revenna and the heart of the equilibrium | หัวใจแห่งความสมดุล

ลำดับตอนที่ #10 : สอบ (2)

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป

"เอาล่ะ ไปกันเถอะ เดี๋ยวจะเสียเวลาไปมากกว่านี้" เจ้าของเรือนผมสีทองสวยดุจผ้าแพรลุกขึ้นแล้วปัดฝุ่นเล็กน้อย 

 ในทันทีร่างบางในชุดทะมัดทะแมงก็พุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เส้นผมสีทองสว่างที่ถูกมัดรวบขึ้นปลิวไสวไปตามแรงลม ไม่นานร่างนั้นก็หายพ้นเข้าไปในประตู นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มที่จ้องมองร่างนั้นนั้นจนสุดสายตาแล้วรีบตามเข้าไปติดๆ

เข้ามาข้างในแล้ว รอบข้างของเธอแทบจะเป็นป่าทึบทั้งหมด ยังดีที่ทางตรงกลางยังเป็นพื้นที่โล่งแต่ก็ไม่ได้กว้างมากนัก ตอนนี้ยังเป็นเวลากลางวันเพราะฉะนั้นยังไม่มีอะไรให้ต้องกังวลมากแต่ก็ประมาทไม่ได้ ถ้าเป็นตอนกลางคืนคงน่ากลัวพิลึกเพราะไอพลังเวทที่แผ่ออกมาจากที่นี่ไม่ธรรมดาเลย ตามรายทางที่ผ่านมามักจะเห็นดวงตาและอะไรบางอย่างแวบไปแวบมาอยู่ตลอด แต่เธอก็จับตำแหน่งที่แน่นอนของสิ่งมีชีวิตพวกนั้นไม่ได้เลย

ตู้ม!!!!

แรงระเบิดที่ระเบิดตรงทางข้างหน้าห่างไปไม่ไกลนัก เด็กสาวใช้จังหวะที่ฝุ่นกำลังคละคลุ้งไปทั่วจากแรงระบิดกระโดดหลบเข้าไปในป่าข้างทางนั้นเพื่ออำพรางตัวชั่วคราว

ไม่นานนักเมื่อฝุ่นเริ่มคลาย ปรากฏสัตว์เวทชนิดหนึ่ง เพลิงสีฟ้าที่เพิ่งเห็นไปได้ไม่นานเธอยังจำได้ดี รูปร่างของมันงดงามสมดั่งหงส์ ขนสีขาวพร้อมกับประกายสีทองทำให้ชวนหลงใหล แต่ระดับความอันตรายไม่ใช่เรื่องที่จะมามัวหลงมันได้เลย อย่าบอกนะว่าตัวเดียวกันกับข้างนอกน่ะ คงไม่ใช่หรอกมั้ง สถานศึกษามีชื่อเสียงอย่างที่นี่จะปล่อยให้สัตว์อันตรายหลุดไปเหรอ

จากที่ใช้เวลาไปมากกับการอยู่ในหอสมุดและศึกษาสิ่งต่างในโลกภายนอกทดแทนช่วงเวลาหลายปีที่แทบไม่ได้ออกไปไหน ครั้งนึงเธอเคยได้อ่านหนังสือเกี่ยวกับสัตว์เวทย์

"หงส์เพลิง เพลิงฟ้างั้นหรอ" จากที่ใช้เวลาไปมากกับการอยู่ในหอสมุดและศึกษาสิ่งต่างในโลกภายนอกทดแทนช่วงเวลาหลายปีที่แทบไม่ได้ออกไปไหน ครั้งนึงเธอเคยได้อ่านหนังสือเกี่ยวกับสัตว์เวทย์ หนังสือเล่มนั้นได้บอกไว้ว่าปกติสัตว์เวทย์มันจะเกรงกลัวคนที่มีระดับพลังเวทย์สูงกว่าเสมอ มันจะไม่แสดงอาการก้าวร้าวและไร้ความเคารพต่อหน้าผู้ที่แข็แกร่งกว่า งั้นก็หวานหมูน่ะสิ ทันทีที่ความคิดนั้นโผล่ขึ้นมาเพลิงสีขาวก็ก่อตัวขึ้นบริเวณมือด้ายขวาของเรเวนน่าก่อนจะก่อตัวขึ้นสูงเรื่อย ๆเพื่อหวังจะจัดการกับหงส์เพลิงในคราวเดียว แต่แล้ว ฟึบ!

มือปริศนาที่ยื่นมาจากข้างหลังดึงตัวเรเวนน่าเข้าไปข้างในป่า ก่อนจะเอามืออีกข้างปิดปากเธอไว้เเน่น สถานะการแบบนี้ทำเอาเจ้าตัวหนักใจไม่น้อย เพราะความประมาทที่มัวแต่ไปเพ่งสมาธิรวบรวมพลังเพื่อที่จะกำจัดหงส์เพลิงอยู่อย่างเดียวทำให้เผลอตัดขาดการรับรู้ความเคลื่อนไว้ของสิ่งรอบตัวไปชั่วขณะ

"จะทำอะไรของเธอ เดี๋ยวพวกมันก็แห่กันมาหรอก" เสียงเล็กหวานเอ่ยขึ้น ทำให้รู้ว่าคนที่ลากเธอมาเป็นผู้หญิง

"ขอโทษทีที่ทำให้กลัว แต่ไม่เป็นไรหรอก พวกนั้นทำอะไรฉันไม่ได้" ร่างบางผละออกแล้วถอยออกมาห่างจากผู้หญิงคนนั้นพอสมควร ก่อนจะพูดอย่างไม่ใส่ใจอะไรมาก

“หมายความว่าไง….” เรเวนน่าไม่ได้แม่แต่คิดที่จะตอบคำถามอีกฝ่าย นัยน์ตาสีโกเมนสวยมองพิจารณาบุคคลตรงหน้า รูปร่างสูงโปร่งแต่เตี้ยกว่าเธอเล็กน้อย เส้นผมสีเทาปล่อยยาวสลวยแล้วติดกิ๊บสีชมพูไขว้กันทั้งสองข้างของศีรษะ นัยน์ตาสีชมพูหวานหางตาตกเล็กน้อยบวกกับขนตายาวงอนรับกับผิวขาวเนียนชวนมอง แต่ในยามนี้ดวงหน้างามกำลังเปื้อนไปด้วยเหงื่อ เศษดินและเลือด เสียงหอบหายใจที่ดังเหมือนกับเหนื่อยจากการวิ่งมาหลายกิโล มือซ้ายเอื้อมไปกุมบริเวณหน้าท้องที่เสื่อผ้าโดยรอบชุ่มไปด้วยน้ำโลหิตสีแดง ถึงจะอยู่ในที่มีความสว่างลอดผ่านมาน้อยนิดแต่ก็เห็นได้ชัดว่าอยู่ในสภาพใกล้ตาย แบบนี้แกล้งสักหน่อยดีกว่า เรเวนน่ายิ้มเหี้ยมขึ้นมาแวบนึงก่อนจะทำหน้าเป็นปกติ

"มีแผลนี่ คงจะเจ็บมากสิท่า ทนต่อไปจะไม่ทรมาณเอาหรอ ฉันช่วยเอามั้ย" มือเรียวยกขึ้นแล้วเสกมีดสั้นสีดำสนิทออกมาใช้นิ้วแกว่งเล่นก่อนจะค่อยๆก้าวเดินไปหาคนตรงหน้าช้าๆ นัยน์ตาสีแดงดั่งโลหิตที่ตอนนี้ดูกระหายเลือด ราวกับว่าความหมายของคำว่าช่วยของเธอคงไม่ได้ดีเท่าไหร่ จนเจ้าของนัยน์ตาสีชมพูฉายความวิตกกังวลออกมาให้เห็นชัดพร้อมกัยค่อยๆถอยหลังห่างจากคนที่อยู่ๆก็กลายเป็นศัตรูไปช้าๆ ในเมื่อบอกว่าจะขัดขาหรือทำอะไรใครก็ได้เพียงแค่ผ่านการทดสอบก็ขอเล่นให้สุดหน่อยแล้วกัน

"ยัยบ้า! ฉันอุตส่าช่วยเธอไว้นะ" ร่างเล็กกว่าของอีกฝ่ายค่อยเดินถอยเข้าไปในป่าอย่างช้าๆ แต่ถึงจะอยู่ในสถานการณ์ที่อาจจะถูกอีกฝ่ายฆ่าได้ นัยน์ตาสีชมพูของเจ้าตัวนั้นก็หาได้มีแววสั่นกลัวไม่

"เอาน่า เจ็บนิดเดียว เดี๋ยวก็ได้ออกไปข้างนอกแล้ว" นัยน์ตาสีเลือดจ้องไปยังเหยื่อที่เธอคิดจะแกล้งอย่างไม่วางตา

แกร่ก! 

เสียงกิ่งไม้หักจากข้างหลังทำให้เรเวนน่าต้องเหลียวไปดู แต่คราวนี้เธอไม่พลาดที่จะจับความเคลื่อนไหวของสาวน้อยตรงหน้าไว้ด้วย แรงลมอ่อนๆที่สัมผัสได้ กับไอพลังเวทที่ไม่เข้าใจว่าทำไมคนอย่างคนคนนั้นถึงเก็บมันได้ไม่หมด ราวกลับว่าจงใจให้เธอรู้อย่างไงอย่างงั้น แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้มองหาต้นตอของพลังนั้น ไอสังหารที่สัมผัสได้จากด้านที่มีคนที่เธอเพิ่งจะละสายตามาเพียงชั่วครู่ ทำให้เรเวนน่าต้องเบี่ยงตัวหลบดาบเล่มบางที่ฟันลงมาอย่างกะทันหัน เธอหลบมันได้แบบเฉียวฉิว นี่ถ้าไม่หลบคง กะจะฟันแขนให้ขาดเลยใช่มั้ย 

"เอาล่ะๆ ไม่แกล้งแล้วๆ เหมือนเราจะมีผู้ชมอยู่นะ" เรเวนน่าพูดยกมือขึ้นยอมแพ้แล้วเบนสายตาไปมองร่างเงาที่หลบอยู่หลังต้นไม้ข้างหลังห่างไปไม่ไกลนัก

"โดนจับได้ซะแล้วสิ" ร่างโปร่งของสาวรักสนุกโผล่ออกมาจากหลังต้นไม้พร้อมกับยกมือขึ้น เชิงว่ายอมแพ้แล้ว

"นี่ิเธอยังรอดอยู่อีกหรอ" เรเวนน่าหันไปพูดกับจีนซ์ที่แอบดูพวกเธออยู่ตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้

"พูดงี้ก็เสียใจแย่สิ" ยัยเด็กผมแดงพูดแล้วก็ทำท่าทางน่าสงสาร แต่มันกลับออกมาได้น่าถีบสุดๆ

"เธอหาของเจอแล้วหรือไง ดูว่างจังนะ" เรเวนน่าพูดด้วยท่าทีล้อเลียน
 

‘งั้นฉันขอเข้าไปก่อนละกัน ขอไปหาอะไรสนุกๆทำก่อน’

เมื่อวิ่งผ่านเข้าประตูมาได้ระยะหนึ่ง เด็กสาวผมเเดงที่หวังจะเข้ามาก่อความวุ่นวายนั้นก็วิ่งเข้าไปทางป่าทึบทันที ร่างสูงโปร่งที่เคลื่อนไหวได้เร็วกับหายตัวเคลื่อนไปตามกิ่งไม้ของต้นนี้ทีต้นนู้นทีอย่างรวดเร็ว นัยน์ตาสีมรกตหรี่ลงเล็กน้อยเมื่อสัมผัสไอเวทมหาศาลที่คละคลุ้งอยู่ทั่ว ความกดดันที่ราวกับถูกสัตว์ร้ายจ้องมองพร้อมจะล่าเหยื่อยู่ตลอดเวลาทำให้หวั่นใจอยู่ไม่น้อย ที่นี่มันไม่ธรรมดาอย่างที่คิดไว้จริงๆ แต่แทนที่จะเกิดความกลัวหรือวิตกกังวลขึ้น รอยยิ้มแห่งความกระหายได้ปรากฏขึ้นบนดวงหน้าสวย ดวงตาสีมรกตสวยพราวระยับอย่างนึกสนุก เส้นผมสีแดงสดยิ่งเพิ่มทวีความน่าขนลุกให้กับเจ้าตัว อย่างงี้สิถึงจะสนุก

เสียงพูดคุยของบุคคลที่น่าจะเป็นกลุ่มผู้เข้าสอบดังเข้ามาในโสตประสาทของเด็กสาว ความกระหายการเล่นสนุกที่มีอยู่มากในตอนแรกยิ่งเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิม มาแล้วสินะเหยื่อรายแรก ร่างโปร่งพุ่งไปทางต้นเสียงทันที

คนสองคนที่กำลังเดินเรื่อยเปื่อยอยู่ที่พื้นของป่าไม่อาจรู้ได้เลยว่าตอนนี้ ซวยเข้าซะแล้ว

"เฮ้ออออ นี่เดินมาตั้งนานแล้ว ยังไม่เห็นจะเจอของอะไรเลย เหนื่อยจะตายอยู่แล้วเนี่ย" เด็กชายรูปร่างผอมเพรียวพูดขึ้นพลางนั่งลงใต้ต้นไม่ต้นหนึ่ง

"แต่ก็ยังดีนะคะที่ไม่เจออะไรน่ากลัวอย่างที่เค้าประกาศไว้ นี่ก็ถือว่าเราโชคดีมากแล้วนะ" เด็กสาวผมสีน้ำตาลหน้าตาน่ารักพูดขึ้นพลางถอนหายใจ

"เหอะ โชคดีกับผี เดินมาเป็นยี่สิบนาทีแล้วยังไม่เจออะไรสักอย่าง แม้แต่สัตว์ป่ายังไม่เจอสักตัวเลย มีแต่ ป่า ป่า ป่า" ร่างสูงพูดออกมาด้วยท่าทีกระฟัดกระเฟียด

"อย่าเพิ่งท้อสิคะ ถ้าเป็นท่านแล้วล่ะก็ต้องทำได้แน่น-……" ยังไม่ทันที่เจ้าของเสียงเล็กๆจะได้เอ่ยจบ

ตู้ม!!!

เสียงระเบิดดังขึ้นอย่างกะทันหันทำให้สองร่างที่กำลังนั่งอยู่ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและเตรียมต่อสู้ทันที

สัตว์ประหลาดตัวใหญ่กว่ามนุษย์หลายเท่าตัวปรากฏขึ้นหลังแรงระเบิดหน้าตาเกลียดน่ากลัวที่ดูเหมือนจะงงๆ แต่พอเห็นมนุษย์สองคนตรงหน้าก็เริ่มกรีดร้องขึ้นมา เสียงของมันดังระงมก้องไปทั่วป่า ก่อนจะเริ่มวิ่งมาทางทั้งสองคนทันที

" โทรล! มาได้ยังไงเนี่ย" ผู้เข้าสอบเจ้าของเรือนผมสีดำสนิทวิ่งไปด้วยพลางก็ร้องเสียงหลง

ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม! 

เสียงระเบิดที่ไม่รู้มาได้ยังไงดังขึ้นตลอดทางที่ทั้งคู่วิ่งผ่านทำให้ต้องหลบซ้ายทีขวาทีตลอด

"อ๊ากกกกกก! ช่วยด้วยยยยยยยยยย" ร่างสูงวิ่งไปเรื่อยๆ ด้วยความที่วิ่งด้วยความเร็วเต็มพิกัดกำลังของตนเมื่อวิ่งเป็นเวลานานก็เริ่มเหนื่อย

ร่างยักใหญ่ของโทรลวิ่งตามเด็กหนุ่มอย่างไม่มีท่าทีที่จะเหนื่อย ทั้งสองมือก็จับอาวุธประจำกายไว้อย่างมั่นคงแล้วฟาดลงตามทางที่เด็กหนุ่มวิ่งผ่าน ท่าทางกระโดดหลบโหยงเหยงนั้นทำให้ตัวต้นเรื่องที่แอบมองหัวเราะอย่างบ้าคลั่งราวกับเจ้าตัวลืมการหาของตามคำใบ้ไปเสียแล้ว

"แฮะๆ ก็นะ พวกนั้นมันน่าแกล้งนี่" จีนซ์หัวเราะแห้งพลางยกมือขึ้นเกาหัวเบาหลังเล่าเรื่องเสร็จ ส่งสายตาทำตัวน่าสงสารไปให้กับเพื่อนใหม่

"จะบ้าหรือไง ดูเหมือนเธอเองก็ยังหาของอะไรนั่นไม่เจอสักหน่อย ไม่กลัวสอบไม่ติดหรอ" เรเวนน่าถามขึ้น ยัยนี่นี่นะ ตอนแรกก็นึกจะเป็นคนขี้แกล้งธรรมดาๆ แต่นี่มันดันขี้แกล้งเกินไปแล้วเนี่ย

"แล้วเธอมามัวทำอะไรตรงนี้ บอกแต่ฉันแต่ตัวเองก็ยังไม่เข้าไปเนี่ยนะ" จีนซ์ถามก่อนจะส่งสายตาล้อเลียนมาให้ ก่อนฉันจะแยกเขี้ยวใส่ยัยนั่นก็นึกถึงอีกคนที่ยืนอยู่ด้วยขึ้นได้ก่อน

"อ่า นั่นสินะ ลืมไปเลยว่าทำอะไรอยู่" ร่างบางพูดแล้วหันไปยิ้มเหี้ยม ให้สาวน้อยอีกคนที่ยืนอยู่ด้วยกัน ที่ไม่รู้ว่ามัวทำอะไรถึงไม่รีบหนีไป และเหมือนจีนซ์จะรับรู้ได้ว่าเพื่อนใหม่ที่น่าสนใจคนนี้อยากจะเล่นอะไร

"แหมๆ นี่ฉันลืมสาวน้อยผู้น่ารักคนนี้ไปได้ไงเนี่ย" แวบเดียวร่างของสาวผมเเดงก็เคลื่อนไปอยู่ข้างหลังของเพื่อนใหม่(?) อีกคนด้วยความเร็วเกินมนุษย์ นัยน์ตาสีชมพูสวยของเจ้าตัวไม่มีแววจะสั่นเลยแม้แต่น้อย เธอใช้พลังที่เหลืออยู่น้อยนิดพาตัวเองหลบออกมาจากจีนซ์ แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเท่าไหร่ น่าจะเป็นเพราะร่างกายที่เจ็บหนักและอ่อนล้า ทำให้แทนที่จะหลบจากจีนซ์ได้แล้วรอดไป ดันมาโผล่อยู่หน้าเรเวนน่าแทน เล่นเอาเจ้าตัวเหงื่อตกเลยทีเดียว

"โอ๊ะ ไปไหนไม่รอดซะแล้วทำไงดีน้าาาา" นัยน์ตาสีมรกตสีสวยของคนขี้แกล้งที่ตอนนี้ดูจะแพรวพราวเป็นพิเศษ กับท่าทางที่ดูจะชำนาญในการแกล้งคนนั้น ทำให้เรเวนน่าถึงกับต้องกลั้นขำ โชคร้ายเสียจริงที่ผู้หญิงคนนี้ต้องมาเจอกับคนแบบนี้ซะได้

"เอาน่า บอกแล้วไงว่าไม่เจ็บหรอก " ตัวต้นเรื่องพูดพลางยกยิ้มเหี้ยม พร้อมกับแกว่งดาบในมือเล่นไปมา

แกว๊ก!!

เสียงหงส์เพิลงดังขึ้นขัดจังหวะคนทั้งสอง เหมือนกับว่าโชคจะเข้าข้างเพื่อนตัวเล็กคนนี้เหลือเกินถึงได้มีอะไรมาขัดจังหวะตลอดเวลา คนสองคนที่มัวแต่เล่นสนุกอยู่กับเหยื่อ(?)พร้อมใจกันหันไปทางต้นเสียงทันที หงส์เพลิงตัวเมื่อครู่ตอนนี้เหมือนมันจะเจอพวกเธอเข้าให้แล้ว เรเวนน่าที่โดนขัดจังหวะเข้าบ่อยๆก็เริ่มจะหงุดหงิดเต็มที ดาบเล่มบางถูกมือของเจ้านายมันตวัดแล้วเหวี่ยงไปทางหงส์เพลิงฟ้าตัวนั้นทันที โลหิตสีแดงพุ่งออกเคลือบใบไม้และต้นหญ้ารอบบริเวณจนทั่ว ร่างบางก้าวยาวๆเดินไปหยิบดาบที่ปักอยู่ที่อกของหงส์ออกมาอย่างเลือดเย็นโดยไม่สนเลือดมากมายที่พุ่งกระจายออกมา

"วู้ววว สวยมากสาวน้อย ฝีมือไม่เบาอย่างที่คิดจริงๆ" สาวผมแดงที่ยืนอยู่ไม่ไกลมากเอ่ยชมขึ้นพร้อมกับปรบมือแปะๆเหมือนกับเด็กน้อย

หันหลังกลับมาไม่นานจีนซ์ก็ร้องขึ้นอย่างตกใจ

"เฮ้ยๆ!! ข้างหลังๆ" ยังไม่ทันที่เธอจะได้หันกลับไปมองดีๆเลือดสีแดงฉานก็พุ่งกระจายออกมาจากร่างของสัตว์เวทย์ที่นอนแน่นิ่งไปเพราะฝีมือของเจ้าหญิงเพียงหนึ่งเดียวของอาณาจักรที่ขึ้นชื่อเรื่องการต่อสู้ไปแล้วก่อนหน้านี้ ร่างปริศนาปรากฎตัวขึ้น เส้นผมสีดำเหยียดตรงพริ้วไหวไปตามแรงลม ดวงหน้าสวยคมกับนัยน์ตาสีอ่อนที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นกำลังจ้องมองมาทางกลุ่มคนที่อยู่ข้างหน้า เท้าทั้งสองข้างยืนอยู่บนตัวของสัตว์เวทย์ที่ตนเพิ่งจะฆ่าไป

"ไม่มีใครเคยบอกหรือไงว่าสัตว์เวทย์ระดับสูงมันฆ่าครั้งเดียวแล้วไม่ตาย" ร่างปริศนาเอ่ยขึ้นราวกับกำลังตำหนิเด็กน้อยที่หนีเรียนอย่างไรอย่างนั้น ก่อนจะกระโดดลงมาร่วมบทสนทนาที่ดูมีบรรยากาศแปลกๆ

‘อ่า คนที่ฉันเดินชนเมื่อวานนี้นี่เอง’ เรเวนน่าคิดในใจ พลางมองสาวแซ่บคนเมื่อวานที่ตอนนี้มาปรากฎอยู่ตรงหน้า

"เธอนี่เอง นึกว่าจะไม่ออกมาแล้วซะอีก" เด็กสาวผู้มาใหม่เลิกคิ้วอย่างสงสัย เหมือนจะถามว่ารู้ได้ยังไง

"สายลมไง แล้วไม่มีใครเคยบอกหรอว่าอยู่เหนือลมมันโดนเจอง่าย" เรเวนน่าสวนกลับไป

"...." เจ้าตัวที่โดนว่ากลับไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่มองเรเวนน่าอย่างพินิจพิจารณาทุกซอกทุกมุมแล้วมองไปทางสองคนที่เหลืออย่างลวกๆ ก่อนจะไปสะดุดที่แม่สาวผมแดงที่ยืนทำหน้าทะเล้นอยู่

"เธอนี่เองที่ปล่อยโทรลวิ่งวุ่นไปทั่วป่า" ร่างบางของผู้มาใหม่พูดขึ้นจีนซ์ถึงกับทำหน้าตาเลิ่กลั่กเมื่อตนโดนจับได้

"บ้า จำคนผิดแล้วมั้ง" จีนซ์รีบพูดปฏิเสธทันควัน ผู้มาใหม่กำลังจะตอบกลับแต่ก็เหลือบไปเห็นร่างเล็กของใครบางคนที่ยืนอยู่กลางวงล้อมของพวกเธอทั้งสาม ไม่รู้ว่าพวกเธอสูงเกินไปหรือยันคนนี้ตัวเล็กมากกันแน่ สาบานเลยว่าเธอเพิ่งจะเห็น

" เธอ....มีแผลหนิ พวกเธอทำหรอ" คนสองคนที่โดนโยนความผิดส่ายหัวทันที ส่วนคนถูกยืนล้อมอยู่กลับรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก อย่างน้อยหนึ่งในสามคนนี้ก็ไม่ใช่โรคจิต แต่แล้วก็โล่งใจได้ไม่นาน

"จะบอกว่าแผลสวยดี" หญิงสาวปริศนาผู้มาให้ยกยิ้มขึ้นทันทีหลังพูดจบ ทำเอาคนที่เพิ่งจะโล่งใจไปได้หมาดๆถึงกลับหุบยิ้มเลยทีเดียว

"ฮ่าๆๆๆ เอาน่าเลิกแกล้งยัยนี่ดีกว่า" จีนซ์ที่หัวเราะแทบจะลงไปกลิ้งบนพื้นรีบเอ่ยห้ามไม่งั้นเธอคงได้ขำตายเป็นแน่ปกติการแกล้งคนก็สนุกอยู่แล้วพอมีคนมาช่วยแกล้งนี่สนุกขึ้นไปอีกแฮะ

"ฉันไปก่อนดีกว่า ยังหาของในคำใบ้ไม่เจอเลย" พูดจบหญิงสาวปริศนาที่ยังไม่ทันจะได้รู้แม้แต่ชื่อก็หันหลังแล้วเดินหายไปในป่า

"ฉันเห็นคนอยู่ตรงนู้นอะ ต้องไปแกล้งหน่อยละ ไปละนะ" สาวผมแดงพูดจบก็หายไปอย่างเร็วอีกคน ดวงตาสีแดงสวยของเรเวนน่าเหลือบมองคนคนข้างกายที่หน้าเริ่มซีดเซียวขึ้นไปทุกทีก่อนจะหยิบบางอย่างออกมาจากระเป๋า แล้วโยนให้อีกฝ่าย

"อะ คงไม่มีพลังเวทย์เหลือพอแล้วใช่มั้ย ใช้โรยบนบาดแผลแล้วมันจะหายทันที ฉันไปแล้วนะ" เจ้าของผมเส้นผมสีทองยาวสลวยเอ่ยขึ้นแล้วรีบไปตามทางของตนทันที ปล่อยให้อีกคนยืนงงว่าแกล้งกันขนาดนั้นแล้วจะช่วยไปทำไม นัยน์ตาสีชมพูหวานเพ่งมองขวดสีใสที่บรรจุผงบางอย่างสีม่วงเข้มอยู่ข้างในอยู่ในมือที่เพิ่งจะได้รับมาจากคน แปลกหน้าที่ไม่รู้ว่าอยากช่วยหรือยากฆ่ากันแน่ ฝาขวดถูกเปิดออกพร้อมกับผงยาสีม่วงเข้มก็ถูกละเลงไปบนบาดแผล บาดแผลเหวอะหวะที่มีให้เห็นก่อนหน้านี้ค่อยๆหายไปอย่างรวดเร็ว เด็กสาวมองสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างโล่งใจ อย่างน้อยนี่ก็ไม่ใช่ยาพิษล่ะนะ แต่ว่าถ้ามียาดีขนาดนี้ทำไมถึงเอามาให้เธอกันนะ