Hot Cupid ปฏิบัติการหลอกร้าย ให้หัวใจตกหลุมรัก

ลำดับตอนที่ #10 : CUPID 6 - Black Mail!

CUPID 6

Black Mail!

             ตัวยืนแข็งทื่อแต่ว่าไม่รู้จะพูดว่าอะไรจากประโยคที่เพิ่งได้ยินมา มันช่างน่าจะตบให้หัวหันไปสามร้อยหกสิบองศาจริงๆ อยู่ดีๆคิดเหรอว่าคนอย่างฉัน “แป้งโกะ” จะยอมไปอยู่กับนาย ไร้สาระสิ้นดี

                “ทำไมฉันต้องไปอยู่กับนายมิทราบ!?”

                “เธอจำได้ไหม ...ก่อนที่ฉันจะรับงานเธอ เธอบอกกับฉันว่า ฉันสามารถขออะไรก็ได้ หนึ่งข้อ!”

                กรี๊ด....ดิ้นไม่หลุด อุดไม่อยู่ละ ใครพูดก๊าน!  L ฉันอยากจะอ้วนตายคารถตรงนี้ไปซะเลย อยากเอาหัวถูพื้นจริงๆเลย พูดอะไรไม่เคยคิดเลยนะ ทำไมไม่คิดก่อนว่า...ถ้าเขาขอเรื่องอุบาทว์ๆอย่างนี้ แล้วจะทำยังไง

                จะทำยังไงล่ะ...ฉันก็ต้องปฏิเสธสิ! ไม่ทงไม่ทำมันแล้วเว้ย งานบ้าบอนี่!

            “ไม่! ฉันจะไม่ยอมไปอยู่กับนาย”

                ตอนนี้ไม่สนแล้วว่าเขาจะคิดยังไงกับฉัน จะเกลียดฉันเข้าตับเข้าไส้เข้าพุงก็เรื่องของเขา ฉันไม่สนแล้ว!

            “แต่เธอต้องอยู่!”

                “ไม่! ไม่!ไม่!”

                ฉันเดินออกจากรถคันหรูพร้อมกับปิดประตูดังโพลง! ไม่รู้ว่าราคามันจะกี่แสนกี่ล้านฉันก็ไม่สน แต่...ตอนนี้ฉันเกลียดนายนี่เข้าไส้แล้วจริงๆ ผู้ชายอะไร! ขอให้ผู้หญิงไปอยู่ด้วย มันช่างอยากจะตบกบาลจริงๆเลย

                รถคันสวยแล่นออกไปเหมือนกับว่าจะไปชนคนข้างถนนเข้าให้ แต่พอสังเกตสีหน้าของคนขับดีๆแล้ว ทำไมมันไม่รู้สึกผิดแบบ เศร้าโศกเสียใจ ห่วงหาอาวรณ์แบบน้ำตาเล็ดๆหรือไม่ก็แบบทุบพวงมาลัยเหมือนพระเอกในละครโหดๆ แต่นี่ไม่อ่ะ...ทำไมเขาถึงแสยะยิ้มอย่างร้ายกาจ ปากอวบอิ่มสีแดงชวนมองนั่นคลี่ยิ้มออกจนเห็นฟันสีขาวเกือบทุกซี่ อีตาหื่นนราคิดยังไงวะ!? หรือว่าเขาจะมีแผนอันร้ายกาจทำร้ายฉัน! ไม่นะ!!!

                แต่พรุ่งนี้เขาบอกว่าเขาจะมารับฉันตอนห้าโมงเย็นด้วยน่ะสิ คิดแล้วก็น่าสนุกนะ! โดนเล่นงานแน่นายหน้าหื่น!

                กว่าจะถึงห้องและพาแม่ขึ้นห้องนอนเรียบร้อย ก็เพิ่งรู้ว่า...นี่มันสี่ทุ่มจะครึ่งแล้วนะเนี่ย โอมายลอร์ด! เหนื่อยอย่างกับไปขวิดควายมาอย่างงั้นแหละ ฉันโน้มตัวลงนอนอย่างแรงเหมือนกับว่าสปริงมันจะหลุด ว่าแล้ว...ลองโทรหาพาสเทลกระชุ่มกระชวยใจสักหน่อยดีกว่า กรี๊ดดด >0<

                ฉันรีบหยิบโทรศัพท์ฝาพับของตัวเองขึ้นมากดหมายเลขที่ต้องการโทร เบอร์ที่ฉันโทรมากที่สุดก็มีพาสเทลกับอาเซเลียนั่นแหละ เลยจำได้พิเศษหน่อย!

            ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด

            (ว่าไงเจ๊) ไม่นานเสียงทุ้มนุ่มก็เอ่ยขึ้น

                “ไม่มีอะไร..”

                (นี่พึ่งถึงบ้านเหรอ?)

                “ใช่น่ะสิ! เหนื่อยสุดๆเลย” หาเรื่องงานคุยก่อน เดี๋ยวพาสเทลรู้ไต๋หมด “อ้อ! พาสเทล ฉันจะโทรมาถามเรื่องงาน”

                (เจ๊หยุดพูดเรื่องงานก่อน เจ๊เหนื่อยมากนะ หาอะไรรองท้องหรือยังนั่นอ่ะ)

                กรี๊ดดดดดด ถ้ามีโทรโข่งจะขอมาพูดแล้วนะนี่ กลัวเจ็บคอ พาสเทล...นายอย่าพูดแบบนี้ได้ไหมๆๆ ฉันกลัว...ฉันกลัวจริงๆ ฉันกลัวนายจะเหมือนกับ...เขาคนนั้น ฉันไม่อยากให้แผลนั่นมันลึกลงไปอีกนะ

                “กินแล้ว แค่นี้นะ”

                โดยไม่อยากฟังคำอะไรที่ออกมาจากคนที่อยู่ในสาย เผื่อใจมันจะทนไม่ไหว ฉันเลยกดตัดสายทันทีที่พูดจบ! วันนี้ช่างเป็นวันที่แสนยาวนานและน่าเบื่อจริงๆ ไม่น่าเชื่อว่าฉันกับนายหน้าหื่นจะได้มาเจอกันอีก บอกตามตรงว่า...ฉันไม่รู้ว่านายนี่เป็นคนยังไง

                บางที...เขาก็ดี คล้ายกับทำให้หวั่นไหว

                บางที....เขาก็เถื่อน ดิบ คล้ายกับว่าไม่มีหัวใจ

                บางที....เขาก็ขี้เล่นแกมเจ้าชู้ คล้ายกับหยอดคำหวานให้หญิงสาวทุกๆคนที่เดินผ่านมา

                มันสับสนวุ่นวายไปหมด และฉันก็ไม่อยากจะเชื่อว่า เขาจะมาช่วยฉันจากอีพวกเลวนั่นได้ทันเวลา ฉันก็อยากจะขอบคุณเขาอยู่หรอกนะ...แต่...คนมันเกลียดอ่ะ -0-

            ฉันที่ตอนนี้นอนอยู่บนเตียง แต่ทำไมไม่หลับฟะ...ว่าแล้ว...แอบไปต้มมาม่ากินดีกว่า ยิ่งหิวอยู่ด้วย >0<  

            ร่างเริ่มหงายขึ้นตามที่สมองสั่ง ฉันค่อยๆย่องลงบันไดอย่างเงียบๆ กลัวแม่จะตื่น เมื่อมาถึงข้างล่าง...ฉันก็รีบจัดแจงฉีกถุงซองมาม่าอย่างชำนาญ แกะซองเครื่องปรุงรสออกมา วันนี้กินรสหมูสับดีกว่า ไม่เผ็ดมาก เดี๋ยวเกิดปวดจู๊ดๆตอนดึกจะได้สบายหน่อยย

                ระหว่างที่รอน้ำเดือด...ฉันก็รีบวิ่งขึ้นไปข้างบนแล้วก็พบว่า ตัวเองยังไม่ได้อาบน้ำอาบท่าอีกแล้ว นี่ฉันเป็นอย่างนี้มาวันหนึ่งแล้วนะ สกปรกซกมกจริงๆอ่ะคนนี้ >3< ว่าแล้วก็รีบหยิบผ้าเช็ดตัวสีนมเย็นติดมือเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำเลยดีกว่า ไม่ต้องห่วงหรอกเพราะฉันเป็นคนอาบน้ำเร็ว ไฟไม่ไหม้บ้านหรอกน่า!

                ซ่า!

                น้ำประปาหนาวสุดขั้วออกมาจากสายฝักบัวจนฉันหนาวสุดๆเลย ที่ฉันไม่ค่อยอยากจะอาบน้ำตอนกลางดึกก็เพราะอย่างนี้แหละ น้ำก็หนาว อีกอย่างฉันก็กลัวว่าสิ่งบางสิ่งที่ไม่ใช่คนจะปรากฏตัวออกมา คิดแล้วก็กรี๊ด! รีบๆอาบน้ำให้เสร็จๆดีกว่า ฉันใช้มือถูสบู่กลิ่นคาโมมายอย่างลวกๆและรีบเอาน้ำมาชำระล้างอย่างเร่งรีบ มือคว้าไปหยิบผ้าเช็ดตัวมามัดไว้ตรงที่หน้าอกอย่างแน่นหนา รวบผมด้วยกิ๊ฟสีดำตัวใหญ่ขึ้นไปข้างบน และใส่แว่นสีดำครอบดวงตาทั้งสองข้าง อันที่จริงฉันเป็นคนที่ไม่ค่อยจะมองเห็นเท่าไหร่ในตอนมืด เลยต้องอาศัยแว่น! ฮี่ฮี่ น่ารักใช่ไหมเล่า >3<

                กรี๊ดด...ลืมมาม่าที่ต้มไว้นี่! น้ำจะเดือดเป็นฟืนเป็นไฟสาดหน้าคนได้หรือยังนี่ ฉันยังไม่ได้แต่งตัวแต่ก็รีบวิ่งลงบันไดไป คงไม่มีพวกโรคจิตมาด้อมๆมองๆเราหรอกน้า...

                ซู่! เมื่อมาถึงห้องครัวก็พบว่า...กาหม้อน้ำทำไมมันดับฟะ! ก็เมื่อกี๊ฉันยังปล่อยให้น้ำเดือดปุดๆก่อนขึ้นไปอาบน้ำเลยไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมกาน้ำมันถึงดับล่ะ

                สายลมเย็นยะเยือกพัดมาที่ฉันจนต้องกอดตัวเอง ทำไมมันหนาวอย่างนี้นะ....

                ฉันรู้สึกได้ว่า...มีลมหายใจกำลังรดอยู่บนต้นคอของฉัน และลมหายใจนั้นก็อยู่ใกล้ฉันแค่คืบ....ใครกันล่ะ! ใครก๊านนนน

                “พระเจ้าแม่เจ้า...ช่วยลูกด้วย คุณผีจ้ะ” ฉันเว้นช่วงเพราะกลัวจะพูดต่อไม่ไหว ผีแน่เลยอ่า TOT “คุณผีอย่ามาหลอกมาหลอนลูกเลยนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ ฉันจะรีบทำบุญถวายไปให้เลยค่ะ”

                หมับ!

                “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”

                ฉันแผดเสียงร้องดัง เพราะรู้สึกว่ามีมือเรียวใหญ่มาจับแขนฉันไว้ คุณผีอ่ะ....อย่ามาหลอกมาหลอนลูกน้า ลูกกลัวหมดแล้ววว แต่พอกรีดร้องเสร็จไปเรียบร้อยก็เหมือนกับว่า....มีริมฝีปากอวบอิ่มประกบลงมาที่ฉันคล้ายกับว่าจะหุบปากฉัน นัยน์ตาของฉันเบิกโพล่งขึ้นมาเพราะจับรสริมฝีปากคู่นี้ได้ มันอ่อนหวานพร้อมกับร้อนแรงอย่างบอกไม่ถูก และอีกข้อที่ฉันจำรสนั้นได้ เพราะริมฝีปากของฉันไม่เคยประกบกับใครมาก่อน...นอกจาก

                มอร์แกน!

                ฉันผลักตัวเขาออกจนเขาสบถออกมาอย่างเสียหัว และกลับมายิ้มให้ฉันอย่างร่าเริง แต่ทำไมเมื่อกี๊ใจเต้นแรง แถมหน้ายังร้อนอีกด้วย นี่เป็นอะไรเนี่ยยย TOT

                 “ว่าไง! ฉันอยากจะบอกอะไรเธอหน่อยสิ”

                “อะไรมิทราบ!”

                “ฉันก็เพิ่งรู้นะ....ว่าเธอก็ซ่อนรูปเหมือนกัน”

                ฉันเบนสายตาลงไปข้างล่าง กรี๊ดดด...นี่ฉันไม่ได้ใส่อะไรเลย มีแต่ผ้าขนหนูพันรอบร่างเนี่ยนะ! โอย! สิ่งที่พ่อสิ่งที่แม่ให้มา...มันไปหมดแล้ววววววว แล้วนี่มอร์แกนเขาจะเห็นอะไรบ้างเนี่ย คงไม่เห็นอะไรนอกจากนี้นะ T^T

                ฉันรีบเอามือทั้งสองมาปิดบังเรือนร่างของตัวเองเอาไว้ มอร์แกนยิ้มกวนๆออกมาให้ฉันจนฉันต้องค้อนกลับไปให้เขา...และนี่เขามาได้ยังไงกันเนี่ย

                “นายเข้ามาที่นี่ได้ยังไง”

                “เดินเข้ามา” มาทำกวนใส่ๆ -_-

                “ฉันถามว่าเข้ามาที่นี่ได้ยังไง! ประตูรั้วก็ล๊อค ประตูบ้านก็ล๊อค” ฉันครุ่นคิดในใจ

                หรือว่า...

                “ใช่! ฉันปีนเข้ามา และฉันก็ใช้กุญแจนี่ไขเข้ามาไงล่ะ”

                กุญแจผี TOT โอย...บ้านฉันไม่มีมาตรฐานกันกุญแจผีไม่ได้เหรอนี่ ตายแล้วววว อยากจะตกหลังคาตึกตาย TOT

                “นายมันทุเรศจริงๆ เข้าบ้านคนอื่น ออกไปเลยนะเดี๋ยวนี้! บ้านของฉัน นายเข้ามาทำไม!”

                “ฉันก็เข้ามา หาของน่ะสิ”

                “หาอะไร!”

                เขาชูโทรศัพท์สีดำหน้าจอสัมผัสสุดแสนจะไฮโซขึ้นมาพร้อมสัมผัสปุ่มเล่น และสักพักหนังก็เริ่มเล่น มันเป็นวีดีโอสั้นที่ผู้หญิงผู้ชายกำลังจูบกัน ฝ่ายชายดูทะเล้นและมีความสุขมากๆ แต่ฝ่ายหญิงเนื่องจากเปิดไฟสว่างจ้านั่นเลยทำให้เห็นชัดว่าเป็นใคร...ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ใส่ชุดอะไรนอกจากผ้าขนหนูผืนเดียว ผมรวบขึ้นด้วยกิ๊ฟสีดำ

                กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด....นั่นมัน...นั่นมัน....นั่นมัน ฉันนี่!

                ฉันรีบคว้าโทรศัพท์สุดแสนจะไฮโซนั่นจากมือเรียวใหญ่ของมอร์แกน แต่ท่าโชคจะไม่เข้าข้างฉันเพราะว่าเขาหลบหลีกไปอย่างชำนาญ นายนี่! ฉันดูเขาผิดไปจริงๆ ฉันจะขอถอนคำพูดทุกอย่างที่ฉันว่าจะพูด เพราะว่าเขามันเลวสิ้นดี! เขาทำได้แม้กระทั่ง...

                แบล๊กเมล์ฉัน!

                ไม่เคยคิดว่าฉันจะพลาดท่าไปกับเขา ฉันไม่คิดเลยว่าเขาจะเป็นคนทุเรศอุบาทว์ชาติเลวได้ขนาดนี้

                “เอามานี่นะ!”

                “ฉันไม่ให้ แต่ฉันมีข้อเสนอดีๆให้เธอ ฉันจะลบคลิปนี้ออกทั้งหมด แต่...”        

                “....” ไม่บอกฉันก็รู้ =_=

                “เธอต้องมาอยู่กับฉัน!” กะแล้วจริงๆ

                “ฉันจะไปแคร์ทำไม ฉันไม่ได้ดังอะไรมากมายนี่ นายจะเอาคลิปลงอินเทอร์เน๊ตก็เชิญ ฉันก็เป็นได้แค่นางเอกหนังโป๊ล่ะวะ ไม่มีใครรู้จักฉันสักหน่อย”

                “ใครบอกว่าไม่มีคนไม่รู้จักเธอ?”

                “นายหมายความว่าไง”

                เหมือนว่าเขาจะมีทุกอย่างครบครันเรื่องฉาวโฉดชั่วร้ายจริงๆนะ -0- เขาคว้าหนังสือพิมพ์ฉบับวันนี้ของบ้านขึ้นมาและหยิบยื่นมาให้ฉัน เมื่อฉันสังเกตดูดีๆก็พบว่า

                รูปของฉันกับเขาที่งาน BOT ขึ้นพาดหัวข่าวหน้าหนึ่งตัวใหญ่เท่าคฤหาสน์ทองคำ มอร์แกนที่เปลือยท่อนบนล้มลงไปและจุจุ๊บกับฉันพอดี มีคนบันทึกเอาไว้เป็นภาพนิ่งและเอาลงหนังสือพิมพ์แล้วอ่า

                ไม่ทันแล้วล่ะแป้งโกะ เธอดังกว่าซุปตาร์แล้วล่ะค่ะ TOT

                สรุปนี่คือ...ฉัน..แพ้เขาจริงๆใช่ไหม...ฉันไม่มีทางดิ้นรนออกไปไหนได้เลย เพราะทุกทางมืดสนิท แถมยังมีทุกอย่างกีดกั้นมันไว้ทุกที่ทุกทาง โอย!...ฉันอยากจะเป็นลมจริงๆ ทำไมต้องมาเจอและต้องมาทำดีกับคนเลวอย่างนี้ด้วย!

            ต่อจากนี้ไป...ไม่ใช่การขอพรหนึ่งข้อจากมอร์แกน ไม่ใช่งานของหัวหน้า ไม่ใช่ความบังเอิญ แต่มันคือความจงใจของมอร์แกนที่ทำให้ฉันยอมไปอยู่กับเขาให้ได้...ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ เขาต้องการตัวฉันขนาดนั้นเลยใช่ไหม ได้! งั้นก่อนที่ฉันจะยอมเขาทุกอย่าง ฉันขอสักทีเถอะ! ทนไม่ไหวแล้ว!

            ผัวะ!

            กำปั้นแน่นกระแทกกระทั้นลงไปที่มุมปากของมอร์แกนอย่างรวดเร็วแต่หนักหน่วงจนฉันสัมผัสได้ ร่างใหญ่เซเล็กน้อยก่อนล้มลงไปบนพื้นครัว ฉันสังเกตเห็นเลือดสีแดงสดไหลออกมาจากมุมปากจนเขาต้องเอามือมาเช็ดและถุยน้ำลายออกมาอย่างน่าละอาย มอร์แกนสบสายตากับฉันอย่างแนนิ่ง และคงแค้นเคืองอยู่...

                มอร์แกนลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว รวดเร็วจนฉันไม่รู้ตัว...เขาเอามือทั้งสองข้างจับปลายคางของฉันไว้ และประกบริมฝีปากของเขาลงไป ฉันสัมผัสได้ถึงการบดขยี้ของริมฝีปากของเขาที่เร่าร้อน แต่ก็ทรมาน...เขาบรรโลมริมฝีปากเข้าไปอย่างหนักหน่วง กลิ่นคาวเลือดสดๆฟุ้งซ่านเต็มปากจนลิ้นสั่งการให้รู้สึก การจูบครั้งนี้เป็นการจูบที่คงกะให้ฉันตายไปเลย!

            หะ...หายใจ...หายใจไม่ออก

                ฉันใช้มือทั้งสองข้างตีเข้าที่หลังของเขาอย่างรุนแรง แต่เขาก็ไม่ยอมหยุดเพราะปากของเรายังคงประกบกันอยู่อย่างยาวนาน ปอดเริ่มทำงานผิดปกติเนื่องจากไม่มีอากาศเข้าสู่ปอดเป็นเวลานานพอสมควรแล้ว ฉันสะอึกเล็กน้อยก่อนทีจะรู้สึกได้เลยว่า...มันเป็นความรู้สึกที่เจ็บปวดและทรมานมากๆ

                น้ำตาไหลรินออกมาทั้งสองข้างเบ้าตาไปถึงปลายคาง มือของเขาคงสัมผัสได้ถึงความอุ่นของน้ำตาของฉันสินะ....

            นัยน์ตาสีแดงเพลิงเริ่มอ่อนลง เขาหยุดการกระทำทุกอย่าง ถอนริมฝีปากคู่นั้นออกและเคลื่อนตัวออกจากฉันช้าๆ ตอนนี้คงรู้สึกผิดอยู่ล่ะสิ! พอใจมากใช่ไหม อยากให้ฉันตายไปต่อหน้าต่อตาอย่างงั้นล่ะสิ! ฉันเกลียดนายที่สุด นายคือผู้ชายคนที่สอง ที่ฉันเกลียดที่สุด!

             “ฮ่าฮ่าฮ่า! เธอนี่น่าจูบชะมัด เสียดายว่าไม่มีอารมณ์...ฉันไปก่อนดีกว่า พรุ่งนี้...เจอกันห้าโมงเย็น ฉันจะมารับเธอและขออนุญาตแม่ของเธอให้เสร็จสรรพ”

                ในที่สุด...ก็ต้องแพ้ให้คนอย่างเขา...ฉันนี่มันอ่อนแอจริงๆ แค่เรื่องปะติ๋วแค่นี้ยังโดนนายหน้าหื่นแบล๊คเมลล์จนไม่เหลืออะไรเลย!

                ดีล่ะ! ถ้าสู้ตอนแรกไม่ได้ ก็สู้ตอนสุดท้ายล่ะวะ! ผู้ใหญ่เขาบอกว่า...

                ปรบมือทีหลังดังกว่านี่ นายได้เจอฉันแน่...มอร์แกน ฉันจะปั่นหัวไม่ให้นายมีความสุขต่อจากนี้!

                16.45 น

             “ป้าลูกตุ้มจ๋า...วันนี้เราจะทำอะไรกันดีเอ่ย ผัดผักดีไหมจ้ะ!” ฉันอ้อนแบ๊วถามป้าลูกตุ้ม

                “ก็ดีนะโกะ! งั้นลูกรีบไปเอาน้ำมาล้างผักเลย”

                “ได้ค่ะ” ฉันตอบกลับอย่างรวดเร็ว

                ฉันรีบเปิดน้ำให้ลงถังล้างผักอย่างทุลักทุเลและเร่งรีบ มือก็รีบดูเวลา...นี่ก็จะห้าโมงแล้ว เดี๋ยวจะไม่ทันกาลน่ะสิ

                อา...น้ำเต็มแล้ว...ฉันรีบเอาผักสารพัดผักไม่ว่าจะเป็นแครอท บรอคโคลี่ คะน้า ผักกาด เอเวอรี่ติงลงไปในถังน้ำ และหันมาดูความเรียบร้อย

                 ปี๊นๆ!

             เสียงแตรรถบีบดัง ซึ่งถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นรถของอีตาหื่นนั่น คิดแล้วก็น่าเจ็บใจ! ไม่น่าพลาดเสียทีให้กับมันเล๊ย! ฉันชะเง้อหน้าออกไปดูจากห้องครัว มอร์แกนจริงๆด้วย! เขาออกจากรถคันหรูเมื่อวาน ถอดแว่นกันแดดสีชาดำเผยให้เห็นนัยน์ตาสุดแสนจะคมเข้มดูดี ได้เวลาสนุกแล้วสิ! ได้เวลาสนุกแล้วสิ!

             ฉันรีบถือถังน้ำที่มีผักนานาชนิดคล้ายสีรุ้งออกมาจากครัวและวิ่งมาตรงรั้วบ้านพอดี แต่ต้องแอบหลบตรงมุมกำแพงไว้ก่อน ฉันกะตำแหน่งไว้ได้เรียบร้อยและคงไม่ผิดพลาด ก่อนที่จะ...

                  โครม!

             ฉันยื่นหน้าออกจากกำแพงรอดูผลงาน ตามคาดไว้! มอร์แกนที่ตอนนี้เปียกระทุ่มชุ่มชวยไปด้วยน้ำ แถมยังตกแต่งด้วยสีรุ่งของผักหลากวิตามิน กรี๊ดดดด! สะใจมากค่ะ สะใจสุดๆ อยากจะกระโดดโลดเต้นเป็นลิงอาบาบูนไปเล๊ย!

             “ฮึ่ย!”

                มอร์แกนกระแอมในคอเบาๆเป็นการแค้น ก่อนจะปัดผักคะน้าบนเส้นผมของเขา ฮ่าฮ่าฮ่า! นี่ถ้ามีกล้องดิจัลนี่ถ่ายอัพลงเฟสบุ๊คไปนานแล้ว แต่...อุ๊บส์! ฉันควรปรากฏตัวแล้วใช่ไหม

                ฉันยื่นหน้าออกไปทำให้สายตาของมอร์แกนจ้องเขม็งมาที่ฉัน เพราะว่าฉันดันเอาถังติดมือมาด้วยน่ะสิ!

                “อ้าว! มอร์แกนน ฉันไม่เห็นเลย ฉันไม่ได้ตั้งใจเลยนะ...”

                ฉันแกล้งแบ๊วสตรอวเบอร์รี่ไปก่อน...ขอเอาตัวรอดก่อนนะ!! ^O^ ฮ่าฮ่า สะใจจริงๆเลยอ่ะ สมน้ำหน้า! อยากทำกับฉันไว้เยอะ เจออย่างนี้จ๋อยเลยไหมอ่ะ

                “ไม่เป็นไรเลยค่ะที่รัก! ไปกันหรือยังล่ะคะดาร์ลิ่ง”

                เอิม...ไปต่อไม่ถูกอ่ะ ...เขาไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ ไม่ยอมนะไม่ยอม! ฉันไม่อยากจะอธิบายอะไรไปมากกว่านี้ เพราะงานของตัวเองยังสะสางไม่เสร็จ รีบกลับไปทำอาหาร แล้วเริ่มแผนสองกันดีกว่าเนาะๆ ^O^

            “อย่าพึ่งสิ! ฉันยังกินข้าวไม่เสร็จเลย เดี๋ยวนายมากินข้าวเย็นกับเราดีกว่า แปปเดียวเอง”

                “แต่ว่า...”

                “ไม่มีแต่ค่ะ ♥” ฉันหยอดสายตาคำหวานห้าร้อยหกสิบองศาไปให้ จะว่าไปก็...โคตรจะอ้วdแตกเลยนะนี่

                ฉันเปิดประตูบานเกล็ดส่งมอร์แกนเข้ากรง  ฮ่าฮ่าฮ่า  นายมอร์แกนเดินไปนั่งบนโซฟาตัวใหญ่และเปิดทีวี พลางนั่งอ่านนิตยสารไปด้วย ส่วนฉันก็รีบตามไปครัวเพื่อดูความเรียบร้อยของอาหารที่จะทำ >0< กรี๊ดดด! เมื่อกี๊ฉันเอาน้ำผักราดใส่หัวนายหน้าหื่น แล้วก็ไม่มีผักเหลือไว้ทำผัดผักน่ะสิ เอาผักหลากสีฉันคืนมา T^T

             “อ้าว! แป้งโกะ แล้วผักล่ะจ้ะ ล้างเสร็จหรือยัง”

                “อ๋อ! ไม่ต้องทำแล้วล่ะค่ะ พอดีโกะเห็นว่า...หมาข้างถนนมันหิวน่ะค่ะ ก็เลยให้หมากินหมดแล้ว วันนี้ไม่ต้องทำละกันนะคะ”

                เอ...ถ้าให้นายมอร์แกนนี่เป็นสุนัข จะเอาเป็นสุนัขพันธุ์อะไรดีน้อ..พันธุ์ด่างนี่น่าจะเหมาะนะ คิดไปแล้วก็ขำ หรือจะเอาเป็นพันธุ์พุดเดิ้ล ไม่เอาๆ ขนหนาไป

                “เอาๆ เอาข้าวไปเร็วๆเลย เสร็จแล้ว!”

                “อ้อ! ป้าตุ้มคะ วันนี้มีแขกมากินข้าวด้วยนะคะ คนๆนั้นแหละค่ะ”

                “อ๋อ! มาแล้วใช่ไหมลูก ดีเลย! งั้นรีบจัดโต๊ะ แล้วไปเรียกแม่มาทานข้าวเลย”

                “ค่า อย่าลืมทำตามแผนล่ะ”

                ป้าลูกตุ้มทำตาขมิบๆเหมือนเข้าใจที่ฉันพูด ฉันรีบเอากับข้าวสองสามอย่างวางไว้บนโต๊ะและรีบขึ้นบันไดไปประคองแม่ให้ลงมา เมื่อพาแม่ลงบันไดและนั่งลงที่โต๊ะทานข้าวแล้ว ฉันก็รีบไปตามนายด่างที่นั่งอย่างกะคุณชายมากินข้าว เขาทำหน้าอิดออดคล้ายกับว่าไม่อยากกิน แต่ฉันก็แกล้งทำแบ๊วจนนายนี่ยอมมานั่งโต๊ะจนได้

                ทุกคนพร้อมกิน! ป้าลูกตุ้มนั่งลงที่หัวโต๊ะ และบอกกับมอร์แกนพอเป็นพิธี ฉันที่นั่งข้างๆป้าลูกตุ้มด้านซ้ายมือจึงรีบขมิบตาสองรอบเป็นพิธี

                “ลูกชื่อมอร์แกนใช่ไหม”

                “อ๋อ! ใช่ครับ”

                “ป้าเป็นหมอดูนะลูก ป้าขอดูดวงให้ลูกหน่อยละกัน” เข้าแผนแล้ว!

             มอร์แกนทิ้งช้อนลงเป็นพิธี กระแอมเบาๆก่อนเอ่ยขึ้น “ไม่ดีกว่าครับ ผมไม่ค่อยเชื่อเรื่องดวง”

                ฉันกระแทกเท้าลงไปบนเท้าของมอร์แกนที่อยู่ข้างหน้าฉันพอดิบพอดีจนสีหน้าเขาเหมือนกับจะขึ้นเขียว มอร์แกนกระฟึดกระฟัดใส่แต่ฉันก็ต้องยิ้มใส่เป็นการแสดงละครหนึ่งฉากที่สุดแสนอลังการ เมื่อไม่มีใครพูดฉันก็เลยเอ่ยปากขึ้น

                “ป้าลูกตุ้มไม่ต้องสนใจหรอกค่ะ มอร์แกนเขาปากกับใจไม่ค่อยตรงกัน ดูดวงให้เขาเลยก็ได้ค่ะ”

                ฉันพูดไปตามแผนจนมอร์แกนไม่กล้าจะขัดป้าลูกตุ้ม “มอร์แกน ขอมือลูกหน่อยสิ”

                มอร์แกนที่อยู่เยื้องด้านขวาส่งมือเรียวขาวไปให้ป้าลูกตุ้มอย่างทุลักทุเล ป้าลูกตุ้มจับมือของมอร์แกนอย่างทะนุถนอมอย่างกับเป็นทองคำอมตะ แล้วค่อยๆใช้สายตาด้วยความตั้งใจดูลายมือของมอร์แกนอย่างวิจิตรบรรจงสุดๆ

                “ตายแล้ว!” ป้าลูกตุ้มโพล่งขึ้นอย่างน่าตกใจจนแม่อุทานออกมา

                “มีอะไรเหรอตุ้ม”

                “ก็พ่อหนุ่มคนนี้น่ะสิ ถึงคราวเคราะห์! จะเกิดอุบัติเหตุมากมายหลายประการ และเงินทองจะฝืดขาดมือ”

                มอร์แกนตัดบทและดึงมือกลับมา “ไม่จริงหรอกครับ!”

                ฉันที่เป็นแนวเสริมเริ่มยุยงมอร์แกน “จะไม่จริงได้ยังไง! ป้าฉันทำนายอะไรไว้ แล้วไม่เคยผิดพลาดสักหน ฉันว่านายระวังตัวไว้บ้างก็ดีนะ”

                “แป้งโกะพูดถูก! กรรมจากชาติที่แล้วไม่มีทางหลีกพ้นได้ แต่...เท่าที่ดูจากลายมือของพ่อหนุ่มแล้ว มีทางแก้ทางเดียวเท่านั้น!”

                “คืออะไรคะป้า?”

                “มอร์แกนต้องประกาศให้ทุกคนรู้ว่าตัวเองมีชีวิตอยู่ ต้องประกาศให้ตัวเองโด่งดัง และด้วยความที่ดวงผูกกับเรื่องของคัมภีร์ที่จะมาเสริมดวง ทางที่ดีที่สุดก็คือ”

                “...”

                “ต้องให้มอร์แกน ถ่ายปกลงหนังสือ!”

                “ถ่ายปกนิตยสารเหรอครับ?!!”