[ทำมือ+E-book] Drink On Me | NEED

ลำดับตอนที่ #11 : ไออุ่นของคิว : Chapter 9

9

น้องคิวกำลังคร่อมฉัน... 

สายตาที่ประสานกับทำเอาฉันร้อนวูบวาบไปหมด จะหลุบมองต่ำก็กลัวว่าจะเห็นอะไรที่ไม่ควรเห็นเข้า สิ่งที่ควรจะทำคือการผลักคนตรงหน้าให้ห่างออกไปแต่สิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้คือการนอนแน่นิ่งให้คนบนร่างจ้องมองอยู่แบบนี้ 

ทำไมร่างกายมันถึงไม่ขยับกันเนี้ย 

ตึกตัก ตึกตัก 

ภายในอกมันเต้นแรงและดังจนกลัวว่าอีกฝ่ายจะได้ยินและเป็นหนักขึ้นมาอีกเมื่อน้องคิวโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ ตอนนี้ตัวฉันแข็งทื่อไม่สามารถรับรู้อะไรได้เลยแม้กระทั่งหยดน้ำจากปลายผมที่ไหลลงมา แต่ถึงอย่างนั้นเหตุการณ์หลังจากนี้กลับรับรู้มันได้ชัดเจน 

จุ๊บ! 

ดวงตาฉันเบิกกว้างเมื่อริมฝีปากนุ่มนั้นประทับลงบนหน้าผากฉันอย่างแผ่วเบาและอ่อนโยนก่อนจะผละออกไปพร้อมกับคลี่ยิ้มน่ารักออกมา 

“ถึงแม้ตัวพี่จะหอมอยู่แล้วแต่ก็อย่าลืมอาบน้ำนะครับ” 

“...” น้องคิวลุกออกจากตัวฉันทิ้งให้ฉันนอนแน่นิ่งอยู่กับที่เพราะยังคงช็อคกับสิ่งที่เขาทำเมื่อครู่อยู่ แต่ยังโชคดีที่สามารถพลิกตัวนอนตะแคงข้างไปอีกฝั่งได้เพราะน้องคิวเอื้อมมือไปคว้าเสื้อผ้าของตัวเองไว้แล้วถอดผ้าขนหนูแต่งตัวตรงนี้เลยราวกับว่าฉันไม่ได้อยู่ในห้องกับเขาด้วย 

ฉันรู้สึกว่าน้องเขาเหมือนกำลังแกล้งฉันอยู่เลย... 

“งั้นผมไปก่อนนะครับ” ฉันค่อยๆเหลือบไปมองข้างหลังและเมื่อเห็นว่าน้องคิวใส่ชุดเรียบร้อยแล้วฉันจึงลุกขึ้นนั่ง...ทั้งที่ใบหน้ายังคงแดงฉาน 

“อ...อืม” พยักหน้าด้วยความเลื่อนลอย 

น้องคิวดูเหมือนจะชอบใจกับปฏิกิริยาของฉัน เขาหัวเราะออกมาก่อนจะโบกมือลา  

“ราตรีสวัสดิ์นะครับพี่ไออุ่นของผม” จากนั้นจึงหันหลังเดินจากไป  

ฉันเอื้อมมือมาแตะบริเวณหน้าผากที่ถูกเขาจูบไปเมื่อกี้ก่อนที่มุมปากทั้งสองจะค่อยๆยกขึ้นอย่างเก็บไม่หยุด 

“กรี๊ด น่ารักกระชากใจเกินไปแล้ว!” 

วันต่อมา 22.47 น. 

นอนไม่หลับ...  

นั่นคือสิ่งที่ผุดขึ้นมาหลังจากวันนี้นั่งเคลียร์กับงานทั้งวันเพิ่งจะมาเสร็จเมื่อชั่วโมงก่อน ระหว่างทำคือเหนื่อยและง่วงสุดๆแต่พอไปอาบน้ำแล้วปิดไฟล้มตัวลงนอนกับตาสว่างจ้าราวกับวันนี้ฉันนอนมาทั้งวันแล้วอย่างไรอย่างนั้นอะ 

พรึบ! 

เพราะฉะนั้นฉันจึงตัดสินใจลุกขึ้นเปิดโคมไฟหัวนอนพร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาไถหน้าจอเล่นเผื่อจะทำให้ง่วงได้บ้างแต่จนแล้วจนรอดก็ไม่ง่วงสักทีทั้งๆที่ผ่านไปเป็นครึ่งชั่วโมงแล้วเนี้ย 

พรุ่งนี้มีเรียนเช้าด้วยสิให้ตาย 

ฉันแชร์เพลง ‘Sweet Dream’ ลงในสตอรี่ไอจีก่อนจะเลื่อนดูอะไรเรื่อยเปื่อยอย่างเคยแต่ไม่ถึงสองนาทีก็มีคนตอบสตอรี่มา 

‘kiw2000s ได้ตอบกลับเรื่องราวของคุณ’ 

ฉันรีบคลิกเข้าไปดูทันที 

‘kiw2000s : ยังไม่นอนอีกเหรอครับ?’ 

เอาล่ะจากที่ตาสว่างอยู่แล้วตอนนี้คือตาแป๋วเลยจ้า 

‘ai_ounisme : นอนไม่หลับ’ 

‘kiw2000s : นอนดึก’ 

โห้ ตอบไวเวอร์... ฉันอมยิ้ม ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่การได้คุยกับเขามันทำให้ฉันมีความสุขได้ขนาดนี้ 

‘ai_ounisme : ว่าแต่คนอื่น’ 

‘ai_ounisme : ทีตัวเองล่ะ’ 

‘kiw2000s : ผมเครียดๆน่ะครับ’ 

‘kiw2000s : เหนื่อยจังอยากได้กำลังใจ’ 

kiw2000s : แซงเกรียก็ไม่สนใจ เศร้า’ 

ฉันขมวดคิ้วให้กับสิ่งที่น้องคิวตอบกลับมา ไม่รอช้าจึงถามถึงสาเหตุไปทำให้รู้ว่าน้องเขากำลังเครียดเรื่องไฟนอล คือน้องเขาต้องทำชุดส่งอาจารย์ชุดหนึ่งน่ะ ฉันจ้องมองช่องแชทนั้นก่อนจะละเลงนิ้วมือลงไปบนแป้นพิมพ์ 

‘ai_ounisme : มีอะไรให้พี่ช่วยไหม?’ 

Rrrr Rrrr 

“ว๊ายแม่!” ฉันสะดุ้งขึ้นเมื่ออยู่ดีๆก็มีเบอร์แปลกสิบตัวโทรเข้ามา ในตอนแรกฉันชั่งใจว่าจะรับดีไม่รับดีแต่ในที่สุดก็เลื่อนรับจนได้ “ฮัลโหล...” 

[พี่ไออุ่น] 

หือ...เสียงน้องคิว? 

“คิว?” ฉันกรอกเสียงลงไปซึ่งได้รับการยืนยันในเวลาต่อมา 

[ครับผมเอง] แสดงว่านี่คงเป็นเบอร์เขาสินะ [พี่ไออุ่นจะช่วยผมจริงๆเหรอ] 

“ถ้ามีอะไรที่พี่ช่วยได้อะนะ” จะว่าไงดีล่ะ วาดรูปฉันก็ไม่เก่ง ออกแบบก็ไม่ได้ ทำเสื้อผ้านี่แล้วใหญ่แต่ดันไปออกปากว่าจะช่วยแล้วซะงั้น 

[ช่วยได้สิครับ พี่ไออุ่นช่วยได้เยอะเลย] น้ำเสียงนั้นยังคงสดใสไม่ว่าจะเป็นต่อหน้าหรือในสาย [รอบไฟนอลมันจะมีการเดินโฟชั่นโชว์ด้วยครับซึ่งกลุ่มผมยังไม่ได้นางแบบเลย] 

อย่าบอกนะว่า... 

[พี่ช่วยมาเป็นนางแบบให้ผมหน่อยได้ไหมครับ?] 

Kiw’s Talk 

อารมณ์ดี...

นั่นคือคำที่สามารถเรียกอาการที่เป็นอยู่ของผมตั้งแต่เมื่อคืนจวบจนตอนนี้ได้ จะไม่อารมณ์ดีได้ยังไงล่ะก็พี่ไออุ่นรับปากแล้วว่าจะเป็นนางแบบให้กลุ่มผมในงานไฟนอลซึ่งจะทำให้เราใกล้ชิดกันมากขึ้นบวกกับเหตุการณ์เมื่อคืนที่ผมแกล้งเธอและจูบหน้าผากมนนั่นไปด้วย พอคิดแล้วใบหน้าแดงก่ำพร้อมเบิกตากว้างของพี่ไออุ่นก็แล่นเข้ามา 

คนอะไรน่ารัก 

“มึงยิ้มเหมือนคนบ้า” แก้วโพล่งขึ้นมาพร้อมทำท่าทำทางว่าขนลุกเสียเต็มประดา วันนี้ผมมีเรียนแปดโมงครึ่งแต่กลุ่มผมนัดมาพูดคุยเรื่องงานไฟนอลก่อนหน้านั้นเพราะช่วงเย็นผมไม่ว่างเพราะไปทำงานที่ร้าน 

“ก็กูมีความสุข” จะว่าไปแล้ววันนี้พี่ไออุ่นก็เรียนเช้านี่นา น่าจะสักประมาณเก้าโมงมั้ง พอดีผมไปหาตารางเรียนเธอมาน่ะ มันไม่ได้ยากอะไรโดยเฉพาะการยืมมือเฮียเพทายด้วยแล้วเนี้ย 

“ยักษ์แม่งไปนานจังวะ” แก้วเลิกสนใจผมแล้วหันไปชะเง้อมองเพื่อนอีกคนที่ออกไปซื้อขนมเมื่อสี่สิบนาทีที่แล้ว 

“ไปช่วยแม่ค้าแพ็คถุงขนมอยู่มั้ง” คราวนี้ทัชเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาบ้างแต่ในสมองผมไม่ได้สนใจสิ่งที่พวกมันพูดเท่าไหร่ ตอนนี้ในหัวผมมันกลับนึกถึงแต่เรื่องของผู้หญิงคนหนึ่ง 

เมื่อคืนพี่ไออุ่นนอนดึกมาก ให้ผมเดาเธอคงตื่นไม่ทันแน่แต่ถึงทันก็คงทันแบบไม่มีเวลากินข้าวเช้าหรือหาอะไรรองท้อง 

เป็นห่วงจัง... 

“อ้าว ไอ้คิวมึงคิดจะไปไหน?” ทัชถามขึ้นมาในทันทีที่จู่ๆผมก็ลุกขึ้นยืนแล้วคว้ากระเป๋าสตางค์ โทรศัพท์และกุญแจรถไปถือไว้ในมือคล้ายจะไปที่ไหนสักแห่ง 

“เดี๋ยวมา” 

พูดเพียงเท่านั้นก่อนจะหมุนตัวเดินไปยังทางไปโรงอาหารของทางคณะ เพราะเวลาที่เช้าเกินไปทำให้ผู้คนไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่นักและร้านค้าบางร้านก็ยังไม่เปิดด้วยซ้ำ แต่โชคดีที่ร้านที่ผมเล็งไว้เปิดเรียบร้อยแล้ว ไม่รอช้าก็สาวเท้าเข้าไปทันที 

มันเป็นร้านขายขนมปังและเบเกอรี่ 

ผมปรายตามองขนมต่างๆที่ถูกจัดเรียงภายในร้านก่อนจะตัดสินใจเอื้อมมือไปหยิบคุกกี้ช็อคโกแลตมาไว้ในมือแล้วนำไปจ่ายเงิน 

ผมแค่อยากจะ Made her day พี่เขาเท่านั้นเอง 

Kiw End Talk 

9.04 น. 

สายแล้วไออุ่น แกสายแล้วเว้ย! 

ฉันกุลีกุจอรวบเครื่องเขียนทุกอย่างลงในกระเป๋าในระหว่างที่มืออีกข้างก็ตบแป้งไปด้วย ถ้าถามว่าทำไมน่ะเหรอ...ก็อย่างที่บอกไปไงล่ะว่าฉันสายแล้ว! มีเรียนตอนเก้าโมงแต่ดูสิว่านี่กี่โมง วิชานี้หากสายเกินสามสิบนาทีก็โดนเช็คชื่อขาดอีก 

ฉันใส่กระดุมห่วงอย่างทุลักทุเล ทำไมพอรีบแล้วมันยิ่งช้าลงวะ ลำพังปกติกระดุมบ้านี่ก็ติดยากอยู่แล้ว ไม่รู้จะออกแบบแบบนี้มาทำไม เป็นสิ่งที่เกลียดที่สุดในชุดนักศึกษาเลยให้ตาย 

“โอ๊ยไม่ติดแม่งแล้ว!” ฉันล้มเลิกความพยายามทั้งๆที่เพิ่งติดกระดุมไปได้เพียงสองเม็ดก่อนจะคว้าโทรศัพท์มาใส่ในกระเป๋าเสร็จจึงรีบกึ่งวิ่งกึ่งเดินออกไปจากบ้าน 

เอ๊ะ... ฉันขมวดคิ้วทันทีเมื่อเห็นถุงกระดาษใบหนึ่งแขวนไว้ตรงรั้วพร้อมกับกระดาษแผ่นที่แปะบนถุงนั้นไว้ ฉันหยิบถุงนั้นมาก่อนจะดึงกระดาษมาอ่านระหว่างที่เดินไปยังหน้าปากซอยเพื่อขึ้นพี่วินไปด้วย 

‘พี่ไออุ่นมีเรียนเช้าใช่ไหมครับ พี่คงตื่นสายและไม่ยอมหาข้าวกินแน่นอนงั้นพี่ทานนี่รองท้องไปก่อนนะ ขอบคุณที่ช่วยเป็นนางแบบให้ครับ ผมดีใจมากจริงๆ ไว้เจอกันนะครับพี่ไออุ่นของคิว’ 

ฉับพลันมุมปากฉันก็ยกขึ้นอย่างฉุดไม่อยู่ ข้อความในกระดาษนั้นทำเอาฉันนึกใบหน้าเจ้าของมันออก แสดงว่าในถุงนี้คงจะเป็นพวกขนมสินะ... ฉันพับกระดาษแล้วใส่ลงไปในกระเป๋าก่อนจะสับเท้าเร็วยิ่งขึ้นเมื่อมองเห็นพี่วินมอเตอร์ไซค์ลางๆ 

พอพูดถึงน้องคิวก็นึกเหตุการณ์เมื่อคืนที่เจ้าตัวจูบหน้าผากฉัน ไหนจะเมื่อประมาณเที่ยงคืนกว่าๆที่อีกฝ่ายโพสต์รูปตั๋วคอนเสิร์ตสองใบพร้อมกับแท็กฉันในอินสตาแกรม ฉันก็หัวใจเต้นโครมครามอยู่นั่นแหละถ้าไม่ติดที่ว่าเลื่อนไปเจอคอมเมนต์หนึ่งเข้า 

‘Fahsaii : หึ’ 

นั่นคือไอจีฟ้า 

“หึ...ไหนบอกว่าไม่สนิทกันแล้วจะรับฟอลทำไมล่ะ” ฉันโพล่งออกมาประจวบเหมาะกับเดินมาถึงวินมอเตอร์ไซค์พอดี “ไปมหา’ลัย...ค่ะ” หลังจากบอกสถานที่ไปเรียบร้อยฉันก็กระโดดขึ้นมอเตอร์ไซค์ นั่งคร่อมไม่ได้เพราะวันนี้ใส่ทรงเอไม่ใช่พลีท 

ฉันยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลาก่อนจะชะโงกหน้าไปมองทาง รู้สึกกระวนกระวายกลัวจะไปไม่ทันแต่ดูจากสกิลการขับรถแล้วเนี้ยคงจะทันอยู่ 

“เชี่ย” จู่ๆพี่วินก็ขับแทรกไปยังช่องว่างที่แสนเล็กระหว่างรถยนต์สองคันส่งผลให้กระจกมองข้างของรถฝั่งซ้ายเกี่ยวถุงกระดาษที่น้องคิวให้มาตกกลิ้มลงไปกับพื้นถนน 

ไม่นะขนมของฉัน... 

ฉันมองถุงขนมนั้นที่เริ่มลับสายตาด้วยตาละห้อย ใจบอกให้พี่วินจอดรถแล้วลงไปเก็บแต่ระยะเวลาที่เหลืออีกเพียงสิบนาทีทำให้ได้แต่ข่มใจไม่ให้ทำแบบนั้นจนในที่สุดฉันก็มาถึงห้องเรียนได้อย่างหวุดหวิด 

“ไม่มาพรุ่งนี้ซะเลยล่ะ” ทันทีที่นั่งลงบนเก้าอี้เพื่อนสนิทที่นั่งข้างๆอย่างเรย์ก็หันมาแขวะ 

“แต่พรุ่งนี้อรวรรณไม่สอนนะ” ฉันพูดชื่ออาจารย์ที่กำลังเปิดสไลด์อยู่หน้าห้อง หลังจากได้ยินเรย์ก็แยกเขี้ยวใส่ 

“กูประชด!” 

“พวกผู้ชายนี่ไม่คิดจะมาเรียนเลยรึไง” กราฟบ่นออกมาหลังจากเราเรียนวิชาสุดท้ายเสร็จและตลอดทั้งวันก็ไม่เห็นหน้าผู้ชายในกลุ่มเลยแม้แต่น้อย 

“เมื่อคืนคงจะไปเมาโดยไม่ชวนพวกกูอีกนั่นแหละ” เรย์ย่นจมูก เราสามคนเดินคุยกันไปเรื่อยก่อนที่หางตาฉันจะเหลือบไปเห็นผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังส่งยิ้มน่ารักมาให้ 

“เอ่อพวกมึง กูไปก่อนนะ” ฉันหันไปบอกเพื่อนทั้งสองแต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวไปไหนเสียงเรย์ก็ขัดขึ้นมาซะก่อน 

“ช่วงนี้กับเพื่อนกับฝูงไม่ค่อยจะอยู่” 

“มึงก็เหมือนกันนั่นแหละ” ฉันหันไปเบ้ปากใส่เพื่อนทั้งสองเสร็จจึงแยกตัวออกมาพร้อมกับเดินเข้าไปหาผู้ชายคนนั้นที่กำลังเดินมาหาฉันเช่นกัน 

“พี่ไออุ่น” น้องคิวยิ้มเมื่อมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันเรียบร้อย “คุกกี้อร่อยไหมครับ?” 

“คุกกี้...” ไอ้ถุงกระดาษนั่นน่ะเหรอ? ซวยแล้วไง ได้มาไม่ถึงสิบห้านาทีดันตกถนนไปแล้ว “อ...อร่อยสิ ชอบมากๆเลย” แต่เรื่องอะไรจะบอกล่ะ 

“ดีใจจังที่พี่ไออุ่นชอบ” ผู้ชายตรงหน้ายิ้มจนตาหยี 

โอโห้ รู้สึกผิดที่ทำตกเลยแฮะ... 

“ว่าแต่พรุ่งนี้พี่ไออุ่นเลิกเรียนกี่โมงครับ?” 

“ยังต้องถามเหรอ ไม่ใช่ว่าไปดูตารางเรียนของพี่มาแล้วรึไง?” ฉันพูดทีเล่นทีจริง มันก็ฉุกคิดได้ตั้งแต่ที่เขามักจะมาโผล่หลังฉันเลิกเรียนนั่นแหละจนกระทั่งเมื่อเช้าที่มั่นใจ ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก กลับกันมันดันรู้สึกอยากจะระบายยิ้มออกมาเสียอย่างนั้น 

“หวา...รู้แล้วเหรอ แย่จัง” เขาคว่ำปากแสร้งทำเป็นเศร้า 

“บ่ายสามครึ่งค่ะคุณน้อง” ฉันทำเป็นไม่สนใจใบหน้าแกล้งทำนั้นของเขาจนอีกฝ่ายอมลมไว้ในปาก บ้าจริงน่ารักชะมัด 

“พรุ่งนี้ผมจะไปซื้อผ้ามาตัดชุดครับ” เขาทำตาวิ้งๆ “พี่ไออุ่นไปกับผมหน่อย ผมจะได้เปรียบเทียบสีกับผิวพี่ด้วย...นะนะ ผมลาเฮียทายเรียบร้อยแล้วด้วย ไปด้วยกันนะ นะครับ” 

อยากจะบอกว่าไปตั้งแต่ชวนคำแรกแล้ว! 

“ก็บอกไปแล้วหนิว่าจะช่วยเต็มที่” ฉันกระแอมเล็กน้อย “เจอกันพรุ่งนี้ล่ะกัน” 

“เย้ พี่ไออุ่นใจดีที่สุด” ฉันเบิกตากว้างในตอนที่น้องคิวยิ้มออกมาอย่างดีใจก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาหอมแก้มฉันโดยไม่ทันได้ตั้งตัว รับรู้ได้ถึงการสูบฉีดของเลือดที่มากองไว้ตรงหน้า 

เมื่อคืนจูบหน้าผากวันนี้ก็หอมแก้ม เขาคงไม่ได้หวังจะเคลมฉันอยู่หรอกใช่ไหม!? 

วันต่อมา 

ตอนนี้ฉันกับน้องคิวกำลังเดินอยู่ในตลาดผ้า ที่นี่มีผ้าเต็มไปหมด...หมายถึงผ้าที่ยังไม่ได้ตัดน่ะ บางร้านก็มีเฉพาะผ้าสีพื้น บางร้านก็มีผ้าลูกไม้บางร้านก็มีทุกอย่างปนกันไปหมดเลย ถือว่าเป็นสิ่งแปลกใหม่สำหรับฉันเอามากๆ 

“พี่ไออุ่นเมื่อยไหมครับ?” คนข้างๆหันมาถามหลังจากที่เราเดินในนี้ได้เป็นชั่วโมงแล้ว ในมือเขาถือพวกอุปกรณ์ตกแต่งจิปาถะกับพวกผ้าที่ซื้อมา  

“ยังหรอก” หน้าที่ฉันคือยืนนิ่งๆให้อีกฝ่ายเอาผ้ามาทาบแค่นั้นจะไปเมื่อยอะไรล่ะ 

“เดี๋ยวหาอีกสักสองสามชิ้นก็กลับแล้วครับ” น้องคิวส่งยิ้มให้จากนั้นเราทั้งคู่จึงเดินเข้าไปในร้านเพื่อเลือกผ้ากันต่อ 

จนเวลาล่วงเลยมาถึงทุ่มกว่าๆเราถึงจะได้ของครบและตอนนี้ก็กำลังจะกลับบ้านกันหลังจากที่น้องคิวเพิ่งพาไปกินข้าวเย็น เป็นอีกวันที่น่าจดจำเพราะฉันเพิ่งเคยไปตลาดผ้าครั้งแรกแถมยังได้รับความรู้ใหม่ๆจากน้องคิวอีกด้วย ไม่รู้ว่าที่ฉันไม่เหนื่อยเพราะตื่นตาตื่นใจหรือเพราะมากับน้องคิวกันแน่ 

“พี่ไออุ่นรีบกลับบ้านไหมครับ?” คนหลังพวงมาลัยปริปากถาม 

“ก็ไม่เท่าไหร่นะ ทำไมเหรอ?” พรุ่งนี้ฉันมีเรียนบ่ายน่ะ 

“งั้นพี่ไออุ่นอยู่ให้ผมวัดไซส์หน่อยได้ไหมครับ” เขาถามอีกรอบ “พอดีพวกนี้มันกะจะนัดให้พี่มาวัดตัวพรุ่งนี้นะครับแต่ผมไม่อยากให้พวกมันมาแตะต้องตัวพี่” 

“…” 

“ผมอยากแตะต้องแค่คนเดียว” 

 หัวใจฉันเต้นรัวหลังจากได้ฟังสิ่งที่น้องคิวบอก ส่งผลให้ฉันเบนหน้าไปมองข้างทางก่อนจะเท้าคางลงกับกระจกเพื่อหลีกเลี่ยงการมองหน้าอีกฝ่าย “อืม” 

ใช้เวลาไม่นานน้องคิวก็พาฉันมายังบ้านของเขา ฉันช่วยเขานำสิ่งที่ซื้อมาเข้าไปไว้ข้างใน บ้านเขาไม่ค่อยต่างจากบ้านฉันสักเท่าไหร่เพราะอยู่หมู่บ้านเดียวกัน ติดที่ว่าบ้านของเขาใหญ่กว่าหลังของฉันนิดหน่อย 

“แล้วไหนล่ะงู” ฉันชะโงกมองซ้ายมองขวาเพื่อหาเจ้างูสีดำนั่น ในรูปมันมันวาวดูสวยเอามากๆฉันจึงคิดว่าของจริงน่าจะสวยแบบสวยตาแตก 

น้องคิวหิ้วถุงเต็มมือเดินเข้ามา “หมายถึงอะไรครับ...งูจริงๆหรืองูอย่างอื่น?” 

ฉันจะไม่อะเลยถ้าคำว่างูประโยคหลังอีกฝ่ายจะไม่ก้มลงไปมองบริเวณแถวหน้าขาของตัวเอง 

“ทะลึ่ง” ฉันถลึงตาใส่จนผู้ชายตรงหน้ากลั้วหัวเราะ 

“หยอกนะครับ” พูดพร้อมกับพยักพเยิดหน้าไปยังห้องๆหนึ่ง “อยู่ในห้องนอนน่ะครับ พี่ไออุ่นจะไปดูก็ได้นะ” 

“ไม่เป็นอะไรหรอกๆ มาเดี๋ยวพี่ช่วย” ฉันรีบปฏิเสธพลางอาสาช่วยอีกฝ่ายถือของ จะให้จู่ๆเข้าไปห้องนอนของผู้ชายในขณะที่เราอยู่บ้านกันสองต่อสองได้ยังไงล่ะ 

แค่คิดก็อันตรายมากแล้ว 

หลังจากขนของเสร็จเรียบร้อยแล้วน้องคิวก็ให้ฉันมายืนเพื่อวัดไซส์อย่างที่เจ้าตัวบอก ร่างสูงเดินเข้ามาประชิด สองแขนคว้าหมับเข้าที่เอวของฉันพร้อมกับออกแรงรั้งให้เข้าไปใกล้โดยที่ฉันยังไม่ทันได้อ้าปากพูดอะไร ฉันเสียหลังเซไปซบเข้ากับอกแกร่งของคนตรงหน้าพลางกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบากในตอนที่มือหนาค่อยๆสวมกอดไปข้างหลังแล้วใช้สายวัดวัดรอบเอวของฉัน 

“อืม เอวขนาด...” ตอนนี้ฉันหูดับไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้นในขนาดที่ผู้ชายตรงหน้ายังคงวัดไซส์ทั่วร่างกายฉันต่อไป มือหน้าที่โอบรอบพร้อมกับค่อยๆลากไปตามไหล่ทำเอาฉันขนลุกซู่  

“อ๊ะ” ฉันสะดุ้งเมื่อฝ่ามือของเขาลากผ่านบริเวณหน้าอกและมันสัมผัสกับหน้าอกฉันอย่างเฉียดฉิวพอดิบพอดี ส่งผลให้เกร็งขึ้นมาอย่างอัตโนมัติ 

“พี่ไออุ่นซ่อนรูปนะเนี้ย” น้องคิวอมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์พร้อมกับหัวเราะในลำคอ ฉันถลึงตาใส่เขาแล้วดันไหล่อีกฝ่าย 

“ทะลึ่ง!” 

“ฮ่าๆ”  

หลังจากนั้นเขาก็จดอะไรยุกยิกๆก็ไม่รู้ฉันดูไม่ค่อยจะเข้าใจเท่าไหร่หรอกเลยทำได้เพียงแต่เดินวนไปวนมา บนโต๊ะเขามีกระดาษออกแบบชุดหลายใบจนฉันหยิบขึ้นมาดู แต่ละชุดก็มีสไตล์แตกต่างกันออกไปแต่ยอมรับว่าสวยสะดุดตาทุกชุด  

ไม่ยักรู้ว่าเขาจะมีหัวศิลป์ขนาดนี้และที่น่าแปลกใจกว่าคือเขาไปหาเวลาที่ไหนมาทำเนื่องจากเวลาเช้าเข้าเรียนพอตกเย็นก็ต้องไปทำงานที่บาร์กลับมาดึกดื่นอีก ได้พักบ้างรึเปล่าก็ไม่รู้เดี๋ยวก็ไม่สบายขึ้นมาหรอก 

ว่าแต่นี่ฉันเพิ่งเป็นห่วงเขางั้นเหรอ? 

หวา...แย่จัง 

“เอ่อ งั้นพี่กลับบ้านก่อนแล้วกัน” เหลือบไปเห็นเข็มสั้นบนนาฬิกาข้อมือที่ใกล้เลขเก้าเข้าให้แล้ว ในระหว่างที่กำลังเดินผ่านร่างสูงที่นั่งอยู่ข้อมือฉันก็ถูกคว้าเอาไว้ ฉันหันไปมองเจ้าของมือด้วยนัยน์ตามีคำถามประมาณว่า ‘มีอะไรเหรอ?’ 

“ผมคิดว่าหากหาข้ออ้างไปประมาณว่าพี่ยังไม่ได้ดูแซงเกรียเลยแถมมันก็มืดแล้ว รถเสียหรือไม่อยากให้พี่กลับคนเดี๋ยวแต่ผมไม่ว่างไปส่งพี่ไออุ่นคงจะไม่เชื่อ แต่ว่า...” 

“…” 

“คืนนี้พี่ไออุ่นนอนที่นี่ได้ไหมครับ?” 

[อัปครบ]

100% : กรี๊ดดดด ไปมั้ยค้าทุกคนนนน

"นอนที่นี่ด้วยกับมั้ยครับ?..."

71% : หายไปสองสามวันนี้เพราะไม่สบายค่ะ พอหายดีแล้วก็รีบมาอัปให้เลยยย

ยัยน้องคิวนี่ขี้อ้อนสุดๆ ซื้อของกินนี่หวังผลแหละ55555 แต่นางเอกของเราแพ้ช็อคโกแลตนะน้องงงงงงงงง

32% : จ้าาาา รีบโทรมาเลยจ้าาาาาา ไม่ค่อยเลยนะยัยน้อง5555555

ปล.เปิดพรีอยู่นะคะ มารับยัยน้องคิวกลับบ้านกันเร็ววว

"เป็นนางแบบงั้นเหรอ..."

0% : หนังสือเปิดพรีอยู่นะค้าาา พรีวันนี้แถมฟรีความรักจากไรท์เอง ฮิ้ววว

1 เมนต์ = 1กำลังใจน๊า

พูดคุยกันได้ที่

 Facebook : Black Paradises คลิก

Twitter : @black_paradises #ไออุ่นของคิว

[ Drink on me SET ]