(OS/SF) Unlimited Love ; TAETEN JAEDO JOHNIL ETC.

ลำดับตอนที่ #10 : JOHNIL : Rainy Sound

We could go anywhere we could do
Anything girl whatever the mood we’re in
All I know is (ooh ooh ooh)
Getting lost late at night under stars
Finding love standing right where we are your lips
They pull me in the moment
You and I alone

ฤดูฝนสำหรับใครหลายๆคนอาจจะไม่ชอบมันเพราะมันทำให้ทุกอย่างดูลำบากไปเสียหมดแต่สำหรับแทอิลแล้วมันกลับเป็นฤดูที่เขาชอบ เขาชอบเสียงฝนที่กำลังตก ฤดูฝนเป็นฤดูที่ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายได้เป็นอย่างดีเหมือนกลับว่ากำลังปล่อยความคิดให้ไหลไปกับสายฝนที่กำลังเทลงมา มองออกไปนอกหน้าต่างก็เห็นแต่ผู้คนที่กำลังวิ่งหนีหาที่หลบฝนกัน บางคนก็กางร่มที่มีสีสันสดใส

"น่าเบื่อจัง"

พอเป็นวันหยุดที่ไม่ต้องไปทำงานก็รู้สึกเบื่อขึ้นมา สายตาก็มองกวาดไปรอบห้องของตัวเองก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงไปหยิบเอากีต้าร์ตัวโปรดขึ้นมาดีดให้หายเบื่อ ภายในห้องนอนที่ตกแต่งอย่างเรียบๆกับเสียงดีดกีต้าร์ที่ดังในบรรยากาศฝนตกแบบนี้มันทำให้เขารู้สึกดีขึ้นเยอะเลย

สบายใจสุดๆ

ฤดูฝนเป็นฤดูที่ผู้คนมักจะไม่ชอบมันสักเท่าไร แต่สำหรับเจ้าของร้านกาแฟอย่างยองโฮกลับรู้สึกว่ามันเป็นฤดูที่เขาชอบมากเลยก็ว่าได้ ผู้คนที่ต่างพากันวิ่งหนีเม็ดฝนที่เทลงมา บางคนก็วิ่งเข้ามาหลบฝนในร้านของเขาซึ่งเขาเองก็ไม่ได้ว่าอะไร บางคนก็สั่งเครื่องดื่มร้อนๆเพื่อคล้ายหนาวจากการเปียกฝน พอเข้าหน้าฝนแล้วเขาก็มักจะเตรียมผ้าขนหนูเอาไว้สำหรับลูกค้าบางคนที่เปียกฝนมา ร้านกาแฟของเขาเองก็ไม่ใช่ร้านใหญ่มากอะไรนักแต่ก็มีลูกค้าเข้าไม่หยุด ลูกค้าที่เข้ามามักจะเป็นผู้หญิงที่ซะส่วนใหญ่ อาจจะด้วยเพราะร้านนี้มีพนักงานเป็นผู้ชายหน้าตาดีอย่างเซฮุนกับแทยง ไหนจะเจ้าของร้านอย่างตัวเขาเองด้วย ลูกค้าเลยมีแต่ผู้หญิง แต่เขาไม่สนใจเรื่องพวกนั้นหรอก เพราะตอนนี้เขาน่ะสนใจคนคนหนึ่งอยู่

เป็นคนที่มองแล้วรู้สึกอยากผูกมิตรด้วยล่ะนะ

ครั้งแรกที่เจอก็คงจะตอนที่เขากำลังจะออกไปข้างในตอนเช้า เห็นอีกคนกำลังรีบวิ่งหน้าตั้งเพื่อไปรอรถบัส ท่าทางเหมือนคนที่ตื่นสายแล้วกลัวจะไปทำงานไม่ทัน พอตกเย็นก็มักจะแบกกองหนังสมุดกลับมาที่ห้องทุกครั้ง บางวันก็หน้าง่วงซะจนเหมือนคนอดหลับอดนอนมายังไงยังงั้น

เห็นแล้วมันก็อดเอ็นดูขึ้นมาไม่ได้

 .

.

.

.

.

.

.

.

เช้าวันใหม่ในฤดูฝน แทอิลไปทำงานเหมือนอย่างเคย  เขาสวมหูฟังและเปิดเพลงวงที่ตัวเองชอบในมือก็ถือร่มสีใส

ถึงจะชอบฝนแต่ก็ไม่อยากให้ตัวเปียกแล้วไม่สบายนิ

อากาศในตอนเช้ายังคงครึมฟ้าครึมฝนเหมือนอย่างเคย และทุกๆเช้าในการไปทำงานของแทอิลเขาก็มักจะเจอกับผู้ชายตัวสูงคนหนึ่งที่มักจะมาออกกำลังในทุกๆเช้า

เป็นผู้ชายที่สูงมากๆเลยล่ะ อิจฉาจัง

และวันนี้ก็เป็นอีกครั้งที่เขาได้เจอกับผู้ชายคนนั้นก่อนไปทำงาน แทอิลมองไปที่ผู้ชายคนนั้นที่กำลังยืนยืดเส้นยืดสายอยู่ เหมือนอีกฝ่ายจะรู้ตัวว่ากำลังถูกมองอยู่เลยหันมามองก่อนจะยิ้มให้เป็นการทักทาย แทอิลทำเพียงยิ้มให้เป็นการทักทายเช่นกัน

ฝนกำลังจะตก

แต่ผู้ชายคนนั้นไม่ได้พกร่มมา แต่ไม่ทันขาดคำฝนเจ้ากรรมก็ตกลงมาจนได้ ผู้ชายคนนั้นรีบวิ่งมาหลบฝนใต้หลังคาของป้ายรถเมล์ที่ยื่นออกมา

ผู้ชายคนนั้นกำลังยืนอยู่ข้างๆแทอิล

ไม่มีบทสนทนาใดๆเกิดขึ้น แทอิลรู้สึกเหมือนกับว่าตอนนี้เป็นการยืนรอรถบัสที่นานมากๆ อาจจะด้วยเพราะฝนตกรถเมล์เลยมาช้า แทอิลถอดหูฟังของตัวเองออกมาเก็บลงกระเป๋า เขามองไปยังถนนข้างหน้าที่มีรถขับกันอย่างช้าๆด้วยความระมัดระวังจากถนนลื่น พอมองดีๆแล้วผู้ชายคนสูงกว่าแทอิลมากเลยก็ว่าได้

ตัวเขาสูงถึงเพียงแค่ไหล่อีกฝ่ายเอง

"ตกหนักเลยนะครับ"

"ครับ?"

"ฝนน่ะครับ ตกหนักเลย"

"อ่อออ นั้นสินะครับ"

ปากก็ตอบไปอย่างนั้นแต่สายตาก็ยังคงมองไปยังถนนข้างหน้า

เมื่อไรรถบัสจะมานะ..

"ผมซอ ยองโฮ ครับ"

แนะนำตัวเป็นมารยาทงั้นหรอ

"ผมมุน แทอิล ครับ"

บอกชื่อตัวเองไปก็คงไม่ได้มีเรื่องอะไรให้เสียหาย อีกฝ่ายส่งยิ้มมาให้อีกครั้งตัวแทอิลเองก็ยิ้มตอบกลับให้อีกฝ่าย

"เราอยู่คอนโดชั้นเดียวกันน่ะครับ"

"โอ๊ะ! จริงหรอครับ"

"ฮ่าๆ ครับ ร้านกาแฟผมอยู่ข้างๆคอนโดน่ะ"

"อ่อออ แล้วนี่ไม่เปิดร้านหรอครับ”

“ยังครับ เปิดตอนสายๆ ว่างๆก็แวะมาได้นะครับ”

            “ได้เลยครับ”

            จบการสนทนาทุกอย่าง แทอิลมองบรรยากาศรอบๆที่ถูกบดบังด้วยเม็ดฝน จนเขาเห็นว่ารถเมล์ที่เขากำลังรออยู่กำลังมา แทอิลเตรียมตัวองเพื่อที่จะขึ้นรถเขามองไปยังคนที่ยืนอยู่ข้างๆเขา ที่ตอนนี้ส่งยิ้มมาให้เขาอย่างเป็นมิตร

            จะเดินต่างฝนกลับคอนโดจริงดิ

            พอคิดได้แบบนั้นแทอิลตัดสินใจยื่นร่มที่ตัวเองพกมาให้อีกคน ก็แค่กลัวอีกคนจะต้องเปียกฝนกลับคอนโดเท่านั้นเอง

            “คุณไม่ใช้หรอครับ”

            “ไม่เป็นไรครับ คุณเดินต่างฝนกลับคงจะไม่ดีต่อสุขภาพ อ่ะ รถผมมาแล้วไปก่อนนะครับ”

            “คุณ!”

            ไม่รอให้อีกคนพูดอะไรแทอิลจับมืออีกคนก่อนจะยัดร่มของตัวเองใส่มือของอีกคน ส่วนตัวเขาก็ยกกระเป๋าเป้ของตัวเองขึ้นมาบังหัวตัวเองแล้วรีบวิ่งขึ้นรถบัสไป หาที่นั่งให้ตัวเองเสร็จสรรพก็ปัดละอองฝนที่ติดตามเสื้อผ้า รื้อหาผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเป้ตัวเองมาซับหยดน้ำฝนบนใบหน้าของตัวเอง แล้วก็มานึกกับตัวเองอีกที

            นึกยังไงถึงเอาร่มให้ผู้ชายคนนั้นกันนะ

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

            ยองโฮเดินกลับมาที่คอนโดของตัวเองพร้อมกับร่มของใครอีกที่ให้เขามา ร่มสีใสที่มีป้ายห้อยติดเอาไว้กันหาย

            มุน แทอิล  010-xxxxxxxxx

            ให้ทั้งชื่อทั้งเบอร์แบบนี้ไม่กลัวมีคนโทรไปหลอกลวงรึไงกันนะ ยองโฮสะบัดร่มเบาๆให้ละอองฝนที่ติดอยู่ออกแล้วพับมันเก็บอย่างเรียบร้อยแล้วเดินกลับเข้าคอนโดเพื่อจะไปอาบน้ำแล้วลงมาเปิดร้านเหมือนอย่างเคย ยองโฮหยิบร่มของอีกคนติดมือมาด้วย เผื่อว่าตอนเย็นจะเจออีกคนแล้วจะได้เอาไปคืนได้สะดวก

            ก็แค่ไม่อยากรบกวนเวลพักผ่อนของอีกคนเท่านั้นเอง

Talk;

            สวัสดีจ้ารีดเดอร์ทุกคนนนนนนนนนนนนนน

มาสั้นๆ พอให้กรุบกริบ

            ขอลงจอห์นอิล เพราะโมเมนต์เกี่ยวกับฝนคู่นี้กำลังมา

            จะหาผู้ชายแบบจยาได้จากที่ไหนอีก ดูแลพี่อิลดีสุดอะไรสุด

            ไม่รู้ว่าจะถูกใจรีดเดอร์กันรึเปล่า

            ฝากจอห์นอิลเรื่องนี้ไว้อ้อมอกด้วยนะคะ

            ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนที่เข้ามาอ่านฟิคเรื่องนี้นะคะ

            รักรีดเดอร์ทุกคนนนนนนน

            Enjoy For Reading And Thank You For Reading.

B
E
R
L
I
N
❀