหาโอกาศนี้ออกหมัดกำปั้นที่ขยายยักษ์ตรงไปที่หน้าของของปีศาจชีวะ ที่ร่องท่อนเพลงเสริมพลัง
กลายเป็นนิ้วก้อยด้านซ้ายที่ยื่นรับการโจมตี...
"วันที่แสนเงียบเหงา ไร้ความทุกข์ใดๆ~ ช่างน่าเบื่อหน่าย กับเรื่องที่แสน~! ง่ายดาย!"
หมัดขวาของเจ้าของเสียงเพลงง้างต่อนไปด้านซ้ายข้างที่เรารับการโจมตีได้
"ค๊ะ!!!"
ผลออกมาเห็นๆคือ ความแรงของท่าที่สามารถอัดเธอปลิวไปตกที่ยอดดาดฟ้าของตึกสูง30ชั้น
กลายเป็นว่าใครหน้าไหนก็หยุดเอสของสนามสอบแห่งนี้ไม่ได้สักคน
บทเพลงที่แปลเปลี่ยนเป็น พลังความสามารถที่หลากหลายและไร้เทียมทาน ร่างชีวะคืนสู่ร่างชายหนุ่มผมเงินยาวที่อารมณ์ดีโลดกระโดดเต้นมีความสุขกว่าใครๆ
"ฉันเนี่ยแหละเจ๋งที่สุด! ยอดเยี่ยมที่สุด! ฮ๊า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ!"
ทางด้านรถไฟเครื่องจักรไอน้ำสีแดงตอนนี้ก็ดูไร้น้ำยา ที่จะสู้แบบหวังเกมไวกับชายชุดเกราะคลั่งสีดำ ที่สามารถใช้หมัดธรรมดาต้านแรงชนที่รุนแรงไว้ได้ตลอด
เจ้คนควบคุมเห็นท่าแบบที่ผมคิดเลยตัดสินใจว่า "หาคนอื่นแทนแล้วปล่อยให้มนุษย์เลื่อยที่วิ่งหนีตายมาทางนี้จัดการแทน" แต่คงลืมดูไปว่าไอ้คนที่หวังจะมาจัดการแทนตอนนี้กำลังหนีมาพร้อมกับ ผู้หญิงผมแดงที่เหมือนสีผมจะค่อยๆเปลี่ยนเป็นดำและยาวสลวยแทนเป็นเปียผม
"คุมได้ทุกอย่างแบบนี้ใครจะไปสู้ได้กันเล่า!"
"แบบนี้หนีไม่ทันแน่!"
ผีเลื่อยยนต์โวยวายออกมาตอนนี้ซากตึกปาใส่ทั้ง2ที่คิดหนีจากเธอผมสีเขียวสาหร่างทรงยุ่งๆ ที่ลอยบนฟ้าควบคุมสิ่งของและซากตึกให้ลอยขึ้นพร้อมทะยอยส่งไปอัดร่างคนที่หนีให้แบนเป็นปุ๋ย
"ขึ้นมาเร็ว!"
เสียงเจ้าของขบวนรถว่ากับประตูทุกบานของรถที่เปิดออกรับช่องทางให้ทั้ง2คนออกแรงวิ่งเต็มทีกระโดดขึ้นรถไฟเพื่อหนี
"ฮ๋าาาาา!!!"
ชายเกราะคลั่งกระโดดไกลเข้าทำร้ายมนุษย์เลื่อยที่กำลังขึ้นไปบนรถไฟจนเป็นเหตุว่าทั้ง เขาถูกพาร่างออกมาจากขบวนรถด่วนแล้วมาสู้กันต่อที่อีกช่วงบล็อคตึกกัน
"ไอ้หมาคลั่งนี้!"
ความเหลืออด เจ้าเลื่อยยนต์หาจังหวะให้เท้าที่โผล่เลื่อยขึ้นมาฟันที่หน้ากากเกราะสีดำสุดแข็งแกร่ง อันจำเป็นให้ร่างเกราะดำคลั่งต้องฟลุดปล่อย ปีศาจเลื่อยให้ออกมาหมุนตัวกลางอากาศยืนเท้าเปล่าในสภพชุดที่ขาดรุงริ่งไปหมดจากการเปิดใบมีดเลื่อยตามร่างกาย
ทั้ง2ผู้บ้าคลั่งจ้องหน้ากันอย่างดุดันและเดือดดาลทั้ง2ฝ่าย
จนจังหวะนั้นก็เข้าไปแลกจนปะทะคมกัน
"ฮ๋า!!!"
"ย๊าาาา!!!"
หมัดและเลื่อยชนกันต่อเนื้องทั้งซ้ายขวา แรงดีดกลับของเลื่อยเมื่อปะทะทำให้มันเสียงจังหวะที่ต้องโจมตีในแบบต่อเนื่องต่อไป
"เฮื้อย!!"
ใบเลื่อยหันเฉียงเข้าที่บริเวณเอวที่ไร้การป้องกันในส่วนขาหวังทำบาดแผลให้สำเร็จเพื่อเงื่อนไขในการผ่าน
".........."
เหมือนภาพช้าในหนังที่จอมอาลาวาทสัญชาตญาณดิบกระโดดหลบพ้น กับเหยียบปลายเท้าไปที่ใบเลื่อยด้านบน ออกแรงเท้าเตะเสยปลายคางเครื่องยนต์คุงไปเต็มที่ลอยเหินเวหาไปที่บนฟ้าอันเป็นการปะทะของมังกรและสรรพวุธลอยฟ้าขนาดยักษ์อลังการ
"ล็อคออน!"
ปืนใหญ่กระบอกคู่ขนานชารจ์พลังงานเร็วขั้นสุดจนอยู่ที่ระดับเต็มพิกัดสั่งยิงรัวกระสุนโดยคำสั่งว่า "แกรมม่าออโต้แคนนอล!" มังกรชาติเปลี่ยนร่างเป็นทมิฬ บินพุ่งใส่กระสุนพลังงานยิงต่อเนื่องที่ระดมเข้ามา
แต่การทำแบบนั้นคือการแลกหมัดที่เสี่ยงมาก อันนึงคือความแรงของท่านั้นรุนแรงพอที่จัระคายผิวได้มาก จนเกิดแผลก็มี
เจ้ามังกรรู้ดีว่านี่ก็คือโอกาศที่ดีที่สุดที่ต้องฝ่าออกไปด้วยตัวเองให้จงได้ มันคำรามก้องเข้นกำลังใจทั้งหมดจนเพลิงที่ส่วนแหลมของกระดูกเกิดไฟลุกสีครามชินฝ่าอันตรายที่กระหน่ำเข้าไปที่หน้าของยานรบยักษ์
"ขอบใจเธอแล้วกัน"
ตอนนั้นเองหญิงผมดำยาวสัดส่วนตรงอกใหญ่ลอยพุ่งมาดั่งดาวหางทะลุเข้าผ่าบาเรียร์พลังงานโดยมือข้างขวาที่มีปุ่มสีแดงติดไว้ จนในที่สุดก็ฝ่าไปถึงสาวผมขาวติดกิปข้างหัวซ้ายได้สำเร็จ
"...!"
ดวงตาและหน้าที่ไร้ชีวิตจ้องเข้าให้กับเจ้าของยานลอยผ้า ก่อนหมัดตรงขวาจะยัดเข้าที่หน้าของเธอคนนั้นไปในที่สุด
และทั้งมังกรและผู้หญิงผมดำที่เป็นคนปิดศึกก็วาปตัวออกไปจากในฐานะผู้สอบผ่านเพราะว่า ฝั่งมังกรที่คืนร่างเป็นมนุษย์ผู้หญิงมีความสามารถที่เตะตากรรมการมนห้องสอบจึงถือว่าเป็นกรณีพิเศษ
ฝนธนูเรียงเป็นตับดิ่งลงพื้นเป็นห่าฝน ซิปเปิดขึ้นเป็นขนาดใหญ่กลางอากาศ เป็นช่องว่างให้รับฝนธนูที่ยิงดิ่งลงมา
"แบบนี้เล่นด้วยยากชมัด!"
ชายผม2บล็อคสีน้ำเงินสบ่นไม่พึ่งพอใจนักที่ชายผิวแทนผมรองทรงสีขาวที่ยืนอยู่ตำแห่งยอดบนสุดของสิ่งก่อสร้างที่ไม่สมบูรณ์ สแปมท่าฝนธนูต่อเนื่องมาพักใหญ่ๆแล้ว
มันก็แค่ถึงตอนนี้ หอกยาวทรงบิดเกลียวตั้งคันศรขึ้นในช่วงเวลาที่ฝนธนูพึ่งยิงออกไป นี่คือท่าทะลวงที่รุนแรงที่สุด
"รับไป!"
ศรดาวตกพุ่งลงมาแนวเฉียงโดยไร้ทางหนีมันก็ระเบิดกินรัศมีวงกว้างอัดร่างให้กระเด็นตัวผลิกม้วนหลังคว่ำตัวลงพื้น
"...ชิ!..."
สีหน้าเจ็บใจของคนที่ทำอะไรไม่ได้มะนฟ้องว่าศัตรูอยู่คนละชั้นกับเขามากแค่ไหน แต่ไฟสู้ยังมีพอให้ยืนหยัดขึ้นมา มองหน้านิ่งเฉยแสนเย็นชาของมือธนูผมขาวผิวแทน
"เลิกเล่นแค่นี้แหละ"
ศรตั้งขึ้นมาเล่งไปที่ตัวของผู้เข้าสอบ ร่างสังเคราะห์จากโฮโลแกรม ยังคงความไร้ปราณี
"เกลโบลท์..."
คำลอยๆที่แสนเย็นยะเยือกจบกับศรแดงทับทิมพุ่งปลายแหลมมรณะ ยิงตรงร่างที่หมอบพื้น ความเร็วระดับนี่คือเกมเอนด์ของจริง
“สลาย!”
พายุทรายขึ้นพัดจังหวะตามเสียง หอกที่พุ่งเข้าทลวงพายุทรายในตำแหน่งที่ไม่คลาดเคลื่อน แถนที่จะถูกหอกปักสิ่งที่หอกแดงลงพื้นคือพื้นคอนกรีตตามถนนพลาดเป้า…ไม่สิ เป้าหมายหายไปแล้วต่างหาก
วินาทีตอนนั้นที่เกิดสับสนของร่างโฮโลแกรม ก็ช้าไปที่มีหมัดคู่ต่อยที่กลางหลังของเขาอย่างแรงตัวลอยไปติดอยู่ในวังวนพายุทรายแล้วสลายหายไปตามโฮโลแกรมทั่วไป
“ไนซ์เซฟ ทาจิบานะ”
“อื้ม…”
หญิงสาวเขาแพะผมบ็อบสีขาวออกเหลืองผิวแทน เธอคือคนที่เซฟชีวิตผู้ชายผมน้ำเงินคนนั้นไว้ จนแล้วจนรอด ทั้ง2คนก็สอบผ่านไปได้โดยเงื่อนไขและรูปแบบเดียวกับมังกรและผู้หญิงหน้าตายผมดำนั้น
ในเขตแดนดูอึกครึกโครมการปะทะกันโดยหมัดเปล่าๆของชายผมดำหน้าม้าปัดขวากับชายผมโทนขาวอันเดอร์คันต่ำเท่าทีตาสามารถมองเห็นได้ แลกหมัดต่อหมัดกันในสถานที่แห่งนั้น จนเข้าหน้ากันทั้ง2ฝ่าย
“ทำไหมรู้สึกเหมือนไม่ถูกสลายพลังเลยล่ะ?”
บ่นหน้าด้านๆของชายผมอันเดอร์คัตต่ำ ก่อนช่องว่างเมื่อครู่จะทำให้ถูกหมัดซ้ายของศัตรูอัดเข้าที่หน้าท้องเต็มแรงและนั้นเองก็เป็นผลให้อากาศจากภายนอกท่อแสงออกมา…ไม่สิ อันลักษณ์ของหมอนั้นถูกสลายไปโดยหมัดซ้ายเมื่อกี้นี่
“ถึงฉันจะซวยทั้งชีวิตแต่เรื่องสู้ก็ไม่เคยแพ้แบบ1ต่อ1หรอกหน่า!”
ชายผมดำยกกำปั้นซ้ายขึ้นมา แล้วผมกับเจ้าหมอนั้นที่อยู่ในจอก็รู้ทันทีว่ามันคือการ “ลบล้างพลัง” และบวกกับข้อสังเกตส่วนตัวจากกิริยาที่เงียบเก็บปากแบบนั้น ขอเดาว่าหมอนั้นก็เป็นพวกเดียวกันกับศัตรูของตัวเองด้วย
ทั้ง2พุ่งเข้าชนกันอีกครั้ง โดยเป็นหมัดซ้ายตรงของผู้คุมสอบโฮโลแกรมอัดหน้าขวาจนเบี้ยวหันไป
สติและสมาธิในช่วงวินาทีเลือกรัดแขนข้างนั้นด้วยการกอดข้างเอาไว้
“……!!!!!!!!!”
ดวงตามาดร้ายรุนแรงของผู้โจมตีเปิดส่งทอด สู่ผู้ไม่หวั่นเกรงทางสีหน้า หมัดขวาที่ว่างอยู่อัดเข้าที่ข้างหูซ้ายของผู้สร้างเขตแดนไร้พลังเพื่อปิดเกม
ปัก!!!!! จากมุมกล้องที่เห็นจากด้านหลังของ2คนเห็นได้ว่าหมัดนั้นเข้าถูกเป้าโจมตี
ทั้ง2คนหน้ามืดตึงทั้งคู่ ทรุดลงไปพร้อมกัน มีอยู่2เหตุผลคือ เนื่องจากการรัดแขนเวลาทิ้งตัวลงทรุดตาม แต่เห็นทีว่าจะไม่ใช่แบบนั้น
ร่างสั่นยึกๆแปลกๆของชายผมสีดำปัด สังเกตุให้ดวงตาที่มองจอแก้วอยู่นั้นเลื่อนไปมองด้านล่างเห็นว่ามีชายื่นออกไปโดนเป้าของคนคนนั้นจนตาเหลือกน้ำตาคลอขึ้น
เอาง่ายๆคือโดนเตะไข่นั้นแหละ...
เหตุนั้นจึงทำให้สอบผ่านแบบยากเย็นนิดๆพอประมาณ
"นี่ทาเคะจัง! ออกไปได้แล้ว!"
สมาธิที่จดจ่อต้องหยุดเป็นเป็นหงุดหงิดอารมณ์เสีย หันไปด้านหลังมีน้ำโหใส่น้องสาวตัวเอง
"อะไรกันนักหน่าล่ะห่ะ!?--?"
หน้ารีบส่ายหันเต็มๆมองดูดีๆ ที่มือทั้ง2ข้างของน้องสาวที่ผมทะเลาะกันบ่อยๆคือเค้กวันเกิดของสีขาวประดับบลูเบอร์รี่ กับช็อคโกแล็ค ที่ประกอบกับสีหน้ายิ้มไม่เต็มใจของเด็กสาว
"สะ...สุขสันต์วันเกิดนะ...พี่ชาย...!"
"...?"
เหมือนหูถวนลมแต่ก็ไม่เชิง คำถามในหัวร้องว่า "เมื่อกี้เรียกฉันว่าพี่ชาย?" จากนั้นแม่กับพ่อก็เดินออกมาจากด้านหลังของลูกสาวแสนหวงยิ้มแสดงความยินดีครบรอบ16ปีของผม
""Happy birth day to you~!...Happy birth day to you~!! Happy birth~! day Happy birth day...""
ทั้งพ่อกับแม่เข้ามาอยู่ข้างๆของน้องสาวเรียงซ้ายขวารวมส่งท้ายเพลงอวยพรนั้นให้สมบูรณ์
"""Happy birth day~...to~!...you~!!"""
เค้กยื่นเข้ามาหาผมที่นั่งอยู่กับพื้น คำอวยพรของบทเพลงของพ่อและแม่ผมน้อมรับมันไว้ ด้วยใจที่อุ่นๆที่ทำสีหน้าไม่ออก
"............"
ลมหายใจสูดเข้าที่ปอดเล่งที่ยอดเทียนที่สว่างอยู่ ส่งลมผ่านจากช่องปากออกมาดับแสงเทียน จบการฉลองวันเกิดของตนเองในฐานะเจ้าของงาน ที่วันนี้ก็มีหลากความหมายของผมอยู่
เรื่องของอนาคต...เอาไว้ลุ้นเองแล้วกัน...
เพราะตอนนี้ขอมีความสุขกับครอบครัวของตัวเองคงจะดีกว่ามานั่งหลังโก่งที่พื้นแหละน่า...
(มันมีแค่ไม่กี่คนอยู่สนามสอบโควต้านะ และก็...Happy~...birth~!...day...to...you~... ใครดูแม่มดดาวพุทธคงจะรู้ดีนะ แต่คงไม่หรอก! แค่บังเอิญแหละ)
ความคิดเห็น