>>OH! MY FRIEND อย่าไปยุ่งกับเขานะ~{2PM TeacBeom,KhunDong}

ลำดับตอนที่ #10 : Oh!>> ตัวทดสอบ...

/> /> />

“คือว่า.....ผม...ผม  คือ...”

คือว่า ตอนนี้ผมทำอะไรไม่ถูกแล้ว ผมไม่คิดว่าพี่คุนจะคิดกับผมแบบนั้น ผมคิดว่าเค้าแคร์ ดูแลผมเพราะผมเป็นน้องพี่เค้าคนหนึ่ง  แต่ทำไมเรื่องมันถึงเป็นแบบนี้ไปได้นะ คือตอนนี้ ผมขอเวลาคิดหน่อยได้มั้ย  ผมขอทบทวนเรื่องทั้งหมดก่อนนะครับ

“ยังไงก็ ทำตามที่หัวใจตัวเองบอกละกัน”

ทำตาม...ที่หัวใจตัวเองบอกงั้นเหรอ  ทำตามที่หัวใจบอก  แล้วหัวใจมันพูดได้ที่ไหนเล่า โอ๊ย เครียดดดด  แงๆๆ TT ด้งอยากจะร้องไห้ ผมคิดยังไงกับพี่คุนนะ ผมคิดยังไงกับพี่คุนล่ะ?

..........................................................................................................................................

“แทคยอน  ชั้นว่าพวกเราต้องทำอะไรซักอย่างแล้วแหละ”

“ทำอะไรล่ะพี่  หรือพี่มีอารมณ์ขึ้นมา พี่จะทำอะไรผม อย่านะ!”

ตู้มมมมมมมม

เพราะมันกวน***ผมก่อน ผมจึงถีบมันไปสักหนึ่งป้าบบบบ  ใครจะคิดแบบนั้นกับแกฟะ  น่ามีอารมณ์ตรงไหน มองหน้าแล้วหงุดหงิดด้วยซ้ำ ไอ้แมวยักษ์เอ๊ย

“ชั้นว่านะ  ไอ้ด้งมันก็ชอบไอคุนว่ะ”

“ก็ใช่ดิ  ไอ้ด้งมันชอบไอคุนไง”

“แล้วแกรู้ได้ไง”

“ก็ไอ้ด้งมันมาคุยกับผมว่า  มันไม่ชอบที่ไอคุนเย็นชาใส่ มันอยากให้ไอคุนดูแลมัน”

น่านไงเล่า  ว่าแล้วเชียว  แต่นี่มันสองคนแอบไปคุยกันตั้งแต่เมื่อไรวะ  แต่เอาเถอะ สงสัยต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อที่จะช่วยมันสองคน

“แล้วเราจะทำยังไงล่ะพี่”

“เราต้องมีตัวทดสอบ”

“ตัวทดสอบ  ใช้สัตว์เหรอพี่”

“สัตว์บ้าอะไรเล่า คนสิวะ”

“ก็พี่บอกว่า “ตัว” ทดสอบอ่ะ”

“มันเป็นคำอุปมาอุปมัยเว้ย  เรียนภาษาไทยบ้างป่ะ”(<<<เอ่อ ได้ข่าวว่าตัวเองก็ไม่เคยเรียนนะ เจย์”

“แล้วใครล่ะตัวทดสอบ  จุนซูหรอ”

“ไม่ได้ๆ  จุนซูมันอ่อน(โยน)เกินไป”

“งั้นชานซองล่ะ”

“ไอ้ชานมันจะช่วยอะไร วันๆเอาแต่กิน”

“งั้นก็เหลือคนเดียว จุนโฮ”

“จุนโฮ ใช่ จุนโฮ”

ปังงงง!

“จุนโฮ....”

เอ่อ  คือผมเปิดประตูห้องของผมกับจุนโฮเข้าไป  ก็เห็นไอ้โฮมันใส่บ๊อกเซอร์สีฟ้าแล้วก็กำลังจะใส่กางเกงอยู่  มันรีบเอามือปิด เอ่อ ปิดอะไรพวกคุณคงจะรู้นะ  แน่ะ ดูหน้าไอ้แทคสิหื่นซะ น้องนะเว้ย น้อง ผมเลยใช้ศอกกระแทกท้องมันไปทีนึง

“เฮ้ยย  พี่เข้ามาทำไม ทำไมไม่เคาะประตู”

“พอดีพวกชั้นมีธุระจะคุยกับแกอ่ะ”

“ผมขอใส่กางเกงก่อนได้มั้ยล่ะ”

“อ้อ โอเคๆ”

ผมจึงลากไอ้แทคมันออกมาจากห้องแล้วปิดประตู  เดี๋ยวมันจะอดใจไม่ไหวหื่นใส่น้องมันซะก่อน  พอมีเสียงตะโกนจากในห้องให้เข้าไปได้  ผมกับไอ้ย่นจึงเดินเข้าไปในห้องพร้อมปิดประตู

“พี่มีอะไรอ่ะ”

“คือชั้นมีเรื่องอยากให้แกช่วยน่ะ ไอโฮ”

“เรื่อง...?”

“เรื่องไอคุนกับอูยองน่ะ”

“ทำไมเหรอพี่”

“คือไอ้คุนมันชอบด้งน่ะ...”

“หา พี่คุนชอบด้งแล้วไง”

“แล้วมันก็สารภาพว่ามันชอบด้ง แต่ไอ้ด้งมันไม่ยอมบอกว่าชอบไอ้คุน ชั้นว่ามันก็ชอบไอคุนนะ แค่มันยังไม่แน่ใจหัวใจตัวเองน่ะ”

“ว่าแต่คนอื่น พี่น่ะแน่ใจในหัวใจตัวเองรึป่าว”

“แกพูดอะไรของแก”

“อ้อ ป่าวๆๆ เล่าต่อเหอะ จะให้ผมทำอะไร”

“ก็จะให้แกไปดูแล ไอคุนน่ะ”

“พี่คุนเป็นอะไร ไม่สบายเหรอ”

“อื้ม”

“แล้วทำไมด้งไม่ดูแล”

“ก็มันกำลังไม่แน่ใจอยู่น่ะสิ มันคงไม่กล้าเจอหน้าคุนหรอก”

“อ้า เข้าใจและ  โอเค ผมจะช่วยเพื่อพี่คุนและอูยอง”

“ขอบใจนะ จุนโฮ”

“คร้าบบบ ไม่ต้องห่วงนะ”

“เฮ้ยย  ไอ่ย่น  มองหน้ามันอยู่ได้กินมันเลยมั้ย ห๊ะ! น่าหงุดหงิดชะมัดเลย”

ผมหันไปพูดกับไอ้ย่น  ที่เอาแต่มองหน้าจุนโฮอยู่ตลอดเลย ไอ้นี่มันเป็นอะไรของมันนะ เฮ้อ น่าโมโหชะมัดเลย หงุดหงิดเว้ยยย  แล้วผมก็เดินออกไปข้างนอก

“โห  พี่แทค สุดยอดพี่ พี่เจย์หึงอ่ะ”

“จริงดิ   ดีเลย 555”

“แต่ที่พี่มองผมน่ะ  พี่คิดไรกับผมป่ะเนี่ย”

“อยากให้คิดชั้นก็คิดได้นะ จุนโฮ”

“จะบ้าเหรอพี่ ไปหื่นใส่พี่เจย์ไป๊”

................................................................................................................................................

ผมไม่สามารถกลั้นน้ำตาของตัวเองได้อีกแล้ว   ผมไม่น่าบอกความรู้สึกที่มีต่ออูยองเลย  อูยองต้องคิดมากแน่ๆเลย  นี่ผมทำอะไรลงไปเนี่ย  นี่ผมทำถูกหรือป่าว TT ผมกำลังร้องไห้อยู่

ก๊อกๆๆ

ผมรีบใช้มือปาดน้ำตาแบบลวกๆ   ผมไม่อยากให้ใครเห็นว่าผมร้องไห้หรอกนะ  ผมไม่อยากอ่อนแอให้ใครเห็น  ถ้าผมอ่อนแอผมจะดูแลและปกป้องอูยองได้ยังไง

“พี่คุน...”

“อ้าว  จุนโฮ  มีอะไรรึป่าว”

“พี่ผิดหวังล่ะสิ  ที่ผมไม่ใช่อูยองน่ะ”

“นี่...นายรู้เรื่องหมดแล้วเหรอ”

“คร้าบบบ  พี่แทคกับพี่เจย์ก็รู้แล้วด้วย  คนอยู่บ้านเดียวกันน่ะ จะไม่รู้ได้ยังไง”

“^ ^ ว่าแต่นายมาหาพี่มีอะไรรึป่าว”

“ก็พี่ไม่สบายอยู่นี่  ผมก็จะมาดูแลพี่แทนอูยองไง แค่ชั่วคราวน่ะ”

“แล้วทำไม....”

“คือผมจะมาช่วยพี่น่ะ”

“ช่วย  ช่วยยังไง”

“ก็ช่วยดูแลพี่ไง  พออูยองเห็นนะ อูยองก็จะรู้สึกไม่ชอบ แล้วก็จะเผยความรู้สึกที่แท้จริงออกมาไงล่ะ”

“อ๋อ  แบบนี้นี่เอง”

“นั่นแหละครับผมจึงมาช่วยพี่ไง เพื่อทำให้ทุกคนสมหวัง 555”

ปัง!

“นี่ จุนโฮกับพี่คุน ทำอะไรกันน่ะ จุนโฮทำไมนายถึงทำกับชั้นแบบนี้นะ”

ชาน...ชานซอง  มันเป็ฯอะไรของมัน  แล้วมันพูดอะไรของมัน มาแล้วก็ไปพูดไม่รู้เรื่องเลย  เอ๊ะ!หรือว่า...

“พี่คุน  ชานซองมันเป็นอะไรน่ะ ทำไมต้องทำถ้าโมโหด้วยนะ”

“มันคงหึงแกล่ะมั้ง”

“จะบ้ารึไงพี่   ผมมาช่วยพี่นะ เดี๋ยวก็ไม่ช่วยเลยนี่”

“โอ๋  พี่ล้อเล่นน่า แต่มันอาจจะเป็นจริงนะ”

“พี่คุน!”

“อ่าๆ   ยังไงก็ขอบใจมากเลยน้า”

“คร้าบบบบบ”

“ชั้นรักนายที่สุดเลย จุนโฮ”

แล้วผมก็กอดจุนโฮ ด้วยดีใจที่มีคนอยู่ข้างผมบ้าง  และคอยช่วยเหลือผมตลอด ที่จริงต้องขอบคุน แทคยอนกับพี่เจย์ด้วยสินะ อิอิ  แล้วผมก็กลั้นน้ำไม่อยู่อีกครั้ง  ให้ตายสิผมร้องไห้ต่อหน้าจุนโฮ

...................................................................................................................................................

ผมมาคิดๆดูแล้วว่าผมรู้สึกยังไงกับพี่คุนบ้าง   ผลสรุปได้ออกมาว่า เวลาที่ผมอยู่ใกล้พี่คุน คุยกับพี่คุน เล่นกับพี่คุน  มันทำให้ผมรู้สึกสนุกสนาน  รู้สึกผ่อนคลาย  รู้สึกอบอุ่น รู้สึกชอบ รู้สึกตื้นตัน รู้สึกว่าต้องการพี่เขาตลอดเวลา และผมรู้สึกว่าผมอยากอยู่กับพี่คุนตลอดไป   ความรู้สึกต่างๆเหล่านี้เรียกว่าความรักใช่มั้ย?  ความรักของผมคือ พี่คุน  ผมรักพี่คุน ถ้าเป็นแบบนี้ผมก็ควรจะไปบอกพี่คุนว่าผมก็รักพี่คุนเหมือนกันใช่มั้ย? 

ตอนนี้ผมจึงเดินมาใกล้จะถึงหน้าห้องพี่คุนแล้ว แต่ชานซองก็เดินผ่านมา โดยทำหน้าตาเหมือนโกรธใครอยู่อย่างนั้นแหละ อะไรของมัน

ตอนนี้ผมเดินมาถึงหน้าห้องพี่คุนแล้ว  ผมกำลังจะเคาะประตู แต่รู้สึกเหมือนพี่คุนจะคุยกับใครบางคนอยู่ เสียงจุนโฮนี่นา

 “ชั้นรักนายที่สุดเลย จุนโฮ”

ห๊า!  รักนายที่สุดเลยจุนโฮ  นี่มันอะไรกันแน่  เมื่อตอนกลางวันพี่คุนเพิ่งบอกรักผมไป  แล้วทำไมตอนนี้พี่คุนถึงบอกรักคนอื่นแล้วล่ะ TT น้ำตาผมไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้าง  พี่คุนเห็นผมเป็นตัวอะไร  ถึงได้เล่นกับความรู้สึกของผมแบบนี้  ทำไมพี่เขาทำกับแบบนี้นะ ฮึกฮืออออ

01:30

พี่คุนจะหลับหรือยังนะ  พี่เขาจะหนาวหรือป่าว  แล้วพี่คุนห่มผ้าหรือยัง ผมเป็นห่วงพี่คุนจังเลย  ผมจึงแอบย่องไปที่ห้องพี่คุน  ค่อยๆเปิดประตูเข้าไป เห็นพี่คุนนอนหันหน้าให้กำแพงอยู่  พี่คุนไม่ได้ห่มผ้า  พี่เขาตัวสั่น  ผมจึงเดินไปใกล้ๆ  แล้วห่มผ้าให้พี่คุน  แต่พี่คุนหันมาพอดี  พี่คุนร้องไห้งั้นเหรอ?

“อ้าว จุนโฮ ยังไม่.....อะ...อูยอง”

“พี่คงผิดหวังสินะ  ที่ผมไม่ใช่จุนโฮ”

แล้วผมก็รีบเดินออกมาจากห้องพี่คุน   ผมเริ่มร้องไห้อีกครั้ง ฮืออออ  พี่เขาเห็นผมเป็นอะไรกันแน่  คำว่ารักน่ะ  เอามาเล่นกับความรู้สึกของผมงั้นเหรอ   ผมเดินมานอนในห้องนั่งเล่นกับชานซอง  ผมได้ยินเสียงคนร้องไห้ที่ไม่ใช่เสียงผม  ชานซองตัวสั่น  ชานซองร้องไห้งั้นเหรอ ทำไมกัน

“ชานซอง ฮึก นายเป็นอะไร”  ผมพยายามกลั้นเสียงสะอึกแต่ไม่เป็นผล

“อูด้ง ฮืออออ  จุนโฮกับพี่คุน....ฮึกฮืออออ”

ผมไม่พูดอะไรต่อผม  ยิ่งร้องไห้เข้าไปใหญ่  ทั้งเรื่องพี่คุนและเรื่องชานซอง  ผมกับชานซองคงหัวอกเดียวกันสินะ จุนโฮกับพี่คุน  ทำไมทำกับพวกเราแบบนี้  ผมกอดชานซองเพื่อที่จะปลอบโยน  แต่มันยิ่งทำให้ผมน้ำตาไหลมากขึ้น ฮืออออออ

......................................................................................................................................................

20:00

เฮ้อ~ อยู่ในบ้านแล้วมันอึดอัดชะมัดเลย   ชวนพี่เจย์ออกไปข้างนอกดีกว่านะ ไปเดินเล่นแถวนี้ล่ะ

“พี่เจย์คร้าบบบบ”

“อะไร!”

“ไปเดินเล่นกันเถอะนะ”  ผมพูดพร้อมทำท่าออดอ้อน

“ไอ้ย่น  นี่มันสองทุ่มแล้วนะ ไปเดินให้ผีหรอกหรือไง”

“ก็อยู่ในบ้านมันอึดอัดนี่นา”

“เห้อ  ไอ่ย่นเอ๊ย”

“ไปใช่มะ ไปๆ”

ผมลากพี่เจย์เพื่อจะออกจากบ้านแต่  ก็ไปเจอชานซองที่ห้องเล่นซะก่อน  มันจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นถ้าชานซองไม่ได้ร้องไห้

“ไอ้ชานเป็นไรวะ” พี่เจย์ถามชานซอง

“ฮึกฮืออ  พี่เจย์ ผมชอบจุนโฮ”

“0.0” หน้าผมกับหน้าพี่เจย์

“แล้วจะร้องไห้ทำไม” ผมถามชานซอง

“ผมเห็นจุนโฮอยู่กับพี่คุนในห้องนั้น” ชานซองพูดพร้อมกับชี้ไปที่ห้องไอ้คุน

“ชานซองไอ้โฮมันก้แค่...อุ๊บส์”

ไอ้พี่เจย์บ้ามาปิดปากผมทำมายยย  ปล่อยน้า จะอธิบายให้มันฟังอ่า

“ไม่ต้องคิดมากนะ ชานซอง พี่ไปแหละ”

พี่เจย์ปล่อยให้ชานซองร้องไห้ต่อ แล้วลากผมให้ออกไปข้างนอก

จนมาถึงตอนนี้พี่เจย์ปล่อยผมแล้วแหละ 

“พี่เจย์  ทำไมไม่ให้ผมบอกมันล่ะ”

“นี่ไอ้ย่น  ถ้าแกบอกมันว่าจุนโฮไม่ได้มีอะไรกับไอ่คุน  ชานซองมันก็จะไม่เปิดเผยว่าชอบไอ้โฮหรอก  เพราะฉะนั้นถ้าชานซองมันนึกว่าจุนโฮชอบไอ้คุนมันก็จะหึง  แล้วมันก็ต้องเปิดเผยความจริงในที่สุด”

“เหมือนคู่อูยองกับไอ้คุนใช่มั้ย”

“ช่ายยยยย”

“แล้วคู่เราล่ะพี่”

“คู่เราบ้าบอ อะไรล่ะไอ้ย่น อย่ามาทะลึ่ง”

“อะไรเล่า แค่นี้ต้องหงุดหงิดด้วยหรอ”

ตอนนี้ผมกับพี่เจย์พากันมานั่งพักที่ม้านั่งข้างถนน  ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ไม่ค่อยมีคนมาเดินข้างถนนกันมากมายนัก  แถวนี้น่ะ  มีก็แต่สุนัขหน้าตาหน้ากลัวที่นั่งอยู่ข้างๆพี่เจย์ 

“นี่ แกมาจากไหนน่ะ ห๊ะ” เสียงพี่เจย์

“ผมก็มาจากบอสตันไงพี่”

“ชั้นไม่ได้คุยกับแก  ชั้นคุยกับหมาเฟ้ยยย”

“ห๊า!”

“หา อะไรเล่า  ก็ชั้นคุยกับหมาน่ะ”

พี่เจย์คุยกับหมางั้นเหรอ  จะบ้ารึไงเป็นคนไปคุยกับหมาน่ะ  ดูหน้ามันสิ หน้ากลัวชะมัดไปคุยกับมันอีก เดี๋ยวมันก็กัดให้หรอก

“ทำไมพี่ชอบทำตัวเป็นโลเฟ่นท์นะ”

“อะไรของแก โลเฟ่นท์”

“ก็พี่จำที่ผมเล่าได้มั้ยว่า ช้างกับปลาโลมาครองรักกันน่ะ  ที่ผมเล่าในวันเกิดจุนซูน่ะ”

“อ้า  จำได้แล้วไง”

“โลเฟ่นท์ ก็เป็นลูกของโลมากับช้างไง  โล มากจาก โลมา ส่วน เฟ่นท์ มาจาก อีเลฟเฟ่นท์ ที่แปลว่าช้าง”

“หน้าตามันเป็นยังไงอ่ะ”

“หัวเหมือนช้าง ตัวเหมือนโลมา ส่วนหางช้าง”

“แล้วมันพูดกับหมารู้เรื่องหรอ”

“ผมก็ไม่รู้”

“อ้าว  ไอ้ย่น... นี่ เจ้าหมาน้อยแกรู้จักตัวโลเฟ่นท์มั้ย”

โฮ่งงง  โฮ่งงง

“เฮ้ยยย  แทคคคค มานจากัดชั้น”

“เร็วๆดิ ไอ้ย่น มันจะตามทันแล้วนะเว้ยย”

หอบ แฮ่กกก  เหนื่อย  ก็ตอนที่หมามันเริ่มเห่า ไอ้คุณเจบอมก็กระโดดขึ้นมาบนหลังผมแล้วสั่งให้วิ่งให้เร็วที่สุด  ทำไมไม่วิ่งเองล่ะคร้าบบบ  แต่ทำไงได้ก็หมามันไล่ฟัดอยู่เลยไม่ได้เถียงอะไร อ๊ากกกกก  มันจะตามทันแล้ว  แฮ๋กก

โอ๊ยยยย  เหนื่อยชะมัดเลย  ตัวก็หนัก  ทำไมไม่วิ่งเองเนี่ย  ผมหันไปทำตาขวางใส่คนที่อยู่บนหลัง

“อะไรมองทำไม”

“หมาไปแล้ว  ลงได้ยัง”

“ไม่ได้หรอก  ไม่มีรองเท้า”

“อ้าว  แล้วรองเท้าพี่อ่ะ”

“ใช้ปาหมาไปแล้วอ่ะ แฮ่ๆ”

“พี่ไม่เสียดายหรือไง”

“ไม่นะ  ก็ชั้นใส่รองเท้าแกมาน่ะ”

“อะไรนะ  พี่เจย์!”

“ขอโต๊ดดน้า  ชั้นตกใจน่ะ เอาไว้ชั้นจะซื้อให้แกใหม่”

อ๊ากกกกก ให้ตายสิ  พี่เจย์อ่า  รองเท้าสุดที่รักของผม  แงๆๆๆ

“แทค สงสัยไอหมาตัวนั้นมันคงไม่ชอบตัวโลเฟ่นท์ว่ะ”

“มันไม่ชอบโลเฟ่นท์  หรือไม่ชอบพี่”

“โลเฟ่นท์สิวะ  มีใครบ้างล่ะที่จะไม่ชอบชั้นน่ะ”

“นั่นสินะ”

“ไอ้ย่น  แกชอบชั้นหรือป่าว”

“ไม่หรอก  ผมไม่ชอบพี่”

“.......................”

“แต่ผมรักพี่ต่างหาก”

“ zzzzzzzz…..”

ผมพูดแบบยิ้มๆ แล้วหันไปมองหน้าคนบนหลัง  - -*  พี่เจย์หลับ  ไม่น่าล่ะ ทำไมถึงเงียบ  หลับได้ตลอดเลยเวลาที่จะบอกความในใจเนี่ยให้ตายสิ  อ๊ากกก เครียดอยากเป็นโลเฟ่นท์เว้ยยย

ตอนนี้ผมก็แบกพี่เจย์มาถึงบ้านแล้ว  ผมเปิดประตูเข้ามาก็เจอกับจุนซู

“อ้าว  ไปทำอะไรกันมา  อย่างกับไปฟัดกับหมาแน่ะ”

“ก็ไปฟัดกับหมาน่ะสิ   พี่เจย์ตัวหนักชะมัดเลย”

ตู้มมม  โครมมมม

อั๊กกกก  เจ็บบบอ่า TT  พอดีผมสะดุดขาตัวเองล้มน่ะ  ให้ตายสิ สงสัยผมจะเหนื่อยอ่อนมากๆเลย  ตอนผมล้มพี่เจย์ที่อยู่บนหลังผมก็ตีลังกาสามตลบไปนอนที่พื้น  คงเจ็บเหมือนกันใช่มั้ย?

“ไอ้ย่น  ชั้นเจ็บนะเว้ย  ระวังหน่อยสิวะ”

“แล้วใครใช้ให้พี่มานอนบนหลังผมล่ะ”

“แล้วใครใช้ให้แกสะดุดเล่า  ไอ้แมวยักษ์ ฮึ้ย!”

ตอนพี่เจย์โกรธเนี่ย  น่ารักชะมัดเลย  เฮ้อ  พี่เค้าเดินเข้าห้องไปแล้วแหละ เหลือก็แต่ผม กับ จุนซู

“ไอ้แทค แกชอบพี่เจย์หรอ”

“ป๊าวววว”  ผมรักเลยต่างหาก  แล้วผมก็เดินเข้าห้องไป ปล่อยให้จุนซูมันยืนเอ๋อ  ไปอย่างนั้นแหละ  ฮ้าวววว  ง่วง+เหนื่อยชะมัดเลย  ไปอาบน้ำนอนดีกว่า

........................................................................................................................................................................................................
ไรเตอร์มาอัพแล้ว  หลังจากหายไปนาน
ไรเตอร์แย่งคอมไม่ได้นั่นเอง  หวังว่ารีดเดอร์ทุกคนยังคงติดตามอยู่น้า
ฟิคเป็นไงบ้าง  ก็คอมเม้นบอกกันบ้างน้า รักนะ  หอยขม(จุ๊บจุ๊บ)


งาน OPPO
ไรเตอร์ไม่ได้ไปหรอก  พ่อสั่งห้ามเกือบโดนขังแล้ว TT
ไรเตอร์เสียดายมากมายอ่า 
แต่ว่า..... แค่ไรเตอร์นั่งดูคลิปอ่านความรู้สึกของคนที่ได้ไปมันก็ชื่นใจแล้วแหละ
พอไรเตอร์ได้เห็นคลิปที่ เต็มไปด้วยพลังของไทยฮอทเทสแล้วน้ำตาคลอเลยแหละ
SUPPORT 2PM  ,2PM  FIGHTING  มันทำให้ไรเตอร์คนนี้รู้สึกตื้นตันใจอย่างมาก
แม้จะไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์นั้น  แต่เมื่อดูคลิปก็สามารถรับรู้ถึงพลังอันเปี่ยมล้นเลยล่ะ
หวังว่าหนุ่มๆบ่ายสองคงจะมีความสุขและมาประเทศไทยอีกบ่อยๆน้า
รัก 2PM รัก HOTTEST



I'M  WAITING  FOR...EVER