(OS/SF) Unlimited Love ; TAETEN JAEDO JOHNIL ETC.

ลำดับตอนที่ #11 : JOHNIL : Rainy Sound

I look at you now and I want this forever

I might not deserve it but there’s nothing better

Don’t know how I ever did it all without you

My heart is about to, about to jump out of my chest

Feelings they come and they go that they do

Feelings they come and they go not with you

แทอิลมาถึงที่ทำงานตัวเองโดยที่ไม่ได้เปียกอะไรมาก เช้าที่ฝนโปรยปรายลงมาทำให้นักเรียนต่างพากันวิ่งให้ทั่วบางคนก็ตัวเปียกไปหมด แทอิลเดินไปตามทางเดินของอาคารเรียนเพื่อไปยังห้องพักครู เขาเป็นครูในโรงเรียนมัธยมชายล้วน ตอนที่ได้มาบรรจุที่นี้ก็แอบกังวลเรื่องนักเรียนอยู่เหมือนกันว่าจะต้อนรับเขาดีรึเปล่า แต่ปรากฎว่าทุกอย่างดีไปหมด ทั้งนักเรียนและครูท่านอื่นต่างนิสัยดี และเขายังได้เป็นที่ปรึกษานักเรียนระดับชั้นม.5อีกด้วย

"อรุณสวัสดิ์แทอิล"

"อรุณสวัสดิ์โดยอง"

"วันนี้ฝนตกแต่เช้าเลยเนอะ"

"นั้นสินะ แต่ฉันชอบนะวันที่ฝนตกน่ะ"

"เชิญนายชอบไปเถอะ ฉันเปียกตั้งแต่ก้าวเท้าออกจากบ้านเลยเนี้ย"

"อย่างน้อยนายก็ยังมีคนไปรับไปส่งนะ"

"พูดมากน้าาาา ฉันไปเข้าชั่วโมงโฮมรูมก่อนนะ"

"แล้วเจอกันนะ"

ที่โรงเรียนเขาก็มักจะมีกลุ่มเพื่อนที่เป็นอาจารย์ด้วยกันอยู่ สนิทกันตั้งแต่สมัยที่เข้ามาทำงานแรกเลยก็ว่าได้อาจจะด้วยเพราะอายุที่ไล่เลี่ยกันเลยทำให้สนิทกันไว้มายิ่งขึ้น

"นักเรียนเคารพ"

แทอิลยืนหน้าห้องแล้วไล่สายตามองไปรอบๆห้องเพื่อเช็คประชากรนักเรียนในห้องจนไปสะดุดเข้ากับโต๊ะหลังห้องติดหน้าต่างที่ยังเจ้าของโต๊ะยังไม่มา

สงสัยคงติดฝนอยู่ละมั้ง

"เอาละครูขอเช็คชื่อละนะ---"

"ขอโทษครับที่มาช้า"

เขาเงยหน้ามองไปยังต้นต่อของเสียงนั้น เด็กนักเรียนชายที่เปิดประตูหลังห้องแล้วโผล่ออกมาแค่หัว แทอิลทำแค่เพียงพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาตให้เด็กคนนั้นเข้ามาในห้อง

            ลี ดงฮยอก

แทอิลเช็คชื่อนักเรียนห้องจนครบแล้วก็พูดคุยกันตามประสาที่ปรึกษาที่ต้องคอยแนะนำนักเรียนในคาบก่อนเรียนหรือบางวันก็อาจจะปล่อยให้เด็กๆได้พูดคุยกันตามประสาวัยรุ่น แต่พอมาเจอนักเรียนที่เป็นชายล้วนแล้วกลับรู้สึกว่าเจ้าเด็กพวกนี้ทำไมพูดมากกันจังดูแล้วเหมือนมีเรื่องมาเล่ากันแทบทุกวันเลยก็ว่าได้

แทอิลทำหน้าที่เป็นครูสอนวิชาดนตรี พวงด้วยตำแหน่งครูฝ่ายธุรการ คาบไหนที่ไม่มีสอนเขาก็มักจะถูกไหว้วานให้ไปช่วยวิ่งเอกสารให้กับครูคนอื่นอยู่บ่อยๆ เอกสารหรือการของนักเรียนบางครั้งก็ต้องแบกเอากลับมาตรวจมาเช็คที่ห้องอยู่บ่อยๆ

เที่ยงวันแล้วแต่ฝนก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตกเลยได้แต่นั่งคิดว่าวันนี้จะกลับบ้านยังไงไม่ให้เปียกดี เพราะร่มของเขาก็ดันเอาให้ผู้ชายตัวสูงเมื่อเช้าไปแล้ว ได้แต่นั่งนึกทบทวนตัวเองว่าตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่ถึงได้เอาร่มให้อีกฝ่ายไป

คิดอะไรอยู่กันนะตอนนั้น

10%

ยองโฮยังคงทำหน้าที่ในการเป็นเจ้าของร้านอย่างเต็มที่ พนักงานหนุ่ม2คนก็ต่างพากันเสิร์ฟออเดอร์ลูกกันอย่างไม่หยุดหย่อน เมื่อช่วงสายๆแม่ของเขาได้โทรมาหาเขาว่าจะฝากหลานให้มาอยู่กับเขาประมาณ2อาทิตย์เพราะพี่สาวของเขาไม่อยู่ ซึ่งยองโฮเองก็ไม่ได้ว่าอะไร เจอกับหลานครั้งล่าสุดก็เมื่อเดือนก่อนละมั้ง

ยองโฮมองออกไปนอกร้านที่ยังมีเม็ดฝนตกโปรยปรายอยู่สายตาก็เหลือบไปมองร่มสีใสที่เขาเอาลงมาด้วยแล้วทำให้นึกถึงเจ้าของของมันว่าเย็นนี้จะกลับยังไง

ตัวเปียกแน่ๆวันนี้

บรรยากาศในร้านที่เต็มไปด้วยลูกค้าขาประจำกับลูกค้าขาจรที่แวะกันมา เพลงสบายๆที่เปิดภายในร้านที่ฟังแล้วเขากับฤดูฝน สำหรับยองโฮมันเป็นอะไรที่ดีมากๆเลยละ

ครืดๆ

โทรศัพท์เครื่องหรูของยองโฮสั่นบนโต๊ะที่เขาประจำอยู่หน้าจอที่แสดงชื่อที่เขาคุ้นเคย 

ลี ดงฮยอก

(อายองโฮ ร้านของอาอยู่ตรงไหนอ่ะ)

"ตอนนี้นายอยู่ไหนละ"

(ตอนนี้ผมอยู่ตรงป้ายรถประจำทางตรงสวนสาธารณะ)

"งั้นนายเดินตรงมาเลยแล้วเลี้ยวซ้าย เอาร่มมาด้วยรึเปล่า เดินระวังๆด้วยละ"

(เอามาครับ อ้าว ครูแทอิล)

"หื้ม"

(แค่นี้นะครับอา แล้วเจอกัน)

อีกฝ่ายวางสายไปโดยที่เขายังไม่ทันจะได้ถามอะไร พอได้ยินชื่อของอีกคนที่หลานของตัวเองเรียก

แทอิลเป็นครูงั้นหรอ

เหมือนสถานการณ์ในตอนนี้ไม่ได้ต้องการให้เขาคิดเยอะ เขาเงยหน้ามองไปยังประตูร้านที่มีคน2คนเดินเข้ามาพร้อมกัน คนหนึ่งคือหลานชายของเขาและอีกคนหนึ่งคือคนที่ให้ร่มแก่เขาเมื่อเช้า

ตัวเปียกเชียว

ยองโฮเดินออกจากโต๊ะที่ตัวเองอยู่แล้วเดินหายกลับเข้าไปหลังร้านเพื่อหาผ้าขนหนูมาให้คนทั้ง2ได้เช็ดตัวที่เปียกน้ำฝน

ยองโฮเดินออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูผืนกลางแล้วยื่นกับคนตรงหน้าของเขา

"เช็ดตัวเช็ดผมก่อนนะครับเดี๋ยวไม่สบาย ผมไปชงกาแฟให้นะครับ ดงฮยอกนายเอาอะไรไหมอาจะไปทำให้”

“อะไรก็ได้ครับอา”

ยองโฮเดินย้อนกลับไปที่หลังเคาว์เตอร์เพื่อชงเครื่องดื่มร้อนๆให้กับคนทั้ง2 มือก็ชงเครื่องเดินแต่สายตาก็แอบเหลือบขึ้นมองคนตัวเล็กที่ตอนนี้กำลังเช็ดผมของตัวเองอยู่ ท่าทางที่เหมือนคนง่วงนอนนั้นอีก แต่ก็เห็นมีกองแฟ้มเอกสารที่อีกคนแบกมาด้วยวางอยู่บนโต๊ะ

เดี๋ยวก็ป่วยหรอก

ยองโฮเลือกที่จะทำน้ำขิงให้คนตัวเล็กดื่มแทน วันนี้อีกคนควรจะหยุดทำงานแล้วกินยาพักผ่อนดีกว่าขืนหักโหมทำงานหนักขึ้นมาเดี๋ยวก็ป่วยเขาให้ แถมอีกคนก็อยู่ห้องคนเดียวไม่ได้มีใคร ถ้าป่วยขึ้นมามันจะลำบากเอา

“อ่ะของนาย อันนี้น้ำขิงคุณดื่มซะจะได้ไม่เป็นหวัด”

            แทอิลรับแก้วน้ำขิงมาเขามองยิ้มให้กับคนตัวสูงตรงหน้าก่อนจะยกแก้วน้ำขิงขึ้นมาดื่ม เวลาตอนนี้คือใกล้จะค่ำแล้วลูกค้าในร้านเลยไม่ค่อยมี สายตาขาเหลือบไปมองเด็กนักเรียนหนุ่มที่เขาเป็นครูที่ปรึกษาอยู่ เลยนึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อกี้เด็กคนนี้เรียกคนตัวสูงว่าอา ด้วความเป็นครูเขาก็คงต้องขอคุยกับปกครองของเด็กคนนี้เลยล่ะกัน

            “เอ่อ..คุณยองโฮครับ”

“ครับ?”

“คือ..ดงฮยอกเป็นหลานของคุณใช่รึเปล่าครับ”

“ใช่ครับ คุณแทอิลมีอะไรรึเปล่าครับ”

“คือพักนี้ดงฮยอกชอบมาโรงเรียนสายน่ะครับ”

‘แค่กๆ’

แทอิลและยองโฮหันมามองทางต้นเสียงก็เห็นว่าเด็กหลุมสำลักโกโก้ร้อนที่ตัวเองกำลังกินอยู่ ดงฮยอกเงยหน้ามองคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นอาของตัวเองแล้วส่งยิ้มแห้งๆให้ไป แทอิลที่มองสถานการณ์อยู่ก็ยิ้มแห้งๆเช่นกัน

จะทำครอบครัวเขาทะเลาะกันไหมเนี้ย

ปัญหาของเด็กหนุ่มก็ได้ทำการแก้ไขไปเรียบร้อย ดงฮยอกเพียงแค่ถูกคนเป็นตักเตือนเรื่องการไปโรงเรียนสาย ดงฮยอกเองก็ให้เหตุผลว่าช่วงนี้เล่นเกมส์ดึกมากไปหน่อยเลยตื่นสาย แทอิลเองก็ไม่ได้ว่าอะไรแต่ตอนนี้แทอิลรู้สึกมึนๆหัวเลยขอตัวกลับขึ้นห้องตัวเองไปก่อน

แทอิลเดินเข้าห้องพักตัวเองก่อนจะวางกองงานไว้บนโต๊ะทำงาน เขาวางข้าวของทุกอย่างไว้บนโต๊ะแล้วลากตัวเองเข้าห้องน้ำไป ตัวเขาเองก็รู้สึกมึนๆหัวตั้งแต่ที่นั่งอยู่ในร้านของยองโฮสักพักแล้วแต่ก็มันก็ไม่รู้สึกมึนหัวมากสักเท่าไหร่

แทอิลเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับเสื้อผ้าที่เปลี่ยนแล้ว หัวที่เปียกจากการสระผมตอนที่นี้เจ้าตัวกำลังเอาผ้าขนหนูเช็ดอยู่ให้มันพอแห้งมาดๆแล้วค่อยใช้ไดร์เป่ามันให้แห้งอีกที แทอิลมองที่หองแฟ้มที่วันนี้เขาต้องแบกกลับมาทำที่ห้องเพราะถูกครูอาวุโสกว่าไหว้วานให้ทำ มองแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจออกมากับตัวเองที่วันนี้คงได้จัดการกับพวกเอกสารพวกนี้ เขาเป็นครูสอนดนตรีก็จริงแต่แฟ้มพวกนี้มันก็มีแต่งานฝ่ายของธุรการไหนจะพวกงบประมาณของโรงเรียน ไหนจะพวกอุปกรณ์การเรียนต่างๆอีก

“เฮ้ออออ ดึกอีกแน่เลยคราวนี้”

พูดกับตัวเองไปงั้นทั้งๆที่ทุกทีก็ทำจนดึกแล้วก็ตื่นไปทำงานสายเหมือนกันนั้นแหละ

ก๊อกๆ

แทอิลกันไปมองที่ประตูห้องของตัวเองทีมีใครไม่รู้ว่าเคาะ เขาเดินไปดูที่ตาแมวก็เป็นร่างสูงเจ้าของนร้ากาแฟข้างคอนโดยืนอยู่หน้าประตูห้อง แทอิลเปิดประตูห้องออกมาก็พบกับรอยยิ้มของคนตัวสูงที่ยื่นถุงบางอย่างมาให้เขา

“ครับ?”

“ยาน่ะครับ เห็นคุณเปียกฝนเลยให้เซฮุนไปซื้อมาให้ก่อนปิดร้านน่ะครับ”

“ขอบคุณนะครับ ไม่เห็นต้องลำบากเลย”

แทอิลเปิดดูข้างในถุงก็เจอพวกยาแก้ไข้ แก้ปวดอยู่ภายในถุง แล้วตัวเขาเองก็เพิ่งนึกขึ้นว่ายาพวกนี้ในห้องเขามันหมดแล้วและยังไม่ได้ไปซื้อ

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ถ้ามีปัญหาอะไรก็เรียกผมได้นะครับ ผมอยู่ห้องถัดจากคุณไปห้องหนึ่ง”

“ขอบคุณมากๆเลยนะครับ”

แทอิลโค้งให้อีกคนเป็นการขอบคุณ ผู้ชายตัวสูงที่อยู่ตรงหน้าเขาเป็นคนดีจริงๆสินะแถมดูอบอุ่นอีกตั้งหาก ยองโฮส่งให้แทอิลก่อนจะขอตัวกลับไปที่ห้องตัวเองเพื่อดูที่นอนให้หลานชายตัวเอง

แทอิลเดินกลับเข้ามาในห้องของตัวเองอีกครั้งแล้วมองไปนอกหน้าตาห้องตัวเองที่ฝนยังคงตกอยู่อย่างต่อเนื่อง  บอกแล้วไงต่อให้ฝนตกยังไงเขาก็ยังชอบน่าฝนอยู่ดีนั้นแหละ

แถมหน้าฝนปีนี้ยังมีแต่เรื่องดีๆอีกตั้งหาก

Talk;

ฮริ้งงงง มาแล้วจ้า

กว่าจะได้อัพวันนี้ไฟดับไปรอบแล้วยังไม่ได้เซฟ;-----;

แต่เพื่อรีดเดอร์ไรท์จะสู้!!

อยากบอกว่าตอนพิมพ์ไปนี่ฝนก็เทลงมาอย่างหนักมาก;---;

ไรท์อยากบอกว่าไรท์ชอบอ่านคอมเม้นท์ของรีดเดอร์มากๆ

ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนที่เข้ามาอ่านฟิคเรื่องนี้นะคะ

รักรีดเดอร์ทุกคนนะคะ

Enjoy Reading And Thank You For Reading

B
E
R
L
I
N
❀