วิจารณ์นิยาย

ลำดับตอนที่ #106 : My gentle love ปิ๊งรัก คุณพ่อลูกติด

My gentle love ปิ๊งรัก คุณพ่อลูกติด (Yaoi)
 

นวนิยายแนว Yaoi  My gentle love ปิ๊งรัก คุณพ่อลูกติด  (ที่มีความยาว 20 ตอน) ของ Poison  เป็นเรื่องราวความรักระหว่างซูนเด็กชายวัย 17 ปี ที่หลงรักทิว  พ่อม่ายลูกติดวัย 30 ปี คงต้องมาช่วยลุ้นซูนว่าจะทำอย่างไรเขาถึงจะสมหวังในรักครั้งนี้ได้ 

Poison  สามารถที่จะสร้างนวนิยายชายรักชายเรื่องนี้ให้มีความแตกต่างได้  ทั้งๆ ที่ ผู้เขียนยังคงเน้นเรื่องความรักระหว่างชายเป็นหลัก ความรักความผูกพันระหว่างซูนกับทิว  ในขณะเดียวกัน  ผู้เขียนยังเพิ่มมิติอื่นๆ ในเรื่อง ด้วยการสร้างโครงเรื่องรอง (sub-plot)  ไม่ว่าจะเป็นความผิดหวังในความรักของทิวที่
ถูกอเล็กซานดราอดีตภรรยาหักหลัง   หรือความไม่เข้าใจกันระหว่างซูนกับแม่ของเขา  หรือสัมพันธภาพอันเลวร้ายระหว่างดิวน้องชายของทิวกับพ่อ   ซึ่งโครงเรื่องย่อยต่างๆ เหล่านี้ทำให้นวนิยายเรื่องนี้มีสีสัน และชวนติดตามเพิ่มขึ้น 

นอกจากนี้  ผู้เขียนยังสร้างอุปสรรคความรักระหว่างซูนกับทิวขึ้นเป็นระยะๆ นับตั้งแต่  การจะให้ผู้ชายแท้ที่เคยมีรักผู้หญิงจนมีลูกด้วยกัน  หันกลับมารักเด็กหนุ่มวัย 17 ปี ก็เป็นเรื่องที่หนักหนาสาหัสเอาการอยู่แล้ว  แต่ผู้เขียนยังเพิ่มเงื่อนไขความรักของทั้งคู่เข้ามาอีก  เมื่อเรื่องราวความลับในอดีตของซูนผู้เขียนจะคลี่คลายและหาทางออกให้กับรักที่ดูจะมีแต่ทางตันครั้งนี้ได้อย่างสวยงาม

ผู้วิจารณ์เห็นว่าประเด็นความรักต้องห้ามระหว่างพี่น้อง (incest taboo)  ที่ผู้เขียนนำมาเป็นอุปสรรคในความรักระหว่างทิวและซูนจะเข้มข้นและสะเทือนอารมณ์มากกว่านี้    หากผู้เขียนไม่ให้ฟิน (เพื่อสนิทซูน) ออกมาเปิดเผยความสัมพันธ์ระหว่างทิวกับครอบครัวของเขาก่อนที่จะเฉลยในตอนจบอีกครั้ง   เพราะจะทำให้ผู้อ่านทราบความจริงพร้อมๆ กับซูน  ก็จะช่วยให้ผู้อ่านมีอารมณ์สะเทือนใจร่วมไปกับซูนมากกว่านี้   เพราะประเด็นนี้นับเป็นจุดเปลี่ยนหรือจุดหักมุมของเรื่องที่สร้างความสะเทือนในความรู้สึกของผู้อ่านรุนแรงกว่านี้ได้อีก  อีกทั้ง  การสร้างโครงเรื่องย่อยในประเด็นนี้พบว่า  เรื่องราวบางตอนที่อธิบายไว้ก็ดูสับสนและไม่สมจริงท่าใดนัก  โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องราวของพ่อที่ปูพื้นให้ผู้อ่านทราบมาโดยตลอดว่าเป็นคนที่รักครอบครัวและเป็นมาเฟียใหญ่   จึงทำให้ยากที่จะเชื่อได้ว่า  พ่อซึ่งรักครอบครัวมากจะยอมทิ้งภรรยาท้องแก่ใกล้คลอดทั้งสองคนและเดินทางไปต่างประเทศ  จนไม่ทราบเรื่องราวที่เกิดขึ้นขณะที่ภรรยาทั้งสองคลอดลูกว่า ตนมีลูก 3 คน  ตายไป 1 คน และอีกสองคนเป็นฝาแฝดชายหญิง  จนกลายเป็นปมปัญหาต่อเนื่องตามมานานเกือบ 20 ปีเชียวหรือ   อีกทั้ง  การที่พ่อเป็นมาเฟียใหญ่ผู้มีอิทธิพลและมีลูกน้องเป็นจำนวนมาก  จะยอมถูกลูบคมไม่สามารถตามหาภรรยาที่พาลูกชายของตนหนีตามชายชู้ไปได้นานถึง 17 ปีเชียวหรือ   และเหตุใดพ่อถึงยอมให้ริน (ภรรยาคนที่สอง) พาฟูน (ลูกสาว) แยกออกไปอยู่ตามลำพังที่ต่างจังหวัด  จนดิวและทิวพี่ชายของเธอก็ไม่มีโอกาสได้พบเธอมานานเกือบ 17 ปี  และดิวเพิ่งมีโอกาสรู้เรื่องของฟูนเมื่อไม่นานมานี้เอง   นับเป็นเรื่องแปลกมาก  เพราะว่าคนนอกอย่างฟินดูจะทราบเรื่องราวภายในครอบครัวของดิวมากกว่าคนในอย่างเขาเสียอีก 

การที่ผู้เขียนเลือกใช้มุมมองของซูนเป็นผู้เล่าเรื่องนั้น  ในด้านหนึ่งช่วยสร้างให้ผู้อ่านเข้าใจอารมณ์และมีความรู้สึกร่วมไปกับซูนขณะที่เขาประสบเหตุการณ์ต่างๆ  โดยเฉพาะอย่างยิ่งความสุขและความเศร้าที่เขาได้รับขณะที่หลงรักทิวว่ามีมากน้อยเพียงใด   นอกจากนี้   ในตอนต้นบทที่ผู้เขียนมักจะเปิดเรื่องไว้ หนึ่งถึงสองประโยคที่แสดงอารมณ์ความรู้สึกของซูนในขณะนั้น  นับว่าช่วยปูพื้นอารมณ์ของผู้อ่านได้เป็นอย่างดี   แต่ในอีกด้านหนึ่ง  การเน้นเฉพาะอารมณ์และความรู้สึกของซูนพียงด้านเดียวเช่นนี้  ก็ทำให้ขาดมิติของทิว  ตัวละครเอกอีกตัวหนึ่งไปอย่างน่าเสียดาย  แม้ว่าผู้เขียนจะเปิดโอกาสให้ทิวบรรยายความรู้สึกที่เขามีต่อซูนแต่ต้องกักเก็บไว้กับตนเองมานานแล้วในตอนจบ   แต่การที่ตัวละครชายที่เดิมมีชีวิตรักผู้หญิงปกติ  จนมีลูกคนหนึ่งแล้ว  เปลี่ยนใจมารักชอบเด็กหนุ่มวัย 17 ปี  น่าจะต้องมีเหตุหรือปัจจัยสำคัญที่ทำให้เขาตัดสินใจเช่นนั้น  พัฒนาการทางอารมณ์ของทิวในประเด็นนี้จึงน่าสนใจและน่าติดตามเป็นอย่างยิ่ง  หากเป็นไปได้อยากให้ผู้เขียนเสนอมุมของทิวในแง่เพิ่มมากขึ้น  เพราะจะทำเรื่องนี้มีความลุ่มลึกในเชิงอารมณ์  มีมิติและความน่าสนใจมากกว่าที่จะนำเสนอแต่มุมมองของซูนเพียงด้านเดียว

สำหรับการเขียนนั้นพบว่า  ผู้เขียนมีความสามารถในการบรรยายและการสร้างบทสนทนา  ซึ่งช่วยสร้างให้ผู้อ่านเกิดอารมณ์ร่วมไปกับตัวละครได้เป็นอย่างดี  แต่สิ่งหนึ่งที่ควรปรับปรุคือ  การสะกดคำ  เพราะว่าพบคำที่สะกิดผิดอยู่เป็นระยะๆ ตลอดเรื่อง  โดยเฉพาะอย่างยิ่ง  การใช้วรรณยุกต์ตรีผิดพลาด  จึงอยากฝากข้อควรจำง่ายๆ ว่า  วรรณยุกต์ตรี และจัตวาว่าจะใช้กับอักษรกลางเท่านั้น  ซึ่งอักษรกลางมีเพียง 9 ตัว คือ ก จ ด ต ฎ ฏ บ ป และ  อ   สำหรับคำที่ใช้วรรณยุกต์ตรีผิดพลาดในเรื่อง  เช่น ห้อมหอม เขียนเป็น  ห๊อมหอม  หน่อมแหน้ม  เขียนเป็น  หน่อมแหน๊ม    ม้าก  เขียนเป็น   ม๊าก ง้องแง้ง  เขียนเป็น  ง๊องแง๊ง  น้า  เขียนเป็น   น๊า  หร้อก เขียนเป็น  หร๊อก  ซี้  เขียนเป็น   ซี๊  ว้า  เขียนเป็น   ว๊า  เคร้ง  เขียนเป็น  เคร๊ง  เล้ย เขียนเป็น  เล๊ย  เบ้ปาก  เขียนเป็น  เบ๊ปาก  หรือการสะกดผิดอื่น ๆ เช่น  โจทก์  ( หมายถึง บุคคลที่ฟ้องคดีต่อศาล)  เขียนเป็น  โจทย์ (หมายถึง  คำถาม  ประเด็นปัญหา)  เนอร์สเซอรี่  เนอสเซอรี่
 เนิสเซอรี่  เขียนเป็น  เนิสซารี่   ลูบไล้  เขียนเป็น  ลูบไล่  หน้าค่าตา  เขียนเป็น   หน้าคร่าตา   เหนี่ยว  เขียนเป็น  เอี่ยว  ขัดเกลา  เขียนเป็น  ขัดเหลา ทารุณกรรม  เขียนเป็น   ทารุนกรรม  เหรอ  เขียนเป็น   หรอ  ต่างๆ นานา  เขียนเป็น  ต่างๆ นาๆ  กะพริบตา  เขียนเป็น  กระพริบตา บ้องแบ๊ว  เขียนเป็น  บ๊องแบ๊ว  พัลวัน  เขียนเป็น  พัลวัล  เช็ค  เขียนเป็น   เชค  ช็อค  เขียนเป็น  ช๊อค  เซ็กส์ เขียนเป็น  เซกซ์  เซ็นส์ เขียนเป็น   เซ๊นส์  ละแวก  เขียนเป็น  ระแวก  คุ  เขียนเป็น  ครุ ท็อป  เขียนเป็น  ท๊อป  แลบลิ้น  เขียนเป็น  แล้บลิ้น  บางครั้งยังมีการเลือกใช้คำขยายบางประโยคไม่เหมาะสม เช่น  ยกมือค้ำเอว  ควรใช้ว่า  ยกมือเท้าเอว  มดเจาะปาก  ควรใช้ว่า  มดกัดปาก  โน้มหน้า  ควรใช้ว่า ก้มหน้า  หรือ ชะโงกหน้า  คุยเรื่องอะไรอุ๋งอิ๋งๆ  ควรใช้เป็น  คุยเรื่องอะไรกระหนุงกระหนิง  งุดตาลง  ควรใช้เป็น  หลุบตาลง  หากแก้ไขคำที่สะกดผิดเหล่านี้ก็จะช่วยให้นวนิยายเรื่องนี้ถูกต้อง สมบูรณ์และน่าอ่านขึ้น