ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 9: Bye my love
\"พี่เคียวเฮเป็นอีกหนึ่งอุปสรรคของพี่ฮิโรกิว่างั้น\" เรนะคิด ตอนนี้เหล่าแก็งWFL กำลังประชุมกับเหล่า W-inds Flame Lead
แต่ยกเว้น เซย์โงะ เซย์กิและเคียวเฮ
\"อืม ใช่หมอนั้นติดเซย์กิเอามากๆ ไม่รู้ไปชอบเซย์กิตรงไหน\" ยูสุเกะคิด ทุกคนต่างคิดหนักกันไปตามๆกัน
\"ก็เวลาเคียวเฮเล่นด้วย เซย์กิเคยโมโหแล้ววิ่งไล่เตะป่าวหล่ะ ก็ไม่เคย ขนาดเล่นกับไอยูมั้ง
ไอเคียวเฮเกือบเละเลย\" ฮิซาโตะพูด ทุกคนต่างเริ่มคิดหนักขึ้นเรื่อยๆ
\"เฮ้อ เอาไงดีฟระ อืม คงต้องบอกให้เคียวเฮมันเลิกยุ่งกับเซย์กิแหละ\" เคตะ(W)เสนอความคิดเห็น
\"ก็คงงั้นแหละ จะทำไงได้หล่ะ\" เรนะถอนหายใจ
\"แล้วใครจะไปบอกเคียวเฮหล่ะ\" ริวอิจิถามขึ้นมา ทุกคนต่างมองไปทางยูสุเกะ
\"เฮ้ย ฉันหรอ\" ยูสุเกะทำหน้าเหรอหรา ทุกคนพยักหน้าขึ้นพร้อมกัน
\"ใช่แล้ว รุ่นพี่สนิทกับเคียวเฮมากที่สุด\" อากิระยิ้ม
\"อ้าว แล้วใจคอจะไม่บอกเซย์โงะหน่อยหรอ\" ยูสุเกะถามขึ้นมาขณะกำลังทำใจ
\"บอกไปทำไมหล่ะ มีพี่ชายที่ไหนไม่ห่วงน้อง ถึงจะเป็นญาติที่อยู่บ้านเดียวกันตั้งแต่เด็กก็เถอะ\" ฮิซาโตะเอ่ยขึ้นมา
\"งั้นโอเคตกลงตามนี้ เอาเป็นว่ารู้หน้าที่แล้วนะ เจอกันชั่วโมงชมรมนะ เรนะเธอบาสใช่มั้ย ชมรมเดียวกันกับเซย์กิ
เธอรู้หน้าที่ใช่มั้ย\" ยูสุเกะถาม
\"รับทราบค่ะ\" เรนะยิ้ม
แล้วต่างคนต่างก็กลับไปที่แก็งตัวเอง
\"อ้าวมาแล้วหรอ ไปไหนทั้งกลุ่มเลยอ่า ไม่ชวนฉันเลย\" เซย์กิร้องโวยขณะกำลังอ่านหนังสือนิยาย
\"ขอโทษนะ พอดีเราไปหาพี่ชายอ่ะ\" เรนะแก้ตัว
\"ไปหมด ทำไมไม่ชวนฉันด้วย\" เซย์กิโวย
\"เดี๋ยวเป็นชั่วโมงชมรมแล้วนี้นา\" เรนะเปลี่ยนเรื่องทันที เธอรู้ยังไงเซย์กิก็ไม่ขัดเธออยู่แล้ว
ทางแก็งFlame
\"เฮ้ย เคียวเฮฉันมีเรื่องจะพูดกับนายหน่อย\" ยูสุเกะจับไหล่เคียวเฮ
\"อือ อะไรหรอ\" เคียวเฮยิ้ม
\"ช่วยเลิกยุ่งกับน้องเซย์กิซะที\" ยูสุเกะพูดเสียงเย็นชา รอยยิ้มบนหน้าเคียวเฮหายไปทันที
\"ทำไมหล่ะ\" เคียวเฮก้มหน้าลง
\"เพราะ ฮิโรกิชอบเซย์กิ ฉันขอโทษนะที่ต้องบอกนายแบบนั้น\" ยูสุเกะพูดต่อไป
\"ทำไมนายต้องพูดกับฉันเหมือนตอนที่ห้ามเคตะยุ่งกับน้องเรนะด้วยหล่ะ ยูสุเกะทำไม!!!!!\" เคียวเฮจ้องหน้ายูสุเกะ
ไม่นานน้ำตาของเขาก็ไหลออกมา
\"นายมันอ่อนแอ นายปกป้องเซย์กิจากความทรงจำร้ายๆไม่ได้ เข้าใจไหม ถ้าน้องเซย์กิเขาชอบนายเหมือนกัน
ฉันก็ไม่ห้าม แต่นี้ไม่ใช่ เห็นชัดๆว่าน้องไม่ได้ชอบนาย!!!!\" ยูสุเกะจงใจเน้นคำสุดท้าย
\'เคตะขอร้องหล่ะ ริวอิจิชอบน้องสาวเรียวเฮจริงๆ นายเลิกชอบเถอะนะ\'
\'ยูสุเกะ ฉัน...\'
\'แค่นายเสียสละให้เพื่อนสนิทนาย แค่นั้น น้องเรนะเขาชอบริวอิจิ ไม่ใช่นาย\'
\'ฉันมันก้างขวางคอใช่มั้ย ก็ได้ ฉันยอมหล่ะกันนะ\'
\"ไม่ใช่เพราะวันนั้นหรอ เคตะถึงไม่ยอมมีแฟนจนถึงตอนนี้ ไม่ใช่เพราะนายหรอ\" เคียวเฮตะโกนกลับไปทั้งน้ำตา
\"เคียวเฮ นายพูดไม่รู้เรื่องหรอไง ฉันให้เวลานายแค่วันนี่วันเดียว แล้วนายก็ต้องห่างจากเซย์กิ เข้าใจมั้ย!!!\" ยูสุเกะตะวาดใส่
เคียวเฮนั่งเงียบ แล้วพยักหน้ายอมแต่โดยดี เขาต้องเจ็บปวดแบบเคตะหรอ เคตะที่รักเรนะมาตลอด2ปี เคตะที่ไม่เคยมองใคร
นอกจากเรนะ เขาต้องรู้สึกแบบนั้นใช่มั้ย
............................................
................................
.....................
......
..
.
\"โชองคุง กรี๊ดดดดดด\" เสียงกรี๊ดกร๊าดของสาวๆดังมาแต่ไกล ชายหนุ่มที่ใครๆต่างเรียกขาน
\"มิมิรุน\" โชองเรียกมิมิรุนด้วยเสียงที่ดังพอสมควร
\"เอ๋ โชองมาทำไมหรอค่ะ\" มิมิรุนจ้องมองโชอง แล้วยิ้มอย่างดีใจ เพราะเธอรักโชองมากกว่าใคร
\"เอ๋ ต้องมีเหตุผลด้วยหรอ ^^\" โชองยิ้ม โชองอาจจะดูเฉยเหมย แต่ลึกๆก็เอ็นดูรุ่นน้องคนนี้เอามากๆ
...............................................
..................................
........................
................
....
.
ห้องเรียน ม.ปลายปี2 ห้อง3
เคียวเฮนั่งนิ่งเงียบในห้องเรียนที่ไม่มีใครเพราะต่างคนต่างเข้าห้องชมรมไปแล้ว
นั่งร้องไห้อยู่เงียบๆ ทำไมกันเขาต้องถูกสั่งห้ามยุ่งกับเซย์กิ
ในมือของเขากำลังกดรายชื่อเบอร์โทรบนโทรศัพท์ แล้วหยุดที่เซย์กิ
มือของเขาสั่นไปหมด แล้วกดเบอร์โทรออก
(\"ฮัลโหล เซย์กิคะ\")
\"...\"
(\"ฮัลโหล พี่เคียวเฮ\")
\"... มาหาพี่ที ที่ห้องเรียน ขอร้องหล่ะเซย์กิ\" ตู้ด...ด...ด
\"คงต้องเลิกจริงๆแล้วสินะ\" เคียวเฮน้ำตานองหน้า มือของเขายังกดมือถืออย่างต่อเนื่อง
\'เซย์กิ พี่อยากเจอเธอจัง\' เขากดลบมันออก
\'อยากได้ยินเสียงจัง โทรมาหาหน่อยนะ\' ลบออก
\'อยากกอดจัง เซย์กิ พี่ชอบเธอนะ\' ลบออก
ข้อความเกี่ยวกับเธอ ผมขอลบมันออก เพื่อผมจะได้ไม่เจ็บ ข้อความที่ผมหมั่นจะส่งไปหา แต่มันไม่เคยกลับมาหาผมหรอก
ผมรู้อยู่แก่ใจ เซย์กิไม่ได้ชอบผม
\'ผมรักเธอ เพียงเท่านี้ ผมยินดีที่จะทำทุกอย่างเพื่อเธอ แต่ยังไงคงเป็นไปไม่ได้ ลาก่อนนะ เซย์กิ เพราะรักเธอมากกว่าใคร
รักเธอที่สุด อยากจะทำให้เธอมีความสุข คงทำไม่ได้แล้วสินะ\'
ปึก!!!!!
\"พี่เคียวเฮ!!!\" เซย์กิมองหาเคียวเฮอย่างรน เสียงที่เขาโทรไปหาเธอฟังเหมือนกำลังร้องไห้ ยิ่งทำให้เธอกระวนกระวาย
เซย์กิเดินเข้าไปในห้องที่มืด เพราะไม่ได้เปิดไฟ(แล้วทำไมแกไม่เปิดเองเล่า-melody-m2p)
เซย์กิพบเคียวเฮนั่งพิ่งกำแพงห้อง แล้วนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่เงียบๆ
\"พี่เคียวเฮ พี่ร้องไห้ทำไม ใครทำพี่\" เซย์กิตกใจที่เห็นเคียวเฮร้องไห้ เคียวเฮเหงยหน้ามองตามเสียงแล้วโผเข้ากอดเซย์กิ
\"...\" เคียวเฮไม่พูดอะไรเพียงแต่กอดเซย์กิเอาไว้แบบนั้น
\"พี่เคียวเฮ\" เซย์กิเอ่ยขึ้นเบาๆ เธอรู้สึกถึงน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง ตรงไหล่เธอที่เคียวเอกำลังซบ
\"พี่คงไม่ได้กอดเธอแบบนี้อีกแล้วหล่ะ เซย์กิ\" เคียวเฮพูดขึ้นพร้อมเสียงสะอื้น
\"...\"
\"พี่ พี่มันแย่ใช่มั้นเซย์กิ พี่แย่มากใช่มั้ย พี่ทำให้เธอต้องอายคนอื่นเสมอ ตอนที่พี่เล่นกับเธอ พี่ขอโทษนะ พี่ขอโทษจริงๆ\"
เคียวเฮพูด ร้องกระชับแขน
\"พี่เคียวเฮ\" เซย์กิตกใจกับสิ่งที่เคียวเฮพูดออกมา
\"พี่ชอบเธอนะเซย์กิ พี่ ไม่สิ พี่รักเธอ\" เคียวเฮพูดแล้ววิ่งออกไปจากห้อง ทิ้งเซย์กินั่งงงกับสิที่เขาพูด
\"พี่เคียวเฮ สารภาพรักเรา งั้นหรอ\" เซย์กิเรียบเรียงเหตุการ แล้วมองไปที่ประตู แล้วรีบวิ่งตามเคียวเฮไป
\"พี่เคียวเฮ!!! อยู่ไหนคะ\" เซย์กิมองาเคียวเฮทั่ว แต่ก็ไม่เจอ เธอตัดใจแล้ววิ่งกลับไปที่โรงยิม
เคียวเฮที่ยืนหลบอยู่มองเซย์กิอยู่เงียบๆ แล้วฝืนยิ้ม
\'ลาก่อนนะ เซย์กิ\'
โรงยิม
\"เซย์กิ ทำไมไหล่เปียกแบบนั้นหล่ะ\" ชินยะสังเกตที่ไหล่ของเซย์กิที่มีรอยเปียก
\"เปล่าๆ ไม่มีอะไรคะ\" เซย์กิตอบออกไป ความกังวล สับสน ก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ
ความรู้สึกแบบนี้คืออะไร ความสับสนที่ก่อขึ้นในใจมันคืออะไรกัน
+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+
แต่ยกเว้น เซย์โงะ เซย์กิและเคียวเฮ
\"อืม ใช่หมอนั้นติดเซย์กิเอามากๆ ไม่รู้ไปชอบเซย์กิตรงไหน\" ยูสุเกะคิด ทุกคนต่างคิดหนักกันไปตามๆกัน
\"ก็เวลาเคียวเฮเล่นด้วย เซย์กิเคยโมโหแล้ววิ่งไล่เตะป่าวหล่ะ ก็ไม่เคย ขนาดเล่นกับไอยูมั้ง
ไอเคียวเฮเกือบเละเลย\" ฮิซาโตะพูด ทุกคนต่างเริ่มคิดหนักขึ้นเรื่อยๆ
\"เฮ้อ เอาไงดีฟระ อืม คงต้องบอกให้เคียวเฮมันเลิกยุ่งกับเซย์กิแหละ\" เคตะ(W)เสนอความคิดเห็น
\"ก็คงงั้นแหละ จะทำไงได้หล่ะ\" เรนะถอนหายใจ
\"แล้วใครจะไปบอกเคียวเฮหล่ะ\" ริวอิจิถามขึ้นมา ทุกคนต่างมองไปทางยูสุเกะ
\"เฮ้ย ฉันหรอ\" ยูสุเกะทำหน้าเหรอหรา ทุกคนพยักหน้าขึ้นพร้อมกัน
\"ใช่แล้ว รุ่นพี่สนิทกับเคียวเฮมากที่สุด\" อากิระยิ้ม
\"อ้าว แล้วใจคอจะไม่บอกเซย์โงะหน่อยหรอ\" ยูสุเกะถามขึ้นมาขณะกำลังทำใจ
\"บอกไปทำไมหล่ะ มีพี่ชายที่ไหนไม่ห่วงน้อง ถึงจะเป็นญาติที่อยู่บ้านเดียวกันตั้งแต่เด็กก็เถอะ\" ฮิซาโตะเอ่ยขึ้นมา
\"งั้นโอเคตกลงตามนี้ เอาเป็นว่ารู้หน้าที่แล้วนะ เจอกันชั่วโมงชมรมนะ เรนะเธอบาสใช่มั้ย ชมรมเดียวกันกับเซย์กิ
เธอรู้หน้าที่ใช่มั้ย\" ยูสุเกะถาม
\"รับทราบค่ะ\" เรนะยิ้ม
แล้วต่างคนต่างก็กลับไปที่แก็งตัวเอง
\"อ้าวมาแล้วหรอ ไปไหนทั้งกลุ่มเลยอ่า ไม่ชวนฉันเลย\" เซย์กิร้องโวยขณะกำลังอ่านหนังสือนิยาย
\"ขอโทษนะ พอดีเราไปหาพี่ชายอ่ะ\" เรนะแก้ตัว
\"ไปหมด ทำไมไม่ชวนฉันด้วย\" เซย์กิโวย
\"เดี๋ยวเป็นชั่วโมงชมรมแล้วนี้นา\" เรนะเปลี่ยนเรื่องทันที เธอรู้ยังไงเซย์กิก็ไม่ขัดเธออยู่แล้ว
ทางแก็งFlame
\"เฮ้ย เคียวเฮฉันมีเรื่องจะพูดกับนายหน่อย\" ยูสุเกะจับไหล่เคียวเฮ
\"อือ อะไรหรอ\" เคียวเฮยิ้ม
\"ช่วยเลิกยุ่งกับน้องเซย์กิซะที\" ยูสุเกะพูดเสียงเย็นชา รอยยิ้มบนหน้าเคียวเฮหายไปทันที
\"ทำไมหล่ะ\" เคียวเฮก้มหน้าลง
\"เพราะ ฮิโรกิชอบเซย์กิ ฉันขอโทษนะที่ต้องบอกนายแบบนั้น\" ยูสุเกะพูดต่อไป
\"ทำไมนายต้องพูดกับฉันเหมือนตอนที่ห้ามเคตะยุ่งกับน้องเรนะด้วยหล่ะ ยูสุเกะทำไม!!!!!\" เคียวเฮจ้องหน้ายูสุเกะ
ไม่นานน้ำตาของเขาก็ไหลออกมา
\"นายมันอ่อนแอ นายปกป้องเซย์กิจากความทรงจำร้ายๆไม่ได้ เข้าใจไหม ถ้าน้องเซย์กิเขาชอบนายเหมือนกัน
ฉันก็ไม่ห้าม แต่นี้ไม่ใช่ เห็นชัดๆว่าน้องไม่ได้ชอบนาย!!!!\" ยูสุเกะจงใจเน้นคำสุดท้าย
\'เคตะขอร้องหล่ะ ริวอิจิชอบน้องสาวเรียวเฮจริงๆ นายเลิกชอบเถอะนะ\'
\'ยูสุเกะ ฉัน...\'
\'แค่นายเสียสละให้เพื่อนสนิทนาย แค่นั้น น้องเรนะเขาชอบริวอิจิ ไม่ใช่นาย\'
\'ฉันมันก้างขวางคอใช่มั้ย ก็ได้ ฉันยอมหล่ะกันนะ\'
\"ไม่ใช่เพราะวันนั้นหรอ เคตะถึงไม่ยอมมีแฟนจนถึงตอนนี้ ไม่ใช่เพราะนายหรอ\" เคียวเฮตะโกนกลับไปทั้งน้ำตา
\"เคียวเฮ นายพูดไม่รู้เรื่องหรอไง ฉันให้เวลานายแค่วันนี่วันเดียว แล้วนายก็ต้องห่างจากเซย์กิ เข้าใจมั้ย!!!\" ยูสุเกะตะวาดใส่
เคียวเฮนั่งเงียบ แล้วพยักหน้ายอมแต่โดยดี เขาต้องเจ็บปวดแบบเคตะหรอ เคตะที่รักเรนะมาตลอด2ปี เคตะที่ไม่เคยมองใคร
นอกจากเรนะ เขาต้องรู้สึกแบบนั้นใช่มั้ย
............................................
................................
.....................
......
..
.
\"โชองคุง กรี๊ดดดดดด\" เสียงกรี๊ดกร๊าดของสาวๆดังมาแต่ไกล ชายหนุ่มที่ใครๆต่างเรียกขาน
\"มิมิรุน\" โชองเรียกมิมิรุนด้วยเสียงที่ดังพอสมควร
\"เอ๋ โชองมาทำไมหรอค่ะ\" มิมิรุนจ้องมองโชอง แล้วยิ้มอย่างดีใจ เพราะเธอรักโชองมากกว่าใคร
\"เอ๋ ต้องมีเหตุผลด้วยหรอ ^^\" โชองยิ้ม โชองอาจจะดูเฉยเหมย แต่ลึกๆก็เอ็นดูรุ่นน้องคนนี้เอามากๆ
...............................................
..................................
........................
................
....
.
ห้องเรียน ม.ปลายปี2 ห้อง3
เคียวเฮนั่งนิ่งเงียบในห้องเรียนที่ไม่มีใครเพราะต่างคนต่างเข้าห้องชมรมไปแล้ว
นั่งร้องไห้อยู่เงียบๆ ทำไมกันเขาต้องถูกสั่งห้ามยุ่งกับเซย์กิ
ในมือของเขากำลังกดรายชื่อเบอร์โทรบนโทรศัพท์ แล้วหยุดที่เซย์กิ
มือของเขาสั่นไปหมด แล้วกดเบอร์โทรออก
(\"ฮัลโหล เซย์กิคะ\")
\"...\"
(\"ฮัลโหล พี่เคียวเฮ\")
\"... มาหาพี่ที ที่ห้องเรียน ขอร้องหล่ะเซย์กิ\" ตู้ด...ด...ด
\"คงต้องเลิกจริงๆแล้วสินะ\" เคียวเฮน้ำตานองหน้า มือของเขายังกดมือถืออย่างต่อเนื่อง
\'เซย์กิ พี่อยากเจอเธอจัง\' เขากดลบมันออก
\'อยากได้ยินเสียงจัง โทรมาหาหน่อยนะ\' ลบออก
\'อยากกอดจัง เซย์กิ พี่ชอบเธอนะ\' ลบออก
ข้อความเกี่ยวกับเธอ ผมขอลบมันออก เพื่อผมจะได้ไม่เจ็บ ข้อความที่ผมหมั่นจะส่งไปหา แต่มันไม่เคยกลับมาหาผมหรอก
ผมรู้อยู่แก่ใจ เซย์กิไม่ได้ชอบผม
\'ผมรักเธอ เพียงเท่านี้ ผมยินดีที่จะทำทุกอย่างเพื่อเธอ แต่ยังไงคงเป็นไปไม่ได้ ลาก่อนนะ เซย์กิ เพราะรักเธอมากกว่าใคร
รักเธอที่สุด อยากจะทำให้เธอมีความสุข คงทำไม่ได้แล้วสินะ\'
ปึก!!!!!
\"พี่เคียวเฮ!!!\" เซย์กิมองหาเคียวเฮอย่างรน เสียงที่เขาโทรไปหาเธอฟังเหมือนกำลังร้องไห้ ยิ่งทำให้เธอกระวนกระวาย
เซย์กิเดินเข้าไปในห้องที่มืด เพราะไม่ได้เปิดไฟ(แล้วทำไมแกไม่เปิดเองเล่า-melody-m2p)
เซย์กิพบเคียวเฮนั่งพิ่งกำแพงห้อง แล้วนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่เงียบๆ
\"พี่เคียวเฮ พี่ร้องไห้ทำไม ใครทำพี่\" เซย์กิตกใจที่เห็นเคียวเฮร้องไห้ เคียวเฮเหงยหน้ามองตามเสียงแล้วโผเข้ากอดเซย์กิ
\"...\" เคียวเฮไม่พูดอะไรเพียงแต่กอดเซย์กิเอาไว้แบบนั้น
\"พี่เคียวเฮ\" เซย์กิเอ่ยขึ้นเบาๆ เธอรู้สึกถึงน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง ตรงไหล่เธอที่เคียวเอกำลังซบ
\"พี่คงไม่ได้กอดเธอแบบนี้อีกแล้วหล่ะ เซย์กิ\" เคียวเฮพูดขึ้นพร้อมเสียงสะอื้น
\"...\"
\"พี่ พี่มันแย่ใช่มั้นเซย์กิ พี่แย่มากใช่มั้ย พี่ทำให้เธอต้องอายคนอื่นเสมอ ตอนที่พี่เล่นกับเธอ พี่ขอโทษนะ พี่ขอโทษจริงๆ\"
เคียวเฮพูด ร้องกระชับแขน
\"พี่เคียวเฮ\" เซย์กิตกใจกับสิ่งที่เคียวเฮพูดออกมา
\"พี่ชอบเธอนะเซย์กิ พี่ ไม่สิ พี่รักเธอ\" เคียวเฮพูดแล้ววิ่งออกไปจากห้อง ทิ้งเซย์กินั่งงงกับสิที่เขาพูด
\"พี่เคียวเฮ สารภาพรักเรา งั้นหรอ\" เซย์กิเรียบเรียงเหตุการ แล้วมองไปที่ประตู แล้วรีบวิ่งตามเคียวเฮไป
\"พี่เคียวเฮ!!! อยู่ไหนคะ\" เซย์กิมองาเคียวเฮทั่ว แต่ก็ไม่เจอ เธอตัดใจแล้ววิ่งกลับไปที่โรงยิม
เคียวเฮที่ยืนหลบอยู่มองเซย์กิอยู่เงียบๆ แล้วฝืนยิ้ม
\'ลาก่อนนะ เซย์กิ\'
โรงยิม
\"เซย์กิ ทำไมไหล่เปียกแบบนั้นหล่ะ\" ชินยะสังเกตที่ไหล่ของเซย์กิที่มีรอยเปียก
\"เปล่าๆ ไม่มีอะไรคะ\" เซย์กิตอบออกไป ความกังวล สับสน ก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ
ความรู้สึกแบบนี้คืออะไร ความสับสนที่ก่อขึ้นในใจมันคืออะไรกัน
+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น