Wonder Boys (Super Junior Yaoi)

ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 10: Fun with Siwon and Heechul (เฮฮาปาร์ตี้กับชีวอนและฮีชอล)

หลังจากที่วิ่งหนีตำรวจคนนั้นรอบๆสยิวปลาร้าก้อนแล้ว สุดท้ายเพราะความเป็นพลเมืองดีของร่างสูงทำให้ต้องหันหลังกลับไปควักเงินจ่ายค่าปรับให้ไป เรียววุคเผ่นขึ้นรถเมล์ไปได้ ส่วนร่างบางโดนเขาลากออกมาได้ตอนกำลังจะขึ้นรถเมล์ตามน้องชายไป

และตอนนี้เขาก็กำลังขับรถไปส่งร่างบางที่บ้านอยู่...

“รีบกว่าจารย์กูก็แซงไป”เสียงหวานบ่นพึมพำเบาๆอย่างอารมณ์ดีในรถสปอร์ตสีแดง ร่างสูงที่ทำหน้าที่ขับรถให้อมยิ้มเล็กน้อยกับประโยคเมื่อครู่

ชเวซีวอนหัวเราะเบาๆพร้อมกับตบพวงมาลัยเบาๆก่อนที่ใบหน้าคมคายจะหันมามองร่างบางที่เหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่าง

“จารย์มองทางไป”เสียงหวานพึมพำเบาๆราวกับรู้ตัวว่าโดนจ้องอยู่,

“ไม่เอา อยากมองคน”

ใบหน้าหวานขขึ้นสีแดงระเรื่อก่อนที่จะสบถพรืดออกมาเบาๆ

“ก็มองผู้คนข้างหน้าเซ่”

“ไม่เอา อยากมองฮีชอล”

ความเงียบเข้าปกคลุมคนทั้งสองคน คนแรกนั่งยิ้มกับประโยคเมื่อครู่อย่างพึงพอใจ ส่วนอีกคนนั่งหน้าแดงอยู่ข้างๆ

“นี่ฮีชอล...ถามอะไรหน่อยสิ...”

เมื่อไม่มีคำตอบหรือกิริยาใดๆจากร่างบาง ซีวอนจึงพูดต่อทันที

“นายพกแบงค์กาโม่ตลอดเวลาเลยเหรอ?”มือเรียวล้วงไปหยิบกระเป๋าตังค์ในกางเกงยีนส์สีอ่อนของตนแล้วยื่นให้ร่างสูง ซีวอนดับรถเมื่อสัญญาณไฟจราจรเป็นสีแดงแล้วหยิบมาดู ดวงตาคมเข้มเบิกโตอย่างงุนงง

เพราะข้างในกระเป๋าตังค์มีแบงค์กาโม่อยู่ถึง  20,000 วอน! ส่วนเงินจริงๆมี 10,000 วอน!

“เซฟเงินเอาไว้สำหรัยอนาคตนะฮะ”ร่างบางตอบเสียงใสแต่ยังคงไม่หันหน้ามามองร่างสูง ซีวอนวางกระเป๋าตังค์คืนบนตักของร่างบาง

“เซฟไว้สำหรับอนาคต? จำเป็นต้องเซฟเยอะถึงขนาดนั้นเลยเหรอ?”

คนตรงหน้าเงียบอยู่สักพักราวกับใช้ควมคิด ใบหน้าหวานหันมามองแล้วเอ่ยเสียงเรียบ

“ผมอยากเป็นนักเขียนฮะ"
 

“ว่าไงนะ?”

“ผมเก็บเงินไปเพราะเรียนต่อมหาลัยด้านการเขียนในอังกฤษ...มันเป็นความฝันของผม”

ซีวอนเลิกคิ้วอย่างงุนงง ไม่อยากจะเชื่อว่าคนตรงหน้ามีความฝันที่ไม่เข้ากับบุคลิกของตนเอาเสียเลย!

แต่เรียงความเรื่องสั้นที่ร่างบางเคยแต่งนั้นเคยเป็นทั้งที่หนึ่ง ที่สองและที่สามระดับประเทศ ทวีป หรือแม้แต่ที่หนึ่งของโลกในหลายปีที่ผ่านมานี่

“ผมรู้ มันไม่เข้ากับผมหรอกฮะ แต่ผมรักการเขียนนี่ฮะ...เอาเป็นว่า หงะ...จารย์ลืมๆมันไปซะเถอะนะฮะ - -*”ฮีชอลพูดพร้อมกับทำท่าจะหันหน้าหนีไป

หมับบบบบบบบบบบบบบ...

มือขวาคว้ามือเรียวมากุมแล้วบีบแน่นๆ ดวงตากลมโตละสายตาจากมือที่โดนกุมของตนมามองหน้าคนตรงหน้า

ชเวซีวอนฉีกยิ้ม...

“ก็แล้วไงหละ”

“ครับ?”

“ถ้านายฝันอยากจะเป็น...ฉันช่วยได้นะ...”

“จริงเหรอครับ?”ฮีชอลตาโตอย่างเปล่งประกาย ซีวอนหัวเราะหึๆอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะพูดประโยคต่อไป

“แต่ต้องมีข้อแลกเปลียน”

“=________________________=^”มือเรียวชักออกจากการเกาะกุมของมือหนาทันที ร่างสูงเริ่มขับรถอีกครั้งพร้อมกับหัวเราะหึๆ

“มันไม่ตายหรอกน่า ก็แค่...”

“ก็แค่.....?”ร่างบางลากเสียงยาว

“มานอนบ้านฉันทุกวันเสาร์-อาทิตย์5เดือน”

-----------5%-----------

“จารย์พูดอะไรออกไปรู้ตัวบ้างมั้ย?=[]=lll”เสียงหวานถามขึ้นมาเบาๆหลังจากที่เงียบไปอยู่หลายนาที

“เพื่ออนาคตนายเอง”

“แต่มันไม่ปลอดภัยต่อตัวของผม=[]=”

ใบหน้าคมคายหันมามองพร้อมกับจอดรถกลางถนนที่เต็มไปด้วยรถมากมาย เสียงบีบแตรดังลั่นเป็นทางยาวพร้อมกับเสียงผู้คนที่ตามรถของร่างสูงมาตะโกนด่าทออย่างกราดเกรี้ยวก่อนที่จะขับผ่านไป บางคนถึงกับหันมาด่าหรือชูนิ้วกลางเมื่อขับผ่านหน้า

ฮีชอลสะดุ้งอย่างหวาดกลัว ร่างสูงข้างหน้าเปลี่ยนไปราวกับคนละคน

ประโยคเมื่อกี้มันจี้ใจดำถึงขนาดนั้นเชียวเหรอ = =lll

“ฉันหื่นมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”ร่างสูงถามเรียบๆแต่น้ำเสียงแฝงไปด้วยความปวดร้าวและเย็นชา

“ฉันถามว่าฉันหื่นมากขนาดนั้นเลยเหรอ?!!”ชเวซีวอนตวาดเสียงดังลั่นรถจนคนตรงหน้าเกิดความหวาดกลัว

“ม มันก็ไม่ค่อยขนาดนั้นหรอก น นะฮะ จ จารย์...”ร่างบางพูดอย่างตะกุกตะกัก

แต่มันขนาดหนักเลยต่างหาก!!!

คนร่างสูงถอนหายใจเบาๆก่อนที่จะหันมามองร่างบางเรียบๆด้วยสายตาว่างเปล่า

“สีหน้านายอาจจะโกหกฉันได้ก็จริงนะฮีชอล...”

มือหนาลูบไล้ใบหน้าหวานอย่างอ่อนโยนก่อนที่จะหยุดทาบมืออุ่นไว้ตรงแก้มนุ่ม ดวงตาคมเข้มประสานตากับดวงตากลมโต

“...แต่สายตาของนายโกหกฉันไม่ได้หรอก”

ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อ มือเรียวรีบยกขึ้นปิดใบหน้าหวานของตน ซีวอนรีบชักมือออกอย่างงุนงง

“แล้วคราวนี้จารย์รู้ยังว่าสายตาผมไม่โกหก?”เสียงหวานถามอู้อี้เพราะมือเรียวที่ปิดใบหน้าทั้งหน้าของตน ซีวอนหัวเราะหึๆในลำคอพร้อมกับโน้มใบหน้าหล่อคมเข้ามาใกล้ๆร่างบางเป็นจังหวะเดียวกับที่มือหนาทั้งสองข้างคว้าหมับข้อมือร่างบางทั้งสองข้างและแยกออกจากกัน

“แล้วตอนนี้หละ?”ร่างสูงถาม

ใบหน้าหวานประจันหน้ากับใบหน้าหล่อคมคายทันทีที่มือเรียวถูกมือหนาจับแยกออกมาจากใบหน้าของตน ทั้งสองร่างอยู่ใกล้กันชนิดสามารถรับรู้ถึงลมหายใจอุ่นๆซึ่งกันและกัน

ริมฝีปากหนาเผยอขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับเลื่อนไปใกล้ๆใบหน้าหวานก่อนที่จะประกบริมฝีปากเรียวได้รูปอย่างแผ่วเบา ดวงตากลมโตที่เคยเบิกโตกับการกระทำของร่างสูงเมื่อครู่เบิกโตกลับค่อยๆหลับตาลงแล้วปล่อยกายปล่อยใจเคลิ้มไปกับจุมพิตอันแสนอ่อนโยนของร่างสูง

ซีวอนค่อยๆผละริมฝีปากออกมาแล้วมองหน้าร่างบางที่ลืมตาขึ้นมามองก่อนที่ใบหน้าหวานจะขึ้นสีแดงระเรื่อ ดวงตากลมโตที่เคยฉายแววน่ารักน่าเอ็นดูกลายมาเป็นหยาบกระด้างและว่างเปล่าภายในเสี้ยววินาที ร่างสูงใจหายวาบกับคนตรงหน้า

“จารย์คิดว่าจารย์หื่นขนาดไหนหละฮะ? จูบเด็กนักเรียนโรงเรียนตัวเองหนะ? แถมยังเป็นเด็กห้องที่ตัวเองเป็นครูประจำชั้นอยู่ด้วย!”ฮีชอลพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

“ก็บอกแล้วไงว่าจันทร์ถึงศุกร์ เริ่มงาน 8.00 เลิกเรียน 3.30 นี่คือเวลาที่ต้องทำอาชีพครู...ตอนนี้ฉันเป็น...”

“ชเวซีวอน ประธานบริษัทชเวกรุ้ปผู้ยิ่งใหญ่และร่ำรวยมหาศาล...ผมทราบแล้วฮะจารย์ แต่...ที่มาจูบลูกจ้างแบบนี้สองครั้งในวันเดียว จารย์ไม่คิดว่าจารย์หื่นเหรอ?”

เจ้าของตำแหน่งและชื่อหัวเราะเบาๆแทนคำตอบก่อนที่จะเริ่มขับรถอีกครั้ง

“ว่าแต่งานหนะ นอนค้างบ้านฉันเสาร์-อาทิตย์5เดือน ค่าจ้าง 500,000 วอนต่อวันนะ สนใจไหมหละ”ร่างบางตาโตทันทีที่ได้ยินค่าจ้าง

ให้ตายเถอะโรบิน!

ค่าจ้างเยอะสุดๆเชียวนะโว้ย!!!

ถึงจะเสี่ยง...แต่ไม่ลองก็ไม่รู้นี่หว่า

ฮีชอลชั่งใจเล็กน้อยก่อนที่ใบหน้าหวานจะพยักหน้าเป็นเชิงตอบตกลง

“ดีมาก งั้นเริ่มงานกันตอนนี้เลย!”พูดจบก็เลี้ยวรถไปทางซ้ายทันที ฮีชอลตาเบิกกว้างอีกครั้ง

“จารย์ไปไหนอะ? บ้านผมไม่ใช่ทางนี้นี่!

ซีวอนหัวเราะเบาๆให้กับร่างบางที่โวยวายข้างๆ ใบหน้าคมคายหันมามองพร้อมกับคำตอบเรียบๆจากริมฝีปากหนา

“ก็ไปบ้านฉันไง”

 
-----------10%-----------

ร่างสูงเดินตามร่างบางอย่างเซงโลก ใบหน้าหล่อคมคายบ่งบอกถึงความเซงจิตอย่างสุดขีด มือหนาเข็นรถเข็นเลี้ยวซ้ายที ขวาทีหยุดให้ร่างบางหยิบของใส่ก่อนที่จะเข็นตามต่อไป
 


ให้ตายเถอะ Omma~!!!
 


อีกแปปเดียวก็จะถึงบ้านเขาอยู่แล้ว ร่างบางข้างๆก็ดันโวยวายให้ไปซื้อของที่ห้างก่อน
 


พอจะถามว่าทำไม ร่างบางก็ยิ้มหวานส่งกลับมาให้แล้วพูดว่า
 


'กันไว้ดีกว่าแก้ฮะ^^!'


 
ไม่รู้เลยว่าจะมาไม้ไหนอีก เห็นร่างบางน่าปกป้องก็เถอะ แต่ใครจะรู้หละ แสบและร้ายกว่าที่คิดเยอะ!
 


"ฮีชอล? นายจะซื้อไปเยอะขนาดนี้ ซื้อไปทำอะไร?"ร่างสูงเรียกชื่อร่างบางที่เอาแต่หยิบของใส่ในรถเข็นจนเริ่มล้นออกมา


 
เจ้าของชื่อหันหน้ามามองแล้วยิ้มหวาน
 


"จารย์คิดว่าไงหละฮะ?"
 


ดวงตาคมเข้มะสายตาจากใบหน้าหวานแล้วมองเหล่าสินค้าที่ร่างบางใส่ไว้ในรถเข็น
 


ตอนแรกเห็นซื้ออาหารก็นึกว่าจะทำข้าวเย็นเพราะเล่นื้อทั้งแป้งขนมปัง ไข่ เนื้อหมู...
 


แต่ไปๆมาๆไม่รู้ว่าคีม ไขควง ตะปูนี่มันมาได้ไง
 


และน้ำยาฆ่าแมลงสาบ ไบกอน เชือก สก้อตเทปนี่อีก!!!
 


"ฉันคิดว่านายกำลังจะทำอะไรสักอย่าง...ที่มันต้องเกี่ยวกับฉัน"ร่างสูงพูดหลังจากที่ใช้ความคิดอยู่นาน
 


"ของมันแน่อยู่แล้ว"
 


ร่างบางพูดจบก็เดินไปหาพนักงานสาวที่กำลังจดสินค้าสต้อกคนหนึ่ง
 


"ขอโทษนะฮะ แต่ว่าคุณพอจะทราบไหมครับว่า ที่นี่มีไอ้นั่นขายไหมครับ"
 


"ไอ้นั่น?"พนักงานสาวคนนั้นทวนคำอย่างงุนงง ฮีชอลฉีกยิ้มหวานแล้วพยักหน้า
 


"โลงศพฮะ"



เฮ้ย! กะเอาตายเลยเหรอวะ?!
 


ซีวอนยืนอ้าปากค้างอยู่นานจนร่างบางหันหลังกลับมามองแล้วฉีกยิ้มให้
 


อาาาา...ข่างเป็นรอยยิ้มที่น่ากลัวอะไรอย่างนี้T[]T!!!!
 

 
 
"ม เมื่อกี้จะซื้อโลงศพไปทำไมหนะ?"ร่างสูงถามหลังจากที่ทั้งสองคนเดินออกมาจากห้างและตรงตรี่ไปยังรถสปอรต์สีแดงที่จอดเอาไว้
 

"ก็เผื่อจารย์ทำอะไรมิดีมิร้ายผม ผมก็เลยซื้อไว้ก่อนไงฮะ กันไว้ดีกว่าแก้ไงจารย์"
 

อ่อ ซื้อพวกเชือก ไขควง คีม ไบกอน เป็ดโปร ไรงี้มาก็เพื่อเอามาต่อกรกับเขาสินะ
 

ชเวซีวอนกระตุกยิ้มอยู่คนเดียว ดวงตาคมเข้มจบจ้องไปยังร่างบางที่กำลังเดินไปที่รถอย่างอารมณ์ดี
 

ก็เอาเซ่ คิมฮีชอล! เชือก ไขควง คีม เป็ดโปรหรือแม้แต่จะเอาโลงศพมันจะทำอะไรฉันได้?
 

ระหว่างอุปกรณ์ของนายกับฉันคนเดียว...ดูสิว่าใครจะชนะ
 

Bring it on!

-----------15%-----------





ร่างบางผมสีแดงยืนอยู่ในห้องนั่งเล่นสีขาวที่เต็มไปด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงเฉียดล้าน ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบๆ


ไอ้นี่ รสนิยมหรูเลิศราคาแพงสุดๆ!!!


"จารย์..."


ปึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง...


ถุงพลาสติกจากห้างวางลงบนโต๊ะเสียงดังขัดประโยคของร่างบาง คิมฮีชอลสะดุ้งนิดๆก่อนที่จะหันมามองคนถือของที่ยืนหน้าเหี้ยมอยู่ข้างหลัง

ชเวซีวอนยืนจ้องหน้าเจ้าตัวดีอย่างแค้นๆเล็กน้อย

ตกลงใครจ้างใครกันแน่วะ?

ไปๆมาๆ เขากลับเป็นคนต้องถือของที่ซื้อมาทั้งหมด!

"ครับจารย์?"เสียงหวานเรียกสติของซีวอนกลับมา ร่างสูงค่อยๆกระตุกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์พร้อมกับเดินดุ่มๆเข้ามาหาร่างบาง

"คิมฮีชอล..."

มือหนาคว้าหมับเข้าที่แขนเรียวแล้วโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ๆใบหน้าหวาน

"...เรามาเริ่มงานของเรากัน"

สนามบินนานาชาติกรุงโซล

"ครับ คุณลุง ผมมาถึงเกาหลีแล้วนะครับ...ครับๆ ทราบแล้วครับ ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้ครับ"

พูดจบก็ปิดโทรศัพท์พร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ ดวงตาสีนิลเหม่ลอยออกไปไกลแสนไกลพร้อมกับถอนหายใจอีกเฮือกใหญ่

จะได้เจอกันอีกแล้วนะ...นายโตขึ้นบ้างหรือเปล่านะ

คิมฮีชอล...

"อา...อ้ะ..."

"รู้สึกดีไหมฮะจารย์"

"อืมมม แรงอีกนิด...อาาา นายนี่สุดยอดคิมฮีชอล..."

"ฮะๆ จารย์ครับ...ผมอยากถามอะไรจารย์หน่อย..."

"อืมม...มีอะไรว ว่ามา อาาา"

"จารย์เพลย์บอยปะฮะ?"

"อือ...ต ตรงนั้นแหละ อืมมมม"

"จารย์รู้ไหมฮะ..."

"..ผมเกลียดพวกฟันแล้วทิ้งที่สุดเลย..."

หมับบบบบบบบบบบบบ!!!


"ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!"


 ร่างสูงร้องลั่นอย่างเจ็บปวดเมื่อมือเรียวที่นวดไหล่กว้างของตนบีบเข้าไปตรงเส้นพอดีเป้ะๆ 


คิมฮีชอลยิ้มเยาะพร้อมกับหัวเราะเบาๆอย่างสะใจ


"เป็นไงฮะ ผมนวดสบายดีไหมฮะ?"ร่างบางลุกขึ้นยืนแล้วเดินมานั่งประจันหน้ากับร่างสูง



คนเจ็บเงยหน้าขึ้นมาอย่างแค้นๆกับร่างบางข้างหน้า



งานที่เขาให้ทำหนะ คือนวดไหล่เขานี่แหละ



ฮีชอลก็ทำได้ซะสบายเชียว...แต่ไอ้เมื่อกี้นี่มัน...โคตรจะเจ็บเลย!!!



"สบายไหมฮะจารย์"

มือหนายกขึ้นจะบีบไหล่ตนที่โดนกดเส้นจนน้ำตาเล็ดเมื่อครู่แต่ก็ต้องแปลกใจอีกครั้งเมื่อความเจ็บที่เคยมีอยู่หายไปหลังจากที่ร่างบางบีบตรงจุดเจ็บบนไหล่ของตน

"เก่งใช่ไหมหละจารย์ ฮีชอลซะอย่าง^^"



ใบหน้าหวานยิ้มร่าพร้อมกับล้มตัวลงบนเตียงนอนสีขาวใหญ่ของร่างสูง



"ที่เมื่อกี้...นายบอกว่าเกลียดพวกเพลย์บอยฟันแล้วทิ้งหนะ...มันเป็นความจริงเหรอ?"ร่างสูงถามเรียบๆ ฮีชอลเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจแต่ก็หัวเราะออกมาเบาๆแทนคำตอบ




"จารย์ ผมพูดเล่นๆหนะ ผมเฉยๆกับพวกนั้น แต่ก้...ไม่ค่อยชอบอยู่ดี"


"หมายความว่าไง?"


"ไอ้พวกฟันแล้วทิ้งหนะ...มันเคยเข้าใจความรู้สึกของคนโดนทิ้งรึเปล่าหละ?"


เหมือนน้ำเย็นสาดเข้ากลางหัวใจ เหมือนสายฟ้าฟาดใส่ตัว เหมือนโดนตีด้วยของแข็ง ชเวซีวอนตาเบิกกว้างและหยุดหายใจไปชั่วขณะ


"ผ ผมไม่ได้ตั้งใจจะด่าจารย์นะ แต่แบบ...ค แค่บางคน...หงะ =___________=^"


ตายห่าคิมฮีชอล! มึงไม่น่าหลุดปากออกมาเล้ยยยย!!!


"ที่นายพูดมามันก็จริงนะ..."ซีวอนถอนหายใจออกมาเบาๆพร้อมกับลุกขึ้นยืน ดวงตากลมโตมองตามแผ่นหลังกว้างของร่างสูงแล้วลุกขึ้นนั่ง


"...มันอาจจะดูงี่เง่าไปหน่อย...แต่ฉันก็ไม่รู้หรอกเพราะว่าอะไร...ตั้งแต่รู้จักกับนาย...เชื่อไหมคิมฮีชอล..."


ใบหน้าคมคายหันขวับมาประจันหน้าร่างบาง เจ้าของชื่อหน้าแดงกับสายตาที่จริงจังจากดวงตาคมเข้มของซีวอน


"...ฉันก็ไม่เคยนอนกับใครอีกเลย..."


ความเงียบเข้าปกคลุมทั้งสองคน ฮีชอลนิ่งเงียบราวกับรูปปั้น มีเพียงหัวใจที่เต้นตุบๆไม่เป็นจังหวะและลมหายใจที่เข้าออกเท่านั้น


"...ไม่รู้ทำไม...ไม่รู้จริงๆ ให้ตายสิ..."ซีวอนสบถออกมาเบาๆพร้อมกับเปิดประตูห้องนอนของตน ใบหน้าหล่อคมคายหันมามองร่างบางที่นั่งหน้าแดงบนเตียงอีกครั้ง


"ราตรีสวัสดิ์นะ"


"เดี๋ยวฮะ"เสียงหวานตะโกนเรียก ร่างสูงหยุดการกระทำของตนพร้อมกับหันมามองอย่างงุนงง


"ล แล้วจารย์นอนไหนหละฮะ?"ฮีชอลถามอย่างตะกุกตะกัก คนตรงหน้ายิ้มแห้งๆ


"นายอยากให้ฉันนอนไหนหละ?"


"อ่าวจารย์ จารย์เป็นเจ้าของที่นี่นะฮะ จารย์จะนอนไหนแล้วจารย์จะให้ผมนอนไหนหละ?"ร่างบางถามอย่างงุนงงราวกับเด็กๆ



ซีวอนกระตุกรอยยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ทันทีก่อนที่จะมองหน้าร่างบางที่ตาโตและอ้าปากค้างราวกับรู้ว่าตัวเองเพิ่งพูดอะไรไป ฮีชอลอ้าปากจะพูดแก้ แต่ร่างสูงกลับชิงพูดเสียก่อนแล้ว




"งั้นนายก็นอนกับฉันที่นี่ก็แล้วกัน"




-----------30%-----------





"เอ่อ ฮีชอล = =^"

น้ำเสียงเซงๆเบาๆเรียกคนตรงหน้าที่กำลังสาละวันกับการหยิบนู่จับนี่รอบๆตัวบนเตียงขาวขนาดใหญ่ เจ้าของเสียงเขยิบเข้าไปหาร่างบางพร้อมกับมือหนาที่เอื้อมไปหมายจะแตะไหล่คนตรงหน้า


เพี้ยยยยยย!


ราวกับมีดวงตาข้างหลัง มือเรียวที่เคยจับไม้เบสบอลรีบผละออกแล้วหันไปตีมือหนาที่เอื้อมมาจะจับไหล่ตนจากข้างหลัง ซีวอนร้องเบาๆอย่างเจ็บๆ ดวงตาคมเข้มมองใบหน้าหวานอย่างงุนงง


"นี่เขตผม เข้ามาจารย์ตาย!!!"มือเรียวชี้ไปยังเทปกาวสีเขียวที่แปะแบ่งครึ่งขนาดเตียง


ซีวอนทำหน้าเหวอ

"หมายความว่าไง?"ฮีชอลถอนหายออกมาอย่างเซงๆ


"ถ้าจารย์ล้ำเส้นเข้ามา...ผมโทรไปที่วัดแน่!"



"โทรไป? โทรไปทำไมอะ?"ร่างสูงเอียงคอแบบที๋ฮีชอลมักจะทำเพื่อให้ดูน่ารัก แต่ในสายตาของร่างบางแล้ว มันดูน่าถีบเสียมากกว่า



"โทรไปจองศาลาสวดศพไงหละฮะ"

เอื้อก!



เอาตายเลยเร้อะ?

คิมฮีชอลฉีกยิ้มหวานราวกับผู้ชนะก่อนที่จะล้มตัวลงนอนบนเตียง ร่างสูงมองเขตแดนของตนและเขตแดนของฮีชอลสลับกันไปสลับกันมา

เขตแดนของเขา...ไม่มีอะไรเลย มีเพียงแค่เขาและผ้าห่ม

เขตแดนของฮีชอล...ไม้เบสบอล ไบกอน ไขควง ไม้ฮอกกี้ เชือกและอะไรต่อมิอะไรกองอยู่บนเตียงส่วนของร่างบาง

คือถ้าล้ำเส้นเข้าไปแม้แต่มิลเดียวคือกูตายใช่มั้ยยยยยยยยยยยย TT^TT


คิมฮีชอลนอนหลับอยู่ในเขตแดนของตน มือข้างหนึ่งถือไม้เบสบอลเอาไว้ ส่วนอีกข้างวางทาบหน้าท้องตัวเองเอาไว้ ดวงตาคมเข้มจับจ้องไปยังใบหน้าหวานที่หลับตาพริ้ม



หลับแล้วจะรู้ได้ไงว่าเลยเขต ฮะๆ นายเสร็จฉันแน่คิมฮีชอล!!!



ร่างสูงหัวเราะหึๆในลำคอ มือหนาเอื้อมไปแตะมือเรียวที่วางทาบหน้าท้องตนเอาไว้



พรึ่บบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ...



โป้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!



ชเวซีวอนกัดฟันแน่นไม่ให้เสียงร้องลั่นของตนเล็ดลอดริมฝีปากหนาไปได้ ดวงตาคมเข้มมองร่างบางที่นอนหลับสนิทอย่างทึ่งๆ



เพราะทันทีที่แตะมือเรียวนั่น มืออีกข้างที่ถือไม้เบสบอลก็ยกขึ้นมาฟาดแขนของเขาเสียเต็มแรง!!!



มี six sense รึป่าววะนั่น = =llll



"...แม่ฮะ..."เสียงหวานดังเล็ดลอดมาจากริมฝีปากเรียวเบาๆพร้อมกับร่างบางที่พลิกตัวมานอนตะแคงหันข้างมาทางเขา มือเรียวยื่นออกมาราวกับจะไขว่คว้าอะไรสักอย่างก่อนที่จะมาโดนแขนแกร่งที่โดนตีด้วยไม้เบสบอลเมื่อครู่ของซีวอน



หมับบบบบบบบบบบบบบบ...



มือเรียวเล็กคว้าหมับเข้าที่แขนแกร่งก่อนที่จะดึงลงมาให้ใกล้ยิ่งขึ้น ซีวอนเซถลาตามไป ใบหน้าหวานซบลงตรงแขนแกร่งก่อนที่จะพึมพำออกมาเบาๆ



"...อย่าทิ้งผมไปไหนนะฮะ..."



ชเวซีวอนยิ้มออกมาแห้งๆ มือหนาอีกข้างลูบเรียวผมสีแดงเลือดสดของร่างบางอย่างอ่อนโยนและเอ็นดู



"เพราะนายน่ารัก แสบสุดๆและทำให้ฉันหวั่นไหวได้ถึงขนาดนี้..."



ใบหน้าหล่อคมโน้มมาใกล้ๆใบหน้าหวาน ริมฝีปากหนาจุมพิตเบาๆที่หน้าผากก่อนที่จะผละออกมาแล้วยิ้มให้คนตรงหน้าที่หลับสนิท



"...จะให้ฉันทิ้งนายไปได้ไงหละ..."

 




-----------40%-----------

แพขนตาค่อยๆเปิดขึ้นมาก่อนที่จะรีบปิดอีกครั้งเมื่อความสว่างจ้าที่แยงเข้ามาในดวงตากลมโตนั่น คิมฮีชอลลืมตาขึ้นมาก่อนที่จะรับรู้ถึงบางสิ่งหนักๆที่ทับตนและสัมผัสแข็งๆที่ไม่น่าจะใช่หมอน...

ดวงตากลมโตเหลือบมองสิ่งที่ตนเองใช้หนุนหัวนอนก่อนที่จะเบิกกว้างออกมาอย่างตกใจสุดขีด เพราะสิ่งที่ตนใช้หนุนนอนนั้นไม่ใช่หมอนใบขาวแต่กลายเป็นหน้าอกแกร่งของร่างสูงแทน!!! 

นี่เขาหลับซบอกไอ้บ้านี่แถมมันยังเอาแขนมาโอบกอดเขาเอาให้อีกด้วย!



กูละจะบ้าตายY___Y!!!

ว่าแต่ทำไมใจต้องเต้นตึกตักและใบหน้าร้อนผ่าวด้วยหละ?!?!!

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก...

เสียงหัวใจเต้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ร่างบางแนบหูลงบนอกแกร่งเพื่อฟังเสียงจังหวะหัวใจ

"ตึก ตึก ตึก ตึก...ฟังจนพอใจหรือยังคิมฮีชอล"



เสียงทุ้มต่ำดังขึ้น ใบหน้าหวานรีบผละออกจากอกแกร่งของร่างสูงทันที เจ้าของชื่อรีบลุกขึ้นมาแล้วมองหน้าบุคคลที่ถือวิสาละดึงจับแขนเรียวแล้วดึงมาให้ซบอกแกร่งของตนอีกครั้ง



"จารย์ทำไรอะ?"



ไม่มีคำตอบจากคนร่างสูง ชเวซีวอนพลิกตัวมาคร่อมร่างบางก่อนที่จะสบตากับดวงตากลมโตที่แวบเดียวฉายแววตื่นกลัวให้เห็น



"จา...อุ๊บส์!"



ร่างสูงฉวยโอกาสตอนที่ร่างบางที่อยู่ข้างล่างกำลังจะอ้าปากพูดรีบประทับริมฝีปากหนาลงไปบนริมฝีปากเรียวเล็กได้รูปของร่างบาง ลิ้นหนาตวัดเก็บเกี่ยวความหวานในโพรงปากของร่างบางและรัดเกี่ยวกับลิ้นเล็กราวกับจะเป็นหนึ่งเดียวกัน!



มือหนาข้างหนึ่งรวบข้อมือบางทั้งสองข้างเอาไว้เหนือหัวร่างบาง ซีวอนผละจูบก่อนที่จะดูดเม้มที่ริมฝีปากด้านล่างของร่างบาง ลิ้นสากลากจากริมฝีปากไปยังซอกคอแล้วดูดเม้มลำคอขาวเนียนระหงจนเป็นรอยแดงๆ



"จ จารย์...อ อย่านะ...อ้าาาา~"ร่างบางครางเสียงกระเส่าเมื่อมือหนาสอดเข้าไปในเสื้อยืดของร่างบางไปหยอกล้อกับยอดอกที่เริ่มชูชันเพราะถูกปลุกด้วยอารมณ์ไฟราคะโดยฝีมือซีวอน



"ฮีชอล..."ร่างสูงครางชื่อร่างบางเบาๆตรงใบหูของเจ้าของชื่อก่อนที่จะขบเม้มมันเบาๆเพื่อสร้างความเสียวซ่าน



"อ้ะ...อื้ออ..."เจ้าของชื่อครางเสียงหวานกระเส่า



ริมฝีผากดูดเม้มทุกๆที่ที่ลิ้นสากลากผ่านตั้งแต่ลำคองามระหงไปจนถึงท้องน้อยที่ถูกมือหนาอีกข้างเลิกเสื้อขึ้นมา ตามตัวของร่างบางเต็มไปด้วยรอยแดงๆ ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อจนร่างสูงอดใจไม่ไหวต้องก้มลงไปบดเบียดริมฝีปากเรียวอีกครั้ง



"อ อาจารย์..."



คนที่ได้ชื่อว่าเป็นอาจารย์ของร่างบางเงยหน้าขึ้นมามองก็ใจหายวูบทันทีเมื่อมีน้ำใสไหลอาบแก้มของร่างบาง



"ผ ผม...ฮึก...ผ ผมยังไม่พร้อมฮะจารย์..."พูดจบก็ปล่อยโฮออกมาเบาๆอีกรอบจนร่างสูงเริ่มละอายกับสิ่งที่ตนทำไปเมื่อครู่ มือหนาที่รวบข้อมือบางปล่อยให้มือเรียวทั้งสองข้างที่โดยรวบไว้เหนือหัวเป็นอิสระ



"ฮีชอล...ฉันขอโทษ"



ร่างบางช้อนดวงตากลมโตขึ้นมามองดวงตาคมเข้มที่ฉายแววสำนึกผิดอย่างสุดซึ้ง



"อาจารย์...ไม่จำเป็นต้องขอโทษก็ได้ครับ"



"ผม...ไม่ถือหรอกฮะ..."



"เพราะผมจะเอาคืนให้สาสม!!!"



แววตาหวาดกลัวปนเสียใจของร่างบางกลายมาเป็นแววตาเจ้าเล่ห์และโกรธจัดทันที ก่อนที่ซีวอนจะทำอะไรได้ ร่างบางก็ยกเข่าขึ้นแล้วกระทุ้งเข้าตรงท้องน้อยของร่างสูงเต็มแรง!!!



"อั่กกก! คิมฮีชอล...!"ร่างสูงงอตัวอย่างเจ็บปวด ฮีชอลรีบลุกขึ้นแล้วหยิบไม้เบสบอลข้างตัวขึ้นมาหวดตรงแขนแกร่งจนร่างสูงที่คร่อมตนอยู่กลายไปกระเด็นตกเตียงทันที!



"จารย์ทำผมก่อนนะฮะ! เจอกันวันจันทร์ ไอ้หื่น!!!"



พูดจบก็แลบลิ้นล้อเลียนอย่างสะใจก่อนที่จะกระโดดเด้งตัวออกมาจากเตียงขาวและวิ่งออกไปจากห้องทิ้งให้ผู้บาดเจ็บตรงแขนและท้องน้อยมองตามไปอย่างอาฆาตแค้น



"คิมฮีชอล!"ร่างสูงเรียกดังลั่นพร้อมกับเอื้อมมือหมายจะคว้าคนตรงหน้าที่หายไปแล้วเรียบร้อย แต่กลับคว้าได้เพียงอากาศ



ซีวอนค่อยๆเอนหลังพิงผนังสีขาว มือหนากุมแขนที่โดนหวดด้วยไม้เบสบอลจนตกเตียงและเหม่อลอยไปยังประตูที่ร่างบางเพิ่งวิ่งออกไป



คิมฮีชอล...ทำซะแสบเชียวนะ!!!



ทั้งท้องน้อย...ทั้งแขน...เจ็บไปหมดเลย!!!



แถม...ทำให้เขามีอารมณ์ซะแล้ว...และยังไม่ได้ปลดปล่อยอีกเสียด้วย!!!



พรุ่งนี้นายโดนดีแน่ๆ!



"นายชนะฉันอีกแล้วฮีชอล"ซีวอนเปรยออกมาเบาๆ



มันจะมีไหมนะ สักวันที่เขาจะชนะร่างบางสุดแสบคนนั้นได้



เมื่อไหร่กันนะ?



-----------60%-----------

"ห้ะ? แกเกือบโดนอาจารย์ซีวอนข่มขืนเหรอ?!?!!!!!"



เสียงหวานของกวอน โบอาเพื่อนซี้ตนดังลั่นไปทั่วร้านไอติมสเวนแซ่บในสยิว ปลาร้าก้อน ผู้คนภายในร้านหันมามองเจ้าของเสียงแต่ก็ต้องรีบหันหน้ากลับไปจัดารไอติมข้างหน้าตนทันที



เพราะเจ้าของเสียงคนนั้นคือ...



กวอน โบอา เลดี้ยากูซ่า สาวเปรี้ยวผู้คุมม่านดำของสยิว ปลาร้าก้อน



คนตรงหน้าหญิงสาวสบถเสียงหวาดออกมาอย่างหงุดหงิด ดวงตากลมโตมองหญิงสาวอย่างไม่พอใจเล็กน้อย



คิมฮีชอล...นักเลงสยิวผู้คุมม่านดำของสยิวทั้งหมด...

"คือแกจะประกาศให้ทั่วทั้งจักรวานกาแล็กซี่รู้เลยเร้อะ?"ร่างบางถามอย่างหงุดหงิด หญิงสาวหัวเราะเบาๆ

"ฮ่าๆ เอาน่า แต่ว่าแกก็เล่นจารย์แกซะน่วมเชียวนะ สงสารจารย์เขาหวะ"

ไม่มีคำตอบจากคนตรงหน้า ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อเมื่อทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้ากับตน

กวอน โบอาถอนหายใจเบาๆพร้อมกับอมยิ้มที่มุมปากเรียวได้รูปสีแดงของเธอ

"แกรู้อะไรมั้ยคิมฮีชอล..."

เจ้าของชื่อเงยใบหน้าหวานที่ขึ้นสีแดงมาสบตาเพื่อนสาวอย่างงุนงง

"แกกำลังมีความรัก"

"ความรักส้นตีนแกอะดิโบอา"ร่างบางเถียงกลับทันทีที่หญิงสาวจบประโยค



"ฉันเข้าใจเว้ย แกมันเป็นพวกรักครั้งแรก แกไม่ค่อยรู้เรื่องหรอก...อะฮ่า!!! อย่ามองหน้าฉันด้วยสายตาคาดโทษอย่างงั้นเซ่!!!"



"..."



"เอางี้ ฉันขอถามแกนะ..."



"ว่ามาสิ"



"คนที่แกนึกถึงก่อนตอนแรกทุกเช้าเมื่อตื่นนอน คนที่ทำให้แกหน้าแดง คนที่ทำให้แกใจเต้นตึกตัก คนที่ไม่ว่าจะทำอะไรจะคิดถึงเขาเสมอ...คนๆนั้นใช่คนๆเดียวกับที่แกนึกถึงตอนนี้หรือเปล่า?"


ร่างบางชาวูบกับคำถามของหญิงสาวที่ส่งมาให้ตน


คนที่นึกถึงทุกวันทุกเช้าที่ตื่นนอน...



คนทีทำให้หน้าแดง...



คนที่ทำให้ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ...



คนที่ไม่ว่าจะทำอะไรก็คิดถึงอยู่เสมอ...



ไม่น่าเชื่อว่าเป็นๆเดียวกับที่นึกถึงอยู่ในใจตอนนี้...



ชเวซีวอน!!


อ้ากกกกกกก! นี่มัน...เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด



เขากำลังมีความรักกับไอ้ฉ่อยหื่นขี้เก้กที่เกือบจะทำอะไรมิดีมิร้ายกับเขาเมื่อเช้างั้นเหรอ?!?!!!



"แกไม่ต้องบอกชั้นก็ได้"โบอาพูดปัดเมื่อร่างบางอ้าปากจะตอบ


คิมฮีชอลหุบปากทันที ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่ออีกครั้ง



"เออนี่ ว่าแต่แกจะไม่กลับบ้านเลยเหรอวะ?"



"ไม่อะ"



"อ่าว แล้วแกจะไปซุกหัวนอนที่ไหน?"



"บ้านแฟนเก่าแกอะ"ร่างบางพูดเรียบๆ โบอาเลิกคิ้วอย่างงุนงง



"แกอย่าบอกนะว่า..."



"ดงแฮมึงอะ"






-----------70%-----------

คนที่แกนึกถึงก่อนตอนแรกทุกเช้าเมื่อตื่นนอน คนที่ทำให้แกหน้าแดง คนที่ทำให้แกใจเต้นตึกตัก คนที่ไม่ว่าจะทำอะไรจะคิดถึงเขาเสมอ...คนๆนั้นใช่คนๆเดียวกับที่แกนึกถึงตอนนี้หรือเปล่า?



คำถามของเพื่อนสาวที่เพิ่งจากกันมาได้เมื่อสักครู่นี้ดังก้องเข้ามาในหัวเป็นรอบที่ร้อยกว่าแล้ว

คิมฮีชอลเดินลากเท้าไปตามทางฟุตบาทคอนกรีตอย่างเบื่อๆ ดวงตากลมโตเหม่อลอยออกไปอย่างไม่รู้จุดหมาย

คนที่เขานึกถึงก่อนตอนแรกทุกเช้าเมื่อตื่นนอน คนที่ทำให้เขาหน้าแดง คนที่ทำให้ใจเขาเต้นตึกตัก คนที่ไม่ว่าจะทำอะไรจะคิดถึงเขาเสมอ...และคนที่เขากำลังนึกถึงอยู่ตอนนี้

ชเวซีวอน ชเวซีวอน ชเวซีวอน ชเวซีวอน ชเวซีวอน ชเวซีวอน ชเวซีวอน ชเวซีวอน

ชเวซีวอนกับชเวซีวอน และชเวซีวอน!!!

ให้ตายเถอะโรบิน นี่ตูกำลังมีความรักเหรอวะ!??!!!!!

แถมยังเสือกมีกับไอ้ฉ่อยหื่นขี้เก้กชเวซีวอนนั่นซะด้วย!!!

เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดด...

รกสปอร์ตสีแดงเลี้ยวขึ้นมาบนทางฟุตบาทแล้วจอดตัดหน้าร่างบางอย่างรวดเร็ว ฮีชอลมองอย่างอึ้งๆเล็กน้อยกับการกระทำข้างหน้าตน

กระจกรถเลื่อนลงมาพร้อมกับเสียงหวานที่สบถพรืดออกมาอย่างยาวเหยียดเพราะคนที่นั่งอยู่ในรถไม่ใครอื่นนอกจากคนที่ตนเพิ่งทำร้ายร่างกายไปเมื่อเช้า....

ชเวซีวอน

“ว่าไงหละคิม...เฮ้! จะไปไหนหนะ?”เจ้าของชื่อที่อยู่ในรถคนนั้นตะโกนออกมาดังลั่นเมื่อร่างบางข้างหน้ากลอกตาขึ้นไปข้างบนอย่างเบื่อหน่ายและสุดเซงก่อนที่จะหมุนตัวกลับ มือเรียวซุกเข้าไปในกระเป๋ากางเกงยีนส์ตัวเก่าแล้วก้าวเท้าเดินจากไป

“คิมฮีชอล!”ซีวอนเรียกอีกครั้ง

ร่างบางหยุดเดิน ใบหน้าหวานหันมามองพร้อมกับสายตาเบื่อสุดขีด

ทำไม...ฟ้า...สนุกอะไรหนักหนา เซ็งเป็ดเท่าไหร่รู้บ้างรึเปล่า? [zonk – มึงทำเพลงกลับสู่จุดเริ่มต่นของEbolaเสียหมด - -llll]

พระเจ้าช่วยกล้วยปิ้ง! มันชักจะเป็นพรหมลิขิตมากเกินไปแล้วนะ! ขอไม่เจอหน้าสักวันนึงไม่ได้หรือไงวะ?!?!!!!

“นายจะไปไหนหนะ?”ร่างสูงถาม ฮีชอลเดินกลับมาหาคนที่อยู่ในรถแล้วยืนมองหน้า

“ผมจะไปไหนก็เรื่องของผม”

“อย่าลืมนะว่านายทำงานให้ฉันอยู่คิมฮีชอล”ผู้เป็นเจ้านายพูดอย่างมีชัยและไพ่เหนือกว่า

“งั้นผม...”

“จะลาออกก็คงไม่ได้หรอก เพราะฉันไม่เซ็นใบลาออกให้นายแน่ๆ”ซีวอนพูดดักคอร่างบาง ใบหน้าหวานมีสีหน้าโกรธก่อนที่จะสบถออกมาอีกรอบ

“ตกลงจะไปไหนหละ? ให้ไปส่งไหม?”

“เหอะ  ผมจะไปบ้านดงแฮ จารย์รู้รึเปล่าหละฮะว่าบ้านไอ้หมอนั่นมันตั้งอยู่ที่ไหน?”ร่างบางถามพร้อมกับยักคิ้วกวนๆไปให้ ซีวอนหัวเราะเบาๆ

“ขึ้นมาก่อนสิ”

ร่างบางลังเลอยู่เป็นเวลานานก่อนที่จะตัดสินใจขึ้นรถสปอรต์สีแดงราคาแพงคนนั้น

ปังงงงงงงงงงงงง...

ทันทีที่ประตูรถถูกปิดเสียงดังราวกับจงใจจะให้มันพัง ซีวอนก็รีบถอยรถออกมาก่อนที่จะเลี้ยวกลับทางเก่าของตนทันที

“จารย์! บ้านดงแฮมันไม่ได้ไปทางนั้นนะฮะ!”ฮีชอลร้องลั่น

“ใครบอกว่าจะไปบ้านดงแฮ”

ร่างบางตาโตออกมาก่อนที่ใบหน้าหวานจะแดงก่ำและสบถออกมาอีกครั้งเมื่อรู้ว่าตนเสียทีคนเจ้าเล่ห์ตรงหน้าไปเสียแล้ว

“ถ้าไปบ้านจารย์ผมขอโดดลงจากรถดีกว่าฮะ”

“แล้วใครบอกหละว่าฉันจะไปบ้านฉัน คิดเองเออเองตลอดเลยนะนายเนี่ย”ใบหน้าหวานแดงก่ำมากขึ้นไปอีก

ไอ้หมอนี่! นับวันยิ่งกวนประสาท =[]=lll

“แล้วเราจะไปไหนกันหละครับอาจารย์ชเวซีวอน”เจ้าของชื่อหัวเราะหึๆในลำคอก่อนที่จะเลี้ยวรถไปทางซ้าย ดวงตากลมโตเบิกโตทันทีเพราะทางนี้หนะมัน...

“บ้านนายไงฮีชอล”

รถสปอร์ตสีแดงแล่นมาจอดตรงหน้าบ้านเก่าๆเล็กๆสีขาวโทรมๆ เจ้าของรถเปิดประตูออกมาแล้วอ้อมไปเปิดประตูให้คนนั่งข้างๆตน

“ถึงบ้านแล้ว เชิญเสด็จลงมาได้แล้วฮีชอล”

ร่างบางหันขวับมามองก่อนที่จะสะบัดหน้าหันไปอย่างงอนๆ มือเรียวยกขึ้นมากอดอกราวกับเด็กๆ

“ฮีชอล อย่าเอาแต่ใจตัวเองสิ”

ไม่มีคำตอบจากร่างบางในรถ

โธ่...นี่คงจะโกรธเขาที่เขาพามาที่นี่สินะ

“ถ้านายไม่ลงฉันจะอุ้มนายลงมานะ”

และก็เหมือนเดิม...ไม่มีคำตอบจากร่างบางเหมือนกัน

ซีวอนอมยิ้มก่อนที่จะย่อตัวไปข้างหน้า มือหนาช้อนร่างบอบบางขึ้นมาด้วยท่าเจ้าหญิง ใบหน้าหวานซบอกแกร่งพร้อมกับขึ้นสีแดงระเรื่อแต่ก็ไม่มีคำพูดอะไรดังลอดริมฝีปากเรียวเล็กนั่นได้เลย

 “ถ้านายไม่พูดฉันจะหอมแก้มนายนะ”ดวงตากลมโตเบิกกว้างเล็กน้อยแต่ก็ยังไม่มีคำตอบอะไรจากร่างบาง

ซีวอนอมยิ้มอีกครั้งพร้อมกับโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ จมูกโด่งเป็นสันสูดความหอมตรงแก้มขาวที่มีสีแดงฝาดๆก่อนที่ริมฝีปากหนาจะประทับและดูดเม้มจนเป็นรอยแดงๆบนแก้ม

แต่ก็ยังเหมือนเดิม...ไม่มีคำตอบใดๆจากร่างบางเลย

“งั้นคราวนี้ฉันจะจูบนายนะ”

ร่างบางไม่พูดอะไรทั้งสิ้นแต่เม้มปากเล็กน้อย ซีวอนยิ้มแห้งๆก่อนที่จะประทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากเรียวเล็กได้รูปของร่างบางก่อนที่จะผละออกมาช้าๆอย่างอ้อยอิ่ง

และก็ยังเหมือนเดิม ร่างบางไม่พูดอะไรสักคำ ไม่ขยับไปไหนสักท่า

“ฮีชอ...”ร่างสูงเรียกชื่อคนเอาแต่ใจไม่ยอมพูดจาอย่างเหนื่อยใจ

“ฉันจะจูบนายอีกรอบนะ”

ไม่มีคำตอบจากร่างบางอีกแล้ว ริมฝีปากหนาโน้มลงไปบดเบียดกลีบปากเล็กก่อนที่จะแทรกลิ้นเข้าไปในปากเล็ก

ลิ้นอุ่นตวัดไปทั่วโพรงปากเล็กเพื่อกอบโกยความหอมหวานก่อนที่จะหยอกล้อกับลิ้นเล็กในปากของร่างบางที่หยุดนิ่งไม่ทำอะไรทั้งสิ้น...

“เฮ้ย ไอ้จัญไร!!!!”

สำเนียงเกาหลีเปร่งๆของบุคคลที่สามดังขึ้นมาก่อนที่ความรู้สึกต่อมาคือริมฝีปากบางผละออกมาจากเขาอย่างรวดเร็วเมื่อร่างบางในอ้อมแขนแกร่งโดนเจ้าของเสียงนั่นกระชากไป

ชายหนุ่มสูงโปร่งรูปหล่อยืนมองหน้าตนด้วยสายตาโกรธแค้น มือหนาโอบกอดร่างบางที่ยืนหน้าแดงอยู่ ใบหน้าหวานซบกบอกกแกร่งของเจ้าของเสียง ดวงตากลมโตเงยหน้าขึ้นมามองก่อนที่จะเบิกตากว้าง

“ฮัน...ฮันกยองใช่ไหม?”ไม่ว่าเปล่ามือเรียวก็ยกขึ้นมาลูบไล้ใบหน้าคมคายของชายหนุ่ม ดวงตาคมเข้มของร่างสูงจ้องมองการกระทำของร่างบางอย่างหึงหวง

เจ้าของชื่อพยักหน้าพร้อมกับกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ฮีชอลยิ้มหวานพร้อมกับซบหน้าลงบนหน้าอกแกร่งและกอดตอบ

“คิดถึงจังเลย”ร่างบางพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ฮันกยองอมยิ้มตอบ

ร่างสูงยืนมองอย่างหึงหวงและโกรธจัดก่อนที่จะกระแอมเสียงดัง

“อะแฮ่มๆ”ร่างบางผละออกจากออกกอดของชายหนุ่มแล้วหันมามองร่างสูงเรียบๆ

“โปรดระลึกเอาไว้ด้วยว่ายังมีฉันยืนอยู่ข้างหน้าพวกนาย ทำอะไรไม่ดูตาม้าตาเรือนเลย”ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงเหี้ยมๆและมองหน้าฮันกยองอย่างท้าทาย คนถูกมองกระตุกยิ้มอย่างสมเพชแล้วโอบกอดร่างบางเอาไว้

“เข้าบ้านกันเถอะฮีชอล คุณลุงมีเรื่องจะบอกพวกเรา”ใบหน้าหวานเงยหน้าขึ้นมามองอย่างงุนงง

“อ้ะ พี่ฮีชอล! อาจารยซีวอน!!!”เสียงหวานใสของผู้เป็นน้องดังขึ้นพร้อมกับเจ้าของเสียงที่วิ่งลงมาจากประตูบ้านมาอยู่หน้ารถ

คิมเรียววุคโค้งคำนับให้แก่ซีวอนเป็นเชิงทักทายก่อนที่จะหันไปยิ้มให้ผู้เป็นพี่ตน

“หายไปไหนมาฮะเมื่อคืนผมเป็นห่วงแทบแย่ พี่ฮันกยองเฝ้าตามหาพี่ กลับมาบ้านอีกทีก็ตอนตีห้า”

ฮีชอลเบิกตากว้างอย่างตกใจก่อนที่มือเรียวจะคว้าหมับเข้าที่มือหนาของร่างสูงโปร่ง

“ฮันกยอง นายกลับบ้านตอนตีห้าเหรอ?”เจ้าของชื่อพยักหน้า ฮีชอลยิ้มหวาน

“มิน่าตานายดูคล้ำเหมือนกับหมีแพนด้า ให้ตายสิ...ปะ กลับบ้านกันเถอะ ไอ้หมอนั่นมันมีเรื่องอะไรจะพูดวะเนี่ย”พูดจบก็จูงมือฮันกยองเดินเข้าบ้านไป

ดวงตาคมเข้มมองภาพเหล่านั้นอย่างหึงหวงและเจ็บปวดตรงหน้าอกด้านซ้ายที่เต้นตุบๆ

เจ็บและโกรธที่ฮีชอลพูดกับไอ้หมอนั่นแทนที่จะเป็นเขา...

เจ็บและโกรธที่ฮีชอลไปกอดไอ้หมอนั่นแทนที่จะเป็นเขา...

เจ็บและโกรธที่ฮีชอลจูงมือหมอนั่นแทนที่จะเป็นเขา...

“ไอ้หมอนั่นมันใครเหรอ?”ร่างเล็กหันมามองเจ้าของเสียงแล้วยิ้มหวาน

“อ่อ พี่ฮันกยองเหรอฮะ?”

ชเวซีวอนพยักหน้าช้าๆ

“เขาเป็นคนจีนหนะฮะ อยู่บ้านใกล้กัน พ่อของผมกับพ่อของพี่ฮันกยองเขาเป็นเพื่อนสนิทกันมานาน”

ใบหน้าคมคายพยักหน้าเป็นเชิงว่าตนรับฟังอยู่ เรียววุคสูดหายใจก่อนที่จะเล่าต่อ

“ก็ทั้งสองคนเขาสนิทกันมากฮะ แล้วเมื่อสามปีก่อนพี่ฮันกยองเขาก็ย้านกลับเมืองจีนไป พี่ฮีชอลร้องไห้ไม่ยอมกินอะไรไปเดือนนึงแหนะครับ”

ซีวอนหันหน้ามามองคนที่เล่าเรื่องก่อนที่จะถอนหายใจ

ถึงขนาดร้องไห้เลยเหรอ?...ถ้าฉันไปที่อื่น นายจะร้องไห้บ้างหรือเปล่าหละ?

“พี่ฮันกยองเห็นหน้าตาหล่อออกติ๋มๆปนซื่อบื้อก็เถอะครับ...พี่แกเขามาเฟียอันดับหนึ่งของเมืองจีนเชียวนะครับ”

“เอาเถอะครับ อาจารย์ซีวอนเข้าบ้านไปก่อนไหมครับ”เจ้าของชื่อพยักหน้าก่อนที่จะเดินตามเรียววุคไปช้าๆจนมาหยุดอยู่หน้าประตูบ้าน

มือหนาเอื้อมไปจับกลอนประตูแล้วบิดก่อนที่ ขายาวเตรียมจะเข้าไปแต่แล้วก็หยุด

“ฮันกยอง ฮีชอล...”เสียงชายหนุ้มผู้เป็นพ่อของเรียววุคดังลอดประตูขึ้นมา

ร่างสูงยืนนิ่งเหมือนรูปปั้น ตัวชา...และรู้สึกเหมือนหน้าอกด้านซ้ายหยุดเต้นและเหมือนมีคนเอาค้อนฟาดกับประโยคต่อไปที่ดังลอดประตูบ้านมาในโสตประสาทเขา...

“พวกแกสองคนต้องแต่งงานกัน”

--------------------------------------------------------------------------------

Fun with Won & Cin ,, เฮฮาปาร์ตี้กับวอนซิน
ชื่อตอนช่าง =__________________=lll
no comment
ช่างไม่เหมาะกับเนื้อหาเลย ๕๕๕๕



100%สักที
วะฮะฮ่าๆๆๆ
อยากจะบอกว่าตอนหน้า ฮันซินวอน feat. คยูมิน n' ฮยอกเจ้าคะ
วะฮะฮ่า
MUHAHAHAHA
*Evil Laugh*

TB