คุณชายสายเถื่อน (E-Book)

ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่๙ ย่าไม่อยู่ฝากหนูด้วย

เช้าวันรุ่งขึ้น อาหารเช้าถูกนำมาเสิร์ฟที่โต๊ะ คำแก้วพูดขึ้นมา

“ชาย วันนี้ย่าไปประชุมที่ฮ่องกงนะ”

“ฮ่องกง? ผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย?”

“ย่าปิดข่าวเองแหละ ชายจะได้ไม่วางแผนหนีเที่ยว ย่ากินเสร็จย่าไปแล้วนะ” คำแก้วพูดเรียบๆ ขืนบอกล่วงหน้าทยาทัพได้หาทางเตลิดเปิดเปิงกันพอดี บอกแบบนี้ต่อให้หนีไปได้แต่ก็คงไปไหนไม่ไกลมาก “หนูโช ฝากดูแลชายทัพด้วย ถ้าดื้อเมื่อไรจัดการได้ทันทีเลย ฉันไม่ห้าม”

“คุณย่า โชติกาเป็นแค่คนครัวของเรานะครับ”

“แต่ย่าเลื่อนตำแหน่งให้แล้ว เป็นพี่เลี้ยงของชายด้วย”

“ผมอายุสามสิบกว่า ต้องให้เด็กตัวเปี๊ยกนี่เป็นพี่เลี้ยง?”

“หนูโช ต่อไปนี้นอกจากเธอจะเป็นแม่ครัว เธอยังเป็นพี่เลี้ยงของชายทัพด้วย เธอมีสิทธิ์ขาดในการดูแลจัดการชายทัพทุกอย่างเวลาที่ฉันไม่อยู่ เดี๋ยวฉันให้ค่าขนมเพิ่มพิเศษ” คำแก้วยิ้มให้โชติกาทำเอาชายหนุ่มจ้องเขม็ง เขาโตแล้วไม่ใช่เล็กๆ ทำไมต้องมีคนควบคุมพฤติกรรมด้วย ไม่เข้าใจ

“ไม่เอานะครับคุณย่า”

“ชายกล้าขัดคำสั่งย่าเหรอ?”

“ผมไม่...”

“งั้นก็ห้ามขัดคำสั่งหนูโชเหมือนกัน ย่าไปแล้วนะ”

หญิงชราโบกมือลาแล้วเดินออกไปด้วยความคล่องแคล่ว จุ๋ยกับแก๊ปลากกระเป๋าออกไปให้แล้วแยกย้ายกันไปทำงานของตัวเองเพราะรู้ดีว่าการทะเลาะวิวาทกำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า เหลือเพียงทยาทัพที่จ้องหน้าโชติกาอย่างเกรี้ยวกราด มือไม้กำแน่นพร้อมต่อกร

“เธอใช้แผนไหนอีกล่ะ?”

“แผนอะไร?”

“ก็แผนที่ทำให้ทุกคนรักใคร่เอ็นดูเธอยังไงกันล่ะ ทั้งคุณย่า ป้าแจ่ม จุ๋ยกับไอ้แก๊ป ไหนจะคุณลิลัวกับกลอยเลขาหน้าห้องฉันอีก ใครๆ ก็ชอบเธอกันหมอ เห็นเธอเป็นคนน่ารักน่าเอ็นดูทั้งที่ความจริงเธอไม่ได้เป็นคนอย่างนั้นสักนิด โชติกา เธอเล่นละครตบตาอะไรใครเขา?”

“โชไม่ได้เล่นละคร โชแค่เป็นตัวของตัวเอง”

“สบตาฉัน”

“ไม่” โชติกาหลบสายตาบ่ายเบี่ยง แต่ชายหนุ่มก็จับแก้มเธอสองข้างแล้วให้สบตา หญิงสาวหน้าร้อนผะผ่าว พยายามจะดิ้นรนแต่กลับทำให้เขาจับเธอไว้แน่นขึ้นไปอีก

“เธอไม่กล้าสบตา?”

“คุณทำให้โชกลัว โชจะไปกล้ามองคุณได้ยังไง?”

“หึๆ จ้องแค่นี้มีอะไรต้องกลัว?” ทยาทัพเดินประชิดแล้วจ้องใบหน้าเรียวเล็กอย่างพิจารณา ยิ่งเห็นเหงื่อผุดขึ้นตามหน้าผากก็หัวเราะในลำคอ เธอไม่ต่างจากเด็กเล็กๆ ที่กลัวโดนรังแก “อากาศก็ไม่ได้ร้อนแต่เหงื่อออกเลยแหะ ตัวแค่นี้จะเอาอะไรมาดูแลฉันห้ะยายโช?”

“ก็คุณมันน่ากลัวนี่”

“เธอเคยเห็นฉันทำอะไรน่ากลัวด้วยเหรอ?”

“ที่ทำกับโชไงคะ”

“นั่นธรรมดา เธอยังไม่เคยเห็นฉันเวลาน่ากลัวของจริง” ชายหนุ่มนึกถึงวีรกรรมแสบๆ ต่างๆ ที่เคยทำมาในชีวิต “มากับฉันสิ ไปอาบน้ำแต่งตัวซะ”

“จะพาโชไปไหนคะ?”

“ไปทำงาน เธอคิดว่าฉันเป็นทายาทเจ้าของไดมอนด์เซ็นเตอร์แล้วจะนอนสบายๆ เหมือนพระเอกหนังหรือยังไง ฉันต้องทำงาน แม้แต่วันอาทิตย์ที่คุณย่าไปประชุมก็ต้องเข้าไปดูตัวเลขในออฟฟิศ เธอก็ต้องมาด้วย จะคุมความประพฤติฉันไม่ใช่เหรอ?” หนุ่มหน้าใสบอกแล้วไล่เธอไปแต่งตัว

โชติกาเดินเข้าไปในห้องนอน เช้านี้เพิ่งอาบน้ำมายังไม่ทันไปโดนฝุ่นที่ไหนเลยขี้เกียจอาบอีก หญิงสาวเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบเสื้อเชิ้ตสีชมพูอ่อนกับกางเกงยีนออกมา ระหว่างที่ถอดเสื้อผ้ากำลังจะเปลี่ยนอยู่นั้น

“โชติกา ฉันว่าเธอ...”

“คุณชาย!”

หญิงสาวใจหายวาบ รีบเอามือปิดตัวทันที ทยาทัพที่เคยพูดจาค่อนขอดชาวบ้านเขามาตลอดว่าไม่สวยไม่เซ็กซี่ไม่น่าดูถึงกับตะลึงตาค้าง เห็นตัวเล็กๆ แบบนี้ซ่อนรูปไม่เบา บรากับแพนตี้ลายน่ารักเข้ากับเธอมาก ไหนจะแก้มแดงก่ำที่เพิ่มความงามให้กับใบหน้าอีกหลายส่วน

เขาเผลอตัวกลืนน้ำลายดังเอื้อก

“ออกไปเดี๋ยวนี้! คุณเข้ามาห้องโชทำไม?”

“เธอนั่นแหละ ไม่ล็อกประตูให้เรียบร้อย หรือว่าเธอจงใจจงโชว์ฉัน?”

“หยุดพูดจาทุเรศๆ เลยนะ ใครเขาจะไปโชว์คุณกัน?”

“งั้นที่เปิดประตูค้างไว้แบบนี้คืออะไร?”

“โชลืมปิด แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าโชจะให้คุณดู แล้วถึงคุณเป็นเจ้าของบ้าน มันก็ไม่ได้หมายความว่าคุณจะเข้าห้องโชตอนโชแต่งตัวเหมือนกัน” โชติกาเถียงโดยลืมไปว่ากำลังโป๊ต่อหน้าเขาอยู่ คนซื่อใสอย่างเธอจะไปทันคนอย่างเขาได้ยังไง พอเห็นรอยยิ้มนั้นก็รู้ทันทีว่าโดนหลอกให้ยืนอวดเรือนร่างอยู่หลายอึดใจ “คุณหลอกโชเหรอ?”

“ช่วยไม่ได้นะ เธอพลาดเอง มีของมาให้ดู ใครก็ต้องดู ไม่เชื่อไปถามผู้ชายที่ไหนก็ได้”

“คุณชายบ้า คนโรคจิต คุณมันคนร้ายกาจ โชเกลียดคุณ” โชติกาวิ่งไปเอาผ้าคลุมแล้วเข้าไปปิดประตู แต่แรงเธอน้อยนิดมากเมื่อเทียบกับผู้ชายแรงควายอย่างเขา ทยาทัพดันประตูไว้ด้วยมือข้างเดียว โชติกาเอาตัวดันอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่เป็นผลสำเร็จ จนเธอตัดใจกระแทกตัวหวังจะให้เขาหลุดออก

แย่กว่าที่คิด ร่างเล็กของเธอล้มลงไป ทยาทัพตกใจจะเข้าไปรับแต่มันก็ทำให้ทั้งคู่ล้มทับกันพอดี

ความอบอุ่นจากเรือนร่างทำให้เลือดในกายหนุ่มหลั่งไหล ตัวเธอเล็กอยู่แค่หน้าอกเขาด้วยซ้ำ โชติกาตกใจจะลุกก็ลุกไม่ขึ้น ทำตัวอะไรก็ไม่ถูก ระหว่างนั้นจุ๋ยก็เดินขึ้นมาพอดี

“อุ๊ย! จุ๋ยไม่เห็นนะคะ!”

“มันไม่ใช่...” โชติกาจะโวยวายเรียกร้องความชอบธรรมให้ตัวเอง ด้านทยาทัพก็จะลุกขึ้นมาทำให้เนื้อตัวทั้งคู่เสียดสีกันอีก จุ๋ยทำตาปริบๆ แล้ววิ่งหนีตึงตังลงไปด้านล่างประสาคนวางตัวไม่ถูก หญิงสาวรีบกระโดดออกมาจะไปตามแล้วอธิบายความจริงให้สาวใช้ฟัง “จุ๋ย มันไม่ใช่อย่างที่จุ๋ยคิดนะ”

ทยาทัพสังเกตผิวขาวๆ ที่แดงเรื่อพ้นจากผ้าขนหนูแล้วรีบหลบสายตา

“เพราะคุณคนเดียว”

“มันความผิดฉันได้ไง?”

“ก็คุณมาเปิดประตูห้องโช เรื่องแบบนี้ถึงได้เกิดขึ้น ออกไปได้แล้ว โชจะแต่งตัว” โชติกาน้ำตาคลอเบ้า ตกใจไม่น้อยที่เข้าใกล้ผู้ชายขนาดนี้แล้วเขายังเห็นเธอแต่งตัวล่อแหลมแบบนั้นแล้ว ทยาทัพเห็นน้ำตาก็ตกใจเล็กน้อยก็ยกมือปาดให้ พอเห็นเธอเม้มปากจะร้องไห้ก็พูดยียวน

“ก็ได้ ไปก็ได้ ไว้จะมาดูใหม่นะ”

“ไม่มีทาง ออกไปเลย โชไม่พูดด้วยแล้ว”

หญิงสาวปิดประตูกลับโดยไม่ลืมล็อกกลอนให้แน่นหนาแล้วรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า ใจหายใจคว่ำไปหมด ไม่เคยเจอเรื่องอะไรแบบนี้มาก่อนในชีวิต ไม่รู้ป่านนี้จุ๋ยจะเข้าใจอะไรผิดบ้าง แล้วถ้าลิลัวรู้เข้าจะว่ายังไง จะมาตบเธอไหม แล้วความรู้สึกปั่นป่วนในช่องท้องแบบนี้คืออะไร โชติกาสับสนไปหมด

......................................................................................................................................................

แก๊ปขับรถกอล์ฟพาทยาทัพกับโชติกานั่งมาจนถึงที่ทำงาน

โฮมออฟฟิศตั้งอยู่ในเขตคฤหาสน์ก็จริงแต่ก็มีรั้วกั้นสำหรับพนักงานที่เข้ามาทำงาน ทั้งคู่เดินเข้าไป กดถึงชั้นที่ต้องการก็เจอเลขาร่างหนาทำงานอยู่ พนักงานวันนี้มีอยู่ไม่กี่คน แน่นอนว่าทุกคนมองหญิงสาวร่างเล็กเป็นตาเดียว วันนี้หน้าดูช้ำๆ บวมๆ เหมือนเพิ่งร้องไห้  

“โชติกา อย่าคิดนะว่าได้เงินเพิ่มแล้วจะมานั่งจับผิดฉันฟรีๆ ฉันไม่ยอมหรอกนะ ได้เงินเพิ่ม นั่นก็หมายความว่าเธอต้องได้งานเพิ่ม ฉันจะใช้งานให้คุ้มค่ากับที่คุณย่าจ่ายให้เธอไป” คุณชายออกคำสั่งเสียงเข้ม “ตอนนี้ฉันคอแห้งแล้ว ไปชงชาร้อนๆ มาสองแก้ว อย่าลืมใส่น้ำแข็งมาหนึ่งก้อน จะได้ไม่ร้อนลวกคอจนเกินไป”

“ค่ะ คุณชาย”

หญิงสาวรับแล้วเดินออกไปชงชาเขียวมาให้ทยาทัพ ระหว่างนั้นเองก็เจอกับกลอย

“แหม คุณทัพนี่ปากแข็งเหมือนกันนะคะ”

“ปากแข็งอะไรกันคะพี่กลอย?”

“ก็คบกันอยู่แต่ก็บอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน”

“เราไม่ได้เป็นอะไรกันจริงๆ นะคะ คุณชายเป็นเจ้านาย โชเป็นแค่ลูกจ้างค่ะ ไม่มีอะไรเกินเลยไปมากกว่านั้น” โชติกาส่ายหน้าทันที เขาต้องการอะไรกันแน่ คนรอบข้างถึงเข้าใจผิดกันหมด

“จะไม่เป็นได้ไงคะ คุณทัพปกติหวงห้องอย่างกับอะไรดี แม่บ้านเข้าไปทำความสะอาดยังฮึ่มๆ เลย พนักงานเข้าไปรายงานเขาก็หวงแล้วหวงอีก ห้องนี้ไม่เคยมีเก้าอี้ตัวที่สองด้วยซ้ำ มันมีครั้งแรกต้องที่คุณน้องมานั่นแหละค่ะ ไม่ได้เป็นคนพิเศษแล้วจะเรียกว่าอะไร?”

“ไม่หรอกค่ะ โชเอาอาหารมาให้ ก็เลยได้เข้ามากกว่า”

“แล้วที่คุณชายให้นั่งอยู่ในห้องนานๆ นั่นหมายความว่ายังไงล่ะคะ?”

“เขาอาจจะ... เหงา”

ร่างเล็กรู้สึกแย่ขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ ทยาทัพเปิดประตูเรียก

“โชติกา ฉันให้เธอไปชงชานะ ไม่ใช่ไปเก็บชาที่ยอดเขา ทำไปชักช้าโอ้เอ้เสียเวลา” ทยาทัพโวยวายทำให้หญิงสาวรีบวิ่งกลับเข้าไป วางชาสองแก้วไว้บนโต๊ะ

“มาแล้วค่ะ”

“ฉันให้เธอแก้วหนึ่ง ดื่มไปสิ มันแก้ปวดหัวเวลาทำงานได้ดีอย่างที่เธอพูดเชียวล่ะ”

“โชไม่ปวดหัวเพราะงานหรอกค่ะ โชปวดหัวเพราะคุณ” โชติกาบ่นอุบแล้วดื่มชาช้าๆ ดวงตากลมโตไม่อยากจ้องเขาให้เสียอารมณ์ ต่างจากเขาที่จ้องเธออย่างอารมณ์ดี

อ่านมาถึงตรงนี้อาจจะงงว่าชายทัพเริ่มรักนางเอกหรือยัง ถ้ารักแล้วเอาลิลัวไปทิ้งไว้ที่ไหนล่ะ

คืองี้ค่ะ อย่างที่รู้ว่าลิลัวสวยมาก คุณชายทั้งรักทั้งหลงลิลัวมานานมากกกกก แต่ลิลัวก็เอาแต่เล่นตัวและไม่ยืนยันสักทีว่าตัวเองจะเอาอะไร ที่กอดจูบมันเป็นเรื่องอารมณ์อย่างว่าเข้ามาเกี่ยวด้วย ต่างจากโชติกาที่อาจจะไม่ได้สวยเท่า แต่ชายทัพมาซึ้งเล็กๆ ตรงที่นั่งรอตัวเองกลับบ้าน อาจจะยังไม่ได้รัก แต่ก็ประทับใจแล้วล่ะค่ะ ยิ่งนางเอกน่ารัก เอาใจใส่แบบนี้ ต่างจากลิลัวลิบลับที่ทำอะไรยั่วยวนให้เขาหลงแล้วยืนงงอย่างเดียว

ตอนหน้าตัวตนที่แท้จริงส่วนหนึ่งของลิลัวจะถูกเปิดเผยแล้ว มาทายกันเล่นๆ ค่ะว่าความจริงแล้วลิลัวเป็นผู้หญิงแบบไหนกันแน่ ต้องการอะไร ดูสิว่าจะมีใครทายถูกบ้าง ฝากติดตามด้วยนะคะ