Dangerous รักอันตราย นายคุณชายจอมโหด (ฮัทแคน ft.ฮั่นส้ม)

ลำดับตอนที่ #10 : chapter 8. สกปรก

Ha .ha 

            ฮั่นจอดรถที่หน้าโรงแรมห้าดาวแห่งหนึ่งในตัวจังหวัดเพชรบุรี  ร่างสูงรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ อยู่ดีๆก็เป็นห่วงแคนขึ้นมา

            “คงไม่มีอะไรหรอก”  ฮั่นพูดกับตัวเอง ร่างสูงหันมามองแกงส้มที่หลับอยู่  ก่อนที่จะปลุกเบาๆ

            “แกงส้มถึงแล้วตื่นได้แล้ว” 

            “...”  ไม่มีเสียงตอบรับจากร่างบางที่นอนหลับอย่างสบายใจ

            “แกงส้ม ตื่นเร็วถึงแล้ว”  ฮั่นเอี้ยวตัวมาปลุกแกงส้ม พร้อมทั้งออกแรงเขย่ามากขึ้น

            “อื้อ...แปปนึง”  แกงส้มครางในลำคอ ก่อนที่จะหันหลังให้ฮั่นแล้วหลับต่อ  ฮั่นเลื่อนใบหน้าของตนไปใกล้ใบหูของแกงส้ม แล้วกระซิบเบาๆ

            “ถ้าไม่ตื่น ถูกทิ้งไว้พี่ไม่รู้ด้วยนะ”  ได้ผล แกงส้มลืมตาขึ้นมาหันขวับไปทางฮั่นทันที ใบหน้าของทั้งสองอยู่ห่างกันเพียงไม่กี่เซน แกงส้มตกใจ ใจเต้นแรงผิดจังหวะ ใบหน้าหล่อของคนที่แอบชอบตอนนี้อยู่ใกล้เหลือเกิน  ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงเรื่อ

            “ฮ่าๆๆๆ ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ แล้วต้องให้พี่ขู่ใช่มั๊ยถึงจะตื่นได้”  ฮั่นถอยตัวกลับไปนั่งที่ตนเอง แกงส้มถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก  มือเลื่อนมากุมที่หน้าอกข้างว้าย ตำแหน่งที่มีก้อนเนื้อเต้นอยู่ ก็ปรากฏว่ามันเต้นเร็วซะจนแกงส้มเองก็ตกใจ

            “พี่ฮั่นนี่ เล่นอะไรก็ไม่รู้”  แกงส้มว่าฮั่นกลบเกลื่อนความเขิน

            “ก็พี่ปลุกเราแล้ว เราไม่ยอมตื่นนี่นา พี่ไม่ผิดสักหน่อย”

            “ก็ได้ ผมผิดก็ได้ แล้วนี่ถึงแล้วเหรอ”  แกงส้มมองออกไปนอกกระจกรถ ก็พบโรงแรมห้าดาวสุดหรูตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า

            “อื้อ...ถึงแล้ว เราเข้าไปข้างในเถอะ เดี๋ยวกระเป๋า ให้พนักงานเขามาขนไปให้”  ฮั่นพูด ทั้งสองลงจากรถแล้วเดินตรงเข้าไปในโรงแรม ก่อนที่จะเช็กอินเข้าพักที่โรงแรม

            “พี่ฮั่น  เปิดสองห้องเลยเหรอ”  แกงส้มถาม

            “เปิดทำไมล่ะสองห้อง มันเปลือง ห้องเดียวก็พอแล้ว”  ฮั่นตอบ แกงส้มขมวดคิ้วอย่างงุนงง  ถ้าเปิดห้องเดียว แล้วเขาจะนอนที่ไหนล่ะ

            “อ้าว...พี่ฮั่น แล้วผมนอนที่ไหนล่ะฮะ” 

            “ก็...นอนกับพี่ไง”  ฮั่นตอบอย่างไม่ทุกข์ร้อน แต่คนฟังตื่นตะลึง

            “ห๊ะ!!! นอนกับพี่เนี่ยนะ”  แกงส้มพูดขึ้นอย่างตกใจ

            “ใช่...ทำไม รังเกียจพี่เหรอ”  ฮั่นถามเสียงเรียบ

            “เอ่อ...เปล่าฮะ เปล่า ไม่ได้รังเกียจสักหน่อย”  แกงส้มปฏิเสธอย่างรวดเร็ว

            “ไม่ได้รังเกียจ แล้วนอนกับพี่ไม่ได้หรือไง”

            “ได้สิฮะ ได้อยู่แล้ว”  แกงส้มตอบแทบจะทันที

            “งั้นก็ดีแล้ว ไปกันเถอะ”  ฮั่นเดินนำหน้าแกงส้มขึ้นห้องไป  ร่างบางมองตามร่างสูงอย่างหนักใจ สงสัยกลับไปคราวนี้ ได้เป็นโรคหัวใจแน่ๆเลย

            ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงนอนขนาดใหญ่ มือหนาล้วงโทรศัพท์มือถือราคาแพงออกมาจากกระเป๋ากางเกง  นิ้วมือกดเบอร์โทรศัพท์ของแคนทันที  ร่างสูงเอาโทรศัพท์แนบหูเป็นเวลาพอสมควรแล้วก็เอามันออกโดยที่ยังไม่ได้พูดอะไรเลย

            “โทรหาใครเหรอพี่ฮั่น”  แกงส้มถาม

            “แคนน่ะ ทำไมไม่ยอมรับสายก็ไม่รู้”  ฮั่นตอบ แต่ไม่ได้หันไปมองคนถาม สายตาและความสนใจยังคงอยู่กับโทรศัพท์  ฮั่นนำมันแนบกับหูอีกรอบ แต่ก็ไม่มีคนรับ และก็เป็นแบบนี้อยู่หลายรอบ

            “พี่แคนไม่ยอมรับโทรศัพท์เลยเหรอฮะ”  แกงส้มเห็นท่าทีของฮั่นก็ถามออกไป

            “อือ...ไม่รู้แคนมัวแต่ทำอะไรอยู่ ปกติก็ไม่เคยเป็นแบบนี้นะ”  ฮั่นมีสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด  แกงส้มรู้สึกหวิวเล็กน้อย ฮั่นเป็นแบบนี้ตลอดเลย  ไม่ว่าอะไรที่เกี่ยวกับแคน เขาจะแสดงอาการต่างๆออกมาอย่างชัดเจน

            “พี่แคนเขาอาจจะปิดเสียง เลยไม่ได้ยินหรือเปล่า พี่ฮั่นลองโทรไปที่บ้านดูสิ”  แกงส้มให้คำแนะนำ

            “เออ....ใช่ ทำไมพี่คิดไม่ได้นะ ขอบใจนะแกงส้ม”  ฮั่นขอบใจแกงส้ม มือหนากดโทรศัพท์ต่อ ฮั่นยกขึ้นแนบหูอีกครั้ง  ไม่นานนักก็มีคนรับสาย

            “ฮัลโหล ป้าแจ๋วเหรอครับ ตอนนี้แคนอยู่ไหน ทำอะไรอยู่ครับ”  ฮั่นถามรัวทันทีที่มีคนรับโทรศัพท์

            “งั้นเหรอครับ งั้นผมฝากดูแลแคนด้วยนะครับ แล้วเดี๋ยวจะรีบกลับ สวัสดีครับ”  ฮั่นไม่ลืมที่จะสวัสดีผู้ใหญ่ก่อนที่จะวางสายโทรศัพท์

            “ตกลงพี่แคนเป็นอะไรเหรอฮะ”

            “ไม่เป็นอะไรหรอก ป้าแจ๋วบอกว่าแคนนอนอยู่บนห้อง สงสัยจะยังไม่ตื่น แต่...นี่มันจะเที่ยงแล้วนะเนี่ย ยังไม่ตื่นอีกเหรอ”  ฮั่นพูดขึ้นเมื่อเห็นว่ามันผิดวิสัยของแคน ปกติแคนไม่ได้เป็นคนนอนตื่นสายขนาดนี้นี่นา

            “เมื่อคืนพี่แคนเขาอาจจะนอนดึกเกินไปก็ได้ พี่ฮั่นอย่าเป็นห่วงเลย ยังไงซะพี่แคนก็อยู่ที่บ้านนี่”  แกงส้มพูดเพื่อให้ฮั่นสบายใจขึ้น

            “อืม...”  ฮั่นตอบรับเบาๆ

            “ว่าแต่นี่เที่ยงแล้ว ผมหิวจัง”  แกงส้มทำท่าลูบท้องประกอบการพูด เพื่อแสดงว่าหิวจริง

            “เออ...จริงด้วย ลืมไปเลย ไปไปกินข้าวกัน”  ฮั่นลุกขึ้นจูงมือแกงส้มเดินออกจากห้อง แกงส้มลอบยิ้มเขินกับการกระทำของฮั่น มือหนาที่กุมมือบางของเขาอยู่ ทำให้รู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด แต่รอยยิ้มนั้นก็หายไป เมื่อมาคิดว่าที่ฮั่นทำไป ก็คิดกับเขาเพียงแค่น้องชายเท่านั้น แต่ยังไงซะ คนเราก็อยู่ได้ด้วยความหวังนี่นา งั้นก็ขอหวังหน่อยเถอะ ถึงแม้ว่ามันจะริบหรี่ก็ตาม

            ร่างบางลืมตาขึ้นมาอย่างเหนื่อยอ่อน  ร่างกายไม่มีเรี่ยวแรงมากเท่าไหร่นัก  สายตากวาดมองไปทั่วห้องก็พบกับความว่างเปล่า  แคนนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้านี้  ภาวนาขอให้เป็นเพียงแค่ความฝัน ความฝันที่โหดร้ายที่สุดเท่าที่เขาเคยพบเจอมา แต่แล้วความคิดนั้นก็ต้องพังทลายลง เมื่อร่างบางก้มลงสำรวจร่างกายตนเอง ที่เปลือยเปล่าอยู่ภายใต้ผ้าห่ม  คราบน้ำรักและเลือดสีแดงที่เปื้อนอยู่บนผ้านวมสีฟ้ายิ่งตอกย้ำให้ร่างบางรู้ว่านี่ไม่ใช่ความฝัน หากแต่มันคือความเป็นจริงที่ยากจะยอมรับ 

            “ฮึกๆๆ...ฮือ”  น้ำใสไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยอย่างมากมาย  ทำไม ทำไมเขาต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย ทำไมฮัทจะต้องทำร้ายเขาถึงขนาดนี้ด้วย

            เมื่อร้องไห้จนพอใจแล้ว ร่างบางก็พยุงตัวเองให้ลุกขึ้นอย่างยากลำบาก ทุกครั้งที่ขยับตัว ความเจ็บปวดที่ช่องทางด้านหลังก็แล่นเข้าสู่ร่างบางจนต้องทรุดลงกับพื้น

            “ฮึก...นายต้องลุกให้นายสิแคน  นายจะต้องเข้มแข็งนะ”  แคนพูดกับตัวเอง แล้วกัดฟันลุกขึ้นยืน เดินเข้าห้องน้ำไปชำระล้างร่างกาย

            ร่างบางยืนอยู่หน้ากระจก  ภายในกระจกเผยให้เห็นภาพเขาในสภาพเปลือยเปล่า  บนอกบางทีแต่รอยแดงเป็นจ้ำเต็มไปหมด มันเยอะและเข้มกว่าครั้งแรกมาก

            แคนเดินไปเปิดฝักบัวอย่างช้าๆ  ร่างบางยืนนิ่งปล่อยให้น้ำไหลผ่านร่างกายไปเรื่อยๆ  น้ำตาไหลออกมาตามสายน้ำ มือเล็กพยายามถูรอยแดงออก แต่ก็ไม่เป็นผล แคนถูร่างกายของตนเองอย่างแรงจนแสบไปหมด แต่แคนกลับไม่รู้สึกเจ็บที่กาย แต่มันเจ็บอยู่ภายในใจ ตอนนี้เขามีตราบาปติดตัว  โดยคนที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องชาย

            “ฮึก...แคน แกมันไร้ค่า ฮึก...แกมันไม่มีค่าอะไรอีกแล้ว แม่ แคนคิดถึงแม่”  เวลาที่เขามีเรื่องทุกข์ใจหรือเสียใจ แคนก็จะนึกถึงแม่ ครั้งนี้ก็เช่นกัน

            ร่างบางจัดการแต่งตัวจนเรียบร้อย  สายตาก็หยุดมองอยู่ที่ผ้านวมบนเตียงนุ่ม เมื่อได้เห็นคราบเลือดและน้ำรักที่อยู่บนเตียง น้ำตามันก็พาลจะไหลอยู่เรื่อย  แคนตัดสินใจดึงผ้านวมออก รวมทั้งผ้าปูที่นอน และปลอกหมอนออกด้วย  ไม่อยากเห็นมัน

            แคนหอบหิ้วเอาชุดเตียงนอนทั้งหมดลงมาชั้นล่าง

            “คุณแคนคะ จะเอาไปไหนคะนั่น มาค่ะ เดี๋ยวป้าช่วย”  ป้าแจ๋วรีบเข้ามาช่วยเมื่อเห็นแคนหอบผ้ามาเต็มมือ

            “ไม่ต้องครับป้า แคนจะเอามันไปทิ้ง”  ร่างบางเอี้ยวตัวหลบป้าแจ๋ว

            “ทำไมล่ะคะ ทิ้งทำไม”

            “มันสกปรกน่ะครับ สกปรกจนแคนขยะแขยง”  แคนพูด แววตาแสดงความเจ็บปวดอย่างชัดเจน

            “สกปรกก็เอาไปซักทำความสะอาดก็ได้นี่คะ มาเดี๋ยวป้าเอาไปซักให้”

            “ไม่ต้องครับป้า มันสกปรกเกินกว่าที่จะทำความสะอาดแล้ว”  ป้าแจ๋วเข้าใจว่าเป็นชุดผ้านวมที่สกปรก แต่แคนกลับคิดว่าตัวเขาเอง สกปรกยิ่งกว่าพวกนี้เสียอีก

            “ถ้าอย่างนั้น เดี๋ยวป้าเอาไปทิ้งให้นะคะ”

            “ไม่เป็นอะไรฮะป้า เดี๋ยวแคนเอาไปทิ้งเอง ป้าช่วยไปใส่ผ้าปูที่นอนอันใหม่ให้แคนหน่อยนะฮะ”  พูดจบร่างบางก็เดินออกไปทันที  แม่บ้านสูงวัยได้แต่มองตามไปด้วยความสงสัย

            แคนจัดการทิ้งผ้านวมลงถังขยะด้วยมือของเขาเอง  อยากจะให้แน่ใจว่า มันจะไม่อยู่ให้ใครมาเห็นได้  ร่างบางจึงเดินกลับเข้าบ้านไปอยู่บนห้องของตัวเอง

            มือเล็กคว้าโทรศัพท์ของตนองขึ้นมาดูก็พบกับ 28 มิสคอล แคนจึงเปิดดูก็พบว่าเป็นพี่ชายของตนนั่นเอง แคนรีบโทรกลับอย่างรวดเร็ว

            “ฮัลโหล พี่ฮั่นเหรอฮะ”

            ‘ใช่ พี่เอง แคนเป็นอะไรหรือเปล่า พี่โทรไปทำไมไม่รับ’

            “ขอโทษฮะพี่ฮั่น พอดีแคนเพิ่งตื่นน่ะฮะ”

            ‘แล้วทำไมวันนี้ตื่นสายจัง  เป็นอะไรหรือเปล่า พี่เป็นห่วงนะ’  คำพูดที่แสดงความห่วงใยของฮั่น เรียกรอยยิ้มบางๆจากแคนได้ อย่างน้อยเขาก็รู้ว่าตัวเองไม่ได้อยู่คนเดียว  ยังมีฮั่นที่คอยเป็นห่วงอยู่

            “ไม่เป็นอะไรหรอกฮะ พี่ฮั่นทำงานให้เต็มที่เถอะ ไม่ต้องเป็นห่วงแคน แล้วกลีบมาอย่าลืมของฝากแคนนะ”  แคนพูดเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ ทั้งที่ตอนนี้ไม่ได้สบายดีอย่างที่บอกแต่อย่างใด

            ‘อื้อ...ไม่ลืมหรอกน่า ดูแลตัวเองดีๆนะแคน แล้วพี่จะรีบกลับ  ‘

            “ฮะ...พี่ฮั่น สวัสดีฮะ”  แคนวางสายจากฮั่น แล้ววางมือถือลงที่ข้างตัว  ร่างเล็กนอนลงบนเตียงด้วยความเหนื่อยอ่อน ไม่มีแรงที่จะทำอะไรแล้ว  ร่างบางหลับตาลงเบาๆ  ภายความทรงจำอันเลวร้ายย้อนกลับมาทำร้ายให้เขาต้องเจ็บปวดอีกแล้ว

            “ฉันจะไม่ร้องไห้ ต่อจากนี้ ฉันจะไม่ร้องไห้ให้คนอย่างนายอีก ฮัท” แคนพูดพร้อมแววตามุ่งมั่น

            “ตื่นแล้วเหรอ”  เสียงทุ้มดังขึ้น ร่างเล็กสะดุ้ง เด้งตัวลุกขึ้นนั่งทันที 

            “ฮัท...”  แคนเรียกชื่อร่างสูงที่ยืนจังก้าอยู่หน้าประตู  เขาทำพลาดอีกแล้ว ไม่ยอมล็อกประตูเอาไว้

            “เป็นยังไงบ้าง หลับสบายดีใช่มั๊ย”  ร่างสูงเดินเข้ามาในห้องช้าๆ พร้อมกับผิดประตูห้องด้วย

            “.........”  แคนไม่ตอบ

            “ผัวถามเนี่ย ทำไมไม่ตอบ”  ฮัทย่างสามขุมเข้ามาหาแคนช้าๆ  ร่างเล็กรีบลุกขึ้นจากเตียงนอน ถอยกรูไปจนติดผนังห้อง ฮัทเดินตามมาจนทัน สองแขนแกร่งดันผนังคร่อมร่างบางเอาไว้ ไม่ให้ไปไหนได้อีก

            “ทำไมจะต้องหนีฉันด้วย ฉันไม่ใช่คนร้ายนะ”  ฮัทพูด แต่แคนก็ยังไม่ยอมปริปากพูดอะไรออกมา  แววตาที่มองฮัทฉายแววความกลัว ความไม่เข้าใจ ความเสียใจ

            “นี่ คนพูดด้วยแล้วไม่พูดด้วยน่ะ มันเสียมารยาท รู้มั๊ย”  มือแกร่งบีบปากบางอย่างแรง

            “โอ๊ย!!! เจ็บ”  แคนร้องออกมาด้วยความเจ็บ มือเล็กพยายามแกะมือหนาออก

            “ก็พูดได้นี่ แล้วทำไมไม่พูดกับฉัน!!!”  ฮัทตะคอกใส่คนตัวเล็ก

            “ปล่อย...ฮัท”  แคนพูดตอนนี้น้ำใสเริ่มคลอที่ดวงตา  ฮัทก็ปล่อยแต่โดยดี

            “เป็นยังไงบ้างล่ะครับ บทรักเมื่อเช้า ร้อนแรงถูกใจหรือเปล่า”  ทั้งๆที่รู้ว่าเมื่อเช้าเป็นครั้งแรกของคนตัวเล็ก แต่ด้วยความที่มีทิฐิสูงของฮัท สมองกลับสั่งให้พูดมันออกมา

            “ทำแบบนี้ทำไม ฮัท”  แคนถามเสียงเรียบ เงยหน้าขึ้นเล็กน้อยเพื่อไล่น้ำตาที่กำลังจะไหลให้กลับเข้าไป เขาไม่อยากจะแสดงความอ่อนแอให้คนคนนี้เห็นอีกแล้ว

            “.......”  ฮัทเงียบไปเมื่อเจอคำถามนี้เข้าไป  นั่นสินะ เขาทำไปเพื่ออะไร หาเหตุผลมารองรับกับการกระทำไม่ได้ หากแต่ที่ทำไปทั้งหมด มันคือความรู้สึก รู้สึกว่าคนตรงหน้านี้ต้องเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น

            “ตอบมาสิฮัท ตอบมาสิ”  สองมือเล็กเขย่าตัวฮัทเพื่อคาดคั้นเอาคำตอบ ร่างสูงมองร่างเล็กนิ่ง ก่อนที่จะแกะมือเล็กออกแล้วเดินออกจากห้องไป

            เมื่อร่างสูงออกจากห้องไปแล้ว แคนก็ทรุดลงกับพื้น แขนขาหมดเรี่ยวแรง ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย ทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย และทำไมคนที่ทำร้ายเขาจะต้องเป็นคนคนนั้นด้วย  แคนได้แต่ถามตัวเองซ้ำๆอยู่อย่างนั้น ไม่มีใครสามารถตอบคำถามนี้กับเขาได้ แม้แต่ตัวเขาเอง

-------------------------------------------------------------
 

            “พี่ฮั่น  วันนี้ไม่ไปประชุมอะไรเหรอ นี่มันก็จะเย็นแล้วนะ”  แกงส้มถามขึ้นหลังจากที่กลับมายังห้องพักเรียบร้อยแล้ว และเมื่อเห็นว่านี่จะเย็นแล้ว ฮั่นก็ยังไม่มีท่าทีรีบร้อนไปไหนเลย

            “ประชุมตอนหกโมงเย็น”  ฮั่นตอบ

            “อ๋อ...เฮ้อ...พ่อนะพ่อไม่รู้ว่าจะให้ผมมาทำไม”  แกงส้มบ่นพลางทิ้งตัวลงนอนบนที่นอน

            “พ่อเขาคงอยากให้เราฝึกงานน่ะ คนเรามันต้องมีประสบการณ์รู้มั๊ย ถึงจะทำงานได้ดี” 

            “แต่ผมยังเรียนไม่จบเลยนะ”

            “เรียนไม่จบก็หาประสบการณ์ได้เหมือนกันนั่นแหละน่า  ไม่ต้องบ่นหรอก”

            “ก็ได้ๆ ไม่บ่นก็ได้  แต่พี่ฮั่นอย่าลืมสัญญานะ”  แกงส้มหันมาทวงสัญญากับฮั่น

            “สัญญาอะไร”  ฮั่นถามอย่างสงสัย

            “เอ้า...ก็สัญญาที่ว่าหลังจากกลับจากนี่ ก็จะพาไปเที่ยวทะเลไง”  แกงส้มพูดทบทวนความทรงจำให้ฮั่น ร่างสูง นิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงนึกออก

            “อ๋อ...ไม่ลืมหรอกน่า พาไปแน่”

            “ดีมาก ฮ่าๆๆ”  แกงส้มหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

            “ไป ไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมตัวไปประชุมได้แล้วเร็ว”  ฮั่นพูดแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อย แกงส้มมองตามร่างสูงไปแล้วยิ้มน้อยๆ  ได้อยู่ใกล้พี่ฮั่นแบบนี้ มีความสุขจัง

            การประชุมอันแสนน่าเบื่อสำหรับแกงส้มสิ้นสุดลงในเวลาเกือบสามทุ่ม  ร่างบางเดินกลับห้องมาในสภาพที่ไม่สดใส ง่วงนอนใจจะขาด  เมื่อมาถึงห้องพัก แกงส้มก็ทิ้งตัวนอนลงบนเตียงอย่างหมดแรง

            “ไปอาบน้ำก่อนสิแกงส้ม แล้วค่อยมานอน”  ฮั่นบอก แล้วดึงแขนแกงส้มให้ลุกขึ้นจากเตียง

            “โอ๊ย...พี่ฮั่น ผมง่วงจะตายอยู่แล้วนะ ขอนอนก่อนสิ”  แกงส้มไม่ยอมลุกขึ้นจากที่นอน

            “ไม่ได้ ไปอาบน้ำก่อน อะไรกันประชุมแค่นี้เหนื่อยแล้วเหรอ”  ฮั่นบ่น

            “........”  ไม่มีเสียงตอบรับจากร่างบางที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง

            “แกงส้ม ถ้าไม่ลุกไปอาบน้ำดีๆ พี่อุ้มแล้วนะ”  ฮั่นขู่เช่นเคย หวังว่าแกงส้มจะทำตาม แต่ครั้งนี้กลับไม่ใช่ ร่างบางยังคงนอนนิ่งอยู่  ร่างสูงจึงตัดสินใจช้อนตัวร่างบางขึ้นแล้วออกเดินไปที่ห้องน้ำ ฝ่ายแกงส้มเมื่อรู้สึกว่าตนเองลอยขึ้นจากที่นอนก็ตกใจ ลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตอนนี้ ร่างของตนอยู่ในอ้อมแขนแกร่งเรียบร้อยแล้ว

            “เฮ้ย!!! พี่ฮั่น ปล่อยผมนะ”  แกงส้มร้องขึ้นอย่างตกใจ

            “ก็พี่เรียกเราแล้ว เราไม่ยอมลุกเองก็ช่วยไม่ได้”  ฮั่นพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน ส่วนร่างบางก็ไม่กล้าดิ้นมาก เดี๋ยวจะตกเอาได้

            “ปล่อยได้แล้วพี่ฮั่น ผมยอมแล้ว ไปอาบน้ำก็ได้”  แกงส้มบอก ในขณะที่ฮั่นเดินมาถึงห้องน้ำพอดี  ร่างสูงจึงปล่อยร่างบางลง

            “ดีมาก รีบๆอาบเข้าล่ะ ถ้าชักช้าเดี๋ยวพี่จะมาช่วยอาบเอง”

            “บ้า...ไม่ต้องออกไปเลยนะ”  แกงส้มหน้าขึ้นสีด้วยความเขินอาย สองมือดันร่างสูงออกไปจากห้องน้ำ แล้วจัดการล็อกประตูห้องน้ำทันที

            “ฮู่ว์....พี่ฮั่น พี่กำลังจะทำให้ผมเป็นโรคหัวใจนะ”  แกงส้มเอ่ยขึ้นเสียงเบา  ปากบางระบายยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกดี มีความสุขเหลือเกิน
-------------------------------------------------------------------------------
มาอีกตอนนึงแล้ว ฉลองครบ 400 เม้น 555 ตอนนี้ฮัทแคนมัน...โอ๊ย บรรยายไม่ถูกรู้แต่ว่า พี่ฮัทใจร้าย T^Tส่วนฮั่นส้มก็น่ารักเบาๆ แต่หังๆดราม่าจัดหนักแน่นอน เอ็นซีฮั่นส้มก็รอกันต่อไปนะจ๊ะ
มาเวิ่นกับเอ็นซีตอนที่แล้วหน่อยดีกว่า อยากบอกว่าแต่งยากมากมายก่ายกอง แต่งไปก็เครียดไป ไม่กล้ากลับมาอ่านซ้ำเลย 555 เห็นรีดเดอร์บอกกันว่ามันโหด อ๊ากกก  พี่แคนเค้าขอโทษ เดี๋ยวจัดให้เอาคืนพี่ฮัทหนักๆเลย ฮี่ๆๆ(รู้สึกว่าไรเตอร์เรื่องนี้จะโรคจิต)  อยากจะบอกว่าแอบตกใจเม้นตอนเอ็นซี มันโดดมาก ร้อยกว่าเม้น เฮือกเลย เมื่อวานนี้แทบไม่ได้แต่งฟิค เพราะมัวแต่ส่งเอ็นซี  ใครยังไม่ได้ก็บอกนะคะ เพื่อว่ามันตกหล่น เพราะมันเยอะเกิน ไรเตอร์ส่งหลายรอบมาก และแต่ละรอบเยอะไทั้งนั้น อยากจะมีตกหล่นบ้างก็ขออภัยนะจ๊ะ ใครที่ยังไม่เคยเม้น ต่อจากนี้ไปก็ฝากเม้นด้วยนะ เพราะไรเตอร์จริงจังกับฟิคเรื่องนี้พอสมควร อยากทำมันให้ดีที่สุด ฝากด้วยนะคะ 
ป.ล. เวิ่นเยอะเกิน 555  มีอีกคำถามนึงอยากจะถาม ตอนวีคลูกทุ่ง เค้าว่ากันว่าพี่ฮัทใส่เสื้อที่พี่แคนให้ไปเชียร์เหรอ ข่วยไรเตอร์ดูหน่อยสิ ถ้าใช่ ขอไปกรี๊ดก่อนนะ 555