คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #102 : 19 เรื่องของ ‘นม’ 2/5
ธตรัฐไล่สายตาพิจารณาก้อนเนื้อนุ่มหยุ่นขนาดเหมาะมือจากข้างซ้ายไปขวา
แล้ววกกลับมาซ้าย ก่อนย้ายไปขวาอีกที
“อืม...” เขาลูบคางตัวเอง
ท่าทางคิดหนักยิ่งกว่าตอนเซ็นสัญญาชิ้นสำคัญกับคู่ค้ารายใหญ่ “ทำมะลิแดงเป็นปื้นแบบนี้ต้องโกนหนวดแล้ว
เมื่อคืนคงเพลินไปหน่อยเลยไม่ทันระวัง”
หญิงสาวดึงผ้าขึ้นคลุมกาย
ก่อนก้มหน้างุดเมื่อสังเกตเห็นว่าท่อนบนของร่างแกร่งไม่ได้สวมอะไรอยู่เช่นกัน
เธอไม่อยากนึกเลยว่าด้านล่างเขาสวมอะไรหรือเปล่า
“แต่ไม่ดีกว่า” เห็นแม่ดอกซัมปากีตาหน้าแดงแจ๋แล้วอยากจับกดลงบนเตียงนัก “พี่รู้ว่ามะลิน่ะชอบ...ลูบตอหนวดพี่”
มานิลาหันมองขวับ ดวงตากลมโตเบิกกว้าง
เมื่อคืนเขาทำเธอไม่เป็นตัวของตัวเองจนจำไม่ได้เลยว่าทำอะไรลงไปบ้าง
...เสียรู้อีกจนได้ !
สุดท้ายแล้วเช้าวันนี้มานิลาก็ไม่ได้มาห้องปฏิบัติการคนเดียว
แต่กลับมีธตรัฐที่รบเร้าติดสอยห้อยตามมาด้วย
ชายหนุ่มช่วยทุกอย่างตั้งแต่ทำความสะอาดห้องปฏิบัติการไปจนถึงให้อาหารบรรดาลูก ๆ
หลายพันตัวของหญิงสาว
“สงสัยหิ่งห้อยของมะลิจะชอบพี่
ดูสิ พอโยนหอยลงไปให้รีบกินกันใหญ่” เขาพูดพลางหย่อนหอยเชอรีตัวเล็ก
ๆ ลงในตู้น้ำเลี้ยงตัวอ่อนหิ่งห้อย หอยไม่ทันหล่นถึงพื้นดี
เจ้าหนอนตัวเล็กก็ว่ายน้ำมาจับไปกินเสียก่อน
เป็นไปตามระบบห่วงโซ่อาหารของสิ่งมีชีวิต
“เด็ก ๆ
เขาชอบเป็นปกติอยู่แล้วค่ะ ไม่ได้เป็นเพราะพี่บอมเลย”
“ก็ไม่รู้
คิดว่าปกติกินน้อยกว่านี้ พอวันนี้คนหล่อมาป้อนเลยดีใจจนกินได้เยอะ”
“ชมตัวเองก็เป็นด้วยหรือคะ” มานิลามองหน้าคนหลงตัวเอง
“สาวในสต็อกตรึม”
หญิงสาวยิ้มขำกับคำบอกเล่าที่ดูภูมิใจเสียเหลือเกิน
รู้หรอกว่าเขาแกล้งพูดเล่นไปอย่างนั้นเอง
“ไม่หึงหรือ” คำถามได้รับคำตอบเป็นการส่ายหน้า “หึงนิดหนึ่งน่า พี่อยากให้มะลิหึง”
“หนูหึงไม่เป็นนี่คะ”
มานิลาบอกก่อนเดินมาหยิบขวดน้ำผึ้งที่เจือจางไว้เรียบร้อยแล้วหยดลงบนสำสีในถ้วยแบนใบเล็ก
ธตรัฐเป่าลมออกจากปากหนึ่งทีแล้วก้าวเท้ามานั่งบนเก้าอี้ใกล้
ๆ กับที่มานิลาทำงานอยู่ คงต้องรอให้เต่าออกลูกเป็นลิงก่อน แม่ดอกซัมปากีตาหอมหวานถึงจะหึงเขาได้
“ทำอะไรหรือมะลิ”
“เอาน้ำผึ้งให้หิ่งห้อยตัวเต็มวัยค่ะ”
“ไม่ได้กินลูกหอยเชอรีเหมือนพวกหนอนหิ่งห้อยหรอกหรือ”
“ตัวเต็มวัยกินพวกน้ำหวานค่ะ
อืม ก็เหมือนกับคนไงคะ ตอนเด็ก ๆ ชอบกินนม
แต่พอโตมาก็กินข้าวและก็กินอย่างอื่นนอกเหนือจากนม”
“ไม่จริง”
“อะไรไม่จริงคะ” หญิงสาวชะงักมือจากการหยดน้ำผึ้ง
หันไปสบตากับคนที่นั่งไขว้ขาพิงพนักเก้าอี้มองอยู่ก่อนแล้ว
“ก็ที่มะลิบอกว่าตอนเด็กชอบกินนม
แต่พอโตมากินข้าว คนไม่เหมือนหิ่งห้อยตรงที่โตมาแล้วยังกินทั้งนมทั้งข้าว”
“นั่นสินะคะ”
“ส่วนพี่ก็ชอบกินนมมากเป็นพิเศษ
โดยเฉพาะ...นมสด กินได้ไม่เบื่อ”
มานิลามองตามสายตาคมที่จดจ่ออยู่กับช่วงหน้าอกของเธอก็เป็นต้องยกมือขึ้นมาบัง
ร่างบางเบี่ยงตัวหันหลังให้ทันทีทันควัน
“พี่บอม ! ทำไมเป็นคนแบบนี้นะ”
“โธ่
พี่ก็เป็นของพี่แบบนี้ มะลิยังไม่ชินอีกหรือ” ธตรัฐยิ้มในหน้า
จะขำมานิลาก็ขำได้ไม่เต็มที่ “นี่ก็ฝืนตัวเองจะแย่
อยากกินมะลิวันละสามเวลาหลังอาหารด้วยซ้ำ”
“หนูจะให้อาหารเด็ก ๆ
แล้วค่ะ ต้องการสมาธิ” หญิงสาวเปลี่ยนเรื่อง
ไหล่บางห่อขึ้นกันสายตาเขาไม่ให้ปะทะกับหน้าอก
มานิลาเดินถือตะกร้าเข้าในแล็บหิ่งห้อยแล้วล็อกลูกบิดดังกริ๊ก กันไม่ให้เขาเข้ามาก่อกวนได้
มุมปากหนาหยักยกขึ้นจนกลายเป็นรอยยิ้ม
เขาพยายามอดเปรี้ยวไว้กินหวานมาตลอด
แต่หลังจากที่ได้ลองชิมเล็กชิมน้อยไปเมื่อวานก็อยากโยนคำที่ตั้งหมั่นกับตัวเองทิ้งเข้าป่า
ความคิดเห็น