ตามติดชีวิตเด็กวิทย์ตัวปลอม

ลำดับตอนที่ #10 : เด็กวิทย์ตัวปลอม 009 รู้ตัวสักทีว่ามันไม่ใช่ทางเรา

เด็กวิทย์ตัวปลอม 009 รู้ตัวสักทีว่ามันไม่ใช่ทางเรา

                ต่อจากนี้คงจะเป็นเรื่องราวของเราที่พบเจอมาเองก็เป็นแค่เรื่องเล่าของเด็กคนหนึ่งเมื่อเรารู้ตัวเราเองสักทีว่าแนวทางนี้มันไม่ใช่ทางของเราเลยแล้วเด็กคนนี้จะทำยังไงกับเส้นทางที่แสนมืดมิดนี้ต่อไป

                ครั้งแรกที่รู้ตัวเองว่าเราเนี่ยไม่ใช่เด็กวิทย์เลยก็คงเป้นตอนที่เกรดเทอมแรกออกมาเกรดเทอมแรก...วิชาปราบเซียนของโรงเรียนเราคือ อังกฤษกับเคมี ตกกันระนาว อังกฤษปลอบใจตัวเองว่า “เฮ้ยเราเนี่ยไม่เก่งมาแต่ไหนแต่ไรละ อยู่โรงเรียนนี้มาไม่เคยได้เกินเกรด 2 เพราะงั้นไม่แปลกใจที่ตก” ด้วยเหตุมาทั้งห้องสามสิบกว่าคนผ่านอยู่สี่ ... แต่ว่าเคมีนี่อะดิตกยังพอทำใจก้มันไม่เข้าใจอะแต่นี่มัน ได้4เต็ม20 ตลกไปป่ะ คะแนนน่าเกลียดน่ากลัวมาก จากนั้นก็มีตกวิชาวิทย์เรื่อยๆ เคมี ชีวะ ชีวะ เคมี อะไรแบบนี้แต่ก็คิดว่าไม่เป้นไรคือเราคงชอบคิดเลข ฟิสิกส์ อะไรแบบนี้

                ความคิดตอนนั้นคือในเมื่อวิชานี้เราไม่รุ่ง งั้นเรียนพิเศษเลย ทางออกผิดๆของเด็กกรุง คือเรียนพิเศษเรียนมันเข้าไปเรียนเรียนเรียนเดี๋ยวเกรดเราคงดีขึ้นแน่ๆมันต้องดีแน่ๆ เราเริ่มแก้ที่เคมี เราก็ไปเรียนตามที่เค้าเรียนกันนั่นแหละ เคมีอาจารย์อุ๊ อาจารย์สอนดีมากแต่คนที่จะเรียนแล้วรุ่งถ้าไม่ใช่เมพจริงๆ คงต้องเรียนกับอ.ตั้งแต่เล่มแรก เราว่าคงจะดีมากๆเลยล่ะแต่เรามาเริ่มตอนปริมาณสารแล้วมันไม่ทันแล้ววววว เราเลยเปลี่ยนไปเรียนตัวต่อตัวกับพี่ที่สอนเคมีแทนเรารู้สึกว่าเคมีเราดีขึ้นมากเราก็เลยไม่ได้คิดอะไรกับมันอีก

                แต่ความสุขมันก็อยู่กับเราได้ไม่นานปัญหาใหม่ก็ก้าวเข้ามา ม.5 เลขยากมาก นำมาซึ่งการตกเลขเสริม.. เราเครียดมากแต่เราก็พยายามเรียนถูๆไถๆจนรอดมาได้ คิดว่าคงเริ่มใหม่ได้ในปีหน้าแต่รู้มั้ยมันก็ไม่เป็นอย่างที่คิดนักหรอกเราไม่มีใจจะเรียนเลขแล้วแล้วก็เริ่มชอบวาดรูปมากขึ้นไปทุกวันทุกวันมากขึ้นเรื่อยๆแต่เราก็บอกตัวเองเสมอแบบที่คนชอบบอกเราคือไม่ว่าคุณจะเรียนอะไรประกอบอาชีพใดคุณก็สามารถที่จะวาดรูปได้เสมอเราก็ยังคงก้าวต่อไปทางเส้นทางเดิม “วิศวกรรมคอมพิวเตอร์”

 คุณคงสงสัยว่าทำไมน้าทำไม เด็กผู้หญิงคนนึงถึงได้ปักใจกับสาขาวิชานี้มานานถึงหกปี “มันเป้นความฝัน” ฉันบอกคุณได้เท่านี้ มันเป้นความฝันที่มีมูลความเป็นจริงมากกว่าการเป็น กราฟิกดีไซเนอร์ยังไงล่ะ วิศวกรรมคอมพิวเตอร์เป็นอาชีพมั่นคงมีงานรองรับ แต่กราฟิกดีไซน์คนก็มองว่ายังไงก็แค่ศิลปินไส้แห้งมีสักทีคนที่ได้โลดแล่นอยู่ในวงการ และแล้ววันนึงก็มาถึงวันที่โชคชะตาได้ดลบันดาลว่าเราควรจะเข้ามาค้นหาตัวเองในค่ายๆนึงอย่างค่ายปฏิบัติการทางวิศวกรรมคอมพิวเตอร์อะไรแบบนี้ด้วยแล้ว เราสมัครและได้รับคัดเลือกให้ไปรู้สึกดีมากตลอดเวลาการอยู่ค่ายเราชอบทุกอย่างทั้งการเรียนสังคมและความเป็นอยู่ยิ่งทำให้เด็กผู้หญิงคนนึงปักใจมากขึ้น มันเป้นความผิดพลาดของเราเองแหละตรงที่ว่าเราไม่เลือกที่จะสมัครค่ายอาตส์คอมอะไรแบบนี้ไปด้วยเลยทำให้เราปักใจไปเกินครึ่งแบบนี้

แม้ว่าฉันจะรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นกับตัวเองทั้งหมดแล้วแบบนี้ ก็ยังคงความคิดทีจะเรียนวิศวกรรมคอมพิวเตอร์ต่อไปแม้กระทั่งตอนที่ฉันอยู่ม.6แล้วคุณรู้ไหมนี่เป้นความคิดที่โง่มาเลยใช่หรือไม่ที่เด็กคนนึงพยายามจะหลอกตัวเองอยู่ตลอดเวลาแต่ฉันก็อยากบอกกับทุกคนเลยนะว่า เวลาจะช่วยให้ทุกอย่างกระจ่างเอง วันนึงคุณจะรู้เองว่าหนทางที่กำลังก้าวเดินแบบนี้มันไม่ใช่ทางของคุณเลยขึ้นอยู่ว่าใครจะรู้ช้ารู้เร็วแต่คุณจะได้รู้แน่นอนแม้ว่าเวลาที่คุณรู้ตัวนั้นมันเกือบจะสายเกินไปแล้วก็ตาม...

THE★ FARRY