(exo fic) ♚ {KRISYEOL} - JOKE เสี่ยวแต่เฉี่ยว ♚

ลำดับตอนที่ #11 : ❥ JOKE {8}

❥ JOKE

เสี่ยวแต่เฉี่ยว

-8-
 

“คืนนี้นอนนี่เลยละกัน” 

“อย่าเพิ่งพูด เดี๋ยวก็ได้กินยาเข้าไปหรอก” คนที่กำลังล้างแผลให้เอ่ยออกมาหลังจากที่คริสเพิ่งอ้าปากพูดไป

“ไม่ทันแล้ว ขมอ่ะ” คริสแลบลิ้นออกมาเป็นการบ่งบอกว่ายามันรสชาติแย่แค่ไหน

“อยากพูดเองช่วยไม่ได้ ยาที่ไหนมันไม่ขม -3-”  

“เงียบแล้วก็ได้ -3-” ร่างสูงเงียบปากไปแล้วปล่อยให้คนตรงข้ามจัดการแผลบนใบหน้าต่อไป

“ไปต่อยกับใครมาเนี่ย” ชานยอลเอ่ยขึ้น มือก็ยังหยิบคอตตอนบัดมาแตะยา

“อืม มีเรื่องนิดหน่อย ฉันไม่ได้เริ่มนะ”

“ฉันบอกว่าไม่ให้พูดไง”

“แล้วถามทำไมล่ะครับ” 

“มันไม่ใช่ประโยคคำถาม เข้าใจมั้ย”

“ดุจริงๆเลย แฟนใครเนี่ย” 

“จะเงียบไม่เงียบ หรืออยากทำแผลเอง” ชานยอลว่าพลางกดลงที่แผลแรงๆหนึ่งที

“โอ้ยเจ็บ” คริสร้องออกมาพร้อมกับค้อนตาใส่อีกคน

“สมน้ำน่า เดี๋ยวฉันเอายาไปเก็บก่อน” คริสไม่ได้ตอบอะไร แค่พยักหน้าเป็นการตอบรับก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม

“นายอาบน้ำได้มั้ยเนี่ย จริงๆฉันน่าจะให้นายไปอาบน้ำก่อนแล้วค่อยมาทำแผล” ชานยอลเดินกลับเข้ามาในห้องนอนพร้อมกับบ่นไปพลางๆ มือก็หยิบกระเป๋าของตัวเองเตรียมจะออกจากห้อง

“ไม่ต้องไปไหนแล้ว นอนนี่แหละ” คนที่นอนอยู่บนเตียงเอ่ยออกไปโดยไม่ได้สนใจประโยคคำถามเมื่อสักครู่

“พูดอะไรของนาย ฉันไม่นอนห้องคนหื่นๆแบบนายหรอก” ชานยอลตอบกลับไปพลางเดินไปที่หน้าประตู มือก็จับลูกบิดประตูเตรียมจะเปิดออก

“ฉันนอนข้างนอก นายไปนอนในห้องนอนไป”  ร่างสูงลุกขึ้นแล้วเดินมาดึงข้อมืออีกคนกลับไปนั่งที่โซฟาก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องนอน

“นายเอาฉันมานั่งตรงนี้ทำไมเนี่ย” ชานยอลได้แต่บ่นพึมพำออกมา ไม่นานคริสก็เดินออกมาจากห้องนอนพร้อมกับหมอนและผ้าห่ม

“อยากนั่งตรงโซฟาหรือจะมานั่งในใจพี่ล่ะครับ” คริสโยนหมอนลงไปโซฟาก่อนจะหันมายิ้มเจ้าเล่ห์ให้คนที่นั่งอยู่

“อยากออกมานั่งข้างนอกบ้าง นั่งในใจนายมันเบื่อละ คิก”  จบประโยคเจ้าตัวก็ลุกขึ้นรีบเดินเข้าไปในห้องนอน

“เล่นตัวเหมือนกันนะเนี่ย” ร่างสูงได้แต่ยิ้มออกมาคนเดียวก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปจัดการตัวเอง

ไม่นานคริสก็เดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับผ้าเช็ดตัวผืนเล็กคลุมหัวไว้ ร่างสูงเดินมาหย่อนตัวลงบนโซฟา มือหนายกขึ้นแตะพลาสเตอร์ที่ใต้คางตัวเอง 

“อะไรมันทำให้นายมาห้องฉันได้เนี่ย” รอยยิ้มเผยขึ้นบนใบหน้าหล่อก่อนที่เจ้าตัวจะหยิบรีโมทมากดปิดไฟพร้อมกับเอนตัวลงนอน 

...

...

แสงแดดส่องผ่านผ้าม่านเข้ามากระทบเปลือกตาของร่างโปร่งที่นอนสบายอยู่บนเตียงนุ่มภายในคอนโดสุดหรู ชานยอลลืมตาขึ้นเล็กน้อยก่อนจะตะแคงไปอีกฝั่ง หันหลังให้หน้าต่างพร้อมกับหลับตานอนต่อ

“ตื่นได้แล้วที่รัก”

“...”

“ปกติตื่นสายแบบนี้ทุกวันเลยเหรอเนี่ย” ร่างสูงถือวิสาสะเดินเข้าไปมาดึงผ้าห่มของอีกคนออก

“อืออออ”

“ลุกขึ้นมาได้แล้วครับ”

“แง่ม ออกไปเลย เข้ามาได้ยังไงเนี่ย” ชานยอลเอ่ยออกมาทั้งๆที่ยังคงตื่นไม่สุด มือก็ควานหาผ้าห่มมาคลุมหัวตัวเอง

“บ้านฉัน ก็ต้องเข้าได้” คริสยังคงยืนเท้าเอวมองคนที่กำลังงัวเงียอยู่ปลายเตียง

“นี่กี่โมงแล้วเนี่ย”

“7โมง”

“ห๊าาาาา” 

“ไม่ได้โกหก ถึงได้ถามไง ปกตินายตื่นสายขนาดนี้เล...” พูดยังไม่จบประโยคดีคริสก็ต้องกลืนประโยคที่เหลือลงคอไปเมื่อเห็นร่างโปร่งเด้งตัวขึ้นมาพร้อมกับวิ่งเข้าห้องน้ำไปด้วยความเร็ว ไม่ได้ฟังเขาเลยสักนิด

“เหอะ ทำตัวเป็นเด็กไปได้ ข้าวเช้าอยู่บนโต๊ะนะ” ประโยคหลังคริสตะโกนไปทางห้องน้ำก่อนจะก้าวขาออกไปนอกห้อง

...

...

“ยงกุก นี่มึงดูเพื่อนมึงดิ สายป่านนี้แล้วยังไม่มาโรงเรียนเลยเนี่ย ปกติต้องมาเอาแฟ้มรายชื่อกับอาจารย์หัวหน้าตึกแล้ว หัวหน้าห้องหอยอะไรแย่จริงๆเลย” ลู่หานหนึ่งในกรรมการนักเรียน (ที่ไม่ค่อยได้ทำหน้าที่แต่วันนี้ต้องมาทำแทนคริส) เดินเข้ามาในห้องเรียนพร้อมกับวางแฟ้มรายชื่อลงบนโต๊ะบังยงกุก ปากก็บ่นถึงเพื่อนตัวเองไม่ได้สนใจอะไรทั้งนั้น

“เพื่อนกูก็เพื่อนมึงนั่นแหละ” ยงกุกไม่ได้แยแสอะไรเพราะเจ้าตัวกำลังนั่งทำข้อสอบ SAT อยู่

“นี่บรรยากาศห้องคิงมันจะเต็มไปด้วยความเนิร์ดเหรอเนี่ย นี่มันก็เข้าช่วงกีฬาสีแล้วนะเพื่อน มีชีวิตชีวากันหน่อย รู้งี้ฉันลงไปอยู่ห้องควีนดีกว่าอีก โอ้ยยยยย” ลู่หานที่ยังไม่หยุดบ่นหย่อนตัวลงบนเก้าอี้หลังจากที่กวาดสายตาไปรอบห้องก็เห็นแต่ทุกคนก้มหน้าก้มตาทำแบบฝึกหัด ใช่แล้ว เกรด12อย่างพวกเขาต้องเตรียมหาที่เรียนต่อมหาลัยแล้วล่ะ

“มึงไปบอกไอ้คริสไป รายนั้นเอาคะแนนไปยื่นได้แล้วเนี่ย แล้วอย่างมันแค่กรรมการสอบสัมภาษณ์เห็นหน้าก็ให้ผ่านละ เดี๋ยวนี้ก็แค่มานั่งหายใจที่โรงเรียนไปวันๆ” ยงกุกตอบกลับมาแบบส่งๆ 

“ใครจะไปอัจฉริยะเหมือนมันวะ โอ้ยยยยยยยย” 

“บ่นอะไรกันครับสาวๆ” ร่างสูงเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับออร่าความหล่อที่แพร่กระจายไปทั่วห้อง 

“สาวๆพ่อมึ..” 

“หน้ามึงไปโดนอะไรมา” ยังไม่ทันที่ยงกุกกำลังจะพูดออกไปลู่หานก็ถามขัดขึ้นก่อนเมื่อเห็นว่าหน้าเพื่อนของตนมีพลาสเตอร์แปะอยู่

“มีเรื่องนิดหน่อย ไอ้บัง กูขอคุยด้วยหน่อยดิ” คริสว่าพลางวางกระเป๋าที่โต๊ะก่อนจะเดินออกนอกห้องไปโดยมียงกุกเดินตามหลังไปด้วย

“ฮิม ดูพวกมันทำกับกูดิ อุตส่าห์เป็นห่วงทำไมต้องทำเหมือนกูเป็นตัวน่ารำคาญด้วยเนี่ย T^T” ลู่หานหันไปคุยกับฮิมชานที่กำลังนั่งทำข้อสอบเหมือนกับคนอื่นๆ

“ไม่หรอก คงไม่มีอะไรแบบที่คริสบอกจริงๆแหละ”

“เออ จำไว้เลยไอ้พวกเก่ง T_T”

..

“เมื่อวานกูเจอพวกนั้น” ร่างสูงเอ่ยขึ้นเมื่อทั้งสองคนเดินออกมานอกห้องเรียนเรียบร้อยแล้ว

“มึงไปเจอได้ยังไง” ยงกุกตอบกลับไปพลางยกแขนขึ้นกอดอก

“ไม่รู้ว่ะ เหมือนกูจะป๊อปจนไปถึงโรงเรียนมันมั้ง”

“ยังจะมาพูดเล่นอีก กูรู้นะว่ามึงเอาตัวรอดได้ แต่จำไอ้คำสัญญางี่เง่านั่นก่อนที่กูกับมึงจะเข้ากลุ่มพวกมันได้มั้ย”

“เออ ใครออกจากกลุ่มจะโดนซ้อม”  

“แล้ววันนั้นมึงกับกูดันไปซ้อมพวกมันก่อน แล้วก็ออกจากโรงเรียนมาสอบเข้าเซนต์ซูมาน ตอนนี้มันก็มาทวงไง”

“ถ้าเป็นกูเมื่อก่อนกูจะเอาแม่งให้เข้าโรงพยาบาลไปทุกคนเลย” คริสทิ้งตัวพิงกับประตูห้องเรียน

“ทำไมมึงไม่ทำล่ะ”

“ทำแบบนั้นกูไม่โดนโรงเรียนเรียกตัวเหรอ กูไม่อยากกลับไปเหยียบซ้ำรอยเดิมแล้ว กูเลยได้แผลมานี่ไง”

“เออก็ดีละ กูคิดว่ามึงจะใจร้อนเหมือนเมื่อก่อน แล้วเมื่อวานได้คุยอะไรกันรึเปล่าวะ”

“พวกมันก็แค่บอกว่า อย่าลืมว่ากูเคยทำอะไรไว้กับมัน อ่อ มันฝากมาบอกมึงด้วยว่าให้ดูฮิมชานดีๆ” ประโยคสุดท้ายคริสตั้งใจเน้นกับยงกุก และเป็นการเน้นกับตัวเองเหมือนกันว่าต้องดูชานยอลดีๆ 

...

ห้องชมรมดนตรี

“ไอ้ยอลลลลลลลลลล ปีนี้มึงลงบาสป่ะวะ” แบคฮยอนเปิดประตูเข้ามาในห้องพร้อมกับถุงขนมจากร้านสะดวกซื้อ ห้องชมรมนี้ไม่ได้เป็นเพียงแค่ห้องซ้อมดนตรีเท่านั้น แต่มันได้กลายเป็นห้องโดดเรียนของวงบอยแบนด์แห่งเซนต์ซูมานไปเรียบร้อยแล้ว

“คงไม่อ่ะ” ชานยอลที่กำลังนอนจมอยู่กับโซฟาตอบกลับไป

“ทำไมล่ะมึงงงง” แบคฮยอนโยนถุงขนมไว้บนโต๊ะก่อนจะเลื่อนเก้าอี้มานั่งข้างๆเพื่อนของตน

“กูขี้เกียจไปซ้อมตอนเย็น” ชานยอลตอบกลับไปพลางตะแคงหันมาคุยกับแบคฮยอน

“กูนึกว่ามึงอยากเจอแฟนมึงซะอีก เมื่อวานนี่อะไรนะ มึงบอกเลขห้องเขามา น่าหมั่นไส้ชะมัด กรี๊ด” แบคฮยอนว่าพลางเปิดถุงเลย์กินอย่างสบายอารมณ์

“ไม่อยากเจอโว้ย มึงพูดอะไรเนี่ย กำแพงมีหูประตูมีช่องนะโว้ย”

“มึงนี่ ขนาดนี้เขารู้กันทั้งโรงเรียนแล้ว เมื่อเช้าก็ด้วย มาส่งถึงห้อง กูล่ะอิจฉาาาาาา”

“อือ มึงเงียบก่อนได้มั้ย กูขอนอน”

“เมื่อคืนมึงไม่ได้นอนรึไง”

“อืม กูรู้สึกแปลกๆตั้งแต่เมื่อวานอ่ะ”

“หือ?”

“กูหมายถึง...แปลกๆกับคริสอ่ะ” ชานยอลยอมกัดปากพูดออกมา ก็ไม่อยากจะยอมรับเท่าไหร่ว่าเมื่อคืนตอนทำแผลให้คริสก็รู้สึกใจเต้นนิดๆ 

“ยังไงวะ”

“ก็ไม่รู้ดิ เมื่อคืนกูไปนอนห้องคริสมา”

“เออ อันนั้นกูพอรู้ แล้วยังไง? มึงก็เลยรู้สึกว่ามึงจะชอบเค้าอ่ะนะ?” ออฟฟิศปรึกษาหัวใจบยอนเริ่มเปิดให้บริการแล้ว - -

“อืม กูรู้สึกว่าเบื้องหลังมุขเสี่ยวพวกนั้นมันก็มีอะไรซ่อนอยู่นะ” ชานยอลค่อยๆระบายสิ่งที่อยู่ในหัวมาตลอดทั้งคืนออกมาทีละนิด

“นี่มึง ไหนบอกว่ามึงจะให้เขาเดินแก้ผ้ารอบโซลไง แล้วตอนนี้มันอะไรเนี่ย”

“กูไม่อยากรู้สึกแบบนี้เลยว่ะ ทำยังไงดี” ชานยอลลุกขึ้นเอาหมอนฟาดกับโซฟาสองทีก่อนจะสะบัดหัวเอาเรื่องบ้าๆพวกนี้ออกไปจากหัว

“ยอมรับแล้วทำใจเถอะ คริสฮยองเขารอให้มึงรู้สึกแบบนี้อยู่แล้วนิ มึงนี่มันน่าอิจฉาจริงๆ  จื่อเทาอะไรนั่นนี่หายหัวไปไหนก็ไม่รู้ละ แงงงงงงงง”  แบคฮยอนเริ่มวกกลับเข้าเรื่องของตัวเองอีกครั้งหลังจากที่ฟังชานยอลมาสักพัก

“แล้วมึงขุดหลุมมึงลึกพอรึยังวะ” เสียงของบุคคลที่สามดังมาจากหน้าห้อง แต่ชานยอลกับแบคฮยอนไม่ได้ตกใจอะไร กลับชินกับเหตุการณ์ที่มีคนเข้ามาเสนอหน้าแบบนี้ซะมากกว่า

“หลังจากวันนั้นแม่งก็หายหัวไปเลย กูล่ะเซ็งจริงๆ จะมีคนมาจีบทั้งที นี่กูยังไม่ทันเล่นตัวแม่งก็เงียบหายไปละ” แบคฮยอนพูดกลับไปแต่ก็ไม่ได้หันไปตามเสียง 

“พวกมึง กำหนดการกีฬาสีออกแล้วนะ แล้วรายชื่อก็ออกแล้วด้วย” เฉินเดินตามดีโอเข้ามาในห้องก่อนจะยื่นกระดาษให้แบคฮยอนพร้อมกับหยิบขนมในถุงไปกิน

“กูอยู่สีเดียวกับมึงไอ้ยอล” แบคฮยอนพูดขึ้น

“สีอะไรวะ”

“เขียว”

“โหมึง ดูสีแดงดิ กูว่าแชมป์แหงๆ” ดีโอทิ้งตัวลงบนโซฟาข้างๆชานยอลก่อนจะหยิบกระดาษมาจากมือแบคฮยอน

“ใครบ้างวะ”

“คริสฮยอง ยงกุกฮยอง เทา มยองซู ขากีฬาทั้งนั้น!” 

“นี่มันลำเอียงชัดๆ =[]=!!!!!!!!!” เฉินแทรกขึ้นเสียงดังพร้อมกับแย่งกระดาษจากมือดีโอไปบ้าง

“ใครจัดวะแม่ง พ่อจะเป่าให้ปลิวเลย” ดีโอเสริม

“อ้าวโด้ กูกับมึงอยู่สีเดียวกันว่ะ สีฟ้า~”

“เหมือนปีที่แล้วเลยนิ เย้~~” 

“โด้ ขอดูบ้างดิ” คนที่นอนจมโซฟาเอ่ยขึ้นหลังจากเงียบมานาน พร้อมกับมือที่โผล่ออกมาจากผ้าห่มหยิบกระดาษในมือดีโอไป

“จบกีฬาสีก็มิดเทอมเลย บ้ารึไงวะเนี่ย” ดีโอเอ่ยออกมา

“มึงกังวลอะไรวะไอ้ฉลาด” แบคฮยอนเอ่ยขึ้น

“ดูจากรายชื่อแล้วกูว่าสีเราชนะสวัสดิการ = =” ชานยอลเอ่ยขึ้นขัดเพื่อนๆ 

“ทำไมวะ สีเรามันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ” แบคฮยอนถามกลับไปพลางเปิดขนมถุงที่สอง

“ไม่อ่ะ ประธานสีใจดี” 

“พี่ฮิมชานอ่ะนะ”

“ใช่แล้ววววว”

ครืดดครืดดดด 

เสียงสั่นของโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้บทสนทนาต้องหยุดไป ชานยอลค่อยลุกขึ้นหยิบโทรศัพท์ของตัวเองก่อนจะกดปุ่มรับสาย

“มีอะไร”

(เจ้าเด็กโดดเรียน ทำไมไม่ลงบาส)

“นายมีเครื่องดักฟังรึไงเนี่ย” เจ้าตัวหันขวับไปทางประตูห้องก็เห็นร่างสูงยืนยิ้มให้อยู่ด้านนอกประตู

(เย็นนี้เจอกันที่โรงยิม อย่าช้าล่ะ)

ปิ๊บ

“โอ้ยยยยยยยยยยยย เป็นเจ้าชีวิตฉันรึไงห๊ะ ฉันไม่ได้ลงบาสทำไมต้องไปซ้อมด้วยเนี่ย” 

“แหมมมมมมม แฟนมาตามถึงห้อง” เพื่อนทั้งสามคนเอ่ยออกมาพร้อมกันก่อนจะทำหน้าเอือมใส่ชานยอล

“พวกมึงนิ = =”

TBC