(Fic BTS) Dear [ Evil ] friend KookMin FT. VGA 18+

ลำดับตอนที่ #11 : บทที่ 11 : หยาดฝนบนพายุ

บทที่ 11

: หยาดฝนบนพายุ

จีมินเดินก้าวผ่านหน้าผมไปแล้ว  ไม่มีอารมณ์วูบไหว ไม่มีความรู้สึกใดๆที่แสดงผ่านใบหน้าเล็กๆของเค้าเลย

 ( กูรักมึงนะจองกุก)

ทุกอย่างในชีวิตของผม  มันเหมือนหยุดอยู่ที่คำๆนี้

หยุดในวันที่สายไป…

คิดได้ในวันที่ผมปล่อยมือเค้า ไปให้คนอื่นแล้ว

ผมเดินกลับเข้ามาในงาน  ในขณะที่สายตาของผมมันยังคงล่ะออกจากคนคนนั้นไม่ได้

นี่ก็สองเดือนแล้วนะ..ทำไมมันถึงยังเป็นแบบนี้  ผมควรที่จะลืมเค้า  ตั้งแต่วันนั้นแล้วไม่ใช่หรอ

( กูจะบอกอะไรมึงให้นะจีมิน  มึงมันก็แค่ของตายสำหรับกูเท่านั้นแหละ  )

.

.

“เฮ้ยจองกุก ทำอะไรอยู่ว่ะ” ไอ้นัมจุนมันเข้ามาทักผมทันทีที่มาถึง  ก่อนที่จะมองตรงไปยังจีมินกับไอ้แทฮยองเหมือนกัน “ ยังทำใจให้ลืมจีมินมันไม่ได้อีกหรอว่ะ”

“อืม..ทุกครั้งที่กูเห็นจีมินมันอยู่กับไอ้แทฮยอง  กูก็รู้สึกหึง หวง มันทุกครั้ง  ต่างกับมินยุนกิในตอนนี้ ที่ยิ่งกูเข้าใกล้มันมากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งทำให้กูรู้สึกอึดอัดที่จะต้องเข้าใกล้มันทุกที”

“แต่มันก็เป็นมึงเองไม่ใช่หรอว่า..ที่เลือกจะเก็บไฟเอาไว้ใกล้ตัว แล้วทิ้งน้ำเย็นๆไป .. ทุกอย่างมันบ่งบอกแล้วเว้ยเพื่อน ว่ามึงไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวจีมินอีกต่อไปแล้ว มึงเลือกแล้ว.. มึงทำใจเถอะ”

นัมจุนมันบอก  แล้วเอามือของมันขึ้นมาตบที่ไหล่ของผมเบาๆ  ก่อนจะเดินล่ะออกไป

ผมแอบยืนมองจีมินอยู่ซักพัก  ก่อนที่ยุนกิจะเดินเอามือมาควงแขนของผมเอาไว้..เพื่อประกาศความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของในตัวผม ให้กับจีมินได้เห็น

“ทำบ้าอะไรของมึงเนี่ยยุนกิ ปล่อย..กูอึดอัด” ผมพยายามแกะมือของยุนกิออกจากแขนของผม ก่อนที่ยุนกิจะกระชากผมเอาไปใกล้ๆ

“ทำไม กูเป็นเมียมึงนะ ทำไมแค่นี้กูจะทำไม่ได้ ..หรือที่บอกว่าอึดอัด ก็เพราะว่าเมียเก่ามึงมองอยู่”สายตาของยุนกิจ้องมองผมอย่างเอาเรื่อง

“กูจะรู้สึกยังไงมันก็เรื่องของกู..เพราะมึงมันก็ทำได้แค่นอนบำเรอกูบนเตียงไปวันๆก็เท่านั้นแหละ เพราะหน้าที่ของ เมีย มึงมันเคยทำได้เลยมินยุนกิ”

ผมกระซิบคำนั้นที่ข้างหูของยุนกิ  ก่อนที่จะล่ะตัวออกจากเค้า

“อ้ากกกกกกกกก...จอนจองกุกกลับมาพูดกันให้รู้เรื่องเดียวนี้นะ “

ยุนกิโวยวายตามหลังผมมา  แต่ผมไม่หันกลับไปมองเค้าหรอก..

ปล่อยให้เค้าบ้าแบบนั้นคนเดียวนั้นแหละดีแล้ว  เดียวเหนื่อยก็คงจะหยุดไปเอง..!!

.

.

ผมเดินมายืนอยู่คนเดียวสวนหลังบ้าน   ก่อนที่จะมีใครบางคนเดินมายืนอยู่ข้างๆผม 

นัยน์ตาเรียวเล็กนั้นหันมามองผมซักพัก  ก่อนที่จะล่ะออกไปมองบรรยากาศที่อยู่เบื้องหน้าของเราสองคน

“วันเกิดมึงทั้งที..ทำไมถึงออกมายืนเหงาคนเดียวแบบนี้ล่ะ งานไม่สนุกหรอ ”

“มึงไม่ได้ตามกูออกมาเพื่อจะถามเรื่องนี้ใช่ไหม จีมิน..มึงอยากรู้อะไรก็ถามกูมาเถอะ ถ้ากูตอบได้ กูจะตอบ”

ผมถามกลับ .. ก่อนที่สายตาของเราสองคนจะหันมามองกัน..

“กูว่าอย่าดีกว่า..ทุกอย่างมันจบแล้วจองกุก / กลับเข้าไปในงานกันเถอะ” 

.

.

หมับ..!!

.

.

ผมรีบเอื้อมมือไปจับข้อมือของจีมินเอาไว้ทันที   ก่อนจะพูดประโยชน์สั้นๆออกไป  จีมินถึงกับนิ่ง..แล้วหันกลับมาแสร้งยิ้มให้กับผม

มือเล็กๆนั้นถูกยกขึ้นมาแกะมือของผมออกจากข้อมือของเค้า  ก่อนที่จะรีบหัน เดินจากผมไป อย่างไม่ใยดี

เฮ้ออออออออ...!!

ผมถึงกับถอนหายใจออกมายาวๆด้วยอารมณ์หงุดหงิด   ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมถึงรู้สึกแบบนี้

ไม่อยากเป็นแบบนี้...ไม่อยากเลยจริงๆ

........................................................................................

( จีมิน )

ผมรีบเดินหนีออกมาจากต้องนั้น  ก่อนที่จะเดินมาหลบอยู่ด้านหลังต้นไม้   ไม่ไกลจากเค้ามากหนัก

ทันทีที่ผมหลับตาลง น้ำตาที่ผมพยายามกลั้นมันเอาไว้ก็ไหลออกมา..

2 เดือนที่ผ่านมา

มันไม่ได้ทำให้กูลืมคนเลวๆอย่างมึงได้เลยหรอ. [จอนจองกุก]

ทำไมยิ่งเจอ ยิ่งคิดถึง แบบนี้

ผมรีบปาดน้ำตาของตัวเองออก  ก่อนที่จะเดินกลับเข้าไปหา แทฮยอง และ ไอ้จิน  ที่กำลังรอผมอยู่ในงาน

เพราะออกมานานแล้ว

ผมเดินกลับเข้ามายืนข้างๆแทฮยอง ก่อนที่จะหันหน้าไปแสร้งยิ้มให้กับเค้า  ทันทีที่แทฮยองหันมามองผม

“ทำไมมึงไปเข้าห้องน้ำนานจังว่ะ..จีมิน” ไอ้จินเอ่ยถามผม

“พอดีคนมันเยอะนะ ก็เลยรอนานไปหน่อย”  ผมแสร้งตอบไปแบบนั้น โดยที่ในใจก็รู้ดีว่ามันไม่ได้เป็นอย่างที่ผมพูดเลย

( กูคิดถึงมึงนะ จีมิน )

.

.

พรึ่บ...!!!

.

.

ไฟดับลง  ก่อนที่ยุนกิจะยกเค้กวันเกิดของจองกุกออกมา   เสียงร้องเพลงวันเกิดดังไปทั่วงาน  ก่อนที่จองกุกจะหลับตาลงแล้วอธิฐานสิ่งที่ตัวเองต้องการ

แล้วก้มลงเป่าเทียนพวกนั้นจนหมด

( วันเกิดปีนี้มันอยากได้อะไรหรอ )

( กูไม่ต้องการอะไรมากหรอก นอกจากได้อยู่อธิฐานวันเกิดแบบนี้กับมึงทุกปีๆ เท่านั้น )

55555555...สุขสันต์วันเกิดนะ..!!

คนที่ยืนอยู่เคียงข้างมึงตรงนั้น มันคงไม่ใช่กูอีกแล้วแหละ จองกุก .. แต่ยังไงก็ สุขสันต์วันเกิดนะ จอนจองกุก..

“จีมิน” เสียงเรียกของแทฮยอง ทำให้ผมหันไปมองมันทั้งน้ำตา ก่อนที่ไฟจะถูกเปิด..

“.......”

หมับ..!!!

แทฮยองมันดึงตัวผมเข้าไปกอดเพื่อให้ผมได้ปล่อยน้ำตาลงบนอกขอมันซักพัก  ก่อนที่ผมจะดันตัวเองออกจากอ้อมกอดของแทฮยองมันเล็กน้อย

พร้อมกับเงยหน้าขึ้นไปมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าผม  มือเรียวยกขึ้นมาปาดคราบน้ำตาออกให้กับผมเบาๆ

“ถ้าไม่OK ที่จะอยู่ต่อ เรากลับบ้านกันเถอะนะ”

“อะ..อืม / กูกลับก่อนนะจิน ”

“อืม..พรุ่งนี้ค่อยเจอกัน”

ผมล่ะตัวออกมาจากงานพร้อมกับแทฮยอง   โดยที่ไม่หันกลับเข้าไปมองเจ้าของงานนั้นเลย

“มึงรอกูอยู่ตรงนี้ก่อนนะจีมิน เดียวกูไปเอารถก่อน” 

ผมพยักหน้า ก่อนที่จะยืนรอแทฮยอง อยู่ที่หน้าบ้านของจองกุก  กล่องของขวัญที่ยังไม่ได้ให้ถูกวางลงบนกระถางต้นไม้ ก่อนที่ผมจะเหลือบสายตาหันไปมองรักแกะสลักที่ผมกับจองกุกทำเอาไว้ที่กำแพงในตอนเด็ก ทันใดนั้นเองที่ผมเผลอยิ้มออกมา

ครื้น......!!

แทฮยองขับรถมารับผมแล้ว  ผมล่ะสายตาออกมาจากตรงหน้าทันที  ก่อนที่จะเปิดประตูเดินขึ้นรถของแทฮยองไป

.

.

รถขับผ่านไปแล้ว   ร่างสูงค่อยๆพาตัวเองเดินออกมาจากที่ซ่อน  ก่อนที่จะเหลือบสายตามองไปที่รอยสลักนั้นเช่นกัน  ( จองกุก รัก จีมิน )

คราบน้ำตาถูกปาดออก  ก่อนที่ผมจะเหลือบไปเห็นกล่องของขวัญสีฟ้าอ่อนที่วางอยู่

ผมเอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมา  ก่อนที่จะเปิดการ์ดที่อยู่ในนั้นอ่านดู..

สุขสันต์วันเกิดนะจองกุก  ถึงกูจะไม่ได้เป็นคนที่อยู่เคียงข้างมึงอีกต่อไปแล้ว .. แต่ก็สัญญาว่ากูจะเป็นเพื่อนดีของมึงตลอดไปนะ

ซีดีที่อยู่ในกล่อง..คือสิ่งที่กูอยากบอกมึงนะ  .. จาก ปาร์คจีมิน

.

.

ภายในห้อง..

หลังจากงานเลิก  ทุกคนต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน  ก่อนที่ผมจะเดินกลับมาเปิดซีดีของจีมินดูอยู่คนเดียว  มันเป็นภาพความทรงจำดีๆของผมกับเค้าตั้งแต่ที่คบกันมาทั้งหมด ... ผมนั่งดูมันไปเรื่อยๆ  ก่อนที่น้ำตาของผมมันจะไหลออกมา..!!

แก๊ก...!!

ประตูถูกเปิดเข้ามา  ก่อนที่ผมจะรีบกดรีโมท์ปิดหน้าจอโทรทัศน์ทันที   ยุนกิมองหน้าผมอยู่ซักพัก  ก่อนที่จะเดินเข้ามาเปลี่ยนชุดที่หน้าตู้กระจก

“กูจะไปเที่ยวต่อกับเพื่อน..อาจจะกลับดึกหน่อยนะ ไม่ต้องรอ”  ยุนกิบอกผม ในขณะที่กำลังหยิบเสื้อมาเปลี่ยน

“ไปอีกแล้วหรอ”

“ก็คนมันเบื่อ..มันก็ต้องออกไปหาอะไรทำแก้เซงมั้งป่ะ จะให้มานั่งทนเห็นมึงทำหน้าคิดถึงแต่เมียเก่างั้นหรอ  กูไม่เอาด้วยหรอก”

“มินยุนกิ”

“ก็มันจริงไหมล่ะ..ขนาดมันมีผัวใหม่แล้ว มึงก็ยังอยากจะกลับไปคืนดีกับมันจนตัวสั่นเลยไม่ใช่หรอ  งั้นก็ไปเลยซิ..กูเองก็ไม่อยากจะทนอยู่กับคนที่ไม่เห็นค่าของกูแล้วเหมือนกัน”

พูดจบ  ยุนกิมันก็เดินพรวดพราดออกไปจากห้อง

ปั้ง...!!

เสียงประตูปิดกระแทกลง   มือผมกำเข้าหากันแน่น  ก่อนที่จะหยิบหมอนที่อยู่ใกล้มือเขวี้ยงลงไปบนพื้น  ด้วยความโกรธ

มินยุนกิ..!!

ร้านอาหาร..XX

เปร้ง...!!

แก้วไวน์สุดหรูถูกยื่นเข้ามาชนกัน  พร้อมกับสายตาของคนร่างบางที่มองไปยังชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าอย่างพึ่งพอใจ  ก่อนที่มือเล็กจะยื่นเข้าไปสัมผัสที่มือแกร่งนั้น

ปลายเท้าเล็กๆถูกเขี่ยสัมผัสไปที่ปลายขา ด้วยท่าทีพิศวาส

“ถ้ากินข้าวเสร็จ น้องยุนกิอยากไปไหนต่อหรือเปล่าครับ ”

“กิไปไหนก็ได้ครับ..แล้วแต่พี่โฮซอกเลย”

โรงแรมxx

ตุบ..!!

ร่างของยุนกิถูกดันให้นอนราบไปบนเตียงทันที  ก่อนที่โฮซอกจะพาตัวเองขึ้นไปค้อมคนที่นอนอยู่ใต้ร่างของเค้าเอาไว้

มือเรียวเล็กสัมผัสไปที่อกแกร่ง  ก่อนที่รอยยิ้มของทั้งคู่จะปรากฏขึ้นที่มุมปาก..

“ไม่กลัวหรอกครับ ทำแบบนี้อ่ะ”

“กลัวทำไมล่ะครับ..ในเมื่อไม่เห็นค่ากัน งั้นผมจะทำอะไรก็ได้ไม่ใช่หรอ”

ทันทีที่ได้คำตอบจากปากของยุนกิแล้ว  โฮซอกก็โน้มริมฝีปากของตัวเองไปไซร้ที่ซอกคอของยุนกิทันที..ก่อนที่ยุนกิจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายเอาไว้

แล้วส่งให้กับ ผัว ของตัวเองดู

คิดจะเล่นกับ ไฟ อย่างกู

กูจะเผาให้ชีวิตพวกมึงไหม้ ไม่ให้เหลือเลยคอยดู..!!

ตัดฉับ+++++++

อ่านจบแล้วอย่าลืม คอมเม้น โหวต แชร์ ให้ไรต์ด้วยนะคะ ^^.

 

เครดิต:Nleeนูน่าไรต์