(Fic BTS) Dear [ Evil ] friend KookMin FT. VGA 18+

ลำดับตอนที่ #10 : บทที่ 10 : หัวใจที่บอบช้ำ

บทที่ 10

: หัวใจที่บอบช้ำ

ผมกำลังนั่งเสยหน้ามองออกไปที่นอกกระจกรถ  พร้อมกับคราบน้ำตาที่มันยังคงเปื้อนหน้าของผมอยู่เลย

(มึงมันก็แค่ของตายสำหรับกูเท่านั้นแหละ) 

กูเป็นแค่นั้นจริงๆหรอ..จองกุก

ที่มึงไม่ยอมบอกกูว่ามันเป็นใคร ก็เพราะว่าคนคนนั้นมันอยู่ใกล้ตัวกูเกินไปใช่ไหม..มึงถึงทำกับกูแบบนี้

น้ำตาของผมมันไหลออกมาอีกระลอก ผมรีบยกมือของตัวเองขึ้นมาปาดมันออกแบบลวกๆ  ก่อนที่ไอ้จินมันจะเอื้อมมือข้างหนึ่งมากุมมือของผมเอาไว้  จนสายตาของผมต้องล่ะออกจากภาพบรรยากาศข้างนอก กลับเข้ามามองหน้ามัน

“กูขอโทษนะเว้ยจีมิน..ถ้ากูรู้ว่าจองกุกมันจะทำเชี้ยกับมึงขนาดนี้ กูจะไม่ปล่อยให้มันเข้ามาในชีวิตของมึงเลย กูขอโทษมึงอีกครั้งจริงๆ”

“ชั่งมันเถอะ..ไหนๆเรื่องมันก็เกิดขึ้นแล้ว กูก็ต้องทำใจยอมรับความจริงต่อไป ไม่ใช่หรอ” 

ผมแสร้งตอบกลับไปแบบนั้น  ทั้งๆที่ในใจก็ยังไม่รู้เลยว่าจะทำใจให้ลืม จอนจองกุก ได้ตอนไหน..

ผมล่ะสายตาออกจากไอ้จิน  ก่อนที่จะเสยหน้ามองออกไปที่นอกกระจกรถเหมือนเดิม

“แล้วมึงจะเอายังไงต่อว่ะ..ไปอยู่ที่ห้องกูก่อนไหม”

“อืม”

ผมตอบกลับไปเพียงสั้น  ก่อนที่บทสนาของผมกับไอ้จินจะจบลงเพียงเท่านั้น

เพราะไม่อยากจะพูดอะไรไม่มากกว่านี้แล้ว

.

.

คอนโด(จิน)

แก๊ก..!!

ประตูถูกเปิดเข้าไป  พร้อมกับสวิตไฟที่เปิดให้ภายในห้องดูสว่างขึ้น  

“ตามสบายนะเว้ยจีมิน เดียวกูเข้าไปในครัวทำอะไรอุ่นๆมาให้ มึงอยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม”

จินถามกับผมเพียงเท่านั้น  ก่อนที่ผมจะเดินแน่นิ่งราวกับคนหมดอะไรตายอยาก ไปทรุดตัวลงที่โซฟา

แล้วเอนตายนอนราบไปบนนั้น  สายตายังคงเหม่อลอยไร้ทิศทางเหมือนเดิม

“อืม..กูเข้าใจล่ะ งั้นรอกูอยู่ตรงนี้แปบนึงนะ”

( จองกุกรักจีมินนะ )

รักกูหรอ  รักกูแล้วทำไมถึงทำกับกูแบบนี้ล่ะจองกุก

ทำร้ายกู โดยการนอกใจกูทำไม...กูเจ็บนะ  มึงรู้บ้างไหม..

.

.

“ จีมินคือว่า..”

.

.

ผมเดินออกมาจากห้องของไอ้จิน  เดินตามทางไปเรื่อยๆ  มันเป็นการที่ไร้ทิศทางแบบสุดๆ

น้ำตาที่ไหลอาบหน้า  ทำให้สมองของผมมันตื้อไปหมด

ริมสะพาน

ผมกำลังยืนอยู่ที่นี่..สายตาเหม่อมองลงไปยังแม่น้ำที่มันกำลังไหลเชียว 

คิดอยากเดียว ว่าถ้าผมตกลงไป  ตัวผมจะเป็นยังไง  น้ำจะพัดพาร่างของผมไปที่ไหนกัน..

O_O

ม่านตาของมันเบิกกว้างด้วยความตกใจ  ทันทีที่นาฬิกาของที่จองกุกซื้อให้ผมตกลง จมลงหายไปในแม่น้ำ

ผมที่กำลังขาดสติพยายามจะกระโดดลงไป เพื่อเก็บมันมา..

หมับ.!!!

ทันทีที่ผมกำลังจะทำอะไรบ้าๆ  มันก็เหมือนมีให้บางคน  รีบมาดึงตัวผมให้ออกมาจากตรงหน้า

ผมรีบหันเงยหน้าขึ้นไปมองเค้า  ก่อนที่ผมจะเห็นแทฮยองยืนโอบผมเอาไว้อยู่

“จะทำอะไรของมึงเนี่ยจีมิน..นี่มึงเสียใจ ถึงกับที่จะคิดสั้นขนาดนั้นเลยหรอก  คิดบางซิว่าถ้ากูมาไม่ทัน มึงจะเป็นยังไง”

ผมปล่อยให้แทฮยองมันยืนบ่นผมอยู่ซักพัก  ก่อนที่ผมจะรีบโผล่เข้ากอดมันเอาไว้ทั้งน้ำตา

มือเล็กกำชายเสื้อของมันเอาไว้แน่น..

ฮึก....ฮึก.......ฮึก........ฮือ...!!

.............................................................

(แทฮยอง )

ห้องเช่า..

“อืม ไม่ต้องห่วง..ตอนนี้จีมินมันอยู่กับกูแล้วแหละ ถ้าสภาพจิตใจจีมินมันดีกว่านี้เมื่อไหร่ เดียวกูพามันไปส่งให้มึงนะ”

ผมวางสายจากไอ้จิน  ก่อนที่จะเดินกลับเข้ามาหาจีมินที่กำลังนั่งเหม่ออยู่บนเตียงของผม  ผมถอนหายใจออกมาเบาๆด้วยความสงสาร

ก่อนที่จะเดินไปทรุดตัวลงนั่งข้างๆกับจีมิน

“หิวไหม..ให้กูไปทำอะไรมาให้กินก่อนดีไหม”

“ไม่อ่ะ..กูไม่หิว / แต่ถ้ามึงหิว ก็ไปกินเถอะ กูอยู่คนเดียวได้ ไม่เป็นไร” จีมินมันแสร้งเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้กับผม ก่อนที่จะล่ะใบหน้าของมันออกไป

“เจ็บมากใช่ไหม..กูขอโทษนะที่กูไม่ได้อยู่เพื่อปกป้องมึงอ่ะ จีมิน”

“มึงจะมาขอโทษกูทำไม..ขนาดไอ้เลวสองคนนั้น มันยังไม่คิดเลยว่า มันทำอะไรเอาไว้กับกู”

ผมเอื้อมมือไปจับมือของจีมินมากุมเอาไว้  พร้อมกับมืออีกข้างที่สัมผัสไปบนข้างแก้มของเค้า

ม่านตาของจีมินจ้องมองมาที่ผม  ก่อนที่ผมจะค่อยๆโน้มริมฝีปากลงไปจูบที่หน้าผากของจีมินเบาๆ  แล้วล่ะออกมา

“ฝันดีนะ..อย่าคิดมาก  ต่อไปนี้กูจะคอยอยู่เคียงข้างมึงเอง กูจะไม่ยอมให้มึงต้องรู้สึกโดดเดี่ยวต่อไปแล้ว ปาร์คจีมิน”

“ขอบใจนะ..”

.

.

2 เดือนผ่านไป

ทุกอย่างมันเหมือนจะดีขึ้น  จีมินที่ผมรู้จัก กลับมายิ้มให้ได้อีกครั้ง  เสียงหัวเราะเริ่มจะกลับมาแล้ว

ถึงแม้ว่าจะมีน้ำตาไหลออกมาในยามที่เค้าอ่อนแอบ้าง..ก็ไม่เป็นไร  แค่ให้ผมได้เห็นรอยยิ้มของเค้าบ้างก็พอ

ร้านอาหารXX

“แทฮยองเดินเร็วๆหน่อยซิ เดียวก็ไม่ทันนัดของไอ้จินมันหรอก”

เสียงของจีมินบ่นผมมาตลอดทาง  ในขณะที่เค้ากำลังลากผมไปที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง

ก่อนที่ผมจะหยุดชะงัก  แล้วดึงตัวจีมินเข้ามากอดเอาไว้  ท่ามกลางสวนดอกไม้หอมๆ ในบริเวณร้านอาหารที่ไอ้จินมันนัดผมกับจีมินเอาไว้

“ให้ไอ้จินมันรอหน่อยก็ได้ ไม่เห็นต้องรีบเลย” เสียงกระซิบของผมดังอยู่ที่ข้างหูของจีมิน  ก่อนที่เค้าจะรีบผลักตัวเองออกจากกอ้อมกอดของผม

“ไอ้บ้านแทฮยอง..เล่นอะไรของมึงเนี่ย  สยิว / ไม่เอาแล้ว..กูรีบไปหาไอ้จินดีกว่า”

ตึก

ตึก

!!

ร่างเล็กรีบเดินเข้ามาข้างในร้าน  ก่อนที่จะเดินไปทรุดตัวลงนั่งกับจิน เพื่อนคนสนิท ...  ทันทีที่ร่างคมจะเดินตามมา นั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม 

จีมินมองด้วยสีหน้าค้อนๆ  ก่อนจะเสยหน้ามองไปทางอื่น

“ เป็นอะไร .. มีเรื่องอะไรกันหรอ”

“ก็แทฮยองอ่ะดิ..อยู่ๆมันก็...”  ร่างเล็กถึงกับหยุดชะงักกับคำพูดของตัวเองทันที  ที่หันไปเห็นสายตาของแทฮยองที่มองมา “ ชั่งมันเถอะ.. ว่าแต่มึงสั่งอาหารไปยังอ่ะจิน ก็หิวแล้ว”

“เออ กูสั่งไปแล้วอีกเดียวคงมา...ว่าแต่จีมิน อาทิตย์หน้าก็เป็นวันเกิดของจองกุกแล้ว มึงจะยังอยากไปอวยพรวันเกิดให้มันอยู่ไหม”

ร่างเล็กถึงกับใบหน้าถอดสี  ก่อนที่จะนิ่งไป

ก่อนที่แทฮยองจะเอื้อมมือมากุมบนมือของจีมินเอาไว้  นัยน์ตาเรียวเล็กเงยหน้าขึ้นมอง แฟนใหม่อย่าง คิมแทฮยอง .. ด้วยความลังเลกับคำตอบที่จะไปดีไหม

“ไปเถอะ..ถ้ามึงไปในฐานะเพื่อน มันก็ไม่มีอะไรให้กลัวไม่ใช่หรอ”  ร่างคมบอก

“แต่ว่าแทฮยอง..”

“ไม่ต้องกลัวนะ..ครั้งนี้มึงไม่ได้เพชิญหน้ากับมันคนเดียว  กูจะไปเป็นเพื่อนมึงเอง กูบอกแล้วไงจีมินว่ากูจะไม่ปล่อยมือมึงไปไหน”

ร่างเล็กพยักหน้ารับฟังคำของแทฮยองอย่างว่าง่าย..แต่ในใจก็ยังแอบหวั่นๆกับความรู้สึกของตัวเองอยู่ดี

1 อาทิตย์ต่อมา

บ้าน..XX ( จอนจองกุก )

งานจัดขึ้นอยู่สุดหรู  เพื่อนๆระดับเดียวกัน ถูกเชิญมาร่วมงานกันมากมาย   ก่อนที่ยุนกิจะเดินออกมาจากห้องนอนพร้อมกับจองกุก

นัยน์ตาเรียวรีบกวาดมองหาย ร่างเล็ก จนผู้คนนับร้อยภายในงาน โดยไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าเค้าจะมาไหม

“มองหามันอยู่ได้..นี่มันก็จะ2 เดือนแล้วนะจองกุก เมื่อไหร่มึงจะลืมมันซักที  ป่านนี้จีมินเองมันมีคนใหม่ไปแล้วมั้ง”

คำพูดของยุนกิ ทำให้จองกุกหันมามองหน้าเล็กๆนั้นด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ

ก่อนที่จะรีบเดินหนียุนกิลงไปที่งาน  โดยไม่สนใจร่างบางที่กำลังยืนน้อยใจอีกต่อไปแล้ว..

“จองกุก..อย่ามาทำแบบนี้กับกูนะ กูไม่ชอบ”

ร่างบางโวยวายออกมาด้วยอารมณ์หงุดหงิด หลังจากที่ถูกขัดใจ  ก่อนที่จะเดินเบี่ยงจากคนรักไปที่เค้าเตอร์เครื่องดื่มแอลกอฮอร์

มือเล็กรีบหยิบไวน์ขึ้นมาดื่มเพื่อดับอารมณ์หงุดหงิดทันที

“ยุนกิ”

เสียงเรียกนั้น  ทำให้ร่างบางรีบหันหลังกลับไปมองทันที  ก่อนที่รอยยิ้มกรุ่มกริ่มจะปล่อยบนใบหน้าเล็กนี้ๆ

ตึก

ตึก

!!

และแล้ว จีมินก็เดินเข้ามาในงานด้วยชุดสูทสีเทาอ่อน  ม่านตากวาดมองรอบๆงาน  ก่อนที่จองกุกจะเดินมาเจอพอ

ร่างเล็กหยุดชะงัก  ในขณะที่จองกุกกำลังยืนมองเค้าอยู่ตรงหน้า

“จีมิน..มาด้วยหรอ” 

“อืม..กูแค่มาอวยพรวันเกิดให้มึงในฐานะเพื่อน  ขอให้มึงความสุขมากๆนะ”

“จีมินคือว่ากูอยาก......”

ไม่ทันที่ร่างสูงจะพูดอะไรจบ  แทฮยองก็เดินเข้ามาโอบไหล่ของจีมินเอาไว้ก่อนแล้ว..

“ กูขอตัวนะ..”

จีมินเดินผ่านนิ่งของเค้าไปแล้ว  จองกุกเองก็ได้แต่นิ่ง  ทำอะไรไม่ถูก

เหมือนทุกอย่างมันสายไปแล้วจริงๆ..จีมินคงไม่อยากจะกลับมาหาคนเลวๆอย่างเค้าอีกแล้ว...น้ำตาไหลออกมาจากเบ้าตาของจองกุกทั้งสองข้าง ก่อนที่เค้าจะรีบปาดมันออก  ทำสีหน้าให้เป็นปกติ  แล้วเดินกลับเข้าไปในงาน

ตัดฉับ+++++++++++

อ่านจบแล้วอย่าลืม คอมเม้น โหวต แชร์ ให้ไรต์ด้วยนะคะ ^^.

 

เครดิต:Nleeนูน่าไรต์