ฉันคือ...อลิซ

ลำดับตอนที่ #10 : EP : 10 ตกเป็นเป้าสายตา

EP : 10 ตกเป็นเป้าสายตา

“เธอเป็นใครมาจากไหน” แอนนาเดินไปถามทันที แต่คำตอบที่ได้รับก็คือความเงียบ นั่นทำให้เธอหงุดหงิดมาก กำลังจะถามอีกรอบ ไหล่ของเธอก็ถูกบีบขึ้นมาทันที

แอนนาหันไปมองคนบีบซึ่งก็คือโซมีนั้นเอง โซมีส่ายหน้าไปมา นั้นทำให้แอนนาหยุดทันที เพราะโซมีจะต้องมีเหตุผลแน่ๆ ที่ให้เธอหยุด

“นี่ เธอเป็นนักเรียนใหม่สินะ ฉันขอโทษแทนเพื่อนฉันด้วย พอดีเธอค่อนข้างอารมณ์ร้อนน่ะ” โซมีพูดด้วยรอยยิ้ม แต่ร้อยยิ้มนั้นก็ไม่ได้มีความหมายอะไรกับอลิซเลยสักนิด

โซมียิ้มค้างไปเลยทันทีเมื่อเจออีกฝ่ายเมินตัวเอง ใจเย็นไว้ ถ้าเกิดอีกฝ่ายเป็นคนที่รายการเตรียมมาในวันนี้เธอจะต้องยิ้มเข้าไว้ ไม่อย่างนั้นชื่อเสียงของโรงเรียนพ่อเธอเละแน่

“อาจารย์มาแล้ว” พอได้ยินแบบนั้นทุกคนก็กลับไปนั่งที่ของตัวเองทันที

“เธอเป็นใคร”

เมื่อมาถึงอาจารย์ก็เอ่ยถามอลิซทันที เพราะไม่เคยเห็นหรือรู้จักมาก่อนแถมยังไม่มีรายงานว่ามีนักเรียนใหม่ย้ายเข้ามาอีกด้วย

โซมีที่เห็นแบบนั้นก็คิดว่าอาจารย์คนนี้ยังไม่รู้เรื่องก็เลยเดินไปกระซิบบอกว่าวันนี้จะมีการถ่ายรายการในโรงเรียนอาจารย์คนนั้นคิดได้เข้าในสถานการณ์ในตอนนี้

“งั้นเช็คชื่อกันก่อน” อาจารย์คนนั้นพูดขึ้นก่อนจะเรียกชื่อไปที่ละคนจนในที่สุดก็มาถึงอลิซสักที

“อลิซ เพสสัน”

“ค่ะ” อลิซขานรับพร้อมกับยกมือขึ้น

นั้นทำให้ทุกคนตกใจเป็นอย่างมาก มันจะเป็นไปได้อย่างไง ยัยหมูอ้วนนั้นจะมาเป็นสาวสวยคนนี้ไปได้ยังไง

“ล้อเล่นแบบนี้ไม่ได้นะนักเรียน” อาจารย์คนนั้นเอ่ยด้วยรอยยิ้ม ตอนนี้เธอจะต้องยิ้มเอาไว้ก่อน เพื่อมีกล้องซ่อนเอาไว้ในห้องเรียนนี้

“หน้าเหมือนคนล้อเล่นเหรอคะอาจารย์” อลิซบอกอีกฝ่ายด้วยใบหน้าเรียบนิ่งจนคนเป็นอาจารย์รู้สึกว่าถูกอีกฝ่ายดูถูก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะเธอต้องยิ้มเท่านั้นในสถานการณ์ตอนนี้

อลิซคิดว่าคนพวกนี้คงบ้าไปเป็นแล้วที่อยู่ๆ ก็พูดจาแบบนี้กับเธอ อย่างน้อยก็น่าวิธีแกล้ง หรือว่าหลอกให้เธอตายใจแล้วค่อยหาทางแกล้งเธอทีหลังกัน

“หนูว่าอาจารย์สอนเลยดีกว่านะคะ” โซมีเห็นสถานการณ์ไม่ดีเลยรีบช่วยแก้ ในเมื่ออยากเป็นยัยหมูตอนนั้นนักก็เป็นไปเลย

“นั้นสิ งั้นเริ่มเลยนะ เปิดไปที่หน้าที่ห้าบทที่หนึ่ง”

อลิซมองไปยังกระดาน พร้อมกับมือที่เขียนหนังสือไปด้วยอย่างเคยชิน ตลอดเวลาแม้จะรู้สึกอึดอัดกับสายตาที่ถูกจ้องมองมาในช่วงที่เวลาที่นั่งฟังอาจารย์ แต่มันก็ไม่สามารถทำให้เธอเสียสมาธิได้อยู่ดี

“เอาล่ะ เลิกได้ เพสสันตามอาจารย์มา” จนในที่สุดก็พักเที่ยงและเธอก็ถูกอาจารย์เรียกให้ที่ห้องพักอาจารย์

“อาจารย์ขอถามเธอตามตรงเลยนะ คุณไม่ใช่อลิซ เพสสันใช่ไม่คะ” อลิซมองอาจารย์นิ่ง อาจารย์คนนี้สอนวิชาประวัติศาสตร์

“ดูบัตรประชาชนมั้ยคะ” อลิซบอกพร้อมกับล้วงกระเป๋าเสื้อตัวนอกไปด้วย เพื่อที่จะยืนยันตัวเองให้อีกฝ่ายด้วย

“เรื่องจริงหรือเนี่ย” มาเรียมองรูปในบัตรก่อนจะเงยหน้ามองไปยังเด็กผู้หญิงตรงอย่างไม่อยากจะเชื่อว่านี่คืออลิซเด็กสาวร่างอ้วนคนนั้น มันจะเป็นไปได้อย่างไรกัน แค่สองเดือนก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย

“ค่ะ แล้วอีกฉันอยากจะเปลี่ยนเอกสารที่อยู่นะคะ” อลิซตอบก่อนจะยื่นมือไปรับบัตรประชาชนตัวเองแล้วพูดขึ้นมาอีกครั้ง

“ได้สิ พรุ่งนี้เอามาแล้วกัน” มาเรียเอ่ย พลางคิดว่าคงจะไปเช่าบ้านที่อื่นอีกตามเคย เพราะทุกปีเด็กคนนี้จะย้ายบ้านตลอด เพราะไม่มีเงินจ่ายค่าเช่าบ้าน  หึ หน้าตาดีแค่ไหนแต่ก็ยังเป็นคนจนอยู่ดีนั้นแหละ

“ฉันเตรียมมาเรียบร้อยแล้วนะ” อลิซพูดพร้อมกับหยิบเอกสารออกมาให้มาเรียทันที

“นี่มัน” ไม่จริงน่า ที่อยู่ใหม่ของเด็กคนนี้เป็นหมู่บ้านคนรวยนี่ ไม่รวยธรรมดา คนที่จะไปอยู่ที่นั่นได้มีแต่พวกที่มีอิทธิพลทั้งนั้น รวมถึงกลุ่มSHBนั้นก็ด้วย แล้วเด็กคนนี้ไปอยู่ที่นั้นได้อย่างไง

“ไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวนะคะ” อลิซไม่รออีกฝ่ายที่มองเอกสารเธอด้วยความตกใจตอบอะไรหรือทักท้วงเธอก็รีบเดินออกมาทันที

ครืน!

“พี่อยู่ไหน ผมมาหาพี่ไม่เจอเลย” ทันทีที่รับสายอลันก็ถามทันที

อลิซลืมไปเลยว่าอลันจะมาหาเธอที่ห้อง ไม่ได้ส่งข้อความไปบอกด้วย

“พอดีมาห้องพักอาจารย์นะ แล้วนี่อยู่ไหน” อลิซบอกก่อนจะถามกลับ แล้วก็เดินเลี้ยวขวาเพื่อเดินลงบันไดไปด้านล่าง

“อยู่หน้าห้องพี่”

“เดินมารอที่บันได” อลิซบอกก่อนจะเดินเลี้ยวขวาอีกครั้งก่อนจะลงบันไดไป อลิซที่กำลังเดินลงบันได ก็ต้องหันกลับไปมองคนที่คว้าต้นแขนของเธอ

“เธอ” คาโลเรียกอีกฝ่ายพร้อมกับจ้องหน้าตาอีกฝ่ายอย่างละเอียด

“สิบล้านอย่าลืม” อลิซได้โอกาสท้วงเงินพอ แค่เห็นคาโลเปิกตาโตอย่างตกใจเธอก็รู้แล้วว่าคาโลจำเธอไม่ได้

“เรื่องจริงดิ”

“ไม่เชื่อก็ตามใจ แต่อย่าลืมจ่ายเงินสิบล้านด้วย เอาเงินสดนะ” อลิซบอกก่อนจะดึงแขนตัวเองออกจากมือของคาโลที่คลายออกนิดหน่อย

“พี่! เป็นอะไรหรือเปล่า!” เสียงตะโกนอลันทำให้เธอลืมไปว่ายังไม่วางสาย

“เปล่า พี่กำลังไป” เธอตอบพร้อมกับวางสายอลัน ก่อนจะมองคาโลที่ยังยืนนิ่งอยู่กับที่กำลังขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ

“สิบล้านอย่าลืม” อลิซย้ำอีกครั้งก่อนจะเดินลงบันไดไปก็เจอกับอลันที่ทำหน้าไม่สบายใจอยู่พอดี แต่พอเห็นอลิซก็ทำหน้าโล่งอกทันที

“ไปกันครับ วันนี้เหนื่อยสุดๆ เห็นมีรายการมาถ่ายทำด้วย จริงสิ! มีคนบอกให้ผมไปถ่ายแบบด้วย” อลันร้องบอกพร้อมกับเอาแขนทั้งสองข้างมาพาดที่ไหล่ของพี่สาวก่อนจะเล่าเรื่องให้อลิซฟังไปด้วย

“งั้นเหรอ อยากทำหรือเปล่าล่ะ” อลิซพยักหน้ารับอย่างรับรู้ ก่อนจะถามอลันขึ้นมาถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอก็อยากให้อลันไปถ่ายแบบแต่ตอนนี้ เธอไม่อยากให้ทำแล้ว

“ผมปฏิเสธไปแล้ว” อลันบอกก่อนจะเอาแขนออกจากไหล่ของอลิซเพราะกลัวว่าเอาไว้แบบนี้นานๆ พี่สาวของตัวเองคงจะเหนื่อยแน่ แขนทั้งสองข้างของเขาก็ใช่ว่าจะเบาๆ

“ก็ดี แต่ว่าตอนนี้คนเยอะกว่าเมื่อเช้าอีก”

“โธ่! พี่มันก็ต้องมีคนอยากออกทีวีบ้างสิ พวกที่เรียนมหาลัยแล้วยังมาเขตของโรงเรียนเลย” อลันร้องบอก

เธอลืมบอกไปที่นี้มีตั้งแต่โรงเรียนอนุบาลไปจนถึงหมาลัยเลย แต่ก็เป็นกลุ่มเครือญาติของโซมีนั้นแหละที่ช่วยกันบริหารในส่วนต่างๆ

มาแล้วๆๆ เมื่อเห็นเม้นแล้วว่าจะมาอัพให้ แต่กำลังแก้คำผิดอีกเรื่องอยู่ก็เลยลืม ก็เลยมาอัพให้วันนี้แทนเลยดีกว่า

ใครรู้ว่าพระเอกของเรามีใครบ้าง ยังออกมาไม่หมดเลยยยยฮ่าๆๆๆๆ

ไม่เม้นไม่ว่า แต่อย่าลืมกดให้กำลังใจก็พอ