คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : บทที่3. Secret love มันใช่เหรอ?
บทที่3. Secret love มันใ่เหรอ?
หวานาลับลมาอีรั้หลัหายไปไม่ถึ10นาที เธอเปลี่ยนเป็นุอยู่บ้านสบายๆ เสื้อยืัวให่ ับาเผ้าาสั้น ผมยาวสลวยถูมัไว้้านหลัท้ายทอย วหน้าเลี้ยเลาปราศาเรื่อสำอา หวานาล้าเรื่อประทินโมพวนั้นออนหม แม้ไม่ไ้แ่หน้า ไร้สีสันบนใบหน้าอเธอ หวานา็ยัูโเ่นเสมอ
อาะเป็นเพราะว่า หวานาไม่นิยมใ้เรื่อสำอา
และหาำเป็น้อใ้ เธอะมีแ่ลิปสิับบรัออนเท่านั้น หวานาผิวี ผิวเธอละเอียนมอไม่เห็นรูุมน
ิ้วเ้มๆ อหวานาไ้มรมาาทวีทรัพย์ โรหน้าเธอมอยู่แล้ว ันั้นารแ่เิมเพิ่มสีสรรบนใบหน้าึไม่ำเป็นเลยสำหรับหวานา
“ผมานยุ่ เลยไม่มีเวลามาที่ร้าน พ่อเลยหานมา่วย นที่หวานเห็นวันนี้นั่นแหละรับ”
ภูมิเปรยเหมือนอธิบายให้หวานารับรู้ หวานาไหวไหล่เ ธอวย้อนส้อมมาิ้มสาูไส้หมูใส่ปา ทำท่าไม่ยี่หระ ทั้ที่ใเ้นุบๆ เธอรู้ ‘ยัยนั่น’ เป็นลู้าภูมิ หล่อน็ไม่มีสิทธิมาเปลี่ยนแปลวามอบอเธอ หวานาร้อเอะในใ! เธอะไม่พอใทำไมับารเปลี่ยนแปลนั่น เธอไม่สามารถยึิับวามอบส่วนัวอัวเอ หาร้านาแฟนั้น ไม่ไ้มีื่อเธอเป็นเ้าอ
ผู้ายรหน้าือเ้าอร้านาแฟที่เธออ้าสิทธิวามเป็นเพื่อน ยัเหยียบาสิ่ที่เาอาะไม่พอใให้ หวานาผ่อนลมหายใ เธอวรปรับัวและยอมรับ และหาถึที่สุริๆ ร้านาแฟอภูมิ็ไม่ใ่ที่ทำานแสนสบายอเธออี่อไปแล้ว
“็ีแล้วนี่ ท่าทายันเอาานเอาารี”
เสียพูราบเรียบไม่บ่บอวามรู้สึ ภูมิแอบำเลือมอ เวลานี้เาเาใหวานาไม่ถูเลย
“หาอรีทำให้หวานไม่พอใ บอไ้นะรับ ผมะบอเาเอ”
ยัไเสียหวานา็สำัสำหรับเาเป็นอันับ้นๆ แม้ะอยาล้ววามลับในใอเธอ อยาทำให้เธอหันลับมามอเาบ้า แ่็นั่นแหละ หาหวานาไม่พอในหมาเมิน ภูมิิว่าไมุ่้มสันิ
“ไม่้อหรอ” อารม์ะบึะบอนผุึ้นมาอีรั้
วามรู้สึอเธอเสียไปแล้ว ลับืนมาไม่ไ้่ายๆ
“เรื่อนม” ภูมิเปรย เาเพิ่ไ้ิมเรปเ้อโปรอหวานา ภูมิแทบเ้น อรีำลัล้ำเส้น หล่อนเปลี่ยนแปลบาอย่า นอาะ่อให้เิวามบาหมาระหว่าเาับหวานา ็เรปเ้นั่นเป็นสูรอหวานา หล่อนยให้เาทำาย และเป็นที่ื่นอบอสาวๆ แม้ะเป็นารเพิ่ม้นทุน แ่นั่นทำให้หวานาพอใ ภูมิ็ยอม...
เรื่อำไรไม่ใ่เรื่อให่สำหรับเาอยู่แล้ว
เรื่อวามพอใอหวานาือเรื่อให่ เาพยายามทำทุทาเพื่อยื้อให้หวานาอยู่ในสายาอเานั่นแหละ
หิสาววัามอผ่านแบบเร็วๆ รีบยิ้มให้เมื่อน้อยโผล่หน้ามามอ “มีอะไรหรือเปล่าะพี่น้อย?”
“ุภูมิอยู่ทาน้าวมื้อเย็นับุหวาน้วยเลยไหมะ?”
ทวีทรัพย์ออไปธุระนอบ้าน ไม่มีำหนว่าะลับมาอนไหน หาภูมิะอยู่ินมื้อ่ำเป็นเพื่อนนายสาวีไม่น้อย
“ุพ่อลับึเหรอะพี่น้อย?”
“่ะ... ุท่านไม่ไ้บอไว้ แ่น้อยเาไม่เยพลา”
“อย่าไปวนเาเลย นานยุ่หน่ะ” มันอไม่ไ้ที่ะแวะ แ่พอิัไปแล้ว หวานาเลยเริ่มรู้สึไม่ี เธอทำัวเหมือนภรรยาแ่ๆ ที่ับไ้ว่าสามีมีิ๊ ามระราน ามระแทแันใส่เา
ายหนุ่มอมยิ้ม “พี่น้อยทำอะไรเป็นมื้อเย็นล่ะรับ” เาหันไปถามเสียสุภาพับแม่บ้านอหวานาแทน
น้อยยิ้มว้า “ไ่พะโล้อโปรุภูมิ่ะ มียำปลาหมึออบอุหวาน้วยนะะ” น้อยหันไปพูประบนายสาว เมื่อสีหน้าอหวานเปลี่ยนไปนิๆ เธอเลยรู้สึผ่อนลายล เลยยมือึ้นออแ้เ้อ
“แหม...มีเบียร์เย็นๆ สัแ้วีพิลึ” หวานาเปรย เธอเห็นหาาภูมิวัผ่านหน้า แ่ไม่มีเสียำหนิเหมือนเย
หวานาหัวเราะในใ...เธอับภูมิแ่าันรนี้แหละ
เธอื่มเรื่อื่มมีแอลอฮอล์ไ้ แ่ผู้ายหุ่นน้อๆ นัเพาะาย ลับไม่แะ้อเรื่อื่มพวนั้นเลย บารั้... หวานา็อยาะแล้เาเหมือนัน...อยารู้นั เวลาที่ภูมิเมา...เาะเป็นอย่าไร?
เพื่อนหลายนเยพูให้ฟั...นเมาือนที่มีสิไม่เ็มร้อย เารู้ัว เพียแ่ะรู้สึมึนๆ เบลอๆ หลายสิ่หลายอย่าที่เ็บไว้ะระเบิออมา่วนั้นแหละ หวานาอยาเห็น่วเวลาหลุๆ อภูมิบ้า? มนุษย์สุเพอร์เฟแบบเา มีอะไรเ็บไว้ในใหรือไม่...มีสัวันที่เธอะ้อหาทาพิสูน์...
ภูมิรู้สึเย็นวาบไปลอแผ่นหลั...
เาเห็นแววาแปลๆ าหวานา หล่อน้อิอะไรพิลึๆ อยู่ในหัวอหล่อนแน่
ายหนุ่มผ่อนลมหายใ วามรู้สึหน่วๆ ในอาหายไป อแ่เพียหวานาไม่โรธเา...แ่นั้น็พอแล้ว
น้อยถอยหลัลับไปทำหน้าที่อัวเอเียบๆ ปล่อยให้นายสาวอยู่ับเพื่อนายอเธอ
“เมื่อไหรุ่ภูมิะล้าพูออมาสัทีะ?”
แม่บ้านสาวให่เปรยออมาลอยๆ นรอบัวหวานามอออว่าภูมิิอย่าไรับนายสาวอเธอ มีหวานานเียวมั้!! ที่ไม่เยรู้ว่า...เพื่อนอัวเอ ิเินว่าำว่าเพื่อน้วย...น้อยไ้แ่เอาใ่วย เธอเป็นแ่ลู้าที่ไม่ล้าละลาบละล้วเรื่อส่วนัวอเ้านาย ไ้แ่ภาวนาให้หวานามอเห็นวามรู้สึเินเพื่อนนั่นเสียที
มัน็เหมือนทุรั้...่วเวลาที่มีภูมิอยู่ใล้ๆ หวานาะรู้สึผ่อนลาย เธอไม่้อปั้นหน้า ไม่้อฝืนทำเป็นแร่ เพราะ่อให้เธอโหนทั้โลว่าเธอมีวามสุ น นเียวที่สามารถับวามรู้สึเศร้าๆ อเธอไ้ ็มีแ่ภูมิ
สำหรับเรื่อเรือฤทธิ์ หวานาเสียใเ่นัน
เธอิว่าัวเอเลือนที่เหมาะที่ีับัวเอแล้ว ไม่ิเหมือนันว่า...ที่เธอาหวัไว้นั้น...มันะลาเลื่อนไปาวามั้ใ
มันเสียเลฟ์เล็ๆ เสียในิๆ
แ่...แปล เธอไม่ไ้เ็บปวเพราะวามรั เหมือนที่เยเห็นาเพื่อนๆ เวลาที่พวเาผิหวั
ไม่มีน้ำา เธอไม่ไ้ฟูมฟาย...แม้ะรู้ีว่า เรือฤทธิ์ไม่มีทาย้อนลับืนมาอีแล้ว เาเลือทาเินทานั้น ึ่หวานารับไม่ไ้
ภูมิปรายามอสีหน้าหมอๆ อหวานา เาลืมัวำหมัแน่น นึอยาะแล่นไปถลุปาอายนนั้นสัรั้
หามีใรสันบนโลทำให้หวานาเสียใ น นนั้นือศัรูอเา!!
“อิ่มแล้ว หวานอยาออไปแน์ย่อยอาหารไหม?”
หวานายิ้ม มัน็ไม่เลวหรอนะ ที่ะไปออำลัเรียเหื่อ
“ยัยลไม่ว่าสิ...วันนี้”
หิสาวบ่น ลาน่าะิพันับารทำาน เพราะ่วใล้ๆ สิ้นเือนแบบนี้ เพื่อนอเธอะลายร่าเป็นอมบี้ ไม่ินไม่นอนนว่าานะเสร็
“หวาน็ไปับผมสิรับ”
“็ไ้นะ...”
 |
|
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น