[Fic sj*snsd] OH BOY !! กลุ้มใจนัก..สะดุดรักนายตัวร้าย

ลำดับตอนที่ #10 : Oh boy !! chapter 8 .. สับสน

 Oh boy !!  กลุ้มใจนัก .. สะดุดรักนายตัวร้าย

ตอนที่ 8  .. สับสน

เช้าวันต่อมา ยูริรีบมาโรงเรียนเช้ากว่าปกติเพราะกุญแจห้องอยู่ที่เธอ  แต่แม้ว่ายูริจะมาเช้าขนาดไหน เหล่าบรรดาแฟนคลับก็ยังตามกรี๊ด

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด >//<  พี่ยูริ วันนี้มาเช้าจังเลยค่ะ”

“ใช่ค่ะ พวกเราดีใจจังเลยที่ได้อยู่ใกล้พี่ยูรินานๆ เนอะพวกเรา”

“ใช่ค่ะ  อ๊ายยยยยยยยยย >//<”  เด็กสาวขาดสติราวสิบกว่าคนพูดออกมาอย่างไม่อาย

“เอ่อ พี่ขอตัวก่อนนะคะน้องๆ พี่รีบน่ะค่ะ”  ยูริตัดบทก่อนจะค่อยๆแทรกตัวออกมา แต่กลับมีมือหนึ่งมาดึงรั้งไว้

“เฮ้ย จะรีบไปไหน รอด้วยดิ”   เสียงดัดของผู้ชายคนนึงดังขึ้น  ยูริหน้าเบ้อย่างอารมณ์เสียทันที แต่เหล่าแฟนคลับสาวๆต่างไม่ขัดขวางอะไร กลับกรี๊ดออกมาดังกว่าเดิมจนยูริแปลกใจ

“นี่มันจะมากไปแล้วนะ”  ยูริพูดเสียงเข้ม ก่อนจะหันมามองชายหนุ่มที่จับมือเธออยู่

“อะไรวะ ยัยลิง .. แค่แตะนิดแตะหน่อยทำเป็นหวง”

“นายฮันกยอง  - -”  ไม่ใช่ใครที่ไหน ก็ฮันกยองคู่กัดนั่นแหละ

“ก็ใช่อ่ะดิฟะ  ฮันกยองตัวจริง 100%”  คนตัวสูงกว่าไม่พูดเปล่า กลับเดินเข้าหาหญิงสาวใกล้เข้าไปเรื่อยๆ ส่วนแฟนคลับของทั้งสองคนก็ไม่ต้องพูดถึง .. กรี๊ดฟ้าถล่มแผ่นดินสะเทือน

“เออ รู้แล้วน่า” แล้วยูริก็ใช้มือสองข้างผลักตัวฮันกยองออก แต่แฟนคลับก็ยังไม่หยุดกรี๊ด มิหนำซ้ำบางคนหน้าแดงซะด้วย

“พี่ยูริกับพี่ฮันกยองเป็นแฟนกันจริงๆใช่มั๊ยคะ”  เด็กสาวคนนึงถาม

“ไม่ใช่ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”  เสียงแสบแก้วหูดังขึ้นมาขัดจังหวะ ก่อนที่ร่างของหญิงสาวห้าคนจะเดินเข้ามาแทรกตรงกลาง

“ฮันกยองไม่ใช่แฟนยัยยูรินะคะน้องๆ” 

“แกอีกแล้วหรอ กยูริ !!”  ยูริเค้นเสียงออกมาอย่างหมั่นไส้

“จริงๆหรอคะพี่”  เหล่าแฟนคลับของทั้งยูริและฮันกยองถามขึ้นอย่างมีความหวัง

“ก็จริงน่ะสิ  แถมพี่ก็รู้มาอีกนะว่าสองคนนี้น่ะไม่ถูกกันด้วยซ้ำ จริงมั๊ยจ๊ะควอนยูริ”

“งั้นพวกเราก็มีหวังน่ะสิคะ >////<  กรี๊ดดดดดดดดดด”  กลุ่มแฟนคลับของฮันกยองพูดออกมาอย่างดีใจแต่อีกใจก็แอบเสียดายเพราะทั้งคู่เหมาะกันมากในสายตาพวกเค้า 

“งานเข้าเลยว่ะ”  ฮันกยองกระซิบยูริเบาๆที่หู  ก่อนที่ยูริจะกระซิบกลับ

“สมน้ำหน้า โดนนังกยูริแฉเลย ฮ่าฮ่า”   เหล่าแฟนคลับที่ดีใจอยู่เห็นคนที่ตนชอบกระซิบกันไปมาก็อดสงสัยไม่ได้

“ป้ากยูริ แน่ใจหรอ พี่สองคนเค้าดูรักกันจะตาย ป้ามั่วป่ะเนี่ย” 

“อ๊ายยยย .. นังเด็กเวร แกมาเรียกใครป้ายะ ” กยูริโวยวาย จะเอาเรื่อง

“เอ้า ก็ป้านั่นแหละ  ที่ป้าพูดแบบนี้เพราะป้าจะทำให้พี่ยูริกับพี่ฮันกยองแตกกันใช่มะ”

“อ๊ายยยย .. พวกแกนี่มันปากเสียเหมือนนังยูริเลยนะ”  กยูริด่า จนเหล่าแฟนคลับหันมามองกยูริและเพื่อนเป็นตาเดียว ก่อนที่จะเกิดศึกกันในเวลาต่อมา ซึ่งตอนนี้ฮันกยองกับยูริได้ใช้ช่วงที่ทุกคนเผลอเดินออกมาแล้ว

“เฮ้ออ ~  นี่ขนาดมาแต่เช้านะเนี่ย”  ยูริบ่น

“มาตอนไหนก็โดนเหมือนกันแหละน่า เธอยังไม่ชินอีกหรอ ขนาดชั้นโดนแบบนี้มาอาทิตย์เดียว ชั้นยังเริ่มชินแล้วเลย”  ฮันกยองพูด ก่อนที่ยูริจะถอนหายใจยาวออกมาอีกครั้ง

“ดาราก็ไม่ใช่ เป็นนักเรียนธรรมดาทั่วไปแท้ๆ แต่กลับไม่มีเวลาส่วนตัวเลย”

“นั่นสินะ .. งั้นเลิกเรียนไปเที่ยวกันมั๊ย”  หนุ่มจีนเอ่ยปากชวนคู่กัด ซึ่งดูยูริก็อยากจะไปอยู่เหมือนกัน

“อืม ก็ดีนะ งั้นเดี๋ยวชวนเพื่อนไปด้วยแล้วกัน”

“ไปกันสองคนก็พอ ไปเยอะเดี๋ยวก็เป็นเรื่องหรอก แต่ละคนแฟนคลับน้อยๆที่ไหน”  ฮันกยองอ้างอย่างมีเหตุผล ยูริก็เห็นด้วย

“นั่นสินะ ลำพังแค่ของชั้นกับนายก็ปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว เหอๆ”

“เอาเป็นว่าตกลงนะยัยลิง”  ฮันกยองพูดพลางเอามือลูบหัวหญิงสาวที่เดินอยู่ข้างๆอย่างหมั่นไส้

“โอ๊ย อย่ามายุ่งกับหัวช้านนนน  ผมยุ่งหมดแล้วเนี่ย”  ยูริหน้าบึ้งใส่ ฮันกยองหลุดขำออกมา

“ชั้นก็ไม่เห็นว่าทรงผมเธอมันจะเซตยากตรงไหน ”  ฮันกยองพูดแล้วหันไปดึงผมยาวสลวยสีดำสนิทที่ถูกปล่อยลงมาตรงๆ ของยูริ

“โอ๊ย ไอ้บ้านี่ เจ็บนะเว้ย !!”

“ฮ่าฮ่า”  ทั้งสองคนเดินไป ทะเลาะกันไปจนกระทั่งมาถึงหน้าห้อง ยูริไขกุญแจอย่างใจเย็น โดยมีฮันกยองยืนรออยู่ด้านหลัง พอทั้งสองเปิดประตูห้องเข้ามาก็ต้องตะลึงเมื่อเห็นเงาชายหญิงคู่นึงนอนซบกันอยู่

“เฮ้ย ใครอ่ะ ??”  ยูริที่ตอนนี้เริ่มกลัวเล็กน้อย มือเรียวๆถูกนำมาขยี้ตาสวยทั้งสองข้างครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เงานั้นก็ไม่หายไป

“เลิกขยี้ตาได้แล้ว ไปเปิดไฟก่อนดิ”  ฮันกยองดึงแขนยูริลง ก่อนจะบอกให้ยูริไปเปิดไฟ

“นายก็ไปเปิดดิ” 

“เออๆ”  พูดจบฮันกยองก็เดินเข้าไปเปิดไฟอย่างกล้าๆกลัวๆเช่นกัน แต่ทันใดนั้น ก็มีเสียงของชายคนที่หลับอยู่ดังขึ้น

“นั่นใครน่ะ”  สิ้นเสียงพูด ยูริตกใจมากตะโกนลั่น ไม่ต่างจากฮันกยองที่ตกใจมากเช่นกัน รีบวิ่งไปเปิดไฟทันที

“คิบอม  แทยอน !!!!!!” ทั้งฮันกยองและยูริพูดขึ้นออกมาอย่างตกใจเมื่อรู้ว่าเงาชายหญิงที่นอนซบกันอยู่คือเพื่อนของพวกเค้าเอง

“อ้าว มาแล้วหรอยูริ”  แทยอนที่เพิ่งตื่นถามขึ้นมาอย่างงัวเงีย

“เออ แล้วพวกแกอยู่ในนี้ได้ไงอ่ะ ..หรือว่า”  ยูริถามก่อนจะตาโตเพราะนึกขึ้นได้ว่าเมื่อวานตอนเย็นเธอเป็นคนล๊อคห้องเอง

“ตอนที่ชั้นมาล๊อคห้อง พวกแกยังไม่ได้กลับบ้าน !!!!!!!!”

“ก็เออซิฟะ”  คิบอมกับแทยอนตอบพร้อมกัน ทำให้ยูริหน้าซีดไปเพราะรู้สึกผิดไม่น้อยที่ไม่ยอมเช็คในห้องก่อนจะล๊อคตามที่ฮันกยองเตือน แถมขังเพื่อนอีกสองคนไว้ด้านในอีกต่างหาก

“ชั้นขอโทษนะ”  ยูริเอ่ยออกมาเบาๆ ฮันกยองเห็นจึงเดินเข้าไปปลอบ เช่นเดียวกับแทยอนที่ลุกมาหาเพื่อน

“ไม่เห็นเป็นไรเลยยูล  ชั้นเองก็ผิดที่มัวแต่ชักช้า แล้วก็ไปเผลอปิดไฟเข้าน่ะ”  แทยอนเอ่ย

“เห็นมั๊ยยัยลิง เพื่อนเธอยังไม่เห็นว่าอะไรเลย อีกอย่างถ้าเธอผิด ชั้นก็มีส่วนผิดเหมือนกันที่ไม่ยอมเข้าไปเช็คดูน่ะ”  ฮันกยองเสริม ซึ่งก็ทำให้ยูริดีขึ้นกว่าเดิม

“อืมม ~   ชั้นขอโทษนะแทแท  นายคิบอม”  ยูริเอ่ยขอโทษอีกครั้ง ก่อนที่จะได้รอยยิ้มจากเพื่อนทั้งสองเชิงว่าไม่เป็นไร

“ขอบใจมากนะที่ไม่โกรธชั้นน่ะ”  จากนั้นแทยอนก็จูงมือยูริมานั่งที่ โดยฮันกยองเดินตามติดๆ

“เออหนิ ยูล .. ไปเข้าห้องน้ำกับชั้นหน่อยดิ ปวดฉี่มากเลยอ่ะ ไม่ไหวแล้ว อั้นมาทั้งคืนเลย”  แทยอนตัดสินใจพูดออกมา แม้ตอนแรกจะอายๆผู้ชายอีกสองคนที่นั่งอยู่ก็เถอะ

“ฮ่าฮ่า  อืม ได้ดิ”  แล้วสองสาวก็พากันเดินออกจากห้องไป ทั้งสองหนุ่มมองตาม จนเมื่อเห็นประตูปิดลงสนิทแล้ว ฮันกยองก็รีบหันมาหาคิบอมทันที

“เฮ้ยมึง เมื่อคืนมีไรเกิดขึ้นป่าววะ”  คำถามแรกของฮันกยองทำเอาคิบอมแทบสะอึก

“ไอ้บ้า สมองมึงคิดแต่เรื่องแบบนี้หรอวะ”

“นี่มึงคิดไปเรื่องไหนเนี่ย กูหมายถึงว่ามีเรื่องทะเลาะกันรึป่าว กูเห็นมึงไม่ค่อยถูกกะแทยอน”

“เออ ไอ้เวรนี่ คราวหลังมึงก็พูดให้มันชัดเจนหน่อยดิวะ”

“แล้วสรุปเกิดเรื่องอะไรมั๊ยวะ”

“ไม่มีอะไร ก็ปกติดี”

“เฮ้ย ! จริงดิ  .. หรือว่า มึงจะเกิดติดใจแทยอนแล้ว เปลี่ยนสเปกหรอมึง ฮ่าฮ่า”

“เอ๊ออ ทำเป็นพูดไปเหอะมึงอ่ะไอ้ฮัน  ยูริก็ตรงสเปกมึงไม่ใช่หรอก ”

“โห ปากมึงหรอนั่น กูไม่ชอบหรอกอย่างยัยลิงเนี่ย ปากหมาอย่างกับอะไรดี”

“กูจะคอยดูว่ามึงจะปากแข็งไปถึงไหน ไอ้ฮันกยองเพื่อนรัก  หึหึ”

“ระวังตัวเองไว้ด้วยละกัน ไอ้คิบอมเพื่อนรัก !!”   สองหนุ่มคุยกันได้เพียงแค่นี้ บทสนทนาก็ต้องจบลงเพราะสองสาวที่ออกไปเมื่อซักครู่กลับเข้ามาแล้ว ก่อนที่ทุกคนในห้องจะค่อยๆทยอยกันมาทีละคนสองคนจนครบ

            บรรยากาศในห้องเรียนวันนี้ก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง จะมีก็แต่ฮันกยองกับคิบอมที่คอยจับผิดกันเองอยู่ตลอดทั้งวัน จนดงเฮสังเกตได้

“เฮ้ย ไอ้คิบอม .. มึงกะไอ้ฮันเป็นห่าไรวะ กูเห็นจ้องกันอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ”

“ไม่มีอะไรหรอกน่า”

“เออ เอาเหอะ ยังไงถ้าพวกมึงจะฆ่ากันละก็ รอเลิกเรียนก่อนนะ อีกนาทีเดียวเองเนี่ย”  ดงเฮบอกเพื่อนก่อนจะหันไปกะแซะยุนอาต่อ

“ยุนคร๊าบบบบ วันนี้ด๊องไปส่งที่บ้านนะ”

“บ้านชั้นไม่ได้จน มีคนมารับ ไม่รบกวนนายหรอก นายจอมตื้อ”

“ง่ะ T^T ยุนยุนใจร้ายจังเลยนะครับ”

“ชั้นก็ใจร้ายกับบางคนที่น่าหมั่นไส้เท่านั้นแหละ”  พูดจบเสียงออดเลิกเรียนก็ดังขึ้น

“เย้ !!  เลิกเรียนแล้ว ป่ะพวกเราไปกินไอติมกัน”  ยุนอาเอ่ยชวนทันที  ซึ่งทุกคนก็ตอบรับ ยกเว้นคนๆนึง

“พวกแก ชั้นคงไม่ไปได้ว่ะวันนี้  มีธุระนิดหน่อยน่ะ”  ยูริพูดขึ้น เพื่อนคนอื่นได้แต่ทำหน้างง

“อย่างแกมีธุระด้วยหรอยัยยูล พี่จียงก็ไปต่างจังหวัดกลับมะรืนนี้ไม่ใช่หรอ ??”  เจสสิก้าถามอย่างสงสัย

“ก็ใช่ แต่ชั้นไม่ได้ไปกับพี่จียง  พอดีเพื่อนเก่าชวนไปเที่ยวน่ะ”  ยูริไหลไปเรื่อยๆ จนฮันกยองอดขำไม่ได้

“ผู้ชายหรือผู้หญิง”  แทยอนถามต่อ

“ผู้หญิงดิ”  ยูริตอบอย่างมีพิรุธ ซึ่งเจสสิก้าที่สนิทกับยูริมากก็สังเกตเห็นได้ชัดเจน แต่ก็ทำเป็นเชื่อไปก่อน

“แน่ใจนะ ไม่ได้ไปกับแฟนหรอกหรอ” ทันทีที่เจสสิก้าพูดขึ้น ไม่ใช่แค่ยูริสะอึก ฮันกยองก็เป็นไปด้วย รีบพูดขึ้นทันที

“โห อย่างยัยลิงนี่เนี่ยนะจะมีแฟนกับเค้าด้วย ฮ่าฮ่า  ผู้ชายคนนั้นคงเป็นคนที่น่าสงสารที่สู๊ดดดดด 5555”   ยูริที่ได้ยินก็หันมาค้อนทันที

“หุบปากไปเลยนายฮัน ”

“เออๆ แกไปเหอะ เดี๋ยวจะทำธุระไม่ทัน”  ยุนอาพูด แล้วยูริก็โบกมือลาเพื่อนแล้วเดินออกไปทันที คราวนี้ก็เหลือแต่ฮันกยองว่าจะออกมาได้ยังไง

“เออ งั้นเดี๋ยวพวกเราไปเป็นเพื่อนนะ”  ดงเฮพูดขึ้น ฮันกยองคิดหนักทันที

“ก็ดีเหมือนกันนะครับ”  คยูฮยอนเห็นด้วย ซึ่งคนอื่นๆก็ไม่ขัด จะมีก็แต่ฮันกยองที่ยังยืนนิ่งอยู่

“แล้วมึงจะไปป่ะเนี่ยไอ้ฮัน”  คิบอมถามเพราะต้องการจะจับผิดเพื่อน เมื่อเห็นฮันกยองอ้ำอึ้งไม่กล้าตอบ คิบอมยิ่งได้ใจ

“หรือพอยูริไม่ไป มึงก็เลยไม่อยากไป”  ฮันกยองกำลังคิดว่าจะเอายังไงดี อยู่ๆก็มีข้อความเข้ามา

           ‘ นายไปกับพวกนั้นก่อน แล้วพอถึงร้านค่อยพยายามออกมา ... ยูริ ‘

เมื่อเห็นข้อความของยูริ ฮันกยองก็มองไปที่กระจกตรงประตูก็พบว่ายูริแอบฟังอยู่ จึงรีบตกลงทันที

“ใครว่าหล่ะ .. กูไปอยู่แล้ว ไม่เกี่ยวกับยัยลิงนั่นหรอก”

พูดจบทั้งเก้าคนก็เดินออกจากโรงเรียนมาพร้อมกัน ซึ่งก็แน่นอนว่าต้องมีเสียงกรี๊ดติดตามมาด้วย

“กูนึกว่าพอยูริไม่ไป มึงจะไม่ไปซะอีก”   คิบอมแซวฮันกยอง

“กูไม่ใช่มึงกับแทยอนหนิครับ”  ฮันกยองแซวกลับ ก่อนจะนึกถึงยูริ พยายามมองหา ก็พบว่ายูริแอบตามมาอยู่ด้านหลัง ไม่ไกลนัก

ที่ร้านไอติมหน้าโรงเรียน

“เอาอะไรดีหล่ะ ??”  พวกสาวๆพูดพลางคิดไปเรื่อยๆ ฮันกยองเห็นช่วงนี้ทุกคนกำลังสนใจที่เมนูมากกว่าเลยรีบทำเป็นมีสายเข้าทันที

“ฮัลโหล อ่อ ครับ  ผมนั่งกินไอติมอยู่กับเพื่อนครับ  .. อ้าว จริงหรอครับ .. ผมนึกว่าพี่จะกลับอาทิตย์หน้าซะอีก .. ครับๆ เดี๋ยวผมไปเดี๋ยวนี้แหละครับ ”  ตอนนี้สายตาทุกคู่จ้องไปที่หนุ่มจีนเพียงคนเดียว

“มีไรวะไอ้ฮัน”  ดงเฮถาม

“อ่อ พี่สาวกูกลับมากะทันหัน ให้กูไปรับที่สนามบินอ่ะ”

“อ้าวหรอ เออๆ งั้นมึงรีบไปเหอะ เดี๋ยวพี่มึงรอนาน”  สิ้นคำของ ฮันกยองก็รีบวิ่งออกไปทันที แต่แล้วซีวอนก็พูดบางอย่างที่ตนเห็นออกมา

“ตะกี้ไอ้ฮันไม่ได้มีสายเข้า กุเห็นหน้าจอแม่งว่างโล่งอยู่เลย”

“จริงหรอซีวอน”  เจสสิก้าถาม เพื่อนๆคนอื่นฟังอย่างสนใจ

“ใช่ ผมว่ามันชักยังไงๆนะเรื่องนี้ ”

“หรือว่าไอ้ฮันมันจะซุกแฟนวะ”  คิบอมโพล่งขึ้นมา

“เออว่ะ .. งั้นตามไปดูดีกว่ามึง ”  ดงเฮพูด ก่อนที่หนุ่มๆลุกขึ้น

“งั้นพวกเราไปด้วย”  แล้วทั้งแปดคนก็เดินสะกดรอยตามฮันกยองมาเรื่อยๆ จนกระทั่งเห็นผู้หญิงที่คุ้นเคยยืนอยู่

“ยูริ !!!!!!!!!!!!!!!”  ทั้งแปดพูดออกมาพร้อมกัน เมื่อเห็นว่าผู้หญิงที่ฮันกยองเดินไปด้วยคือยูริคู่กัดของฮันกยองนั่นเอง

“เป็นไปได้ไงวะ”  ซีวอนพูดอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง

“เห็นทะเลาะกันตลอด ไม่น่าเชื่อเลย”  ซอฮยอนพูดบ้าง

“หึหึ ไอ้ฮัน ในที่สุด กูก็จับผิดมึงได้สำเร็จ”  คิบอมพูดคนเดียวอย่างมีความสุข

“ยัยยูลนะ อิอิ  นานๆทีจะยอมไปไหนกับผู้ชายสองคน นับว่านายฮันนี่ก็เจ๋งไม่เบา”  ยุนอาพูดพลางมองไปที่เพื่อนรัก

.

.

.

.

ด้านฮันกยองกับยูริ

“รอนานมั๊ยหะยัยตัวแสบ”  ฮันกยองถามยูริที่เดินอยู่ข้างๆ

“ไม่หรอก .. ว่าแต่นายเหอะ ออกมาได้ยังไง พวกนั้นสงสัยอะไรมั๊ย”  ยูริถามบ้าง

“โห แค่นี้จิ๊บๆ ออกมาสบายๆ ไม่มีใครสงสัยเลยซักคน”

“อืมก็ดีและ ว่าแต่เราจะไปไหนกันอ่ะ”

“ไปดูหนังกันมั๊ย เธออยากได้ที่ๆเป็นส่วนตัวไม่ใช่หรอ”  ฮันกยองเสนอ ยูริพยักหน้าเห็นด้วยอย่างยิ่ง

“อืมๆ ”  แล้วฮันกยองก็โบกรถแท็กซี่ไปที่ห้างของพ่อซีวอนทันที

ที่หน้าโรงหนัง

“เอาเรื่องนี้ สองที่ตรงนี้นะครับ”  ฮันกยองเดินเข้าไปจองตั๋วในขณะที่ยูริยืนรออยู่ข้างหน้า

“เอ๊ะแก นี่มันพี่ฮันกยองนี่ .. มากับใครอ่ะ ทำไมจองตั๋วสองที่ *0*”  เด็กสาวสองคนที่อยู่โรงเรียนเดียวกับฮันกยองและยูริที่ยืนอยู่ล๊อคข้างๆกระซิบกันอย่างสงสัย

“มากับแฟนแน่เลยอ่ะแก”  อีกคนนึงพูด

“ชั้นได้ยินมาจากนังป้ากยูรินี่ว่าพี่ฮันกยองไม่มีแฟน”

“อ้าว แล้วพี่ยูริหล่ะ ไม่ใช่แฟนพี่ฮันกยองหรอกหรอ”

“ไม่ใช่อ่ะ เห็นป้ากยูริแกบอกว่าพี่สองคนนั้นเค้าเป็นคู่กัดกันด้วยซ้ำนะแก”

“งั้นเรารีบตามไปดีกว่าว่าพี่ฮันกยองมากับใครกันแน่”  พูดจบเด็กผู้หญิงทั้งสองคนก็เดินตามฮันกยองไป จนพบว่า..

“นั่นไงๆ มากับแฟนจริงๆด้วย”  เด็กผู้หญิงคนนึงสะกิดเพื่อนให้ดูเมื่อเห็นด้านหลังว่าคนที่มากับฮันกยองเป็นผู้หญิง ซึ่งอยู่โรงเรียนเดียวกันซะด้วย

“เฮ้ย !! นั่นมันพี่ยูรินี่แก”  เด็กสาวพูดออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นใบหน้าที่ชัดเจนของผู้หญิงที่มากับฮันกยอง

“ข่าวใหญ่ๆ  ยัยป้ากยูริมั่วจริงๆด้วย สงสัยหวังจะแย่งพี่ฮันกยองจากพี่ยูริแน่เลยอ่ะ .. อย่างงี้เราต้องถ่ายรูปไปโพสลงบอร์ดโรงเรียนเลยดีมะ เอาให้รู้กันทั้งโรงเรียน ยัยป้ากยูรินั่นจะได้ไม่มาตามจิกกัดพี่ฮันกยองกับพี่ยูริของพวกเราซะที”

“อืมๆ ดีๆ”  แล้วเด็กสาวก็หยิบมือถือขึ้นมาเก็บภาพของทั้งสองไว้ประมาณสามสี่รูป

“เสร็จและ เราไปดูหนังกันเถอะ”

.

.

.

.

กลับมาที่ฮันกยองกับยูริ

“ไปกันเหอะ หนังมันฉายได้สิบห้านาทีและ พอดีแหละกว่าจะโฆษณาเสร็จ เราก็เข้าไปพอดี”  ฮันกยองพูด ก่อนจะคว้ามือยูริแล้วลากไปทันที

“เฮ้ยๆ มากไปๆ ปล่อยมือด้วย”  ยูริพูดพลางสะบัดข้อมือเบาๆ แต่อีกคนก็ไม่ยอมปล่อย

“ไม่ปล่อยอ่ะมีปัญหามั๊ย” 

“นายนี่มัน !!!”  ยูริที่ทำยังไงฮันกยองก็ไม่ปล่อย จึงยอมอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก

“คิดยังไงเนี่ยดูหนังโรแมนติก”  ฮันกยองถาม

“เรื่องนี้อ่ะสนุกมากเลยนะ ดีแค่ไหนแล้วที่เค้าเอากลับมาฉายใหม่”  ยูริตอบพลางมองไปที่ตั๋ว

                        ‘romantic island ‘

“เค้าก็ต้องมาดูกะแฟนดิวะ หนังรักเนี่ย”    ฮันกยองบ่น ในขณะที่ยูริหน้าเริ่มแดงนิดๆ

“ก็ชั้นอยากดูอ่ะ >//<”

“เออๆ  งั้นเป็นแฟนให้วันนึงก็ได้นะ เอาป่ะ”   ฮันกยองพูดจบก็หน้าแดงเอง ไม่ต่างจากคนที่ฟัง

“ใครต้องการไม่ทราบไอ้บ้าฮันกยอง”

“เอ้า จะได้อินๆไง เห็นมะ คนอื่นเค้าก็มาดูกับแฟนทั้งนั้นแหละ ไป เข้าโรงเหอะ”  ฮันกยองกระชับมือให้แน่นขึ้นกว่าเดิมแล้วจูงหญิงสาวที่ได้ชื่อว่าเป็นคู่กัดของตนเข้าไปในโรงหนัง

            Romantic Island  หนังรักโรแมนติก ที่เกี่ยวกับชายหญิงสองคู่ที่บังเอิญมาเจอกันที่เกาะแห่งหนึ่ง จนก่อตัวเป็นความผูกพันแล้วเปลี่ยนมาเป็น ความรักในที่สุด

“นี่สนุกหรอยูริ”  ฮันกยองเอียงคอไปถามคนที่นั่งข้างๆเบาๆ

“อืม ก็น่ารักดีออก ^0^”

“เธอเหมือนยัยเพ้อเลยนะ นั่งยิ้มอยู่คนเดียว ดูคนอื่นดิ เค้านั่งซบกันทั้งโรงเลย ฮ่าฮ่า”  ฮันกยองพูดไปตามสิ่งที่เห็น ก่อนจะคว้ามือยูริมาจับไว้

“ชั้นบอกแล้วไงว่าจะเป็นแฟนเธอให้วันนึง ดูหนังจะได้อินๆ”  ยูริมองไปที่มือสองมือที่ประสานกันอยู่ก็อดใจเต้นไม่ได้ แม้ว่าชายหนุ่มข้างๆจะเป็นฮันกยองที่เธอหมั่นไส้เอามากๆก็เถอะ

“นายมาเป็นแฟนหลอกๆให้ชั้น แล้วมันจะทำให้ชั้นรักนายขึ้นมาจนดูหนังแบบอินๆได้รึไงหะ”

“งั้นก็เป็นแฟนกันจริงๆเลยมั๊ยหล่ะ จะได้อินกว่าเดิม”  ฮันกยองพูดออกไปอย่างลืมตัว

“นายรู้ตัวมั๊ยว่าพูดอะไรออกมาน่ะ”

“เหอๆ พูดเล่นน่า  ดูต่อเถอะๆ”  แล้วฮันกยองก็ชี้ไปที่จอภาพยนตร์ ยูริหันกลับไปมองที่เดิม ทันใดนั้นฮันกยองก็ยื่นหน้าไปฉวยโอกาสหอมแก้มเนียนของคู่กัดทันที

            ‘ ช่วยไม่ได้นะยัยตัวแสบ วันนี้เธออยากน่ารักเองทำไมหล่ะ ‘  ฮันกยองคิด พลางขำตัวเองสับสนว่าทำแบบนั้นลงไปได้ยังไง

“เฮ้ย ทำไรอ่ะ !!”  ยูริหันมาตวาดด้วยเสียงที่เบาๆที่สุด

“ก็หอมแก้มไง”  ฮันกยองตอบหน้าตาย แต่เพราะในโรงหนังมืด ทำให้ต่างฝ่ายต่างไม่มีใครรู้ว่าอีกคนหน้าแดงขนาดไหนแล้ว

“ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต !!!”

“ฮ่าฮ่า ก็จะได้อินๆไง ดูต่อเถอะน่า”  ฮันกยองบอก แต่คราวนี้ยูริยังไม่หันไปเพราะระแวงผู้ชายที่นั่งข้างๆ

“เอาเหอะน่า ไม่ทำอะไรแล้ว”  ฮันกยองพูดขึ้น ทำให้ยูริกลับไปดูหนังเช่นเดิม  โดยที่มือทั้งสองก็ยังคงจับกันไว้ไม่ยอมปล่อย

“คิดไรกับชั้นป่ะเนี่ยลิง”  ฮันกยองถามขึ้นมา เมื่อเห็นยูริไม่ได้ขัดหรือพยายามสะบัดมือออกเหมือนที่หน้าโรงหนัง

“โอ๊ยยย ~  นายนี่มันหลงตัวเองจริงๆนะ แล้วที่สำคัญพูดมากสุดๆ ช่วยเงียบหน่อยได้มั๊ยคะ เลิกชวนคุยซะที จะดูหนังเว้ย”  ยูริสวนกลับไป ฮันกยองเหวอก้มหน้าจ๋อยไปเลย

หลังจากที่ยูริตวาด ฮันกยองก็เอาแต่นั่งดูหนังเงียบ ไม่พูดไม่จา ไม่หันซ้ายหันขวา มองตรงอย่างเดียว ส่วนมือที่ประสานกันอยู่ในตอนแรก ตอนนี้ก็ได้แยกออกจากกันแล้วโดยฝีมือของฮันกยองที่เป็นคนเอามือออกมาก่อน พฤติกรรมแปลกๆของฮันกยองทำให้ยูริสังเกตเห็นได้ชัดว่าคู่กัดของเธอ กำลัง “งอน” !!!!!!!! 

“นี่นายฮัน รอด้วยดิ”  ยูริเรียกฮันกยองที่ลุกเดินออกไปทันทีที่หนังจบ ไม่ยอมรอเธอเลย

“............”  ฮันกยองหยุดยืนรอ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

“เง้อออ ~  นายเป็นไรไปอ่ะ ไม่พูดกับชั้นเลย”  ยูริสงสัยที่เห็นอีกคนเอาแต่เงียบผิดธรรมชาติ

“………..”

“ด่าชั้นหน่อยดิ อย่าเงียบแบบนี้นะ  T^T”  ยูริพยายามพูดแต่ฮันกยองก็ไม่พูดด้วย จนยูริเริ่มหน้าเสีย

“..............”

“ฮันกยอง นายเป็นไรไปอ่ะ”

“..............”

“ทำไมไม่พูดกับช้านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน !!!”  ในที่สุดควอนยูริก็ตบะแตก ตะโกนออกมา แต่โชคดีที่ตรงนั้นไม่ค่อยมีคน

“เออก็ได้วะ ไม่พูดก็ไม่ต้องพูด เป็นใบ้ไปเลยนะ จะไปไหนก็ไปเลยไป”  ยูริพูดขึ้นมาอย่างอารมณ์เสีย ส่วนฮันกยองก็เหวอไปเล็กน้อย แต่ก็ต้องเก็บอาการ พอร่างบางเห็นว่าอีกคนดูจะไม่สนใจเลย ก็โกรธขึ้นมาอีก

“เออได้ ไม่พูดนะ ไอ้บ้าฮันกยอง ไอ้โรคจิต กวนประสาท น่ารำคาญ ไร้สาระ บลาๆๆๆๆ”  ยูริด่าชุดใหญ่ก่อนจะเดินหนีไปเข้าห้องน้ำทันที

“กะบาลจะแยก ยัยยูริตัวแสบนี่ด่าแหลกจริงๆ”  ฮันกยองบ่นกับตัวเองอย่างเอือมๆแต่ก็ต้องทนเก็บอาการเพราะอยากแกล้งอีกคน

            เวลาผ่านไปสิบนาที ยูริก็ยังไม่ออกมา ฮันกยองที่ตอนนี้เริ่มไม่อยู่กับที่ เพราะเริ่มเป็นห่วงอีกคนขึ้นมาว่าจะเกิดอะไรขึ้นรึป่าว ซึ่งเค้าไม่รู้เลยว่าสิ่งที่เค้ากังวลอยู่เป็นเรื่องจริง

ในห้องน้ำหญิง

“แก๊ !!!!! อีนังยูริ  แกใช้มารยาบทไหนแย่งฮันกยองหะ”  เสียงแหลมของหญิงสาวคนนึงที่กำลังนั่งคร่อมยูริอยู่พูดขึ้นหลังจากที่ตบหน้ายูริจนเสียหลัก

“แกกับเพื่อนมันก็ตอแหลพอๆกัน ทำเป็นน่ารัก ที่แท้พวกแกก็ฝูงแรดดีๆนี่เอง”  หญิงสาวอีกคนในกลุ่มที่ยืนอยู่สมทบเพื่อนของตน ซึ่งอีกสามคนที่เหลือก็ยืนกอดอกยิ้มเยาะอย่างสะใจ

“จะพูดอะไรก็หัดดูสารรูปตัวเองก่อนเถอะ แล้วค่อยมาด่าคนอื่น กยูริ!!”  ยูริสวนกลับไป ก่อนที่จะโดนฝ่ามือของกยูริมาปะทะเข้าที่ใบหน้าสวยอย่างแรง

เพี๊ยะ !!

“หึหึ มาคนเดียวยังกล้าหาญขนาดนี้อีกนะ อียูริ   เพี๊ยะ !!”

ในห้องน้ำตอนนี้เหมือนไม่มีใครอยู่เลย นอกจากกลุ่มของกยูริที่กำลังตบยูริอยู่อย่างบ้าคลั่ง เมื่อพวกเธอเห็นยูริมากับฮันกยองสองคน และเด็กนักเรียนหญิงสองคนที่เพิ่งแอบถ่ายยูริกับฮันกยองหน้าโรงหนังซึ่งก็เป็นแฟนคลับของยูริด้วย

“เอาไงดีอ่ะแก”  เด็กหญิงคนนึงถามเพื่อนเบาๆ

“เอ้า ก็ไปช่วยดิแก”  พูดจบ เด็กทั้งสองคนที่ตอนแรกแอบอยู่ในห้องน้ำก็เปิดประตูออกมาเสียงดัง ก่อนจะมองไปที่ยูริคนที่พวกเธอชอบที่กำลังโดนตบซ้ำแล้วซ้ำเหล่า

“พวกแก .. นังปีศาจ ปล่อยพี่ยูริเดี๋ยวนี้นะ !!!!!!!!!!!!”  ทันทีที่เด็กหญิงทั้งสองคนพูดจบ  นิโคล ซึงฮยอน ฮารา และจียองเพื่อนของกยูริก็เดินย่างก้าวเข้ามาอย่างมีเรื่อง  ยูริเห็นท่าไม่ดีเลยรีบบอกให้ทั้งสองหนีไป

“น้องคะ หนีไปเถอะ อย่าเอาตัวไปเกลือกกลั้วกับพวกต่ำๆพวกนี้เลยค่ะ   เพี๊ยะ !!”  ยูริพูดจบก็โดนกยูริตบซ้ำอีกทันที  เด็กสาวมองภาพตรงหน้าอย่างตกใจรีบวิ่งหนีออกไป แต่ไม่วายแอบถ่ายรูปอยู่ที่หน้าห้องน้ำ เพื่อเอาไว้เป็นหลักฐานมัดตัวพวกกยูริ

“ตอนนี้ก็คงไม่มีใครช่วยแกได้แล้วซินะ  เอ๊ะ ! เสียงมือถือใครน่ะ”  กยูริพูดขึ้นอย่างสะใจก่อนจะได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา

“ของนังยูริ”  นิโคลบอกเพื่อนพลางชี้ไปที่มือถือของยูริที่ตกอยู่ กยูริหยิบขึ้นมาดูก็สติแทบแตกอีกรอบเมื่อเห็นว่าคนที่โทรมาคือ ... ฮันกยอง

“หึหึ เป็นห่วงกันนักรึไง ได้!!  พวกแกช่วยกันปิดปากนังนี่ไว้หน่อยนะ ชั้นจะคุยกับฮันกยอง”  กยูริสั่งเพื่อนก่อนจะกดรับสาย

“ยูริๆ เธออยู่ไหนเนี่ย เข้าไปนานแล้วนะเมื่อไหร่จะออกมาซักที”  ประโยคแรกที่แสดงออกถึงความเป็นห่วงไม่มากนัก แต่น้ำเสียงขัดแย้งเต็มที่ ทำให้กยูริเดือดมากขึ้นอีก ส่วนยูริพยายามจะตะโกนบอกฮันกยองแต่ก็โดนมือของฮาราและจียองปิดไว้แน่น

“อ่อ นี่พี่ฮันกยองหรอคะ หนูเป็นน้องสาวพี่ยูรินะคะ คุณพ่อโทรมาเร่ง ตอนนี้พวกเรากำลังกลับบ้านแล้วค่ะ”  กยูริดัดเสียง เสแสร้งแกล้งทำเป็นน้องสาวยูริ  โดยหารู้ไม่ว่าฮันกยองรู้จักกับพ่อยูริ ซึ่งก็แปลว่าเค้ารู้ว่ายูริมีพี่น้องแค่คนเดียวก็คือ ควอนจียง..

“เอ๊ะ ยูริมีน้องสาวด้วยหรอ”  ฮันกยองเอ่ยถามอย่างสงสัย แต่กยูริก็รีบกดตัดสายทิ้งไปก่อน

“หึหึ แค่นี้ก็ไม่มีใครช่วยแกได้แล้ว ”  กยูริเอ่ยอย่างมีชัย  ยูริได้ยินดังนั้นก็คิดว่าฮันกยองคงเชื่อและกลับไปแล้ว น้ำตาที่ได้มาจากความเจ็บปวดที่ใบหน้าตอนนี้เริ่มกลั้นไว้ไม่อยู่  หญิงสาวที่ได้ชื่อว่าเป็นคู่อริ เมื่อเห็นน้ำตาของยูริก็ยิ่งสะใจใหญ่

“อุ๊ยตาย !  ร้องไห้ซะด้วย  หึหึ นังมารยา พอได้ยินว่าฮันกยองกลับไปแล้วถึงขั้นร้องห่มร้องไห้เลยหรอจ๊ะ  งั้นอีกซักทีนะ   เพี๊ยะ !!”  กยูริตบยูรินับครั้งไม่ถ้วน ใบหน้าสวยของยูริตอนนี้เต็มไปด้วยรอยแดง

“แก !! พวกหมาหมู่ ”  ยูริพยายามเค้นเสียงออกมา แม้จะเจ็บปวดขนาดไหน

“โอ้โห แสดงว่ายังไม่หมดแรง โดนอีกซักรอบดีมั๊ยหะ !!!!”

.

.

.

ด้านหน้าโรงหนัง

“เฮ้ยแก นั่นพี่ฮันกยองหนิ”  เด็กสาวสองคนที่เพิ่งหนีพวกกยูริมาวิ่งออกมาเห็นฮันกยองที่ยืนอยู่ก็รีบเข้าไปหาทันที

“พี่ฮันกยองคะ  เฮ้อ ๆ ๆ”  เด็กสาวเรียกชื่อฮันกยอง พลางหอบเพราะตื่นเต้น ตกใจ และเหนื่อย

“มีอะไรหรอครับ ??”  ฮันกยองถามเมื่อเห็นว่าเด็กผู้หญิงสองคนนี้เป็นนักเรียนโรงเรียนเดียวกับเค้า

“คือ .. เมื่อกี้พวกหนูอยู่ในห้องน้ำ”  เด็กหญิงคนนึงเริ่มเล่า แต่ยังหอบอยู่เรื่อยๆ

“ใจเย็นๆก่อนก็ได้ครับ”  ฮันกยองพูด แต่เด็กหญิงทั้งสองกลับส่ายหน้า

“ใจเย็นไม่ได้แล้วค่ะ .. ตอนนี้พวกนังกยูริกำลังตบพี่ยูริอยู่ในห้องน้ำ”  ทันทีที่เด็กหญิงทั้งสองพูดจบ ฮันกยองก็วิ่งไปที่หน้าห้องน้ำทันที

“ยูริ!!!!!!!!!”  ฮันกยองเปิดประตูเข้าไป ก็เห็นกยูริกำลังง้างมือจะตบยูริอีกรอบ

“ฮันกยอง !!!!!!!!!!!!!!!!!!!”  พวกกยูริเห็นก็ตกใจมาก รีบถอยออกมาทันที  ส่วนยูริก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ  ฮันกยองวิ่งเข้าไปพยุงยูริให้ลุกขึ้นมาก่อนจะหันไปถามกยูริอย่างเอาเรื่อง

“พวกเธอทำอะไรอ่ะ”

“ก็ คือ .. ยูริเค้าด่าพวกเรา เยาะเย้ยกยูริว่าเค้าได้มาดูหนังกับฮันกยอง แล้วก็กำลังจะจับฮันกยองได้แล้วคืนนี้ กยูริโกรธมากที่ยูริจะหลอกฮันกยองก็เลยสั่งสอนน่ะค่ะ” กยูริแหลไป พวกเพื่อนๆของเธอก็พยักหน้า ในขณะที่ยูริมองอย่างเอือมๆ

“ตอแหล”  ไม่ใช่เสียงยูริ แต่เป็นเสียงของเด็กหญิงทั้งสองคน

“นังพวกนี้มันตอแหลนะคะพี่ฮันกยอง อย่าไปเชื่อพวกมัน พวกหนูแอบฟังอยู่ตลอด ได้ยินหมดทุกอย่าง นังกยูริมันอิจฉาที่พี่สองคนมาดูหนังด้วยกัน มันก็เลยรุมตบพี่ยูริ หาว่าพี่ยูริแรดเหมือนพวกมัน”  เด็กสาวเล่าให้ฮันกยองฟัง ก่อนจะหยิบมือถือออกมาโชว์คลิปที่ตนแอบถ่ายไว้ ฮันกยองดูจบก็หันมามองพวกกยูริอย่างโกรธแค้น

“ระวังตัวไว้ให้ดีๆพวกเธออยู่ในโรงเรียนไม่มีความสุขแน่ !!!!!!!”  พูดจบ ฮันกยองก็พายูริเดินออกไป โดยมีเด็กหญิงทั้งสองคนเดินตามหลังไปติดๆ  ทิ้งให้กยูริมองอย่างโกรธแค้น

“นังยูริ .. แกทำให้ฮันกยองเกลียดชั้น !!  แกต้องชดใช้อย่างสาสม”

.

.

.

.

ด้านฮันกยองกับยูริ

“ยูริ เป็นอะไรรึป่าว ”  ฮันกยองถามคนในอ้อมแขนอย่างเป็นห่วง

“ไม่โกรธชั้นแล้วใช่มั๊ย”   ยูริที่เห็นฮันกยองมาช่วยก็ถามขึ้นมา

“เออ ไม่ได้โกรธ แค่แกล้งงอนเฉยๆ แต่เธอเจ็บมากมั๊ย”  ฮันกยองถามอีกครั้งพลางใช้มือหนาลูบแก้มของคู่กัดอย่างอ่อนโยน

“หืม ?”  ยูริมองการกระทำของฮันกยองอย่างแปลกใจ ธรรมดาทะเลาะกันแทบตาย แต่วันนี้ฮันกยองกลับมาแปลก เปลี่ยนไปเป็นคนละคน

“นายไม่สบายป่ะเนี่ย วันนี้ดูนายแปลกๆนะ”  มือเรียวทาบไปที่หน้าผากกว้างของอีกคน

“ฮ่าฮ่า แกล้งเธอก็สนุกดีหนิ ”  ฮันกยองตอบขำๆ แต่ยูริอึ้ง

“อืม .. แค่แกล้งชั้นเฉยๆสินะ”  ยูริพูดกับตัวเองเบาๆ แต่ก็ดังพอที่อีกคนจะได้ยิน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะไม่รู้จะพูดยังไง

“เอ่อ .. งั้นเดี๋ยวชั้นโทรหาพี่มินยองให้นะ”

“อืม”  ยูริพยักหน้าก่อนจะยื่นมือถือที่กดเบอร์มินยองแล้วให้ฮันกยอง

“ฮัลโหล พี่มินยองครับ ผมฮันกยองเพื่อนยูรินะครับ .. มารับพวกเราที่ห้างชเวหน่อยนะครับ .. ครับ ขอบคุณครับ”

“ตอนนี้พี่มินยองเค้าทำธุระอยู่ เดี๋ยวเราไปหาอะไรกินกันก่อนมั๊ย”  ฮันกยองชวน ยูริพยักหน้าโดยดี

ทั้งสองเดินเข้าร้านอาหารญี่ปุ่นร้านโปรดของยูริที่ภายในร้านเต็มไปด้วยชินจัง - -“  ทั้งสองสั่งราเมนมาคนละชาม ตัวฮันกยองนั้นชวนคุยตลอด แต่ยูริกลับตอบเพียงแค่ อืม กับเปล่า

“ท่าทางเธอจะชอบชินจังเอามากๆเลยนะยูริ”  ฮันกยองพูดออกมาอย่างขำๆ

“อืม”

“เป็นอะไร เจ็บหรอ”

“อืม”

“งอนอะไรรึเปล่ายูริ”  ฮันกยองนึกถึงเหตุการณ์ตอนที่เค้าบอกว่าแค่แกล้งขำๆแล้วยูริบ่นออกมาเหมือนน้อยใจ ก็คิดว่าอาจจะเป็นสาเหตุที่ยูริไม่ยอมพูดกับเค้า

“เหอะ”  แม้ปากจะตอบว่าไม่ใช่ แต่สีหน้าและน้ำเสียงบ่งบอกชัดเจน

“เฮ้ออ ~  เอาเป็นว่าหายกันนะ ชั้นโกรธเธอ แล้วเธอก็งอนชั้น แล้วชั้นต้องง้อเธอมั๊ยอ่ะยัยลิง”  ฮันกยองถอนหายใจ

“ก็บอกว่าไม่ได้โกรธไง”

“โห ยิ่งพูดก็ยิ่งชัด”

“เหอะๆ”

“เอาเป็นว่าชั้นจะง้อละกันนะ .. ทำไมชั้นต้องมาง้อคู่กัดอย่างเธอด้วยเนี่ย ไม่ไหวจริงๆ”  ฮันกยองแกล้งบ่น แต่ยูริกลับคิดจริงจัง

“ก็ไม่ต้องง้อดิ ไม่ได้ขอร้องหนิ”  ยูริกระแทกเสียง ฮันกยองหน้าเหวอไป

“เฮ้ย ก็แค่ล้อเล่นน่า  ชั้นเป็นสุภาพบุรุษพอ เต็มใจง้ออยู่แล้วแหละ”  ฮันกยองพูด เป็นเวลาเดียวกับที่มินยองโทรมาบอกว่าถึงแล้วพอดี ยูริจึงเดินไปจ่ายตังค์แล้วเดินออกไปโดยไม่สนใจอีกคนเลย

“รอก่อนดิ ยูริ !!”  ตะโกนเสร็จ ฮันกยองก็วิ่งตามยูริไปที่รถอย่างเร็ว

“อันยองค่ะคุณฮันกยอง”  มินยองเอ่ยทักทายเพื่อนของคุณหนูยูริของเธอ

“ครับพี่มินยอง”  ฮันกยองก็โค้งทักทายเช่นกัน

“จะไปส่งคุณหนูด้วยกันมั๊ยคะ”  มินยองถาม แต่พอฮันกยองเห็นอีกคนนั่งหน้างออยู่ในรถก็เลยไม่ค่อยกล้าเท่าไหร่

“เอ่อ .. ไม่ดีกว่าครับ”  พอได้ยินคำตอบของฮันกยอง คุณหนูที่นั่งอยู่ในรถก็หันขวับทันที

“อ้าวทำไมหล่ะคะ”  การ์ดสาวถามต่อ คิดว่าคงต้องทะเลาะกันแน่ๆ

“คุณหนูบ้านนี้เค้าคงไม่เต็มใจต้อนรับผม”  ฮันกยองตอบมินยอง แต่ตาเหลือบมองคนที่อยู่บนรถ ยูริเห็นก็รีบสะบัดหน้าหนีทันที

“คุณหนูยูริจะให้คุณฮันกยองไปส่งมั๊ยคะ”  มินยองยื่นหน้าไปถามยูริ

“ถ้าเค้าจะไปก็ตามสบาย”  ยูริตอบสั้นๆ

“งั้นผมลาหล่ะครับ เค้าคงไม่อยากให้ผมไปจริงๆ ลาก่อนนะครับพี่มินยอง ฝันดีนะยูริ”  พูดจบฮันกยองก็หันหลังเดินคอตกไป ส่วนยูริก็ได้แต่มองตาม

“วันก่อนยังทะเลาะกันอยู่เลย แต่ทำไมวันนี้ท่าทีของนายมันเปลี่ยนไปหมด ชั้นสับสนแล้วนะ .. ฮันกยอง”

.

.

.

ที่บ้านตระกูลควอน

“อ้าว ยูริกลับมาแล้วหรอลูก”  ผู้เป็นพ่อถามเมื่อเห็นลูกสาวเดินลงจากรถที่มาจอดเทียบหน้าคฤหาสน์

“ค่ะพ่อ ^^”  ยูริตอบอย่างยิ้มแย้มเมื่อเห็นพ่อยืนรออยู่

“คุณหนูเค้าไปดูหนังกับเพื่อนน่ะค่ะ แล้วมินยองติดธุระพอดี ก็เลยไปรับช้าหน่อย”  มินยองลงจากรถปุ๊บ ก็รีบรายงานเจ้านายทันที

“อ้าว นี่ไปดูหนังมาหรอลูก”

“เอ่ออ .. ค่ะ”

“แล้วไปดูกับใครหล่ะนี่ เมื่อตอนหัวค่ำหนูเจสยังโทรมาถามอยู่เลยว่าลูกกลับมารึยัง”  เมื่อเจอคำถามของพ่อ ยูริก็อ้ำอึ้งไม่กล้าตอบว่าไปดูกับฮันกยองสองคน  แต่มินยองที่รู้ว่าฮันกยองกับซังวูรู้จักกันดี ก็เลยตอบแทน

“คุณหนูไปกับคุณฮันกยองค่ะ”

“พะ พี่มินยอง”  ยูริมองที่การ์ดสาวประจำตัวอย่างตกใจ กลัวพ่อจะว่าที่ไปดูหนังกับผู้ชายสองคน

“ฮ่าฮ่า .. ฮันกยองอีกแล้วหรอ  ท่าทางเจ้าหมอนี่จะทำคะแนนนำแล้วหล่ะสิเนี่ย”  กลับกัน ซังวูดันแซวลูกสาวตัวเองซะงั้น 

“พ่อคะ”  ยูริที่อยู่ดีดีก็เขิน ก็ต้องรีบเก็บอาการทันที

“มินยองก็ว่าอย่างงั้นแหละค่ะคุณท่าน อิอิ  จริงมั๊ยคะคุณหนู คุณฮันกยองตอนนี้คะแนนนำโด่งเลยใช่มั๊ยคะ”  มินยองก็ไม่วายแซวยูริกับเค้าด้วย

“พี่มินยอง !!”

“อิอิ เอาเป็นว่าพี่มินยองขอเชียร์คุณฮันกยองแล้วกันนะคะ ได้มั๊ยคะคุณท่าน คุณหนู”  คำพูดของมินยองทำให้ยูริเขินเข้าไปใหญ่ หน้าแดงๆตอนนี้เก็บเท่าไหร่ก็ไม่มิดแล้ว ลืมเรื่องที่งอนฮันกยองไปเสียสนิท

“ฮ่าฮ่า  ชั้นอนุญาตนะมินยอง  แต่จะผ่านรึเปล่าก็ต้องเอามาสัมภาษณ์ส่วนตัวกันก่อน”   ซังวูเห็นลูกสาวทำอะไรไม่ถูกก็ยิ่งได้ใจ

“คุณพ่อกับพี่มินยองรุมยูลใหญ่เลยนะ ชิ ~  ไปนอนดีกว่า ” ว่าแล้วยูริก็กำลังจะเดินหนีไป แต่มินยองก็เรียกไว้ซะก่อน

“คุณหนูคะ .. มือถือค่ะ” 

“อ้าว ไปอยู่ที่พี่มินยองได้ยังไงคะเนี่ย”

“คุณหนูลืมทำหล่นไว้บนรถน่ะค่ะ  .. เอ๊ะ ~ ข้อความเข้าพอดีเลย ใครส่งมาน๊า”  มินยองพูด ยูริตาโตเพราะกลัวว่าจะเป็นข้อความของฮันกยองแล้วจะโดนล้อหนักกว่าเดิม รีบวิ่งมาแย่งแต่ไม่ทันซังวูที่เอื้อมมือมาหยิบก่อน แล้วเปิดข้อความดูทันที ชายหนุ่มวัยกลางคนค่อยๆยิ้มออกมา

“ผมขอโทษ  คืนนี้ฝันดีนะยูริ ...  ฮันกยอง”

“พ่ออ่ะ .. จะอ่านทำไมคะ T^T”  ยูริเบ้ปากหลังจากที่แย่งมือถือมาแล้ว

“พ่อคิดไว้แล้วเชียวว่าคนส่งต้องเป็นคนนี้ ฮ่าฮ่า  ตอนสมัยพ่อกับแม่เราจีบกันใหม่ๆก็แบบนี้แหละ งอนกันไปงอนกันมา”  ซังวูเล่าอย่างมีความสุข

“พ่อคะ .. หนูกับนายฮันกยอง ไม่ได้จีบกันเหมือนพ่อกับแม่ซะหน่อย !!  หนูไปนอนแล้ว ชิ ~”  คราวนี้ไม่มีเสียงใครทักท้วง มีแต่เสียงหัวเราะของซังวูและมินยองเท่านั้น

‘ เธอคิดอะไรอยู่เนี่ยควอนยูล เธอจะสับสนอะไรกันนักหนา นายนั่นมันคู่กัดเธอนะ ทะเลาะกันทุกวัน มันเป็นไปไม่ได้หรอก แค่อาทิตย์เดียว เธอใจอ่อนขนาดนี้เลยหรอหะ ยูริ.. ’ 

ทางด้านฮันกยองก็ไม่ต่างกัน

‘ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมถึงได้สับสนแบบนี้  เฮ้อออ ~   ชั้นคิดยังไงกับเธอกันแน่นะยูริ ’

--------------------------------------------------------------------------

หวัดดีค่า !!  กิ๊กกลับมาอีกครั้งกับตอนที่แปด

ซึ่งเรียกได้ว่าเป็นตอนของฮันริเลยก็ว่าได้

และเนื่องจากกิ๊กนั้นลำเอียงไปทางฮันริ

พอนั่งแต่งๆไปเลยลื่นไหลเป็นพิเศษ

แต่งซะยาวเลย พอมาดูอีก .. โอ้วพระเจ้า 39 หน้าแล้วหรือนี่

เอาเถอะนะคะ  คิดซะว่าเอาใจสาวกฮันริ

ส่วนใครอยากได้คู่ไหนก็ระบุกันมาได้จะพยายามไหลแต่งให้ 555

แล้วอีกข่าวใหญ่ที่จะประกาศคือกิ๊กกำลังจะเปิดฟิคเรื่องที่สอง

คู่นั้นกิ๊กของอนุญาตเป็นคู่เดิมนะคะ

เพราะความชอบส่วนตัว หุหุ  ถ้าเกิดว่าใครเบื่อคู่ซ้ำก็ไม่เป็นค่ะ

แต่กิ๊กก็ยังยืนยันว่ากิ๊กจะขอแต่งห้าคู่เดิมจริงๆ

ฮันริ วอนเจส ด๊องยุน บอมแท คยูซอ

ถ้าใครชอบ ใครถูกใจก็รอติดตามนะคะ

จะอัพเรียกน้ำย่อยภายในวันนี้แน่นอน ^0^

** อย่าลืมคอมเมนท์ให้กำลังใจกิ๊กด้วยนะคะ เผื่อจะมีแรงอัพบ่อยขึ้น >//<

Ps.  กิ๊กเพิ่งแต่งไอดีใหม่เสร็จเรียบร้อย เข้ามาเฉียดกันหน่อยนะ ภูมิใจนำเสนอ 5555