ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    • ฟอนต์ THSarabunNew
    • ฟอนต์ Sarabun
    • ฟอนต์ Mali
    • ฟอนต์ Trirong
    • ฟอนต์ Maitree
    • ฟอนต์ Taviraj
    • ฟอนต์ Kodchasan
    • ฟอนต์ ChakraPetch
รวมเรื่องสั้น/ตอนพิเศษ แต่งเอง [YURI]

ลำดับตอนที่ #10 : Ribbon S 03

  • อัปเดตล่าสุด 15 พ.ค. 51


ชั้น........มีแผลขนาดใหญ่ที่หัว...เป็นบาดแผลที่ได้มาจากอุบัติเหตุอะไรซักอย่างนี่ล่ะ ตัวชั้นเองก็จำไม่ได้และดูเหมือนว่าไอ้อุบัติเหตุนี่จะทำให้ความจำของชั้นช่วงนั้นไม่ปะติดปะต่อกันจนเรียงลำดับเหตุการณ์อะไรไม่ได้

แต่สิ่งเดียวที่ชั้นจำได้อย่างแน่ชัด.....สนามเด็กเล่นตอนพระอาทิตย์ตกดิน เสียงเพลงบอกเวลา สนามทรายที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำ รอยยิ้มและมือที่เล็กและบอบบางของเด็กตรงหน้า......

 

“.........สึ.........ริสึ!

“ค......คะ! คุณผู้จัดการ!” ร่างสูงคลายออกจากภวังค์เมื่อถูกสาวในชุดวอร์มตรงหน้าตระโกนเรียกชื่อ

“เป็นอะไรไปน่ะ ชั้นเห็นเธออู้ซ้อมตั้งนานแล้วนะ เอ้า! ผ้าขนหนู” ผู้จัดการสาวโยนผ้าขนหนูสีขาวให้กับริสึแล้วชี้ไปที่ก๊อกน้ำด้านนอก

“ขอโทษค่ะ พอดีคิดอะไรเพลินไปหน่อย” ริสึยิ้มแหยๆก่อนที่จะเดินไปยังก๊อกน้ำและเปิดเพื่อที่จะล้างคราบเหงื่อไคลบนใบหน้า

เด็กคนนั้นเป็นใครกันนะ....แต่ว่า.....ทำไมความทรงจำนั่นทำให้เรารู้สึกโหยหาอย่างประหลาดแบบนี้นะ

 

“นี่ ริสึ รู้สึกว่าหมู่นี้เธอดูเหม่อลอยพิกลนะ หลังจากที่ได้แชมป์แล้วน่ะ” ผู้จัดการสาวเดินอยู่ข้างหลังของริสึแล้วพิงหลังเข้ากับแผ่นหลังของอีกฝ่าย

“ก็.......คงจะเป็นช่วงหมดไฟมั้งคะ ก็เลยรู้สึกโหวงๆแบบนี้” ริสึหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาเช็ดผมอย่างไม่คิดอะไรมาก

“อืม ว่าแต่ ริสึ แผลบนหัวของเธอเนี่ยมองเห็นเด่นชัดจังเลยนะ โดยเฉพาะกับเธอที่มีผมสีดำสนิทแบบนี้....รอยแผลแบบนี้เลยยิ่งดูเด่นสะดุดตาเข้าไปใหญ่” นิ้วเรียวไล้ไปตามเส้นผมที่ซอยสั้นไปมาจนถึงรอยแผลขนาดใหญ่ที่เด่นกว่าจุดอื่นๆ

“พอเถอะค่ะ คุณผู้จัดการเดี๋ยวชั้นก็โดนหัวหน้.....แฟนของคุณเขม่นเอาอีกหรอก คราวนี้ก็กว่าจะทำให้หัวหน้าเชื่อได้ว่าชั้นคิดกับคุณแค่พี่สาวได้เนี่ยเล่นเอาปางตายเลยนะคะ” ร่างสูงปัดมือของอีกฝ่ายออกแล้วเดินเข้าไปในโรงฝึกของชมรมโดยที่ทิ้งอีกฝ่ายเอาไว้ด้านนอก

 

 

“กลับมาแล้วค่ะ” ร่างสูงเอ่ยทันที่ก้าวเข้ามาภายในบ้าน

“อ้าว ริสึ กลับมาแล้วเหรอลูก...พอดีเลย แม่มีเรื่องจะคุยด้วยพอดี” หญิงวัยกลางคนเดินออกมาจากห้องครัวพลางกวักมือเรียกลูกสาวของตนที่เดินเข้ามาภายในบ้านเมื่อครู่นี้

“มีอะไรเหรอคะ? แม่” ริสึวางกระเป๋าเป้และดาบไม้ไผ่ไว้ข้างๆบันไดขึ้นชั้นบนก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องครัว

“ขอโทษนะจ้ะ ริสึ แต่ว่างานของพ่อน่ะจะต้องย้ายอีกแล้วล่ะ ทั้งที่ลูกคุ้นเคยกับที่นี่แล้วแท้ๆเลยนะ”

“........คราวนี้....จะย้ายไปที่ไหนเหรอคะ?” ร่างสูงดูใจเย็นกับเหตุการณ์นี้อย่างประหลาด

“อืม........ไม่ได้ไปที่ไหนไกลหรอกนะ แค่เราจะย้ายกลับไปเมืองที่เราเคยอยู่ก่อนหน้านี้เท่านั้นเอง” คำตอบของผู้เป็นแม่ทำให้ริสึถึงกับทำหน้าฉงนเล็กๆ

“................เหรอคะ” ร่างสูงตอบกลับไปสั้นๆและเดินออกจากห้องครัวเพื่อที่จะขึ้นไปยังห้องนอนของตนที่อยู่ชั้นบน

 

เมื่อหัวแตะถึงหมอนริสึก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนที่จะยกมือขึ้นมาจับรอยแผลของตนและลูบไปมา ทุกครั้งที่พยายามจะนึกถึงเรื่องราวในอดีตก่อนที่จะสูญเสียความทรงจำ ก่อนที่จะย้ายบ้านมาเพราะงานของพ่อ อาการเจ็บจี๊ดที่แผลเป็นบนหัวจะต้องพาลทำให้เลิกคิดถึงเสียทุกที

ถ้าหากเรากลับไปที่นั่น.......เราจะจำสิ่งที่ลืมไปได้ไหมนะ....บางอย่างที่เราลืมไปแล้ว......บางอย่างที่สำคัญมาก.... ทุกครั้งที่เรามองริบบิ้นสีแดงนั่นเรารู้สึกเหมือนกับว่า....เราจะต้องทำอะไรบางอย่าง...อะไรบางอย่างที่เราได้สัญญากับเด็กคนนั้นเอาไว้ เด็กผู้หญิงที่เราจำไม่ได้แม้แต่ใบหน้า....

 

 

ก่อนวันย้ายบ้าน 2 วัน

ริสึไปยังร้านทำผมเพื่อที่จะเปลี่ยนสีผมของตัวเองจากสีดำปีกกาให้กลายเป็นสีชาอ่อนๆที่แทบจะกลมกลืนกับสีของผิว รอยแผลเป็นขนาดใหญ่บนหัวนั้นจากที่เคยดูสะดุดตาก็เปลี่ยนเป็นว่าถ้าหากไม่สังเกตก็จะไม่เห็นเพราะความกลมกลืน

หลังจากที่ไปยื่นใบลาออกกับทางโรงเรียนแล้วนั้นริสึจึงได้เลยไปยังห้องชมรมที่ตอนนี้มีคนอยู่เพียงไม่กี่คน

“อ้าว ริสึ หายไปไหนมาหลายวันเชียว โดดซ้อมเหรอ?” ประธานชมรมที่หันมาเจอกับริสึพอดิบพอดีถามถึงการหายหน้าไปหลายวันของอีกฝ่าย

 

“........เอ่อ คือว่าวันนี้ชั้นมาขอลาออกจากชมรมน่ะค่ะ หัวหน้า” ร่างสูงล้วงซองขาวออกมาจากกระเป๋ากระโปรงแล้วยื่นให้กับอีกฝ่าย

 

“.........ทำไมล่ะ คิดที่จะเลิกเล่นหรือว่าจะย้ายบ้านเหรอ? ถ้าคิดที่จะเลิกเล่นล่ะก็น่าเสียดายฝีมือหรอกนะ คุณที่หนึ่ง” น้ำเสียงของประธานชมรมที่ฟังดูตกใจเล็กน้อยในตอนแรกเปลี่ยนมาเป็นการพูดเชิงหยอกล้อเล็กๆ

 

“ย้ายบ้านค่ะย้ายบ้าน ย้ายตามงานของพ่อน่ะค่ะ เมื่อกี๊ก็ไปยื่นใบลาออกจากโรงเรียนแล้วเลยมายื่นใบลาออกจากชมรมด้วยค่ะ” ริสึยืนเท้าเอวแล้วยิ้มอย่างกวนๆกลับไป

 

“งั้นเหรอ? มันก็ช่วยไม่ได้นี่นะ...งั้นก็รักษาตัวด้วยก็แล้วกันนะ ยัยตัวแสบ พอย้ายไปแล้วอย่าไปสร้างปัญหาไม่ก็ไปชวนทางนั้นเขาทะเลาะล่ะ.....แล้วเจอกันในการแข่งนะ ถ้าหากเธอยังเล่นเคนโด้อยู่น่ะ” ประธานชมรมลูบหัวอีกฝ่ายที่อ่อนกว่า

 

“รู้แล้วล่ะน่า หัวหน้าเองก็รักษาตัวด้วยแล้วกันนะคะ แล้วถ้ามีโอกาสอาจจะได้เจอกันอีกนะ” ริสึปัดมืออีกฝ่ายแล้วตอบกลับไปก่อนที่จะวิ่งออกจากที่ตรงนั้น พอวิ่งไปได้ไม่กี่ก้าวร่างสูงก็หันกลับไปแล้วโค้งเล็กน้อยให้กับประธานชมรมและผู้จัดการชมรมที่เดินมาพอดีพร้อมกับพูดทิ้งคำพูดเอาไว้

 

ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างค่ะ คุณผู้จัดการ หัวหน้า

 

 

ติดตามเรื่องนี้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน

ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

loading
กำลังโหลด...

อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

loading
กำลังโหลด...

ความคิดเห็น

กำลังโหลด...

ความคิดเห็น

กำลังโหลด...
×