คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : CHAPTER 6.5 ครูแทยอน
CHAPTER 6.5 :: ครูแทยอน
[Taeyeon]
ฉันวางมือถือลงบนเตียงแล้วลากกระเป๋าใบใหญ่มาวางไว้ข้างตู้เสื้อผ้า เพื่อจัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเดินทาง ฉันกำลังจะพาเด็กนักเรียนในโปรแกรมติวพิเศษไปเข้าค่ายที่เกาะแห่งหนึ่งที่ฉันรู้จัก ที่นั่นมีบ้านพักหลังใหญ่อยู่ ฉันเคยไปที่นั่นกับครอบครัวหลายครั้งแล้ว
”เดินทางปลอดภัยนะลูก”
“ค่ะแม่ ไหนมาให้กอดหน่อย”
ฉันโผเข้ากอดแม่ แม่ลูบหัวฉันเบาๆ
“อย่ากินเยอะนะลูก”
“แล้วก็อย่ากินแฮมเบอร์เกอร์ด้วยนะคะ”
ฉันหันไปมองทางต้นเสียง ลูกพี่ลูกน้องที่สวมชุดดำกำลังเดินลงมาจากบันไดชั้นบน...นังแม่มดซอฮยอน
“ไปก่อนนะคะแม่ สวัสดีค่ะ”
ฉันโค้งให้แม่แล้วหันหลังทันที
“แฮมเบอร์เกอร์จะทำให้พี่ตายเร็ว”
“หุบปากซะ! แล้วขึ้นห้องไปได้แล้ว!”
ฉันตะคอกออกไปเสียงดัง แม่อุทานด้วยความตกใจแล้วเดินเข้าไปเกาะแขนซอฮยอน ทานมองฉันด้วยสายตาตำหนิ ซอฮยอนหลุบตาลง เธอรีบซุกหน้าเข้าไปซบแม่ของฉัน
ช่างดูน่าสงสาร....และน่าสมเพชในคราวเดียวกัน
▀�▀�▀�
เมื่อมาถึงโรงเรียน เด็กๆในโปรแกรมติวพิเศษก็เตรียมของเรียบร้อยแล้ว ฉันยกกระเป๋าขึ้นรถ ก่อนที่รถจะออกมือถือฉันก็สั่น เบอร์ที่โชว์เป็นเบอร์ที่ฉันไม่เคยเมมฯไว้ แต่ก็จำได้เสมอ...
นังแม่มด....
ฉันกดตัดสายโดยไม่ต้องคิด สักพักก็มีข้อความเข้ามา ฉันกดดูทั้งๆที่ก็รู้ดีว่าใครเป็นคนส่งมา
“ฉันรู้สึกไม่ดีเลย กลับบ้านเราเถอะค่ะ อย่าไปเลยนะคะพี่”
ฉันลบข้อความทิ้งทันที แล้วเลื่อนผ้าม่านมาบังแสงก่อนจะปล่อยตัวเองลงสู่ห้วงนิทรา....
▀�▀�▀�
ฉันยืดตัวไปมาเพื่อคลายเส้นและขาที่เป็นเหน็บชา เด็กๆดูจะชอบที่นี่มาก ฉันหิ้วกระเป๋าเข้าไปในบ้านพักแล้วจัดแจงห้อยกระดาษเขียนป้ายชื่อไว้ให้เด็กๆ ฉันจับคู่รูมเมทให้เด็กๆแล้ววางไว้ที่โต๊ะเล็กในห้องโถงรับแขก ฉันกำลังคิดว่าจะไปเดินเล่นที่ชายหาดสักหน่อย
ท้องทะเลเงียบสงบทำให้ฉันชื้นใจขึ้นมาบ้างว่าปัญหาทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดี จะไม่มีใครต้องเป็นอะไรอีก....
“ครูไม่เข้าไปข้างในเหรอครับ?”
ฉันหันไปมองต้นเสียง ลูกศิษย์คนใดคนหนึ่งที่ฉันจำชื่อไม่ได้ยืนกอดอกอยู่ข้างๆ เขามองหน้าฉันแล้วยิ้มจนตาหยี
“อ๋อ ครูขอเดินเล่นสักพักนะจ้ะ”
“ครับ...แต่ระวังหน่อยนะครับ เดี๋ยวสัตว์ใหญ่มันจะกัดเอา”
เขายิ้มก่อนจะเดินกลับไปที่บ้านพัก ฉันถอดรองเท้าผ้าใบออกแล้วผูกเชือกร้องเท้าเข้าด้วยกันทั้ง 2 ข้างแล้วเอามาห้อยคอไว้ นี่ถ้ามีใครมาเห็นคงคิดว่าฉันบ้าแน่ๆ แต่ความจริงแล้วมันสบายดีออก
“ครูคิมครับ ครูจะให้ผมกลับมารับเมื่อไหร่ครับ?”
คนขับรถที่กำลังจะกลับเดินลุยทรายมาถามฉัน ถ้าเราจะอยู่ที่นี่เพื่อติวก็น่าจะสัก 1 อาทิตย์ แต่วันนี้ก็หมดไปเปล่าๆแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็นจากวันพรุ่งนี้เป็นต้นไปก็แล้วกัน
“หลังจากพรุ่งนี้อีก 8 วันแล้วกันนะคะ”
“ครับ...”
คนขับรถพยักหน้าแล้วโค้งให้ฉันเล็กน้อย ฉันเองก็โค้งตอบ เขาเดินกลับไปที่รถ ฉันเดินย่ำทรายเล่นไปเรื่อยๆจนแทบจะมองไม่เห็นบ้านพักแบบลับสายตาแล้ว ฉันจึงตัดสินใจเดินกลับ....
“พี่คะ....ฮึก พี่คะ”
ฉันรีบหันไปทางที่มาของเสียงร้องไห้ แต่ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น เสียงนังแม่มดยังคงดังก้องอยู่ในหัวฉัน ฉันเดินตามเสียงนั่นไป....
เพราะอะไรถึงตามไปน่ะเหรอ?
ตอนที่ฉันอายุ 16 ซอฮยอนถูกฝากมาเลี้ยง พ่อแม่ของเธอซึ่งเป็นญาติห่างๆของแม่ฉันเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุแก๊สรั่ว ทุกคนในบ้านเสียชีวิต แต่ซอฮยอนเป็นเพียงคนเดียวที่รอด หลังจากที่เธอมาอยู่ที่นี่ฉันก็สังเกตเห็นว่าเธอไม่เคยใส่ชุดอื่นเลย...นอกจากชุดสีดำ ซึ่งถือว่าเป็นเรื่องแปลก
ฉันยังจำได้วันที่พ่อของฉันตาย...วันที่นังแม่มดพูดออกมา
.....เธอบอกว่าบ้านเราจะมีคนตาย
ตอนนั้นฉันร้องไห้เพราะความกลัวจนไม่ยอมไปโรงเรียน แต่แม่บอกว่าน้องยังเด็ก เด็กก็แค่พูดไปตามประสาเด็ก แต่วันนั้นหลังจากที่ฉันกลับมาจากโรงเรียน...ไม่มีใครอยู่ในบ้าน
.....ทุกคนอยู่ที่งานศพ
พ่อของฉันถูกรถชนอัดก็อปปี้จนเละแทบไม่เหลือร่างให้เชื่อด้วยซ้ำว่านี่คือพ่อของฉัน หลังจากวันนั้นฉันก็ไม่เคยญาติดีกับซอฮยอนอีกเลย
เมื่อไหร่ก็ตามที่ซอฮยอนร้องไห้....เรื่องร้ายๆจะเกิดขึ้น
ฉันเดินตามเสียงนั่นมาจนถึงชายป่า...ผู้หญิงชุดดำยืนอยู่หลังต้นไม้นั่น
“พี่คะ...พาเด็กๆกลับเถอะ”
ฉันหรี่ตาดูเพื่อให้แน่ใจว่าเป็นนังแม่มดจริงหรือไม่ แต่ก็แน่นอน เป็นเธอนั่นแหละ มันเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบ่อย เธอมักจะโผล่มาในชีวิตของฉันไม่ว่าฉันจะทำอะไรหรือที่ไหนก็ตาม ซอฮยอนจะหาฉันเจอเสมอ...
“พี่คะ...ได้โปรด”
ฉันหัวเราะเบาๆ แต่ในใจก็แอบใจเสียเพราะรู้ว่าซอฮยอนพูดอะไรออกมานั้นมันมักจะเป็นความจริง และครั้งนี้ก็คงเป็นอย่างนั้น
จะเกิดเรื่องไม่ดีกับพวกเรา...
ฉันก้าวขาออกมาจากป่าแล้วออกวิ่งทันที มีความรู้สึกอุ่นเกิดขึ้นที่ด้านหลังวูบหนึ่ง
ฉันมองเห็นร่างของเด็กในโปรแกรมติวคนหนึ่งยืนอยู่ไม่ไกลและฉันก็จำเขาไม่ได้...ฉันรู้แค่ว่าจะต้องรีบพาเด็กๆกลับ
“มีอะไรเหรอครับครู?...วิ่งหนีอะไรมาเหรอครับ?”
ลูกศิษย์คนเดิมที่คุยกับฉันก่อนหน้านี้เอ่ยถามขึ้นเมื่อฉันวิ่งเข้าไปใกล้เขา ฉันหยุดหอบหายใจก่อนจะพูดด้วยเสียงที่ขาดห้วงเพราะเสียงหอบ
“ไป....เก็บ .....ของ”
“อ้าว! แต่เราพึ่งมาถึงไม่ใช่เหรอครับครู?”
เขาขมวดคิ้วก่อนจะยิ้มบางๆแล้วถามขึ้น คำพูดของเขาทำฉันขนลุกแปลกๆ
“ครู...เผอิญครูมีเรื่องต้องรีบกลับไปน่ะ น้องสาวครู....น้องสาวครูไม่สบาย เธอป่วยหนักมากเลย อาจไม่รอดภายในคืนนี้ก็ได้ ครูจะต้องรีบกลับไปดูใจ คงติวไม่ได้แล้วล่ะ ขอโทษด้วยนะจ้ะ”
ฉันหาข้อแก้ตัวที่น่าจะไม่มีใครกล้าปฏิเสธ เพราะเด็กทุกคนจะต้องสงสารฉันและยอมให้กลับไป ฉันหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อโทรเรียกคนขับรถให้กลับมารับ
“หืม? ครูเองเคยสนใจน้องสาวด้วยเหรอครับ? ฮ่ะๆๆ”
ฉันเงยหน้ามองเขาทันที ไม่เคยมีใครรู้เรื่องครอบครัวฉัน แล้วเด็กคนนี้รู้เรื่องระหว่างฉันกับซอฮยอนได้ยังไง?
“ไม่ต้องงงหรอกครับ...คนเราน่ะมีปมกันทั้งนั้นแหละครับ”
เขาเงยหน้าขึ้นสบตาฉัน แล้วเริ่มก้าวเท้าเข้ามาเรื่อยๆ เขาจะทำอะไรฉันหรือเปล่านะ ฉันรีบกดโทรออกแล้วเอามือถือขึ้นแนบหู แต่เขากลับปัดมือถือออกจากมือฉัน ฉันค่อยๆก้าวถอยหลังเพื่อหนีเขา
“ครูมีน้องสาวที่รักครูมาก...แต่ครูก็แช่งให้เธอตายแทบทุกครั้งที่เจอหน้า แล้วถ้าน้องสาวครูป่วยจริงๆ...ครูคงจะดีใจมากกว่าที่จะรีบไปดูใจสินะครับ....ผมพูดถูกใช่มั้ยล่ะครับ? แหม...ผมนี่เก่งจริงๆ”
ดวงตาสีเข้มจ้องมองมาที่ตาของฉัน ฉันรู้สึกว่ารูปหน้าของเขาเปลี่ยนไป ขนเริ่มงอกออกมาตามรูขุมขน ท้องฟ้าที่เริ่มมืดสลัวทำให้ฉันกลัวกว่าที่ควรจะเป็น ร่างกายของเขาใหญ่ขึ้นด้วยวิธีใดสักอย่าง ฉันพยายามจะก้าวขาและร้องให้คนช่วย แต่เหมือนทุกอย่างจะหยุดนิ่ง ฉันขยับไม่ได้ ฉันได้แต่ร้องเรียกน้องสาวที่ไม่เคยยอมรับในใจ ฉันรู้ว่าเธออาจจะช่วยฉันได้ แต่ก็แค่หวังจริงๆ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นได้เร็วมากกว่าที่ฉันจะทันได้ตั้งตัว รู้สึกตัวอีกทีหมาตัวใหญ่ก็ยืนจ้องหน้าฉันแล้ว...
เสียงขู่กรรโชกดังขึ้นท่ามกลางป่าที่เงียบสงบ แต่ทันทีที่มันหยุดขู่เสียงวิ่งและแตกตื่นของสัตว์เล็กในป่าแตกกระเจิง ฉันพยายามอ้าปากร้อง แต่มันออกมาเพียงเสียงเหมือนคนใบ้พยายามจะร้องเท่านั้นเอง
ซอฮยอน...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอห้ามร้องโดยเด็ดขาดนะ!!!
ร่างดำทะมึนของหมาตัวใหญ่วิ่งเข้ามากระชากเสื้อฉันคาบไว้แล้วลากฉันไปตามหาดทราย...ขาของฉันระไปกับพื้นทรายละเอียดจากนั้นก็เปลี่ยนเป็นหญ้าสูงบาดขากับกิ่งไม้และโขดหิน น้ำลายเหม็นๆไหลมาอาบต้นคอของฉัน มันลากฉันด้วยความเร็วมาหยุดอยู่ที่กลางป่าแล้วปล่อยฉันลงบนพื้นหญ้า ขาของฉันเลือดไหลซิบเพราะกิ่งไม้ที่ขูดและโขดหินที่ฉันถูกลากแบบถูลู่ถูกรังมา
“รู้มั้ยว่าทำไมฉันถึงต้องฆ่า..ทำไมถึงต้องฆ่าพวกมัน?”
ฉันเผลอส่ายหน้าด้วยความกลัว มันเป็นเสียงที่แว่วมาในสมองเหมือนมีคนมากระซิบอยู่ข้างหู แต่เป็นเสียงที่แผ่วมาก ฉันหลับตาแล้วนึกถึงซอฮยอน
“เห็นแก่ตัว...อ่อนแอ...หลงตัวเอง....เหยียบย่ำคนอื่นที่ด้อยกว่า....อะไรอีกล่ะ ที่มนุษย์น่าสมเพชพวกนี้มี”
มันเดินอ้อมฉันที่ขยับตัวไม่ได้ แล้วหยุดตรงหน้าพร้อมกับจ้องตาฉัน...
ดวงตาของมันเป็นสีทอง
“คนที่ใจร้ายอย่างครู...รกโลกเปล่าๆครับ”
ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ตั้งตัว ร่างใหญ่ของหมาตัวนั้นก็กระโจนเข้าโถมใส่ฉัน มันเงื้อหัวขึ้นแล้วก้มลงมากระชากแขนฉันแล้วยกขึ้นกลางอากาศ มันทุ่มฉันลงพื้น เหมือนอากาศอันน้อยนิดที่อยู่ในท้องของฉันถูกไล่ออกมาจนหมด และมันไม่ใช่แค่ครั้งเดียวที่มันทุ่มฉันลงพื้น ครั้งสุดท้ายมันทุ่มฉันลงสุดแรงก่อนจะมองด้วยสายตาที่ฉันมองแล้วอยากร้องไห้ออกมา....
“นอนรอความตายอยู่ตรงนี้นะครับ...ขอบคุณที่พาคนน่าสมเพชมารวมตัวกันนะครับ...คุณครู”
ฉันใช้แรงทั้งหมดพยายามสูดลมหายใจเข้าเพื่อให้ออกซิเจนหล่อเลี้ยงชีวิตฉันให้รอด มันค่อยๆนั่งลงข้างๆฉันแล้วหมอบ สายตาของฉันเริ่มพร่ามัว แต่ก็รู้ว่าไอ้หมาตัวเมื่อกี้มันกลับมาอยู่ในร่างมนุษย์อีกครั้ง... สมองเริ่มไม่รับรู้เสียงที่ได้ยิน ฉันรู้สึกเหมือนมีน้ำเข้าหู ขาเริ่มชา ร่างกายของฉันเริ่มไม่ยอมฟังคำสั่งการ ความรู้สึกเจ็บส่งไปที่ไขสันหลัง และมันก็ทำให้ฉันรู้สึกว่าเจ็บ...มากขนาดไหน
“ครูคงจำชื่อผมไม่ได้สินะครับ...งั้นผมจะแนะนำตัวกับครูอีกครั้งก่อนที่จะไม่ได้เจอกันอีก...โอเคมั้ยครับ?”
ฉันพยายามเบนสายตาไปทางเจ้าของเสียง ใบหน้าเปื้อนยิ้มของเด็กหนุ่มตรงหน้าทำฉันอยากน้ำตาไหล...
“ผมชื่อ....”
หูของฉันบอดสนิทก่อนที่จะฟังจบ....
[Taeyeon]
หมาจะเกิดชิงหมาเกิด *ร้องเพลง*
55555555555555555555555555555555555555555
55555555555555555555555555555555555555555
55555555555555555555555555555555555555555
55555555555555555555555555555555555555555
วันนี้วันเกิดเราเองค่ะ ตอนนี้สั้นหน่อยนะ
ไม่เป็นไรๆ สั้นๆ ง่ายๆได้ใจความ(เหรอ?)
ไม่อยากได้ของขวัญอะไรมากมาย
เปลี่ยนจากของขวัญเป็นเม้นฟิค 1 เม้นล่ะกันเนอะ ^^
เอาแบบเกี่ยวกับเม้นฟิคนะคะ ไม่ใช่ “HBD ค่ะไรท์เตอร์” นะ
5555555555555555555555555555555555555555555555555
โค้ดลับสำหรับตอนต่อไป :: -y’z,mew,M
เอาไปแกะเองครับ J
แกะได้แล้วจะร้อง “อ๋อ” เลยจ้ะ จิบิ
5555555555555555555555555555555555555555555555555
5555555555555555555555555555555555555555555555555
5555555555555555555555555555555555555555555555555
5555555555555555555555555555555555555555555555555
อัพครังหน้าวันที่ 29 มิถุนายน
ขอเชิญร่วมเป็นเจ้าภาพงานวันเกิดในทวิตของเราค่ะ
อวยพรติดแท็กนี่ >> #พัชชาชิงหมาเกิดเดย์ เดี๋ยวพาฮา
555555555555555555555555555555555555555555555555
555555555555555555555555555555555555555555555555
555555555555555555555555555555555555555555555555
เปลืองเลข 5 จังแฮะตอนนี้ - -*
ความคิดเห็น