คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่1 :สอบเข้า!…ปะทะอดีตห้องฮีโร่ที่แกร่งที่สุด!
"หน่อยแน่ไอ้พวกไม่เห็นหัวชาวบ้าน!"
คำหัวเสียสบ่นสุดแรง...
นั้นคือสภาพของร่างที่โดนเหยียบเละของผมฮิมิยะ ทาเครุ ลุกขึ้นกับบาดแผลบวมช้ำที่ค่อยๆเยียวยาจนหายขาดจาหอาการบาดเจ็บ ตั้งตัวตั้งเท้าออกวิ่งตามพวกฝูงตีนที่เข้าเหยียบผมเมื่อครู่ไปกับเสียงไล่หลังว่า "ฉันจะฆ่าพวกแกให้หมดดดด!!"
การสอบในภาคปฏิบัติก็คือต้องแตะตัวร่างจำลองของฮีโร่ ที่สะท้อนผ่านเครื่องโซลิคโฮโลแกรมที่ติดตั้งอยู่ทั่วสนาม
พูดง่ายๆคือตืบฮีโร่จำลองที่จะโผล่มาที่ไหนก็ได้นั้นแหละ ส่วนบอสที่ควรหลีกเลี่ยงที่สุดก็คือ...
บางอย่างรูปสีดำวิ่งส่วนผ่านผมไป...
สัมผัสที่คุ้นเคยรู้สึกตัวขึ้น หันหลังกลับไป
"อาดิว..."
คำเรียบๆที่กล่าวจบคำขณะที่ร่างผู้เข้าสอบหลายสิบคนหมอบลงไปกับพื้น
ทั้งหมดคือฝีมืของบอสใหญ่ของสถานที่แห่งนี้ ชายหนุ่มผมสีทองทรงใกล้เคียงกับชองผมแต่หน้าม้ารวมที่กลางหน้าผาก ดวงตาสีแดงเลือดเข้มข้น กับใบหน้ารูปงามสมชาย ดูจากร่างอายุก็คงราวๆผมในตอนนี้
"จิคุ..."
“…”
การตอบสนองของร่างโฮโลแกรมสเหมือนจริงคือหน้าเคร่งขรึมส่งดวงตามาดร้ายหาผู้เข้าสอบอย่างผม อันรีบตั้งตัวให้ไวเกิบไม่ทันการเพราะพริบตาเขาก็พุ่งมาหวดกระบองยาวสีดำเข้าหาผมที่ตั้งรับด้วยอาวุธชนิดเดียวกันแต่ต่างซึ่งคุณสมบัติของทั้ง2ที่ตีต้านกันเกิบมวลสาร สะลายสิ่งของสีทมิฬทั่วบริเวณ
“คึ๊ก...! เอื้อ~!!"
ไม่ไหว! แรงอีกฝ่ายเยอะไป! หัวสั่งให้รีบถอยลงมาก้าวนึง ผลลัพธ์คือปลายด้ามของกระบองถูกพื้นเป็นรอยแตกยาวกลางท้องถนนจำลอง ยาวถึงปากทางเข้าของสนาม
"ชิ!"
โดโคโกมะที่อยู่ใกล้บริเวณนั้นก็รีบกระโดดถอยหลังลงสู้กับผู้ผมส้มมัดหางม้าที่ อันมองนิ่งๆขณะร่างของผู้ชายมีเขา2ข้างกำลังลอยฟ้าอยู่ช่วงจังหวะ มือของเขาก็ตะหวัดขีดเขียนอักษรกลางฟ้าอ่านว่า "รากไม้"
"ฮ้ะ!"
สิ้นเสียงจากผู้ชายผมหางม้าส้ม รากไม้จากดินก็ไต่ขึ้นร่างของเจ้ายักษ์จอมจองหองจับตรึงแขนและขาไว้กลางอากาศในที่ตรงนั้น
โดโคโกมะหาได้หน้าถอดสี หากแต่เขารู้ถึงเส้นชัยแห่งความสำเร็จของเขาจนหลุดยิ้มออกมา
"อย่างนี่นี้เอง...ถ้านั้น!"
มือที่ถูกจับตรึงจังสามารถขยับข้อมือกวัดแทงปากกาที่เอาออกมาจากใต้แขนเสื้อ อย่างสะดุดตา แค่นิดเดียวที่สายตาโฟกัสที่ข้อมือที่เคลื่อนไหวได้อิสระ
"...!!???"
ร่างก็หยุดข้างชงักไป กับรากไม้ที่ค่อยๆคลายร่างที่ถูกพันธนาการในหลุดออก ลงถึงพื้นด่วยเข่าขวาที่หย่อนลงพอทรงตัวไม่ให้ล้มได้
และนั้นก็ครบเงื่อนไขของการสอบที่แสดงผลผ่านหน้าจออินเตอร์เฟตของหมอนั้นที่เขียนไว้ว่า "โดโคโกมะ บันตะ สอบผ่าน"
"ฮึ ๆ ๆ ก็ไม่เท่าไหร่นี่"
ความได้ใจแบบนั้นผมยิ่งหมั่นไส้หมอนั้นมากแต่จะหลุดสมาธิตอนตั้งรับกับเจ้าของฉายาฮีโร่อันดับ1ไม่ได้เด็ดขาด
ร่างโดโคโกมะวาปตัวออกจากสนามสอบไปจากเงื่อนไขที่เคลียร์ได้ ตามด้วยระเบิดที่ดังสนั่งรับรู้ว่า "เร็นลงมือแล้ว...แต่มันไม่ใช่แค่เสียงระเบิดแบบนั้นอย่างเดียว" แสดงว่า "มีอีกคนอยู่" และเดาไม่ยากว่าเป็นใคร
"ได้แค่นี้รึไง~!?"
หญิงสาวผมน้ำตาลทรายที่ปล่อยยาวชุดนักเรียนUAรู้เลยว่าโฮโลเกรมพวกนี้คือเซท ของห้อง1Aเมื่อ11ปีก่อนอย่างไม่ต้องสงสัย
"ยังหรอก! ขีดจำกัดอะไรก็เข้ามาเลย! จะฝ่าไปให้ดู!"
เร็นฮึดขึ้นเต็มที่พื้นทีในรัศมีส่องสว่างรอบนอกออกกระแสพลังสีเขียวที่ไหล่ส่งไปที่ฝ่ามือทั้งคู่
"หึ! มันต้องแบบนั้นสิ!"
ที่มือขวาและซ้ายของคิริโกะร่างเมื่อ10กว่าปีก่อนกมีมวลทรงกลมสว่างสีน้ำตาล ที่เข้าประกบผ่านฝ่ามือโดยเล่งไปด้านหน้าส่งผ่านกระแสสลับขั่วจากพื้นสู่มือที่ทำการปลดปล่อยไม้ตายที่เหมือนกันสำหรับผู้ใช้ระเบิด
""เจโนไซด์...แฟลช!!!""
ตู้ม!!!! ท่าที่เหมือนกันแต่ต่างสีและต่างผู้ใช้งานยิงใส่กันรุนแรงเป่าสิ่งก่อสร้างรวมทั้งผู้คนที่อยู่ภายในรัศมี2กิโลปลิวยังกับใบไม้ที่ลอยไปตามลมแรง
แม้แบบนั้นก็ตามแต่บนฟ้าก็ยังคงมีการปะทะกันอยู่ตลอด เซฟตี้ของรูปทรง4เหลี่ยมปลดออกยิง ระเบิดตอปิโดจิ๋วออกมา12ลูก โดยกำหนดเป้าหมายที่มังกรตัวใหญ่ที่บินหลบโลดโผนกลางฟ้า หลบในแนวยากจนระเบิดพวกนั้นชนกันกลางอากาศจนระเบิดหายกันไป
เสียงคำรามของร่างยักษ์สีแดงปลดปล่อยเปลวเพลิงสีส้มผลาญคืนที่หญิงผมสีขาวที่ลอยฟ้าโดยเครื่องเจทที่อยู่ด้านหลัง ที่ส่งแรงบูสอัพโยกหลบเฉียงตัวพุ่งสวนขนานตัวกับเพลิงที่ผ่านพ้น
“เอาไม้ตายนี้ไปกินหน่อย!”
สาวหัวขาวยาวครึ่งหน้าบนมีเลนส์ครึ่งหน้าที่ล็อคเป้ารูปอินฟราเรดของมังกรตัวใหญ่ เอวขวาและซ้ายปรากฏกระบอกทรง4เหลี่ยมผืนผ้ายาวสีขาว ที่เธอผู้โบยบินบนฟ้ามือจับไปที่ด้านใต้ของสิ่งนั้น
“ ทวินอาร์มแคนนอล!”
แสงพุ่งสีขาวออกตัวจากกระบอกปืนคู่ ถูกเป้าของมังกรสีชาติเข้าให้ สิ่งที่มุ่งหวังไว้กลับไม่ได้เป็นแบบที่คิด เพราะตอนที่ควันไฟจางลงไปนั้นคือ กำแพงสนามพลังบนฟ้า ที่มีจุดศูนย์กลางคือ อุปกรณ์มรงกลมสีแดงที่มีเกราะสีขาวปลดผนึกลูกแก้วนั้นออกมากลายเป็นกำแพงสนามพลังอย่างที่เห็น
“ถอยไป”
“…?”
คางของสัตว์ยักษ์หันลงมาด้านข้าง ผู้หญิงผมดำเอวรูปสัดส่วนใหญ่โต หน้าจ้องตรงที่หญิงที่แบกอาวุธสงครามมาเต็มกำลัง
มังกรขึ้นเสียงตอบกลับเป็นภาษาคนทันที
“ถ้าถอยฉันก็มีสิทธิ์ตกน่ะสิ อนาคตฉันฉันเลือกเองน่า”
“ช่วยไม่ได้ ถ้านั้นก็อย่ามาขวางก็พอ”
ผู้หญิงผมดำยาวคนนั้นท่าทางเย็นชารับ เตรียมสู่เคียงข้างกับมังกรเสียงสาวผนึกพลังร่วมกันต่อกรกับป้อมปาการลอยฟ้าที่พร้อมรับคำท้าของผู้เข้าสอบ
“Come on challenger… send every soldier! เพราะฉันนั้น~! คือแอนดรอย์! ผู้~ไร้ เทียมทาน!”
ออร่าสว่างสีทองล้นทะลักพุ่งพล่านจากร่างชายผมสีเงินยาว ทั่วทั้งสนามต่างหวั่นเกรงให้กับฮีโร่แห่งเสียงเพลงที่จับต้องได้ ในร่างของมนุษย์ตัวสีเขียวตามร่างเกราะเปลือกมีรอยแต้มเขียวแก่เต็มตัวกับหัวที่มีเนื้อเกราะคล้างมงกุฎขี้ขึ้นบนหัวดูคลาสสิค กับส่วนเนื้อที่เหลือที่เป็นสีขาว
“Come on challenger… send every soldier! จงระวัง~! ทุกย่างก้าวของแกนั้น~ ให้ดี…!!”
จบเพลงพลังมหาศาลปัดเป่าควันไฟจากระเบิดของการปะทะไม้ตายรอบทีแล้วไป ตอนนี้ความเร่าร้อนของสนามรบที่ชื่อว่าการสอบเขาUAในที่แห่งนี้ เอสคอรัสในวัยเยาว์ตั้งท่าจ้อง หญิงผมเงินไฮไลต์มิ้นต์เขียว หญิงผมวูฟคัตสีดำที่มือถือกีต้าไฟฟ้าลายดุดันไว้ กับชายผมฟ้าหน้าม้าจรดกลางหน้าผาก ทั้ง3คนหนักใจพร้อมนึกขึ้นในหัวว่า “นี่น่ะเหรอ…เอสของห้อง1Aในยุคที่แกร่งที่สุด”
ในมุมของเมืองที่ห่างไกลจากจุดปะทะใหญ่ ก็มีกองร่างนอนคว่ำเรียงกันเป็นชั้นๆ ที่ที่ด้านนก็มีมือของสัตว์ญาติของเสือที่นุ่มฟู ขนาดใหญ่กว่าฝ่ามือคนพอสมควร กำลังยืดเส้นยืดสายคลายเมื่อย
“อัดพวกกระจอกก็ใช้แรงไปเยอะเหมือนกันแหะ”
เสียงที่ออกมาจากร่างหูสัตว์ชนิดนั้นสีขาว ก่อนที่จะหันหน้าเผยรอยแผลที่มุมปากเล็กๆ มายังชายผมหน้าม้าไล่เลเยอร์สีน้ำตาลรุงรัง ที่ช่องว่างระหว่างนิ้วก็มีอาวุธรูปร่างคล้ายคุไน แต่ผิวดูแล้วทำมาจากกระดูกของสัตว์ปีก สะบัดมือขวาปาคุไนพวกนั้นออกไปที่มนุษย์แมวสาวที่กระโดดขึ้นหลบจนพ้นไป
“ตรงนั้นไง!”
จากพื้นหญิงสาวผมดำยาวเด่นท่าทางหมั่นใจพุ่งกระโดดขึ้นไปซัดหมัดขวาเข้าหน้าร่างแมวที่ลอยบนฟ้าจนครบเงื่อนไขการสอบ
ก่อนที่ร่างจะวสปออกไปเธอก็หันมาที่ชายที่ปาคุไนคนนั้นที่หน้าบึ้งออกมาให้เธอ
“ยัยไบโพล่านั้น…!!”
“ขอโทษนะคาเสะคิริจัง! ไปก่อนนะ!”
จบด้วยการส่งน้ำเสียงยียวนร่างเธอก็วาปหายไปจากสนามตามกฏ ทำเอาคนที่ถูกใช้เป็นเครื่องมือหัวเสียอย่างหนักโวยมีน้ำโหลงพื้น “โธ่โว้ย!!”
เครื่องจักรหัวไอน้ำเคลื่อนผ่านลางรถที่วิ่งมาตามเส้นทาง ที่มุ่งไว้ที่ตรงนั้นคือร่างชุดเกราะคลั่งสีดำที่คำรามง้างหมัดขึ้นท้าต่อยกับรถไฟที่หวังวิ่งชนเต็มแรง ผลก็ออกมาไม่ได้ถึงที่คาดไว้นักที่กลายเป็นเคลื่องจักรเคลื่อนที่ถูกหยุดไว้ทั้งขบวน สร้างความตกใจให้กับผู้ที่คุมอยู่ข้างใน
“บ้าน่า! สัตว์ประหลาดชัดๆ!”
“ฮ๊าาาาาาา!!!”
อีกหนึ่งเสียงคลั่งที่สตาร์ทด้วยเครื่องยนต์ รีบทำให้ร่างชุดเกราะดำกระโดดหลบข้างไปด้านซ้าย ปรากฏร่างนุษย์หัวเลื่อยยนต์ที่ยืดออกมากับแขนทั้ง2ข้างที่เป็นอาวุธชนิดนั้น คลั่งไม่ต่างกันเข้าพุ่งชนฟาดอาวุธปะทะเครื่องป้องกันที่ส่วนมาด้วยหมัด
และใส่การโจมตีได้อย่างเท่าเทียมกัน จนมีจังหวะที่แขนติดเลื่อยถูกปัดขึ้นจนเป้ดช่องว่าง หมัดตรงซ้ายพร้อมเสียงคำรามดุร้าย “ฮ๋าาา!!!!” ลงหมัดที่ลิ้นปี่ของมนุษย์เลื่อยยนต์เข้าเต็มแรง ส่งร่างลอยพุ่งหลังไปชนเข้ากับหญิงผมสีแดงทักเปีย2ข้างจนล้มไปทั่งเขาทั้งเขา
“คิ๊กแบ็คกลับรึไงเจ้าเลื่อย”
“ขอโทษ”
ชายหัวเลื่อยกล่าวขอโทษ ซึ่งแน่นอนว่าศัตรูไม่ปล่อยให้โอกาสทองหลุดรอด ซึ่งศัตรูนั้นคือผู้หญิงผมสีเขียวสาหร่ายที่ชื่อว่าลูกสาวของอดีตฮีโร่อันดับ1เมื่อ12ปีก่อน ที่มือเธอกวักขึ้นยกพื้นคอนกรีตของถนนรวมทั้งตึกที่ตั้งอยู่ลงมาทับร่างของทั้ง2ที่รีบตั้งตัวหนีตายกันอย่างเร็ว ก่อนจะถูกบดละเอียดคาพื้นซะก่อน
หารู้ไม่ว่าช่วงเวลาที่เกิบจะหยุดนิ่งโดยสมบูรณ์ กลับมีร่างวิ่งผ่านกระแสสีทองและฟ้าชนศอกชนแขนใส่กันในความเร็วของพลังที่คนละอย่างกัน แต่ผลลัพธ์เดียวกัน
“ยัยนี่…เร็วชะมัด”
ชายผมเส่อสีน้ำตาลจ้องดวงตาสีฟ้าครามที่หนักอึ้งสู้หน้าเรียบเฉยของโฮโลแกรมผู้หญิงผมสั้นสีฟ้ากับดวงตาสีรุ่งที่ปรากฏไฟฟ้าวิ่งผ่านม่านตา ที่เรียบเฉยอันที่เธอคนนี้นั้นมีพลังในการ “เร่งเวลาจำเพาะของตน” ที่บวกกับการควบคุมขีดจำกัดที่เธอสัมผัสตอนนี้ ความเร็วของชายคนนั้นก็ค่อยๆตกลงอย่างช้าๆ
“บ้าจริง!”
พอจะมารู้สึกตัวความเร็วตอนนี้ก็ได้เพียงความเร็วเสียงเท่านั้น เขาไม่มีทางเลือกรีบหก้าวไปด้านหลังก่อนหันทั้งตัวหนีหญิงที่ความเร็วของเธอที่เร็วคง
“อย่าคิดว่าจะรอด”
เธอที่มีดวงตาสีรุ้งวิ่งพุ่งผ่านเป็นกระแสความเร็วสีฟ้าไล่ตามชายที่หมั่นใจในความเร็วแล้วซัดหมัดขวาเต็มหน้าของเขาจนหลุดออกจากห่วงความเร็ว ตัวกลิ่งคลุกฝุ่นพื้นดิน”คั๊ก…!”กระอักเจ็บกับแรงที่กระทบหน้าเขา
ภาพทั้งหมดของผู้เข้าสอบถูกส่งไปที่ห้องมอนิเตอร์ที่อาจารย์หลากหลายคนกำลังพินิจใจมองถึงผู้คู่ควรที่ยัเหลือรดออยู่
“ดูถ้าจะไม่ค่อยดีเลยนะ”
เสียงอาจารย์คนนึงว่าขึ้นจากเงามืด
คนที่ออกความเห็นตามคือหญิงสาวที่ชื่อว่าเทพีของโลกใบนี้
“ถือว่าใช้ได้หลายคนเลยนะ”
สาวผมทองเปิดเสยมองมอนิเตอร์ที่ลูกพี่ลูกน้องผิวสีขาวซีดของเธอกำลังได้จังหวะสับศอกใส่หน้าของโฮโลแกรมของน้องชายเธอ แต่ด้วยผลต่างของอัตลักษณ์กลายเป็นว่า ร่างจำแลงย่อตัวหลบทัน และสวนกลับด้วยการดันฝ่ามือขึ้นกระแทกคางจนลอยฟ้า
“อ๊าก!”
ด้วยสติที่อย่างน้อยยังตั้งทันกลางอากาศช่วงเสี่ยววินาที ขาซ้ายข้างนี้ก็หันไปด้านขวาทั้งตัว เตะสวนที่กลางเอวของร่างจำลองคนที่ถือเป็นพี่ชายเข้าไปหนึ่งที กระทั้งในที่สุดผมก็ผ่านการสอบตามเงื่อนไขการโจมตีที่รุนแรงพอ แล้ววาปมาอยู่ในห้องที่มีเหล่าผู้เฝ้ามองจากจอมอนิเตอร์ขนาดยักษ์
“ทาเคะสอบผ่านแล้วสินะ!”
ผู้หญิงผมทองเปิดหน้าผากพุ่งเข้ามากอด ผมที่ทำมันได้สำเร็จถึงจะมีเจ็บตัวจากการสู้กับเพียงตัวปลอมที่เก่งไม่ถึงครึ่งของตัวจริง เอาตรงๆก็หน้าหงุดหงิดเหมือนกัน
“ฮิมะช่วยรักษาหน่อยสิ”
“ได้เลย!”
ญาติหญิงเอามือแตะที่หน้าผากแล้วรักษาร่างกายของผมให้หายเป็นปริดทิ้งจากที่ยับเยินมา
“อย่างที่คืดไว้เลย ฉันเชื่ออยู่แล้วว่าเธอต้องผ่าน ฮิมิยะ ทาเครุ”
“……?”
ผมเงยหน้าขึ้นเห็นคนที่นั่งบนเก้าอี้รูปภายนอกคุ้นๆเหมือนพึ่งเจอมาไม่นานมานี่เอง
“ขอแนะนำตัวในฐานะอาจารย์ประจำชั้นของเธอแล้วกัน”
จากที่สูงที่สุดเก้าอี้ก็ตัวมาเผยชายผมสีส้มที่มัดหางม้าไว้ด้านหลังที่ถึงหน้าจะไม่เหมือน แต่ผมก็รู้ตัวว่าเขาคือคนคนนั้นที่เจ้าโดโคโกมะสู้
“คุณคือ…”
“อิโชโด โคสุมะ หรือชื่อทางการ ฟูลเพลส์ ฝากตัวด้วยแล้วกัน”
สายตาสีเขียวมอสที่แสนเยือกเย็นสั่นกระดูกสั่นหลังของผมให้รับรู้ได้ทันทีว่าคนคนนี้ “น่ากลัว”
ความคิดเห็น