คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : 4 วิธีปิดปากคนขี้โวยวาย 1/3
เวลาที่บูมเมอแรงถูกเขวี้ยงออกไปกลางอากาศแล้วหมุนติ้วๆ เป็นแบบนี้นี่เอง ทะเลจันทร์คิดว่าตัวเองยามอยู่ในอ้อมกอดปราบศึกไม่ต่างจากบูมเมอแรงเท่าใดนัก
คำพูดแผ่วเบาจากเขาคือแรงดีดอาวุธล่าสัตว์ของชาวพื้นเมืองอะบอริจินให้ไกลออกไป เพียงแต่คราวนี้เปลี่ยนจากเพื่อล่าสัตว์เป็นล่าหัวใจเธอแทน มันหมุนคว้างลอยไปไกล ก่อนวกกลับมากระแทกใจเธอเต็มๆ ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอและเขากอดกัน ทว่าครั้งก่อนๆ ความรู้สึกที่สัมผัสได้จากคนตัวโตไม่ใช่แบบนี้
สมองลีบๆ นี้ไม่นิ่งพอที่จะแยกแยะเสียแล้วว่าประโยคที่ลอยเข้าหูซ่อนความนัยอะไรไว้หรือไม่ อยากตีความไปเองเหลือเกินว่าเขาคิดไม่ต่างจากที่เธอคิด แต่ก็นั่นละ ถ้าพี่ปราบบอกแบบไม่อ้อมค้อม ไม่เป็นปริศนา เธอคงเข้าใจอะไรได้ง่ายกว่านี้
“นานเกินไปสำหรับซีด้วยหรือเปล่า”
เอาเข้าไป ! จะมาถามอะไรตอนนี้
“ว่ายังไง หืม”
“ก็...” ทะเลจันทร์งมหาเสียงตัวเองอยู่พักหนึ่ง ยังโชคดีที่อยู่ในอ้อมแขนแกร่ง ไม่เช่นนั้นเขาต้องเห็นแน่ๆ ว่าเธอประหม่า “งั้นมั้ง”
สิ่งแวดล้อมรอบกายคล้ายจะเป็นใจ ภูตะวันเคยบอกว่าช่วงค่ำแบบนี้บรรยากาศไร่แก้วมังกรโรแมนติกนัก หากไม่ติดว่าต้องดูแลไร่ข้าวโพดในอีกจังหวัด พี่ชายเธอก็อยากสร้างรีสอร์ทเล็กๆ มีห้องพักแค่ไม่กี่ห้องโดยเลือกรับเฉพาะแขกที่มาเป็นครอบครัวหรือไม่ก็คู่รักที่ต้องการมาฮันนีมูน เดิมทีทะเลจันทร์ไม่เห็นด้วยเท่าไรนัก แต่ตอนนี้หญิงสาวเอนเอียงไปกับความคิดพี่ชายเสียครึ่งหนึ่งแล้ว
ปราบศึกที่เธอเคยรู้จักเป็นผู้ชายสุขุมลุ่มลึก ยิ้มง่าย มนุษยสัมพันธ์ดีเลิศ เท่าที่สังเกตถึงเขาจะไม่ได้รู้จักคนทั่วทั้งมหาวิทยาลัย กระนั้นก็มีเพื่อนทุกคณะ เขาใจดี มีเหตุผล อยู่ด้วยแล้วสบายใจ ทั้งหมดคือนิยามหลายๆ อย่างที่กลั่นออกมาได้จากผู้ชายคนนี้ แต่ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่เขาต้อนเธอให้จนมุม
“อื้อ...หายใจไม่ออก”
ชายหนุ่มกลั้วหัวเราะในลำคอ รู้สึกดีแปลกๆ ยามร่างเล็กกะทัดรัดดิ้นดุ๊กๆ ในอ้อมกอด ฝ่ามือเธอดันท่อนแขนเขาทั้งที่รู้ว่าไม่อาจสู้แรงได้
“อยู่ในที่โล่งจะหายใจไม่ออกได้ยังไง”
“ก็ใครล่ะรัดซีแน่นอย่างกับงูเหลือม”
ปราบศึกคลายอ้อมกอดออกนิดหนึ่ง ดวงตาเฉียบคมมองหญิงสาวตรงหน้า แล้วคำถามที่เจ้าตัวคิดว่าโง่เง่าที่สุดก็หลุดออกจากปากอย่างตั้งใจ
“เคยถูกงูรัด ?”
โบราณว่าถ้าฝันว่าถูกงูรัดหมายถึงกำลังจะเจอเนื้อคู่ เธอไม่เคยฝันอะไรทั้งนั้น แต่โดนรัดเสียแน่น งูตัวใหญ่มากด้วยสิ
“ปล่อยได้แล้ว ตัวซีเหม็นขี้หมูจะตายไป”
“ไม่เห็นเหม็น” ชายหนุ่มจรดปลายจมูกลงบนศีรษะกระเซอะกระเซิง ไร้กลิ่นขี้หมูอย่างที่เจ้าตัวว่า มีเพียงกลิ่นเหงื่อจากการเล่นซนกับเปรี้ยวหวานมาทั้งวันเท่านั้น
“อย่าดมหัวนะพี่ปราบ !” ทะเลจันทร์ยกมือขึ้นกุมหัวตัวเอง จะดมทั้งทีรอเธออาบน้ำสระผมให้หอมฟุ้งก่อนก็ไม่ได้
“ไม่ให้ดมหัว ถ้าอย่างนั้นดมอย่างอื่น” ปราบศึกยิ้มในหน้า ถ่ายทอดทุกอย่างผ่านดวงตาให้รุ่นน้องได้รู้ว่าความรู้สึกของเขาไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว มันเปลี่ยนก่อนที่เขาจะไปเรียนต่อด้วยซ้ำ
ห้าปี...พี่จะชดเชยให้ซีทั้งหมด
ทะเลจันทร์เริ่มไม่สนุกด้วยแล้ว ร่างนี้เป็นร่างปราบศึกก็จริง แต่ที่สิงอยู่ต้องเป็นพ่อมดแน่ๆ การไปเรียนต่างประเทศทำให้คนเราเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เลยหรือ
พี่ปราบร้ายไม่เบา !
“อย่าแกล้งสิ”
“เห็นพี่เป็นคนขี้แกล้งหรือไง หืม”
คนถูกแกล้งส่ายหน้าหวือ แต่ก็เอาละนะ เขาเล่นแบบนี้ เธอก็จะเล่นบ้าง
“งั้นจะลองดมมือไหมล่ะ น่าจะมีกลิ่นขี้หมูอยู่หน่อยๆ” มือเล็กเลื่อนไปยังใบหน้าหล่อคม ห่างกันเพียงไม่กี่นิ้วเท่านั้น
หากนี่คือวิธีแก้เขินแล้วละก็ นับว่าทะเลจันทร์ยังอ่อนหัดอยู่มาก ปราบศึกกำข้อมือหญิงสาวไว้แน่น ก่อนสูดดมฝ่ามือไปเต็มแรง
“มือก็ไม่เหม็น”
พลาด ! เธอพลาดอีกแล้ว
พี่ซันนะพี่ซัน คิดดีแล้วหรือไงที่ให้น้องอยู่ใกล้ผู้ชาย ถ้าซีใจแตกละก็ความผิดพี่ซันล้วนๆ !
“ปล่อยได้แล้ว” ทะเลจันทร์ออกคำสั่งเป็นรอบที่ร้อย ทว่าคนฟังหาได้ใส่ใจหรือเกรงกลัว
“ดุขึ้นนะเรา”
“ก็ใช่น่ะสิ ซีดุขึ้น ขี้โวยวายขึ้นด้วย ถ้าไม่ปล่อยซีจะตะโกนให้ลั่นเลย”
“พี่ก็พอจะมีวิธีปิดปากคนขี้โวยวาย”
หญิงสาวเบิกตากว้าง ความคิดส่วนดีสั่งให้ห้ามตะโกนเพราะไม่อยากโดนปิดปาก หากแต่ความคิดส่วนชั่วร้ายดันยั่วยุให้เธอตะโกน ด้วยอยากรู้ว่าจะถูกปราบศึกจัดการปิดปากด้วยวิธีใด
“ไม่ตะโกนก็ได้ พี่ปราบปล่อยสิ”
เพราะความคิดส่วนดีมีมากกว่า ทะเลจันทร์จึงยังพอจะภูมิใจในตัวเองอยู่บ้าง ร่างเล็กดิ้นดุ๊กดิ๊ก วงแขนแกร่งจึงยอมปล่อยในที่สุด
“คิดว่าอยากรู้วิธีปิดปากของพี่เสียอีก”
“รู้หรอกน่า” หญิงสาวเฉไฉไปเรื่อย “อย่างพี่ปราบ คงเอาผ้ามามัดปากซี หรือไม่ก็อุดปากซีด้วยหมัด”
“ไม่ใช่”
“ไม่อยากรู้แล้ว ไม่ต้องมาบอกหรอก” คนเขินอายกัดริมฝีปากแน่น หากกัดแรงกว่านี้อีกสักหน่อยเธอต้องได้ชิมเลือดตัวเองแน่เชียว อยู่กับปราบศึกเธอกลายเป็นผู้หญิงงี่เง่าได้อย่างไม่น่าเชื่อ
“อยากรู้เมื่อไรก็ถาม อย่าคิดเอง” ตลอดทั้งวันที่อยู่ในฟาร์มหมู ปราบศึกนับไม่ถ้วนว่าตนยิ้มไปแล้วกี่ครั้ง
“อือ รู้แล้ว”
ทะเลจันทร์ตอบห้วนไร้หางเสียง หญิงสาวเบือนหน้าเข้าไปในบ้าน นึกหมั่นไส้พลูโตที่พอถึงช่วงเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานกลับหนีไปหลับอุตุ กินแล้วนอนจะไม่ให้อ้วนได้อย่างไร
ความคิดเห็น