ปรากฏว่าเป็นรัก

ลำดับตอนที่ #10 : ไม่รู้ ไม่เห็น

เพียงไม่กี่วันเท่านั้นที่เหมือนฝันและอิงจันทร์ถูกบ่นหลายชั่วโมง หลังจากเหตุการณ์การทะเลาะวิวาทในหน้าคลับ ทั้งคู่ก็เริ่มกลับมามีความกล้าในการวางแผนหนีเที่ยวอีกครั้ง โดยครั้งนี้ทั้งสองมาขอความช่วยเหลือจากคนเดียวที่เหมือนจะเป็นกองหนุนของทั้งคู่อย่างมาสฟ้า ที่ฟังแผนการของทั้งคู่จบแล้วมาสฟ้าก็ได้แต่ถอนหายใจยาว ไม่เข้าใจว่าที่เป็นแผนการที่คนสองคนช่วยกันวางแผนจริงหรือ ทำไมถึงฟังแล้วดูไม่มีอะไรเข้าท่าเลยสักอย่าง

“แล้วถ้าพ่อแม่โทรหาป้าพริ้มล่ะ แบบนั้นแผนของพวกเราไม่แตกเหรอ” มาสฟ้าขมวดคิ้ว ชี้ให้เห็นว่าแผนการของเหมือนฝันและอิงจันทร์นั้นมีช่องโหว่มากมายแค่ไหน “หรือถ้าใครสักคนในร้านถ่ายรูปลงแล้วติดหน้าพวกเรา เท่านี้พ่อกับแม่ก็รู้แล้วนะ”

“มือถือของแม่หายไปแล้วค่ะ” เหมือนฝันกระซิบ เรื่องนี้เธอได้ยินพ่อบ่น ว่าติดต่อภรรยาสุดที่รักของท่านยากเหลือเกินเพราะจู่ๆ มือถือของแม่ก็หายไป จะพาไปซื้อเครื่องใหม่แม่ก็บอกว่าขี้เกียจ...วิธีการแก้ปัญหาของคุณคมกฤษจึงมีเพียงการหนีบศรีภรรยาไปไหนต่อไหนด้วย ซึ่งจะเรียกว่าแก้ปัญหาหรือถือโอกาสบังคับแม่ไปด้วยทุกที่ ก็ไม่แตกต่างกันในสายตาของเหมือนฝัน

“แม่ก็ใช้มือถือของพ่อไง” มาสฟ้าที่รู้ดีว่ามือถือของแม่หายไปได้ยังไงนั้นเม้มปากแน่น พยายามซ่อนสีหน้าร้อนรนของตัวเองเอาไว้อย่างสุดความสามารถ โชคดีที่ตอนนี้เหมือนฝันและอิงจันทร์มีเรื่องอื่นที่สำคัญกว่า จึงไม่ว่างมานั่งสังเกตสีหน้าของเธอ

“พ่อไม่ได้มีคอนแทคใครนอกจากแม่อยู่แล้วนี่นา” เหมือนฝันชี้ ความหมกมุ่นในตัวภรรยาของพ่อจะมีประโยชน์กับพวกเธอก็ตอนนี้แหละ “เว้นแต่ไอ้ฤกษ์มันจะโทรฟ้องพ่อ นอกนั้นแล้วก็ไม่มีอะไรต้องกลัว”

“แล้วป้าพริ้มล่ะ ท่านเลิกระแวงแล้วเหรอ” เมื่อเห็นว่าที่เหมือนฝันพูดมานั้นพอฟังขึ้น มาสฟ้าจึงหันมาหาผู้สมรู้ร่วมคิดในการหนีเที่ยวอีกคนหนึ่งกับน้องของเธอ “ลุงทรัพย์ก็คงไม่ได้ติดตามแค่ฟ้าพริ้มเหมือนพ่อเราหรอกมั้ง”

“ไม่หรอก แต่ตอนนี้พ่อกับแม่ไปปฏิบัติธรรมเป็นเพื่อนคุณย่า ที่วัดเขาห้ามใช้มือถือ”

“ไปตั้งแต่เมื่อไหร่” เหมือนฝันที่เพิ่งรู้เรื่องนี้ได้แต่ตาโต นี่ก็เท่ากับว่ามีเธอเดียวที่ถูกพ่อแม่คุมความประพฤติน่ะสิ “ทำไมไม่เห็นรู้เลย”

“คุณย่าโทรมาเมื่อวาน แล้วก็สั่งให้พ่อกับแม่ไปกับท่านเลยวันนี้ เห็นว่าพ่อแม่ต้องถือศีลแปด จะได้พ้นเคราะห์พ้นโศก”

“ฉันว่าย่าแกน่าจะพาแกไปนะ คนที่ต้องถือศีลล้างซวยน่าจะเป็นแกมากกว่าพ่อกับแม่”

“นั่นสิ” อิงจันทร์เองก็คิดแบบเดียวกับเหมือนฝัน แต่ก็ไม่อยากโต้แย่งกับผู้เป็นย่า อีกทั้งการที่พ่อกับแม่ไม่อยู่ที่บ้านก็หมายความว่าอิสระของเธอที่หายไปตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมานั้นจะหวนกลับมาอยู่ในมือเธออีกครั้ง ดังนั้นอิงจันทร์จึงได้แต่วางเฉย ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ “แต่ย่าบอกว่าฉันกำลังจะมีโชคเรื่องสัตว์สองเท้า ถ้าไปให้ไปอยู่วัดก็กลัวว่าจะได้หลานเขยเป็นพระ”

“ฮะ?”

“นั่นแหละ ท่านก็เลยพาพ่อกับแม่แล้วทิ้งฉันให้เฝ้าบ้าน”

“ย่าของกี้นี่รอบคอบจริงๆ” มาสฟ้าเอ่ยยิ้มๆ ขนาดเธอที่เห็นนิมิตแล้วว่าชีวิตรักของอิงจันทร์จะเป็นอย่างไรก็ยังคาดไม่ถึง

“กับไอ้ฤกษ์ยังเครียไม่จบ บ้านแกเตรียมรับหลานเขยใหม่แล้วเหรอ” เหมือนฝันกระพริบตาปริบๆ ครอบครัวเธอว่าหัวสมัยใหม่แล้วก็ยังต้องยอมแพ้ให้บ้านของอิงจันทร์ สมแล้วกับที่ทั้งสองบ้านคบหากันจนสนิทสนมกันมาตั้งแต่ที่พวกเธอเรียนอนุบาล “แน่นอนจริงว่ะ”

“ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ายังไง แต่คุณย่ายืนยันเสียงแข็งว่ายังไงปีนี้ฉันก็จะได้เจอเนื้อคู่ ถ้าไม่ใช่ฤกษ์ก็ต้องเป็นคนอื่น” อิงจันทร์พ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิดและอับอายเพื่อนทั้งสองของเธออยู่นิดๆ แต่เมื่อนึกบางอย่างขึ้นมาได้สายตาของเจ้าหล่อนก็เปล่งประกายแห่งความหวัง “ฟ้าไม่เห็นอะไรเลยเหรอ ใครสักคนก็ได้”

“ตอนนี้ไม่เห็นอะไรเลยจ้ะ” มาสฟ้าได้แต่มองอิงจันทร์ด้วยสายตาขอลุโทษ เธอเห็นบางอย่างที่อาจจะเกี่ยวข้องกับเนื้อคู่ของอิงจันทร์ คนเดียวกับที่ย่าของเจ้าหล่อนมั่นใจหนักหนาว่าจะเจอนั้นอยู่หรอก เพียงแต่ว่าตอนนี้มาสฟ้าไม่ได้มีความมั่นใจที่จะบอกสิ่งเธอเห็นให้ใครต่อใครฟังอีกแล้ว “โทษทีนะกี้”

“ไม่ต้องขอโทษหรอก เราก็ไม่ได้คิดว่าที่หมอดูของย่าพูดจะเป็นเรื่องจริงอะไร” คนที่ถูกทำนายว่าจะเจอเนื้อคู่ภายในปีนี้ได้แต่กระแทกลมหายใจด้วยความเซ็ง “แค่ถามเผื่อว่าฟ้าจะเห็นอะไร”

“แต่การที่เราไม่เห็นอะไรก็มีเรื่องดีไม่ใช่เหรอ?” มาสฟ้าว่า

“ยังไงนะ?” ทั้งเหมือนฝันและอิงจันทร์จากร้องออกมาพร้อมกัน จังหวะที่ทั้งคู่ผงกหัว ละสายตาจากจอมือถือขึ้นมองหน้ามาสฟ้าก็พร้อมกันจนมาสฟ้ารู้สึกแปลกใจ

“ก็...ถ้าพี่ไม่เห็นอะไรก็แสดงว่าไม่มีอะไรให้เราต้องกลัวไง” มาสฟ้ามองหน้าเหมือนฝันก่อนจะหันมายิ้มหวานส่งให้อิงจันทร์ “กี้เองก็ไม่ต้องกลัว ยังไงซะ...เนื้อคู่ของกี้ก็ไม่มีทางเป็นฤกษ์ได้หรอก”

“เราต้องดีใจถูกม่ะ” อิงจันทร์ยิ้มแหย การที่ฤกษ์จะไม่ได้หวนกลับเข้ามาในชีวิตในฐานะคนรักเป็นครั้งที่สองแน่ เพราะฐานะเดียวที่อิงจันทร์เตรียมมอบไว้ให้อดีตคู่หมั้นของเธอก็คือคนที่เธอเกลียดจนหมดหัวใจ

“แล้วกี้ไม่ดีใจเหรอ”

“จะดีใจกว่านี้ถ้าได้รู้ว่าเนื้อคู่ที่ย่ามันว่าจะมาเมื่อไหร่” เหมือนฝันตอบคำถามนั้นแทนเพื่อน ก่อนจะกวาดตามองรอบตัวด้วยความหวาดระแวง จากนั้นจึงห่อไหล่เข้าหากันนิดๆ เมื่อถูกความรู้สึกเย็นเยียบสัมผัสตั้งแต่แผ่นหลัง ลามมาจนถึงลาดไหล่บางทั้งสองข้างของเธอ แต่เมื่อหันมองรอบตัวแล้วเห็นแต่ความว่างเปล่าเหมือนฝันก็ต้องยอมปล่อยความรู้สึกอึดอัดนี้ไป “แต่ฝันรู้สึกแปลกๆ ยังไงไม่รู้ เกิดออกไปแล้วแม่จับได้ล่ะ เราจะทำยังไง”

“มานึกกลัวแม่อะไรเอาตอนนี้จ๊ะ”

“ถ้าเป็นเวลาปกติฝันยังพอสู้ไหว แต่นี่แม่หงุดหงิดอยู่นี่คะ” เหมือนฝันหน้าง้ำ ใจหนึ่งเธอก็อยากออกไปเที่ยวเป็นเพื่อนอิงจันทร์ แต่ใจหนึ่งเหมือนฝันก็กลัว ตอนนี้แม่ของเธอทั้งมือถือหายทั้งถูกพ่อบังคับให้ออกไปข้างนอก เพื่อทักทายกับเพื่อนๆ ไม่ก็คนรู้จัก และจากนิสัยเอาใจแต่ใจของแม่แล้ว การถูกบังคับแม้จะโดยสามีสุดที่รักของท่าน แถมยังไม่ใช่ระยะเวลาสั้นๆ อีกต่างหาก นับดูดีๆ อาจจะร่วมสัปดาห์แล้วไหมนะตั้งแต่ที่เธอและอิงจันทร์ออกเที่ยวหนก่อน ไม่ไม่อยากจะคิดเลยว่าตอนนี้แม่ของพวกเธอนั้นหงุดหงิดแค่ไหน

“ดูพ่อลากไปไหนต่อไหมเป็นอาทิตย์แล้ว ไม่หงุดหงิดสิแปลก” มาสฟ้าพูดยิ้มๆ ขณะที่อิงจันทร์นั้นหน้าบิดเบ้ เธอเคยเห็นว่าแม่มาสฟ้าและเหมือนฝันเป็นยังไงมาก่อนแล้วเวลาที่ท่านโกรธจัด ซึ่งเธอก็ไม่ได้นึกอยากเห็นภาพนั้นอีกครั้งเร็วๆ นี้ และไม่อยากเป็นคนดวงกุดทำให้คุณป้าเชอลีนโกรธด้วย ต่อให้อิงจันทร์จะไม่ฉลาดนักกระทั่งโดนอดีตคนรักหลอกมาหลายปี แต่เธอก็ไม่ได้โง่ขนาดที่อยากฆ่าตัวตายด้วยการทำให้แม่ของมาสฟ้าและเหมือนฝันเกลียด

อีกอย่างหมอดูบอกว่าเธอจะเจอเนื้อคู่ในปีนี้ ดังนั้นอิงจันทร์จึงขอเก็บหัวสวยๆ ของเธอไว้ที่เดิมจะดีกว่า อย่างน้อยก็รอให้เนื้อคู่คนที่ว่าได้เห็นหน้าสวยๆ ของเธอสักครั้งก่อนก็ยังดี

“งั้นเราดื่มกันอยู่บ้านก็ได้นะ” อิงจันทร์เสนอทางแก้ปัญหา “เดี๋ยวคุณป้าจะโกรธ”

“เราว่าถ้าท่านกลับบ้านมาเห็นจะยิ่งโกรธกว่าเดิมนะ” นิมิตที่มาสฟ้าเห็นนั่นคือคืนนี้เหมือนฝันและอิงจันทร์ต้องไปข้างนอก และนิมิตที่ว่านี้ก็เกิดก่อนเรื่องของอู่อี้เทียน ดังนั้นมาสฟ้าจึงค่อนข้างมั่นใจว่าสิ่งที่เธอเห็นเกี่ยวข้องกับเหมือนฝันนั้นจะเป็นจริง และหน้าที่ของเธอคืออำนวยความสะดวกให้สิ่งที่เธอเห็นเกิดขึ้นจริง ไม่มีสิทธิ์ขัดขวางหรือก้าวล่วงกงล้อแห่งโชคชะตาของน้องสาว “แล้วถ้ากี้อยู่บ้านกี้จะเจอเนื้อคู่ได้ยังไงล่ะ”

“ก็ไหนฟ้าบอกว่าไม่เห็นอะไรไง”

“ไม่ต้องเห็นนิมิตก็รู้หรอกกี้” คนที่บอกว่าไม่เห็นนิมิตเกี่ยวกับเนื้อคู่ของอิงจันทร์แต่หัวเราะแกนๆ อย่างไม่รู้ว่าจะทำหน้าแบบไหนเมื่อจู่ๆ ก็โดนเพื่อนจับผิด “ก็อยู่แต่บ้านแล้วจะเจอใครได้ยังไงล่ะ ก็ต้องออกไปข้างนอกสิถึงจะเจอคนใหม่ๆ”

“นั่นก็ถูก” เหมือนฝันพยักหน้าหงึกอย่างเห็นด้วยกับพี่สาว แต่ก็ไม่ลืมเหลือบมองไปทางเพื่อนของเธอ รอฟังความเห็นจากอิงจันทร์

“เดี๋ยวถามไอ้นรินกับไอ้เอม” อิงจันทร์เม้มปากขณะก้มกดมือถือยิกๆ ส่งข้อความหาเพื่อนอีกสองคนในกลุ่ม “ถ้ามันไปเราก็ไป ดีไหม?”

“เออ เอาสิ” เหมือนฝันเห็นด้วย คิดว่าไปหลายๆ คนก็จะได้อุ่นใจหากเกิดเรื่องคาดไม่ถึงแบบคราวก่อน จะได้มีคนช่วย “แต่ถ้าแฟนพวกมันมาตามกลับเหมือนคราวที่แล้วล่ะ เอาไง”

“คืนนี้ไม่มีใครมาตามหรอก” มาสฟ้าชิงบอก ให้คำมั่นกับเหมือนฝันก่อนจะตามด้วยการพนักหน้าเบาๆ เป็นการยืนยันคำพูดของเธออีกครั้ง “เที่ยวให้สนุกเถอะ เดี๋ยวพี่ให้คนไปรับ”

“พี่ฟ้าไม่ไปรับพวกเราเหรอคะ?”

“นั่นสิฟ้า ไม่ไปด้วยกันเลยล่ะ?” อิงจันทร์กระพริบตาปริบๆ มองมมาสฟ้าด้วยสายตาน่าสงสาร ซึ่งการกระทำเช่นนั้นของหญิงสาวทำให้มาสฟ้าหลุดยิ้มเอ็นดูออกมา ซึ่งไม่บ่อยใครและไม่ใช่ทุกคนที่จะได้รับรอยยิ้มเช่นนี้จากมาสฟ้า นอกจากคนในครอบครัวแล้วก็เห็นจะมีแต่อิงจันทร์นี่แหละที่ได้รับสิทธิ์พิเศษนี้ “คราวที่แล้วก็ไม่ได้นั่นด้วยกันเลย คืนนี้ก็ไปด้วยกันแล้วรอรับไอ้ฝันกลับบ้านพร้อมกันเลยเป็นไง”

“นั่นสิคะพี่ฟ้า” เหมือนฝันรับสนับสนุนเพื่อน

“ถ้าที่ไปใครจะอยู่บ้านกับแม่ล่ะ” พอได้ยินคำว่าแม่เหมือนฝันก็ตัวแข็ง สีหน้าของเธอแข็งค้างเพราะความวิตกแบบเดียวกับรอยยิ้มที่ชะงักค้างของอิงจันทร์ ซึ่งการที่ทั้งคู่ไม่เซ้าซี้มาสฟ้าให้ออกไปเที่ยวด้วยกันต่อก็เพียงพอที่จะบอกว่าทั้งคู่หวาดกลัวคุณผู้หญิงของบ้านเศวตรฐามากแค่ไหน

“แม่จะมาบ้านเหรอคะวันนี้” เหมือนฝันถามสเสียงอ่อย ถึงจะอยากรู้แต่ก็กลัวคำตอบของพี่สาวเหลือเกิน

“จ้ะ คงมาดึกๆ โน้นแหละ ไม่ต้องกลัวหรอก” มาสฟ้าผงกศีรษะ “ถ้าเรารีบออกไปก็ไม่ต้องเจอกันแล้ว”

เหอะๆ อยากจะมีพี่สาวแสนดีอย่างคุณมาสคนงามเหลือเกินค่ะ เผื่อว่าจะมีคนไปรอรับจากร้านเหล้า // กระซิกๆ