Love destiny พรหมลิขิตรัก Fic sj+snsd

ลำดับตอนที่ #10 : Love destiny 8

 Love destiny 8

“ นี่คือฟิล์ม เอ๊กซ์เรทั้งหมดของคุณ ยูริ ผลการตรวจออกนั้น ไม่มีการผิดปกติแต่อย่างใด หมอเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆหัวใจจึงหยุดเต้นไป”แทยอนกล่าวอธิบายให้ฮันคยองฟัง จากผลวินิจฉัยของตน

“แล้ว มันจะเกิดอาการแบบนี้ได้อีกไหมครับ”ฮันคยองถามอย่างร้อนรน เพราะในใจเขากลัวเหลือเกิน

“หมอก็ตอบไม่ได้ค่ะ ต้องเฝ้าดูต่อไป”แทยอนกล่าว

“หมอว่ายังไงมั่งค่ะ ยูลจะไม่เป็นไรใช่ไหมค่ะ”ทันทีที่ฮันคยองออกจากห้อง ยุนอารีบปรี่เข้าไปถามทันที

“ครับ คุณยุนอาสบายใจได้ ผมว่าคุณกลับไปผักผ่อนก่อนเถอะครับทางนี้ผมจะจัดการเอง”ฮันคยองกล่าวเพื่อให้ยุนอาสบายใจก่อนจะเดินไปส่งหน้าโรงพยาบาล

“งั้นฉันลาก่อนน่ะค่ะ”ยุนอากล่าวก่อนจะโค้งให้เล็กน้อย แล้วเดินกลับไป

 ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ที่คยูนั่งเฝ้าร่างที่หลับใหลจนเขาเองก็เผลอหลับไปเช่นเดียวกัน พอรู้สึกตัวอีกทีก็เช้า เขาเฝ้ามองร่างบางตรงหน้าอีกครั้ง จนร่างนั้นเริ่มรู้สึกตัว แล้วเริ่มเปล่งเสียงออกมา

“ซอ คุณฟื้นแล้ว คุณได้ยินเสียงผมไหม”คยูกล่าวกับร่างตรงหน้าด้วยความดีใจ

“น้ำ…..ฉันอยากได้น้ำ”หญิงสาวกล่าวเบา จนแทบจะกระซิบกับชายหนุ่มตรงหน้า ที่เธอไม่คุ้นมาก่อน

“รอแปปน่ะ เดี้ยวผมรินให้”คยูกล่าวลุกลี้ลุกลนก่อนจะเอาแก้วน้ำมาให้หญิงสาวดื่ม

“ซอ รู้ไหม ผมเป็นห่วงคุณมากน่ะ ขอบคุณที่ซอยังอยู่กลับผม”ชายหนุ่มกล่าวก่อนจะประทับริมฝีปากลงที่หน้าผากมนตรงหน้า  หญิงสาวได้แต่ทำหน้างง กับคุณตรงหน้าก่อนจะเอ่ยถาม

“คุณเป็นใครค่ะ แล้วฮันล่ะค่ะเขาอยู่ที่ไหน”หญิงสาวถามคนตรงหน้า ชายหนุ่มถึงกลับทำหน้าเหยเกกับคำถามที่ได้ยิน ก่อนจะคิดว่าคนรักคงเล่นตลก

“ซอคุณอย่าล้อผมเล่นแบบนี้สิ ผมก็คยูฮยอนผู้ชายที่คุณรักที่สุดไง”คยูกล่าวยิ้ม

“ไม่…..ฉันไม่รู้จักคุณ กรุณาตามฮันคยองมาหาฉันเดี้ยวนี้ ขอร้องล่ะฉันไม่มีเวลาแล้ว”หญิงสาวกล่าวสีหน้าจริงจัง เขาถึงกับเงียบไป  ไม่จริงน่ะ หรือว่าซอจะความจำเสื่อม เขาคิดในใจ

“ซอ รอกี้ที่นี่ก่อนน่ะ เดี้ยวผมจะไปตามหมอ”คยูกล่าวแค่นั้นแล้วรีบวิ่งออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

“ฉันไม่มีเวลา ฉันต้องรีบหาฮันให้พบแล้วบอกความจริงทุกอย่าง”หญิงสาวกล่าวก่อนจะค่อยลุกจากเตียง

“ป่านนี้ พี่ยูริคงจะฟื้นแล้วมั้ง รีบไปโรงพยาบาลดีกว่า กี้ต้องตกใจแน่ๆเลย”ซอฮยอนกล่าวก่อจะหายตัวไปที่โรงพยาบาลแต่ก็พบกับห้องที่ว่างเปล่า

“หายไปไหนกันน่ะ  หรือว่าไปตรจร่างกาย”ซอฮยอนกล่าวก่อนจะเดินรอบห้อง

“ฮันคุณอยู่ไหน ได้โปรดเถอะฉะนอยากเจอคุณ”หญิงสาวกล่าวอย่างร้อนใจก่อนจะกดลิฟซ้ำหลายครั้งจนมันเปิดออกมาตรงหน้า กับชายหนุ่มที่เธอต้องการเจอมากที่สุด

“เอ่อ ช่วยหลีกทางด้วยครับ”ฮันคยองกล่าวกับสาวตรงหน้า ที่มองเขาอย่างไม่วางตา แววตานั้นราวกับคนที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี

“ฮัน …..”หญิงสาวเรียกชื่อเขาเบาๆ จนเจ้าของชื่อหันมาตามเสียงเรียก

“ฮันคยอง……ฮันคยอง”หญิงสาวเรียกชื่อเขาซ้ำๆจนคนตรงหน้าถึงกับงง ก่อนที่หญิงสาวจะถือวิสาสะเข้ามากอดเขา

“ฉันคิดถึงคคุฯเหลือเกินฮัน ฉันกลับมาแล้วคุณได้ยินฉันไหม”หญิงสาวก่อนร่างหนานั้น ก่อนที่น้ำตาจะร่วงหล่นลงมาเป็นสาย เธอไม่คิดว่าเธอจะได้เจอเขาอีกครั้ง

“คุณครับ ปล่อยผมก่อนเถอะครับ คุณคงเข้าใจอะไรผิดแล้วล่ะครับ”ชายหนุ่มกล่าวก่อนจะผลักร่างบางนั้นออก

“ฉันควอนยูริไง......ควอนยูริ คุณจำไม่ได้หรอ”หญิงสาวกล่าวกับคนตรงหน้า

“ผมว่าคุณคงเข้าใจผิดแล้วล่ะครับ  และขอทางด้วยผมจะไปเยี่ยมแฟนผม”ฮันคยองกล่าวแค่นั้นก่อนจะเดินเลี่ยงไป เหลือเพียงหญิงสาวเท่านั้นที่ไม่เข้าใจ ทำไมเขาถึงเดินจากเธอไปแบบนี้ ทำให้เธอนึกย้อนเรื่องที่ผ่านมา

“ให้ตายสิ เราอยู่ในร่างซอฮยอนนี่ เขาจะจำเราได้งัย”หญิงสาวกล่าว แต่ต้องหยุดความคิดไว้แค่นั้นก่อนที่จะมีชายหนุ่มอีกคนเดินเข้ามา

“ซอ คุณหายไปไหน ผมตามหาคุณแทบแย่ กลับห้องพักกันเถอะครับ”ชายหนุ่มกล่าวก่อนจะประคองร่างนั้นไป

ขอโทษน่ะไรเตอร์หายไปหลายวัน  พอดีที่บ้านน้ำท่วมอ่ะ ไม่ค่อยมีเวลา ยังไงก็อ่านแล้วช่วยๆเม้นกันด้วยน่ะ