คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 10
อนที่ 10
"หิวไหม? ถ้าหิว็ินมันเ้าไปไ้นะ"
เ้านายหนุ่มพู พลาเินเ่าเ้ามาหาเธอ แพวัเริ่มสั่นสะท้าน ้อมอประิมารรมิ้นเออเา ้วยไม่เยพบเห็นาที่ไหนมา่อน ยิ่ไ้ยินำพูเิวนอเาให้ลืนินมัน สาวน้อยถึับเผลอเม้มอบปาอย่าลืมัว
อรรถัยลุึ้นยืนเ็มวามสู ในะที่สาวน้อยแหนึ้นาม เธอ้อมอุ้นเอ็นลำเื่ออเาไม่วาา อรรถัยยับเ้าไปใล้เธอ ่อนะป้อนท่อนเสน่หาสอเ้าไปในปาเล็ ที่เ้าออ้ารับอย่าเ็มปาเ็มำ
"อาส์..."
เ้าอร่าายแร่ถึับส่เสียำรามออมา พลาสอนิ้วเรียวเ้าไปในลุ่มผมสลวย้าๆ ่อนะเ้าหาัวเอเป็นัหวะเบาๆ
"โอ้ว! "
ปาเล็ๆ รอบรอท่อนเนื้อให่ยาวนมิ้าม ยามที่เาันส่มันเ้ามา วามให่โอมันยาวไปเือบะถึอหอย แ่หิสาว็ไม่เยิยอมแพ้ เธอห่อปารอบรอมัน พลาูื่มอบรับเาอย่าเอาเป็นเอาาย
"อ๊อ!"
วามให่ยาวอท่อนเอ็นอุ่น ทำให้เธอเือบสำรอออมา ยามที่มันพุ่ทะยานเ้าไประทุ้ผนัลำออเธอ แพวัถึับโ่อระเสือระสน
"มันยาวไปเหรอ?"
เาว่าพลาถอนท่อนเอ็นออมา เพื่อให้สาวน้อยที่ำลัสำรอนน้ำหูน้ำาแไ้พัหายใ แพวัเหมือนะิใในวามให่ยาวรหน้า สาวน้อยเอื้อมมือว้าเอาท่อนลำให่ยัเ้าปาอีรั้ ่อนะูเลียปลายุ้นแๆ อย่าเมามัน เล่นเอาเ้านายหนุ่มถึับส่เสียรารัวๆ
"ี้! อาส์ อาาา!"
วามให่อวบนับแน่นในปา ทำให้สาวน้อยูื่มนแ้มนุ่มอบเรียว พลาูลืนธารเสียวที่เริ่มึมออมาาปลายแร่ เมื่อรู้ัวิธีารวบุมให้เาบ้าลั่ไ้ แพวั็เร่ัหวะูัุ้นให่เพื่อทรมานเา เสียูเลียเล็ลอออมาาริมฝีปาบา ราวับไ้ินอาหารที่ถูปา วามระสันเสียวอายหนุ่มถูระุ้นย้ำๆ าสาวน้อยรหน้า เธอพลิบทบาทาเหยื่ออเา ลายมาเป็นนัล่าสาวผู้ำนา้านามารม์ ปาเล็ๆ รอบรออาารี ่อนะื่มูรูพิษ นสายธารุ่นพุ่ทะยานออมา
"อาาาส์ ี้! อืม!"
ปาเล็ยัูลืนน้ำรัสีาวุ่น ที่ทะลัเอ่อล้นออมาเลอะอบปาบา ร่าแร่ที่แ็เร็ ยัยับท่อนเอ็นที่่อ้าในปาอเธอเบาๆ สาวน้อยูเลียปลายุ้น พลาอบรับารุนันอท่อนเอ็นให่ มือหนาเอื้อมลมาับที่ปลายาเรียวไว้ ่อนะเยึ้นมามอสบาัน อรรถัยไล้ปลายนิ้วที่ริมฝีปาบาอหิสาว ่อนะถอถอนแท่ายร้อนออาปาแบเบาๆ และนั่ลุเ่า่อหน้าเธอ พลาแนบหน้าผาลับหน้าผามนอนรหน้า อีทั้มือหนายัลูบไล้แ้มเนียนอย่าหลใหล
"เ่เหลือเินเ็ี รู้ะ้วยว่า้อลืนลไป เธอำลัทำให้ันลั่ไล้อย่าหนัเลยรู้ัวไหม"
ร่าเล็หลับาพริ้ม ยามที่ลมหายใอุ่นเป่ารลมา มันเหมือนระุ้นใหุ้ระสันอเธอเริ่มทำานอีรั้ ร่าบาถูผลัเบาๆ ให้นอนราบลไปับเียนุ่ม ่อนะถูเ้านายหนุ่มแนบร่าำยำที่เปลือยเปล่าลไปหา วามให่ยาวที่โนรีพิษเมื่อรู่ ทำท่าเหมือนะลับมามีพิษสอีรอบ
อรรถัย้มลไปูบไ้ออาวเนียน พลาถูไถเลื่อนล้อยล่ำ ริมฝีปาหนาเลื่อนลมาูื่มยออสีมพููัน นนใ้ร่าสั่นสะท้านไปทั้ัว
"อ๊า! ุอรรถา เสียวัเลย่ะ"
เสียใสๆ ราออมาอย่าหวานหู นเล้าโลมถึับยิ้มริ่มพอใ ในนาทีที่มือเรียวเลื่อน่ำลไปหาุยุทธศาสร์ ร่าบาถึับรีบหุบเรียวาแทบไม่ทัน เ้านายหนุ่มเห็นเ่นนั้น ็รีบเร่ส่นิ้วเรียวยาวุัน สอผ่าน่อทาสวรร์ เ้าไปทัทายม่านุหลาบามทันที
" อื้อ!"
มือให่ยับนิ้วเรียวถี่ๆ พลาันิ้วึ้นมาแะทีุ่ระสันเสียวรัวๆ นร่าน้อยถึับยสะโพึ้นร่อนไปามัหวะ วามเร้าใในท่าทียั่วยวนสายา ทำให้มือหนายับนิ้วเรียวสอใส่แบบไม่ปรานี เมื่อโยนีน้อยเริ่มุ่มแะ้วยน้ำ้าหนืใส นิ้วเรียวให่ึ่อยๆ ถอนออ ่อนะ่อหัวบานเสียบาที่ร่อหลืบแทน
แพวัเห็นท่าะเพลี่ยพล้ำ่อเ้านายหนุ่ม ึผวาายลุึ้นันัวเาให้ออห่า
"ุอรรถ! อย่า่ะ!"
"ไม่เอาน่าแพ เธอะ่าันรึยัไ"
"หนูลัว่ะ ฮือๆ อย่าทำหนูเลยนะะ ฮือๆ"
สิบระบวนท่าหรือะสู้มารยาหิ เมื่อสาวน้อยแสร้ร้อห่มร้อไห้เหมือนะายเสียให้ไ้ อรรถัยเอ็แทบะลั่าย่อหน้าเธอ เมื่อสาวน้อยทำท่าเหมือนหวาลัวในสัมผัสอเา
"เธอะหลอให้ันบ้าลั่อยู่แบบนี้ไม่ไ้นะสาวน้อย เห็นใันหน่อยสิ"
เมื่อร่าหนาเริ่มสั่นสะท้าน้วยอารม์ที่ันอยู่ภายใน ทำให้สาวน้อยเริ่มใอ่อนทั้ที่ลัวแทบาย เธอยัไม่ล้าพอที่ะยอมรับสัมผัสอเา อรรถัยไม่อารีรอและ็ไม่ิะฝืนใเธอ เาึับท่อนเอ็นให่วาทาบไว้บนเนินเนื้ออวบอูม ่อนะับเรียวาามที่อ้าว้าให้หุบรัท่อนเอ็นให่อน ร่าน้อยถึับใในสิ่ที่เ้านายหนุ่มทำ เพียร่าหนายับาย ออัสะโพสอบเ้านับบั้นท้ายสาว วามบีบอัรัแน่นอท่อนาเรียว ็สร้าวาม่านเสียวให้เาไม่แพ้ัน
"อ๊ะ! ุอรรถา! อื้อ!"
ยามที่เ้านายหนุ่มออัสะโพสอบเ้าหาายสาวอย่าหนัหน่ว ทำให้เนื้อยวพวให่แะโนุระสันอหิสาว สร้าวามเสียว่านให้ับแพวัเป็นอย่ามา ท่อนยาวให่ที่วาพาบนเนินเนื้อ็ยับไปามัน วามาบ่านทำให้ร่าเล็หุบเร็าามแน่น เพื่อบีบรัุ้นแ็อเ้านายหนุ่มนแทบยับไม่ไ้ อรรถัยเ็บวามอัอั้นเอาไว้ไม่ไ้อี่อไป เารวบสอาเรียวพาบนบ่าไว้ ่อนะอท่อนยาวให่ใส่ร่าเล็อย่ารัวๆ วามบีบอัับแน่นอ้นาเรียว บวับวามเสียวาารถูระแทอเ้าพวให่ ทำให้ทั้หิสาวับเ้านาย ้าว้ามไปแะอบฟ้าพร้อมๆ ัน
"อื้อ! อ๊าาาส์ "
"อาส์!"
ร่าน้อยเร็ระุึ้นทันที ในะที่เนื้อยวพวให่แะแนบุเื่อมสวาทอย่าแน่นแฟ้น ร่าหนา้านบนเร็แร่แหนหน้าึ้นฟ้าอย่าถึสุ ท่อนเอ็นให่ลำเื่อที่พาอยู่บนเนินเนื้ออวบอูม พ่นธารพิศวาสนเปรอะเปื้อนแผ่นท้อแบนราบอแพวั ร่าน้อยถึับนอนหอบหายใแผ่ว ่อนเ้านายหนุ่มะ้มลูสอเ้าส่ท้ายเป็นราวัล
"แฮๆๆ ันมีวามสุเหลือเินแพ เธอทำให้ันแทบาใายรู้ไหม"
อรรถัยเอ่ยมเธออย่าถูอถูใ ่อนะแนบุมพิลไปบนหน้าผาเนียนอย่านุ่มนวล ร่าหนาโอบอร่าเล็แนบออย่าโหยหา แพวัเป็นผู้หินแรที่ทำให้เารู้สึื่นเ้นลอเวลา แถมยัรู้สึอิ่มเอมทุรั้ที่เสร็ิ่อหน้าเธอ
ความคิดเห็น