คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 9 : คืนให้
อนที่ 9 : ืนให้
-อิรุ-
“ยัไม่ลับเหรอ” ผมแปลใที่เห็นปายนั่อยู่ที่โฟาในห้อรับแ ปายมีสีหน้าใเล็น้อย รีบมอนาฬิา้อมือ
“ึนานี้แล้วเหรอ” ปายพูพึมพำับัวเอ่อนหันมาอบำถามผม “ผมอ่านหนัสือเพลินไปหน่อยรับ” ปายปิหนัสือในมือล
“นั่รอผมเี๋ยวนะ อึ้นไปเปลี่ยนุ่อน”
“ผมลับเลยีว่ารับะไ้ไม่รบวนเวลาพัผ่อนออารุ” ปายปิเสธพร้อมับลุึ้นยืน
“ผมะ่ายเินออาทิย์นี้ให้ แ่ที่ัวมีเินไม่พอ้อหยิบาในห้อนอน”
“อ๋อ ไ้รับ” ปายนั่ลแ่โยี
“รับไป” ผมยื่นเินำนวนหนึ่ให้ปายพร้อมับนั่ลบนโฟาัวิัน
“อบุรับ” ปายยมือไหว้่อนรับเินไป “อารุินอะไรมาหรือยัรับ ผมทำให้เอาไหม”
“ไม่้อ” ผมเอนหลัพิพนัโฟา ยมือึ้นนวหว่าิ้ว้าๆ น้ำเสียที่พูอ่อนล้า
“ไม่สบายหรือเปล่ารับ”
“เปล่าแ่เหนื่อยนิหน่อย ปายลับไปพัผ่อนเถอะ”
ปายมอผม้วยสีหน้ารุ่นิแ่ไม่ไ้พูอะไร เพียหยิบหนัสือที่วาบนโ๊ะึ้น
“ผมไป่อนนะรับ” ปาย้อมศีรษะให้ผมเล็น้อย่อนเินผ่านผมไป ผมไม่ไ้มอามปายึไม่เห็นว่าอีฝ่ายหยุเินและหันลับมามออยู่นาน
“อารุรับ”
ผมเหลือบาึ้นเมื่อไ้ยินเสียเรีย
“อยาื่มไหมรับ”
ผมมอปายนิ่รู่หนึ่่อนพยัหน้า “เอาสิ ปายอยาื่มอะไร็ไปหยิบมา”
“รับ” ปายเินวนลับมา วาหนัสือลบนโ๊ะแล้วรไปยัห้อรัว
ผมลืมาเมื่อไ้เสียานระทบโ๊ะรับแ ยับัวึ้นนั่หลัร “ิอยู่ว่าทำไมไปนาน” ผมมอานสอใบบนโ๊ะ
“มีับแล้ม้วยถึะอร่อยรับ” ปายอบยิ้มๆ “รอแป๊บนะรับ”
เพียรู่เียวอีฝ่าย็เินลับมาพร้อมานอีสอใบในมือ แล้วลับไปอีรั้เพื่อหยิบวไวน์และแ้วสอใบ
“นี่ไม่เรียินเป็นับแล้มแล้ว” ผมมอโ๊ะที่เ็มไป้วยอาหาร โยเพาะ้าวผัุ้ “ินหมนี่ผมุพอี”
“ผม็ยัไม่ไ้ิน้าวรับ” ปายอบพลารินไวน์ลในแ้ว
“อ้อ” ผมส่เสียในลำอ
“นี่รับ” ปายส่แ้วไวน์ให้ผม ผมรับมาถือไว้ มอปาย้วยสายา้นว้า ปายะัเมื่อสบาเ้าับผมพอี
“อะไรรับ” ปายถามเมื่อเห็นผมยัมออยู่
“ไม่มีอะไร” ผมส่ายหน้า รอยยิ้มผุึ้นที่ริมฝีปา
“ทุอย่าเรียบร้อยีไหมรับ” หลัื่มไปหลายแ้วปายึเอ่ยถาม ผมเหลือบาึ้นมอ น้อยรั้ที่ปายะถามเรื่อส่วนัวอผม
“เป็นห่วผมเหรอ” ผมถามปาย้วยน้ำเสียหยอเย้า
เปล่ารับ” ปายอบอย่าะาน้วยเสียที่ัฟัั ไม่เสียเวลาิแม้แ่น้อย
“ไม่ิะรัษาน้ำใันเลย ใร้ายใ่ย่อยนะเรา” ผมบ่นปายแ่ริมฝีปาลับปรารอยยิ้ม
“ผมไม่ไ้ใร้ายรับ ผมไม่ห่วเพราะผมเื่อในัวอารุรับ”
“็ยัใร้ายอยู่ี” ผมยัยืนยันำเิมแม้ะไ้รับำยยอ็าม
“อย่านั้นเหรอรับ” ปายทำหน้ารุ่นิ ่อนริมฝีปาะ่อยๆ ลี่ยิ้มออมา “อย่านั้นใร้าย็ไ้รับ”
“ยอมรับแล้วเหรอ” ผมเลิิ้วึ้นแล้วพู้วยน้ำเสียปนหัวเราะ ่อนวาที่มอปายะอ่อนแสล “อบใ”
“เรื่ออะไรรับ”
“ที่อยู่เป็นเพื่อนผม แล้ว็อาหารพวนี้้วย”
“ุ้ม่าไวน์ออารุผม็ีใรับ” ปายอบหน้าาย
“ฮ่าๆ” ผมหัวเราะแบบเ็มเสีย วามเหนื่อยล้าภายในล้ายบาเบาล “ไม่มีอะไร้อเป็นห่ว ผมสบายี แ่านเยอะเลยล้าไปบ้า”
“อารุลืมแล้วเหรอรับว่าผมใร้าย” ปายล้อเลียนำพูผม
“ถ้าั้น็ใร้ายแบบนี้่อไปเถอะ”
“ลรับ” ปายพยัหน้า้วยสีหน้าเป็นริเป็นันผมอำไม่ไ้ ูเหมือนเวลาอยู่ับปาย ผมหัวเราะไ้่ายมา
“มานั่นี่สิ” ผมบมือลบนเบาะ้าัว เพื่อเรียให้ปายมานั่้วยัน
“ไม่ีว่ารับ” ปายส่ายหน้า
“ทำไม”
“แล้วทำไม้อย้ายไป้วยล่ะรับ ผมนั่รนี้็สบายีแล้ว”
“ลัวผมเหรอ หรือว่า..” ผมมอปาย้วยสายาแฝวามนัย “ลัวห้ามัวเอไม่ไ้”
“มุยุให้พิสูน์ัวเอแบบนี้ไม่ล้าสมัยไปหน่อยเหรอรับอารุ” ปายโลศีรษะ้วยสีหน้าระอาใ ยแ้วไวน์ที่ถือในมือึ้นื่มล้ายไม่อยาใส่ใผมอี่อไป แ่่อนที่ผมะโ้อบปาย็ลุึ้นยืนแล้วเินมาทิ้ัวลนั่้าผม ใล้นไ้ลิ่นหอมอ่อนๆ าัวอีฝ่าย
ผมเลิิ้วึ้น ปายไหวไหล่เบาๆ “ผมไม่ไ้บอว่ามันไม่ไ้ผลนี่รับ”
“แล้วปายรู้ไหมว่าส่วนให่แล้วนที่พยายามพิสูน์ว่ามันไม่ริ ือนที่พยายามลบเลื่อนวามริ”
“อารุิว่าผมี้ลัวนานั้นเลยเหรอรับ อืม..แล้วผมวรลัวอะไรีรับ ลัวอารุ? ลัวใัวเอ?” ปายหัวเราะเบาๆ ่อนยแ้วไวน์ึ้นื่ม ทำให้ผมมอไม่เห็นสายาู่นั้น
“็น่าิไม่ใ่..” ำว่า ‘เหรอ’ ลืนหายไปในลำอ เมื่อริมฝีปาอผมถูปิสนิท้วยริมฝีปาื้นไวน์อปาย วามอ่อนนุ่มบเล้าลมาแล้วผละอออย่ารวเร็ว
“ยัิว่าใ่อยู่ไหมรับ” ปายสบาผมอย่าท้าทาย วาู่นั้นูแวววาว่าาปินรู้สึไ้ ผมทิ้ศีรษะับพนัโฟา หัวเราะเบาๆ ในลำอ ่อนเอียศีรษะเล็น้อยเพื่อมอปาย
“นายเมาแล้ว”
“ผมไม่เห็นรู้สึเลยรับ”
“ั้น็...” ผมว้าแนอปาย ึ้วยวามแรนอีฝ่ายถลาเ้ามาหา ร่าายอปายทาบทับอยู่บนแผ่นอ ้นอถูนลมานริมฝีปาแนบิัน ปายพยายามผลัอผมออ ผมไม่สนใแรอันน้อยนินั้น มอยู่ับวามนุ่มและรสหวานปนฝาอไวน์าริมฝีปาอปาย
“ทีนี้รู้สึหรือยั”
“ไม่รับ” ปายอบ้วยน้ำเสียท้าทายแม้ใบหน้าะึ้นสีเรื่อ
“อย่าเสียใล่ะที่อบแบบนี้”
“ผม..”
ริมฝีปาอผมเลื่อนเ้าหาริมฝีปานุ่มอย่ารวเร็ว โยไม่สนใฟัสิ่ที่ปายะพู ปลายลิ้นที่เปียื้นเลียไล้และบฟันลไปเบาๆ เพื่อหยอเย้า ่อนบเล้าริมฝีปาลบนลีบปาแสอปาย สอลิ้นร้อนแทรผ่านรอยแย บัับให้ปายเผยอริมฝีปาออ เพื่อล่วล้ำเ้าไปูลืนวามหวานภายใน
“พูอีทีสิ” ผมพูเสียพร่า ริมฝีปาลอเลียิริมฝีปาอปาย
“อะไรรับ” ปายอบ้วยเสียสั่นเล็น้อย
ผมบริมฝีปาอปายแรๆ “พู”
“็ไ้รับ” ปายถอนหายใ “ผมเมาแล้ว็ไ้รับ”
“ฮึๆ” ในเวลาที่ไม่เป็นัวอัวเอแบบนี้ปาย็ยัเป็นปายอยู่ี เ็เรียบร้อยที่มั่อนวามแสบไว้เสมอ
“แน่ใเหรอว่าเราุยันเรื่อนี้”
“อารุบอว่าผมเมาไม่ใ่เหรอรับ”
“็ใ่” ผมพยัหน้า
“ผม็ยอมรับแล้วไรับ”
“่าเถอะ” ทันทีที่ผมพูบ็ับสัเไ้ถึารลอบถอนหายใอย่าโล่ออปาย รอยยิ้มั่วร้ายปราึ้นที่มุมปาผม
“เรื่อแ่นี้ผมหาำอบเอไ้”
ปายอุทานออมาเมื่อถูผลัอย่าไม่ทันไ้ั้ัว นแผ่นหลัระทบับเบาะ โยมีร่าสูอผมามลไปทาบทับ ริมฝีปาร้อนปิทับริมฝีปาอปาย ่อนที่ำพูะหลุออมา
ผมถอนริมฝีปาออหลัลิ้มรสวามหวานอยู่เนิ่นนาน ปายหอบหายใแร ใบหน้าแ่าน ริมฝีปาบวม้ำ แววาล้ายเ็หลทา ภาพรหน้าทำให้ผมไม่อาทน บาส่วนอร่าายเริ่มร้อนรุ่มึ้นมา
ผมแนบริมฝีปาลบนริมฝีปาปายอีรั้ บลึอย่ารุนแร่อนเปลี่ยนเป็นเื่อ้า านั้น็ไล้ริมฝีปาไปที่แ้ม เลื่อน่ำลสู่ลำอ เลียไล้แอ่ีพรเบาๆ ่อนฝารอย้ำสีแาๆ เอาไว้ที่ออาว
มือหนาเลื่อนล่ำ สอผ่านายเสื้อยืเ้าไปลูบไล้แผ่นอเนียนลื่น ปลายนิ้วสะิุ่มไสีมพูแผ่วเบา ปายสะุ้เฮือ ลำัวแอ่นโ้อบรับสัมผัสอย่าวบุมัวเอไม่ไ้ สอมือำเ้าหาันแน่น วามเอะะอปายทำให้ผมอยารอบรออีฝ่ายมายิ่ึ้น
“ถ้าอยาปิเสธ้ออนนี้” ผมพู้วยเสียแหบพร่า พยายามไฟปรารถนาที่ำลัลุโนเอาไว้
ปายมอาผม้วยสายาสับสน วาู่นั้นแปรผันวามรู้สึหลาหลายในเวลารู่เียว ่อนที่ปายะหลับาล้าๆ สอมือยื่นึ้นมาโอบรอบอผม
“เ็ี” ผมเรียปาย้วยน้ำเสียที่อัแน่นไป้วยอารม์ปรารถนา วามยับยั้ั่ใถูโยนทิ้โยไม่เหลียวแล ปล่อยให้ทุอย่าำเนินไปามทาอมัน
เสียาโทรศัพท์ที่ัอย่า่อเนื่อปลุผมให้ื่นึ้นในเ้าวันใหม่ ผมวานมือไปยัโ๊ะ้าเียเพื่อปิเสียามวามเยิน แ่สัมผัสที่มือไปโนนั้นไมุ่้นเยน้อลืมาึ้น
ิ้วมวเ้าหาันเล็น้อย่อนหยััวึ้นนั่ หยิบโทรศัพท์มาปิารแ้เือน านั้นหยิบระาษที่วาอยู่ใ้เินำนวนเ็ร้อยบาทึ้นมา
ผมไ้เินอาทิย์ละห้าพันบาท็วันละประมาเ็ร้อยบาท เินเ็ร้อยนี้ผมืนให้รับ ถือเป็น่าแรออารุเมื่อวานหนึ่วัน เสียายอย่าเียวผมไม่ไ้สูบบุหรี่ เลยไม่ไ้วา้นบุหรี่ไว้ให้
ผมมอเินเ็ร้อยบาทที่วาอยู่้วยสีหน้าว่าเปล่า ไร้ำพูไปหลายวินาที ่อนะระเบิเสียหัวเราะออมา
“เ้าเ็แสบเอ๊ย”
ผมหยิบโทรศัพท์ที่โยนทิ้ส่ๆ เมื่อรู่ึ้นมาแล้วส่้อวามไปหาอีฝ่าย
ูท่าผม้อพันาฝีมือให้มาึ้น เผื่อะไ้่าัวสูว่านี้
หลัวาโทรศัพท์ล ผมบิี้เียเพื่อไล่วามเมื่อยล้า พลาินนารถึอีฝ่าย ไม่รู้ว่าพอเห็น้อวามนี้ะหน้าแเพราะเินนทำอะไรไม่ถู หรือหน้าีเพราะโมโหอยู่ันแน่ ผมอยาเห็น้วยาัวเอริๆ
วามิอผมหยุะัเมื่อถูเสียแ้เือนรบวน
แย่ริ ผมไม่มีเิน
“ฮ่าๆ” ผมทิ้ัวลนอน พร้อมเสียหัวเราะที่ัลั่นห้อ
ความคิดเห็น