Fic~Reborn Bleach and other

ลำดับตอนที่ #10 : Fic Reborn:D18:Love me! Part1

              “รีบอร์น   นายบ้าไปแล้วงั้นเหรอ??” ชายหนุ่มผมทองผู้ขึ้นชื่อว่าเป็นหัวหน้าแก๊งมาเฟียขนาดใหญ่ตะโกนขึ้น

            “ทำไม   หรือแกจะไม่ช่วย??” เด็กน้อยสวมสูตรนั่งไขว่ห้างถาม

            “ใครจะขัดได้ล่ะ? แล้วใครล่ะที่จะให้ชั้นช่วยฝึก?” แม้จะไม่พอใจอยู่เล็กน้อยแต่ดีโน่ก็ยอมรับปากว่าจะช่วยรีบอร์น

            “ฮิบาริ เคียวยะ”

            “เคียวยะ ...ฮิบาริ?” ดีโน่เอียงคองุนงง

            “ใช่  เป็นจอมพยศเลยล่ะ   เอาให้อยู่ล่ะ” รีบอร์นพูด

            “งั้นเหรอ? คนพยศก็ต้องคู่กะคนที่พยศเหมือนกันล่ะสิเพราะงั้นนายก็เลยอยากให้ชั้นฝีกเคียวยะให้ใช่มั้ยล่ะ?” ดีโน่เริ่มยิ้มเพราะคิดว่ามันคงจะสนุกไม่น้อย

            “คงงั้น   พรุ่งนี้นายก็ลองไปดูหมอนั่นสิ   เป็นกรรมการคุมกฎของโรงเรียนนามิโมริ   เด่นพอตัวเลยล่ะ” รีบอร์นบอกก่อนจะเดินออกจากห้องของดีโน่ไป

            “ฮิบาริ เคียวยะสินะ” ดีโน่พึมพำก่อนจะเดินลงไปทานข้าวร่วมกับพวกสึนะ

            ชายหนุ่มผมทองเดินเข้ามาในโรงเรียนทำให้เค้าเด่นขึ้นมาทันที   ไม่ว่าจะเป็นผมสีทองที่ต้องแดดแล้วเปล่งประกาย  ร่างสูงโดดเด่น  หน้าตาหล่อเหลา  และท่าทางสง่าผ่าเผยสมกับเป็นบอสทำให้เค้าตกเป็นเป้าสายตาของนักเรียนทั้งหลายเลยทีเดียว

            สายตาคู่หนึ่งจับจ้องดีโน่อยู่มุมสูงของตึกเรียนอย่างเย็นชา   ทันใดนั้นสายตาของดีโน่ก็เบนมาสบด้วยพอดี

          อ่ะ...โดดเด่นชะมัดเลย   หน้าตาสวยๆ นั่นดูหยิ่งเป็นบ้า

            ดีโน่เงยหน้าประสานสายตากับฮิบาริไม่หยุดเหมือนกับต้องมนต์จนฮิบาริต้องละสายตาไปเอง

            “เจอรึยัง ดีโน่?” รีบอร์นโผล่ออกมาถามจากที่ไหนก็ไม่รู้

            “ไม่รู้สิ   ชั้นไม่แน่ใจว่าใช่เคียวยะรึเปล่า?” ดีโน่ละสายตาจากตึกนั้นแล้วหันมาหารีบอร์น

            “ถ้าอยากมั่นใจล่ะก็ไปหาเค้าที่ห้องกรรมการนักเรียนสิ” รีบอร์นพูดแล้วห็ผลุบเข้าไปในห้องปฏิบัติการลับของเค้าที่สร้างไปทั่วโรงเรียน

            ดีโน่เข้ามานั่งรอฮิบาริในห้องกรรมการคุมกฎพร้อมๆ กับลูกน้องได้ซักพักประตูห้องก็ถูกเปิดออก

            “ไง  นายใช่มั้ยที่ชื่อเคียวยะน่ะ” ดีโน่พูดออกไปทั้งๆ ที่ยังไม่ทันได้มองคนที่เปิดประตูเข้ามาเลยด้วยซ้ำ

            “ใช่ นายเป็นใคร?” ฮิบาริถามเสียงเย็น

            “ชั้น...ดะ...ดีโน่” ดีโน่หันไปแล้วต้องพูดติดอ่างทันที

            “นายมีธุระอะไร?” ฮิบาริถามอย่างเย็นชา

            “ชั้น...จะมาเป็นครูฝึกให้นาย” ดีโน่บอก

            “ฮึ ละเมออยู่รึเปล่า?”

            “ก็ไม่นี่”

            “งั้นชั้นจะซัดนายให้หมอบ”

            “ลูกผู้ชายเค้าต้องคุยกันด้วยกำลังล่ะสินะ” ดีโน่แสยะยิ้มก่อนจะลุกตามฮิบาริไปที่ดาดฟ้าโดยมีโรมาริโอ้ลูกน้องคนสนิทตามไปด้วย

            “แฮ่กๆ” ทั้งคู่นอนแผ่หราอยู่บนพื้นดาดฟ้าอันหยาบกระด้างหลังจากประลองฝีมือกันจนสะบักสะบอมถึงมืดค่ำ

            ดวงตาทั้งสองคู่จับจ้องอยู่บนท้องฟ้าสีดำที่มีดวงดาวนับล้านแข่งกันส่องแสงสว่างไสวจนแทบกลบผืนฟ้าที่ดำที่ดูหมองหม่น

            “ดาวที่ญี่ปุ่นนี่สวยจังนะ” ดีโน่เปรยขึ้นมาท่ามกลางความเงียบงัน

            “ฮึ” เสียงฮึดังออกมาจากคนร่างเล็ก

            “นายนี่อึดใช่เล่นเลยนะเคียวยะ” ดีโน่ละสายตาจากท้องฟ้าแล้วหันมาจับจ้องคนร่างบาง

            “อย่ามาเรียกชั้นว่าเคียวยะห้วนๆ นะ” ฮิบาริส่งเสียงไม่พอใจ

            “ฮะๆ ดื้อจริงๆ” ดีโน่พลิกตัวนอนตะแคงแล้วจ้องหน้าฮิบาริ

            “จ้องทำไม?” ฮิบาริหันมามองดีโน่อย่างไม่พอใจ

            “นาย...สวย” ดีโน่ยิ้ม

            “นายอยากตายใช่มั้ย!?!” ฮิบาริถลึงตาใส่ดีโน่

            “ฮะๆ นายทำให้ชั้นหวั่นไหวซะแล้ว เคียวยะ” ดีโน่บีบตาหวานจนฮิบาริต้องเบือนหน้าหนี

            “วันนี้พอแค่นี้ละกันนะ   พรุ่งนี้ชั้นจะมาหาอีกครั้ง” ด้วยความรวดเร็ว   ดีโน่พุ่งไปจูบหน้าผากฮิบาริก่อนจะรีบวิ่งลงจากดาดฟ้าพร้อมกับโรมาริโอ้   ทิ้งร่างบางเบิกตาโพลงอย่างอึ้งๆพร้อมกับหน้าที่เริ่มขึ้นสี

            “อรุณสวัสดิ์เคียวย้า” ดีโน่วิ่งเข้ามาในโรงเรียนแล้วกระโดดตะครุบตัวฮิบาริไว้จนเจ้าตัวสะดุ้งจับดีโน่ทุ่มลงไปกับพื้น

            “อะ...โอ๊ยยยยย” ดีโน่ครวญคราง

            “ลูกน้องไม่อยู่ล่ะสิถึงรับการโจมตีของชั้นไม่ได้ ฮึ” ฮิบาริมองดีโน่อย่างสมเพช   ตอนที่เค้าสู้กันอยู่นั้น...มีช่วงหนึ่งที่โรมาริโอ้ออกไปหาอะไรมาให้กิน   ตอนนั้นดีโน่ซุ่มซ่ามมากจนฮิบาริรู้ความจริงเกี่ยวกับดีโน่ทั้งหมด

            “เคียวยะใจร้ายจังนะ” ดีโน่ลุกขึ้นมาแล้วกอดฮิบาริก่อนจะโดนมาอีกรอบซ้ำด้วยการกระทืบ

            “อ่อก~” ดีโน่แทบกระอักกระทั่งลูกน้องมาถึง ดีโน่จึงลากฮิบาริขึ้นไปบนดาดฟ้า