[ FIC SUPER JUNIOR ] WONDERFUL __,,* LIFE [ KIHAE , KYUMIN ]

ลำดับตอนที่ #10 : [♥] 06 WONDERFUL __,,* LIFE : BEFORE GETTING MARRY เตรียมตัวก่อนงานอภิเษก !

WONDERFUL LIFE

START : 31/12/52

END : -

 
06
BEFORE GETTING MARRY

[ Mode : Kyuhyun ]

“ โอ๊ยยยย !!!!”  

สงสัยเหรอ ว่าเสียงร้องใคร ? - -

เสียงร้องผมไงครับ -0- หลังจากที่โดนพวกนางนุ่งซังกุงราดแอลกอฮอลล์ลงบนแผลกลางหน้าผากของผม

“ องค์ชายอยู่นิ่ง ๆก่อนนะเพคะ” ป้าโซวสั่งก่อนจะทายาแดงลงบนแผลสดของผม โธ่ ! มันเจ็บนะป้า !! TT^TT

“ ไม่ !! ฝันไปเถอะว่าฉันจะเข้าไป !!”

“ หรือจะอดอาหารเย็นหา !! ชายาลี!!”

“ อดก็อดวะ !!”

“ ไม่ได้ ! ยังไงเธอก็ต้องเข้าไป!”

“ ไม่เข้าก็คือไม่เข้ายังไงล่ะ !! ถ้าพี่ชายอยากให้ไอ้บ้านั่นเห็นชุดงี่เง่านี่ ทำไมพี่ไม่ใส่เข้าไปโชว์มันเองซะเลยล่ะ มายุ่งกับชีวิตฉันทำไมเนี่ยยยย !!?”

“ ถ้าไม่เข้า ........ คงรู้ใช่มั๊ยว่าจะโดนอะไรหลังจากนี้ ลี ซอง มิน !!!!!!!”

เสียงคนสองคนทะเลาะกันดังขึ้นลอยมากระทบโสตประสาทของผม

ทำไมคุ้น ๆ วะ

ทั้งสองเสียงเลย - -

‘ ลี ซอง มิน ‘ งั้นเรอะ ? ….

โครมมม !!!!

ทันใดนั้น ! ประตูห้องนอนผมก็ถูกถีบให้เปิดขึ้น

และภาพที่ปรากฏให้ผมเห็นก็คือออ !!!!

 สาวน้อยตากลมบ๊องแบ๊ว อยู่ในชุดแต่งงานที่ประหลาดที่สุดเท่าที่ผมเคยพบเคยเห็นมา มันเป็นชุดเดรสระบายพลิ้วตกแต่งด้วยลูกไม้สั้นสีครีมขาวที่ซ้อนด้วยกางเกงขาสั้นและถุงน่อง และรองเท้าส้นสูงสีเดียวกัน ส่วนที่ผมดำซอยสั้นนั้น ถูกจัดด้วยเจลและดอกไม้สีชมพู ปลายดอกไม้สีชมพูสวยนั้นมีผ้าแก้วสีขาวลากยาวติดพื้รเป็นทาง ต้องคอยมีคนจับปลายนั้นไว้ให้

บอกได้คำเดียวเลยว่าแม่คุณ ...

‘ น่ารักเหลือเกิน ..’

“ แก !!!!!!!!” เสียงเรียกที่ไม่เคยเปลี่ยน ทำให้ผมเริ่มได้สติ และเมื่อมองคนข้างหน้าชัด ๆ ......

“ เฮ้ยย !!!!!” ผมร้องออกมาด้วยความตกใจ ลีซองมิน นั่นเอง !!!!!

“ ไอ้องค์ชายปากปีจอ ... แก .... แกนั่นแหละ เป็นต้นเหตุที่ทำให้ฉันต้องอยู่ในสภาพนี้ !!!!” พูดจบเจ้าหล่อนก็วิ่งปรี่เข้ามาหาผม แว๊กกกกกก !!

ผมรีบวิ่งหนีอย่างชนิดที่ว่าสุดล่าฟ้าเขียวเลยทีเดียว ไม่นะ ม่ายยยยย !!!

“ อย่าทำอะไรผมเลยคร๊าบบบบบ ผมผิดไปแล้ววว ~TTTTT” ผมครางออกมาอย่างไม่อายในศักดิ์ศรี ก็คนมันกลัวนี่นา TT

“ ชายาลี !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”   เสียงปรี๊ด180เดซิเบลที่แสนคุ้นอีกเสียงดังขึ้นอีกครั้ง ผมรีบเอามืออุดหูเมื่อได้ยินเสียงตวาดของแม่คุณ

คุณหมอปาร์คนั่นเอง !!!

คุณหมอเดินเข้ามาพร้อมกับแส้ในมือหนึ่งอัน

กร๊ากกก !! น่ากลัวคร๊าบบบบ !!

“ เตือนครั้งที่หนึ่ง ชายาลี !!!”

พูดปุ๊บ เหล่าซังกุงข้างหลังก็ถลาเข้าจับตัวคนตัวเล็กสุดแสบเข้าทันควัน ! ตื่นเต้นจังเลย !!

“ ม่ายยยย !!! ปล่อยยย !!! ฉันจะฆ่าไอ้บ้านี่ !!! อ๊าคคคคค ~~~~  ”  สาวน้อยในชุดขาวดิ้นพล่าน ๆ อย่างเอาเป็นเอาตาย เพื่อให้ตัวเองหลุดจากพันธนาการมือไม้ของป้าซังกุงให้ได้

ถ้าป้าไม่จับไว้ ผมคงเสด็จสู่สวรรค์ไปแล้วเป็นแน่แท้ TT

“ เตือนครั้งที่สอง ชายาลี !!!!”

คราวนี้คนตัวเล็กเริ่มอ่อนแรงลง ก่อนจะมองไปที่ต้นเสียงอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

ไม่อยากจะบอกว่าผมเพิ่งจะเคยเห็นท่าทีดูกลัวของเจ้าหล่อนก็คราวนี้แหละ

“ จะเงียบก็เงียบเป็นนี่นา ถ้าเงียบซะตั้งแต่แรกก็คงไม่มีเรื่องวุ่นวายอย่างนี้อีก”

“ พี่ชาย เอาฉันกลับไปเหอะ TT”

“ นั่งลงหน้าองค์ชายคยูฮยอนเดี๋ยวนี้ !!!” เสียงหวานสั่งอย่างดุดัน

ทำให้สาวน้อยชุดขาวค่อย ๆ นั่งลงข้างหน้าผม

แต่นั่งด้วยท่าเอาเท้าดันมาทางหน้าผม - -

ก่อนจะเมินหน้าหนีไปอีกทางหนึ่ง

“ นั่งให้สุภาพ ชายาลี !!! ”

“ ท่านี้เหมาะกับคนอย่างมันที่สุดแล้วล่ะฮะ พี่ชาย”

“ เตือนครั้งที่ .....”

“ ว๊ากกก ๆๆๆๆๆ นั่งดี ๆ แล้วก๊าบบบ TTTT”

เสียงเล็กพูดอย่างรีบร้อนก่อนจะรีบเปลี่ยนท่านั่งเป็นท่านั่ง ...

พับเพียบ ...

อ๊าคคคค ~~

ทำไมผมถึงรู้สึกสะใจอย่างนี้ล่ะครับ ~~

สะใจที่สุดในโลกเลยยย ~~

แม่คุณคงรู้สึกทรมานยิ่งกว่าฆ่าตัวตายอีก ถ้าเกิดได้มาทำอะไรอย่างนี้

ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ~~~~~

ผมกลั้นหัวเราะไว้จนเจ็บแก้มไปหมด

เพราะถ้าไม่กลั้นไว้ เดี๋ยวผมอาจจะโดนคุณหมอปาร์คเฉ่งด้วยอีกคนน่ะสิ - - 

ร่างเล็กมองดูผมซึ่งหลุดหัวเราะออกมาเล็ก ๆ ด้วยสายตาอาฆาตพยาบาท

เล่นทำให้ผมเลิกขำไปโดยปริยาย - -

“ พูดตามฉัน ... เสด็จ พี่ คยู ฮยอน”

“ ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ  ๆๆ ๆ ๆ ~~~~~~~~ กร๊ากกกกกกก  ก กก ~~~~~” คราวนี้ถึงทีผมกลั้นหัวเราะไม่อยู่ ลงไปนอนหัวเราะชักดิ้นชักงอกับพื้น สะใจครับ สะใจที่สุดเลยยยย !!!!!!!!!!! กร๊ากกกกกก หัวเราะจนน้ำตาไหลก็ยังไม่พอ ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ~~~~

“ แก.......” เสียงขู่ลอดไรฟันของว่าทีชายาในอนาคตของผมดังขึ้น แต่คราวนี้ผมไม่กลัวแล้วล่ะครับ ~

“ ชายาลี !”

“  ฮะ ... พี่ชาย TT”

“ บอกว่าให้พูดตาม”

“ พี่ชายยย TT^TT”

“ จะพูดหรือไม่พูด !”

“ พูด ๆ ๆ ๆ ๆ TTT”

ร่างบางกลืนน้ำลายลงคอเฮือกหนึ่ง ผมเงี่ยหูฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ

ฮู้ววว ~ ผมคงคิดไม่ผิดแน่แล้ว ในที่สุดผมก็เป็นผู้ชนะ ~~~

“ เสด็จ .... พี่......คยู.....ฮยอน” เสียงเล็กเบาแผ่ว ทว่าผมกลับได้ยินทุกถ้อยคำอย่างชัดเจน ~

“ กร๊ากกกกกกกกกกกก ~~ ฮ่า ๆ ๆ ๆๆ ๆ ๆ ๆ”  ผมลงไปนอนกลิ้งหัวเราะอย่างสะใจอีกครั้ง เอิ้ก ๆ ๆ ๆ มีความสุขอะไรอย่างนี้ชะเอิงเอยยยย ~~~

“ ไหน ๆ ฉันไม่ได้ยินเลย” ผมแกล้งพูด หึหึหึ เรื่องสะใจอย่างนี้มันฉุดไม่อยู่ซะแล้ว ~~~

“ หูตึงหรือยังไงหา !!!!!!!” เสียงเล็กแว้ดผมกลับมา เหอะ ไม่กลัวหรอก -////-

“ ชายาลี”

“ TT”

“ ไม่ได้ยินจริง ๆ อ้ะ พูดดัง ๆ อีกทีซิ ~” ผมพูดกลั้วหัวเราะอีกครั้งด้วยความสะใจขั้นสูงสุด ~

“ ก็บอกว่า เสด็จพี่คยูฮยอนไงล่ะโว้ยยยย !!!!!!!”

………………………………………………

[ Mode : Kibum ]

 หลังจากที่แม่ และ นางนุ่งซังกุงทยอยถอยทัพออกไปจากห้องของผม ห้องก็กลับเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง เฮ้อ .... ตอนนี้คนที่อยู่ในห้องมีเพียงผมและทงเฮ ที่กำลังนั่งทำของชำร่วยในงานแต่งงานอยู่ 

ทงเฮดูตื่นเต้นมาก หลังจากที่แม่ของผมโทรติดต่อไปที่ทางบ้านของทงเฮ ขนาดที่ว่าจะต้องชะโงกคอไปดูที่หน้าต่างทุก ๆ สองสามวินาทีเลยทีเดียว

แล้ว ผม จะมองหน้าคุณแม่ของทงเฮติดมั๊ยเนี่ย TT^TT

“ ทงเฮ  เธอลำบากใจมั๊ย ที่ต้องแต่งงานกับคนอย่างฉันน่ะ”

ผมเอ่ยถามคนตัวเล็กที่กำลังผูกโบว์ติดกับตุ๊กตาหมีสีขาว ซึ่งเป็นของชำร่วยในงานอยู่

โธ่ .. TT ทำไมตอนนี้ผมรู้สึกผิดกับทงเฮจังเลยล่ะครับ !?

ทงเฮยิ้มจาง ๆ แล้วกระพริบตาให้ผมปริบ ๆ

“ ตอนแรก ๆ ทงเฮก็ไม่ค่อยเข้าใจหรอก ว่าทำไมคุณคิบอมถึงได้พูดอย่างนั้น แต่คุณแม่ของคุณคิบอมใจดี ก็เลยจะพาคุณแม่ของทงเฮและพี่ชายมาเจอทงเฮ แถมท่านยังสัญญาว่าจะช่วยอุปการะให้พี่ชายของทงเฮได้เรียนหนังสือต่อในโรงเรียนดี ๆ และจะช่วยค่ารักษาพยาบาลของคุณแม่ด้วย  อีกอย่าง คุณคิบอมก็ไม่ใช่คนไม่ดี ถ้าแลกเปลี่ยนกันแค่นี้ ทงเฮยินดีอยู่แล้วล่ะฮะ”

โถ โธ่ ๆ ..... แม่คุณจะเป็นแม่พระหรือยังไง จิตใจช่างประเสริฐเลิศอารี ต่างจากผมและไอ้นรกคยูฮยอนโดยสิ้นเชิง - -

ผมยิ้มรับทงเฮหน่อย ๆ ก่อนจะก้มลงผูกโบว์ของชำร่วยต่อ

“ แล้วคุณคิบอมล่ะครับ รังเกียจที่จะต้องแต่งงานกับคนจน ๆ อย่างทงเฮไหม?”

เสียงเล็กเอ่ยขึ้นถามโดยที่ไม่มองมาที่ผมเลยซักนิด

“ ไม่หรอก ก็ฉันเป็นคนดึงทงเฮเข้ามาลำบากเองนี่ จะไปรังเกียจได้ยังไง”

ผมพูดยิ้ม ๆ ทงเฮสบตากับผมแว้บหนึ่ง ก่อนจะก้มหน้าก้มตาตัดริบบิ้นต่อ

ก๊อก ๆ ๆ ๆ

“ คิบอม หนูทงเฮ นี่แม่เอง เปิดหน่อยซิ”

ทงเฮค่อย ๆ ลุกขึ้น เดินไปเปิดประตูให้กับแม่ของผม

“ รอนานหรือยังจ๊ะ ~ ทงเฮเด็กดี”

“ ไม่ฮะ คุณป้าคิม”

“ คนที่หนูรอคอย มาถึงแล้วนะจ๊ะ”

………………………………………………

[ Mode : Sungmin ]

“ ชายาลีเพคะ ใกล้ถึงเวลาแล้ว คุณหมอปาร์คเรียกให้ท่านไปที่ห้องแต่งตัวแล้วเพคะ” นางในคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องผมพร้อมกับคำสั่งของคุณหมอซาตาน - -

คราวนี้จะมามุกไหนอีกเนี่ย พี่ชายยย !!!!

เมื่อตอนเช้ายังทำให้ผมอายไม่พอใช่ม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!!!!!!!!!!

ถึงอย่างนั้น ผมก็เดินตามนางในไปด้วยความสงบ

ที่ทำทั้งหมด ก็เพื่อข้าวเย็นนะครับ -___- ไม่ใช่เพื่อไอ้องค์ชายบ้าบออะไรนั่นหรอก- -  !

“ มาแล้วเหรอ ชายาลี องค์ชายคยูฮยอนเค้ามาถึงก่อนเธอตั้งนานแล้วนะ !”

โธ่ ป้า - - หยุดพูดชื่อไอ้นั่นซักวินาทีนึงได้มั๊ยฮะ !?

“ ช่างหัวมันสิ แล้วพี่ชายเรียกผมมามีอะไรอีกล่ะ ? - -“

“ ช่างหัวมงหัวมันอะไรกัน ห๊ะ !? เรียกองค์ชายดี ๆ หน่อย”

“ เออ น่า! ถ้าไม่มีอะไรผมจะออกไปแล้ว อยู่กับพี่ชายแล้วขนลุก”

“ นี่ !”

“ ค๊าบบบ TT”

“ ที่ฉันเรียกมา ก็เพราะว่าจะให้ถ่ายรูปการ์ดแต่งงานน่ะสิ”

“ หือ OoO !!!!”

“ ทำไม ไม่เคยไปงานแต่งหรือไง!?”

“ งานแต่งอะ เคยไป แต่ไม่เคยไปงานแต่งของเชื้อพระวงศ์นี่”

“ ถึงจะเป็นงานแต่งงานของเชื้อพระวงศ์ แต่ก็ยังคงความเป็นสามัญอยู่ เพราะฉะนั้น ทำตัวให้ดี ๆ ล่ะ ชายาลี เอาล่ะ ซังกุงโซวมารอแต่งหน้าให้เธอแล้ว  คยูฮยอนเสร็จก่อนเธอจะมาตั้งนานแหน่ะ ”

.

.

.

ในอีกไม่กี่ชั่วโมงถัดมา ไอ้ลีซองมิน คนนี้ก็ถูกจับแต่งชุดสีขาวครีมเน่า ๆ นั่นอีกครั้ง -- --

ส่องกระจกแล้วอยากตายเป็นบ้า !!!! ทำไมผมถึงเหมือนผู้หญิงขนาดนี้นะ !!!! TT

โชคดีที่ไอ้ชุดบ้านี่มันเป็นกระโปรงสั้นที่มีกางเกงซ้อนทับ ทำให้รู้สึกค่อยยังช่วยหน่อย

อย่างน้อยมันก็ดีกว่าชุดเจ้าสาวที่มีชายกระโปรงยาวลากพื้น - -

แต่ไอ้ที่ลากพื้นน่ะ มันเป็นอะไรไม่รู้ฟูฟ่องอยู่ข้างหลังหัวของผมนี่เอง

ชุดบ้าบอคอหอยแตกอะไรก็ไม่รู้ - - บัดซบที่สุด !!!

“ เชิญชายาลีที่ห้องถ่ายภาพเลยเพคะ”

ซังกุงสาวใหญ่วัยกลางคนเดินนำผมไปที่ห้องถ่ายภาพ

โธ่เว้ย - - ทำไมคนอย่างลี ซอง มิน ถึงต้องมาทำอะไรไร้สาระอย่างนี้ด้วยนะ !!!

.

.

.

ห้องอัดภาพที่พื้นหลังถูกแต่งด้วยสีแดงเลือดหมูและดอกไม้สีขาวสีชมพูมากมาย

และ .....

ไอ้องค์ชายโรคจิตที่ใส่ชุดสูทสีขาวยืนทำหน้าหล่อรอผมอยู่

ผมที่ปกติชอบยุ่งไม่เป็นทรงของมัน ถูกหวีปัดขึ้น และถูกจัดด้วยเจล .. กลายเป็นทรงเปิดเถิกไปซะงั้น - -

“ นี่ ป้าฮะ ทำไมผมถึงได้ใส่ชุดนี้ และมันถึงได้ใส่สูทล่ะ?”

“ ก็ท่านเป็นชายานี่คะ จะให้ใส่สูทได้ยังไง อีกอย่าง นี่เป็นคำสั่งขององค์ชายคยุฮยอนด้วยค่ะ”

“ แก ......” ผมส่งเสียงและสายตาราวกับจะฆ่ามันให้ได้ไปให้ พร้อมกับเดินเข้าไปที่ฉาก

ซึ่งมันยืนอยู่มุมซ้าย

ส่วนผม ยืนอยู่มุมขวา

ช่างภาพเอามือเกาหัวแกรก ๆ ด้วยความมึนงง

“ ชายาลีกับองค์ชายชิดหันหน่อยกระหม่อม หม่อมฉันถ่ายไม่ได้ TT^TT”

“ ก็ไม่ต้องถ่าย !!!!” ผมตวาดไปอย่างหัวเสีย ไอ้บ้า ถ้าไม่มีปัญญาจะถ่าย ก็ไปถ่ายรูปเมียตัวเองไป๊ !!!

“ ชายาลี !!!’ เสียงมหาภัยทำให้ผมสะดุ้งโหยงอีกครั้ง อ๊าคคคค นรกชัด ๆ !!!

“ ขยับเข้ามาใกล้องค์ชายคยูฮยอนเดี๋ยวนี้ !”

“ ก๊าบบ TT”

ผมขยับเข้าไปใกล้มัน

.... 1ก้าว

“ องค์ชายคยูฮยอน !!!”

“ ครับ พี่สาว ~”

“ ขยับเข้าไปใกล้ชายาหน่อยซิ ??”

ไอ้องค์ชายบ้าสาวเท้ามาใกล้กับผม พร้อมกับลากผมไปที่กลางฉาก

อก ... แนบกับอก

“ แก !!!!!!”  ผมตวาดไปอย่างเหลืออด ไอ้บ้านี่ ลวมลามกันชัด ๆ !!

สีหน้าของมันดูจะพอใจเป็นอย่างยิ่งเมื่อเห็นผมหงุดหงิด

อ๊าคคคคค อยากฆ่าคน ได้ยินมั๊ยยย !!!!!

“ โอเค สวยมากกระหม่อม”

ไอ้ช่างภาพตัวดีพูดพลางกดชัตเตอร์

“ ต่อไป อีกท่ากระหม่อม”

 ท่าเท่ออะไรอีกล่ะวะ ชีวิตนี้ - -

“ ท่านหมอหลวงจะให้ทำท่าไหนดี”

“ เอาหวาน ๆ หน่อยแล้วกัน ต้องส่งไปให้หลายคน”

“ องค์ชายคยูฮยอน ทำท่าหอมแก้มชายาลีซิ”

“ ห๊ะ !!!!!!!!!!!” ไอ้ชายาลีและไอ้องค์ชายร้องออกมาพร้อมกันอย่างไม่สบอารมณ์ บ้ารึเปล่าเนี่ย !? พี่ใช้สมองหรือส้นตรี—นคิดครับเนี่ย !!!

“ จะทำหรือไม่ทำ !? โดนทั้งคู่นะ จะบอกให้ !!”

“ ทำก๊าบบบบ T^T” องค์ชายคยูฮยอนและผมตอบเป็นเสียงเดียวกันอีกครั้ง

ผมก้มหน้าไม่ทำอะไร ที่เหลือให้เป็นหน้าที่ของมัน

ร่างสูงค่อย ๆ ก้มตัวลงเพื่อให้ใบหน้าอยู่ใกล้กันมากที่สุด

พร้อมกับ

จุ๊บ !!

“ อ๊าคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค !!!!!!!!!!!!” เสียงนี้ไม่ใช่เสียงใครหรอกครับ เสียงผมนี่แหละ !!! ผมรีบเอามือปาดแก้มของตัวเองอย่างรีบร้อนทันที

“ ใครสั่งให้นายทำจริงห๊ะ !!!” ผมตวาดไปอย่างอารมณ์เสียสุดขีด

“ ก็มันเผลออ้ะ !!!!” คนทำรีบแก้ตัว บัดนี้ ทั้งหน้าผมและหน้ามันคงขึ้นสีเดียวกันไปซะแล้ว เวลาเขินอย่างนี้ก็ดูดีแฮะ ไอ้องค์ชายนี่ แต่เวลากวนขึ้นมาล่ะอยากจะจับมันฆ่าหมกศพนัก

“ ได้รูปมั๊ย ช่างภาพ” หมอปาร์ค ไม่สิ หมอปีศาจเอ่ยถามช่างภาพ

“ ได้ครับ สวยด้วย”

“ ดีมาก ฮ่ะ ๆๆๆๆๆๆ ~~~~~”  

………………………………………………

ถึงมินจะบอกว่าตอนนี้จะหวาน
แต่มันก็ยังโหดอยู่ดี 
ถ้ายังหวานไม่พอ รอตอนต่อไปนะคะ ~~~ 

ขอโทษจากใจที่มาอัพช้า
และขอโทษไปแล้วไม่รู้กี่ครั้ง
มินมันเป็นพวกผัดวันประกันพรุ่งน่ะค่ะ 
ผลก็เลยออกมาแบบนี้ 

ขอบคุณจากใจที่รีดเดอร์รออ่านมาโดยตลอด
ขอบคุณจากใจที่คอยคอมเม้นท์ให้กำลังใจกัน 
ขอบคุณนะคะ ~~~ 

นี่เป็นการอัพครั้งแรกในปี 2553 ทุกคนจดจำไว้นะคะ กร๊ากกกกก 
ตอนนี้ก็ขออวยพรรีดเดอร์ให้โชคดีตลอดปีเสือค่ะ 
ไรท์เตอร์ก็จะขยันอัพฟิคให้มากกว่านี้นะคะ ! 

แต่ตอนนี้ปัญหาก็คือ ไรท์เตอร์ไม่มีเวลา
ยิ่งขึ้นปี กิจกรรมก็เริ่มเยอะขึ้น 
ไรท์เตอร์จึงจะใช้วิธีขอคอมเม้นท์เอานะคะ 
เพราะคนมาเม้นท์เริ่มน้อย 

ขอกำหนด 300 คอมเม้นท์เน้อ ยากไปหรือเปล่าคะ รีดเดอร์ ??? 
300 คอมเม้นท์ หรือเมื่อที่มินแต่งจบ
ถ้าจบก็จะเอามาลง ถ้าไม่จบก็จะรอเม้นท์นะคะ
เจอกันเมื่อได้ 300 คอมเม้นท์นะคะ : DD