ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทหก - 1
ลาเือนมรามอาาศยัหนาวเย็น ภาระานอเลออลูเหมือนะเพิ่มึ้นแ่ถึอย่านั้นเายัมีเวลามอบให้เธออย่าเหลือเื่อ แรอลรีนไ้รับหมายาท่านพี่อีบับที่เียนถึวันหมั้นหมายอันถูำหนอย่าแน่ั
เธอวามันลบนโ๊ะ พยายามอย่ายิ่ยวที่ะไม่ใส่ใมัน แ่ถึอย่านั้นมันยัมีอิทธิพลที่ทำให้เธอหัวเสียไปอีลอทั้วัน
แรอลรีนเหมือนไ้ห้อสมุใหม่ มันถูปรับปรุนไม่เหลือเ้าโรเิมแ่อย่าใ ในะที่เธอำลัเินผ่านห้อโถไปยัห้อสมุ หาาอเธอเหลือบเห็นร่าบาอหิสาวนาหนึ่ในุระโปรอนั้นสูนั่อยู่ในห้อโถให่สำหรับรับรอแ
ปลายเท้าอเธอหยุะัล เลื่อนัวไปหลบหลัประู่อนะลอบมออีฝ่าย ุพ่อบ้านอเลออลเินเ้ามาพร้อมับถานมและา ใบหน้าอายราแย้มยิ้มทัทายอีฝ่ายึ่หาไ้ยายิ่
ัเสแรอลรีนเลิิ้วสู อะไรัน ามปิแล้วหามีแ ในรีที่เลออลไม่อยู่หรืออย่าไร็ามุพ่อบ้านวรรายานให้เธอทราบในานะัเสอบ้านหลันี่
ั่วะเธอรู้สึไม่พอใ แ่่อมา็ถอนหายใ ะาหวัอะไรมามายในเมื่อเธอไม่เยทำหน้าที่อัเสเลยสัรั้เียว ไม่แปลเลยถ้าพวเาะ้ามหัวเธอไป
แรอลรีนบริมฝีปาเ้าหาัน่อนะัสินใเินผ่านเลยไปในที่สุ
่าเถอะ...
แ่ถึะบออย่านั้นเรื่อที่เห็นนั้นยัสร้าวามหุหิและไม่พอใให้เธอไปอีลอทั้วัน
อย่าไร็ามเธอยัระหนะไ้ว่าัวเอไม่วรโวยวายเรื่อนี้หรือเอาประเ็นนี้มาถเถียับสวามีอน อย่าน้อย็ในวันนี้ วันที่ประำเือนอเธอมาพร้อมับวามปวอันร้าวราน
แรอลรีนเหยียัวรอยู่บนเียนอเหนือาเลื่อนัวไปห้อน้ำเธอ็ไม่มีแม้แ่เศษเสี้ยววามิที่อยาะระิัวไปไหนอี วาอเธอปรือึ้นมอเพานุ่นมัว
“อาร์เน...” น้ำเสียอเธอแผ่วเบา แ่นั่นมาพอที่นาำนัลนสนิทอเธอะไ้ยิน
“เพะ”
“ยาไปเอายาแ้ปวมาให้เรา”
ท้ายที่สุแรอลรีนปิเปลือาลมลึลไปในห้วนิทรา แ่ถึอย่านั้นภายใ้ห้วลึนั้นเธอยับิเี่ยวับเรื่อเิม
อา ปวท้อริๆ
ัเสแรอลรีนั้นเหรอ ูเหมือนว่าำแหน่นี้ะไ้มาเพียแ่ื่อไร้ึ่อำนา
“แรอลรีน” เสียเรียอันุ้นหูัึ้น้าัว แรอลรีนรู้สึถึเียที่ยุบลไปเพราะน้ำหนัอสวามี เธอปรือาึ้นมอเา
“ี่โมแล้ว” ูเหมือนว่าเธอะหลับไปนานมาพอสมวร ยามเมื่อลืมาึ้นมาท้อฟ้าไ้แปรเปลี่ยนเป็นสีเ้มอรัิาล
“หนึ่ทุ้มแล้ว อาร์เนบอว่าุนอนทั้วัน” เาถอเสื้อนอออวาพาไว้บนหัวเีย่อนะเยิบัวเ้ามาใล้ วามือให่อันแสนอุ่นลบนหน้าผาอเธอ
“ันปวท้อมาเลย แล้ว็หิว้วย” แรอลรีนบอวาม้อารอ นเอออไป เลออลพยัหน้ารับรู้่อนะ้มัวลูบปาเธอเหมือนทุวัน
“ผมะให้นทำุปรีมเห็ับนมปัใหุ้”
“อือ”
“ให้ผมามหมอให้ไหม” เลออลถาม้วยน้ำเสียที่แสถึวามเป็นห่ว ึ่ไม่ใ่สิ่ที่เธอแปลใเท่าไหร่
“หมอ่วยันไม่ไ้หรอ อย่ามา็แ่ียาแ้ปว” ูเหมือนว่าเลออละอยู่ไม่สุอีรั้ เาเริ่มลอเลียเธอ วามือลบนหน้าท้ออันปวร้าวอเธอ
แรอลรีนราร้อในลำอ “อย่ามาับนะ!”
ถึแม้ว่าเธอะึ้นเสียใส่เาแ่นอย่าเลออล สวามีอเธอเาเพียแ่หัวเราะออมา และยัถามเสียอ่อนโยนไ้อย่าเหลือเื่อ
“ปวมาเหรอ”
เธอพยัหน้า
ราวนี้เลออลทิ้ัวลนอน้าเธอ วแนอรัเธอเอาไว้อย่าพอเหมาะไม่แน่นนเินไป สวามีอเธอเป็นพวเ้าี้ไม่เลินี้เป็นวามริอี้อที่ยาะปิเสธ
“ที่รั ไม่เป็นไรนะ”
านั้นเาเริ่มียิ้มื่อๆ นั้นอีแล้ว “แรอลรีน”
อย่าไร็ามเมื่อมอเาแรอลรีนรู้สึว่าวามหุหิและไม่พอใำลัเลือนหายไปอย่าเื่อ้า
สวามีอเธอเามีวามสามารถในารทำให้เธออารม์ีอย่าน่าเหลือเื่อ
แรอลรีนยมือึ้นอเา แ่เพียแ่ยับัวเล็น้อยวามปวร้าวระทมไม่แม้แ่ะปรานีเธอแ่อย่าใ
น่าหุหิะมั...
http://www.mebmarket.com/index.php? action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMjA0NTk3OCI7czo3OiJib29rX2lkIjtpOjIxMDAyMTt9
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น