PLAYING WITH FIRE ♡ #เฉิงจัส #หนงคุน IdolProducer

ลำดับตอนที่ #11 : PLAYING WITH FIRE : 10 (REWRITE)

จัสตินอยู่ที่โรงพยาบาลมาหลายวันเพราะร่างกายค่อนข้างบอบช้ำและที่สำคัญไปกว่านั้นนี่เป็นโรงพยาบาลของครอบครัวปู่ฝาน ความปลอดภัยสูงและถูกบริการอย่างดีจนบางทีก็เกรงใจพวกพยาบาลสาวสวยที่ผลัดกันมาดูแล ไม่ก็จะมาดูหน้าของต้นตระกูลที่มาเฝ้าเขาทุกวันเสียมากกว่า

วันนี้เป็นวันเกิดครบรอบสิบเจ็ดปีในฐานะที่มีเลือดของหมาป่าในตัวเลยถือว่าจัสตินเข้าสู่วัยเจริญพันธุ์โดยสมบูรณ์ อายุสิบเจ็ดปีถ้าเป็นมนุษย์ก็ถือยังเป็นเด็กวัยรุ่นและอาจจะยังไม่บรรลุนิติภาวะด้วยซ้ำ แต่ถ้าเป็นพวกหมาป่าก็จะถือว่าบรรลุนิติภาวะแล้วและเข้าสู่วัยเจริญพันธุ์สามารถแต่งงาน มีครอบครัว หรือผสมพันธุ์ได้แล้ว ด้วยความที่ยุคสมัยเริ่มเปลี่ยนน้อยนักที่หมาป่าผู้หญิงจะใช้ชีวิตอยู่ในวงจรเหมือนเมื่อก่อน และจำนวนหมาป่าลดน้อยลงมา

ฟ่านเฉิงเฉิงเปิดประตูเข้ามาพลางถอนหายใจเมื่อได้กลิ่นของจัสตินลอยคลุ้งไปทั่วห้อง เขาจัดการล็อกห้องก่อนจะเดินเอาของเยี่ยมจากพี่สาวไปวางไว้บนโต๊ะ

“กลิ่นนายรุนแรงมาก” พูดบอกแล้วเดินไปนั่งที่โซฟาข้างเตียงพลางมองหน้าเจ้าลูกหมาป่าที่กลายเป็นหมาป่าวัยเจริญพันธุ์

“มันห้ามไม่ได้นี่น่า ได้กลิ่นตัวเองยังรำคาญเหมือนกัน” จัสตินบอกด้วยใบหน้ามุ่ยๆ

“จำได้ไหมฉันเคยบอกว่าอะไรก่อนที่จะถึงวันเกิดนาย” เฉิงเฉิงยกยิ้มมุมปากหัวเราะหึในลำคอเบาๆ

“ไม่เด็ดขาด!”

“ลองมองตาฉันสิ”

จัสตินลืมไปสนิทว่าฟ่านเฉิงเฉิงสามารถสะกดจิตได้เขาเผลอสบตากับต้นตระกูลตามคำบอกของอีกฝ่าย ร่างผอมก้าวลงจากเตียงเดินมานั่งคร่อมที่ตักของแวมไพร์หนุ่ม เพราะวันนี้ตอนเช้าเพิ่งโดนถอดสายน้ำเกลือไปทำให้ทุกอย่างไม่ยุ่งยากหรือเจ็บตัว

กว่าจะรู้สึกตัวก็ตอนที่ได้ยินเสียงหัวเราะ จัสตินทุบไหล่เจ้าของตักแรงๆแต่อีกฝ่ายก็ยังหัวเราะไม่เลิก ชุดที่จัสตินใส่อยู่แค่กระตุกเชือกเสื้อก็หลุดออกจากกัน ความขาวเนียนปรากฏขึ้นตรงหน้า ฟ่านเฉิงเฉิงกดจูบที่ไหปลาร้าเบาๆ ไล้ริมฝีปากลงมาที่แผ่นอกหยอกล้อกับยอดอกของคนบนตัก แลบลิ้นเลียมันแล้วอ้าปากดูดกลืนจนเปียกชุ่มไปด้วยน้ำลาย

ส่วนล่างของจัสตินชูชันขึ้นแม้จะเล้าโลมเพียงแค่ส่วนบน ฟ่านเฉิงเฉิงมองลูกหมาป่าที่กำลังอยู่ในช่วงเจริญพันธุ์ความต้องการเรื่องอย่างว่าก็จะสูง

จัสตินจ้องหน้าแวมไพร์หนุ่มอย่างยั่วยวนก่อนจะค่อยๆปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเฉิงเฉิงจนเห็นแผงอกและมัดกล้ามจากการออกกำลังกาย ถึงผิวของเฉิงเฉิงจะขาวเพราะเผ่าพันธุ์จากการเป็นแวมไพร์แต่คนตรงหน้าดูเหมือนจะออกกำลังกายบ่อยๆ ทุกอย่างถึงได้ดูดีราวกับรูปปั้น

หมาป่าตัวน้อยอ้าปากดูดยอดอกสีชมพูเข้มของเฉิงเฉิง ทั้งกัด ดูด ขบเม้น แถมยังใช้เขี้ยวเล็กๆของตัวเองขบเบาๆจนเลือดซิบอีกต่างหาก เคลื่อนกายเข้าไปใกล้จนหน้าท้องกับส่วนล่างที่ตื่นตัวชิดกัน จัสตินจูบคางของแวมไพร์หนุ่มอย่างหยอกล้อ ดวงตากลมแพรวพราวเมื่อฝังคมเขี้ยวของตัวเองลงบนต้นคอของต้นตระกูล รสชาติของเลือดดีจนอดไม่ได้ที่จะตะกละตะกลามตวัดลิ้นเอาเลือดชั้นดีลงคอจนพอใจ

“พี่จ๋าอยากผสมพันธุ์กับน้องไหม” จัสตินกระซิบเสียงเบาก่อนจะเปาลมเข้าหูของเฉิงเฉิง

วาร์ป iirony_

รหัส : 6716169

ดวงตาสีเข้มมองเพดานขาวไม่รู้ว่าเขานอนอยู่ที่นี่มากี่วันแต่ก็ไม่ชินกับการถูกดูแลเอาใจใส่โดยใครบางคนที่ตลอดมาไม่เคยจะมาสนใจใยดีกัน เฉินลี่หนงถอนหายใจพลางขยับพลิกตัวด้วยความเคยชินแต่ดูเหมือนพลิกตัวตะแคงไปข้างที่เจ็บถึงได้เบ้หน้าเพราะความเจ็บ

“จะพลิกตัวทำไมไม่ดูดีๆล่ะ” คนที่นั่งอยู่ไม่ไกลรีบเดินเข้ามาหาแม้จะบ่นเสียงดุและแสดงสีหน้าไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่

“ผมก็บอกคุณแล้วไงว่าเดี๋ยวผมไปนอนโรงพยาบาลพี่ปู่ฝานก็ได้” ลี่หนงตอบปัดๆ

ช่ายสวี่คุนกลอกตาไปมาอย่างระอา ตั้งแต่ลี่หนงเจ็บดูเหมือนอีกฝ่ายจะเย็นชาใส่เขาแทนแถมยังเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้เรียกอีกต่างหาก

“พวกฉันทำนายเจ็บฉันก็ต้องรับผิดชอบ” สวี่คุนบอกแล้วขยับผ้าห่ม

“ไม่จำเป็น คุณไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบอะไรทั้งนั้น”

“อย่ามาประชดฉันนะเฉินลี่หนง!”

เฉินลี่หนงยันตัวลุกขึ้นนั่งมองใบหน้าของคนที่กำลังจะร้องไห้ไม่ว่าด้วยเพราะหงุดหงิดเขาหรืออะไรก็แล้วแต่ จากนี้ลี่หนงจะไม่สนใจแวมไพร์ตรงหน้าอีกแล้ว

“คุณต่างหากถามตัวเองให้ดีก่อน ผมดูน่าสมเพชในสายตาคุณใช่ไหมถึงได้ดูแลกันแบบนี้ อย่างที่หลัวเจิ้งบอกผมมันก็แค่หมาที่ถูกคุณจูงไปไหนมาไหนก็ยอมไปหมด ไม่ได้เรื่องแถมยังน่าเบื่อ”

ความน้อยใจถูกระบายออกมาจากใบหน้าของคนที่กำลังยิ้มแต่มันเป็นรอยยิ้มที่เศร้า เฉินลี่หนงที่ชอบทำตัวว่าไม่เป็นไรต่อหน้าเขา อนาคตจ่าฝูงที่ชอบคลอเคลียเขาทั้งที่ตัวใหญ่กว่าตั้งเยอะ และเป็นคนที่ถูกเขามองข้ามมากที่สุด

“ผมไม่ใช่คุณชายเฉิง พี่ก็รู้ว่าชาตินี้ผมก็เป็นคุณชายเฉิงไม่ได้เพราะฉะนั้นต่อจากนี้เราอย่ามายุ่งกันเลยดีกว่าและผมจะไม่ยุ่งกับเรื่องของพี่อีก”

คนเจ็บลุกขึ้นจากเตียงเดินไปหยิบกระเป๋าของตัวเองที่วางอยู่ไม่ไกล ลี่หนงหยุดนิ่งอยู่หน้าประตูห้องนอนหลังจากใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆของแวมไพร์จอมเย็นชาแต่วินาทีนี้เขาควรจะเชื่อเฉิงเฉิงตามที่อีกฝ่ายแนะนำ ไม่ทำตัวเป็นหมาที่ได้แต่ถูกจูงไปจูงมา

หมับ!

“ฮึก อย่าไปนะ” แขนเรียวโอบกอดรอบลำตัวของหมาป่าหนุ่มจนแน่น สะอื้นฮั่กอยู่ที่แผ่นหลังกว้างของคนเด็กกว่า

“ปล่อยผมเถอะ” ลี่หนงแกะมือของสวี่คุนออกแต่อีกฝ่ายก็ยังดึงดังที่จะกอด

“ขอร้องอย่าไปนะหนงหนง อย่าไปนะ… ฮื่ออ อย่าไป”

แล้วสิ่งที่เฉินลี่หนงอนาคตจ่าฝูงทำได้คือการหันไปหาแวมไพร์ใจร้ายที่กำลังร้องไห้เหมือนเด็กๆ ใบหน้าที่ไม่ค่อยแสดงอาการใดๆตอนนี้ดูแทบไม่ได้ ปากเล็กเบะออกและดวงตากลมก็เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา

“ง้อผมสิทำให้ผมอยากอยู่กับ”

“ฮึก…”

“ทำได้ไหมล่ะ”

tbc.

ขออภัยสำหรับฉากดุที่หยาบนิดนึงนะคะ …

เอาตรงๆตอนนี้ไม่รู้จะหวีดคู่ไหน คู่หลักก็ชอบมาก คู่รองก็มาวินค่ะ

น้องหนงเวลาเกรี้ยวกราดแบบนี้คนแต่งก็แอบกรี๊ดเองเหมือน แง้

ตอนนี้น้องจัสตินของเราได้เข้าสู่วัยเจริญพันธุ์แล้ว และมีเจ้าของแล้วด้วย ฮื้อ

ก็ขอสุขสันต์วันเกิดลูกชายคนเล็กสุดของเราด้วย หวังว่าผู้อ่านทุกคนจะสนับสนุนน้อง

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ และไม่ต้องกลัวดราม่ากำลังรอคุณอยู่

เราลงฟิคดึกๆบางทีเราก็แต่งแต่แปดโมงแต่ทำนู่นนี่นั่นก็แต่งเสร็จตี1-2 ก็ลงเลย

อ่านให้สนุกนะคะ #เล่นกับไฟเฉิงจัส

B
E
R
L
I