incest of love ปรารถนาซาตาน

ลำดับตอนที่ #10 : เธอต้องเป็นของฉันคนเดียว!! (100%)

            

เธอต้องเป็นของฉันคนเดียว!!

             “กลุ้มใจเรื่องอะไรหรอครับคนดี” เสียงทุ้มของผู้ที่เป็นสามีทางนิตินัยเอ่ยถามแผ่วเบา ทำให้ภรรยาสาวทีเหม่อมองดูเกลียวคลื่นถึงกับสะดุ้ง

       “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พี่พาย หวานแค่กังวล..”

            “เรื่องที่เราแต่งงานสายฟ้าแลบนะหรอ” พายุพัฒน์เอ่ยถามขณะที่โอบกอดร่างบางทางด้านหลังอย่างนิ่มนวล

                “…”

            “พี่รู้ว่ามันฉุกละหุกมาก หวานยังอาจจะตั้งตัวไม่ทัน แต่เอาเป็นว่าถ้าหวานยังไม่พร้อมที่จะเป็นภรรยาพี่อย่างเต็มตัวก็ไม่เป็นไร เราอยู่ด้วยกันอย่างนี้ไปก่อนดีไหมครับ” ชายหนุ่มกล่าวแผ่วเบาริมใบหูนิ่ม

       “แต่ว่า…”

            “อ๊ะ อ๊ะ จะบอกว่าเดี๋ยวพี่จะเสียเปรียบใช่ไหมครับที่แต่งงานแต่ไม่ได้ทำอะไร ไม่ต้องห่วงรับรองว่ากลับจากทัวร์คอนเสริ์ตแล้วพี่คิดบัญชีทั้งต้นทั้งดอกแน่นอน เอาเป็นว่ามีลูกสักโหลดีไหมครับ” เสียงยียวนกวนประสาทของชายหนุ่มทำให้หน้านวลแดงเรื่อไปทั้งแถบ พายุพัฒน์เป็นเช่นนี้เสมอ แม้ว่าดูภายนอกเหมือนกับหยอกเย้าเล่นแต่แท้จริงเธอรู้ดีว่าเขาเพียงต้องการให้เธอสบายใจขึ้นเท่านั้น

            “ถ้าคิดว่าทำได้ก็ลองดูซิคะ” ตาหวานสบกับดวงตาสีเข้มอย่างท้าทาย เรื่องอะไรเธอจะยอมให้เขาแกล้งฝ่ายเดียว

        “ชิชะ มาท้าใครไม่ท้าคอยดูนะอีกไม่ถึงปีเตรียมเลี้ยงลูกคนแรกได้เลยนะเรา” เสียงหัวเราะดังประสานขึ้นทันทีที่นักร้องหนุ่มพูดจบ ชีวิตเธอมีสิ่งดีๆเสมอถ้าอยู่กับผู้ชายคนนี้ แม้ว่าเธอจะต้องผ่านเรื่องราวเลวร้ายมากมายเท่าไหร่ แต่อย่างน้อยหญิงสาวก็มั่นใจว่าเธอมีเรื่องที่โชคดีที่สุดอยู่เรื่องหนึ่ง

 

 คือการที่ได้เกิดมาแต่งงานกับผู้ชายคนนี้ พายุพัฒน์...


..............................................................................................

         กรามหนาขบกันแน่นเมื่อดวงตาคมได้รับรู้ภาพบาดใจระหว่างน้องสาวที่รักใคร่กับเพื่อนชายที่สนิทที่สุดกำลังกอดกันแน่น มือหนากำโทรศัพท์สุดหรูแน่นจนแทบแหลกและเขาเกือบจะเขวี้ยงมันลงทะเลตรงหน้าแล้วถ้าไม่มีเสียงเรียกเข้าจัดจังหวะเสียก่อน
         "อยู่ไหนแล้ว ตังเม" เสียงเข้มเอ่ยกับปลายสายอบ่างระงับอารมณ์
         "อยู่บนเรือสำราญตามที่สั่งแล้วค่ะ แล้วพี่ภัทรอยู่ไหนคะ แล้วให้เมมาที่นี่ทำไมกัน" เสียงหวานเจื้อยแจ้วของ 'ตังเม' หรือ เมธาวี วนากิจ หญิงสาวร่างบางน้องสาวแท้ๆของนาย เมธ วนากิจ คนสนิทของเขาดังมาตามสาย วีรภัทรเหลือบตาคมจ้องมองไปด้านชายฝั่งก็พลันเห็นเรือสำราญลำใหญ่อยู่ห่างจากเรือส่วนตวของเขาไม่มากนัก รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นที่มุมปากอย่างสมใจ
         "ดีมาก พี่อยู่บนเรือส่วนตัวของพี่ที่อยู่ข้างหน้าเธอนั่นแหละ"
         "เอ๋ อ้อ เมเห็นแล้วค่ะ" หญิงสาวโบกมือหยอยๆให้กับชายหนุ่มก่อนที่จะเอ่ยถามข้อข้องใจอีกครั้ง
         "แล้วตกลงพี่จะให้เมมาทำอะไรหรอคะ"
         "งานไม่ยากเกินไปหรอกตังเม เธอเห็นเรือสปีดโบ๊ทที่อยู่ข้างหน้าเราไหม"
         "อ้อ ลำสีขาวลำนั้นใช่ไหมคะ" เมธาวีเอ่ยถามเพือความแน่ใจ
         "ใช่ ลำนั้นแหละ หน้าที่ของเธอก็แค่เร่งเครื่องเรือของเธอให้เต็มที่ แล้วชนมันให้คว่ำซะ!!!"

“อะไรนะคะ”

“เธอก็ได้ยินชัดแล้วนิ ตังเม พี่สั่งให้เธอชนมันให้คว่ำซะ!!” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างเหี้ยมเกรียม แม้จะแผ่วเบา ทว่ากลับหนักแน่นเยียบเย็นจนร่างบางปลายสายถึงกับเสียวสันหลังวาบ เมื่อเพ่งมองเรือเคราะห์ร้ายลำนั้นอีกครั้ง ดวงตางามก็พลันเบิกกว้างเมื่อจำได้ว่ามันเป็นเรือของใคร

“แต่ว่าเรือลำนั้นเป็นเรือของพี่พายไม่ใช่หรือคะ”

“ไม่มีแต่ จะทำหรือไม่ทำ!!”

“พี่ภัทร เมกลัวว่า..”

“พี่รับรองว่าจะไม่มีใครตายแน่นอน ฉันเตรียมคนเอาไว้แล้ว ถ้าเธอคว่ำเรือมันสำเร็จเมื่อไหร่ คนของฉันจะช่วยคนที่อยู่บนเรือสปีดโบ๊ททั้งหมดขึ้นไปบนเรือของเธออย่างปลอดภัย” แม้จะได้รับการยืนยันอย่างหนักแน่นจากวีรภัทรแต่เมธาวีก็อดจะสั่นไหวไปทั่วร่างด้วยความหวาดกลัวไม่ได้

“พี่ภัทรทำอย่างนี้ทำไมคะ เมไม่เข้าใจ”

“เธอไม่ต้องเข้าใจอะไรทั้งนั้น ฉันรับรองว่างานนี้เธอจะได้ผลประโยชน์ไม่แพ้พี่แน่นอน” วีรภัทรเอ่ยอย่างมั่นใจ เขารู้มานานแล้วว่า เมธาวี เด็กกำพร้าที่ครอบครัวเขารับอุปถัมภ์คนนี้แอบหลงรักพายุพัฒน์มาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก ติดแต่เพียงว่าวรัศยาหรือที่เธอมักเรียกว่าคุณหนูหวาน’ ก็หลงรักพายุพัฒน์เช่นกัน เด็กกำพร้าที่แสนจะเจียมตัวอย่างเธอจึงหลบลี้หนีหน้าไม่เข้ามาขวางทางรักของคนทั้งสอง เก็บหัวใจที่บอบช้ำกดเอาไว้ให้ลึกที่สุด ซึ่งถ้าแผนการของเขาครั้งนี้ถ้าสำเร็จ ไม่เพียงเขาจะได้น้องสาวสุดที่รักมาครอบครอง แต่น้องสาวบุญธรรมอีกคนอย่างเมธาวีก็จะมีโอกาสได้สมหวังกับพายุพัฒน์ด้วยเช่นกัน

“เมกลัวว่า..”

“เลิกพูดแต่คำว่ากลัวได้แล้ว พี่ไม่ต้องการคำแก้ตัว ตอบมาคำเดียว ทำหรือไม่ทำ!!” เสียงเข้มแทบจะตะคอกเมื่อดวงตาคมเริ่มสังเกตว่าเรือลำน้อยที่เป็นเป้าหมายเข้าใกล้เกาะส่วนตัวของพายุพัฒน์เข้าไปทุกที หญิงสาวกำโทรศัพท์ในมือแน่น เหงื่อผุดพรายทั่วใบหน้างาม เรื่องนี้นับว่าเป็นเรื่องที่ตัดสินใจยากที่สุดนับตั้งแต่เธอเกิดมา ด้านหนึ่งก็ผู้ที่มีพระคุณท่วมหัว อีกด้านก็คือคนที่เธอฝากใจรักมาเนิ่นนาน

“…”

“ว่ายังไง” ชายหนุ่มเร่งเร้าคำตอบเมื่ออีกฝ่ายมัวแต่เงียบ เมธาวีสูดหายใจเข้าลึกอย่างรวบรวมกำลังใจ ถ้าไม่มีตระกูลวีรเมธาป่านนี้เด็กกำพร้าจรจัดอย่างเธอคงไม่ได้มีอย่างวันนี้ เธออาจจะยังขายพวงมาลัยข้างถนน เป็นโจรลักเล็กขโมยน้อย หรือแม้กระทั่งถูกจับไปขายตัว พระคุณท่วมหัวที่ใช้ไม่หมดนี้ ต่อให้เธอต้องตายแทนเธอก็ยอมได้ นับประสาอะไรกับการที่ต้องทำร้ายคนที่เธอรัก ทำร้ายหัวใจตัวเองจนย่อยยับสักครั้ง

แม้จะต้องถูกคนที่เธอรักเกลียด

แม้จะต้องบดขยี้จนหัวใจแหลกเหลว

เธอก็จะทำ…

“ตกลงค่ะ เมจะทำ”

“ดีมาก พี่ไม่ผิดหวังในตัวเธอจริงๆ ตังเม” รอยยิ้มกริ่มผุดขึ้นอย่างสมใจทันทีที่ได้รับคำตอบ สายตาคมจ้องมองเรือสำราญลำยักษ์ที่กำลังเร่งเครื่องเต็มกำลังค่อยๆแซงผ่านเรือส่วนตัวของเขาไป มุ่งหน้าไปยังเรือสปีดโบ๊ทลำเล็ก

ค่อยๆใกล้เข้าไป ใกล้เข้าไป…

จนในที่สุดก็เกิดการปะทะกันจนเสียงดั่งสนั่นทั่วท้องน้ำ เรือลำเล็กมิอาจต้านทานกำลังจากเรือใหญ่รวมทั้งคลื่นน้ำที่ถาโถม เพียงไม่กี่วินาทีเรือสปีดโบ๊ทสุดหรูทั้งลำก็จมลงสู่ท้องทะเลอย่างรวดเร็ว คงเหลือแต่เพียงเสียงหวีดร้องอย่างหวาดกลัวของผู้คนที่โดยสารบนเรือและรอยยิ้มเหี้ยมเกรียมเลือดเย็นของซาตานร้าย

………………………………………………………………………………………….

แพขนตางามค่อยๆขยับทีละน้อย ความรู้สึกเมื่อยล้าราวกับวิ่งมาสักหลายกิโลค่อยๆลามไปทั่วร่างบางของหญิงสาวจนแทบขยับกายไม่ได้ สติเพียงน้อยนิดถูกรวบรวมให้ร้อยเรียงเป็นความทรงจำ ใช่แล้ว เธอ คือ วรัศยาหญิงสาวผู้โชคดีที่กำลังเข้าสู่พิธีวิวาห์กับชายหนุ่มที่รักเธอสุดหัวใจอย่างพายุพัฒน์ เธอจดทะเบียนกับเขาเมื่อวานและกำลังมุ่งหน้าไปสู่เกาะส่วนตัวเพื่อจัดงานเลี้ยงเล็กๆ แล้วหลังจากนั้นล่ะ ฉับพลันความรู้สึกหวาดกลัวก็พุ่งแล่นเข้าสู่หัวใจเมื่อภาพความทรงจำครั้งสุดท้ายก่อนที่เธอจะหมดสติมาปรากฏอีกครั้งในห้วงความคิดคล้ายฟิล์มที่ฉายซ้ำ

ภาพเพื่อนฝูงที่โดยสารเรือหวีดร้องเมื่อเธอลำเล็กถูกเรือสำราญพุ่งเข้าชน

ภาพที่พายุพัฒน์ที่ไขว้คว้าเธอตะเกียกตะกายเพื่อเอาชีวิตรอดในท้องทะเล

เธอยังคงอยู่ตรงนี้ ยังคงมีลมหายใจอยู่แล้วพี่พาย สามีของเธอล่ะ..

“พี่พาย!!” เสียงหวานตะโกนก้องพร้อมกับสะดุ้งสุดตัว ดวงตาหวานเบิกกว้างอย่างตื่นตระหนกก่อนที่มองโดยรอบกาย

‘ที่นี่ที่ไหน’ ความคิดแวบแรกเริ่มผุดเข้ามาในสมองเมื่อดวงตาสีน้ำตาลสวยจ้องมองไปรอบๆ ก่อนที่จะไปหยุดอยู่ที่ร่างสูงที่กำลังกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ที่โซฟาห่างจากเตียงที่เธอนอนอยู่
ไม่มากนัก ด้วยความที่แสงไฟเปิดเพียงสลัวๆเธอจึงเห็นเพียงเสี้ยวหน้าของชายหนุ่มคนนั้นแบบไม่ถนัดนัก วรัศยาจึงพยายามฝืนกายที่อ่อนล้าลุกขึ้นและค่อยๆเดินไปหาเจ้าของร่างสูงนั้นเผื่อว่าจะมีเบาะแสเกี่ยวกับพายุพัฒน์และเพื่อนๆที่เหลือบ้าง

“คุณคะ” ร่างบางเอ่ยอย่างกริ่งเกรง รู้สึกหวาดกลัวแต่ขณะเดียวกันก็รู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด ชายหนุ่มปริศนาค่อยๆหันมาตามเสียงเรียกอันแผ่วเบานั้นจนเมื่อดวงตาคมของเจ้าของร่างสบประสานกับดวงตาของเธอเข้าพอดี

“ตื่นแล้วหรอคุณน้องสาว เป็นไง ผจญภัยในท้องทะเลสนุกไหม” วรัศยาไม่แน่ใจว่าเป็นเสียงทุ้มเย็นเยือกหรือดวงตาอันคมดุคู่นั้นกันแน่ที่สาบให้เธอหยุดนิ่งจนลืมหายใจไปชั่วขณะ

“พี่ภัทร..”

“อ้าว ยังจำกันได้หรอ นึกว่าเธอความจำเสื่อมแล้วซะอีก” มือหนาของชายหนุ่มค่อยๆคลึงแก้วไวน์ที่บรรจุน้ำสีแดงสดเอาไว้ ดวงตาทั้งรู้จ้องมองน้ำสีเลือดนั้นราวกับสนอกสนใจมันนักหนา

“ฉันคิดว่าเธอ ลืมไปแล้วว่าฉันเป็นพี่ชาย ลืมไปแล้วว่าฉันเตือนเธอว่ายังไง!!” โดยไม่ทันตั้งตัวมือหนาที่โอบประคองแก้วราวกับจะทะนุถนอมเมื่อครู่กลับปาแก้วใบนั้นลงพื้นจนแตกละเอียดไวน์สีเลือดกระเด็นไปทุกที่ไม่เว้นแม้แต่ร่างบางที่สั่นเทาอยู่ตรงหน้า

“พี่ภัทร..” หญิงสาวสะอื้นร่างกายสั่นไหวอย่างควบคุมไม่อยู่ แต่ก็ไม่ทำให้ชายหนุ่มตรงหน้าลดระดับโทสะที่พุ่งสูงได้

“ฉันเตือนเธอแล้วใช่ไหม ว่าอย่าไปยุ่งกับมัน เป็นไงล่ะ สะใจรึยังที่ได้เห็นผัวตัวเองไปลงนรกต่อหน้าต่อตา!!” วีรภัทรเปล่งเสียงหัวเราะอย่างเย้ยหยันเมื่อจ้องมองไปที่น้องสาวตัวดี

“หมายความว่าพี่ภัทร…”

“ใช่!! ฉันเป็นคนทำเองแหละ เธอคิดว่ามันจะมีเรือสำราญที่ไหนที่จะโง่พุ่งไปชนเรือโกโรโกโสลำเล็กๆของไอ้พายมันหรือไงถ้าไม่มีคนสั่ง” ทันทีที่จบประโยคมือบางก็ฟาดเข้าใส่ใบหน้าคมจนสุดแรง

            “เลว!! เพียงเพราะอยากได้ตัวหวาน พี่ภัทรกล้าทำเรื่องเลวทรามขนาดนี้เชียวหรอ พี่ชายที่แสนดีของหวานคนนั้นหายไปไหนแล้ว” เสียงสั่นเครือหลุดจากริมฝีปากได้รูป สาดใส่ให้กับพี่ชายไม่ยั้ง ทั้งๆที่เกิดมาเธอไม่เคยเอ่ยปากด่าใครด้วยซ้ำ

            “ไอ้พี่ชายคนดีของเธอคนนั้นมันตายไปตั้งแต่เธอแต่งงานกับไอ้พายแล้ว” มือหนาบีบรัดต้นแขนเล็กทั้งสองจนแทบแหลก

            “ตอนนี้ก็เหลือแต่ไอ้ผู้ชายคนนี้แหละ ที่อีกไม่กี่นาทีเธอจะต้องเรียกว่าผัว!!”

เอาจัดหนักๆยาวๆไป 100 ก่อนเลยจ้าว่าจะอัพต่อในตอนนี้ก็ดูจะยาวไปอ่ะ ค้างเอาไว้ก่อนละกันไว้ตอนหน้าจัดหนักๆๆๆๆอีกยก

ปล.ใครที่เริ่มทนมิได้กรุณาอย่าอ่านน้า หรืออ่านก็กรุณาแจ้งผู้แต่งก่อนกดแบนด้วนเถิด จะได้จัดน้อยลง เพราะขี้เกียจปลดแบนอ่ะครับ (เครียดอยู่เหมือนกันว่าตอนหน้าจะเอาเป็น censorๆๆๆ เป็นหย่อมๆดีรึป่าว)

 ตัวอย่างเรียกน้ำย่อยจ้า(แรงไปป่าวเนี่ย)

“หยุดนะ!! พี่ภัทรจะทำอะไร”

“ฮึ ฮึ อย่าทำเป็นไร้เดียงสาไม่รู้หน่อยเลย ไม่ใช่ว่าเมื่อคืนโดนไอ้พายปรนเปรอมาทั้งคืนจนติดงอมแงม รุ่งเช้าเลยต้องรีบแต่งงานเพราะทนรอไม่ไหวแม้แต่วินาทีเดียวหรือไง” น้ำเสียงเหี้ยมเอ่ยประชดประชันข้างหูพร้อมกับฟันคมที่ขบกัดใบหูเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว

“ต่ำที่สุด!!” เสียงหวานตะโกนก้องขณะที่ร่างกายทุกส่วนพยายามออกแรงเต็มที่เพื่อให้พ้นจากอ้อมแขนแข็งแกร่ง แต่ไม่ว่าจะทุบตีมากแค่ไหนดูเหมือนร่างสูงตรงหน้าจะไม่สะเทือนแม้แต่น้อย

“เดี๋ยวเธอก็รู้ว่ารสชาติต่ำๆของฉันเป็นยังไงรับรองว่าเถื่อนสะใจกว่าไอ้พายหลายร้อยเท่า จนเธอจะต้องลืมรสชาติผู้ดีอย่างมัน และติดใจรสชาติต่ำๆอย่างฉันจนต้องเรียกร้องหาไม่หยุดแน่!!”

ช่วยเม้นกันวันละนิดจิตแจ่มใจ ให้คนแต่งมีกำลังใจสู้ต่อไปด้วยนะครับ จะปั่นถวายหัวเลย จุ๊บๆ

ตอนนี้มีตัวละครสำคัญเพิ่มขึ้นแล้วนะครับ ที่จะทำให้เรามีซาตานสุดหล่อ โหด โฉด เพิ่ม แต่ อุ๊บ ไม่เอาเด๋วสปอยมากไปจะไม่สนุก เอาเป็นว่ารออดใจอ่านกันดีกว่ารับรองสะใจปนน่ารักไม่แพ้พระเอกของเราแน่นอน อิอิ

ตอนนี้เนื้อหาเริ่มเข้มข้นมากขึ้นทุกที เราจะมีความเป็นไปของตัวละครคู่ต่างๆมากขึ้นแล้ว หวังว่าคงจะติดตามอ่านกันต่อไปนะครับ (^/\^)


 ขอขอบคุณมาสำหรับกำลังใจแล้ะความคิดเห็นทำให้ข้าน้อยมีกำลังใจขึ้นมาอีกหลายกอง ที่อย่างน้อยก็รู้ว่าไม่ทิ้งกัน ^-^
     อืมตอนนี้พี่ภัทรโฉดอีกแล้วพี่แกเล่นจะคว่ำเรือเลยทีเดียว แต่ความชั่วนี้ยังมิหมด รอดูกันต่อไปนะคร้าบบบ
ตามคอนเส็บ หล่อ โหด โฉด เลว สไตน์ endless love,enternal pain
              
   
       อยากรู้ไหมเอ่ยว่าพี่ภัทรจะทำอะไรน้องหวาน (เอ่อ ไอ้คนแต่งบ้า เขารู้กันหมดทั้งบ้านทั้งเมืองแร้น)ติดตามได้ใน ตอนหน้านะจ๊ะ (ถ้าชอบอย่าลืมเม้นน้า เพราะเม้นของทุกท่านที่ทำให้ข้าพเจ้าลากสังขารมาแต่งได้นะเนี่ย ขอบพระคุณจริงๆ)


คือ หายไปนานเลยครับพี่น้องขออภัยเป็นอย่างยิ่ง เนื่องจากตอนนี้เริ่มเรียนอย่างหนักหน่วงขึ้น บางวันทำงาน 7.00 วันนี้ถึง 7.00 วันพรุ่งนี้ + เรียนต่ออีกจนถึง 4-5 โมง T-T บางคืนนอนน้อยจนมึนเลย
 
คือ ตอนแรกคิดๆอยู่ว่าอยากจะเขียนให้จบหมดเลยแล้วค่อยๆอัพ แต่คิดไปคิดมาแล้วคิดว่าคงจะอาศัยเวลานานอยู่ ก็เลยคิดใหม่ว่าจะพยายามอัพบ่อยๆทีละนิดละหน่อยก็ยังดีเพราะข้าน้อยยังเห็นมีคนสนใจจะอ่านอยู่ คิดแบบนี้ดีไหมครับหรือว่าจะเอาแบบทีเดียวเลย เฮ้อคิดไม่ตกจริงๆ T-T